Psyche
alle pijlers
Ik ben niet gevaarlijk! :(
donderdag 15 oktober 2009 om 19:18
Hoi allemaal,
Ik ben nieuw hier en wil jullie graag iets voorleggen.
Ik ben nu 22, en toen ik 19 was is bij mij de persoonlijkheidsstoornis borderline vastgesteld (twee keer zelfs).
Hoewel borderline zich bij iedereen anders uit, houdt het bij mij in het kort het volgende in:
- Uitspraken van anderen erg aanvallend opvatten (soms)
- Ontzettend wisselend zelfbeeld (ik ben geweldig vs. ik kan niks)
- Agressiviteit wanneer iemand tegen me in gaat
- Moeite met het onder controle houden van emoties
- Periodes van extreme impulsiviteit, boosheid, verdriet, agressiviteit (ik ben dan een paar dagen mezelf niet meer)
- Moeite met het afmaken en doorzetten van dingen
- Moeite met inleven in andere mensen
- Extreem snel gekwetst raken
- (In het verleden) suicidale gedachtes & mezelf snijden (nu al 1,5 jaar niet meer)
En zo nog een paar kleine dingen, maar dit zijn de belangrijkste. Soms zit ik in een situatie (vooral op school) waarin ik wel MOET vertellen dat ik het heb, bijvoorbeeld omdat het een projectgroep nadelig beinvloedt.
Helaas merk ik dat mensen dan vaak schrikken en me vaak een beetje ontwijken, of ERG voorzichtig gaan doen met wat ze zeggen. Het lijkt dan wel of ze bang voor me zijn. En dat vind ik echt heel erg en het kwetst me heel diep, omdat ik niet gevaarlijk ben. Ik slik medicatie waardoor ik verminderd agressief ben (natuurlijk kom ik wel voor mezelf op) en eigenlijk vrij normaal functioneer.
Ook in de media (krant, tv, internet, fora, noem maar op) zie ik vaak dat borderline heel negatief belicht wordt. En ik voel me daar haast schuldig over. Ben ik dan echt zo'n slecht mens, vraag ik me soms af.
Ik heb al 4 jaar een vriend, en dat gaat met ups en downs. Inmiddels hebben we wel geleerd met elkaar om te gaan (hem "mankeert" ook het een en ander) en zijn de ruzies stukken minder heftig. Ooit sloegen we elkaar zowat de deur uit. Dat is nu gelukkig voorbij.
Goh, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wil vragen. Ik denk dat ik het vooral van me af wil schrijven en misschien zeggen dat veel borderliners een heel normaal leven hebben en goed om kunnen gaan met hun problematiek. Hoe komt het toch dat het zo negatief te boek staat? Ik vind dat echt heel erg jammer, want in veel gevallen (zoals het mijne) valt het mee. Ik heb een vrij zware, agressieve vorm, maar met medicatie en therapie gaat het eigenlijk prima. Natuurlijk is het zwaar, ook voor mijn omgeving, maar ik heb nooit iemand echt kwaad gedaan of wat dan ook.
Ook schijnen mensen vaak te denken dat borderliners constant in een psychose zitten of dat hun emoties niet echt zijn, maar ook dat hoeft helemaal niet het geval te zijn!
Wat een lap tekst... ik ben benieuwd hoe jullie erover denken. Ik denk dat dat vooral het punt is van deze post, ik wil graag een eerlijk 'gesprek' met anderen hierover. Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik ben nieuw hier en wil jullie graag iets voorleggen.
Ik ben nu 22, en toen ik 19 was is bij mij de persoonlijkheidsstoornis borderline vastgesteld (twee keer zelfs).
Hoewel borderline zich bij iedereen anders uit, houdt het bij mij in het kort het volgende in:
- Uitspraken van anderen erg aanvallend opvatten (soms)
- Ontzettend wisselend zelfbeeld (ik ben geweldig vs. ik kan niks)
- Agressiviteit wanneer iemand tegen me in gaat
- Moeite met het onder controle houden van emoties
- Periodes van extreme impulsiviteit, boosheid, verdriet, agressiviteit (ik ben dan een paar dagen mezelf niet meer)
- Moeite met het afmaken en doorzetten van dingen
- Moeite met inleven in andere mensen
- Extreem snel gekwetst raken
- (In het verleden) suicidale gedachtes & mezelf snijden (nu al 1,5 jaar niet meer)
En zo nog een paar kleine dingen, maar dit zijn de belangrijkste. Soms zit ik in een situatie (vooral op school) waarin ik wel MOET vertellen dat ik het heb, bijvoorbeeld omdat het een projectgroep nadelig beinvloedt.
Helaas merk ik dat mensen dan vaak schrikken en me vaak een beetje ontwijken, of ERG voorzichtig gaan doen met wat ze zeggen. Het lijkt dan wel of ze bang voor me zijn. En dat vind ik echt heel erg en het kwetst me heel diep, omdat ik niet gevaarlijk ben. Ik slik medicatie waardoor ik verminderd agressief ben (natuurlijk kom ik wel voor mezelf op) en eigenlijk vrij normaal functioneer.
Ook in de media (krant, tv, internet, fora, noem maar op) zie ik vaak dat borderline heel negatief belicht wordt. En ik voel me daar haast schuldig over. Ben ik dan echt zo'n slecht mens, vraag ik me soms af.
Ik heb al 4 jaar een vriend, en dat gaat met ups en downs. Inmiddels hebben we wel geleerd met elkaar om te gaan (hem "mankeert" ook het een en ander) en zijn de ruzies stukken minder heftig. Ooit sloegen we elkaar zowat de deur uit. Dat is nu gelukkig voorbij.
Goh, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wil vragen. Ik denk dat ik het vooral van me af wil schrijven en misschien zeggen dat veel borderliners een heel normaal leven hebben en goed om kunnen gaan met hun problematiek. Hoe komt het toch dat het zo negatief te boek staat? Ik vind dat echt heel erg jammer, want in veel gevallen (zoals het mijne) valt het mee. Ik heb een vrij zware, agressieve vorm, maar met medicatie en therapie gaat het eigenlijk prima. Natuurlijk is het zwaar, ook voor mijn omgeving, maar ik heb nooit iemand echt kwaad gedaan of wat dan ook.
Ook schijnen mensen vaak te denken dat borderliners constant in een psychose zitten of dat hun emoties niet echt zijn, maar ook dat hoeft helemaal niet het geval te zijn!
Wat een lap tekst... ik ben benieuwd hoe jullie erover denken. Ik denk dat dat vooral het punt is van deze post, ik wil graag een eerlijk 'gesprek' met anderen hierover. Alvast bedankt voor jullie reacties!
donderdag 15 oktober 2009 om 19:24
Ik denk dat communicatie de sleutel is bij die projectgroepen op school of in elke andere situatie dat je deze informatie deelt. Beantwoord vragen, blijf het bespreekbaar maken en (deze is waarschijnlijk moeilijk maar wel nodig) vraag of je projectleden je erop wijzen als zij agressief gedrag ervaren.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:29
Hoi Haley,
Je hebt gelijk. Ik merk ook vaak dat er kleine conflictjes ontstaan, juist door miscommunicatie. Laatst bijvoorbeeld is een meisje twee weken bezig geweest een lijst te maken met wat haar allemaal niet beviel aan me (wat betreft werkinstelling dan, niet persoonlijk). Dat valt je na twee weken best rauw op je dak, maar ik had dan ook niet aangegeven dat ik daar niet tegen kan. Ik had het idee dat ze achter mijn rug om was gegaan en dan gaat het mis.
En zo gaat het vaak. Ik geef dingen niet goed aan omdat ik ergens verwacht dat mensen het niet begrijpen. Communicatie is soms een stuk lastiger dan ik denk.
Je hebt gelijk. Ik merk ook vaak dat er kleine conflictjes ontstaan, juist door miscommunicatie. Laatst bijvoorbeeld is een meisje twee weken bezig geweest een lijst te maken met wat haar allemaal niet beviel aan me (wat betreft werkinstelling dan, niet persoonlijk). Dat valt je na twee weken best rauw op je dak, maar ik had dan ook niet aangegeven dat ik daar niet tegen kan. Ik had het idee dat ze achter mijn rug om was gegaan en dan gaat het mis.
En zo gaat het vaak. Ik geef dingen niet goed aan omdat ik ergens verwacht dat mensen het niet begrijpen. Communicatie is soms een stuk lastiger dan ik denk.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:30
Hoi Morisson.
Fijn dat je van je af hebt kunnen schrijven. Lucht dat ook een beetje op?
Ik herken wat je schrijft over de negatieve ideeën over mensen met borderline. Het is ook een stoornis die veel "bekendheid" heeft. Daarmee bedoel ik dat je mensen er vrij vaak over hoort, maar eigenlijk weten de meesten denk ik niet eens wat borderline echt inhoudt. Net als dat mensen het zo vaak over schizofrenie hebben en dan denken dat het om iemand gaat met "meerdere personen" in zich.
Ik vraag me af waarom je het gevoel hebt het te moeten vertellen op school soms. Volgens mij hoeft dat helemaal niet, je bent zoals je bent en als dat met borderline is dan is dat zo, maar je hoeft geen sticker te plakken. Dat is vooral lastig wanneer je iets hebt waar zoveel (rare) ideeën over bestaan. Ga je die sticker op jezelf plakken, dan gaan anderen zelf nog veel meer stickers op je plakken ("ooh die is vast dan zus en zo, die heeft last van dit en dat, die denkt ....")
Ik ben zelf ook niet helemaal "in orde" en heb vaak ook wel last van sociale situaties. Maar ik ga me dan niet verantwoorden met "Dat komt door ..."
Wat voegt het toe eigenlijk als je vertelt dat je borderline hebt? Dat zij dan meer rekening met je gaan houden? Hoe dan? Dat zij dan je gedrag beter zullen begrijpen? Maar als je het vertelt gaan ze ook rare dingen denken.
Maar goed, ben het met je eens dat borderline een stoornis is waar behoorlijk wat misvattingen en vooroordelen over bestaan. Kan me ook goed voorstellen dat dat lastig en vervelend voor je is!
Fijn dat je van je af hebt kunnen schrijven. Lucht dat ook een beetje op?
Ik herken wat je schrijft over de negatieve ideeën over mensen met borderline. Het is ook een stoornis die veel "bekendheid" heeft. Daarmee bedoel ik dat je mensen er vrij vaak over hoort, maar eigenlijk weten de meesten denk ik niet eens wat borderline echt inhoudt. Net als dat mensen het zo vaak over schizofrenie hebben en dan denken dat het om iemand gaat met "meerdere personen" in zich.
Ik vraag me af waarom je het gevoel hebt het te moeten vertellen op school soms. Volgens mij hoeft dat helemaal niet, je bent zoals je bent en als dat met borderline is dan is dat zo, maar je hoeft geen sticker te plakken. Dat is vooral lastig wanneer je iets hebt waar zoveel (rare) ideeën over bestaan. Ga je die sticker op jezelf plakken, dan gaan anderen zelf nog veel meer stickers op je plakken ("ooh die is vast dan zus en zo, die heeft last van dit en dat, die denkt ....")
Ik ben zelf ook niet helemaal "in orde" en heb vaak ook wel last van sociale situaties. Maar ik ga me dan niet verantwoorden met "Dat komt door ..."
Wat voegt het toe eigenlijk als je vertelt dat je borderline hebt? Dat zij dan meer rekening met je gaan houden? Hoe dan? Dat zij dan je gedrag beter zullen begrijpen? Maar als je het vertelt gaan ze ook rare dingen denken.
Maar goed, ben het met je eens dat borderline een stoornis is waar behoorlijk wat misvattingen en vooroordelen over bestaan. Kan me ook goed voorstellen dat dat lastig en vervelend voor je is!
donderdag 15 oktober 2009 om 19:31
Ja, mensen reageren niet altijd even begripvol op psychische aandoeningen. Ook vanuit angst denk ik.
Misschien kan je beter gewoon benoemen waar je moeite mee hebt, of waar je mee geholpen wilt worden, als dat nodig is.
Volgens mij hoef je helemaal niet per se te zeggen welke diagnose je hebt, het is vaak al verhelderend als je uitspreekt wat je niet goed kan of waar je problemen mee hebt, zonder dat etiket erbij.
Dat is ook omdat mensen idd toch bang zijn voor zo'n etiket, vooroordelen hebben erover of uberhaubt mensen vermijden waar 'iets mee is'.
Als je gewoon verteld waar je moeite mee hebt dan kaart je het wel aan, je zet jezelf neer als mens ipv als diagnose en daardoor zullen mensen het misschien makkelijker begrijpen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik vind het dapper dat je er zo mee aan de slag gaat!
Misschien kan je beter gewoon benoemen waar je moeite mee hebt, of waar je mee geholpen wilt worden, als dat nodig is.
Volgens mij hoef je helemaal niet per se te zeggen welke diagnose je hebt, het is vaak al verhelderend als je uitspreekt wat je niet goed kan of waar je problemen mee hebt, zonder dat etiket erbij.
Dat is ook omdat mensen idd toch bang zijn voor zo'n etiket, vooroordelen hebben erover of uberhaubt mensen vermijden waar 'iets mee is'.
Als je gewoon verteld waar je moeite mee hebt dan kaart je het wel aan, je zet jezelf neer als mens ipv als diagnose en daardoor zullen mensen het misschien makkelijker begrijpen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik vind het dapper dat je er zo mee aan de slag gaat!
donderdag 15 oktober 2009 om 19:32
quote:Morisson schreef op 15 oktober 2009 @ 19:29:
Hoi Haley,
Je hebt gelijk. Ik merk ook vaak dat er kleine conflictjes ontstaan, juist door miscommunicatie. Laatst bijvoorbeeld is een meisje twee weken bezig geweest een lijst te maken met wat haar allemaal niet beviel aan me (wat betreft werkinstelling dan, niet persoonlijk). Dat valt je na twee weken best rauw op je dak, maar ik had dan ook niet aangegeven dat ik daar niet tegen kan. Ik had het idee dat ze achter mijn rug om was gegaan en dan gaat het mis.
En zo gaat het vaak. Ik geef dingen niet goed aan omdat ik ergens verwacht dat mensen het niet begrijpen. Communicatie is soms een stuk lastiger dan ik denk.
Hoe kom je in zo'n situatie dat iemand zo'n lijst over je gaat opstellen???? Dan zijn de verhoudingen wel heel raar hoor!
Je hoeft haar niet te vertellen dat je daar niet tegen kan. Volgens mij is er bijna niemand die daar "tegen kan". Ik vind het van haar juist heel raar dat zij zoiets gaat doen. Heel vreemde actie.
Hoi Haley,
Je hebt gelijk. Ik merk ook vaak dat er kleine conflictjes ontstaan, juist door miscommunicatie. Laatst bijvoorbeeld is een meisje twee weken bezig geweest een lijst te maken met wat haar allemaal niet beviel aan me (wat betreft werkinstelling dan, niet persoonlijk). Dat valt je na twee weken best rauw op je dak, maar ik had dan ook niet aangegeven dat ik daar niet tegen kan. Ik had het idee dat ze achter mijn rug om was gegaan en dan gaat het mis.
En zo gaat het vaak. Ik geef dingen niet goed aan omdat ik ergens verwacht dat mensen het niet begrijpen. Communicatie is soms een stuk lastiger dan ik denk.
Hoe kom je in zo'n situatie dat iemand zo'n lijst over je gaat opstellen???? Dan zijn de verhoudingen wel heel raar hoor!
Je hoeft haar niet te vertellen dat je daar niet tegen kan. Volgens mij is er bijna niemand die daar "tegen kan". Ik vind het van haar juist heel raar dat zij zoiets gaat doen. Heel vreemde actie.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:33
Wat ik me afvraag (om maar bij die projectgroepen te blijven), hebben jullie bij die groepen ook een begeleider van school? Die kan objectiviteit in de discussie brengen en houden, die kan als vertrouwenspersoon optreden voor zowel jou als voor de rest van de groep en dan voorkom situaties zoals je net omschrijft.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:35
quote:Morisson schreef op 15 oktober 2009 @ 19:29:
Hoi Haley,
Je hebt gelijk. Ik merk ook vaak dat er kleine conflictjes ontstaan, juist door miscommunicatie. Laatst bijvoorbeeld is een meisje twee weken bezig geweest een lijst te maken met wat haar allemaal niet beviel aan me (wat betreft werkinstelling dan, niet persoonlijk). Dat valt je na twee weken best rauw op je dak, maar ik had dan ook niet aangegeven dat ik daar niet tegen kan. Ik had het idee dat ze achter mijn rug om was gegaan en dan gaat het mis.
En zo gaat het vaak. Ik geef dingen niet goed aan omdat ik ergens verwacht dat mensen het niet begrijpen. Communicatie is soms een stuk lastiger dan ik denk.
Nou dat klinkt best heftig hoor, dat iemand zo'n lijst over jouw 'werkinstelling' maakt! Zeker als dat een groepsgenoot is. Ik vind dat best wel raar eerlijk gezegd en het lijkt me ook erg kwetsend. Ik vraag me ook af waar zo iemand het lef vandaan haalt eigenlijk. Zo kan jij natuurlijk ook wel met een lijstje komen! Niemand is perfect hoor, en zij ook niet!
Nu lijkt het net alsof zij boven jou staat ofzo.
Grrr!
Ik zit me hier plaatsvervangend boos te maken merk ik.
Hoi Haley,
Je hebt gelijk. Ik merk ook vaak dat er kleine conflictjes ontstaan, juist door miscommunicatie. Laatst bijvoorbeeld is een meisje twee weken bezig geweest een lijst te maken met wat haar allemaal niet beviel aan me (wat betreft werkinstelling dan, niet persoonlijk). Dat valt je na twee weken best rauw op je dak, maar ik had dan ook niet aangegeven dat ik daar niet tegen kan. Ik had het idee dat ze achter mijn rug om was gegaan en dan gaat het mis.
En zo gaat het vaak. Ik geef dingen niet goed aan omdat ik ergens verwacht dat mensen het niet begrijpen. Communicatie is soms een stuk lastiger dan ik denk.
Nou dat klinkt best heftig hoor, dat iemand zo'n lijst over jouw 'werkinstelling' maakt! Zeker als dat een groepsgenoot is. Ik vind dat best wel raar eerlijk gezegd en het lijkt me ook erg kwetsend. Ik vraag me ook af waar zo iemand het lef vandaan haalt eigenlijk. Zo kan jij natuurlijk ook wel met een lijstje komen! Niemand is perfect hoor, en zij ook niet!
Nu lijkt het net alsof zij boven jou staat ofzo.
Grrr!
Ik zit me hier plaatsvervangend boos te maken merk ik.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:36
Hee,
Bedankt voor alle reacties!
Ik heb vaak het gevoel dat ik het moet vertellen, juist omdat het zo'n onvoorspelbare stoornis is. Soms gaat het goed, en 10 seconden later is het weer mis. Ik weet niet hoe ik dat 'normaal' kan verantwoorden zonder inderdaad etiketjes te plakken. Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht eerlijk gezegd, voordat jullie het zeiden, haha.
En runner84, dat kwam doordat ik me twee keer had afgemeld voor een vergadering. Een keer moest ik naar de dokter, de tweede keer had zij gemaild:
"Morgen het 4 uur afspreken"
Daaruit haalde ik (en de andere groepsleden ook) dat ze om 16.00 wilde afspreken. Ik moest toen werken, dus ik zei nee. Toen kreeg ik een heel kattige mail terug, en voor ik het wist hadden we haast oorlog over de mail. Uiteindelijk bleek dat ze het vierde uur (een tussenuur) bedoelde, maar dat had niemand begrepen. We besloten om het er later over te hebben, en toen haalde ze die lijst tevoorschijn, omdat ze 'een paar puntjes' over me had. Ik vond het ook ERG raar hoor.
Bedankt voor alle reacties!
Ik heb vaak het gevoel dat ik het moet vertellen, juist omdat het zo'n onvoorspelbare stoornis is. Soms gaat het goed, en 10 seconden later is het weer mis. Ik weet niet hoe ik dat 'normaal' kan verantwoorden zonder inderdaad etiketjes te plakken. Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht eerlijk gezegd, voordat jullie het zeiden, haha.
En runner84, dat kwam doordat ik me twee keer had afgemeld voor een vergadering. Een keer moest ik naar de dokter, de tweede keer had zij gemaild:
"Morgen het 4 uur afspreken"
Daaruit haalde ik (en de andere groepsleden ook) dat ze om 16.00 wilde afspreken. Ik moest toen werken, dus ik zei nee. Toen kreeg ik een heel kattige mail terug, en voor ik het wist hadden we haast oorlog over de mail. Uiteindelijk bleek dat ze het vierde uur (een tussenuur) bedoelde, maar dat had niemand begrepen. We besloten om het er later over te hebben, en toen haalde ze die lijst tevoorschijn, omdat ze 'een paar puntjes' over me had. Ik vond het ook ERG raar hoor.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:40
Hoe uit jouw borderline zich in het werken in die projectgroep? Is dat die lijst die in de openingspost staat?
Wat ik bedoel is: Je schrijft in de OP allerhande gedrag maar later zeg je dat het met medicijnen onder controle is. Welke gedrag vertoon je nu uiteindelijk tijdens samenwerking met anderen?
Wat ik bedoel is: Je schrijft in de OP allerhande gedrag maar later zeg je dat het met medicijnen onder controle is. Welke gedrag vertoon je nu uiteindelijk tijdens samenwerking met anderen?
donderdag 15 oktober 2009 om 19:43
Hm ja, dat heb ik wat onduidelijk omschreven.
Door de medicijnen worden de gedragingen die in de lijst in mijn OP staan, zo goed en zo lang mogelijk onderdrukt. Maar als er bijvoorbeeld iets gebeurt zoals in de situatie met dat groepje, dan word ik kwaad, ga ik schreeuwen en in dit specifieke geval heb ik zelfs gehuild.
Ik voelde me gewoon bedreigd, omlaag gehaald, in een hoek gedrukt en ik vond het gewoon achterbaks. Ik was gewoon diep beledigd en in mijn trots aangetast, en dan vertoon ik wel zulk gedrag. In dit geval ook omdat ik al lang voelde (al die 2 weken lang) dat er spanningen waren, maar dat zij elke keer als ik ernaar vroeg zei dat er niks was. Toen achteraf bleek dat ze al twee weken zo op me lette en negatieve dingen noteerde, knapte er even iets. Ik voelde me een beetje belogen.
Maar in het dagelijks leven, als er geen grote conflicten zijn, heb ik daar geen last van. Ook met kritiek of discussies kan ik normaal gesproken redelijk goed omgaan. Ik raak misschien wat verhit, maar zal niet agressief worden.
Door de medicijnen worden de gedragingen die in de lijst in mijn OP staan, zo goed en zo lang mogelijk onderdrukt. Maar als er bijvoorbeeld iets gebeurt zoals in de situatie met dat groepje, dan word ik kwaad, ga ik schreeuwen en in dit specifieke geval heb ik zelfs gehuild.
Ik voelde me gewoon bedreigd, omlaag gehaald, in een hoek gedrukt en ik vond het gewoon achterbaks. Ik was gewoon diep beledigd en in mijn trots aangetast, en dan vertoon ik wel zulk gedrag. In dit geval ook omdat ik al lang voelde (al die 2 weken lang) dat er spanningen waren, maar dat zij elke keer als ik ernaar vroeg zei dat er niks was. Toen achteraf bleek dat ze al twee weken zo op me lette en negatieve dingen noteerde, knapte er even iets. Ik voelde me een beetje belogen.
Maar in het dagelijks leven, als er geen grote conflicten zijn, heb ik daar geen last van. Ook met kritiek of discussies kan ik normaal gesproken redelijk goed omgaan. Ik raak misschien wat verhit, maar zal niet agressief worden.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:44
Ik weet niet wat voor school je doet, maar als het goed is is er wel iets als een decaan of studieloopbaanbegeleider aanwezig. Daar kun je ook terecht voor begeleiding bij dit soort dingen.
Als het iemand is waar je je een beetje bij op je gemak voelt, zou ik daar zeker eens een gesprek mee gaan voeren als ik jou was.
Als het iemand is waar je je een beetje bij op je gemak voelt, zou ik daar zeker eens een gesprek mee gaan voeren als ik jou was.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:45
quote:Morisson schreef op 15 oktober 2009 @ 19:36:
Hee,
Bedankt voor alle reacties!
Ik heb vaak het gevoel dat ik het moet vertellen, juist omdat het zo'n onvoorspelbare stoornis is. Soms gaat het goed, en 10 seconden later is het weer mis. Ik weet niet hoe ik dat 'normaal' kan verantwoorden zonder inderdaad etiketjes te plakken. Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht eerlijk gezegd, voordat jullie het zeiden, haha.
En runner84, dat kwam doordat ik me twee keer had afgemeld voor een vergadering. Een keer moest ik naar de dokter, de tweede keer had zij gemaild:
"Morgen het 4 uur afspreken"
Daaruit haalde ik (en de andere groepsleden ook) dat ze om 16.00 wilde afspreken. Ik moest toen werken, dus ik zei nee. Toen kreeg ik een heel kattige mail terug, en voor ik het wist hadden we haast oorlog over de mail. Uiteindelijk bleek dat ze het vierde uur (een tussenuur) bedoelde, maar dat had niemand begrepen. We besloten om het er later over te hebben, en toen haalde ze die lijst tevoorschijn, omdat ze 'een paar puntjes' over me had. Ik vond het ook ERG raar hoor.
Heeft ze dan ook 2 weken uitgetrokken om over de andere groepsleden die dat mailtje niet snapten zo'n lijst te sturen.
In je vorige post leg je wat meer de schuld bij jezelf (dat het kwam doordat jij niet zo duidelijk communiceerde) maar, zoals je schrijft, is die actie van haar gewoon heel erg raar. Het is een vreemde en onvolwassen manier om met ontevredenheid om te gaan.
Ik ken trouwens genoeg mensen die zoals jij hadden gereageerd op zo'n lijst en die hebben geen borderline.
Volgens mij is dit niet zo'n goed voorbeeld van een situatie waar jij moeite mee hebt, want juist zij is degene die zo raar doet.
Hee,
Bedankt voor alle reacties!
Ik heb vaak het gevoel dat ik het moet vertellen, juist omdat het zo'n onvoorspelbare stoornis is. Soms gaat het goed, en 10 seconden later is het weer mis. Ik weet niet hoe ik dat 'normaal' kan verantwoorden zonder inderdaad etiketjes te plakken. Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht eerlijk gezegd, voordat jullie het zeiden, haha.
En runner84, dat kwam doordat ik me twee keer had afgemeld voor een vergadering. Een keer moest ik naar de dokter, de tweede keer had zij gemaild:
"Morgen het 4 uur afspreken"
Daaruit haalde ik (en de andere groepsleden ook) dat ze om 16.00 wilde afspreken. Ik moest toen werken, dus ik zei nee. Toen kreeg ik een heel kattige mail terug, en voor ik het wist hadden we haast oorlog over de mail. Uiteindelijk bleek dat ze het vierde uur (een tussenuur) bedoelde, maar dat had niemand begrepen. We besloten om het er later over te hebben, en toen haalde ze die lijst tevoorschijn, omdat ze 'een paar puntjes' over me had. Ik vond het ook ERG raar hoor.
Heeft ze dan ook 2 weken uitgetrokken om over de andere groepsleden die dat mailtje niet snapten zo'n lijst te sturen.
In je vorige post leg je wat meer de schuld bij jezelf (dat het kwam doordat jij niet zo duidelijk communiceerde) maar, zoals je schrijft, is die actie van haar gewoon heel erg raar. Het is een vreemde en onvolwassen manier om met ontevredenheid om te gaan.
Ik ken trouwens genoeg mensen die zoals jij hadden gereageerd op zo'n lijst en die hebben geen borderline.
Volgens mij is dit niet zo'n goed voorbeeld van een situatie waar jij moeite mee hebt, want juist zij is degene die zo raar doet.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:48
Ja, we hebben wel een studieloopbaanbegeleidster. Het probleem is alleen dat ik haar (nog) niet zo goed ken en vertrouw en ik vind het doodeng om met dit probleem naar haar toe te gaan. Maar misschien kan het geen kwaad. Ik moet er nog even over nadenken.
Ze heeft wel eens een andere jongen kritiek gegeven, maar toen bracht ze het heel anders. Ze somde bij mij gewoon alles op wat ze vervelend vond en trok heel verkeerde conclusies. Bij hem heeft ze toen voor elk punt gezegd 'ik heb het gevoel dat jij..." Bij mij was het: "Jij doet..." Dus erg beschuldigend. Vandaar ook dat ik me zo aangevallen voelde denk ik. En ik vind het ook onvolwassen, en dat heb ik ook gezegd: Dat ik hoopte dat we zulke irritaties de volgende keer wat volwassener konden oplossen.
Een ander (misschien duidelijker) voorbeeld van borderline is iets wat een tijdje terug al is gebeurd.
Ik had een heel lange, drukke dag gehad met werk en school. Vriend zou om 19.00 klaar zijn met werken, dan zou hij om 19.15 thuis zijn. Hij kwam pas om 19.45 thuis, en hij HAD nog wel een sms gestuurd om dat te zeggen. Maar toch, zodra hij thuiskwam werd ik enorm chagrijnig en kattig. Hij vroeg of ik nog was had gedaan... Ik ging finaal door het lint, ik weet niet eens meer precies wat ik heb gezegd. Ik schreeuwde dat hij niet te vertrouwen was en we kregen enorme ruzie. Dan gooi ik met dingen, gebruik de meest persoonlijke dingen tegen hem en vervolgens krijg ik spijt en haat ik mezelf enorm intens.
Ze heeft wel eens een andere jongen kritiek gegeven, maar toen bracht ze het heel anders. Ze somde bij mij gewoon alles op wat ze vervelend vond en trok heel verkeerde conclusies. Bij hem heeft ze toen voor elk punt gezegd 'ik heb het gevoel dat jij..." Bij mij was het: "Jij doet..." Dus erg beschuldigend. Vandaar ook dat ik me zo aangevallen voelde denk ik. En ik vind het ook onvolwassen, en dat heb ik ook gezegd: Dat ik hoopte dat we zulke irritaties de volgende keer wat volwassener konden oplossen.
Een ander (misschien duidelijker) voorbeeld van borderline is iets wat een tijdje terug al is gebeurd.
Ik had een heel lange, drukke dag gehad met werk en school. Vriend zou om 19.00 klaar zijn met werken, dan zou hij om 19.15 thuis zijn. Hij kwam pas om 19.45 thuis, en hij HAD nog wel een sms gestuurd om dat te zeggen. Maar toch, zodra hij thuiskwam werd ik enorm chagrijnig en kattig. Hij vroeg of ik nog was had gedaan... Ik ging finaal door het lint, ik weet niet eens meer precies wat ik heb gezegd. Ik schreeuwde dat hij niet te vertrouwen was en we kregen enorme ruzie. Dan gooi ik met dingen, gebruik de meest persoonlijke dingen tegen hem en vervolgens krijg ik spijt en haat ik mezelf enorm intens.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:55
Ik geloof best dat jij niet gevaarlijk bent... Ik zou zelf niet vertellen over mijn diagnose als ik jou was. Nou heb ik een andere diagnose die ook een boel onderbuikgevoelens oproept.
Waarom moet jij je verantwoorden bij voorbaat? Als je 'de mist in gaat' kan je je excuses aanbieden en proberen het te voorkomen de volgende keer.
Wat ik bedoel ik te zeggen, de reacties zoals je die nu krijgt op je openheid, die zullen blijven elke keer als je nieuwe mensen ontmoet.
En weetje, er zijn ook 'gewone' mensen die boos en verdrietig worden als ze 'aangevallen' worden.
Dus ja, als je niet zo wilt twijfelen aan jezelf, of geen zin hebt om tegen vooroordelen op te boksen, of liever als een van de zoveel behandeld wilt worden, dan moet je niet zo open zijn.
Hele preek maar ik hoop dat mijn punt duidelijk is
Waarom moet jij je verantwoorden bij voorbaat? Als je 'de mist in gaat' kan je je excuses aanbieden en proberen het te voorkomen de volgende keer.
Wat ik bedoel ik te zeggen, de reacties zoals je die nu krijgt op je openheid, die zullen blijven elke keer als je nieuwe mensen ontmoet.
En weetje, er zijn ook 'gewone' mensen die boos en verdrietig worden als ze 'aangevallen' worden.
Dus ja, als je niet zo wilt twijfelen aan jezelf, of geen zin hebt om tegen vooroordelen op te boksen, of liever als een van de zoveel behandeld wilt worden, dan moet je niet zo open zijn.
Hele preek maar ik hoop dat mijn punt duidelijk is
donderdag 15 oktober 2009 om 20:00
donderdag 15 oktober 2009 om 20:04
Heb je eigenlijk wel een goede psycholoog of psychiater die je begeleidt bij de dingen die je tegenkomt vanwege je borderline?
Het klinkt nu namelijk alsof je het allemaal best wel alleen moet doen en dat lijkt me erg zwaar. Het klinkt best moeilijk allemaal. En dat bedoel ik niet negatief naar jou toe ofzo, maar meer dat ik je wat meer hulp zou wensen.
En die studieloopbaanbegeleider zou ik gewoon een keer een gesprek mee aangaan als ik jou was. Of met een decaan. Als het niet goed voelt, kun je het altijd nog bij dat ene gesprek houden. Ik snap trouwens wel dat je het eng vind hoor. Maar proberen kan geen kwaad toch?
Het klinkt nu namelijk alsof je het allemaal best wel alleen moet doen en dat lijkt me erg zwaar. Het klinkt best moeilijk allemaal. En dat bedoel ik niet negatief naar jou toe ofzo, maar meer dat ik je wat meer hulp zou wensen.
En die studieloopbaanbegeleider zou ik gewoon een keer een gesprek mee aangaan als ik jou was. Of met een decaan. Als het niet goed voelt, kun je het altijd nog bij dat ene gesprek houden. Ik snap trouwens wel dat je het eng vind hoor. Maar proberen kan geen kwaad toch?
donderdag 15 oktober 2009 om 20:06
Weet je, als een groep (met begeleider) begripvol reageren, dan vind ik openheid van zaken een goeie. Juist omdat je in een leeromgeving zit en hier de gelegenheid hebt om je gedrag te professionaliseren zonder dat het nadelige gevolgen heeft voor baan of carrière. Als dit goed opgepakt wordt, dan kun jij je studiejaren gebruiken om in een relatief veilige omgeving met borderline om te leren gaan.
In dit geval is het misgegaan. Geen begeleider en een groepsgenoot die óók nog moet leren hoe je constructief feedback moet geven. Heel vervelend.
Toch raad ik je aan om open te blijven. Ik ben zelf zo'n docent en begeleider en als een achtergrond van een probleem bekend is, is er meer begrip dan wanneer jij 'gewoon' agressief bent. Ik heb studenten in groepen die ADHD hebben, die PDD-NOS hebben, die dyslectisch zijn, die migraine hebben en zo vergeet ik vast nog een heleboel. Mijn ervaring: als diegenen open zijn tegen hun projectgroep, zich kwetsbaar op durven te stellen en om feedback vragen, dan zijn medestudenten begripvol en krijgt diegene de kans om aan zijn gedrag te werken. Als iemand niet open is (ik krijg soms ook na een jaar pas te horen wat er "mis" is -- bijv. als ouders me wanhopig opbellen), dan wordt hij veel sneller door medestudenten afgeserveerd omdat ze hem lastig/moeilijk vinden. Bovendien krijgt diegene dan niet of minder de gelegenheid om aan zichzelf te werken.
Tot slot: je moet echt z.s.m. gaan praten met je studieloopbaanbegeleider en niet pas als je in het nauw gedreven bent (bijv als je projectgroep je eruit gezet heeft en je studiepunten in gevaar komen).
In dit geval is het misgegaan. Geen begeleider en een groepsgenoot die óók nog moet leren hoe je constructief feedback moet geven. Heel vervelend.
Toch raad ik je aan om open te blijven. Ik ben zelf zo'n docent en begeleider en als een achtergrond van een probleem bekend is, is er meer begrip dan wanneer jij 'gewoon' agressief bent. Ik heb studenten in groepen die ADHD hebben, die PDD-NOS hebben, die dyslectisch zijn, die migraine hebben en zo vergeet ik vast nog een heleboel. Mijn ervaring: als diegenen open zijn tegen hun projectgroep, zich kwetsbaar op durven te stellen en om feedback vragen, dan zijn medestudenten begripvol en krijgt diegene de kans om aan zijn gedrag te werken. Als iemand niet open is (ik krijg soms ook na een jaar pas te horen wat er "mis" is -- bijv. als ouders me wanhopig opbellen), dan wordt hij veel sneller door medestudenten afgeserveerd omdat ze hem lastig/moeilijk vinden. Bovendien krijgt diegene dan niet of minder de gelegenheid om aan zichzelf te werken.
Tot slot: je moet echt z.s.m. gaan praten met je studieloopbaanbegeleider en niet pas als je in het nauw gedreven bent (bijv als je projectgroep je eruit gezet heeft en je studiepunten in gevaar komen).
donderdag 15 oktober 2009 om 20:09
hoi hoi,
Ik werk in de psychiatrie en heb ook regelmatig te maken met borderline. Wel zijn dit vaak de "ernstige" gevallen. En dat zijn denk ik ook de gevallen die je in de krant/het nieuws of uit verhalen hoort.
Ik kan me voorstellen dat mensen die niet bekend zijn met borderline er dan wel van schrikken.
Zoals al eerder genoemd hierboven zou ik het woord borderline ook achterwege laten, maar karaktereigenschappen van jezelf vertellen. Zoals je in je OP ook al opnoemt, kan je vertellen dat je het bv. moeilijk vind om jezelf in te leven in andere personen enz.
Ik denk dat je dan meer begrip krijgt van je projectleden.
Succes!
zosa
Ik werk in de psychiatrie en heb ook regelmatig te maken met borderline. Wel zijn dit vaak de "ernstige" gevallen. En dat zijn denk ik ook de gevallen die je in de krant/het nieuws of uit verhalen hoort.
Ik kan me voorstellen dat mensen die niet bekend zijn met borderline er dan wel van schrikken.
Zoals al eerder genoemd hierboven zou ik het woord borderline ook achterwege laten, maar karaktereigenschappen van jezelf vertellen. Zoals je in je OP ook al opnoemt, kan je vertellen dat je het bv. moeilijk vind om jezelf in te leven in andere personen enz.
Ik denk dat je dan meer begrip krijgt van je projectleden.
Succes!
zosa
donderdag 15 oktober 2009 om 20:12
Wat zosa zegt vind ik een mooie middenweg. Zeg dat je moeilijk tegen kritiek kunt en je moeilijk kan inleven, dat je er aan werkt (of wat je ook een goeie omschrijving vind...). Dan weten ze wat ze aan je hebben en hoe je kan reageren maar heb je niet meteen een negatief imago te pakken.
En hopelijk hebben ze dan ook begrip zoals Haley schrijft maar dan zonder bange reacties voor de BPS.
En hopelijk hebben ze dan ook begrip zoals Haley schrijft maar dan zonder bange reacties voor de BPS.
donderdag 15 oktober 2009 om 20:15
@Haley: Maar als docent/begeleider kijk je denk ik meer naar wat ideaal zou zijn, terwijl mensen meestal niet zo ideaal reageren op psychische stoornissen o.i.d.
Ik heb daar zelf ook ervaring mee als leerling (met psych. problemen). Natuurlijk bestaan er ook mensen die wel begripvol en steunend zijn maar dan moet je gewoon geluk hebben.
En als die mensen er zijn, dan zal ze denk ik zelf wel aanvoelen dat het vertellen dan geen kwaad kan. Maar op deze manier open blijven dat richt volgens mij alleen maar schade aan als ik het zo lees. Natuurlijk zou het fijn zijn als ze dat wel gewoon bespreekbaar kon maken, maar de realiteit is vaak niet zo fijn en vaak hard.
Zeker als jongeren met elkaar samen werken, want die zijn nog niet zo volwassen dat ze begrijpen wat een stoornis of psychisch probleem inhoudt en ze kunnen vaak niet het begrip opbrengen dat ze 10 jaar later misschien wel kunnen hebben.
Vaak zijn mensen op die leeftijd ook nog erg met zichzelf bezig en hebben een duidelijke mening klaar over van alles en nog wat. Later wordt dat vaak wat genuanceerder maar ik ben bang dat die jongeren nog niet altijd zo ver zijn.
Bovendien kan ze ook openheid van zaken geven door gewoon aan te geven als ze iets moeilijk vind, en daar hoeft die diagnose niet per se bij genoemd te worden denk ik. Wel als ze in gesprek gaat met een studieloopbaanbegeleider of decaan.
Ik heb daar zelf ook ervaring mee als leerling (met psych. problemen). Natuurlijk bestaan er ook mensen die wel begripvol en steunend zijn maar dan moet je gewoon geluk hebben.
En als die mensen er zijn, dan zal ze denk ik zelf wel aanvoelen dat het vertellen dan geen kwaad kan. Maar op deze manier open blijven dat richt volgens mij alleen maar schade aan als ik het zo lees. Natuurlijk zou het fijn zijn als ze dat wel gewoon bespreekbaar kon maken, maar de realiteit is vaak niet zo fijn en vaak hard.
Zeker als jongeren met elkaar samen werken, want die zijn nog niet zo volwassen dat ze begrijpen wat een stoornis of psychisch probleem inhoudt en ze kunnen vaak niet het begrip opbrengen dat ze 10 jaar later misschien wel kunnen hebben.
Vaak zijn mensen op die leeftijd ook nog erg met zichzelf bezig en hebben een duidelijke mening klaar over van alles en nog wat. Later wordt dat vaak wat genuanceerder maar ik ben bang dat die jongeren nog niet altijd zo ver zijn.
Bovendien kan ze ook openheid van zaken geven door gewoon aan te geven als ze iets moeilijk vind, en daar hoeft die diagnose niet per se bij genoemd te worden denk ik. Wel als ze in gesprek gaat met een studieloopbaanbegeleider of decaan.
donderdag 15 oktober 2009 om 20:17
Haley omschrijft eigenlijk precies wat ik niet onder woorden krijg. Ik heb het idee dat als ik openheid over zaken geef, dat mensen het dan sneller begrijpen en me niet wegzetten als 'die ene rare'. Zo is er een jongen in onze klas die door iedereen als 'die irritante betweter die altijd gelijk moet hebben en altijd ' ja maar' zegt en nooit luistert' wordt gezien. Terwijl ik me afvraag wat er met hem is en waarom hij toch, ondanks dat hij niet aardig overkomt, elke keer toenadering zoekt bij iedereen. Als hij echt een psychisch probleem heeft, zou er een 'oh dus DAT is er met je'-reactie komen, in plaats van dat mensen hem (zoals nu) ontlopen omdat ze niet weten hoe ze met hem om moeten gaan.
Ik moet overigens wel zeggen dat ik HBO Psychologie studeer, dus misschien maakt dat ook nog verschil met, zeg, Werktuigbouwkunde of iets dergelijks. Wat betreft de reactie van studiegenoten dan.
Klasgenoten merken verder dat ik ineens heel heftig naar iemand uitval. Voor hun lijkt dat zonder reden, voor mij zit er altijd wat achter. Dat ik nooit mijn mond kan houden - als ik een mening heb moet en zal iedereen die weten! Ze merken ook dat ik iemand het ene moment heel aardig vind en 5 minuten later niet meer mag. Dat ik soms heel kwetsende dingen zeg zonder me te realiseren dat ze kwetsend zijn (in eerste instantie, later komt de spijt en het schuldgevoel). Dat ik soms zonder reden ineens met niemand wat te maken wil hebben en het volgende moment met iedereen vrienden wil zijn. Hieruit blijkt voor mij hoe erg borderline een stoornis van aantrekken en afstoten is. Ze zullen ook merken dat ik er soms niet ben, soms fysiek afwezig, soms geestelijk afwezig. Ze merken dat ik enorm chaotisch ben, soms erg onzeker en soms erg zelfverzekerd. Zo vergeet ik vast nog een hoop dingen, het is moeilijk om dit soort dingen in jezelf te zien en te benoemen. Over het algemeen vinden ze me een 'rare' geloof ik, en ik kan het ze eerlijk gezegd niet echt kwalijk nemen.
Ik ga nog 1x per week naar een psycholoog, dus ik heb op zich wel hulp en ik kan het ook wel bij iemand kwijt. Maar soms voelt het alsof alles voor niks is. Borderline schijnt nooit over te gaan, en dat komt soms hard aan. Niet dat ik mezelf dan zielig vind ofzo, maar meer van 'shit... ik heb dat echt en het blijft zo.'
Ik denk dat ik inderdaad eens naar mijn SLB'er of decaan stap. Ik geloof dat er ook een vertrouwenspersoon is, misschien dat ik daar eens naar ga kijken. Waarschijnlijk kan hij/zij me ook wel vertellen wat ik nu het beste kan doen.
Ik moet overigens wel zeggen dat ik HBO Psychologie studeer, dus misschien maakt dat ook nog verschil met, zeg, Werktuigbouwkunde of iets dergelijks. Wat betreft de reactie van studiegenoten dan.
Klasgenoten merken verder dat ik ineens heel heftig naar iemand uitval. Voor hun lijkt dat zonder reden, voor mij zit er altijd wat achter. Dat ik nooit mijn mond kan houden - als ik een mening heb moet en zal iedereen die weten! Ze merken ook dat ik iemand het ene moment heel aardig vind en 5 minuten later niet meer mag. Dat ik soms heel kwetsende dingen zeg zonder me te realiseren dat ze kwetsend zijn (in eerste instantie, later komt de spijt en het schuldgevoel). Dat ik soms zonder reden ineens met niemand wat te maken wil hebben en het volgende moment met iedereen vrienden wil zijn. Hieruit blijkt voor mij hoe erg borderline een stoornis van aantrekken en afstoten is. Ze zullen ook merken dat ik er soms niet ben, soms fysiek afwezig, soms geestelijk afwezig. Ze merken dat ik enorm chaotisch ben, soms erg onzeker en soms erg zelfverzekerd. Zo vergeet ik vast nog een hoop dingen, het is moeilijk om dit soort dingen in jezelf te zien en te benoemen. Over het algemeen vinden ze me een 'rare' geloof ik, en ik kan het ze eerlijk gezegd niet echt kwalijk nemen.
Ik ga nog 1x per week naar een psycholoog, dus ik heb op zich wel hulp en ik kan het ook wel bij iemand kwijt. Maar soms voelt het alsof alles voor niks is. Borderline schijnt nooit over te gaan, en dat komt soms hard aan. Niet dat ik mezelf dan zielig vind ofzo, maar meer van 'shit... ik heb dat echt en het blijft zo.'
Ik denk dat ik inderdaad eens naar mijn SLB'er of decaan stap. Ik geloof dat er ook een vertrouwenspersoon is, misschien dat ik daar eens naar ga kijken. Waarschijnlijk kan hij/zij me ook wel vertellen wat ik nu het beste kan doen.
donderdag 15 oktober 2009 om 20:25
Morisson, nog één toevoeging over die decaan/SLB-er (is er ook een Senior SLB-er? Dan zou ik daarheen gaan, die is beter geïnformeerd dan een gewone SLB-er), je bent niet de eerste en niet de enige met borderline. Zo iemand kan echt met je meedenken en je echt bijstaan.
Hier werd de suggestie gedaan om de ziekte niet te benoemen. Ik denk dat dat nog wel gaat als het een lichte vorm betreft maar als ik lees wat Morisson schrijft in haar post van 20.17, dan denk ik niet dat je eraan ontkomt om het te benoemen.
Tot slot, ik vind het erg vervelend voor je. Ik denk dat het nu moeilijk voor je is en ook later in het werkende leven moeilijk voor je wordt. Blijf vooral die begeleiding (psycholoog) zoeken want het gedrag wat je beschrijft zal zelfs met een heleboel begrip binnen veel organisaties niet geaccepteerd worden. Alles wat je eraan kan doen om het onder controle te leren houden, is meegenomen.
Hier werd de suggestie gedaan om de ziekte niet te benoemen. Ik denk dat dat nog wel gaat als het een lichte vorm betreft maar als ik lees wat Morisson schrijft in haar post van 20.17, dan denk ik niet dat je eraan ontkomt om het te benoemen.
Tot slot, ik vind het erg vervelend voor je. Ik denk dat het nu moeilijk voor je is en ook later in het werkende leven moeilijk voor je wordt. Blijf vooral die begeleiding (psycholoog) zoeken want het gedrag wat je beschrijft zal zelfs met een heleboel begrip binnen veel organisaties niet geaccepteerd worden. Alles wat je eraan kan doen om het onder controle te leren houden, is meegenomen.
donderdag 15 oktober 2009 om 20:26
Waarom zou je moeten vertellen dat je borderline hebt? Zij vertellen toch ook niet wat hun "issues" zijn (begrijp mij niet verkeerd, ik noem borderline zéker niet zomaar een issue). Als je het zou vertellen dan zou het kunnen overkomen alsof je "los" mag gaan met je emoties en hier de schuld kan geven aan de borderline. En dat wil je natuurlijk ook niet, je bént niet de borderline, je hebt borderline. Toch?
Tegen je begeleidster/decaan zou ik het weer wel vertellen. Probeer haar in vertrouwen te nemen, daar is ze voor en als dan blijkt dat het handiger is om het wel te vertellen aan de groep, dan zou zij het bij je kunnen aangeven. En dan kunnen jullie samen bedenken hoe je het dan zou kunnen vertellen. Op een manier waarop het bij de groep goed aankomt zonder dat ze je gelijk in een hokje duwen.
Dat je heftig hebt gereageerd toen je een opsomming van 2 weken lang gepresenteerd kreeg is toch niet meer dan logisch? Ieder mens zonder borderline zou dat ook doen hoor. Ik wel in ieder geval!
Volg je eigenlijk therapie? Zo ja, welke als ik vragen mag?
Tegen je begeleidster/decaan zou ik het weer wel vertellen. Probeer haar in vertrouwen te nemen, daar is ze voor en als dan blijkt dat het handiger is om het wel te vertellen aan de groep, dan zou zij het bij je kunnen aangeven. En dan kunnen jullie samen bedenken hoe je het dan zou kunnen vertellen. Op een manier waarop het bij de groep goed aankomt zonder dat ze je gelijk in een hokje duwen.
Dat je heftig hebt gereageerd toen je een opsomming van 2 weken lang gepresenteerd kreeg is toch niet meer dan logisch? Ieder mens zonder borderline zou dat ook doen hoor. Ik wel in ieder geval!
Volg je eigenlijk therapie? Zo ja, welke als ik vragen mag?
