Psyche
alle pijlers
Ik ben niet gevaarlijk! :(
donderdag 15 oktober 2009 om 19:18
Hoi allemaal,
Ik ben nieuw hier en wil jullie graag iets voorleggen.
Ik ben nu 22, en toen ik 19 was is bij mij de persoonlijkheidsstoornis borderline vastgesteld (twee keer zelfs).
Hoewel borderline zich bij iedereen anders uit, houdt het bij mij in het kort het volgende in:
- Uitspraken van anderen erg aanvallend opvatten (soms)
- Ontzettend wisselend zelfbeeld (ik ben geweldig vs. ik kan niks)
- Agressiviteit wanneer iemand tegen me in gaat
- Moeite met het onder controle houden van emoties
- Periodes van extreme impulsiviteit, boosheid, verdriet, agressiviteit (ik ben dan een paar dagen mezelf niet meer)
- Moeite met het afmaken en doorzetten van dingen
- Moeite met inleven in andere mensen
- Extreem snel gekwetst raken
- (In het verleden) suicidale gedachtes & mezelf snijden (nu al 1,5 jaar niet meer)
En zo nog een paar kleine dingen, maar dit zijn de belangrijkste. Soms zit ik in een situatie (vooral op school) waarin ik wel MOET vertellen dat ik het heb, bijvoorbeeld omdat het een projectgroep nadelig beinvloedt.
Helaas merk ik dat mensen dan vaak schrikken en me vaak een beetje ontwijken, of ERG voorzichtig gaan doen met wat ze zeggen. Het lijkt dan wel of ze bang voor me zijn. En dat vind ik echt heel erg en het kwetst me heel diep, omdat ik niet gevaarlijk ben. Ik slik medicatie waardoor ik verminderd agressief ben (natuurlijk kom ik wel voor mezelf op) en eigenlijk vrij normaal functioneer.
Ook in de media (krant, tv, internet, fora, noem maar op) zie ik vaak dat borderline heel negatief belicht wordt. En ik voel me daar haast schuldig over. Ben ik dan echt zo'n slecht mens, vraag ik me soms af.
Ik heb al 4 jaar een vriend, en dat gaat met ups en downs. Inmiddels hebben we wel geleerd met elkaar om te gaan (hem "mankeert" ook het een en ander) en zijn de ruzies stukken minder heftig. Ooit sloegen we elkaar zowat de deur uit. Dat is nu gelukkig voorbij.
Goh, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wil vragen. Ik denk dat ik het vooral van me af wil schrijven en misschien zeggen dat veel borderliners een heel normaal leven hebben en goed om kunnen gaan met hun problematiek. Hoe komt het toch dat het zo negatief te boek staat? Ik vind dat echt heel erg jammer, want in veel gevallen (zoals het mijne) valt het mee. Ik heb een vrij zware, agressieve vorm, maar met medicatie en therapie gaat het eigenlijk prima. Natuurlijk is het zwaar, ook voor mijn omgeving, maar ik heb nooit iemand echt kwaad gedaan of wat dan ook.
Ook schijnen mensen vaak te denken dat borderliners constant in een psychose zitten of dat hun emoties niet echt zijn, maar ook dat hoeft helemaal niet het geval te zijn!
Wat een lap tekst... ik ben benieuwd hoe jullie erover denken. Ik denk dat dat vooral het punt is van deze post, ik wil graag een eerlijk 'gesprek' met anderen hierover. Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik ben nieuw hier en wil jullie graag iets voorleggen.
Ik ben nu 22, en toen ik 19 was is bij mij de persoonlijkheidsstoornis borderline vastgesteld (twee keer zelfs).
Hoewel borderline zich bij iedereen anders uit, houdt het bij mij in het kort het volgende in:
- Uitspraken van anderen erg aanvallend opvatten (soms)
- Ontzettend wisselend zelfbeeld (ik ben geweldig vs. ik kan niks)
- Agressiviteit wanneer iemand tegen me in gaat
- Moeite met het onder controle houden van emoties
- Periodes van extreme impulsiviteit, boosheid, verdriet, agressiviteit (ik ben dan een paar dagen mezelf niet meer)
- Moeite met het afmaken en doorzetten van dingen
- Moeite met inleven in andere mensen
- Extreem snel gekwetst raken
- (In het verleden) suicidale gedachtes & mezelf snijden (nu al 1,5 jaar niet meer)
En zo nog een paar kleine dingen, maar dit zijn de belangrijkste. Soms zit ik in een situatie (vooral op school) waarin ik wel MOET vertellen dat ik het heb, bijvoorbeeld omdat het een projectgroep nadelig beinvloedt.
Helaas merk ik dat mensen dan vaak schrikken en me vaak een beetje ontwijken, of ERG voorzichtig gaan doen met wat ze zeggen. Het lijkt dan wel of ze bang voor me zijn. En dat vind ik echt heel erg en het kwetst me heel diep, omdat ik niet gevaarlijk ben. Ik slik medicatie waardoor ik verminderd agressief ben (natuurlijk kom ik wel voor mezelf op) en eigenlijk vrij normaal functioneer.
Ook in de media (krant, tv, internet, fora, noem maar op) zie ik vaak dat borderline heel negatief belicht wordt. En ik voel me daar haast schuldig over. Ben ik dan echt zo'n slecht mens, vraag ik me soms af.
Ik heb al 4 jaar een vriend, en dat gaat met ups en downs. Inmiddels hebben we wel geleerd met elkaar om te gaan (hem "mankeert" ook het een en ander) en zijn de ruzies stukken minder heftig. Ooit sloegen we elkaar zowat de deur uit. Dat is nu gelukkig voorbij.
Goh, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu wil vragen. Ik denk dat ik het vooral van me af wil schrijven en misschien zeggen dat veel borderliners een heel normaal leven hebben en goed om kunnen gaan met hun problematiek. Hoe komt het toch dat het zo negatief te boek staat? Ik vind dat echt heel erg jammer, want in veel gevallen (zoals het mijne) valt het mee. Ik heb een vrij zware, agressieve vorm, maar met medicatie en therapie gaat het eigenlijk prima. Natuurlijk is het zwaar, ook voor mijn omgeving, maar ik heb nooit iemand echt kwaad gedaan of wat dan ook.
Ook schijnen mensen vaak te denken dat borderliners constant in een psychose zitten of dat hun emoties niet echt zijn, maar ook dat hoeft helemaal niet het geval te zijn!
Wat een lap tekst... ik ben benieuwd hoe jullie erover denken. Ik denk dat dat vooral het punt is van deze post, ik wil graag een eerlijk 'gesprek' met anderen hierover. Alvast bedankt voor jullie reacties!
donderdag 15 oktober 2009 om 20:32
Ik had de post van 20.17 nog niet gelezen. Maar na deze gelezen te hebben dan zou het idd wel een idee zijn om het één en ander uit te leggen. Waarom je zo heftig kan reageren. Niet dat het een excuus is, maar dat ze de achterliggende reden weten.
Borderline kom je inderdaad niet vanaf, maar je kan wel leren om ermee om te gaan. En ik heb gezien dat dat echt heel erg goed kan Dat heeft heel wat therapieen gekost, uiteindelijk heeft diegene de juiste, exact op borderline toegespitste therapie gevonden en het gaat echt heel erg goed.
Borderline kom je inderdaad niet vanaf, maar je kan wel leren om ermee om te gaan. En ik heb gezien dat dat echt heel erg goed kan Dat heeft heel wat therapieen gekost, uiteindelijk heeft diegene de juiste, exact op borderline toegespitste therapie gevonden en het gaat echt heel erg goed.
donderdag 15 oktober 2009 om 20:42
Bedankt voor alle reacties, het verheldert heel wat voor mij!
Ik besef dat het moeilijk is en waarschijnlijk blijft, dus die hulp blijf ik zeker zoeken/vasthouden. Ik weet niet of er een Senior-SLB'er is, dat zou ik even moeten uitzoeken. Goeie!
Iago, dat is ook waar ik mee zit. Ik ben bang dat mensen denken dat ik het als excuus gebruik als ik het bij naam noem, terwijl dat echt niet mijn bedoeling is. Daarom twijfel ik vaak zo, en ik hoop dat mijn SLB'er of een ander persoon op school mij daarmee kan helpen.
De therapie die ik nu volg is Linehan-therapie. Dit is zogenaamde dialectische gedragstherapie. Dit houdt eigenlijk in dat ik afleer om in uitersten te denken, dat ik leer om verbanden en nuances te zien. Ik leer zeg maar om effectiever met problemen en emoties om te gaan. Ik volg dit nu pas vier maanden, dus over het effect kan ik tot nog toe weinig zeggen.
Hiervoor volgde ik ruim anderhalf jaar cognitieve gedragstherapie. Ik ben hierdoor vooral wat rustiger geworden en erg gegroeid qua innerlijk. Wat volwassener en stabieler zeg maar. Alleen hadden de therapeut en ik op een gegeven moment het idee dat we vastzaten, dus werd ik verwezen naar Linehan-therapie.
Daarvoor had ik gesprekken bij het GGZ, maar naar mijn idee maakten die mij alleen maar instabieler en bozer. Ook omdat ik het toen pas wist en nog wat weerstand voelde tegen therapie, denk ik dat dat niet werkte.
Verder slikte ik een tijd oxazepam (kalmeringsmiddel), maar daar werd ik duf en chagrijnig van. Ook had ik het idee dat het niks veranderde aan mijn gevoelens en gedrag. Ook had ik constant hoofdpijn. Nu ben ik dus, in overleg met mijn psychiater, overgestapt op Efexor en dat werkt nu prima, nadat de dosering een aantal keer is aangepast
Ik besef dat het moeilijk is en waarschijnlijk blijft, dus die hulp blijf ik zeker zoeken/vasthouden. Ik weet niet of er een Senior-SLB'er is, dat zou ik even moeten uitzoeken. Goeie!
Iago, dat is ook waar ik mee zit. Ik ben bang dat mensen denken dat ik het als excuus gebruik als ik het bij naam noem, terwijl dat echt niet mijn bedoeling is. Daarom twijfel ik vaak zo, en ik hoop dat mijn SLB'er of een ander persoon op school mij daarmee kan helpen.
De therapie die ik nu volg is Linehan-therapie. Dit is zogenaamde dialectische gedragstherapie. Dit houdt eigenlijk in dat ik afleer om in uitersten te denken, dat ik leer om verbanden en nuances te zien. Ik leer zeg maar om effectiever met problemen en emoties om te gaan. Ik volg dit nu pas vier maanden, dus over het effect kan ik tot nog toe weinig zeggen.
Hiervoor volgde ik ruim anderhalf jaar cognitieve gedragstherapie. Ik ben hierdoor vooral wat rustiger geworden en erg gegroeid qua innerlijk. Wat volwassener en stabieler zeg maar. Alleen hadden de therapeut en ik op een gegeven moment het idee dat we vastzaten, dus werd ik verwezen naar Linehan-therapie.
Daarvoor had ik gesprekken bij het GGZ, maar naar mijn idee maakten die mij alleen maar instabieler en bozer. Ook omdat ik het toen pas wist en nog wat weerstand voelde tegen therapie, denk ik dat dat niet werkte.
Verder slikte ik een tijd oxazepam (kalmeringsmiddel), maar daar werd ik duf en chagrijnig van. Ook had ik het idee dat het niks veranderde aan mijn gevoelens en gedrag. Ook had ik constant hoofdpijn. Nu ben ik dus, in overleg met mijn psychiater, overgestapt op Efexor en dat werkt nu prima, nadat de dosering een aantal keer is aangepast
donderdag 15 oktober 2009 om 20:56
halloMorisson,
mijn situatie is niet helemaal hetzelfde, maar ook weer niet zo anders: ik heb een bipolaire stoornis. ik vertel het in princpie niet, behalve als het "in de weg" zit. ook omdat "men" over psychische aandoeningen nogal wat vooroordelen heeft en ik vind dat mijn bipolaire stoornis niet het punt moet zijn waarop ik beoordeeld wordt. vooral ook omdat het niet bij iedere patient hetzelfde is en het wel bepaalde beelden oproept.
wat ik bedoel: wees terughoudend en vertel het alleen strategisch. je studiebegeleider is een goede. ik zou het niet aan alle medestudenten vertellen (misschien sommigen). het feit dat jij borderline hebt, wil niet zeggen dat dat al je gedrag acceptabel maakt voor hen. het klinkt harder dan ik het bedoel, maar het zou zonde zijn als je alleen als die borderliner bekend komt te staan.
succes! en knap dat je zo bezig bent!
mijn situatie is niet helemaal hetzelfde, maar ook weer niet zo anders: ik heb een bipolaire stoornis. ik vertel het in princpie niet, behalve als het "in de weg" zit. ook omdat "men" over psychische aandoeningen nogal wat vooroordelen heeft en ik vind dat mijn bipolaire stoornis niet het punt moet zijn waarop ik beoordeeld wordt. vooral ook omdat het niet bij iedere patient hetzelfde is en het wel bepaalde beelden oproept.
wat ik bedoel: wees terughoudend en vertel het alleen strategisch. je studiebegeleider is een goede. ik zou het niet aan alle medestudenten vertellen (misschien sommigen). het feit dat jij borderline hebt, wil niet zeggen dat dat al je gedrag acceptabel maakt voor hen. het klinkt harder dan ik het bedoel, maar het zou zonde zijn als je alleen als die borderliner bekend komt te staan.
succes! en knap dat je zo bezig bent!
donderdag 15 oktober 2009 om 21:00
En als je nou eens zou aangeven bij ze dat het dus geen excuus is, maar een verklaring kan zijn voor je plotselinge reageren? Dan is het gelijk duidelijk denk ik
Grappig dat je dat van het ggz zegt. Degene door wie ik er "ervaring" mee heb zei precies hetzelfde over hen. Zij heeft ook eerst een tijd de cognitieve gedragstherapie gevolgd en daarna de vers-training (vaardigheden emotionele regulatie stoornis training). En als ik zo lees over de Liheman therapie dan is dat bijna hetzelfde. Of de manier van het leren ermee om te gaan hetzelfde is kan ik natuurlijk niet zeggen, maar ik weet wel dat het bij de persoon die ik ken heel erg veel effect heeft gehad. Natuurlijk is de borderline niet weg, maar ze heeft wel geleerd om er in bepaalde gevallen even van een afstandje naar te kijken en zo weer rustig te worden.
Praat met je begeleidster, geef dit aan en vraag of zij weet hoe je hier in de groep mee kan omgaan. Vraag het anders ook bij therapie hoe je hier het beste mee kan omgaan. En als blijkt dat je het het beste kan vertellen in de groep probeer ze dan ook tips mee te geven hoe ze je weer rustig zouden kunnen krijgen als je heftig reageert. Door je dus even uit die situatie te halen, op adem te komen en dan weer terug te komen. Dit is alleen maar wat ik denk hé
Grappig dat je dat van het ggz zegt. Degene door wie ik er "ervaring" mee heb zei precies hetzelfde over hen. Zij heeft ook eerst een tijd de cognitieve gedragstherapie gevolgd en daarna de vers-training (vaardigheden emotionele regulatie stoornis training). En als ik zo lees over de Liheman therapie dan is dat bijna hetzelfde. Of de manier van het leren ermee om te gaan hetzelfde is kan ik natuurlijk niet zeggen, maar ik weet wel dat het bij de persoon die ik ken heel erg veel effect heeft gehad. Natuurlijk is de borderline niet weg, maar ze heeft wel geleerd om er in bepaalde gevallen even van een afstandje naar te kijken en zo weer rustig te worden.
Praat met je begeleidster, geef dit aan en vraag of zij weet hoe je hier in de groep mee kan omgaan. Vraag het anders ook bij therapie hoe je hier het beste mee kan omgaan. En als blijkt dat je het het beste kan vertellen in de groep probeer ze dan ook tips mee te geven hoe ze je weer rustig zouden kunnen krijgen als je heftig reageert. Door je dus even uit die situatie te halen, op adem te komen en dan weer terug te komen. Dit is alleen maar wat ik denk hé
zaterdag 17 oktober 2009 om 03:41
Als ik mezelf in een situatie voorstel waarin ik moet samenwerken met iemand die gedragingen vertoont zoals jij ze beschrijft, dan zou ik daar erg van balen, er geen begrip voor hebben en zelfs denken: die spoort niet! Maar als ik dan zou weten dat diegene borderline heeft, dan verandert dat de zaak volledig. Dan begrijp ik dus dat diegene het niet expres doet, maar is zoals hij/zij is. Het is voor mij dan een stuk makkelijker te accepteren en ik zou mezelf proberen aan te passen voor zover dat gaat, om de samenwerking goed te laten verlopen. Dus ik zou absoluut voor openheid zijn.
Ik heb wel enigszins begrip voor mensen die je dan gaan ontwijken, waarschijnlijk uit angst voor een uitval van jou, of verbale agressiviteit, het snel gekwetst zijn. Die mensen denken dan misschien dat het hun schuld is en kunnen zich daar schuldig over voelen, dat voelt rot.
Ik heb wel enigszins begrip voor mensen die je dan gaan ontwijken, waarschijnlijk uit angst voor een uitval van jou, of verbale agressiviteit, het snel gekwetst zijn. Die mensen denken dan misschien dat het hun schuld is en kunnen zich daar schuldig over voelen, dat voelt rot.
