Psyche
alle pijlers
Ik ben zo teleurgesteld in de mensen om me heen
woensdag 4 januari 2023 om 21:48
Beetje dramatische topictitel en wellicht denk ik er morgen heel erg anders over, maar ik heb nu even behoefte om van me af te praten. Ik heb nog niet zo lang geleden best wel slecht nieuws gehad, namelijk dat ik kanker heb en ik moet over een paar dagen geopereerd worden. En hoe dichterbij de operatie komt, hoe meer ik teleurgesteld raak in de mensen om me heen.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van hen verwacht had, weet zelfs niet eens precies wat ik van hen nodig heb, maar wat ik wel weet is dat het dit niet is. Ik vind iedereen om me heen zo laconiek, zo business as usual, terwijl bij mij van binnen de hele tijd een storm raast. Als het goed is ga ik niet dood, dat is in ieder geval niet de verwachting, maar ik heb zelf wel steeds dat gevoel en hoewel ik dat ook gewoon uitspreek lijkt iedereen daar een beetje overheen te walsen. En zelfs als ik niet doodga vind ik het gewoon zo kut allemaal. Ik heb de hele tijd zo'n stem in mijn hoofd die maar blijft gillen dat ik kanker heb en dat klopt gewoon niet. En nee, het is niet terminaal en mijn prognoses zijn hartstikke prima volgens mij maar dat betekent toch niet dat mijn naasten hoeven te doen alsof het om een ingegroeide teennagel gaat? Dat gevoel geven ze me wel, waardoor ik me ook nog eens een soort dramaqueen voel omdat ik er dus van binnen echt helemaal kapot van ben.
Nou ja, ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Of eigenlijk weet ik het wel. Ik wil gewoon dat iemand even met me meehuilt dat het zo kut is allemaal en dat de mensen om me heen stom zijn dat ze dat niet zelf kunnen bedenken.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van hen verwacht had, weet zelfs niet eens precies wat ik van hen nodig heb, maar wat ik wel weet is dat het dit niet is. Ik vind iedereen om me heen zo laconiek, zo business as usual, terwijl bij mij van binnen de hele tijd een storm raast. Als het goed is ga ik niet dood, dat is in ieder geval niet de verwachting, maar ik heb zelf wel steeds dat gevoel en hoewel ik dat ook gewoon uitspreek lijkt iedereen daar een beetje overheen te walsen. En zelfs als ik niet doodga vind ik het gewoon zo kut allemaal. Ik heb de hele tijd zo'n stem in mijn hoofd die maar blijft gillen dat ik kanker heb en dat klopt gewoon niet. En nee, het is niet terminaal en mijn prognoses zijn hartstikke prima volgens mij maar dat betekent toch niet dat mijn naasten hoeven te doen alsof het om een ingegroeide teennagel gaat? Dat gevoel geven ze me wel, waardoor ik me ook nog eens een soort dramaqueen voel omdat ik er dus van binnen echt helemaal kapot van ben.
Nou ja, ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Of eigenlijk weet ik het wel. Ik wil gewoon dat iemand even met me meehuilt dat het zo kut is allemaal en dat de mensen om me heen stom zijn dat ze dat niet zelf kunnen bedenken.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 6 januari 2023 om 07:48
Ha Fash,fashionvictim schreef: ↑05-01-2023 23:58Nou, net heel uitgebreid met mijn broer gesproken en toch een heel goed gesprek gehad. Gelukkig was hij dit keer wel heel lief en heeft hij ook wat praktische zaken uit handen genomen. En gaat hij dat ook tijdens en na de operatie doen. Zie het nu al wat zonniger in, al baal ik wel enorm van de ruzie met mijn zoon en vader.
Jij bent altijd de sterke en stoere voor je zoon, vader en broer. Nu verander jij in iemand die hén nodig heeft. Verandering geeft wrijving. Maar, zoals met je broer, ze vinden wel een weg omdat ze van je houden en ze gaan met jou mee veranderen.
Het is zó krenkend, frustrerend en godvergeten onuitstaanbaar wanneer juist je kind het zomaar ineens onbegrijpelijk laat afweten! Het doet iets met de relatie. Het hoort ook bij het loslaten naar volwassenheid. Hoe beroerd en pijnlijk het ook is dat dit er ook ineens bij hoort. Hij moet wel; het besef is er nu... hij kan jou verliezen. Hij moet wel 'afstand nemen', ruzie kunnen maken met juist jou.
Zo confronterend en verdrietig allemaal.
Ik wens je een warm en lief en gezellig ontbijt met je vriendin.
vrijdag 6 januari 2023 om 08:20
Fijn dat je er met je broer uitkomt.fashionvictim schreef: ↑05-01-2023 23:58Nou, net heel uitgebreid met mijn broer gesproken en toch een heel goed gesprek gehad. Gelukkig was hij dit keer wel heel lief en heeft hij ook wat praktische zaken uit handen genomen. En gaat hij dat ook tijdens en na de operatie doen. Zie het nu al wat zonniger in, al baal ik wel enorm van de ruzie met mijn zoon en vader.
Je zoon en vader draaien misschien ook nog wel bij binnenkort. Klinkt lullig maar geef ze even de tijd om te wennen aan de nieuwe situatie en zich daarin een houding te geven. Voor hen is het ook klotenieuws.Maar ik snap dat het je tegenvalt hoor.
vrijdag 6 januari 2023 om 08:26
vrijdag 6 januari 2023 om 08:30
Ik zat nog even aan je te denken. Wat mij hielp is praten met lotgenoten op kanker.nl maar zullen ook wel andere sites zijn. Via de verzekering hadden wij zorgtaxi. Zo had ik altijd vervoer kon ik er zijn voor me kind. Hoefde ik me niet op het verkeer te concentreren. Kom ik bijkomen in de auto.
Kun je elders herstellen waar zorg is? Of zorg thuis om je te ontlasten? Klinkt misschien niet ideaal.
Wij kregen kinderthuiszorg voor het wisselen van de sticker van de hickman en de sonde in de weken dat we geen ziekenhuis bezoekjes hadden staan.
In de eerste weken was mijn dochter alleen maar boos en dat reageerde ze op mij af. Ik was dat ‘wezen’. Door haar zit ik hier. Ik wil niet behandeld worden. Ik neem geen medicatie in enz later veranderde dat. Heb veel moeten incasseren maar werd nooit boos al voelde ik me wel boos. Moedeloos en hopeloos. Hoe moet dit nou. Dan ging ik vaak maar even wandelen of een frisse neus halen.
Het begin was heel zwaar omdat de soort niet gelijk duidelijk was en ze dachten aan ACLC kanker dat in de eiwitten in het bloed zit en we op de afdeling hematologie zaten waar ook de kinderen met leukemie zaten. Gelukkig bleek het hodgkin te zijn. Ik het hele traject was het moment dat ze corona had en ik en we naar het ziekenhuis moesten maar geen vervoer hadden en niemand ons wilde brengen het meest frustrerende. Ze is met spoed opgenomen en uiteindelijk heeft me vader ons gebracht. Sorry voor het spammen van mijn ervaringen maar het was een pittige tijd. Alleen maar overleven. Bij mij kwam de klap pas toen we helemaal klaar waren met de behandelingen. Daarvoor stond ik alleen maar aan. Al kijk ik nu positief terug omdat ik dat zo wil. Het leven gaat door en kindlief is er niet meer mee bezig,
In dr opvoeding gebruik ik geweldloos verzet maar denk dat je dat ook kunt toepassen op mensen in je omgeving. Het hielp mij in ieder geval om de bal bij de ander te leggen van hoe lossen we dit op. Controle los laten. Je mag best aangedragen oplossingen af wijzen die nergens op slaan maar het proces en dialoog in gang houden gaf mij rust. Ik doe graag het om mijn manier en mijn kind en omgeving niet. Ik ben mezelf goed tegen gekomen.
Misschien wishfull thinking maar als straks uit de operatie komt dan zal je zoon wel bijtrekken. Mensen zien de ernst pas in als het zover is dat je echt niks kan ivm je herstel.
Kun je elders herstellen waar zorg is? Of zorg thuis om je te ontlasten? Klinkt misschien niet ideaal.
Wij kregen kinderthuiszorg voor het wisselen van de sticker van de hickman en de sonde in de weken dat we geen ziekenhuis bezoekjes hadden staan.
In de eerste weken was mijn dochter alleen maar boos en dat reageerde ze op mij af. Ik was dat ‘wezen’. Door haar zit ik hier. Ik wil niet behandeld worden. Ik neem geen medicatie in enz later veranderde dat. Heb veel moeten incasseren maar werd nooit boos al voelde ik me wel boos. Moedeloos en hopeloos. Hoe moet dit nou. Dan ging ik vaak maar even wandelen of een frisse neus halen.
Het begin was heel zwaar omdat de soort niet gelijk duidelijk was en ze dachten aan ACLC kanker dat in de eiwitten in het bloed zit en we op de afdeling hematologie zaten waar ook de kinderen met leukemie zaten. Gelukkig bleek het hodgkin te zijn. Ik het hele traject was het moment dat ze corona had en ik en we naar het ziekenhuis moesten maar geen vervoer hadden en niemand ons wilde brengen het meest frustrerende. Ze is met spoed opgenomen en uiteindelijk heeft me vader ons gebracht. Sorry voor het spammen van mijn ervaringen maar het was een pittige tijd. Alleen maar overleven. Bij mij kwam de klap pas toen we helemaal klaar waren met de behandelingen. Daarvoor stond ik alleen maar aan. Al kijk ik nu positief terug omdat ik dat zo wil. Het leven gaat door en kindlief is er niet meer mee bezig,
In dr opvoeding gebruik ik geweldloos verzet maar denk dat je dat ook kunt toepassen op mensen in je omgeving. Het hielp mij in ieder geval om de bal bij de ander te leggen van hoe lossen we dit op. Controle los laten. Je mag best aangedragen oplossingen af wijzen die nergens op slaan maar het proces en dialoog in gang houden gaf mij rust. Ik doe graag het om mijn manier en mijn kind en omgeving niet. Ik ben mezelf goed tegen gekomen.
Misschien wishfull thinking maar als straks uit de operatie komt dan zal je zoon wel bijtrekken. Mensen zien de ernst pas in als het zover is dat je echt niks kan ivm je herstel.
vrijdag 6 januari 2023 om 09:35
Oh wat fijn! Nou, beter laat dan nooit zullen we maar zeggenfashionvictim schreef: ↑06-01-2023 00:01Ja, dat zou op zich wel gekund hebben, ware het niet dat ze natuurlijk naar school moet, net als de kinderen van vriendin. En dat is praktisch gezien dus wat ingewikkeld te regelen, dan had ik beter de operatie in de vakantie kunnen plannen. Maar ik heb er nu al meer vertrouwen in, mijn broer gaat het allemaal goed regelen.
Ik hoop dat je vannacht wat beter hebt geslapen en dat het ontbijt met je vriendin je vandaag ook goed doet.
En ik weet niet of het vandaag zo ver is maar zo ja heel veel succes, sterkte en beterschap
(en anders succes met wachten)
vrijdag 6 januari 2023 om 09:55
Nou wel fijn dat je broer is bijgedraaid en nu gewoon gaat helpen. Als je vriendin zich ook gaat inzetten komt het vast goed. Kan je broer zich niet richten op jouw zoon? Dan kun jij dat loslaten. En je vader voor nu in zijn sop laten gaarkoken. Geen energie in stoppen nu! Je moet je echt op jezelf gaan richten. Zorgen dat jij jezelf voorbereidt op wat komen gaat. Als alles daaromheen niet 200% loopt dan is dat maar zo. Geef je broer ook de kans om in zijn nieuwe rol te groeien.
vrijdag 6 januari 2023 om 10:44
Ik vind het heel erg voor je en hoop dat alles goed verloopt. Het is denk ik de ergste ziekte die er op dit moment bestaat en ik ben er oprecht mijn hele leven al bang voor. Hopelijk heb je snel wat meer steun aan je naasten.
Overigens heb ik vaker meegemaakt dat er laconiek wordt gereageerd naar aanleiding van iets (medisch) heel ergs. Jaren geleden heeft een familielid een ernstig ongeluk gehad en verloor zijn linkerhand. Ik meldde me af voor werk, want moest veel dingen regelen. Een collega appte: "nog een geluk dat het zijn linkerhand is hé, of is-ie soms links?". Mensen kunnen soms echt niet overzien hoe iets binnenkomt. Of weten niet wat ze moeten doen/zeggen en roepen maar wat.
Overigens heb ik vaker meegemaakt dat er laconiek wordt gereageerd naar aanleiding van iets (medisch) heel ergs. Jaren geleden heeft een familielid een ernstig ongeluk gehad en verloor zijn linkerhand. Ik meldde me af voor werk, want moest veel dingen regelen. Een collega appte: "nog een geluk dat het zijn linkerhand is hé, of is-ie soms links?". Mensen kunnen soms echt niet overzien hoe iets binnenkomt. Of weten niet wat ze moeten doen/zeggen en roepen maar wat.
vrijdag 6 januari 2023 om 16:36
Jeetje FV, ik kijk toevallig een keer op de pijler ‘Psyche’ en lees je verhaal. Allereerst heel veel sterkte met je operatie.
Liever niet quoten:
Helaas herken ik je teleurstelling, verdriet wat betreft familie en vrienden als het om ‘ziek’ zijn gaat. Je gaat er vanuit dat mensen je helpen, omdat je dat zelf ook deed. Maar niets is minder waar. Een beste vriendin die altijd bij me at jarenlang en gratis met me mee reed overal naar toe, wilde toch geld zien voor een ritje ziekenhuis. En altijd langs komen om hier te lunchen, ik kon niets en mijn man liep al op zijn tandvlees.
Familieden heb ik in al die jaren, want zolang duurde het, twee, drie keer gezien. En nu zijn ze boos zijn omdat ik nooit meer kom. Want ik was diegene die altijd maar weer in de auto stapte.
Vrienden stuurden alleen appjes van hun luxe vakanties terwijl je zelf niets kunt. En ik heb het echt over allerbeste vrienden. Of je kreeg de dooddoener: als er iets is, geef maar een gil. Ik heb toen gevraagd: zouden jullie allemaal iets simpels kunnen koken, man loopt op tandvlees met werk, drie uur rijden op een dag, een kind, en dat wordt dan één keer gedaan.
Ik kan hier urenlang over schrijven, maar t is jouw topic. Ik heb besloten voor mezelf te kiezen, wens geen vulling meer te zijn op 50-jarige feesten.
Ik stuur je een PB.
Liever niet quoten:
Helaas herken ik je teleurstelling, verdriet wat betreft familie en vrienden als het om ‘ziek’ zijn gaat. Je gaat er vanuit dat mensen je helpen, omdat je dat zelf ook deed. Maar niets is minder waar. Een beste vriendin die altijd bij me at jarenlang en gratis met me mee reed overal naar toe, wilde toch geld zien voor een ritje ziekenhuis. En altijd langs komen om hier te lunchen, ik kon niets en mijn man liep al op zijn tandvlees.
Familieden heb ik in al die jaren, want zolang duurde het, twee, drie keer gezien. En nu zijn ze boos zijn omdat ik nooit meer kom. Want ik was diegene die altijd maar weer in de auto stapte.
Vrienden stuurden alleen appjes van hun luxe vakanties terwijl je zelf niets kunt. En ik heb het echt over allerbeste vrienden. Of je kreeg de dooddoener: als er iets is, geef maar een gil. Ik heb toen gevraagd: zouden jullie allemaal iets simpels kunnen koken, man loopt op tandvlees met werk, drie uur rijden op een dag, een kind, en dat wordt dan één keer gedaan.
Ik kan hier urenlang over schrijven, maar t is jouw topic. Ik heb besloten voor mezelf te kiezen, wens geen vulling meer te zijn op 50-jarige feesten.
Ik stuur je een PB.
vrijdag 6 januari 2023 om 17:33
Jeetje Claire, ik lees jouw verhaal hier, van anderen en ik vind het allemaal zo verschrikkelijk verdrietig om te lezen. Ik zal je niet quoten, maar ik sta versteld van wat je deed en dan hoe zij reageert om je op te halen.
En hoe hier mensen hun hoofd stoten tegen een muur, dat je verwachtingen zo afgeschoten worden.
Ik vind het echt intens om te huilen.
Dikke
En hoe hier mensen hun hoofd stoten tegen een muur, dat je verwachtingen zo afgeschoten worden.
Ik vind het echt intens om te huilen.
Dikke
Mijn posts gaan niet over jou. Maar als je je aangesproken voelt, voel je je kennelijk aangesproken. Doe daar iets mee.
vrijdag 6 januari 2023 om 17:47
Hoi allemaal. Vandaag was gelukkig een fijne dag. Vanochtend heerlijk met mijn vriendin ontbeten, daarna een hele lekkere dag met mijn dochter gehad, Ook mijn zoon was bijgedraaid en dat ging dus beter vandaag. Bovendien heb ik vannacht eindelijk meer dan 4 uur geslapen en dat deed wonderen voor mijn humeur. Ook nog even de laatste praktische zaken met het ziekenhuis doorgesproken, dus dat was ook goed. Al met al een goede dag dus.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 6 januari 2023 om 18:25
Ik kom ook even uit de meeleesstand en wil je een hart onder de riem steken.
Heb zelf gelukkig geen ervaringen, herken dit wel heel erg bij een goede vriendin. Naaste familie, vrienden, kinderen, iedereen liet het afweten. En dan wel achteraf zeggen: had maar gezegd dat je hulp nodig had ... mensen zijn bang voor de ellende van een ander en passen liever de struisvogelmethode toe dan gewoon hulp aan te bieden.
Die teleurstelling is - naast de zorg, pijn, spanning en ellende waar je toch al doorheen gaat - een harde dobber om te moeten ondervinden dat - als puntje bij paaltje komt - er zo ongelooflijk weinig steun te vinden is van de mensen waar je dat van verwacht.
Heb zelf gelukkig geen ervaringen, herken dit wel heel erg bij een goede vriendin. Naaste familie, vrienden, kinderen, iedereen liet het afweten. En dan wel achteraf zeggen: had maar gezegd dat je hulp nodig had ... mensen zijn bang voor de ellende van een ander en passen liever de struisvogelmethode toe dan gewoon hulp aan te bieden.
Die teleurstelling is - naast de zorg, pijn, spanning en ellende waar je toch al doorheen gaat - een harde dobber om te moeten ondervinden dat - als puntje bij paaltje komt - er zo ongelooflijk weinig steun te vinden is van de mensen waar je dat van verwacht.
vrijdag 6 januari 2023 om 19:46
Komende week.Grobbekuiken_ schreef: ↑06-01-2023 17:58Fijn, dat alles kon je wel gebruiken.
Wanneer is je operatie?
Am Yisrael Chai!
vrijdag 6 januari 2023 om 19:55
Ik wens je vast alle sterkte! X
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
