Psyche
alle pijlers
Ik ben zo teleurgesteld in de mensen om me heen
woensdag 4 januari 2023 om 21:48
Beetje dramatische topictitel en wellicht denk ik er morgen heel erg anders over, maar ik heb nu even behoefte om van me af te praten. Ik heb nog niet zo lang geleden best wel slecht nieuws gehad, namelijk dat ik kanker heb en ik moet over een paar dagen geopereerd worden. En hoe dichterbij de operatie komt, hoe meer ik teleurgesteld raak in de mensen om me heen.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van hen verwacht had, weet zelfs niet eens precies wat ik van hen nodig heb, maar wat ik wel weet is dat het dit niet is. Ik vind iedereen om me heen zo laconiek, zo business as usual, terwijl bij mij van binnen de hele tijd een storm raast. Als het goed is ga ik niet dood, dat is in ieder geval niet de verwachting, maar ik heb zelf wel steeds dat gevoel en hoewel ik dat ook gewoon uitspreek lijkt iedereen daar een beetje overheen te walsen. En zelfs als ik niet doodga vind ik het gewoon zo kut allemaal. Ik heb de hele tijd zo'n stem in mijn hoofd die maar blijft gillen dat ik kanker heb en dat klopt gewoon niet. En nee, het is niet terminaal en mijn prognoses zijn hartstikke prima volgens mij maar dat betekent toch niet dat mijn naasten hoeven te doen alsof het om een ingegroeide teennagel gaat? Dat gevoel geven ze me wel, waardoor ik me ook nog eens een soort dramaqueen voel omdat ik er dus van binnen echt helemaal kapot van ben.
Nou ja, ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Of eigenlijk weet ik het wel. Ik wil gewoon dat iemand even met me meehuilt dat het zo kut is allemaal en dat de mensen om me heen stom zijn dat ze dat niet zelf kunnen bedenken.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van hen verwacht had, weet zelfs niet eens precies wat ik van hen nodig heb, maar wat ik wel weet is dat het dit niet is. Ik vind iedereen om me heen zo laconiek, zo business as usual, terwijl bij mij van binnen de hele tijd een storm raast. Als het goed is ga ik niet dood, dat is in ieder geval niet de verwachting, maar ik heb zelf wel steeds dat gevoel en hoewel ik dat ook gewoon uitspreek lijkt iedereen daar een beetje overheen te walsen. En zelfs als ik niet doodga vind ik het gewoon zo kut allemaal. Ik heb de hele tijd zo'n stem in mijn hoofd die maar blijft gillen dat ik kanker heb en dat klopt gewoon niet. En nee, het is niet terminaal en mijn prognoses zijn hartstikke prima volgens mij maar dat betekent toch niet dat mijn naasten hoeven te doen alsof het om een ingegroeide teennagel gaat? Dat gevoel geven ze me wel, waardoor ik me ook nog eens een soort dramaqueen voel omdat ik er dus van binnen echt helemaal kapot van ben.
Nou ja, ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Of eigenlijk weet ik het wel. Ik wil gewoon dat iemand even met me meehuilt dat het zo kut is allemaal en dat de mensen om me heen stom zijn dat ze dat niet zelf kunnen bedenken.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 6 januari 2023 om 20:41
Herkenbaar. Mensen kunnen ook ellendig rare opmerkingen maken als ze horen dat je iets naars mee maakt.
In mijn geval een afschuwelijk overlijden van een geliefde. Dan fleurt het je echt niet op om te horen dat je vast nog járen met de verwerking ervan bezig zal zijn. Zeg dan niets!
Op een gegeven moment was ik vooral bezig met bedenken hoe ik zo'n heftige schrikreactie van een bekende op mijn slechte nieuws kon voorkomen.
Fijn dat je broer en zoon aan het bijdraaien zijn. Veel sterkte deze week!
In mijn geval een afschuwelijk overlijden van een geliefde. Dan fleurt het je echt niet op om te horen dat je vast nog járen met de verwerking ervan bezig zal zijn. Zeg dan niets!
Op een gegeven moment was ik vooral bezig met bedenken hoe ik zo'n heftige schrikreactie van een bekende op mijn slechte nieuws kon voorkomen.
Fijn dat je broer en zoon aan het bijdraaien zijn. Veel sterkte deze week!
vrijdag 6 januari 2023 om 20:51
Ah wat fijn. Voor jou en ook voor allebei je kinderen.fashionvictim schreef: ↑06-01-2023 17:47Hoi allemaal. Vandaag was gelukkig een fijne dag. Vanochtend heerlijk met mijn vriendin ontbeten, daarna een hele lekkere dag met mijn dochter gehad, Ook mijn zoon was bijgedraaid en dat ging dus beter vandaag. Bovendien heb ik vannacht eindelijk meer dan 4 uur geslapen en dat deed wonderen voor mijn humeur. Ook nog even de laatste praktische zaken met het ziekenhuis doorgesproken, dus dat was ook goed. Al met al een goede dag dus.
Het is zoals het is
vrijdag 6 januari 2023 om 22:45
Lieve FV, ik schrik van je bericht , al die jaren was jij de sterkste vrouw hier op het forum, eerlijk maar ook kwetsbaar.
Wat een angstig gevoel om te hebben, en hoe verdrietig dat je zo weinig steun voelt.
Het is niet alleen maar internet dus in gedachten een knuffel voor jou, zou meer voor je willen doen
je hebt me vaak geraakt met je berichtjes, heb nog niet verder gelezen, maar ik hoop zo dat het goed met je komt !!
Wat een angstig gevoel om te hebben, en hoe verdrietig dat je zo weinig steun voelt.
Het is niet alleen maar internet dus in gedachten een knuffel voor jou, zou meer voor je willen doen
je hebt me vaak geraakt met je berichtjes, heb nog niet verder gelezen, maar ik hoop zo dat het goed met je komt !!
Denk dat je anders ziet.
zaterdag 7 januari 2023 om 10:01
fashionvictim schreef: ↑05-01-2023 22:29Opnieuw, dat snap ik wel, maar die luxe hebben mensen niet altijd. Ik vind het vrij lastig dat terwijl het nu om mij zou moeten draaien ik vooral bezig ben met iedereens onmacht en angst en verdriet te managen. De keerzijde daarvan is namelijk dat ik nergens heen kan met mijn eigen onmacht, angst en verdriet en dat de praktische zaken nu niet goed geregeld blijken.
In dit soort situaties leer je je vrienden kennen. Ik wist het vooraf omdat ik dit traject al eerder ben doorgegaan. Ze komen en ze gaan. Ze blijven als het allemaal heppie de peppie is en gaan als je even niet ‘leuk’ bent. Idem voor familie. Ik heb niets gehoord van mijn zusjes tijdens ziek zijn . Alles moest vooral; ‘zullen we het gewoon gezellig houden’ zijn. Dus afscheid genomen. Toedeloe!
Fv, ik woon dichtbij je (Almere) en ken je al heel lang van een vorige nick die ik had. Zit je met praktische issues help ik je heel erg graag. Al is het maar met even de witte tornado door je huis, boodschappen doen tijdens je herstel of de kinderen (alhoewel de oudste al redelijk zelfstandig is denk ik) even lekker een hele dag mee op sleep nemen. Stuur me anders gewoon een PB.
zaterdag 7 januari 2023 om 10:05
Ik ken je al zo lang dat ik zelfs nog herinner dat je zelfs een eigen blog oid had op viva toen je eigen moeder ziek werd en je haar verloor. En nu ben je zelf ‘aan de beurt’. Ik zou me ook heel goed kunnen voorstellen dat dat alles weer naar boven komt nu. Nu heb je het vooral over praktische dingen. Maar je MAG bang zijn he, je MAG boos zijn, je MAG verdriet hebben. Je HOEFT niet altijd de hele wereld op je schouders te dragen.
Maar nadat je hier doorheen bent weet je….. het is tijd om eens nieuwe vrienden te maken. Ik kreeg ze tijdens mijn ziekte. Iemand die ik kende via de schilderclub waar ik lid van werd om mijn geest maar even te verzetten omdat ik gewoon als ZZP-er mijn werk niet meer kon doen. Omdat de operatie en alles wat er aankwam altijd in mijn achterhoofd speelde. Ik kon niet ‘presteren’ zoals ik zou moeten als zelfstandige dus gestopt met mijn opdracht. Maar thuiszitten maakte me ook gek. En daar waar iedereen het liet afweten waren daar ineens nieuwe mensen.
Ik ben als jij. Ik ben niet de persoon die hulp vraagt, maar het altijd maar gaf. En toen het erop aankwam gaven ze niet thuis. Want hoe kon iemand zoals ik hulp vragen?! En als ik dat al deed was het een ‘ah joh… alles komt goed!’ Oh ja? Wie zegt dat? Elke operatie heeft risico’s en wie zegt me dat het daarna klaar is? Ik vertrouwde mijn eigen lijf niet eens meer. (Nog steeds niet hoor). Ik ben dus naar de huisarts gegaan. Ik wilde van me af praten maar niemand gaf gehoor. Dus via mijn overigens geweldige huisarts heel snel bij de POZ van de huisarts gekomen. Praten tegen een vreemde. Duurde even voor alles los kwam, maar ik had een goeie. En wat heeft die vrouw me geholpen zeg! Misschien ook iets voor jou.
En is de wachttijd te lang dan praat je maar tegen mij.
Maar nadat je hier doorheen bent weet je….. het is tijd om eens nieuwe vrienden te maken. Ik kreeg ze tijdens mijn ziekte. Iemand die ik kende via de schilderclub waar ik lid van werd om mijn geest maar even te verzetten omdat ik gewoon als ZZP-er mijn werk niet meer kon doen. Omdat de operatie en alles wat er aankwam altijd in mijn achterhoofd speelde. Ik kon niet ‘presteren’ zoals ik zou moeten als zelfstandige dus gestopt met mijn opdracht. Maar thuiszitten maakte me ook gek. En daar waar iedereen het liet afweten waren daar ineens nieuwe mensen.
Ik ben als jij. Ik ben niet de persoon die hulp vraagt, maar het altijd maar gaf. En toen het erop aankwam gaven ze niet thuis. Want hoe kon iemand zoals ik hulp vragen?! En als ik dat al deed was het een ‘ah joh… alles komt goed!’ Oh ja? Wie zegt dat? Elke operatie heeft risico’s en wie zegt me dat het daarna klaar is? Ik vertrouwde mijn eigen lijf niet eens meer. (Nog steeds niet hoor). Ik ben dus naar de huisarts gegaan. Ik wilde van me af praten maar niemand gaf gehoor. Dus via mijn overigens geweldige huisarts heel snel bij de POZ van de huisarts gekomen. Praten tegen een vreemde. Duurde even voor alles los kwam, maar ik had een goeie. En wat heeft die vrouw me geholpen zeg! Misschien ook iets voor jou.
En is de wachttijd te lang dan praat je maar tegen mij.
buzziebee wijzigde dit bericht op 07-01-2023 10:18
60.61% gewijzigd
zaterdag 7 januari 2023 om 10:24
Hoi FV, fijn dat jouw naasten toch een beetje bijgedraaid zijn.
Zij hebben tijd nodig te wennen aan jouw situatie. Lullig als je altijd voor ze klaarstaat en nu het andersom is krijg je diezelfde hulp niet meteen terug. Dat is best frustrerend en om verdrietig van te worden.
Maar misschien komt er wel hulp na de eerste schrik. Jullie zitten allemaal in een soort alarmerende situatie. Dat doet wat met je.
Veel sterkte volgende week.
Zij hebben tijd nodig te wennen aan jouw situatie. Lullig als je altijd voor ze klaarstaat en nu het andersom is krijg je diezelfde hulp niet meteen terug. Dat is best frustrerend en om verdrietig van te worden.
Maar misschien komt er wel hulp na de eerste schrik. Jullie zitten allemaal in een soort alarmerende situatie. Dat doet wat met je.
Veel sterkte volgende week.
zaterdag 7 januari 2023 om 12:07
Wat fijn dat ze toch een beetje tot het besef komen dat ook jij hulp nodig hebt FV
Komende week operatie is al snel en het voelt vast al stuk beter nu je goede gesprekken hebt gehad.
Het is jammer dat het zo moet dat je eerst heel duidelijk moet zijn in wat het met jou doet en dat iedereen er vanuit gaat dat jij dat allemaal wel red.
Ik herken het zo. Het gevolg van het jarenlang altijd zelf te doen zonder hulp.
Maar gewoon aan blijven geven en anders vragen misschien of vriendin en/ of broer extra hulp kan regelen bij familie/ vrienden.
Ik wens je heel veel sterkte met je operatie en het herstel daarvan.
Komende week operatie is al snel en het voelt vast al stuk beter nu je goede gesprekken hebt gehad.
Het is jammer dat het zo moet dat je eerst heel duidelijk moet zijn in wat het met jou doet en dat iedereen er vanuit gaat dat jij dat allemaal wel red.
Ik herken het zo. Het gevolg van het jarenlang altijd zelf te doen zonder hulp.
Maar gewoon aan blijven geven en anders vragen misschien of vriendin en/ of broer extra hulp kan regelen bij familie/ vrienden.
Ik wens je heel veel sterkte met je operatie en het herstel daarvan.
zaterdag 7 januari 2023 om 14:07
Heftig, FV, er komt heel wat op je af, nu! 
Een/elke operatie is van zichzelf al spannend genoeg, ook al zijn de prognoses gunstig.
Hier ook pas geopereerd en mag/ kan 6 a 8 weken allerlei dingen niet, maakte me ook druk over de praktische zaken, zelfs een soort nesteldrang vooraf, en dan heb ik geen kinderen meer thuiswonen, dus ook dat kan ik goed begrijpen, dat je dat onder controle en eea geregeld wil hebben vooraf!
Ik lees hier en heb zelf ook de ervaring dat van wie je het niet verwacht opeens voor je klaar staat, en degenen die vooraf het hardst roepen dat ze er voor je zijn dat nogal kan tegenvallen.
Het heeft imo zéker heel veel te maken met hoe meer jij altijd de sterke was/ bent waar anderen op leunen en die zeer zelfredzaam is, hoe meer mensen denken dat je het wel redt zonder hun.
Dat jij iemand bent die niemand nodig heeft en t/m nu nooit hulp vroeg, het zelf wel regelt en doet..
En die rollen draaien niet zomaar 180 gr om en zeker niet dat de zorg die jij ooit in sommigen hebt gestoken zich "terugbetaalt" nu jij het eens een keer echt kan gebruiken.
Dat is best een harde les, om te merken wie er wel en niet voor je zijn, als het erop aankomt.
En het is soms schrikbarend dunnetjes gezaaid met op wie je mentaal/ empathisch een beroep kunt doen. Bij sommigen (die echt wel meeleven) kan er idd nog geen succes-smsje vanaf.
En anderen, soms de meest naasten idd, trekken het gewoon niet als je zelf even de moed verliest, ertegen op ziet, bang bent of het wel allemaal goed gaat, en/of daarna moet, als je thuis gaat herstellen.
Laat staan nog een gezin en huishouden hebt om voor te zorgen, wat gewoon doorgaat.
Het uitspreken van je zorgen wordt soms zsm in de kiem gesmoord: je moét positief blijven! Eigenlijk voor hunzelf, want zij willen je zo niet zien (beschouwen) en liever ook niet over nadenken, laat staan zich in inleven!
Juist de meest innige geliefden die het dichtst bij je staan willen daar vaak niet van horen (en proberen waarschijnlijk zelf al niet al te zorgelijk te zijn over jou).
En zo kan het dat een buurvrouw, die er zelf niet wakker van ligt, er emotioneel wel voor je is, of de POH van je huisarts, die kan het ook weer makkelijker van zich af laten glijden.
Ik weet niet of je na je operatie nog een tijd moet herstellen en alleen al praktische hulp nodig blijft hebben, en if so, probeer dan zelf heel duidelijk erin te zijn, wat je nodig hebt.
Het is een beetje net als met het omstanderssyndroom: veel mensen denken dat er genoeg anderen zijn die wel iets zullen oppakken, en voor je het weet is er niemand, als ze dat allemaal veronderstellen.
Dus zelf concreet aan aangewezen personen vragen om dan en dan boodschappen te doen, een stofzuiger erdoor te halen, kinderen van school te halen, whatever.
En na de eerste week (dat er vaak genoeg belangstelling is, terwijl jij dan nog eea in huis hebt of vooraf gekookt en ingevroren, huis nog aan kant is) verflauwt het al. In mijn ervaring iig, die eerste week veel bezoek, aandacht, bloemetjes en aanbod om iets te doen, maar al snel daarna (zeker als ze zien dat je zelf weer eea kan) moet je het zelf vragen, anders wordt al snel aangenomen dat het vanzelf loopt.
Soort van "geen nieuws = goed nieuws".
Vaak niet eens lullig bedoeld, en zijn ze -áls je het specifiek vraagt- maar al te bereid.
Hulp vragen is lastig, en voor iemand die altijd uiterst zelfstandig is geweest echt een leerschool. Juist als je zelf altijd aanvoelt wat iemand anders nodig heeft, dat je die verwachting (dat anderen dat ook zouden horen aan te voelen en zelf (aan) te bieden) kunt loslaten.
Wie goed doet, goed ontmoet is geen garantie, zeker niet van dezelfde personen dat je dat "terugkrijgt".
En juist onverwachts van anderen wel, zoals meer mensen hier ervaren.
Soms blijken bijv buren goud waard!
Op eoa manier moet je je eraan overgeven, dat je erop kunt vertrouwen dat je in goede, ervaren medische handen bent, dat het eenmaal thuis praktisch gaat lukken, of alsnog te regelen is wat nog niet zeker is. Dat het allemaal goed komt!
Ik wens je een zeer geslaagde operatie en een snel en volledig herstel toe!
Houd je taai en heel veel succes!
Mijn ervaring is dat de mannen vaak bereid zijn om praktische hulp te bieden: boodschappen doen, vuilnis wegbrengen voor je, dat soort dingen.
Een/elke operatie is van zichzelf al spannend genoeg, ook al zijn de prognoses gunstig.
Hier ook pas geopereerd en mag/ kan 6 a 8 weken allerlei dingen niet, maakte me ook druk over de praktische zaken, zelfs een soort nesteldrang vooraf, en dan heb ik geen kinderen meer thuiswonen, dus ook dat kan ik goed begrijpen, dat je dat onder controle en eea geregeld wil hebben vooraf!
Ik lees hier en heb zelf ook de ervaring dat van wie je het niet verwacht opeens voor je klaar staat, en degenen die vooraf het hardst roepen dat ze er voor je zijn dat nogal kan tegenvallen.
Het heeft imo zéker heel veel te maken met hoe meer jij altijd de sterke was/ bent waar anderen op leunen en die zeer zelfredzaam is, hoe meer mensen denken dat je het wel redt zonder hun.
Dat jij iemand bent die niemand nodig heeft en t/m nu nooit hulp vroeg, het zelf wel regelt en doet..
En die rollen draaien niet zomaar 180 gr om en zeker niet dat de zorg die jij ooit in sommigen hebt gestoken zich "terugbetaalt" nu jij het eens een keer echt kan gebruiken.
Dat is best een harde les, om te merken wie er wel en niet voor je zijn, als het erop aankomt.
En het is soms schrikbarend dunnetjes gezaaid met op wie je mentaal/ empathisch een beroep kunt doen. Bij sommigen (die echt wel meeleven) kan er idd nog geen succes-smsje vanaf.
En anderen, soms de meest naasten idd, trekken het gewoon niet als je zelf even de moed verliest, ertegen op ziet, bang bent of het wel allemaal goed gaat, en/of daarna moet, als je thuis gaat herstellen.
Laat staan nog een gezin en huishouden hebt om voor te zorgen, wat gewoon doorgaat.
Het uitspreken van je zorgen wordt soms zsm in de kiem gesmoord: je moét positief blijven! Eigenlijk voor hunzelf, want zij willen je zo niet zien (beschouwen) en liever ook niet over nadenken, laat staan zich in inleven!
Juist de meest innige geliefden die het dichtst bij je staan willen daar vaak niet van horen (en proberen waarschijnlijk zelf al niet al te zorgelijk te zijn over jou).
En zo kan het dat een buurvrouw, die er zelf niet wakker van ligt, er emotioneel wel voor je is, of de POH van je huisarts, die kan het ook weer makkelijker van zich af laten glijden.
Ik weet niet of je na je operatie nog een tijd moet herstellen en alleen al praktische hulp nodig blijft hebben, en if so, probeer dan zelf heel duidelijk erin te zijn, wat je nodig hebt.
Het is een beetje net als met het omstanderssyndroom: veel mensen denken dat er genoeg anderen zijn die wel iets zullen oppakken, en voor je het weet is er niemand, als ze dat allemaal veronderstellen.
Dus zelf concreet aan aangewezen personen vragen om dan en dan boodschappen te doen, een stofzuiger erdoor te halen, kinderen van school te halen, whatever.
En na de eerste week (dat er vaak genoeg belangstelling is, terwijl jij dan nog eea in huis hebt of vooraf gekookt en ingevroren, huis nog aan kant is) verflauwt het al. In mijn ervaring iig, die eerste week veel bezoek, aandacht, bloemetjes en aanbod om iets te doen, maar al snel daarna (zeker als ze zien dat je zelf weer eea kan) moet je het zelf vragen, anders wordt al snel aangenomen dat het vanzelf loopt.
Soort van "geen nieuws = goed nieuws".
Vaak niet eens lullig bedoeld, en zijn ze -áls je het specifiek vraagt- maar al te bereid.
Hulp vragen is lastig, en voor iemand die altijd uiterst zelfstandig is geweest echt een leerschool. Juist als je zelf altijd aanvoelt wat iemand anders nodig heeft, dat je die verwachting (dat anderen dat ook zouden horen aan te voelen en zelf (aan) te bieden) kunt loslaten.
Wie goed doet, goed ontmoet is geen garantie, zeker niet van dezelfde personen dat je dat "terugkrijgt".
En juist onverwachts van anderen wel, zoals meer mensen hier ervaren.
Soms blijken bijv buren goud waard!
Op eoa manier moet je je eraan overgeven, dat je erop kunt vertrouwen dat je in goede, ervaren medische handen bent, dat het eenmaal thuis praktisch gaat lukken, of alsnog te regelen is wat nog niet zeker is. Dat het allemaal goed komt!
Ik wens je een zeer geslaagde operatie en een snel en volledig herstel toe!
Houd je taai en heel veel succes!
Mijn ervaring is dat de mannen vaak bereid zijn om praktische hulp te bieden: boodschappen doen, vuilnis wegbrengen voor je, dat soort dingen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 7 januari 2023 om 16:03
Super lief!BuzzieBee schreef: ↑07-01-2023 10:01In dit soort situaties leer je je vrienden kennen. Ik wist het vooraf omdat ik dit traject al eerder ben doorgegaan. Ze komen en ze gaan. Ze blijven als het allemaal heppie de peppie is en gaan als je even niet ‘leuk’ bent. Idem voor familie. Ik heb niets gehoord van mijn zusjes tijdens ziek zijn . Alles moest vooral; ‘zullen we het gewoon gezellig houden’ zijn. Dus afscheid genomen. Toedeloe!
Fv, ik woon dichtbij je (Almere) en ken je al heel lang van een vorige nick die ik had. Zit je met praktische issues help ik je heel erg graag. Al is het maar met even de witte tornado door je huis, boodschappen doen tijdens je herstel of de kinderen (alhoewel de oudste al redelijk zelfstandig is denk ik) even lekker een hele dag mee op sleep nemen. Stuur me anders gewoon een PB.
En wat jammer van je zussen.
zaterdag 7 januari 2023 om 16:34
Het leven kan gewoon ontzettend k*t zijn.
Ook veel sterkte van mij en een goed herstel van je operatie 
Dat je nu bijna dezelfde leeftijd hebt als je moeder destijds herken ik van in mijn omgeving, die zwaard van Damocles.
Mijn man is nu dik vijftig en was ook angstig rondom de leeftijd ( 27) dat zijn vader overleed.
Het is gewoon menselijk dat die angst er is.
Fijn dat dit topic je helpt.
Ook veel sterkte van mij en een goed herstel van je operatie
Dat je nu bijna dezelfde leeftijd hebt als je moeder destijds herken ik van in mijn omgeving, die zwaard van Damocles.
Mijn man is nu dik vijftig en was ook angstig rondom de leeftijd ( 27) dat zijn vader overleed.
Het is gewoon menselijk dat die angst er is.
Fijn dat dit topic je helpt.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
zaterdag 7 januari 2023 om 17:35
Fijn om te lezen dat het wat beter gaat. Jouw topic en alle reacties hebben me wel aan het denken gezet. Humor is mijn manier om met ellende om te gaan, zowel als van mezelf als van anderen. Dingen luchtiger naken met humor.
Mijn vriendin heeft pas, na heel veel klachten, een colonscopie gehad. Darmkanker komt veel voor in haar familie en haar moeder is daar aan gestorven. Ondanks het meeleven en verdrietige gesprekken kickte toch mijn humor op een bepaald moment weer in, we lagen samen in een deuk.
Nav jouw ervaringen heb ik het vandaag met haar besproken. Ik was serieus even bezorgd om mijn reageren naar haar. We hebben er een fijn gesprek over gehad en gelukkig vond zij het juist fijn dat we er soms een hele klucht van maakten en samen onder de tafel lagen van het lachen. Naast de serieuze gesprekken natuurlijk.
Ik was even bang dat ik haar hetzelfde liet voelen zoals jij je soms voelt, dat had ik echt vreselijk gevonden. Hoe moeilijk ook, ik zou iedereen in dit soort situaties aan willen raden om ernaar te vragen; hoe voel je je bij mijn reacties en wat heb je nodig van mij?
Lieve FV, ik wens je alle bijstand en liefde van de wereld die je nodig hebt, ik begrijp je zo goed in je alleen zijn als alleenstaande moeder die in het ravijn kijkt.
Ik woon helaas een heel eind weg van jou anders had ik met liefde elke dag voor jullie gekookt of wat er ook maar nodig was om je te steunen en je minder eenzaam te voelen.
Mijn vriendin heeft pas, na heel veel klachten, een colonscopie gehad. Darmkanker komt veel voor in haar familie en haar moeder is daar aan gestorven. Ondanks het meeleven en verdrietige gesprekken kickte toch mijn humor op een bepaald moment weer in, we lagen samen in een deuk.
Nav jouw ervaringen heb ik het vandaag met haar besproken. Ik was serieus even bezorgd om mijn reageren naar haar. We hebben er een fijn gesprek over gehad en gelukkig vond zij het juist fijn dat we er soms een hele klucht van maakten en samen onder de tafel lagen van het lachen. Naast de serieuze gesprekken natuurlijk.
Ik was even bang dat ik haar hetzelfde liet voelen zoals jij je soms voelt, dat had ik echt vreselijk gevonden. Hoe moeilijk ook, ik zou iedereen in dit soort situaties aan willen raden om ernaar te vragen; hoe voel je je bij mijn reacties en wat heb je nodig van mij?
Lieve FV, ik wens je alle bijstand en liefde van de wereld die je nodig hebt, ik begrijp je zo goed in je alleen zijn als alleenstaande moeder die in het ravijn kijkt.
Ik woon helaas een heel eind weg van jou anders had ik met liefde elke dag voor jullie gekookt of wat er ook maar nodig was om je te steunen en je minder eenzaam te voelen.
maandag 9 januari 2023 om 11:40
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
