Psyche
alle pijlers
Ik ben zo teleurgesteld in de mensen om me heen
woensdag 4 januari 2023 om 21:48
Beetje dramatische topictitel en wellicht denk ik er morgen heel erg anders over, maar ik heb nu even behoefte om van me af te praten. Ik heb nog niet zo lang geleden best wel slecht nieuws gehad, namelijk dat ik kanker heb en ik moet over een paar dagen geopereerd worden. En hoe dichterbij de operatie komt, hoe meer ik teleurgesteld raak in de mensen om me heen.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van hen verwacht had, weet zelfs niet eens precies wat ik van hen nodig heb, maar wat ik wel weet is dat het dit niet is. Ik vind iedereen om me heen zo laconiek, zo business as usual, terwijl bij mij van binnen de hele tijd een storm raast. Als het goed is ga ik niet dood, dat is in ieder geval niet de verwachting, maar ik heb zelf wel steeds dat gevoel en hoewel ik dat ook gewoon uitspreek lijkt iedereen daar een beetje overheen te walsen. En zelfs als ik niet doodga vind ik het gewoon zo kut allemaal. Ik heb de hele tijd zo'n stem in mijn hoofd die maar blijft gillen dat ik kanker heb en dat klopt gewoon niet. En nee, het is niet terminaal en mijn prognoses zijn hartstikke prima volgens mij maar dat betekent toch niet dat mijn naasten hoeven te doen alsof het om een ingegroeide teennagel gaat? Dat gevoel geven ze me wel, waardoor ik me ook nog eens een soort dramaqueen voel omdat ik er dus van binnen echt helemaal kapot van ben.
Nou ja, ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Of eigenlijk weet ik het wel. Ik wil gewoon dat iemand even met me meehuilt dat het zo kut is allemaal en dat de mensen om me heen stom zijn dat ze dat niet zelf kunnen bedenken.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van hen verwacht had, weet zelfs niet eens precies wat ik van hen nodig heb, maar wat ik wel weet is dat het dit niet is. Ik vind iedereen om me heen zo laconiek, zo business as usual, terwijl bij mij van binnen de hele tijd een storm raast. Als het goed is ga ik niet dood, dat is in ieder geval niet de verwachting, maar ik heb zelf wel steeds dat gevoel en hoewel ik dat ook gewoon uitspreek lijkt iedereen daar een beetje overheen te walsen. En zelfs als ik niet doodga vind ik het gewoon zo kut allemaal. Ik heb de hele tijd zo'n stem in mijn hoofd die maar blijft gillen dat ik kanker heb en dat klopt gewoon niet. En nee, het is niet terminaal en mijn prognoses zijn hartstikke prima volgens mij maar dat betekent toch niet dat mijn naasten hoeven te doen alsof het om een ingegroeide teennagel gaat? Dat gevoel geven ze me wel, waardoor ik me ook nog eens een soort dramaqueen voel omdat ik er dus van binnen echt helemaal kapot van ben.
Nou ja, ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Of eigenlijk weet ik het wel. Ik wil gewoon dat iemand even met me meehuilt dat het zo kut is allemaal en dat de mensen om me heen stom zijn dat ze dat niet zelf kunnen bedenken.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 januari 2023 om 22:33
Fash ga je alsjeblieft niet schuldig lopen voelen, dat je lastig zou zijn omdat je kanker hebt gekregen. En met die intentie de logeerkamer uitruimen. Dat voelt zo fout. Zo verkeerd. Zo verdrietig.fashionvictim schreef: ↑04-01-2023 22:28Ja, ik vond dat ook een belachelijke reactie. Was er ook echt ondersteboven van. En ik baal ook van mezelf want ik ben dus wel zo'n domme doos die zelf dus wel al dagen de rommelkamer aan het uitmesten is om er een fatsoenlijke logeerkamer van te maken, zodat ie hier een beetje gezellig zit.
Echt, fuck my life.
woensdag 4 januari 2023 om 22:33
Nee, dit klopt ook wel. Ik vertel het ook allemaal aan mensen alsof het niet zo'n big deal is dus ik doe het mezelf ook aan, maar dat komt ook omdat ik het gewoon niet zo goed hardop kan/durf te zeggen.polydox schreef: ↑04-01-2023 22:20He bah hoe naar, dikke knuffel vanuit hier . Waarschijnlijk is dit volkomen flauwekul en invulling vanuit mijzelf. Op het forum kom je over als een hele zelfstandige, intelligente en sterke vrouw. Ik word ook zo gezien zegt men en kan daarnaast slecht om hulp vragen. Op het moment dat het dan niet goed gaat, zijn mensen dat niet gewend en in mijn geval maak ik ook geen “drama” waar ze op reageren. ‘Mensen verwachten dan van je dat het wel goed gaat, want je bent zo sterk. Het is dan ook erg pijnlijk dat als je daadwerkelijk hulp en steun nodig hebt, mensen het gewoon niet kunnen zien bij je. Kan het zoiets zijn?
Ik wens je in ieder geval veel sterkte
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 januari 2023 om 22:34
ja, dat vind ik dus zelf ook. Vandaar dit topic. Het voelt als de omgekeerde wereld.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 januari 2023 om 22:34
Yep, dan is het opeens 'echt' hè.fashionvictim schreef: ↑04-01-2023 22:33Nee, dit klopt ook wel. Ik vertel het ook allemaal aan mensen alsof het niet zo'n big deal is dus ik doe het mezelf ook aan, maar dat komt ook omdat ik het gewoon niet zo goed hardop kan/durf te zeggen.
Life is short. Eat dessert first.
woensdag 4 januari 2023 om 22:35
Wat een schrik voor jou en verdrietig dat je de warmte en aandacht om je heen mist. Je wilt nu graag leunen op die en gene en dat je hand wordt vastgehouden.
Ik zou zo iets voor je willen doen. Maar we kennen elkaar niet. Ik denk nu wel aan je en vind het kut dat je teleurgesteld bent.
Wees jij in ieder geval lief voor jezelf. Niet fuck my life.
Misschien komt het nog, het warme bad.
Sterkte en succes met alles. Houd je taai. Dikke knuffel!
Ik zou zo iets voor je willen doen. Maar we kennen elkaar niet. Ik denk nu wel aan je en vind het kut dat je teleurgesteld bent.
Wees jij in ieder geval lief voor jezelf. Niet fuck my life.
Misschien komt het nog, het warme bad.
Sterkte en succes met alles. Houd je taai. Dikke knuffel!
woensdag 4 januari 2023 om 22:36
Echt compleet belachelijk. Ik kan overigens echt niet koken maar ik zou dan vragen of het oké is dat iedereen heel makkelijk eet (soep met broodjes en echt simpele dingen enzo) want ik wil echt m’n best doen maar meer zit er niet in, maar weigeren te koken is wel echt heel raar. Maar hoe ziet deze persoon dit voor zich dan, dat ze elke dag afhaal regelt? En dan krijg jij de rekening achteraf gepresenteerd? Want ik ga behoorlijk failliet dan.fashionvictim schreef: ↑04-01-2023 22:28Ja, ik vond dat ook een belachelijke reactie. Was er ook echt ondersteboven van. En ik baal ook van mezelf want ik ben dus wel zo'n domme doos die zelf dus wel al dagen de rommelkamer aan het uitmesten is om er een fatsoenlijke logeerkamer van te maken, zodat ie hier een beetje gezellig zit.
Echt, fuck my life.
En die rommelkamer zou ik mooi alle rommel in een paar dozen pleuren en die aan 1 kant op elkaar stapelen, en dan klaar hoor. Als er fatsoenlijk geslapen kan worden is het echt prima.
woensdag 4 januari 2023 om 22:38
Ik denk dat het voor hen het prettigst is als ze gewoon thuis in hun eigen huis zijn en alles gewoon zo normaal mogelijk doorgaat. En degene die komt is ook echt wel lief hoor, maar heeft ook wat aparte trekjes. Helaas heb ik alleen nog mannen als naaste familie en ze zijn geen van allen van het zorgzame soort. Eigenlijk zijn het allebei wel wat verwende prinsjes die zich eerst de zorg van mijn moeder lieten aanleunen en later van hun (nieuwe) vrouw.Roosje-Merinthe schreef: ↑04-01-2023 22:28Och Fash wat een afschuwelijke situatie waar je doorheen moet als alleenstaande moeder.
En dan zo’n familielid die weigert te koken voor de kinderen.
Heb je geen vriendin waar ze terechtkunnen?
Heel veel sterkte gewenst!
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 januari 2023 om 22:40
Ja, want je wil natuurlijk wel gastvrij zijnfashionvictim schreef: ↑04-01-2023 22:28Ja, ik vond dat ook een belachelijke reactie. Was er ook echt ondersteboven van. En ik baal ook van mezelf want ik ben dus wel zo'n domme doos die zelf dus wel al dagen de rommelkamer aan het uitmesten is om er een fatsoenlijke logeerkamer van te maken, zodat ie hier een beetje gezellig zit.
Echt, fuck my life.
Dat soort dingen mag je nu wel permitteren om los te laten. Degene die jou dat aanrekent is alleen maar een energievreter ipv een brenger.
woensdag 4 januari 2023 om 22:40
Och jemig wat een schrik! Kanker, operatie, angst, heel erg naar! En rot dat de mensen om je heen je niet bieden wat je nodig hebt.
Ik ben nog niet zo lang actief op dit forum, maar de reacties die ik van jou lees in diverse topics komen op mij enorm sterk en krachtig over. Misschien kom je in het echte leven ook wel zo krachtig, zelfstandig en sterk over? En hebben mensen daardoor niet goed in de gaten dat je je nu even heel erg bang, onzeker en kwetsbaar voelt. Ik weet het niet he, het is maar een theorietje van de koude grond. Ik heb een vriendin die ook heel ziek is. Maar echt een powervrouw is en nu echt hardop tegen oa mij heeft moeten zeggen dat ze gewoon hartstikke bang is. Dat hielp mij om haar te steunen en niet alleen maar te helpen bij het praktische gedeelte.
Als dit het geval lijkt te zijn, dan kan het helpen om gewoon rechtstreeks tegen mensen om je heen te zeggen hoe bang je bent, hoe kwetsbaar je je voelt en dat je gewoon even een arm om je heen nodig hebt en lieve reacties.
Ik ben nog niet zo lang actief op dit forum, maar de reacties die ik van jou lees in diverse topics komen op mij enorm sterk en krachtig over. Misschien kom je in het echte leven ook wel zo krachtig, zelfstandig en sterk over? En hebben mensen daardoor niet goed in de gaten dat je je nu even heel erg bang, onzeker en kwetsbaar voelt. Ik weet het niet he, het is maar een theorietje van de koude grond. Ik heb een vriendin die ook heel ziek is. Maar echt een powervrouw is en nu echt hardop tegen oa mij heeft moeten zeggen dat ze gewoon hartstikke bang is. Dat hielp mij om haar te steunen en niet alleen maar te helpen bij het praktische gedeelte.
Als dit het geval lijkt te zijn, dan kan het helpen om gewoon rechtstreeks tegen mensen om je heen te zeggen hoe bang je bent, hoe kwetsbaar je je voelt en dat je gewoon even een arm om je heen nodig hebt en lieve reacties.
woensdag 4 januari 2023 om 22:42
Kak Fash, wat een nieuws. Dat is echt enorm rot, spannend, groot en beangstigend, helemaal als alleenstaande moeder. Ik snap de reactie van de mensen om je heen echt niet. Van mensen die nabij je staan verwacht je dat ze interesse tonen, echt voor je zorgen en je dingen uit handen nemen. Niet dat ze bij gods gratie in je huis komen zitten als je maar wel een volle koelkast hebt en vooruit gekookt hebt. Snap helemaal dat zoiets enorm tegenvalt.
Dat zijn wel echt de momenten dat je je moeder mist he. Iemand bij wie je even echt kan zeggen wat er door je hoofd spookt en die een arm om je heen slaat en zegt dat het goed gaat komen Gooi het hier maar even eruit 
Dat zijn wel echt de momenten dat je je moeder mist he. Iemand bij wie je even echt kan zeggen wat er door je hoofd spookt en die een arm om je heen slaat en zegt dat het goed gaat komen
Gooi het hier maar even eruit
woensdag 4 januari 2023 om 22:46
Allereerst heel veel sterkte met de operatie.
En, ik herken het wel, helaas. Ben er ook in vergelijkbare situatie ooit teleurgesteld over geweest.
Mensen, ook nabij, zijn gauw geneigd om als iets niet heeeel erg is (terminaal) er vrij laconiek over te doen. Het is een soort copingmechanisme volgens mij. Niet bewust.
Als je maar beetje makkelijk doet, ook tegen degene die het betreft, zijn we er allemaal weer gauw vanaf. Want wie wil er nou iets moeilijks door, 'als dat niet echt hoeft'.
Op het zelfde onbewuste niveau denken ze ook dat ze er jou het meest mee helpen, vermoed ik. 'Als je er een drama van maakt wordt het voor haar ook erger, laten we maar doen alsof er niks aan de hand is'
Ze gaan dan natuurlijk compleet voorbij aan de gevoelens die je wel degelijk hebt.
Ik miste toen mijn ouders heel erg die ik vlak daarvoor verloren had, omdat ik dacht dat zij daar juist niets dan oog voor hadden gehad.
Ik denk uit jouw verhaal te begrijpen dat jij je ouders ook niet meer hebt.
En als je kinderen nog niet volwassen zijn kun je daar idd nou eenmaal niet te veel verwachten, ook zo'n feit. Als is een kopje thee niet veel
En, ik herken het wel, helaas. Ben er ook in vergelijkbare situatie ooit teleurgesteld over geweest.
Mensen, ook nabij, zijn gauw geneigd om als iets niet heeeel erg is (terminaal) er vrij laconiek over te doen. Het is een soort copingmechanisme volgens mij. Niet bewust.
Als je maar beetje makkelijk doet, ook tegen degene die het betreft, zijn we er allemaal weer gauw vanaf. Want wie wil er nou iets moeilijks door, 'als dat niet echt hoeft'.
Op het zelfde onbewuste niveau denken ze ook dat ze er jou het meest mee helpen, vermoed ik. 'Als je er een drama van maakt wordt het voor haar ook erger, laten we maar doen alsof er niks aan de hand is'
Ze gaan dan natuurlijk compleet voorbij aan de gevoelens die je wel degelijk hebt.
Ik miste toen mijn ouders heel erg die ik vlak daarvoor verloren had, omdat ik dacht dat zij daar juist niets dan oog voor hadden gehad.
Ik denk uit jouw verhaal te begrijpen dat jij je ouders ook niet meer hebt.
En als je kinderen nog niet volwassen zijn kun je daar idd nou eenmaal niet te veel verwachten, ook zo'n feit. Als is een kopje thee niet veel
woensdag 4 januari 2023 om 22:46
Ik ben ook gewoon zo bang. Ik ben nu op een jaar na even oud als mijn moeder geworden is en zij is ook in deze tijd van het jaar overleden. Ik heb natuurlijk al sinds zij dood is een soort zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen en het voelt nu heel erg alsof al die angsten tegelijk uitkomen.
Terwijl het waarschijnlijk, hopelijk, juist omgekeerd is. Want het is bij mij ontdekt doordat men vanwege de jonge dood van mijn moeder vaak "voor de zekerheid" toch even een scan maakt. En daardoor is mijn kanker nu dus ontdekt. Voordat het is uitgezaaid. En mijn vorm van kanker is als het uitzaait eigenlijk altijd terminaal. Dus met mijn hersenen weet ik dat het juist een geluk is dat het gevonden is. Maar mijn emoties denken 'zie je wel, ik ga net als mama dood'.
Terwijl het waarschijnlijk, hopelijk, juist omgekeerd is. Want het is bij mij ontdekt doordat men vanwege de jonge dood van mijn moeder vaak "voor de zekerheid" toch even een scan maakt. En daardoor is mijn kanker nu dus ontdekt. Voordat het is uitgezaaid. En mijn vorm van kanker is als het uitzaait eigenlijk altijd terminaal. Dus met mijn hersenen weet ik dat het juist een geluk is dat het gevonden is. Maar mijn emoties denken 'zie je wel, ik ga net als mama dood'.
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 januari 2023 om 22:47
Heel herkenbaar, mijn vader zei: oh spannend, mijn zus: komt vast goed en mijn moeder viel helemaal stil. Alsof ik had verteld dat ik van plan was mijn haar te gaan blonderen terwijl ik in mijn hoofd al worst case scenario's voorbij had zien komen in combinatie met onze 7-jarige zoon.
Op dat moment was de rollercoaster zo snel dat ik er pas later verdrietig over was. Ik heb een nazorggesprek gehad, een aantal weken na de operatie. Dit was met een verpleegkundige die wat rake vragen stelde en me niet gerust heeft proberen te stellen maar eerlijk antwoord gaf op mijn vragen. Dat gaf me wat meer rust. Ze vroeg me: heb je dit ook aangegeven aan je familie, die teleurstelling? In mijn geval moet ik hierop nee zeggen, maar misschien lucht het jou op.
Op dat moment was de rollercoaster zo snel dat ik er pas later verdrietig over was. Ik heb een nazorggesprek gehad, een aantal weken na de operatie. Dit was met een verpleegkundige die wat rake vragen stelde en me niet gerust heeft proberen te stellen maar eerlijk antwoord gaf op mijn vragen. Dat gaf me wat meer rust. Ze vroeg me: heb je dit ook aangegeven aan je familie, die teleurstelling? In mijn geval moet ik hierop nee zeggen, maar misschien lucht het jou op.
woensdag 4 januari 2023 om 22:49
Is er iets wat jouzelf kan helpen? Het woord self care krijg ik altijd een beetje jeuk van maar misschien is er iets waar je van jezelf weet dat je het goed op doet en/of rustiger (in je hoofd) van wordt?
Kan iets zijn in de categorie mediteren/lezen/schrijven of juist bewegen (wandelen of zwemmen?) of een gesprek aanvragen bij een psycholoog/maatschappelijk werk van het ziekenhuis? Of luxe thee met een reep chocola en uitwaaien op het strand met je kinderen. Of gooi alle woede eruit met een berg serviezen en een honkbalknuppel in zo’n rage room
Whatever it is maar probeer in ieder geval jezelf wel te supporten in de inwendige storm.
En stoppen met al je energie in die logeerkamer. Dat is de omgekeerde wereld inderdaad. Energie op jezelf is helemaal oké. Doe wat jijzelf nodig hebt.
Kan iets zijn in de categorie mediteren/lezen/schrijven of juist bewegen (wandelen of zwemmen?) of een gesprek aanvragen bij een psycholoog/maatschappelijk werk van het ziekenhuis? Of luxe thee met een reep chocola en uitwaaien op het strand met je kinderen. Of gooi alle woede eruit met een berg serviezen en een honkbalknuppel in zo’n rage room
Whatever it is maar probeer in ieder geval jezelf wel te supporten in de inwendige storm.
En stoppen met al je energie in die logeerkamer. Dat is de omgekeerde wereld inderdaad. Energie op jezelf is helemaal oké. Doe wat jijzelf nodig hebt.
woensdag 4 januari 2023 om 22:50
Precies dit. Jij snapt het echt helemaal. Dank je.MarijeMarije schreef: ↑04-01-2023 22:42Kak Fash, wat een nieuws. Dat is echt enorm rot, spannend, groot en beangstigend, helemaal als alleenstaande moeder. Ik snap de reactie van de mensen om je heen echt niet. Van mensen die nabij je staan verwacht je dat ze interesse tonen, echt voor je zorgen en je dingen uit handen nemen. Niet dat ze bij gods gratie in je huis komen zitten als je maar wel een volle koelkast hebt en vooruit gekookt hebt. Snap helemaal dat zoiets enorm tegenvalt.
Dat zijn wel echt de momenten dat je je moeder mist he. Iemand bij wie je even echt kan zeggen wat er door je hoofd spookt en die een arm om je heen slaat en zegt dat het goed gaat komen
Am Yisrael Chai!
woensdag 4 januari 2023 om 22:50
Vrouw.. allereerst een dikke voor jou.
Herkenbaar.. helaas. Nu zo kort voor de operatie komt ook alles bij elkaar. Je bent overgeleverd, geen controle. Je komt hier op het forum over als een zelfstandige sterke vrouw.. en dan nu is alles zo in your face. Dat je goede prognoses hebt zegt niet dat het dan maar een appeltje eitje ding is hè? Het is zwaar klote.. lichamelijk en dan ik geestelijk.
Ik kan uit ervaring zeggen dat ook ik mensen om me heen verloren ben, maar ook dat er mensen naar voren zijn gestapt waarvan ik het niet verwacht had. Overigens is de opmerking van degene die straks de zorgtaak van de kids op zich neemt volkomen belachelijk.. my goodness, je verzint het niet.
En voor wat betreft zoon.. hup, tóch even aansporen. Mag best z’n mams een kop thee brengen.. geloof niet het onwil is.
Ik wens je kracht en warmte.. en mensen die je hand pakken en dragen in wat er komen gaat..
voor jou. Herkenbaar.. helaas. Nu zo kort voor de operatie komt ook alles bij elkaar. Je bent overgeleverd, geen controle. Je komt hier op het forum over als een zelfstandige sterke vrouw.. en dan nu is alles zo in your face. Dat je goede prognoses hebt zegt niet dat het dan maar een appeltje eitje ding is hè? Het is zwaar klote.. lichamelijk en dan ik geestelijk.
Ik kan uit ervaring zeggen dat ook ik mensen om me heen verloren ben, maar ook dat er mensen naar voren zijn gestapt waarvan ik het niet verwacht had. Overigens is de opmerking van degene die straks de zorgtaak van de kids op zich neemt volkomen belachelijk.. my goodness, je verzint het niet.
En voor wat betreft zoon.. hup, tóch even aansporen. Mag best z’n mams een kop thee brengen.. geloof niet het onwil is.
Ik wens je kracht en warmte.. en mensen die je hand pakken en dragen in wat er komen gaat..
woensdag 4 januari 2023 om 22:51
Oh Fash, dit snap ik zo. Ik herken het. Bij mij wordt er ook door mijn moeder gecontroleerd en is er al een paar keer iets gevonden in een veel vroeger stadium dan bij mijn moeder. Ergens heb je het gevoel dat de geschiedenis zich gaat herhalen, dat zwaard van Damocles. Maar dat hoeft niet zo te zijn, echt niet. Die angsten snap ik echt heel erg en meer mensen hier op het forum. En misschien snappen de mensen in je omgeving ze ook wel, maar vinden ze het te eng om er echt over na te denken.fashionvictim schreef: ↑04-01-2023 22:46Ik ben ook gewoon zo bang. Ik ben nu op een jaar na even oud als mijn moeder geworden is en zij is ook in deze tijd van het jaar overleden. Ik heb natuurlijk al sinds zij dood is een soort zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen en het voelt nu heel erg alsof al die angsten tegelijk uitkomen.
Terwijl het waarschijnlijk, hopelijk, juist omgekeerd is. Want het is bij mij ontdekt doordat men vanwege de jonge dood van mijn moeder vaak "voor de zekerheid" toch even een scan maakt. En daardoor is mijn kanker nu dus ontdekt. Voordat het is uitgezaaid. En mijn vorm van kanker is als het uitzaait eigenlijk altijd terminaal. Dus met mijn hersenen weet ik dat het juist een geluk is dat het gevonden is. Maar mijn emoties denken 'zie je wel, ik ga net als mama dood'.
woensdag 4 januari 2023 om 22:54
woensdag 4 januari 2023 om 22:54
Ik had laatst een paar keer kramp in mijn kaak, uitstralend naar de schouders..? Ben me rot geschrokken en nu snel iets aan beweging en gewicht gaan doen. Zag me al hemelen. En dan heb ik niet ernstigs. Angst is zo menselijk en logisch met je voorgeschiedenis.
Ik zie het maar als tegenovergestelde van levenslust.
Ik zie het maar als tegenovergestelde van levenslust.
Hatsjikideee...
woensdag 4 januari 2023 om 22:55
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
