Psyche
alle pijlers
Ik heb borderline: dealen met mijn Favoriet Persoon
dinsdag 28 mei 2019 om 21:02
Hoi, ik ben nieuw hier. Ik ben een 28-jarige vrouw en ik heb borderline. Momenteel sta ik - na een intensieve specialistische therapie - op de wachtlijst om te beginnen met psychotherapie. Ik kan dus even nergens terecht, en ik mis het om te kunnen ventileren. Ik kan nergens echt terecht en wil ook niet mijn vriendinnen overspoelen. Sommige dingen houd ik ook liever voor mezelf, dus anoniem posten op een forum vind ik wel zo fijn.
Ik weet niet of het thema waar ik over wil schrijven beter hier past of bij 'Relaties', maar ik gok hier omdat het uiteindelijk allemaal te maken heeft met mijn stoornis. Voor wie niet heel bekend is met borderline: het is een emotie-regulatie-stoornis eigenlijk, waarbij ik alle emoties heel heftig voel en moeite heb met mijn (instabiele) zelfbeeld. Hierdoor leun ik erg op anderen en ben ik continu bang voor (echt of ingebeelde) afwijzing en verlating. Ik ben regelmatig enorm enthousiast over dingen maar ook mensen, waardoor ik periodes van 'favorieten' heb. Ik ga daar helemaal in op, raak geobsedeerd zowat. Ik heb dus ook (regelmatig) een Favoriet Persoon (FP). Ik kies mijn FP niet bewust, iemand wordt dat gewoon. Dat kan een vriendin zijn, maar ook een partner of crush. Mijn issue waar ik over wil ventileren gaat over mijn huidige FP.
Ik ken hem nu een week of 6/7. Nog helemaal niet zo lang dus. We hadden meteen een klik, alsof ik hem al heel lang ken. We hebben elkaar ontmoet op een congres en nadien contact gehouden om 2 weken later spontaan samen naar een festival te gaan. Dat weekend was enorm leuk! Zo is hij dus ook mijn FP geworden. We kunnen goed met elkaar praten, en zijn enorm open naar elkaar toe. We hebben ook het bed met elkaar gedeeld. Van mijn kant zijn er dus nogal wat gevoelens ontstaan. We wonen echter in verschillende landen en de afstand is groot, dus ik heb mezelf heel goed toegesproken om goed te beseffen dat we geen relatie kunnen hebben. Ik weet hoe hard ik van stapel kan lopen. Het contact bleef echter leuk en we plannen nu een nieuwe ontmoeting van de zomer. So far so good. Hij nodigde mij uit om nadien met hem mee terug te reizen naar zijn woonplaats. En toen werd het stil, ongemakkelijk en... afstandelijk.
Zo'n veranderingen in toon en gedrag voel ik direct en maakt me helemaal gek. Ik stuurde hem dus wat appjes om te polsen en uiteindelijk heb ik toegegeven aan mijn borderline gedrag en hem een "heb ik iets verkeerd gedaan, ik voel dat je afstandelijk doet"- bericht gestuurd. We hebben het uitgepraat. Ik had het goed aangevoeld. Hij wil me graag zien en me in zijn leven houden, onze plannen gaan door, máár hij twijfelt over het plan om me mee terug te nemen. Want hij merkte dat hij zich schuldig begon te voelen tegenover mij omdat hij (ook nog) andere vrouwen date. In eerste instantie vond ik het een heel positief bericht want ik was bang dat hij me 'too much' vond of interesse verloren had en hij heeft me meerdere keren laten weten dat hij me absoluut in zijn leven wil houden en wil zien en dat hij me dichtbij zich wil houden. Maar mijn borderline-brein blijft zijn berichtjes teruglezen en met de keer onzekerder worden. Lees ik het verkeerd? Hoezo... andere vrouwen daten? Tuurlijk, dat mag. We hebben geen relatie en ik wéét rationeel dat vriendschap voor ons het hoogst haalbare is met deze afstand, maar ik voel jaloezie. Wat als hij me inruilt? Wat als hij iemand tegenkomt en dan? Dat wil ik niet! Mijn brein maalt maar door over iets waar ik geen grip op heb en wat totaal zinloos is. Maar hij maakt of breekt mijn dag totaal en ik voel me emotioneel afhankelijk van hem, als een soort drug. Dat is niet gezond en dat weet ik, maar ik weet ook dat het mijn stoornis is. Ik heb hem laten weten dat ik deze stoornis heb en hem gezegd dat ik daarom af en toe net wat meer bevestiging nodig heb. Dat vond hij geen probleem. Maar misschien ik wel? Hoe moet dit verder?
Hij heeft me gezegd dat ook hij nog nooit zo'n connectie gehad heeft met iemand, zo open. Dat hij dingen met me gedeeld heeft die hij nog nooit met iemand gedeeld heeft. Ik geloof dat dat zo is. Ondanks mijn vaak kinderlijk naïeve brein, weet ik wel wanneer het oppassen geblazen is. Ik vertrouw hem en zijn intenties 100% volledig. In zijn berichten laat hij weten dat hij vooral ook bang is dat mijn intenties niet zuiver zijn hoewel hij weet dat dat onzin is. Hij is bang mij te verliezen of dat ik hem in de steek laat, zoals ik bang ben dat ik hem verlies of hij mij in de steek laat. Hij overdenkt alles net zo hard als ik. Maar we weten allebei: we kunnen ons leven niet 'on hold' zetten voor elkaar, we moeten dóór. Dat zien we allebei heel goed, alleen mij doet dat besef dus wel pijn. Pijn, die vooral voortkomt uit een stoornis waar ik geen grip op heb. Want het is logisch en het klopt, hoe zie ik het ook voor me dan? Zonder therapie heb ik niemand die me een sterke spiegel voor kan houden om alles in perspectief te plaatsen, al doe ik hartstikke erg mijn best om zelf dat perspectief te zien. Ik weet dat de verwachting om ooit een relatie te hebben met elkaar idioot is. Iemand van ons zou z'n complete leven moeten omgooien wil het werken. Dat mag ik niet van hem vragen, dat vraagt hij ook niet van mij. Maar ik wil hem dus ook niet delen, al weet ik dat dat móet. Ik gun hem namelijk wel geluk, ik gun hem echt het beste. Maar toch blijft dan de vraag: waarom ben ik dat niet? Ergens zit er een diep geloof in mij dat we enorm goed zijn voor elkaar. We matchen ontzettend goed, ik durf mezelf bij hem te zijn. We zitten op één lijn, snappen elkaar. We willen allebei dat dat zo blijft, maar zijn ook allebei bang het te verliezen. Zijn afstand kwam voort uit schuldgevoelens en ergens ook het idee dat hij niet degene wil zijn die méér liefheeft omdat ook hij de nodige pijn heeft. Hij wilde zien of ik hem ook opzocht als hij niet naar me uitreikte. Ik snap zijn kant heel goed, ik snap zijn motieven om te daten ook heel goed. Ik veroordeel hem daarin verder ook niet. Ik weet dat dat iets is wat hij moet onderzoeken zelf, omdat hij mij ook een en ander verteld heeft waardoor ik wel snap waarom hij dat wil ervaren.
Maar ik ben tegelijkertijd zo bang dat ik het mis heb, dat ik mezelf helemaal gek maak met waanideeën, terwijl ik geen bewijs heb dat wat hij zegt níet klopt. We zien allebei uit naar de zomer en hij heeft me meerder keren laten weten dat we het gewoon gaan doen en dat we elkaar gaan zien. Maar dan? Hoe kan ik hiermee leven en omgaan? Eigenlijk zijn we allebei enorm bang voor hartzeer, enorm bang dat de ander ons enorm pijn gaat doen omdat we het allebei een waardevolle 'vriendschap' vinden. Dat is ergens een geruststelling, dat hij ook bang is. Maar ik weet van mezelf dat ik echt ga breken als ik hem verlies, de gedachte alleen al is genoeg om in paniek te raken. Dat is écht niet goed. Maar ik moet nog zolang wachten voor ik aan de beurt ben bij m'n ggz-instelling waar ik naar doorverwezen ben. En dat is dan nog maar de intake... de start van de behandeling gaat nog langer duren. Ik heb dus echt even wat inzichten nodig die me weer met beide benen op de grond kunnen krijgen. Heeft iémand een helpend inzicht voor me? Dankjulliewel
Ik weet niet of het thema waar ik over wil schrijven beter hier past of bij 'Relaties', maar ik gok hier omdat het uiteindelijk allemaal te maken heeft met mijn stoornis. Voor wie niet heel bekend is met borderline: het is een emotie-regulatie-stoornis eigenlijk, waarbij ik alle emoties heel heftig voel en moeite heb met mijn (instabiele) zelfbeeld. Hierdoor leun ik erg op anderen en ben ik continu bang voor (echt of ingebeelde) afwijzing en verlating. Ik ben regelmatig enorm enthousiast over dingen maar ook mensen, waardoor ik periodes van 'favorieten' heb. Ik ga daar helemaal in op, raak geobsedeerd zowat. Ik heb dus ook (regelmatig) een Favoriet Persoon (FP). Ik kies mijn FP niet bewust, iemand wordt dat gewoon. Dat kan een vriendin zijn, maar ook een partner of crush. Mijn issue waar ik over wil ventileren gaat over mijn huidige FP.
Ik ken hem nu een week of 6/7. Nog helemaal niet zo lang dus. We hadden meteen een klik, alsof ik hem al heel lang ken. We hebben elkaar ontmoet op een congres en nadien contact gehouden om 2 weken later spontaan samen naar een festival te gaan. Dat weekend was enorm leuk! Zo is hij dus ook mijn FP geworden. We kunnen goed met elkaar praten, en zijn enorm open naar elkaar toe. We hebben ook het bed met elkaar gedeeld. Van mijn kant zijn er dus nogal wat gevoelens ontstaan. We wonen echter in verschillende landen en de afstand is groot, dus ik heb mezelf heel goed toegesproken om goed te beseffen dat we geen relatie kunnen hebben. Ik weet hoe hard ik van stapel kan lopen. Het contact bleef echter leuk en we plannen nu een nieuwe ontmoeting van de zomer. So far so good. Hij nodigde mij uit om nadien met hem mee terug te reizen naar zijn woonplaats. En toen werd het stil, ongemakkelijk en... afstandelijk.
Zo'n veranderingen in toon en gedrag voel ik direct en maakt me helemaal gek. Ik stuurde hem dus wat appjes om te polsen en uiteindelijk heb ik toegegeven aan mijn borderline gedrag en hem een "heb ik iets verkeerd gedaan, ik voel dat je afstandelijk doet"- bericht gestuurd. We hebben het uitgepraat. Ik had het goed aangevoeld. Hij wil me graag zien en me in zijn leven houden, onze plannen gaan door, máár hij twijfelt over het plan om me mee terug te nemen. Want hij merkte dat hij zich schuldig begon te voelen tegenover mij omdat hij (ook nog) andere vrouwen date. In eerste instantie vond ik het een heel positief bericht want ik was bang dat hij me 'too much' vond of interesse verloren had en hij heeft me meerdere keren laten weten dat hij me absoluut in zijn leven wil houden en wil zien en dat hij me dichtbij zich wil houden. Maar mijn borderline-brein blijft zijn berichtjes teruglezen en met de keer onzekerder worden. Lees ik het verkeerd? Hoezo... andere vrouwen daten? Tuurlijk, dat mag. We hebben geen relatie en ik wéét rationeel dat vriendschap voor ons het hoogst haalbare is met deze afstand, maar ik voel jaloezie. Wat als hij me inruilt? Wat als hij iemand tegenkomt en dan? Dat wil ik niet! Mijn brein maalt maar door over iets waar ik geen grip op heb en wat totaal zinloos is. Maar hij maakt of breekt mijn dag totaal en ik voel me emotioneel afhankelijk van hem, als een soort drug. Dat is niet gezond en dat weet ik, maar ik weet ook dat het mijn stoornis is. Ik heb hem laten weten dat ik deze stoornis heb en hem gezegd dat ik daarom af en toe net wat meer bevestiging nodig heb. Dat vond hij geen probleem. Maar misschien ik wel? Hoe moet dit verder?
Hij heeft me gezegd dat ook hij nog nooit zo'n connectie gehad heeft met iemand, zo open. Dat hij dingen met me gedeeld heeft die hij nog nooit met iemand gedeeld heeft. Ik geloof dat dat zo is. Ondanks mijn vaak kinderlijk naïeve brein, weet ik wel wanneer het oppassen geblazen is. Ik vertrouw hem en zijn intenties 100% volledig. In zijn berichten laat hij weten dat hij vooral ook bang is dat mijn intenties niet zuiver zijn hoewel hij weet dat dat onzin is. Hij is bang mij te verliezen of dat ik hem in de steek laat, zoals ik bang ben dat ik hem verlies of hij mij in de steek laat. Hij overdenkt alles net zo hard als ik. Maar we weten allebei: we kunnen ons leven niet 'on hold' zetten voor elkaar, we moeten dóór. Dat zien we allebei heel goed, alleen mij doet dat besef dus wel pijn. Pijn, die vooral voortkomt uit een stoornis waar ik geen grip op heb. Want het is logisch en het klopt, hoe zie ik het ook voor me dan? Zonder therapie heb ik niemand die me een sterke spiegel voor kan houden om alles in perspectief te plaatsen, al doe ik hartstikke erg mijn best om zelf dat perspectief te zien. Ik weet dat de verwachting om ooit een relatie te hebben met elkaar idioot is. Iemand van ons zou z'n complete leven moeten omgooien wil het werken. Dat mag ik niet van hem vragen, dat vraagt hij ook niet van mij. Maar ik wil hem dus ook niet delen, al weet ik dat dat móet. Ik gun hem namelijk wel geluk, ik gun hem echt het beste. Maar toch blijft dan de vraag: waarom ben ik dat niet? Ergens zit er een diep geloof in mij dat we enorm goed zijn voor elkaar. We matchen ontzettend goed, ik durf mezelf bij hem te zijn. We zitten op één lijn, snappen elkaar. We willen allebei dat dat zo blijft, maar zijn ook allebei bang het te verliezen. Zijn afstand kwam voort uit schuldgevoelens en ergens ook het idee dat hij niet degene wil zijn die méér liefheeft omdat ook hij de nodige pijn heeft. Hij wilde zien of ik hem ook opzocht als hij niet naar me uitreikte. Ik snap zijn kant heel goed, ik snap zijn motieven om te daten ook heel goed. Ik veroordeel hem daarin verder ook niet. Ik weet dat dat iets is wat hij moet onderzoeken zelf, omdat hij mij ook een en ander verteld heeft waardoor ik wel snap waarom hij dat wil ervaren.
Maar ik ben tegelijkertijd zo bang dat ik het mis heb, dat ik mezelf helemaal gek maak met waanideeën, terwijl ik geen bewijs heb dat wat hij zegt níet klopt. We zien allebei uit naar de zomer en hij heeft me meerder keren laten weten dat we het gewoon gaan doen en dat we elkaar gaan zien. Maar dan? Hoe kan ik hiermee leven en omgaan? Eigenlijk zijn we allebei enorm bang voor hartzeer, enorm bang dat de ander ons enorm pijn gaat doen omdat we het allebei een waardevolle 'vriendschap' vinden. Dat is ergens een geruststelling, dat hij ook bang is. Maar ik weet van mezelf dat ik echt ga breken als ik hem verlies, de gedachte alleen al is genoeg om in paniek te raken. Dat is écht niet goed. Maar ik moet nog zolang wachten voor ik aan de beurt ben bij m'n ggz-instelling waar ik naar doorverwezen ben. En dat is dan nog maar de intake... de start van de behandeling gaat nog langer duren. Ik heb dus echt even wat inzichten nodig die me weer met beide benen op de grond kunnen krijgen. Heeft iémand een helpend inzicht voor me? Dankjulliewel
dinsdag 28 mei 2019 om 21:13
Maar ik ben tegelijkertijd zo bang dat ik het mis heb, dat ik mezelf helemaal gek maak met waanideeën
Het is niet mijn bedoeling ongevoelig over te komen, maar je hebt toch elke periode weer een nieuw FP? Dus best kans dat je over een tijdje zelf al uitgekeken bent op deze? Ik denk dat het kan helpen om dat te beseffen, dat kan de boel wel beter in perspectief zetten/relativeren.
dinsdag 28 mei 2019 om 21:19
Je bent gewoon verliefd en bang voor een gebroken hart, net als ieder mens dat jouw stoornis niet heeft.
Het kan inderdaad voorbij gaan, maar dat is niet nu. Nu is het leuk. Nu is er niets aan de hand. Denk niet vooruit, want het heeft geen zin. En bedenk dat je niet doodgaat mocht het wel fout gaan. Je had ook een leven voor hem, dus na hem ook als dat het geval is.
Het kan inderdaad voorbij gaan, maar dat is niet nu. Nu is het leuk. Nu is er niets aan de hand. Denk niet vooruit, want het heeft geen zin. En bedenk dat je niet doodgaat mocht het wel fout gaan. Je had ook een leven voor hem, dus na hem ook als dat het geval is.
dinsdag 28 mei 2019 om 21:22
Ik denk dat je teveel ophangt aan jouw stoornis. Ik vind je eigenlijk heel verstandig klinken. Ze beseft heel goed dat het niks zal worden tussen jullie, maar je hebt wel gevoelens voor hem. Dan is het dus echt niet raar dat dat verwarrend is want verstand en gevoel zitten niet op 1 lijn. Dat ie voor mensen zonder stoornis al lastig maar voor jou al helemaal.
Eigenlijk wil ik je zeggen dat ik vind dat je het goed doet. Dat je helemaal niet raar overkomt.
Ik denk wel dat het het beste is om het contact te stoppen. Je hebt gevoelens voor hem maar je kan er niks mee. Als je wil dat die pijn stopt met je door de zure appel heen en ermee stoppen.
Is klote, snap ik .. dikke knuffel voor jou!
Eigenlijk wil ik je zeggen dat ik vind dat je het goed doet. Dat je helemaal niet raar overkomt.
Ik denk wel dat het het beste is om het contact te stoppen. Je hebt gevoelens voor hem maar je kan er niks mee. Als je wil dat die pijn stopt met je door de zure appel heen en ermee stoppen.
Is klote, snap ik .. dikke knuffel voor jou!
dinsdag 28 mei 2019 om 21:53
Dit. Ik vind ook dat je helder overkomt hoor. En ik vind het interessant om te lezen, met die Favoriete Personen en zo.Redballoon schreef: ↑28-05-2019 21:22Ik denk dat je teveel ophangt aan jouw stoornis. Ik vind je eigenlijk heel verstandig klinken. Ze beseft heel goed dat het niks zal worden tussen jullie, maar je hebt wel gevoelens voor hem. Dan is het dus echt niet raar dat dat verwarrend is want verstand en gevoel zitten niet op 1 lijn. Dat ie voor mensen zonder stoornis al lastig maar voor jou al helemaal.
Eigenlijk wil ik je zeggen dat ik vind dat je het goed doet. Dat je helemaal niet raar overkomt.
Ik denk wel dat het het beste is om het contact te stoppen. Je hebt gevoelens voor hem maar je kan er niks mee. Als je wil dat die pijn stopt met je door de zure appel heen en ermee stoppen.
Is klote, snap ik .. dikke knuffel voor jou!
dinsdag 28 mei 2019 om 22:00
Je hebt deze situatie echt tot op het bot uitgeplozen. Wat fijn dat jullie zo’n klik hebben en het zo goed met elkaar hebben, maar dat jullie ook eerlijk zijn tegen elkaar als het gaat om waar jullie relatie heen gaat. Het is heel jammer dat jullie relatie door de grote afstand nergens heen kan gaan.
In mijn ogen kun je twee dingen doen: een bepaalde emotionele afstand creëren en elkaar vriendschappelijk ( of met benefits) blijven zien. Of het contact verbreken (en een leuke man/vrouw zoeken die dichterbij woont). Ik schat in dat jij je te zwaar aan mensen hecht om het eerste te doen.
In mijn ogen kun je twee dingen doen: een bepaalde emotionele afstand creëren en elkaar vriendschappelijk ( of met benefits) blijven zien. Of het contact verbreken (en een leuke man/vrouw zoeken die dichterbij woont). Ik schat in dat jij je te zwaar aan mensen hecht om het eerste te doen.
dinsdag 28 mei 2019 om 22:31
Ja, dat.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 29 mei 2019 om 06:48
Volgens mij leg je te veel buiten jezelf. Namelijk: wat je voelt/denkt komt door de stoornis en pas als je therapie hebt kan je er beter mee omgaan. Dit is wellicht beschermend tegen hoeven voelen en kwetsbaar hoeven zijn. Daarnaast door dit drama is het bijna alsof jullie elkaar dwingen om aan de ander te ‘bewijzen’ dat zij de ander het állerbelangrijkst vinden. Steeds die bevestiging willen hebben voordat je zelf iets durft te geven.
Terwijl dit ook gewoon verliefdheid is en angst voor een gebroken hart, zoals iemand anders al schreef. Dat is het leven en niet een stoornis. Bij het leven horen gevoelens zoals verliefdheid, blijdschap, maar ook teleurstelling en verdriet.
Het lijkt of deze man ook wat issues heeft en er lijkt me in deze een gevaar dat jullie in een aantrekken/afstoten relatie komen als jullie beiden steeds de ander aan het testen bent of het zoeken naar continu bevestiging dat de ander je hoor gaat verlaten en jij voor altijd de aller- allerbelangrijkst bent.
Als een relatie niet haalbaar is (zoals het lijkt) heb het toch gewoon leuk met elkaar. Daar kan best seks bij horen. Geniet van de tijd samen en durf het én leuk te hebben met elkaar zonder de ander te claimen. Hij is nu niet de man voor een relatie. Maar voorlopig heb je geen andere relatie en heb je het wel gezellig met hem. Laat dat er zijn zoals het is.
Terwijl dit ook gewoon verliefdheid is en angst voor een gebroken hart, zoals iemand anders al schreef. Dat is het leven en niet een stoornis. Bij het leven horen gevoelens zoals verliefdheid, blijdschap, maar ook teleurstelling en verdriet.
Het lijkt of deze man ook wat issues heeft en er lijkt me in deze een gevaar dat jullie in een aantrekken/afstoten relatie komen als jullie beiden steeds de ander aan het testen bent of het zoeken naar continu bevestiging dat de ander je hoor gaat verlaten en jij voor altijd de aller- allerbelangrijkst bent.
Als een relatie niet haalbaar is (zoals het lijkt) heb het toch gewoon leuk met elkaar. Daar kan best seks bij horen. Geniet van de tijd samen en durf het én leuk te hebben met elkaar zonder de ander te claimen. Hij is nu niet de man voor een relatie. Maar voorlopig heb je geen andere relatie en heb je het wel gezellig met hem. Laat dat er zijn zoals het is.
woensdag 29 mei 2019 om 07:22
Je probeert veel te veel om hem te begrijpen.
Je zoekt naar een magische connectie.
Beiden hebben geen zin.
Stop ermee, want dit is het niet.
Als deze man echt voor je zou willen gaan dan was het anders dan nu.
Als jij er klaar voor zou zijn dan had je wat meer geduld en liet je er niet zo veel vanaf hangen.
Het criterium zou moeten zijn dat er liefde is en trouw en stabiliteit en vertrouwen en dat heeft tijd nodig.
Stabiliteit heeft tijd nodig.
Je wilt alles veel te snel.
Niet alleen van hem maar ook van jezelf en van de liefde en van het leven en van het mens-zijn heb je veel te hoge verwachtingen.
Je bent inderdaad te naïef en je gelooft alles wat de ander zegt in een romantische bui omdat je dat zo graag wilt geloven.
Ik denk dat het allemaal pas zin heeft als je stopt met in sprookjes te geloven.
Als je geduld leert te hebben.
Als je realistisch wordt en beseft dat het leven lang niet altijd leuk is en dat eenzaamheid en pijn gewoon horen bij dit leven.
Niemand kan dat wegnemen, geen therapie neemt ooit de pijn weg die onderdeel is van het bestaan.
Relaties zijn nooit een lang leven beschoren als je jezelf niet kan troosten.
Alleen de eerste 3 tot 6 maanden zijn echt leuk en magisch, daarna ontwikkelt elke relatie zich tot een volwassen relatie als het goed is en wordt dus minder sprookjesachtig en magisch.
Je wordt altijd weer op jezelf teruggeworpen, altijd...en dat moet ook, dat is de bedoeling...zo gaan die dingen nu eenmaal.
Verspil je tijd niet alleen maar aan puberale dromen en onrealistische verwachtingen.
Besef dat pijn bij het leven hoort en leer die pijn te accepteren.
Leer te dragen en te verdragen.
De lat moet dus omlaag om realistisch te worden en van daaruit een basis te hebben om een goede relatie te kunnen onderhouden met jezelf en met de wereld en met een toekomstige partner.
Je zoekt naar een magische connectie.
Beiden hebben geen zin.
Stop ermee, want dit is het niet.
Als deze man echt voor je zou willen gaan dan was het anders dan nu.
Als jij er klaar voor zou zijn dan had je wat meer geduld en liet je er niet zo veel vanaf hangen.
Het criterium zou moeten zijn dat er liefde is en trouw en stabiliteit en vertrouwen en dat heeft tijd nodig.
Stabiliteit heeft tijd nodig.
Je wilt alles veel te snel.
Niet alleen van hem maar ook van jezelf en van de liefde en van het leven en van het mens-zijn heb je veel te hoge verwachtingen.
Je bent inderdaad te naïef en je gelooft alles wat de ander zegt in een romantische bui omdat je dat zo graag wilt geloven.
Ik denk dat het allemaal pas zin heeft als je stopt met in sprookjes te geloven.
Als je geduld leert te hebben.
Als je realistisch wordt en beseft dat het leven lang niet altijd leuk is en dat eenzaamheid en pijn gewoon horen bij dit leven.
Niemand kan dat wegnemen, geen therapie neemt ooit de pijn weg die onderdeel is van het bestaan.
Relaties zijn nooit een lang leven beschoren als je jezelf niet kan troosten.
Alleen de eerste 3 tot 6 maanden zijn echt leuk en magisch, daarna ontwikkelt elke relatie zich tot een volwassen relatie als het goed is en wordt dus minder sprookjesachtig en magisch.
Je wordt altijd weer op jezelf teruggeworpen, altijd...en dat moet ook, dat is de bedoeling...zo gaan die dingen nu eenmaal.
Verspil je tijd niet alleen maar aan puberale dromen en onrealistische verwachtingen.
Besef dat pijn bij het leven hoort en leer die pijn te accepteren.
Leer te dragen en te verdragen.
De lat moet dus omlaag om realistisch te worden en van daaruit een basis te hebben om een goede relatie te kunnen onderhouden met jezelf en met de wereld en met een toekomstige partner.
woensdag 29 mei 2019 om 16:04
Bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik ben het eigenlijk met ze allemaal wel eens. Ik kan alleen voor mezelf niet goed bepalen wat gezond en normaal is (is het “normale” verliefdheid?) en wat nou bij mijn stoornis hoort. Vanochtend voelde ik een enorme woede in me opkomen, nar hem toe. Omdat ik vond dat we het goed besproken hadden en hij nog steeds lauw reageert. Ik heb mezelf weten te weerhouden van de borderline-tirade-app richting hem. Al had ik het liefst iets gestuurd in de trant van: zoek het lekker uit en rot op als je nog steeds zo wazig doet. Maar ik weet dat ik daar ook weer spijt van zou hebben gekregen. Mijn specialistische therapie heeft me daarin wel heel erg geholpen want voorheen had ik dit inzicht niet. Ik ben me bewust van mijn impulsieve en explosieve reacties en alleen daarom kan ik nu wel tot 10 tellen en explosies richting anderen voorkomen, al voel ik ze zelf wel.
Vandaag voel ik me daarom best onverschillig tegenover hem terwijl ik vannacht nog misselijk van ellende wakker lag. Dat is mijn “rollercoaster”: gisteravond en ook vannacht was mijn pijn écht ondraaglijk en vandaag ben ik bijna onverschillig. Daarom weet ik dus niet of het een “normale” verliefdheid is. Ik weet wel dat het een FP is. Omdat ik me zo emotioneel aan hem spiegel. Mijn laatste relatie was ook mijn FP en toen het uitging was ik vooral ziek van het missen van zo’n stabiele factor i.p.v. een gebroken hart.
Iemand hebben als FP betekent voor mij een soort ja, houvast. Iemand aan wie ik mijn dagelijkse dingen kan vertellen, die ik als eerste op de hoogte wil brengen van alles. Waar ik mijn goedkeuring en bevestiging bij zoek omdat ik zelf niet kan inschatten of iets juist is, omdat ik zo’n instabiel zelfbeeld heb. Iemand vroeg of ik dan afwisselend steeds een nieuwe FP heb. Ja, dat kan. Soms is het heel lang hetzelfde persoon, dan weer iemand anders. En soms is niemand dat en dat is voor mij altijd een stressvolle periode want dan heb ik niemand om “op terug te vallen”. Ik realiseer me ook heel goed dat ik die ander met een enorm zware taak opzadel. Hij weet dus ook niet dat hij mijn FP is, want dat zou zo overweldigend kunnen zijn dat hij me juist daarom verlaat. Ik hou dat dus voor mezelf.
Ik word gewoon helemaal gek van mijn emotionele achtbaan in relatie tot hem waar zowel hij als eigenlijk ook ik niet echt een keuze in hebben. Ik moet maar wachten tot mijn brein weer even tot rust komt.
Ik wil ook zeker me niet verschuilen achter mijn stoornis of het gebruiken als excuus. Ik weet dat ik ook zelf nog steeds mijn eigen verantwoordelijkheid heb. Ik kan alleen soms (meestal) intens slecht bepalen wat nou een gezonde keuze is en wat niet. Ik weet niet wat een “normaal” iemand in mijn plaats zou doen. Ik weet niet wat een “normale” reactie is.
Ik was gewoon zo goed bezig met mijn herstel en het ging eindelijk weer goed en nu ervaar ik zo’n terugval. Ik weet me gewoon niet echt raad. Vandaar dus dat ik vraag om inzichten. Ik ben dus ook echt blij met jullie reacties! Dat geeft me weer wat perspectief.
Vandaag voel ik me daarom best onverschillig tegenover hem terwijl ik vannacht nog misselijk van ellende wakker lag. Dat is mijn “rollercoaster”: gisteravond en ook vannacht was mijn pijn écht ondraaglijk en vandaag ben ik bijna onverschillig. Daarom weet ik dus niet of het een “normale” verliefdheid is. Ik weet wel dat het een FP is. Omdat ik me zo emotioneel aan hem spiegel. Mijn laatste relatie was ook mijn FP en toen het uitging was ik vooral ziek van het missen van zo’n stabiele factor i.p.v. een gebroken hart.
Iemand hebben als FP betekent voor mij een soort ja, houvast. Iemand aan wie ik mijn dagelijkse dingen kan vertellen, die ik als eerste op de hoogte wil brengen van alles. Waar ik mijn goedkeuring en bevestiging bij zoek omdat ik zelf niet kan inschatten of iets juist is, omdat ik zo’n instabiel zelfbeeld heb. Iemand vroeg of ik dan afwisselend steeds een nieuwe FP heb. Ja, dat kan. Soms is het heel lang hetzelfde persoon, dan weer iemand anders. En soms is niemand dat en dat is voor mij altijd een stressvolle periode want dan heb ik niemand om “op terug te vallen”. Ik realiseer me ook heel goed dat ik die ander met een enorm zware taak opzadel. Hij weet dus ook niet dat hij mijn FP is, want dat zou zo overweldigend kunnen zijn dat hij me juist daarom verlaat. Ik hou dat dus voor mezelf.
Ik word gewoon helemaal gek van mijn emotionele achtbaan in relatie tot hem waar zowel hij als eigenlijk ook ik niet echt een keuze in hebben. Ik moet maar wachten tot mijn brein weer even tot rust komt.
Ik wil ook zeker me niet verschuilen achter mijn stoornis of het gebruiken als excuus. Ik weet dat ik ook zelf nog steeds mijn eigen verantwoordelijkheid heb. Ik kan alleen soms (meestal) intens slecht bepalen wat nou een gezonde keuze is en wat niet. Ik weet niet wat een “normaal” iemand in mijn plaats zou doen. Ik weet niet wat een “normale” reactie is.
Ik was gewoon zo goed bezig met mijn herstel en het ging eindelijk weer goed en nu ervaar ik zo’n terugval. Ik weet me gewoon niet echt raad. Vandaar dus dat ik vraag om inzichten. Ik ben dus ook echt blij met jullie reacties! Dat geeft me weer wat perspectief.
