Psyche
alle pijlers
Ik kan geen relatie onderhouden
dinsdag 8 september 2009 om 23:15
Beste mensen,
Ik zit sinds een jaar met een serieus probleem in de liefde. Ik denk echter dat mijn probleem van psychische aard is en daarom plaats ik dit topic hier. Ik hoop op serieuze reacties van jullie waarmee ik (hopelijk aan de slag kan).
Ik heb sinds een dikke 3 jaar een relatie gehad met een fantastische vrouw waar ik al zo'n 8 jaar hevig verliefd op ben. De afgelopen maanden is het echter fout gegaan. Ik heb het zelfs tot 2keer toe uitgemaakt. Tussendoor heb ik het met alle moeite van de wereld weer aangemaakt maar dat ging weer fout. Toch weet ik zeker dat zij de vrouw is waarmee ik oud wil worden en waar ik mezelf kinderen mee zie krijgen. Op het moment dat het uit is voel ik me waardeloos en kan ik aan niets anders denken, andere vrouwen doen me he-le-maal niets. Op het moment dat het wel aan is gaat het goed tot op bepaalde momenten, dan ben ik erg in mezelf en heb ik even totaal geen behoefte aan haar, ondanks dat ik weet hoe erg ik van haar houd. Ik kan het zelfs zo zat worden dat ik het totaal zat ben en het niet meer zie zitten. Ik denk dat dit te maken heeft met onze problemen die we vroeger gehad hebben. Ik heb haar in onze eerste jaren samen zo erg moeten steunen met de problemen die zij had. Dit vrat energie van me en toch kreeg ik vaak de volle laag (gewoon omdat ze depressies had). Sinds dit over is bij haar lijk ik me niet meer op te kunnen laden voor onze relatie. Alsof ik opgebrand ben en helemaal niks meer van kritiek van haar kan hebben. Juist nu het met haar erg goed gaat kan ik niet genieten van wat voor ons betere tijden zouden moeten zijn.
Nu het voor de tweede keer uit is mis ik haar weer zo erg en wil ik haar wederom terug. Zij vindt alleen dat ik mezelf eerst moet ontwikkelen zodat ik wel een relatie met haar kan aangaan/onderhouden en dat ik me weer voor 100% kan inzetten voor een goede relatie. Dit lukt mij idd niet en ik ben bang dat er ergens een knelpunt bij mij zit waar ik niet zomaar overheen kom. Ik vraag me af of iemand van jullie dit ooit meegemaakt heeft of toevallig psychologie studeert of gewoon een goed advies voor mij heeft. Als er verder nog vragen zijn zal ik deze zsm beantwoorden.
Elk serieus antwoord waardeer ik echt want dit is een probleem dat mijn leven bezig houdt op dit moment.
Alvast bedankt!
Ik zit sinds een jaar met een serieus probleem in de liefde. Ik denk echter dat mijn probleem van psychische aard is en daarom plaats ik dit topic hier. Ik hoop op serieuze reacties van jullie waarmee ik (hopelijk aan de slag kan).
Ik heb sinds een dikke 3 jaar een relatie gehad met een fantastische vrouw waar ik al zo'n 8 jaar hevig verliefd op ben. De afgelopen maanden is het echter fout gegaan. Ik heb het zelfs tot 2keer toe uitgemaakt. Tussendoor heb ik het met alle moeite van de wereld weer aangemaakt maar dat ging weer fout. Toch weet ik zeker dat zij de vrouw is waarmee ik oud wil worden en waar ik mezelf kinderen mee zie krijgen. Op het moment dat het uit is voel ik me waardeloos en kan ik aan niets anders denken, andere vrouwen doen me he-le-maal niets. Op het moment dat het wel aan is gaat het goed tot op bepaalde momenten, dan ben ik erg in mezelf en heb ik even totaal geen behoefte aan haar, ondanks dat ik weet hoe erg ik van haar houd. Ik kan het zelfs zo zat worden dat ik het totaal zat ben en het niet meer zie zitten. Ik denk dat dit te maken heeft met onze problemen die we vroeger gehad hebben. Ik heb haar in onze eerste jaren samen zo erg moeten steunen met de problemen die zij had. Dit vrat energie van me en toch kreeg ik vaak de volle laag (gewoon omdat ze depressies had). Sinds dit over is bij haar lijk ik me niet meer op te kunnen laden voor onze relatie. Alsof ik opgebrand ben en helemaal niks meer van kritiek van haar kan hebben. Juist nu het met haar erg goed gaat kan ik niet genieten van wat voor ons betere tijden zouden moeten zijn.
Nu het voor de tweede keer uit is mis ik haar weer zo erg en wil ik haar wederom terug. Zij vindt alleen dat ik mezelf eerst moet ontwikkelen zodat ik wel een relatie met haar kan aangaan/onderhouden en dat ik me weer voor 100% kan inzetten voor een goede relatie. Dit lukt mij idd niet en ik ben bang dat er ergens een knelpunt bij mij zit waar ik niet zomaar overheen kom. Ik vraag me af of iemand van jullie dit ooit meegemaakt heeft of toevallig psychologie studeert of gewoon een goed advies voor mij heeft. Als er verder nog vragen zijn zal ik deze zsm beantwoorden.
Elk serieus antwoord waardeer ik echt want dit is een probleem dat mijn leven bezig houdt op dit moment.
Alvast bedankt!
dinsdag 8 september 2009 om 23:28
Tja.. Je kunt haar niet steeds blijven dumpen als je er even geen zin in hebt. Maar dat is even kort door de bocht.
De manier waarop je over je (ex)vriendin schrijft vind ik erg bijzonder, ook hoe je haar gesteunt hebt.
To the point: ik ben van mening dat er soms te veel kan gebeuren in een relatie. Die gebeurtenissen kan iets voorgoed kapot maken, hoeveel je ook van elkaar houdt.
Als ik jouw verhaal zo lees weet ik niet zozeer of het wel helemaal aan jou ligt. Misschien ligt het aan jou in combinatie met haar. In sommige relaties halen mensen het slechtste in elkaar naar boven.
Aan jezelf werken vind ik zo'n uitgekauwde uitdrukking. Aan een relatie werk je samen.
Sorry, geen concreet advies.
De manier waarop je over je (ex)vriendin schrijft vind ik erg bijzonder, ook hoe je haar gesteunt hebt.
To the point: ik ben van mening dat er soms te veel kan gebeuren in een relatie. Die gebeurtenissen kan iets voorgoed kapot maken, hoeveel je ook van elkaar houdt.
Als ik jouw verhaal zo lees weet ik niet zozeer of het wel helemaal aan jou ligt. Misschien ligt het aan jou in combinatie met haar. In sommige relaties halen mensen het slechtste in elkaar naar boven.
Aan jezelf werken vind ik zo'n uitgekauwde uitdrukking. Aan een relatie werk je samen.
Sorry, geen concreet advies.
dinsdag 8 september 2009 om 23:32
Ik krijg een beetje dit gevoel als ik je OP lees:
Toen jullie net verkering hadden zat zij in de shit en jij was er voor haar. Zij heeft dat met beide handen aangegrepen en alle rollen waren duidelijk. Jij was de redder, zij degene die gered moest worden.
Nu is de depressie over, zij zit (neem ik aan) wat beter in haar vel en alle rollen zijn overhoop gegooid.
Jij weet niet meer wat je rol in de relatie is, sterker nog je weet niet óf je nog wel een rol hebt.
Zij is zelfstandiger en dat zit jou op je irritatiespier want ze geeft jou het gevoel dat ze je niet meer zo nodig heeft.
KLopt dit een beetje?
Zo ja, dan ga ik even nadenken over een evt oplossing/tip enz.
Toen jullie net verkering hadden zat zij in de shit en jij was er voor haar. Zij heeft dat met beide handen aangegrepen en alle rollen waren duidelijk. Jij was de redder, zij degene die gered moest worden.
Nu is de depressie over, zij zit (neem ik aan) wat beter in haar vel en alle rollen zijn overhoop gegooid.
Jij weet niet meer wat je rol in de relatie is, sterker nog je weet niet óf je nog wel een rol hebt.
Zij is zelfstandiger en dat zit jou op je irritatiespier want ze geeft jou het gevoel dat ze je niet meer zo nodig heeft.
KLopt dit een beetje?
Zo ja, dan ga ik even nadenken over een evt oplossing/tip enz.
dinsdag 8 september 2009 om 23:35
In elke relatie (ook in de zakelijke en de vriendschappelijke) zijn zaken die energie kosten en zaken die energie geven. Als een relatie alleen maar energie kost en je veel moeite moet doen om op te laden, dan is er hoogstwaarschijnlijk iets mis met de relatie.
Ik lees meerdere tegenstrijdigheden in je bericht. Je vind haar fantastisch, maar je kunt (nu het goed gaat) niet van het samenzijn genieten. Uit het verhaal komt naar voren dat je veel energie steekt in de relatie, ondanks de depressie van je vriendin blijf je bij haar, maar nu het goed gaat heeft ze kritiek op je. Waarom uit zij die kritiek en waar gaat die kritiek over?
En de combinatie van de woorden 'gewoon' en 'depressie' begrijp ik niet. Je praat erover alsof zij net haar maandelijkse donatie aan het Rode Kruis had gegeven. Ik vraag me af waarom je vriendin depressief is, of dat aan jullie relatie ligt of aan andere zaken. Een depressie heeft grote gevolgen voor een relatie en moet je niet bagetaliseren.
Ik lees meerdere tegenstrijdigheden in je bericht. Je vind haar fantastisch, maar je kunt (nu het goed gaat) niet van het samenzijn genieten. Uit het verhaal komt naar voren dat je veel energie steekt in de relatie, ondanks de depressie van je vriendin blijf je bij haar, maar nu het goed gaat heeft ze kritiek op je. Waarom uit zij die kritiek en waar gaat die kritiek over?
En de combinatie van de woorden 'gewoon' en 'depressie' begrijp ik niet. Je praat erover alsof zij net haar maandelijkse donatie aan het Rode Kruis had gegeven. Ik vraag me af waarom je vriendin depressief is, of dat aan jullie relatie ligt of aan andere zaken. Een depressie heeft grote gevolgen voor een relatie en moet je niet bagetaliseren.
dinsdag 8 september 2009 om 23:59
quote:haaasje schreef op 08 september 2009 @ 23:54:
Ik heb werkelijk géén idee, wat zijn terranen??http://www.google.com/cse ... TF-8&q=terranen&sa=SearchGeen idee
Ik heb werkelijk géén idee, wat zijn terranen??http://www.google.com/cse ... TF-8&q=terranen&sa=SearchGeen idee
woensdag 9 september 2009 om 05:55
Pff
Klinkt als ons verhaal, ik ben aan de kant gezet afgelopen week door de man waarmee ik in de nabije toekomst wilde trouwen en kinderen mee wilde.
Ook ik ben 'depressief' (burn-out) geweest, bijna hersteld, maar nu is bij hem de koek op. Hij loopt tegen karaktertrekken van mij op en erger nog: Hij is zelf overspannen (aan het raken) en liet mij hem daar niet in steunen om er weer bovenop te komen.
Nu is begin deze week de bom bij hem gebarsten naar wat gezeur en gemopper van mijn kant, en ineens is hij weg! Ik heb geen flauw idee hoe ik hier weer doorheen moet komen. Hoe moet ik alleen gaan wonen in ons huis? Hoe moet ik hem weg zien gaan met al zijn spullen? Hoe moet ik iedere avond alleen in ons bed liggen? Hoe moet ik nog samen met hem een gezamelijke hobby blijven uitoefenen? Hoe ga ik om met het feit dat er geen toekomst samen meer is?
Gelukkig kan ik morgen bij mijn psych terecht
Bas88: Ik wens jou uiteraard veel sterkte. Als je vriendin net zo in elkaar zit als ik, zal ze het wel steeds moeilijker gaan vinden om weer opnieuw met je te beginnen/verder te gaan. Het is heel moeilijk om iemand 100% en meer te vertrouwen als je het gevoel hebt dat hij uiteindelijk weer door je handen glipt...
Klinkt als ons verhaal, ik ben aan de kant gezet afgelopen week door de man waarmee ik in de nabije toekomst wilde trouwen en kinderen mee wilde.
Ook ik ben 'depressief' (burn-out) geweest, bijna hersteld, maar nu is bij hem de koek op. Hij loopt tegen karaktertrekken van mij op en erger nog: Hij is zelf overspannen (aan het raken) en liet mij hem daar niet in steunen om er weer bovenop te komen.
Nu is begin deze week de bom bij hem gebarsten naar wat gezeur en gemopper van mijn kant, en ineens is hij weg! Ik heb geen flauw idee hoe ik hier weer doorheen moet komen. Hoe moet ik alleen gaan wonen in ons huis? Hoe moet ik hem weg zien gaan met al zijn spullen? Hoe moet ik iedere avond alleen in ons bed liggen? Hoe moet ik nog samen met hem een gezamelijke hobby blijven uitoefenen? Hoe ga ik om met het feit dat er geen toekomst samen meer is?
Gelukkig kan ik morgen bij mijn psych terecht
Bas88: Ik wens jou uiteraard veel sterkte. Als je vriendin net zo in elkaar zit als ik, zal ze het wel steeds moeilijker gaan vinden om weer opnieuw met je te beginnen/verder te gaan. Het is heel moeilijk om iemand 100% en meer te vertrouwen als je het gevoel hebt dat hij uiteindelijk weer door je handen glipt...
woensdag 9 september 2009 om 07:48
quote:Bas88 schreef op 08 september 2009 @ 23:15:
Beste mensen,
Ik zit sinds een jaar met een serieus probleem in de liefde. Ik denk echter dat mijn probleem van psychische aard is en daarom plaats ik dit topic hier. Ik hoop op serieuze reacties van jullie waarmee ik (hopelijk aan de slag kan).
Ik heb sinds een dikke 3 jaar een relatie gehad met een fantastische vrouw waar ik al zo'n 8 jaar hevig verliefd op ben. De afgelopen maanden is het echter fout gegaan. Ik heb het zelfs tot 2keer toe uitgemaakt. Tussendoor heb ik het met alle moeite van de wereld weer aangemaakt maar dat ging weer fout. Toch weet ik zeker dat zij de vrouw is waarmee ik oud wil worden en waar ik mezelf kinderen mee zie krijgen. Op het moment dat het uit is voel ik me waardeloos en kan ik aan niets anders denken, andere vrouwen doen me he-le-maal niets. Op het moment dat het wel aan is gaat het goed tot op bepaalde momenten, dan ben ik erg in mezelf en heb ik even totaal geen behoefte aan haar, ondanks dat ik weet hoe erg ik van haar houd. Ik kan het zelfs zo zat worden dat ik het totaal zat ben en het niet meer zie zitten. Ik denk dat dit te maken heeft met onze problemen die we vroeger gehad hebben. Ik heb haar in onze eerste jaren samen zo erg moeten steunen met de problemen die zij had. Dit vrat energie van me en toch kreeg ik vaak de volle laag (gewoon omdat ze depressies had). Sinds dit over is bij haar lijk ik me niet meer op te kunnen laden voor onze relatie. Alsof ik opgebrand ben en helemaal niks meer van kritiek van haar kan hebben. Juist nu het met haar erg goed gaat kan ik niet genieten van wat voor ons betere tijden zouden moeten zijn.
Volgens mij haalt deze vrouw het slechtste in jou naar boven. Toen jij voor haar kon 'zorgen' was het goed, maar dat is nu weggevallen en wat blijkt: er is maar heel weinig liefde over van jou kant.
Overigens vind ik nog heel coulant dat ze je nog een kans wil geven, want als een man mijn twee (!) keer aan de kant had gezet, dan was ik echt weg.
Beste mensen,
Ik zit sinds een jaar met een serieus probleem in de liefde. Ik denk echter dat mijn probleem van psychische aard is en daarom plaats ik dit topic hier. Ik hoop op serieuze reacties van jullie waarmee ik (hopelijk aan de slag kan).
Ik heb sinds een dikke 3 jaar een relatie gehad met een fantastische vrouw waar ik al zo'n 8 jaar hevig verliefd op ben. De afgelopen maanden is het echter fout gegaan. Ik heb het zelfs tot 2keer toe uitgemaakt. Tussendoor heb ik het met alle moeite van de wereld weer aangemaakt maar dat ging weer fout. Toch weet ik zeker dat zij de vrouw is waarmee ik oud wil worden en waar ik mezelf kinderen mee zie krijgen. Op het moment dat het uit is voel ik me waardeloos en kan ik aan niets anders denken, andere vrouwen doen me he-le-maal niets. Op het moment dat het wel aan is gaat het goed tot op bepaalde momenten, dan ben ik erg in mezelf en heb ik even totaal geen behoefte aan haar, ondanks dat ik weet hoe erg ik van haar houd. Ik kan het zelfs zo zat worden dat ik het totaal zat ben en het niet meer zie zitten. Ik denk dat dit te maken heeft met onze problemen die we vroeger gehad hebben. Ik heb haar in onze eerste jaren samen zo erg moeten steunen met de problemen die zij had. Dit vrat energie van me en toch kreeg ik vaak de volle laag (gewoon omdat ze depressies had). Sinds dit over is bij haar lijk ik me niet meer op te kunnen laden voor onze relatie. Alsof ik opgebrand ben en helemaal niks meer van kritiek van haar kan hebben. Juist nu het met haar erg goed gaat kan ik niet genieten van wat voor ons betere tijden zouden moeten zijn.
Volgens mij haalt deze vrouw het slechtste in jou naar boven. Toen jij voor haar kon 'zorgen' was het goed, maar dat is nu weggevallen en wat blijkt: er is maar heel weinig liefde over van jou kant.
Overigens vind ik nog heel coulant dat ze je nog een kans wil geven, want als een man mijn twee (!) keer aan de kant had gezet, dan was ik echt weg.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
woensdag 9 september 2009 om 07:53
Ik denk dat Haasje een goed punt kan hebben. Heb het zelfde gezien in een relatie waarin hij haar "redde" van de alcohol. Toen ze daadwerkelijk droog stond, was er een hele ongelijkwaardige relatie ontstaan met één partner in de rol van hulpverlener en één partner in de rol van hulpbehoevende.
Als je op die basis aan een relatie begint, leer je elkaar niet echt kennen. Je focust op HET PROBLEEM, want dat moet opgelost worden. Het redden geeft de één bevestiging ("ik doe iets heel goeds) en de zorg geeft de ander bevestiging ("er wordt voor me gezorgd"). Dit terwijl die bevestiging feitelijk in de wederzijdse en gelijkwaardige liefde moet zitten.
De meeste relaties die op deze basis beginnen lopen uiteindelijk spaak. Misschien moeten jullie gewoon accepteren dat jullie goed door één deur kunnen zolang er één partner het probleem heeft, maar dat jullie niet in staat zijn om samen een leuk leven op te bouwen en daar van te genieten. Het klinkt heel tegenstrijdig, maar het komt erg vaak voor.
Sterkte ermee.
Als je op die basis aan een relatie begint, leer je elkaar niet echt kennen. Je focust op HET PROBLEEM, want dat moet opgelost worden. Het redden geeft de één bevestiging ("ik doe iets heel goeds) en de zorg geeft de ander bevestiging ("er wordt voor me gezorgd"). Dit terwijl die bevestiging feitelijk in de wederzijdse en gelijkwaardige liefde moet zitten.
De meeste relaties die op deze basis beginnen lopen uiteindelijk spaak. Misschien moeten jullie gewoon accepteren dat jullie goed door één deur kunnen zolang er één partner het probleem heeft, maar dat jullie niet in staat zijn om samen een leuk leven op te bouwen en daar van te genieten. Het klinkt heel tegenstrijdig, maar het komt erg vaak voor.
Sterkte ermee.
woensdag 9 september 2009 om 09:24
quote:Pinksterbloempje schreef op 09 september 2009 @ 07:53:
Ik denk dat Haasje een goed punt kan hebben. Heb het zelfde gezien in een relatie waarin hij haar "redde" van de alcohol. Toen ze daadwerkelijk droog stond, was er een hele ongelijkwaardige relatie ontstaan met één partner in de rol van hulpverlener en één partner in de rol van hulpbehoevende.
Als je op die basis aan een relatie begint, leer je elkaar niet echt kennen. Je focust op HET PROBLEEM, want dat moet opgelost worden. Het redden geeft de één bevestiging ("ik doe iets heel goeds) en de zorg geeft de ander bevestiging ("er wordt voor me gezorgd"). Dit terwijl die bevestiging feitelijk in de wederzijdse en gelijkwaardige liefde moet zitten.
De meeste relaties die op deze basis beginnen lopen uiteindelijk spaak. Misschien moeten jullie gewoon accepteren dat jullie goed door één deur kunnen zolang er één partner het probleem heeft, maar dat jullie niet in staat zijn om samen een leuk leven op te bouwen en daar van te genieten. Het klinkt heel tegenstrijdig, maar het komt erg vaak voor.
Sterkte ermee.
En het ergste is, dat veel mensen pas na 5 relaties erachter komen dat ze een "redder" zijn. Redden geeft voldoening, je mag de gever zijn, de sterke, je rol is duidelijk, je voelt je belangrijk. Maar als de redder in jou weg moet vallen....blijft er niks over.
Gossie, TO in je OP klonk je aardig wanhopig, desperate voor goede raad.... hier issie, waar ben jij??
Ik denk dat Haasje een goed punt kan hebben. Heb het zelfde gezien in een relatie waarin hij haar "redde" van de alcohol. Toen ze daadwerkelijk droog stond, was er een hele ongelijkwaardige relatie ontstaan met één partner in de rol van hulpverlener en één partner in de rol van hulpbehoevende.
Als je op die basis aan een relatie begint, leer je elkaar niet echt kennen. Je focust op HET PROBLEEM, want dat moet opgelost worden. Het redden geeft de één bevestiging ("ik doe iets heel goeds) en de zorg geeft de ander bevestiging ("er wordt voor me gezorgd"). Dit terwijl die bevestiging feitelijk in de wederzijdse en gelijkwaardige liefde moet zitten.
De meeste relaties die op deze basis beginnen lopen uiteindelijk spaak. Misschien moeten jullie gewoon accepteren dat jullie goed door één deur kunnen zolang er één partner het probleem heeft, maar dat jullie niet in staat zijn om samen een leuk leven op te bouwen en daar van te genieten. Het klinkt heel tegenstrijdig, maar het komt erg vaak voor.
Sterkte ermee.
En het ergste is, dat veel mensen pas na 5 relaties erachter komen dat ze een "redder" zijn. Redden geeft voldoening, je mag de gever zijn, de sterke, je rol is duidelijk, je voelt je belangrijk. Maar als de redder in jou weg moet vallen....blijft er niks over.
Gossie, TO in je OP klonk je aardig wanhopig, desperate voor goede raad.... hier issie, waar ben jij??
woensdag 9 september 2009 om 12:11
quote:ColeTurner schreef op 09 september 2009 @ 07:41:
@Hans66: Ik heb geen idee over welke planeet je het hebt. Terranen vond ik gewoon mooier klinken dan 'aardbewoners' of 'aardklootvolk'.Over StarCraft, een computerspel. Als jij praat over Terranen (Terrans) moet ik denken aan de Starcraft Universe. De rassen daar bestaan uit Terranen, Protoss en Zerg (ze lijken totaal niet op elkaar). Maar dat terzijde.
@Hans66: Ik heb geen idee over welke planeet je het hebt. Terranen vond ik gewoon mooier klinken dan 'aardbewoners' of 'aardklootvolk'.Over StarCraft, een computerspel. Als jij praat over Terranen (Terrans) moet ik denken aan de Starcraft Universe. De rassen daar bestaan uit Terranen, Protoss en Zerg (ze lijken totaal niet op elkaar). Maar dat terzijde.
World of Warcraft: Legion
woensdag 9 september 2009 om 13:08
Allemaal super bedankt voor de reacties, ik heb zeker wat zaken gezien waar ik me in kan vinden. Ten eerste de 88 slaat niet op mijn geboortedatum maar dat is gewoon een standaard nr van mij, ik ben nu zelf 32.
Dat 'redder' idee wat veel mensen opnoemen lijkt mij niet het geval aangezien ik zelf ook baalde van de situatie en wilde dat het zsm over zou gaan bij haar. Ik heb eindelijk het idee dat we het allebei erg leuk kunnen gaan hebben samen en dat kunnen we ook vaak maar soms zijn er van die momenten dat ik het niet kan. Ook dat mijn (ex)-vriendin het slechtste in mij naar boven zou halen is niet waar. Het is helemaal geen veeleisende vrouw en ze is er altijd voor mij. En de kritiek die ze wel eens uit is bijna altijd juist en dat doet ze ook echt niet vaak. Dat is juist het probleem. Ze is zo ontzettend leuk en goed voor mij en toch verpest ik het. Misschien ben ik bang om fouten te maken of om het te verpesten en gaat het juist daarom fout? Ik vind het soms al vervelend als ik een sms of email krijg omdat ik dan het idee heb dat er wat van mij verwacht wordt. Ik wil haar alles geven maar het lukt me niet..
@haasje. Je verhaal klopt wel redelijk ik ben idd bang dat ze me minder nodig hebt maar eigenlijk ging het al wel fout toen het nog slecht met haar ging. Het vrat zoveel energie aan me en ik kreeg zoveel te verduren dat ik het niet meer trok. Op een dag was ik gewoon echt opgebrand en dat had ze toen door en ze wist dat ze iets moest veranderen om deze relatie in stand te houden. Dat heeft zei toen gedaan alleen ik ben er nooit echt bovenop gekomen. Het gaat soms weken goed maar met één dag kan ik ons goede gevoel alweer verpesten als het me even tegenzit.
Wat Miaauww zegt klopt precies. Ik herken dat hele verhaal en zo zit het bij mij ook. Ook heeft zij al meerdere malen aangegeven dat het echt veel tijd gaat kosten om weer vertrouwen te krijgen. Ik ben erg benieuwd wat jouw Psych gaat zeggen, ik zit zelf ook na te denken om er naar één te gaan want ik blijf er van overtuigd dat er ergens een knoop zit in mij die opgelost kan worden.
Bedankt iig allemaal!
Dat 'redder' idee wat veel mensen opnoemen lijkt mij niet het geval aangezien ik zelf ook baalde van de situatie en wilde dat het zsm over zou gaan bij haar. Ik heb eindelijk het idee dat we het allebei erg leuk kunnen gaan hebben samen en dat kunnen we ook vaak maar soms zijn er van die momenten dat ik het niet kan. Ook dat mijn (ex)-vriendin het slechtste in mij naar boven zou halen is niet waar. Het is helemaal geen veeleisende vrouw en ze is er altijd voor mij. En de kritiek die ze wel eens uit is bijna altijd juist en dat doet ze ook echt niet vaak. Dat is juist het probleem. Ze is zo ontzettend leuk en goed voor mij en toch verpest ik het. Misschien ben ik bang om fouten te maken of om het te verpesten en gaat het juist daarom fout? Ik vind het soms al vervelend als ik een sms of email krijg omdat ik dan het idee heb dat er wat van mij verwacht wordt. Ik wil haar alles geven maar het lukt me niet..
@haasje. Je verhaal klopt wel redelijk ik ben idd bang dat ze me minder nodig hebt maar eigenlijk ging het al wel fout toen het nog slecht met haar ging. Het vrat zoveel energie aan me en ik kreeg zoveel te verduren dat ik het niet meer trok. Op een dag was ik gewoon echt opgebrand en dat had ze toen door en ze wist dat ze iets moest veranderen om deze relatie in stand te houden. Dat heeft zei toen gedaan alleen ik ben er nooit echt bovenop gekomen. Het gaat soms weken goed maar met één dag kan ik ons goede gevoel alweer verpesten als het me even tegenzit.
Wat Miaauww zegt klopt precies. Ik herken dat hele verhaal en zo zit het bij mij ook. Ook heeft zij al meerdere malen aangegeven dat het echt veel tijd gaat kosten om weer vertrouwen te krijgen. Ik ben erg benieuwd wat jouw Psych gaat zeggen, ik zit zelf ook na te denken om er naar één te gaan want ik blijf er van overtuigd dat er ergens een knoop zit in mij die opgelost kan worden.
Bedankt iig allemaal!
woensdag 9 september 2009 om 13:11
of-topic @Hans66: ken de naam van het spel wel, maar heb het nooit zelf gespeeld.
on-topic @haaasje: zoals ik jouw tekst interpreteer is het probleem de basis van de relatie. Kortom, probleem weg = basis relatie weg. Dus op dat moment elkaar in de nieuwe rol herontdekken en afwachten of je nog genoeg bij elkaar past, dan wel aardig/leuk vind om bij elkaar te blijven.
on-topic @haaasje: zoals ik jouw tekst interpreteer is het probleem de basis van de relatie. Kortom, probleem weg = basis relatie weg. Dus op dat moment elkaar in de nieuwe rol herontdekken en afwachten of je nog genoeg bij elkaar past, dan wel aardig/leuk vind om bij elkaar te blijven.
