Psyche
alle pijlers
Ik kan het niet loslaten
zondag 17 december 2017 om 13:26
Hallo allemaal,
Ik weet niet of ik dit moet plaatsen.
Maar ik kan ik heb vd rest niemand waar ik mee kan praten. En ik zit er erg mee.
Ik ben ongeveer een jaar geleden bevallen van mijn zoontje. Superblij met hem.
Het is alleen de relatie tussen mij en mijn vriend is verre van het hetzelfde.
Toen ik moest bevallen hadden mijn vriend en ik overlegd dat we de bevalling met z.n tweeën gingen doen. En familie later zou komen.
Ik was al superzenuwachtig vd bevalling en doordat ik vroeger iets heb meegemaakt en was het erg gevoelig om daar te liggen en dat iedereen even gaat kijken en voelen. Maar ik lag daar en verging vd pijn en ze bleven maar de weeenopwekkers verhogen en mijn vriend laat me in de steek en is naar huis gegaan. Ik kreeg een morfine prik waardoor ik in en uit bewustzijn kwam. Ik ben ook echt delen kwijt vd bevalling. Maar ik weet dat toen ik bij bewustzijn kwam dat ze de weeenopwekkers weer gingen verhogen en dat ik vroeg dat ze dat niet meer wilde doen bijna smeekte.
Ik herinner me dat ik op een gegeven moment dacht ik doe het wel in mijn eentje. Mijn vriend heeft wel zijn moeder gebeld om mij te ondersteunen. Superblij Maar ik had liever mijn moeder erbij gehad en als hij het eerder had aangeven kon mijn moeder er ook bij zijn. Ze woont niet bij mij in de buurt.
Zware bevalling was het en een ruggenprik kon ik niet krijgen want toen de anesthesist kwam zat ik middenin een weeenstorm en de anesthesist moest met spoed naar een operatie waardoor er geen tijd meer was om een ruggenprik te geven.
Uiteindelijk toen mijn zoontje werd geboren kwam mijn vriend net binnen.
Ik voel me echt in de steek gelaten.
Eindelijk thuis kon ik geen borstvoeding geven want ik had niet genoeg g
melkproductie . En mijn zoontje was teveel afgevallen in 3dgn tijd. Waarop de kraamtijd was en mijn vriend er ook niet bij was.
Hij hielp niet met de nachten,verzorgen,luiers. Alles werd aan mij overgelaten. Ik sliep niet meer. Pas sinds dat hij jarig was slaapt mijn zoontje een beetje. Ik weet nog dat hij een keer tegen me zei over de nachtvoedingen "nog een jaartje en dan kun je weer slapen". Ik functioneerde alleen nog voor mijn zoontje. Het lijkt wel alsof ik op automatische piloot sta een jaar. Ik heb ook de hele tijd flashbacks en nachtmerries nu ik beter slaap. Ik voel me af en toe echt depressief.
Als ik het mijn vriend erover heb dan zegt hij " ik heb mijn best gedaan".
Ik weet niet wat ik hiermee moet of mee om moet gaan.
Ik weet het zelf niet eens meer.
Met mijn zoontje gaat het trouwens super goed een beer van een jongen.
En blij met zowel zijn vader als mij.
Ik weet niet of ik dit moet plaatsen.
Maar ik kan ik heb vd rest niemand waar ik mee kan praten. En ik zit er erg mee.
Ik ben ongeveer een jaar geleden bevallen van mijn zoontje. Superblij met hem.
Het is alleen de relatie tussen mij en mijn vriend is verre van het hetzelfde.
Toen ik moest bevallen hadden mijn vriend en ik overlegd dat we de bevalling met z.n tweeën gingen doen. En familie later zou komen.
Ik was al superzenuwachtig vd bevalling en doordat ik vroeger iets heb meegemaakt en was het erg gevoelig om daar te liggen en dat iedereen even gaat kijken en voelen. Maar ik lag daar en verging vd pijn en ze bleven maar de weeenopwekkers verhogen en mijn vriend laat me in de steek en is naar huis gegaan. Ik kreeg een morfine prik waardoor ik in en uit bewustzijn kwam. Ik ben ook echt delen kwijt vd bevalling. Maar ik weet dat toen ik bij bewustzijn kwam dat ze de weeenopwekkers weer gingen verhogen en dat ik vroeg dat ze dat niet meer wilde doen bijna smeekte.
Ik herinner me dat ik op een gegeven moment dacht ik doe het wel in mijn eentje. Mijn vriend heeft wel zijn moeder gebeld om mij te ondersteunen. Superblij Maar ik had liever mijn moeder erbij gehad en als hij het eerder had aangeven kon mijn moeder er ook bij zijn. Ze woont niet bij mij in de buurt.
Zware bevalling was het en een ruggenprik kon ik niet krijgen want toen de anesthesist kwam zat ik middenin een weeenstorm en de anesthesist moest met spoed naar een operatie waardoor er geen tijd meer was om een ruggenprik te geven.
Uiteindelijk toen mijn zoontje werd geboren kwam mijn vriend net binnen.
Ik voel me echt in de steek gelaten.
Eindelijk thuis kon ik geen borstvoeding geven want ik had niet genoeg g
melkproductie . En mijn zoontje was teveel afgevallen in 3dgn tijd. Waarop de kraamtijd was en mijn vriend er ook niet bij was.
Hij hielp niet met de nachten,verzorgen,luiers. Alles werd aan mij overgelaten. Ik sliep niet meer. Pas sinds dat hij jarig was slaapt mijn zoontje een beetje. Ik weet nog dat hij een keer tegen me zei over de nachtvoedingen "nog een jaartje en dan kun je weer slapen". Ik functioneerde alleen nog voor mijn zoontje. Het lijkt wel alsof ik op automatische piloot sta een jaar. Ik heb ook de hele tijd flashbacks en nachtmerries nu ik beter slaap. Ik voel me af en toe echt depressief.
Als ik het mijn vriend erover heb dan zegt hij " ik heb mijn best gedaan".
Ik weet niet wat ik hiermee moet of mee om moet gaan.
Ik weet het zelf niet eens meer.
Met mijn zoontje gaat het trouwens super goed een beer van een jongen.
En blij met zowel zijn vader als mij.
zondag 17 december 2017 om 13:31
Wat een enorme loser!!! 
Je voelt je niet alleen in de steek gelaten, je bent ook echt in de steek gelaten op het heftigste moment uit je leven.
Hoe gaat het nu? Doet je vriend inmiddels wel iets?
Misschien is er met therapie wat te redden?
Dikke knuffel!!
Je voelt je niet alleen in de steek gelaten, je bent ook echt in de steek gelaten op het heftigste moment uit je leven.
Hoe gaat het nu? Doet je vriend inmiddels wel iets?
Misschien is er met therapie wat te redden?
Dikke knuffel!!
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
zondag 17 december 2017 om 13:33
Samengevat dus: je vriend was er bij een groot deel van je bevalling niet bij, terwijl je vooraf al heel gespannen was en tijdens veel pijn had? En ondanks de afspraak om samen voor je zoon te zorgen, ben jij degene geweest die alles deed thuis?
Lijken me goede redenen om boos te zijn op je vriend. Vreemd genoeg is dat niet iets wat je direct neerzet. Maar als ik dit zo lees is hij een enorme lul.
Ik zou er met hem over praten, hoe alleen je je voelde bij de bevalling en qua zorg. En dat het anders moet, maar ook dat hij moet beseffen wat dit met jou heeft gedaan. Kom je er niet uit, of blijft het je bezighouden of wil je verdere hulp, ga dan naar je huisarts en vraag psychologische hulp, eventueel relatietherapie.
Lijken me goede redenen om boos te zijn op je vriend. Vreemd genoeg is dat niet iets wat je direct neerzet. Maar als ik dit zo lees is hij een enorme lul.
Ik zou er met hem over praten, hoe alleen je je voelde bij de bevalling en qua zorg. En dat het anders moet, maar ook dat hij moet beseffen wat dit met jou heeft gedaan. Kom je er niet uit, of blijft het je bezighouden of wil je verdere hulp, ga dan naar je huisarts en vraag psychologische hulp, eventueel relatietherapie.
anoniem_353578 wijzigde dit bericht op 17-12-2017 21:46
3.42% gewijzigd
zondag 17 december 2017 om 13:35
Ja, kan zeker begrijpen dat je hiermee zit. Wat een slappe zak zeg, sorry voor de bewoording maar 'slappe hap' dekt de lading niet. Ik vind dat jij je terecht in de steek gelaten voelt, met zijn 'ik heb mijn best gedaan'. Dat is niet genoeg geweest.
Ik zou eens met de huisarts gaan praten en dit voorleggen, hoe jij je nu voelt. Het is misschien fijn voor jou als je wordt doorverwezen naar een therapeut of psycholoog (Aangezien je ook niet echt iemand hebt om hierover mee te praten). Je weet nu dat als het er op aankomt, je er helemaal alleen voor staat. Investeer daarom ook in jezelf. Hij doet dat in ieder geval niet.
Ik zou eens met de huisarts gaan praten en dit voorleggen, hoe jij je nu voelt. Het is misschien fijn voor jou als je wordt doorverwezen naar een therapeut of psycholoog (Aangezien je ook niet echt iemand hebt om hierover mee te praten). Je weet nu dat als het er op aankomt, je er helemaal alleen voor staat. Investeer daarom ook in jezelf. Hij doet dat in ieder geval niet.
zondag 17 december 2017 om 13:50
Twee dingen denk ik om iets mee te doen:
- je relatie, vanwege het feit dat je vriend er niet is voor jou als je hem nodig hebt en ook qua verzorging van jullie zoon er niet lijkt te zijn.
- traumaverwerking vanwege de flashbacks van jouw bevalling en de ervaring eerder die je kort benoemde en voor jou terugkwam bij je bevalling. EMDR kan daar heel goed bij helpen. Je moet hier eerst iets mee doen denk ik.
- je relatie, vanwege het feit dat je vriend er niet is voor jou als je hem nodig hebt en ook qua verzorging van jullie zoon er niet lijkt te zijn.
- traumaverwerking vanwege de flashbacks van jouw bevalling en de ervaring eerder die je kort benoemde en voor jou terugkwam bij je bevalling. EMDR kan daar heel goed bij helpen. Je moet hier eerst iets mee doen denk ik.
anoniem_356413 wijzigde dit bericht op 17-12-2017 13:51
11.17% gewijzigd
zondag 17 december 2017 om 13:50
Ik kan me goed voorstellen dan je dit niet kunt loslaten. Wat een ontzettende hork, die vriend van je.
Ik kan me daarentegen niet voorstellen dat hij, voordat jullie een kind kregen een geweldige, lieve en betrokken vriend is geweest... Vaak denken vrouwen dat een kind de relatie wel zal verbeteren of dat een man dan ineens wel lief en betrokken wordt, helaas is dit nooit het geval.
Ik kan me daarentegen niet voorstellen dat hij, voordat jullie een kind kregen een geweldige, lieve en betrokken vriend is geweest... Vaak denken vrouwen dat een kind de relatie wel zal verbeteren of dat een man dan ineens wel lief en betrokken wordt, helaas is dit nooit het geval.
zondag 17 december 2017 om 14:08
Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes. Ik zat er ook aan te denken om nd huisarts te gaan. Maar het wordt afgeraden door familie omdat ze dan met medicatie willen starten misschien en dat wil ik niet.
Mijn vriend doet nu wel meer. Maar het lijkt wel alsof ik hem haat.
Mijn vriend heeft last van winterdepressie en probeert er wel alles aan te doem om het tegen te gaan.
Ik wilde zelf nooit kinderen. En 1 keertje is het doorheen geglipt en ik was in 1 keer zwanger. En ik zei wel altijd mocht het wel gebeuren dan zal ik er ook voor zorgen. Het blijft een deel van mij.
Mijn vriend doet nu wel meer. Maar het lijkt wel alsof ik hem haat.
Mijn vriend heeft last van winterdepressie en probeert er wel alles aan te doem om het tegen te gaan.
Ik wilde zelf nooit kinderen. En 1 keertje is het doorheen geglipt en ik was in 1 keer zwanger. En ik zei wel altijd mocht het wel gebeuren dan zal ik er ook voor zorgen. Het blijft een deel van mij.
zondag 17 december 2017 om 17:57
Heeft iemand ervaring met EMDR?
Ik had het ooit met mijn psychiater erover ivm verwerking jeugdtrauma maar toen werd ik zwanger.
Kan het ook te maken hebben met postnatale depressie?
Ik hoor te genieten van deze periode maar ik leef in een soort roes al een jaar lang.
Ook tijdens mijn zwangerschap voelde ik me zo goed en na de bevalling was het precies omgekeerd. Ik wil zo graag genieten vd tijd die ik met mijn zoontje heb. En ik weet dat ik mijn leven moet omgooien. Maar de stap is zo moeilijk en vooral omdat ik me zo zwak voel.
Ik had het ooit met mijn psychiater erover ivm verwerking jeugdtrauma maar toen werd ik zwanger.
Kan het ook te maken hebben met postnatale depressie?
Ik hoor te genieten van deze periode maar ik leef in een soort roes al een jaar lang.
Ook tijdens mijn zwangerschap voelde ik me zo goed en na de bevalling was het precies omgekeerd. Ik wil zo graag genieten vd tijd die ik met mijn zoontje heb. En ik weet dat ik mijn leven moet omgooien. Maar de stap is zo moeilijk en vooral omdat ik me zo zwak voel.
zondag 17 december 2017 om 18:26
Een bevalling traumatisch ervaren kan meerdere oorzaken hebben. Bij jou spelen er een aantal zaken mee: een eerdere traumatische ervaring, waarvan je zelf al aangaf dat die terugkwam tijdens je bevalling, controleverlies en machteloosheid en daarnaast ook nog het in de steek gelaten voelen door je partner. Dat je herbelevingen en depressieve gevoelens hebt, betekent dat het iets is wat je niet goed kan verwerken en het klinkt eerder als posttraumatische stress, dan als postnataal depressief, gezien je positieve band met je zoontje.
Met EMDR kunnen meerdere traumatische ervaringen aangepakt worden, sterker nog, vaak heeft het tweede trauma wat niet goed verwerkt is een relatie met een eerder opgedane en niet verwerkte ervaring, daar wordt ook naar gevraagd/gezocht. Maak een afspraak met de huisarts, die kan je vertellen waar je het beste terecht kunt. Op internet kun je ook informatie vinden over EMDR.
Fijn dat het goed gaat met je zoon. Dat is in ieder geval positief.
De ongelijkheden in de relatie zou ik daarna pas aandacht geven als ik jou was. Je kunt niet alles tegelijk.
Met EMDR kunnen meerdere traumatische ervaringen aangepakt worden, sterker nog, vaak heeft het tweede trauma wat niet goed verwerkt is een relatie met een eerder opgedane en niet verwerkte ervaring, daar wordt ook naar gevraagd/gezocht. Maak een afspraak met de huisarts, die kan je vertellen waar je het beste terecht kunt. Op internet kun je ook informatie vinden over EMDR.
Fijn dat het goed gaat met je zoon. Dat is in ieder geval positief.
De ongelijkheden in de relatie zou ik daarna pas aandacht geven als ik jou was. Je kunt niet alles tegelijk.
zondag 17 december 2017 om 18:36
Heeft iemand ervaring met EMDR?
Ik had het ooit met mijn psychiater erover ivm verwerking jeugdtrauma maar toen werd ik zwanger.
Kan het ook te maken hebben met postnatale depressie?
Ik hoor te genieten van deze periode maar ik leef in een soort roes al een jaar lang.
Ook tijdens mijn zwangerschap voelde ik me zo goed en na de bevalling was het precies omgekeerd. Ik wil zo graag genieten vd tijd die ik met mijn zoontje heb. En ik weet dat ik mijn leven moet omgooien. Maar de stap is zo moeilijk en vooral omdat ik me zo zwak voel.
Ik had het ooit met mijn psychiater erover ivm verwerking jeugdtrauma maar toen werd ik zwanger.
Kan het ook te maken hebben met postnatale depressie?
Ik hoor te genieten van deze periode maar ik leef in een soort roes al een jaar lang.
Ook tijdens mijn zwangerschap voelde ik me zo goed en na de bevalling was het precies omgekeerd. Ik wil zo graag genieten vd tijd die ik met mijn zoontje heb. En ik weet dat ik mijn leven moet omgooien. Maar de stap is zo moeilijk en vooral omdat ik me zo zwak voel.
zondag 17 december 2017 om 18:43
Laat je niets wijsmaken door familie, kom op zeg, ik neem even aan dat zíj geen expert zijn. Wat een onzin. Lees de post van Laverneb goed, ik kan me daar 100% bij aansluiten. Ik heb zelf erg goede ervaring met EMDR. Dat is als eerste van belang. Als je op dat punt je rust hebt gevonden, is je relatie aan de beurt.Annie35 schreef: ↑17-12-2017 14:08Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes. Ik zat er ook aan te denken om nd huisarts te gaan. Maar het wordt afgeraden door familie omdat ze dan met medicatie willen starten misschien en dat wil ik niet.
Mijn vriend doet nu wel meer. Maar het lijkt wel alsof ik hem haat.
Mijn vriend heeft last van winterdepressie en probeert er wel alles aan te doem om het tegen te gaan.
Ik wilde zelf nooit kinderen. En 1 keertje is het doorheen geglipt en ik was in 1 keer zwanger. En ik zei wel altijd mocht het wel gebeuren dan zal ik er ook voor zorgen. Het blijft een deel van mij.
Ik heb het idee dat je nogal beïnvloedbaar bent. Sta voor je mening, kom voor jezelf op. Sterkte!
zondag 17 december 2017 om 18:59
Annie35 schreef: ↑17-12-2017 17:57Heeft iemand ervaring met EMDR?
Ik had het ooit met mijn psychiater erover ivm verwerking jeugdtrauma maar toen werd ik zwanger.
Kan het ook te maken hebben met postnatale depressie?
Ik hoor te genieten van deze periode maar ik leef in een soort roes al een jaar lang.
Ook tijdens mijn zwangerschap voelde ik me zo goed en na de bevalling was het precies omgekeerd. Ik wil zo graag genieten vd tijd die ik met mijn zoontje heb. En ik weet dat ik mijn leven moet omgooien. Maar de stap is zo moeilijk en vooral omdat ik me zo zwak voel.
Ik denk dat je vooral gewoon heel erg moe en teleurgesteld bent in je partner. En terecht.
Ik zou nu niet gaan vissen naar mogelijke diagnoses of therapieen terwijl je nog niet met de HA hebt gesproken.
zondag 17 december 2017 om 19:02
zondag 17 december 2017 om 19:11
WTF?! Je vriend laat je alleen tijdens de bevalling en stuurt je schoonmoeder? Dat vind ik echt niet normaal hoor! En ook daarna was hij er niet voor je. Logisch dat je je in de steek voelt gelaten. Hoe ziet hij het vaderschap dan voor zich? Mss goed om daar over te praten en zijn rol hierin te bespreken. Want dit kan zo toch niet, nu sta je er helemaal alleen voor!
zondag 17 december 2017 om 19:20
Misschien trok hij het niet en denkt hij dat hij er goed aan gedaan heeft door zijn moeder te bellen? Mijn ex liet het ook afweten tijdens de bevalling en vond het allemaal vreselijk zwaar. 16 uur wachten, geen aandacht voor hem, hectisch gedoe met artsen en verpleegkundigen.
Natuurlijk is het niet ‘normaal’ om zo te reageren en doen, maar het klinkt toch een beetje als onvermogen i.p.v. onwil. Dat maakt het voor jou niet anders helaas.
Natuurlijk is het niet ‘normaal’ om zo te reageren en doen, maar het klinkt toch een beetje als onvermogen i.p.v. onwil. Dat maakt het voor jou niet anders helaas.
zondag 17 december 2017 om 19:49
Ik heb het gevoel dat hij wel de lusten maar niet de lasten wilden. Hij begint er nu wel beter mee om te gaan. En zich steeds meer te mengen, maar ik heb het gevoel dat het te laat is. Het kwaad is al geschiet.
En ik kan het begrijpen als het onvermogen is maar als je partner alleen in een ziekenhuis ligt en niet eens meer besef heeft wat erom me heen gebeurt. Behalve als ik even uit mijn roes kwam. Het voelt gewoon kut. Sorry vd taal.
En ik kan het begrijpen als het onvermogen is maar als je partner alleen in een ziekenhuis ligt en niet eens meer besef heeft wat erom me heen gebeurt. Behalve als ik even uit mijn roes kwam. Het voelt gewoon kut. Sorry vd taal.
