Psyche
alle pijlers
Ik kan niet langer zo doorgaan...
donderdag 2 juli 2009 om 06:19
Hi allemaal,
Ik lees al tijden op het forum mee, maar heb nog nooit een eigen topic geopend. Ik heb zelfs een nieuw account aangemaakt omdat ik me schaam... Inmiddels heb ik toch echt hulp nodig en ik heb vaak genoeg gezien dat er heel goede reacties gegeven worden aan mensen die serieus ergens mee zitten. Ik hoop dus dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal door te spitten. Alvast bedankt!
Sinds een jaar woon ik in het buitenland, ik ben nog erg jong (23) en had het altijd erg druk en leuk in Nederland. Toch was ik helemaal klaar om een nieuw avontuur te beginnen met mijn vriend in het buitenland. Ik was een aantal jaren eerder afgestudeerd en had al 2 jaar gewerkt. In Nederland had ik een uitgebreide vriendengroep, ik had leuk contact met mijn familie en ik sportte veel. Ik vond mijn leven echt leuk. Dit leek me hét moment om weg te gaan. Dat klinkt misschien gek, ik ging niet weg uit NL omdat ik het daar niet naar m'n zin had. Ik ging weg omdat het me een groot avontuur leek en ik dacht dat ik er veel van zou leren.
Inmiddels zit ik hier dus een jaar en ik voel me zo slecht...als ik terugdenk aan mijn 'oude' leven lijkt het wel alsof iemand anders mijn leven nu leidt. Ik ben nog maar een fractie van wie ik toen was. We hebben een superleuk huis kunnen vinden in een leuke wijk, mijn vriend heeft een goede baan dus we komen prima rond, alle fundamentele dingen zijn dus goed geregeld. Maar toch....ik ben hier ongelukkig. Ik ben hard op zoek naar werk, ik denk dat dat mijn grootste gemis is. Ik ben niet iemand om thuis te zitten, ik had het altijd superdruk en dat vond ik een heerlijk gevoel. Inmiddels zit ik dus toch al een jaar thuis. Ik heb 1 dag per week werk, en dat is heel leuk, maar het zet niet echt zoden aan de dijk. Ook doe ik 1 dag per week vrijwilligerswerk, again...hartstikke leuk, maar het schiet niet op. Ik heb hier al een cursus gedaan, ik ben naar expatborrels geweest. Maar dat is gewoon niks voor mij. De meeste expats zijn een stuk ouder en toch een beetje van die kakkers. Het komt erop neer dat we dan een leuke avond hebben, maar ik zie mezelf niet bevriend raken met die mensen. Ik heb hier inmiddels twee vriendinnen die ik echt als vriendinnen zie. We gaan weleens stappen, samen eten of gewoon even naar een terrasje.
Ik heb al best veel sollicitatiebrieven verstuurd, maar de mensen kiezen toch eerder locals. Soms vinden ze me te hoog opgeleid, vaak vinden ze me te jong en nog vaker geven ze helemaal geen reden. Ik ben goed opgeleid, mijn engels is ook goed en toch lukt het maar niet! Ik baal daar zo van, want ik weet dat ik goed ben in wat ik doe....het heeft me het afgelopen jaar langzaam veranderd in een onzeker, afwachtend meisje. Ik ben me steeds ongelukkiger gaan voelen. Dat uit zich in: niet meer kunnen slapen 's nachts, dus te lang uitslapen 's ochtends, vervolgens ben ik de hele dag hangerig en moe. Ik hang dan een beetje voor de tv, zit achter de computer of lees een boek. Vaak douche ik me pas rond 14u en dan begint mijn dag voor mijn gevoel. Eerst ging ik ook nog wel vaak naar buiten, bijvoorbeeld naar de stad, het strand of naar een museum. Maar inmiddels heb ik er gewoon geen zin meer in. 's Nachts lig ik vaak te huilen, ik wil mijn vriend dan niet wakker maken, dus ik ga er dan toch maar weer uit en ga tv kijken beneden.
Dat zinnetje omschrijft echt hoe ik me dag en nacht voel: 'ik heb er gewoon geen zin meer in'. Ik verspil mijn dagen gewoon en daar kan ik me zo schuldig over voelen als ik bijvoorbeeld topics lees van mensen die ziek zijn. Ik ben een jonge, gezonde meid die heel veel zou willen doen, maar op de een of andere manier lukt het niet. Langzaam ben ik veranderd in een bankhangend, lusteloos iemand, ik herken mezelf gewoon echt niet meer. Ik ben heel erg verlegen en onzeker geworden. Ik knoop eigenlijk nooit meer een praatje met mensen aan, bang dat ze me niet aardig vinden of dat ik misschien een engelse taalfout maak. Ik blijf veel te veel in huis hangen en kom dus te weinig buiten.
Omdat ik me hier niet gelukkig voel idealiseer ik alles in NL, terwijl ik daar ook heus weleens baalde van iets, of me even niet zo lekker voelde. Ik mis mijn familie, vrienden en sportmaatjes enorm! Ik mail, skype, msn, hyve me rot. Daardoor ga ik ze eigenlijk alleen nog maar meer missen. Ik heb gewoon zo'n heimwee en ben de dagen aan het aftellen dat we weer naar 'huis' gaan (over een jaar). Mijn vriend vindt het vreselijk dat ik me zo k*t voel, hij wil me echt helpen, maar weet ook niet zo goed hoe. Als hij uit zijn werk komt gaan we vaak nog iets leuks doen, we gaan uit eten, naar festivals, naar het strand, de pub enz. Ik mag gewoon niet klagen!
Wat denken jullie...is dit een heftig geval van heimwee? Zelf denk ik eigenlijk niet dat naar NL terug gaan de oplossing is. Het is misschien wel de makkelijkste weg, en elke nacht lig ik te denken aan hoe fijn het zou zijn om terug te gaan....maar ik denk niet dat het is wat ik moet doen. Ik zou me dan zo'n mislukkeling voelen. Ik wil gewoon zo graag iets maken van dat jaar dat ik hier nog heb, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik nog uit mijn dip kom. Mijn probleem is ook een beetje dat ik allemaal wel weet wat ik fout doe, maar toch krijg ik het in mijn eentje niet veranderd.
Voor iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen...dank jullie wel. Ik wilde beknopt zijn, maar het is toch heel lang geworden. Ik kom nu heel neerslachtig en depri over, maar ik kan ook best leuk zijn hoor
Ik lees al tijden op het forum mee, maar heb nog nooit een eigen topic geopend. Ik heb zelfs een nieuw account aangemaakt omdat ik me schaam... Inmiddels heb ik toch echt hulp nodig en ik heb vaak genoeg gezien dat er heel goede reacties gegeven worden aan mensen die serieus ergens mee zitten. Ik hoop dus dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal door te spitten. Alvast bedankt!
Sinds een jaar woon ik in het buitenland, ik ben nog erg jong (23) en had het altijd erg druk en leuk in Nederland. Toch was ik helemaal klaar om een nieuw avontuur te beginnen met mijn vriend in het buitenland. Ik was een aantal jaren eerder afgestudeerd en had al 2 jaar gewerkt. In Nederland had ik een uitgebreide vriendengroep, ik had leuk contact met mijn familie en ik sportte veel. Ik vond mijn leven echt leuk. Dit leek me hét moment om weg te gaan. Dat klinkt misschien gek, ik ging niet weg uit NL omdat ik het daar niet naar m'n zin had. Ik ging weg omdat het me een groot avontuur leek en ik dacht dat ik er veel van zou leren.
Inmiddels zit ik hier dus een jaar en ik voel me zo slecht...als ik terugdenk aan mijn 'oude' leven lijkt het wel alsof iemand anders mijn leven nu leidt. Ik ben nog maar een fractie van wie ik toen was. We hebben een superleuk huis kunnen vinden in een leuke wijk, mijn vriend heeft een goede baan dus we komen prima rond, alle fundamentele dingen zijn dus goed geregeld. Maar toch....ik ben hier ongelukkig. Ik ben hard op zoek naar werk, ik denk dat dat mijn grootste gemis is. Ik ben niet iemand om thuis te zitten, ik had het altijd superdruk en dat vond ik een heerlijk gevoel. Inmiddels zit ik dus toch al een jaar thuis. Ik heb 1 dag per week werk, en dat is heel leuk, maar het zet niet echt zoden aan de dijk. Ook doe ik 1 dag per week vrijwilligerswerk, again...hartstikke leuk, maar het schiet niet op. Ik heb hier al een cursus gedaan, ik ben naar expatborrels geweest. Maar dat is gewoon niks voor mij. De meeste expats zijn een stuk ouder en toch een beetje van die kakkers. Het komt erop neer dat we dan een leuke avond hebben, maar ik zie mezelf niet bevriend raken met die mensen. Ik heb hier inmiddels twee vriendinnen die ik echt als vriendinnen zie. We gaan weleens stappen, samen eten of gewoon even naar een terrasje.
Ik heb al best veel sollicitatiebrieven verstuurd, maar de mensen kiezen toch eerder locals. Soms vinden ze me te hoog opgeleid, vaak vinden ze me te jong en nog vaker geven ze helemaal geen reden. Ik ben goed opgeleid, mijn engels is ook goed en toch lukt het maar niet! Ik baal daar zo van, want ik weet dat ik goed ben in wat ik doe....het heeft me het afgelopen jaar langzaam veranderd in een onzeker, afwachtend meisje. Ik ben me steeds ongelukkiger gaan voelen. Dat uit zich in: niet meer kunnen slapen 's nachts, dus te lang uitslapen 's ochtends, vervolgens ben ik de hele dag hangerig en moe. Ik hang dan een beetje voor de tv, zit achter de computer of lees een boek. Vaak douche ik me pas rond 14u en dan begint mijn dag voor mijn gevoel. Eerst ging ik ook nog wel vaak naar buiten, bijvoorbeeld naar de stad, het strand of naar een museum. Maar inmiddels heb ik er gewoon geen zin meer in. 's Nachts lig ik vaak te huilen, ik wil mijn vriend dan niet wakker maken, dus ik ga er dan toch maar weer uit en ga tv kijken beneden.
Dat zinnetje omschrijft echt hoe ik me dag en nacht voel: 'ik heb er gewoon geen zin meer in'. Ik verspil mijn dagen gewoon en daar kan ik me zo schuldig over voelen als ik bijvoorbeeld topics lees van mensen die ziek zijn. Ik ben een jonge, gezonde meid die heel veel zou willen doen, maar op de een of andere manier lukt het niet. Langzaam ben ik veranderd in een bankhangend, lusteloos iemand, ik herken mezelf gewoon echt niet meer. Ik ben heel erg verlegen en onzeker geworden. Ik knoop eigenlijk nooit meer een praatje met mensen aan, bang dat ze me niet aardig vinden of dat ik misschien een engelse taalfout maak. Ik blijf veel te veel in huis hangen en kom dus te weinig buiten.
Omdat ik me hier niet gelukkig voel idealiseer ik alles in NL, terwijl ik daar ook heus weleens baalde van iets, of me even niet zo lekker voelde. Ik mis mijn familie, vrienden en sportmaatjes enorm! Ik mail, skype, msn, hyve me rot. Daardoor ga ik ze eigenlijk alleen nog maar meer missen. Ik heb gewoon zo'n heimwee en ben de dagen aan het aftellen dat we weer naar 'huis' gaan (over een jaar). Mijn vriend vindt het vreselijk dat ik me zo k*t voel, hij wil me echt helpen, maar weet ook niet zo goed hoe. Als hij uit zijn werk komt gaan we vaak nog iets leuks doen, we gaan uit eten, naar festivals, naar het strand, de pub enz. Ik mag gewoon niet klagen!
Wat denken jullie...is dit een heftig geval van heimwee? Zelf denk ik eigenlijk niet dat naar NL terug gaan de oplossing is. Het is misschien wel de makkelijkste weg, en elke nacht lig ik te denken aan hoe fijn het zou zijn om terug te gaan....maar ik denk niet dat het is wat ik moet doen. Ik zou me dan zo'n mislukkeling voelen. Ik wil gewoon zo graag iets maken van dat jaar dat ik hier nog heb, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik nog uit mijn dip kom. Mijn probleem is ook een beetje dat ik allemaal wel weet wat ik fout doe, maar toch krijg ik het in mijn eentje niet veranderd.
Voor iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen...dank jullie wel. Ik wilde beknopt zijn, maar het is toch heel lang geworden. Ik kom nu heel neerslachtig en depri over, maar ik kan ook best leuk zijn hoor
donderdag 2 juli 2009 om 06:31
Nou dat is een heel verhaal heel knap dat je die keuze heb gemaakt. Dat ten eerste .
Miss idee om thuis te werken of zo eigen bedrijf te starten ga voor je zelf wat ondernemen. Ik heb ook in de planning om weg te gaan uit Nederland. Dus ik kan me wel inleven in je gevoel . Heb je nog contact met Nederland . Maar vind het heel knap dat je die stap heb gezet.
Miss idee om thuis te werken of zo eigen bedrijf te starten ga voor je zelf wat ondernemen. Ik heb ook in de planning om weg te gaan uit Nederland. Dus ik kan me wel inleven in je gevoel . Heb je nog contact met Nederland . Maar vind het heel knap dat je die stap heb gezet.
donderdag 2 juli 2009 om 07:28
Hoi Rosa,
Wat ontzettend vervelend dat je je zo rot voelt! En je eigen rot voelen helpt denk ik ook niet om zin te maken om wel dingen te ondernemen.
En toch is blijven proberen iets wat toch gedaan moet worden als je je situatie beter wilt maken. Begrijp harstikke goed dat 't heel moeilijk is hoor.... zit nu zelf ook net in het buitenland, ben begin 20, in een engelstalig land (en ondanks dat ik me goed verstaanbaar kan maken en het engels ook redelijk goed kan verstaan, ben ik er wel heel onzeker over want het is niet mijn moedertaal), en de mensen die ik tegenkom zijn toch vaak een stuk ouder. Wat wel scheelt is dat ik elke iets te doen heb (ben mijn master thesis aan het schrijven op kantoor), maar toch blijft het moeilijk. Mensen die hier langer zitten hebben toch al een beetje hun eigen leven, sommige locals zijn hier nog nooit de stad uit geweest en ik moet hier toch veel meer open zijn dan in NL, en dat is best heel moeilijk. Ik mis mijn vriendinnen die mij al wel goed kennen soms gewoon best wel
Het heeft gewoon tijd nodig om ergens je draai te vinden en om mensen te leren kennen. Gebrek aan werk maakt het allemaal niet makkelijker, maar werk hebben is geen garantie om daar op kantoor vrienden te maken (maar wel om overdag bezig te zijn). Voor mezelf zie ik sporten als (tijdelijke) oplossing, dan ben ik s avonds toch bezig, kom ik mensen tegen die sport ook leuk vinden en dan hoop ik dat ik mensen tegenkom met wie ik meer connectie heb. Maar soms is het dood eenzaam en best wel zwaar...
Ik weet niet wat ik in jou situatie zou doen, maar misschien helpt het om:
- nog meer vrijwilligerswerk te gaan doen
- overdag sporten; dan heb je een reden om s ochtends je bed uit te komen
- leuke cursus volgen, zodat je mensen met dezelfde intresse tegen kunt komen...
Verder denk ik dat dingen van thuis missen en de boel in NL idealiseren heel normaal is.... alleen nergens is het ideaal!
Heel veel sterkte!
Wat ontzettend vervelend dat je je zo rot voelt! En je eigen rot voelen helpt denk ik ook niet om zin te maken om wel dingen te ondernemen.
En toch is blijven proberen iets wat toch gedaan moet worden als je je situatie beter wilt maken. Begrijp harstikke goed dat 't heel moeilijk is hoor.... zit nu zelf ook net in het buitenland, ben begin 20, in een engelstalig land (en ondanks dat ik me goed verstaanbaar kan maken en het engels ook redelijk goed kan verstaan, ben ik er wel heel onzeker over want het is niet mijn moedertaal), en de mensen die ik tegenkom zijn toch vaak een stuk ouder. Wat wel scheelt is dat ik elke iets te doen heb (ben mijn master thesis aan het schrijven op kantoor), maar toch blijft het moeilijk. Mensen die hier langer zitten hebben toch al een beetje hun eigen leven, sommige locals zijn hier nog nooit de stad uit geweest en ik moet hier toch veel meer open zijn dan in NL, en dat is best heel moeilijk. Ik mis mijn vriendinnen die mij al wel goed kennen soms gewoon best wel
Het heeft gewoon tijd nodig om ergens je draai te vinden en om mensen te leren kennen. Gebrek aan werk maakt het allemaal niet makkelijker, maar werk hebben is geen garantie om daar op kantoor vrienden te maken (maar wel om overdag bezig te zijn). Voor mezelf zie ik sporten als (tijdelijke) oplossing, dan ben ik s avonds toch bezig, kom ik mensen tegen die sport ook leuk vinden en dan hoop ik dat ik mensen tegenkom met wie ik meer connectie heb. Maar soms is het dood eenzaam en best wel zwaar...
Ik weet niet wat ik in jou situatie zou doen, maar misschien helpt het om:
- nog meer vrijwilligerswerk te gaan doen
- overdag sporten; dan heb je een reden om s ochtends je bed uit te komen
- leuke cursus volgen, zodat je mensen met dezelfde intresse tegen kunt komen...
Verder denk ik dat dingen van thuis missen en de boel in NL idealiseren heel normaal is.... alleen nergens is het ideaal!
Heel veel sterkte!
donderdag 2 juli 2009 om 07:59
Rosa, ik woon ook in het buitenland en heb niet vreselijk veel behoefte aan contacten met de bevolking hier. Dat is een keuze in mijn geval. Wel vind ik het ontzettend belangrijk en leuk om te werken en ben ik een paar bedrijfjes gestart. Ook heb ik freelance werk mee kunnen nemen uit NL. Hierdoor ben ik altijd lekker bezig en doe dingen die ik leuk vind om te doen.
Op het (r)emigratie topic op dit forum (onder de pijler reizen) schrijven er forummers die in het buitenland wonen en/of hebben gewoond. Misschien vind je het wel leuk om daar mee te schrijven.
Ik herken eerlijk gezegd niet wat je schrijft maar begrijp wel goed dat je heimwee hebt gekregen. Als je je leven beter kunt invullen daar, verdwijnt het rotgevoel dat je nu hebt vermoedelijk vanzelf naar de achtergrond.
Op het (r)emigratie topic op dit forum (onder de pijler reizen) schrijven er forummers die in het buitenland wonen en/of hebben gewoond. Misschien vind je het wel leuk om daar mee te schrijven.
Ik herken eerlijk gezegd niet wat je schrijft maar begrijp wel goed dat je heimwee hebt gekregen. Als je je leven beter kunt invullen daar, verdwijnt het rotgevoel dat je nu hebt vermoedelijk vanzelf naar de achtergrond.
donderdag 2 juli 2009 om 08:37
Daantje, dankjewel voor je reactie, je hebt toch maar mooi het hele verhaal doorgelezen! Ik heb nog heel veel contact met mijn familie, maar het is toch anders dan in het 'echt'. Ik heb zelf ook al zitten denken aan iets opstarten, maar dan zou ik wel iets bijzonders moeten kunnen. Bovendien zit ik dan nog steeds thuis. Ik wil juist weer graag onder de mensen komen. Bedankt voor je complimentje. Eerst vond ik het ook wel stoer van mezelf....inmiddels helaas niet meer.
Isolde, ik werk al één dag per week bij Unicef, dat is best leuk en het is vooral wel lekker dat ik met locals ben. Dan moet ik wel engels praten. En tsja...ik ben gewoon niet iemand om stil te zitten, ik word er letterlijk gek van!
Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen dit door te lezen, ik zal nu even de andere reacties bekijken.
Isolde, ik werk al één dag per week bij Unicef, dat is best leuk en het is vooral wel lekker dat ik met locals ben. Dan moet ik wel engels praten. En tsja...ik ben gewoon niet iemand om stil te zitten, ik word er letterlijk gek van!
Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen dit door te lezen, ik zal nu even de andere reacties bekijken.
donderdag 2 juli 2009 om 08:54
Rosa, je hebt heimwee in zijn volle sterkte en daarnaast heb je voor jezelf geen "doelen".
Je kunt perfect je eigen situatie verwoorden.
Een jaar gaat heel lang duren als je zelf geen zinvolle tijdsbesteding hebt.
Misschien is het een idee om je even in het warme bad van je vertrouwde omgeving te dompelen en naar Nederland te gaan voor een paar weken? De hartelijkheid en de aandacht van de mensen die je nabij zijn te ervaren.
Verder: hoe hou ik het een jaar vol?
Kijkende vanuit je CV zou ik alles aanpakken wat mogelijk is om zoveel mogelijk kennis en ervaring van de Amerikaanse samenleving op te doen. In Amerika is veel sociale achterstand misschien kun je daar wat mee? Een aantal jaren leven in een ander land geeft een verrijking en je krijgt de kans buiten de vertrouwde banen te kijken.
Ook: hou een normaal dagritme aan. Op tijd opstaan en regelmatig bewegen.
Om de tijd te doden kan je je misschien inschrijven voor cursussen. Neem het er van en ga iets doen wat helemaal niet in de lijn der verwachtingen ligt. Alles is van toegevoegde waarde.
Door de heimwee word je onzeker. Herken dit mechanisme en doe er wat mee. Bang om een Engelse fout te maken. Dat maakt niets uit in het contact met mensen. Je hoeft niet perfect te zijn.
Probeer van het jaar iets te maken.
Je kunt perfect je eigen situatie verwoorden.
Een jaar gaat heel lang duren als je zelf geen zinvolle tijdsbesteding hebt.
Misschien is het een idee om je even in het warme bad van je vertrouwde omgeving te dompelen en naar Nederland te gaan voor een paar weken? De hartelijkheid en de aandacht van de mensen die je nabij zijn te ervaren.
Verder: hoe hou ik het een jaar vol?
Kijkende vanuit je CV zou ik alles aanpakken wat mogelijk is om zoveel mogelijk kennis en ervaring van de Amerikaanse samenleving op te doen. In Amerika is veel sociale achterstand misschien kun je daar wat mee? Een aantal jaren leven in een ander land geeft een verrijking en je krijgt de kans buiten de vertrouwde banen te kijken.
Ook: hou een normaal dagritme aan. Op tijd opstaan en regelmatig bewegen.
Om de tijd te doden kan je je misschien inschrijven voor cursussen. Neem het er van en ga iets doen wat helemaal niet in de lijn der verwachtingen ligt. Alles is van toegevoegde waarde.
Door de heimwee word je onzeker. Herken dit mechanisme en doe er wat mee. Bang om een Engelse fout te maken. Dat maakt niets uit in het contact met mensen. Je hoeft niet perfect te zijn.
Probeer van het jaar iets te maken.
donderdag 2 juli 2009 om 09:03
Mevrouwtjezonneschijn, jij hebt in ieder geval een vrolijke nickname! Grappig hoeveel dingen jij zegt die ik precies zo meemaak. Ik ben ook onzeker over mijn engels. Ik versta alles, maar als ik zelf aan het praten ben ken ik een woord weleens niet. Ook is het lastig om over bepaalde dingen te praten, bijvoorbeeld gevoelens omschrijven in het engels is best moeilijk. Je hebt ook gelijk...ik moet meer gaan doen, gewoon een flinke trap onder mijn kont.
Noorderling, ik blijf inderdaad nog een jaar, en ben hier inmiddels ook al weer een jaar. In totaal 2 jaar dus. Mijn vrienden kunnen helaas niet komen. Ik woon in Australie, Perth en tickets zijn toch wel duur. Zij studeren allemaal ook nog. Maar in december ga ik wel even op vakantie naar NL. Ik ben bang dat ik niet meer terug wil daarna, haha! Mijn ouders komen binnenkort gelukkig ook. Dus er is genoeg om me op te verheugen. Maar ik tel de dagen gewoon af...
Noorderling, ik blijf inderdaad nog een jaar, en ben hier inmiddels ook al weer een jaar. In totaal 2 jaar dus. Mijn vrienden kunnen helaas niet komen. Ik woon in Australie, Perth en tickets zijn toch wel duur. Zij studeren allemaal ook nog. Maar in december ga ik wel even op vakantie naar NL. Ik ben bang dat ik niet meer terug wil daarna, haha! Mijn ouders komen binnenkort gelukkig ook. Dus er is genoeg om me op te verheugen. Maar ik tel de dagen gewoon af...
donderdag 2 juli 2009 om 09:11
Anais, ik heb weleens meegelezen op het emigratie-topic. Iedereen kwam heel aardig over, maar volgens mij zitten jullie allemaal in een heel andere situatie. Het was moeilijk om 'er in' te komen, want het gaat daar zooo snel. Maar wat mij vooral opviel was dat iedereen daar zo gelukkig was. Volgens mij staan de mensen in dat topic zo verschrikkelijk achter hun keuze, dat proef ik ook uit jouw reactie. Jij bent echt gelukkig in het buitenland toch? Ik wil daar niet de boel een beetje overnemen met mijn 'zielige' verhaal. Snap je wat ik bedoel? Ik wil jullie daar niet tot last zijn...
donderdag 2 juli 2009 om 09:13
Hai Rosa,
Ik ben wat ouder dan jij (jaartje of 10) maar hopelijk heb je toch wat aan mijn verhaal. Ik ben drie keer een periode in het buitenland geweest. Twee keer binnen Europa, en één keer in Afrika. De eerste twee keer waren geweldig, de laatste keer (jaar in Afrika) was eigenlijk behoorlijk afzien! Ik voel dus met je mee!!
Mijn oplossing was uiteindelijk dat ik een half jaar eerder terugging dan gepland en dat vriend (nu ex) nog een half jaar langer bleef. Maar daar ging natuurlijk wel het eea aan vooraf. Het was een moeilijke beslissing, omdat de twee eerdere buitenland keren zo verschrikkelijk gaaf waren geweest. Ik snapte niet wat ik nu 'fout' deed. (dat is een lang verhaal wat ik hier verder niet neer wil zetten, maar ik deed niet echt iets fout, het waren meer alle omstandigheden bij elkaar).
Het lijkt alsof je bang bent dat je, als je terug naar NL gaat, blijft hangen in hoe je je nu voelt. Voor mij is dat een teken dat deze ervaring je psychisch al behoorlijk heeft aangepakt. Ik denk namelijk dat je het heel leuk zou kunnen hebben in NL, en dan weer gewoon je eigen, vertrouwde, zelfverzekerde en actieve zelf wordt. Daar zou ik me geen zorgen over maken.
Wat ik wel zou doen (als je het nog een jaar vol wilt/moet houden) is toch proberen meer mensen te leren kennen. Via je vrijwilligerswerk, of via een hobby clubje. Geen expats (yak, daarvan heb ik nog bijna nooit leuke ontmoet...) maar misschien wél buitenlanders, omdat die zich meer/makkelijker in je kunnen verplaatsen. Heeft Perth geen (grote) universiteit waar je eens langs kunt gaan? Misschien zijn daar wel leuke groepjes met buitenlandse studenten waar je je bij aan kunt sluiten. Of anders in de buurt (maar dan kom je automatisch bij locals uit) naar een buurthuis, sportclub, of wat dan ook.
Weet je wat ook lastig is? Jij leidt nu een leven dat heel anders is (vermoed ik) dan wat de locals doen, dat maakt aansluiting misschien ook lastiger.
Pfff, beetje warrig verhaal misschien zo, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik zal op dit topic nog eens komen kijken, als ik je ergens mee kan helpen moet je het maar laten weten!
Ik ben wat ouder dan jij (jaartje of 10) maar hopelijk heb je toch wat aan mijn verhaal. Ik ben drie keer een periode in het buitenland geweest. Twee keer binnen Europa, en één keer in Afrika. De eerste twee keer waren geweldig, de laatste keer (jaar in Afrika) was eigenlijk behoorlijk afzien! Ik voel dus met je mee!!
Mijn oplossing was uiteindelijk dat ik een half jaar eerder terugging dan gepland en dat vriend (nu ex) nog een half jaar langer bleef. Maar daar ging natuurlijk wel het eea aan vooraf. Het was een moeilijke beslissing, omdat de twee eerdere buitenland keren zo verschrikkelijk gaaf waren geweest. Ik snapte niet wat ik nu 'fout' deed. (dat is een lang verhaal wat ik hier verder niet neer wil zetten, maar ik deed niet echt iets fout, het waren meer alle omstandigheden bij elkaar).
Het lijkt alsof je bang bent dat je, als je terug naar NL gaat, blijft hangen in hoe je je nu voelt. Voor mij is dat een teken dat deze ervaring je psychisch al behoorlijk heeft aangepakt. Ik denk namelijk dat je het heel leuk zou kunnen hebben in NL, en dan weer gewoon je eigen, vertrouwde, zelfverzekerde en actieve zelf wordt. Daar zou ik me geen zorgen over maken.
Wat ik wel zou doen (als je het nog een jaar vol wilt/moet houden) is toch proberen meer mensen te leren kennen. Via je vrijwilligerswerk, of via een hobby clubje. Geen expats (yak, daarvan heb ik nog bijna nooit leuke ontmoet...) maar misschien wél buitenlanders, omdat die zich meer/makkelijker in je kunnen verplaatsen. Heeft Perth geen (grote) universiteit waar je eens langs kunt gaan? Misschien zijn daar wel leuke groepjes met buitenlandse studenten waar je je bij aan kunt sluiten. Of anders in de buurt (maar dan kom je automatisch bij locals uit) naar een buurthuis, sportclub, of wat dan ook.
Weet je wat ook lastig is? Jij leidt nu een leven dat heel anders is (vermoed ik) dan wat de locals doen, dat maakt aansluiting misschien ook lastiger.
Pfff, beetje warrig verhaal misschien zo, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik zal op dit topic nog eens komen kijken, als ik je ergens mee kan helpen moet je het maar laten weten!
donderdag 2 juli 2009 om 09:26
quote:titana schreef op 02 juli 2009 @ 08:54:
Rosa, je hebt heimwee in zijn volle sterkte en daarnaast heb je voor jezelf geen "doelen".
Je kunt perfect je eigen situatie verwoorden.
Een jaar gaat heel lang duren als je zelf geen zinvolle tijdsbesteding hebt.
Misschien is het een idee om je even in het warme bad van je vertrouwde omgeving te dompelen en naar Nederland te gaan voor een paar weken? De hartelijkheid en de aandacht van de mensen die je nabij zijn te ervaren.
Verder: hoe hou ik het een jaar vol?
Kijkende vanuit je CV zou ik alles aanpakken wat mogelijk is om zoveel mogelijk kennis en ervaring van de Amerikaanse samenleving op te doen. In Amerika is veel sociale achterstand misschien kun je daar wat mee? Een aantal jaren leven in een ander land geeft een verrijking en je krijgt de kans buiten de vertrouwde banen te kijken.Hi Titana, bedankt voor je uitgebreide reactie. You nailed it! Om toch maar even wat engels te gebruiken....Ik heb inderdaad heel erge heimwee, en ergens vind ik dat zo kinderachtig van mezelf. Als je heimwee googled, dan vind je vooral dingen over kinderen die het niet leuk vinden om een nachtje van huis te slapen. Het is precies wat jij zegt; ik heb geen doelen en dat maakt me letterlijk een beetje doelloos. Normaal stond ik 's ochtends op om een drukke dag tegemoet te gaan en nu sta ik 's ochtends op omdat dat nou eenmaal hoort.
Ik vind inderdaad ook dat ik niet dat laatste jaar moet 'uitzitten'. Daar ga ik later echt spijt van krijgen en het is gewoon een gemiste kans. Daarom wil ik er nu echt iets aan gaan doen. Ik zit trouwens niet in Amerika, maar in Australie.
Ik ben nu aan het kijken binnen childcare, ik had van tevoren gedacht dat dat met mijn diploma's makkelijk zou lukken, maar helaas....
Rosa, je hebt heimwee in zijn volle sterkte en daarnaast heb je voor jezelf geen "doelen".
Je kunt perfect je eigen situatie verwoorden.
Een jaar gaat heel lang duren als je zelf geen zinvolle tijdsbesteding hebt.
Misschien is het een idee om je even in het warme bad van je vertrouwde omgeving te dompelen en naar Nederland te gaan voor een paar weken? De hartelijkheid en de aandacht van de mensen die je nabij zijn te ervaren.
Verder: hoe hou ik het een jaar vol?
Kijkende vanuit je CV zou ik alles aanpakken wat mogelijk is om zoveel mogelijk kennis en ervaring van de Amerikaanse samenleving op te doen. In Amerika is veel sociale achterstand misschien kun je daar wat mee? Een aantal jaren leven in een ander land geeft een verrijking en je krijgt de kans buiten de vertrouwde banen te kijken.Hi Titana, bedankt voor je uitgebreide reactie. You nailed it! Om toch maar even wat engels te gebruiken....Ik heb inderdaad heel erge heimwee, en ergens vind ik dat zo kinderachtig van mezelf. Als je heimwee googled, dan vind je vooral dingen over kinderen die het niet leuk vinden om een nachtje van huis te slapen. Het is precies wat jij zegt; ik heb geen doelen en dat maakt me letterlijk een beetje doelloos. Normaal stond ik 's ochtends op om een drukke dag tegemoet te gaan en nu sta ik 's ochtends op omdat dat nou eenmaal hoort.
Ik vind inderdaad ook dat ik niet dat laatste jaar moet 'uitzitten'. Daar ga ik later echt spijt van krijgen en het is gewoon een gemiste kans. Daarom wil ik er nu echt iets aan gaan doen. Ik zit trouwens niet in Amerika, maar in Australie.
Ik ben nu aan het kijken binnen childcare, ik had van tevoren gedacht dat dat met mijn diploma's makkelijk zou lukken, maar helaas....
donderdag 2 juli 2009 om 09:34
Hi Rosa!
Ik zit zelf ook in Australia... en misschien heeft 't ook wel een klein beetje met de cultuur hier te maken. Mensen zijn heel erg aardig en vriendelijk, maar het blijft toch al gauw erg aan het oppervlakte hangen. Het is leuk als je er bent, maar als je er niet bent dan maakt het ook geen reet uit. Beetje kort door de bocht en gegeneraliseerd (en zijn zeker uitzonderingen), maar zo voelt het vaak wel een beetje. Misschien is dit in Perth nog wel meer.. omdat het nog meer een uithoek is. Het schijnt trouwens dat Australiers heel erg op zichzelf zijn omdat ze toch op een eiland zitten en geisoleerd zijn van de rest van de wereld.. of dat echt waar is dat weet ik niet hoor...
Heb zelf vooral contact met andere buitenlanders. Mijn situatie is wel anders, want ik heb nu het idee om over 6maanden weer naar NL te gaan hoewel ik ook wel langer kan blijven (dat aanbod ligt er, maar dat is weer een andere discussie). Ben al een keertje eerder voor een tijdje naar het buitenland geweest en daar ging het allemaal heel makkelijk.. Hier is het hard werken.
Zelf heb ik ook nog steeds een beetje last van cultuurshock.. voel me hier ontzettend Europees... En ja.. heimwee heb ik... het is hier zo GROOT en in Nl had ik wel een relaxed leventje maar dat had ook zo zijn mindere kanten (als ik realistisch denk).
Wat mij hier op dit moment helpt om me thuis te voelen is:
- me niet vergelijken met andere mensen waarvan het lijkt of hun leven helemaal geweldig is en bla bla bla. Buitenland is fantastisch, maar het is nooit altijd leuk. Heimwee hoort erbij. Australia is letterlijk de andere kant van de wereld.... *de zon gaat hier via het noorden*... En voor mij voelt het echt ver weg.
- Gewoon op tijd beginnen, uiterlijk rond 10uur het kantoor binnen komen om in een ritme te blijven; ik mag hier helemaal zelf bepalen of ik wel of niet kom... en hoe laat enzo... heel relax, maar ritme is belangrijk.
- Sport.. heb echt behoefte aan contact met jonge mensen. Oudere mensen van rond de 40 zijn heel aardig, maar dat is wel een generatie verschil.... Heb via de universiteit sportvereniging wel contact gelegd al... maar ze trainen alleen in de semester... Misschien kun je zo iets ook doen in Perth... volgens mij zit daar de University of Western Australia... meestal doen ze niet moeilijk over geen student - wel student.
- Blijf positief denken! Nu gaat het even niet lekker... maar slechter kan bijna niet (tenminste dat haal ik uit je verhaal). Als je er later op terug kijkt, dan heb je toch maar mooi 2jaar Australia geweest
En qua engels... gewoon blijven proberen. Dan komt het vertrouwen wel. En verder, mensen hebben er vaak alleen maar bewondering voor dat je engels praat als tweede taal.... en het goed verstaat.. want hun spreken alleen maar engels... (en geen Nederlands, frans, duits, spaans, whatever).
Hoop dat je er wat aan hebt! Misschien kun je hier toch met je vriend over te proberen praten. Neem aan dat jullie samen wonen, dus hij merkt dan toch wel dat jij niet lekker in je vel zit en heimwee hebt...
Heel veel sterkte!
Ik zit zelf ook in Australia... en misschien heeft 't ook wel een klein beetje met de cultuur hier te maken. Mensen zijn heel erg aardig en vriendelijk, maar het blijft toch al gauw erg aan het oppervlakte hangen. Het is leuk als je er bent, maar als je er niet bent dan maakt het ook geen reet uit. Beetje kort door de bocht en gegeneraliseerd (en zijn zeker uitzonderingen), maar zo voelt het vaak wel een beetje. Misschien is dit in Perth nog wel meer.. omdat het nog meer een uithoek is. Het schijnt trouwens dat Australiers heel erg op zichzelf zijn omdat ze toch op een eiland zitten en geisoleerd zijn van de rest van de wereld.. of dat echt waar is dat weet ik niet hoor...
Heb zelf vooral contact met andere buitenlanders. Mijn situatie is wel anders, want ik heb nu het idee om over 6maanden weer naar NL te gaan hoewel ik ook wel langer kan blijven (dat aanbod ligt er, maar dat is weer een andere discussie). Ben al een keertje eerder voor een tijdje naar het buitenland geweest en daar ging het allemaal heel makkelijk.. Hier is het hard werken.
Zelf heb ik ook nog steeds een beetje last van cultuurshock.. voel me hier ontzettend Europees... En ja.. heimwee heb ik... het is hier zo GROOT en in Nl had ik wel een relaxed leventje maar dat had ook zo zijn mindere kanten (als ik realistisch denk).
Wat mij hier op dit moment helpt om me thuis te voelen is:
- me niet vergelijken met andere mensen waarvan het lijkt of hun leven helemaal geweldig is en bla bla bla. Buitenland is fantastisch, maar het is nooit altijd leuk. Heimwee hoort erbij. Australia is letterlijk de andere kant van de wereld.... *de zon gaat hier via het noorden*... En voor mij voelt het echt ver weg.
- Gewoon op tijd beginnen, uiterlijk rond 10uur het kantoor binnen komen om in een ritme te blijven; ik mag hier helemaal zelf bepalen of ik wel of niet kom... en hoe laat enzo... heel relax, maar ritme is belangrijk.
- Sport.. heb echt behoefte aan contact met jonge mensen. Oudere mensen van rond de 40 zijn heel aardig, maar dat is wel een generatie verschil.... Heb via de universiteit sportvereniging wel contact gelegd al... maar ze trainen alleen in de semester... Misschien kun je zo iets ook doen in Perth... volgens mij zit daar de University of Western Australia... meestal doen ze niet moeilijk over geen student - wel student.
- Blijf positief denken! Nu gaat het even niet lekker... maar slechter kan bijna niet (tenminste dat haal ik uit je verhaal). Als je er later op terug kijkt, dan heb je toch maar mooi 2jaar Australia geweest
En qua engels... gewoon blijven proberen. Dan komt het vertrouwen wel. En verder, mensen hebben er vaak alleen maar bewondering voor dat je engels praat als tweede taal.... en het goed verstaat.. want hun spreken alleen maar engels... (en geen Nederlands, frans, duits, spaans, whatever).
Hoop dat je er wat aan hebt! Misschien kun je hier toch met je vriend over te proberen praten. Neem aan dat jullie samen wonen, dus hij merkt dan toch wel dat jij niet lekker in je vel zit en heimwee hebt...
Heel veel sterkte!
donderdag 2 juli 2009 om 09:42
Mevrouwtjezonneschijn, wat ik inderdaad erg merk aan de Australiers, ze zijn superaardig, vriendelijk, makkelijk in de omgang.....maar.....ze zijn ook gewend aan mensen die steeds weer weggaan. De standaardvragen zijn: What kind of VISA do you have, how long are you planning to stay, where are you from?
Ik snap het allemaal wel, want ik zou ook eerder mijn vrienden zoeken bij mensen die blijven ipv over een jaartje weer weggaan.
En je zegt dat ik mezelf niet moet vergelijken, dat is een hele goeie! Ik vergelijk mezelf constant met iedereen hier. Wat een irritante eigenschap he?
Ik snap het allemaal wel, want ik zou ook eerder mijn vrienden zoeken bij mensen die blijven ipv over een jaartje weer weggaan.
En je zegt dat ik mezelf niet moet vergelijken, dat is een hele goeie! Ik vergelijk mezelf constant met iedereen hier. Wat een irritante eigenschap he?
donderdag 2 juli 2009 om 09:59
quote:Tammetuk schreef op 02 juli 2009 @ 09:13:
Mijn oplossing was uiteindelijk dat ik een half jaar eerder terugging dan gepland en dat vriend (nu ex) nog een half jaar langer bleef. Maar daar ging natuurlijk wel het eea aan vooraf. Het was een moeilijke beslissing, omdat de twee eerdere buitenland keren zo verschrikkelijk gaaf waren geweest. Ik snapte niet wat ik nu 'fout' deed. (dat is een lang verhaal wat ik hier verder niet neer wil zetten, maar ik deed niet echt iets fout, het waren meer alle omstandigheden bij elkaar).
Ik heb er ook al aan zitten denken om eerder terug te gaan, maar mijn vriend en ik hebben altijd gezegd: 'samen uit, samen thuis'. En eigenlijk sta ik daar nog steeds heel erg achter, maar het moet natuurlijk ook niet ten koste van mezelf gaan. We zitten nu te kijken of het financieel haalbaar is om een half jaar eerder terug te gaan. We moeten dan wel een bepaald percentage van de gemaakte kosten (door het bedrijf) terugbetalen. Maar ja, geld vind ik minder belangrijk dan hoe goed ik me voel. Ik weet zeker dat als ik besluit terug te gaan, mijn vriend dan met me mee gaat. Hij heeft aan mijn vader beloofd goed voor me te zorgen en die taak neemt hij (gelukkig) erg serieus. Haha!
quote:Het lijkt alsof je bang bent dat je, als je terug naar NL gaat, blijft hangen in hoe je je nu voelt. Voor mij is dat een teken dat deze ervaring je psychisch al behoorlijk heeft aangepakt. Ik denk namelijk dat je het heel leuk zou kunnen hebben in NL, en dan weer gewoon je eigen, vertrouwde, zelfverzekerde en actieve zelf wordt. Daar zou ik me geen zorgen over maken.
Dat is precies waar ik bang voor ben, ik weet niet in hoeverre het te maken heeft met het feit dat ik nog hier ben. Ik ben bang dat ik gewoon 'zo' geworden ben. Bovendien ben ik best hard voor mezelf en teruggaan zou ik echt als mislukken zien. Tegenover mezelf, maar ook tegenover alle mensen 'thuis'. Als ik met ze skype speel ik altijd mooi weer. Ik doe alsof het goed met me gaat. Stom he?
quote: Weet je wat ook lastig is? Jij leidt nu een leven dat heel anders is (vermoed ik) dan wat de locals doen, dat maakt aansluiting misschien ook lastiger.
Pfff, beetje warrig verhaal misschien zo, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik zal op dit topic nog eens komen kijken, als ik je ergens mee kan helpen moet je het maar laten weten!Ik vind het helemaal niet warrig hoor, ik waardeer het allemaal heel erg dat jullie de moeite nemen dat hele verhaal door te lezen en dan blijkt iedereen ook nog zoveel zinnigs te zeggen. Ik vind het inderdaad lastig om met de locals te mengen. Alle buren zijn heel aardig, maar het zijn allemaal gezinnen en gepensioneerde mensen. Die zitten in een heel andere fase dan ik. En in de pub en op het werk ontmoet je altijd wel mensen waar je even mee kunt kletsen, maar dat leidt toch ook niet echt tot meer.
Mijn oplossing was uiteindelijk dat ik een half jaar eerder terugging dan gepland en dat vriend (nu ex) nog een half jaar langer bleef. Maar daar ging natuurlijk wel het eea aan vooraf. Het was een moeilijke beslissing, omdat de twee eerdere buitenland keren zo verschrikkelijk gaaf waren geweest. Ik snapte niet wat ik nu 'fout' deed. (dat is een lang verhaal wat ik hier verder niet neer wil zetten, maar ik deed niet echt iets fout, het waren meer alle omstandigheden bij elkaar).
Ik heb er ook al aan zitten denken om eerder terug te gaan, maar mijn vriend en ik hebben altijd gezegd: 'samen uit, samen thuis'. En eigenlijk sta ik daar nog steeds heel erg achter, maar het moet natuurlijk ook niet ten koste van mezelf gaan. We zitten nu te kijken of het financieel haalbaar is om een half jaar eerder terug te gaan. We moeten dan wel een bepaald percentage van de gemaakte kosten (door het bedrijf) terugbetalen. Maar ja, geld vind ik minder belangrijk dan hoe goed ik me voel. Ik weet zeker dat als ik besluit terug te gaan, mijn vriend dan met me mee gaat. Hij heeft aan mijn vader beloofd goed voor me te zorgen en die taak neemt hij (gelukkig) erg serieus. Haha!
quote:Het lijkt alsof je bang bent dat je, als je terug naar NL gaat, blijft hangen in hoe je je nu voelt. Voor mij is dat een teken dat deze ervaring je psychisch al behoorlijk heeft aangepakt. Ik denk namelijk dat je het heel leuk zou kunnen hebben in NL, en dan weer gewoon je eigen, vertrouwde, zelfverzekerde en actieve zelf wordt. Daar zou ik me geen zorgen over maken.
Dat is precies waar ik bang voor ben, ik weet niet in hoeverre het te maken heeft met het feit dat ik nog hier ben. Ik ben bang dat ik gewoon 'zo' geworden ben. Bovendien ben ik best hard voor mezelf en teruggaan zou ik echt als mislukken zien. Tegenover mezelf, maar ook tegenover alle mensen 'thuis'. Als ik met ze skype speel ik altijd mooi weer. Ik doe alsof het goed met me gaat. Stom he?
quote: Weet je wat ook lastig is? Jij leidt nu een leven dat heel anders is (vermoed ik) dan wat de locals doen, dat maakt aansluiting misschien ook lastiger.
Pfff, beetje warrig verhaal misschien zo, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik zal op dit topic nog eens komen kijken, als ik je ergens mee kan helpen moet je het maar laten weten!Ik vind het helemaal niet warrig hoor, ik waardeer het allemaal heel erg dat jullie de moeite nemen dat hele verhaal door te lezen en dan blijkt iedereen ook nog zoveel zinnigs te zeggen. Ik vind het inderdaad lastig om met de locals te mengen. Alle buren zijn heel aardig, maar het zijn allemaal gezinnen en gepensioneerde mensen. Die zitten in een heel andere fase dan ik. En in de pub en op het werk ontmoet je altijd wel mensen waar je even mee kunt kletsen, maar dat leidt toch ook niet echt tot meer.
donderdag 2 juli 2009 om 10:15
Hoi Rosa,
Je verhaal klinkt bijna als mijn verhaal, met het verschil dat ik niet zo streng voor mezelf ben en daarom denk ik het allemaal zie als een positieve ervaring.
Ik woon ook ruim een jaar in de UK. Heb in het begin wel gewerkt maar vond de werkcultuur daar verschrikkelijk.
Ik ben inmiddels een cursus aan het doen om voor mezelf te beginnen en ik vind het heel erg leuk. En het geeft wat meer structuur (ook al is het een online studie)
Ik herken dat lusteloze gevoel ook wel hoor. Ik heb ook een tijdje gehad van laat slapen en laat opstaan en voelde me daar ook niet echt goed bij. Ik heb de keuze gemaakt om dat dus niet meer te doen en nu sta ik altijd vroeg op (tot nog steeds grote verbazing van mijn vriend).
Ik heb ook geen echt intensieve vriendschappen opgebouwd maar er zijn een aantal leuke mensen waar ik leuke dingen mee kan doen. Ook dit zie ik niet als negatief, ik heb in Nederland vrienden.
Veel van jouw zorgen lijken te maken te hebben met de hoge eisen die je jezelf stelt. Probeer eens wat meer te kijken naar wat je wel hebt. En iemand schreef al eerder; probeer niet zoveel te vergelijken.
Het klinkt waarschijnlijk heel tuttig maar ik heb gemerkt dat ik koken eigenlijk heel leuk vind (ook leuk voor mijn vriend) en besteed daar dus ook veel meer tijd aan.
Heel veel succes en ik hoop dat je iets aan alle adviezen hebt!
Je verhaal klinkt bijna als mijn verhaal, met het verschil dat ik niet zo streng voor mezelf ben en daarom denk ik het allemaal zie als een positieve ervaring.
Ik woon ook ruim een jaar in de UK. Heb in het begin wel gewerkt maar vond de werkcultuur daar verschrikkelijk.
Ik ben inmiddels een cursus aan het doen om voor mezelf te beginnen en ik vind het heel erg leuk. En het geeft wat meer structuur (ook al is het een online studie)
Ik herken dat lusteloze gevoel ook wel hoor. Ik heb ook een tijdje gehad van laat slapen en laat opstaan en voelde me daar ook niet echt goed bij. Ik heb de keuze gemaakt om dat dus niet meer te doen en nu sta ik altijd vroeg op (tot nog steeds grote verbazing van mijn vriend).
Ik heb ook geen echt intensieve vriendschappen opgebouwd maar er zijn een aantal leuke mensen waar ik leuke dingen mee kan doen. Ook dit zie ik niet als negatief, ik heb in Nederland vrienden.
Veel van jouw zorgen lijken te maken te hebben met de hoge eisen die je jezelf stelt. Probeer eens wat meer te kijken naar wat je wel hebt. En iemand schreef al eerder; probeer niet zoveel te vergelijken.
Het klinkt waarschijnlijk heel tuttig maar ik heb gemerkt dat ik koken eigenlijk heel leuk vind (ook leuk voor mijn vriend) en besteed daar dus ook veel meer tijd aan.
Heel veel succes en ik hoop dat je iets aan alle adviezen hebt!
donderdag 2 juli 2009 om 10:25
quote:Rosa11 schreef op 02 juli 2009 @ 09:59:
[...]
Ik heb er ook al aan zitten denken om eerder terug te gaan, maar mijn vriend en ik hebben altijd gezegd: 'samen uit, samen thuis'. En eigenlijk sta ik daar nog steeds heel erg achter, maar het moet natuurlijk ook niet ten koste van mezelf gaan. We zitten nu te kijken of het financieel haalbaar is om een half jaar eerder terug te gaan. We moeten dan wel een bepaald percentage van de gemaakte kosten (door het bedrijf) terugbetalen. Maar ja, geld vind ik minder belangrijk dan hoe goed ik me voel. Ik weet zeker dat als ik besluit terug te gaan, mijn vriend dan met me mee gaat. Hij heeft aan mijn vader beloofd goed voor me te zorgen en die taak neemt hij (gelukkig) erg serieus. Haha!
Dat is op zich een mooie afspraak, die ik ook heel goed begrijp. Als je vriend echter wél heel blij is met wat hij nu doet en hoe hij nu leeft is een compromis misschien mogelijk. In de trant van, jij toch iets eerder terug, maar niet nu al, en hij dan toch wat langer blijven
Dat is precies waar ik bang voor ben, ik weet niet in hoeverre het te maken heeft met het feit dat ik nog hier ben. Ik ben bang dat ik gewoon 'zo' geworden ben. Bovendien ben ik best hard voor mezelf en teruggaan zou ik echt als mislukken zien. Tegenover mezelf, maar ook tegenover alle mensen 'thuis'. Als ik met ze skype speel ik altijd mooi weer. Ik doe alsof het goed met me gaat. Stom he?
Nogmaals, het precieze verhaal wil ik niet in het openbaar kwijt, maar bij mij ging het na 10 dagen al mis. Achteraf heb ik spijt dat ik niet TOEN al iets veranderd heb want ik heb een paar maanden heel veel ingeleverd op mezelf. Toen veranderde er eea in onze situatie daar, waardoor ik dacht dat het alsnog leuk ging worden, maar helaas. Het werd nooit wat ik ervan gehoopt had. Toen ik uiteindelijk dus eerder terugging, was ik stomverbaasd dat er zo veel mensen tegen me zeiden dat ze het dapper vonden dat ik eerder terugkwam! Echt, niemand ziet het als een mislukking als je iets als dit probeert en gewoon toegeeft dat het niet was wat je had gehoopt/verwacht. En zelfs al zou dat wel zo zijn: het is toch jouw leven??!!
Ik vind het helemaal niet warrig hoor, ik waardeer het allemaal heel erg dat jullie de moeite nemen dat hele verhaal door te lezen en dan blijkt iedereen ook nog zoveel zinnigs te zeggen. Ik vind het inderdaad lastig om met de locals te mengen. Alle buren zijn heel aardig, maar het zijn allemaal gezinnen en gepensioneerde mensen. Die zitten in een heel andere fase dan ik. En in de pub en op het werk ontmoet je altijd wel mensen waar je even mee kunt kletsen, maar dat leidt toch ook niet echt tot meer.
Het is in ieder geval goed dat je weet hoe het komt dat je nog geen 'vrienden' gemaakt hebt. Dan weet je ook dat dat waarschijnlijk niet aan jou of aan jouw instelling ligt. Aan de andere kant, misschien dat men in Australië wel heeeeeel anders over vriendschap denkt! Dat was voor mij zo in het andere Europese land, dat ik erg veel moeite had het andere concept van vriendschap te accepteren, ik wou dat al mijn vriendschappen zoals die in NL swaren. Toen ik dat los kon laten werd het al een stuk makkelijker.
Vooralsnog (ervanuitgaande dat je toch nog wilt blijven) denk ik dat het in ieder geval goed is als je meer dagbesteding zoekt. Voor mijn part ga je een LOI studie doen! Is er geen bibliotheek waar je naar toe kunt? En misschien kun je wel oppassen op kinderen uit de straat ofzo? Ja, niet wat je het liefst wil natuurlijk, maar het houd jou van de straat en brengt je toch in contact met andere mensen.
[...]
Ik heb er ook al aan zitten denken om eerder terug te gaan, maar mijn vriend en ik hebben altijd gezegd: 'samen uit, samen thuis'. En eigenlijk sta ik daar nog steeds heel erg achter, maar het moet natuurlijk ook niet ten koste van mezelf gaan. We zitten nu te kijken of het financieel haalbaar is om een half jaar eerder terug te gaan. We moeten dan wel een bepaald percentage van de gemaakte kosten (door het bedrijf) terugbetalen. Maar ja, geld vind ik minder belangrijk dan hoe goed ik me voel. Ik weet zeker dat als ik besluit terug te gaan, mijn vriend dan met me mee gaat. Hij heeft aan mijn vader beloofd goed voor me te zorgen en die taak neemt hij (gelukkig) erg serieus. Haha!
Dat is op zich een mooie afspraak, die ik ook heel goed begrijp. Als je vriend echter wél heel blij is met wat hij nu doet en hoe hij nu leeft is een compromis misschien mogelijk. In de trant van, jij toch iets eerder terug, maar niet nu al, en hij dan toch wat langer blijven
Dat is precies waar ik bang voor ben, ik weet niet in hoeverre het te maken heeft met het feit dat ik nog hier ben. Ik ben bang dat ik gewoon 'zo' geworden ben. Bovendien ben ik best hard voor mezelf en teruggaan zou ik echt als mislukken zien. Tegenover mezelf, maar ook tegenover alle mensen 'thuis'. Als ik met ze skype speel ik altijd mooi weer. Ik doe alsof het goed met me gaat. Stom he?
Nogmaals, het precieze verhaal wil ik niet in het openbaar kwijt, maar bij mij ging het na 10 dagen al mis. Achteraf heb ik spijt dat ik niet TOEN al iets veranderd heb want ik heb een paar maanden heel veel ingeleverd op mezelf. Toen veranderde er eea in onze situatie daar, waardoor ik dacht dat het alsnog leuk ging worden, maar helaas. Het werd nooit wat ik ervan gehoopt had. Toen ik uiteindelijk dus eerder terugging, was ik stomverbaasd dat er zo veel mensen tegen me zeiden dat ze het dapper vonden dat ik eerder terugkwam! Echt, niemand ziet het als een mislukking als je iets als dit probeert en gewoon toegeeft dat het niet was wat je had gehoopt/verwacht. En zelfs al zou dat wel zo zijn: het is toch jouw leven??!!
Ik vind het helemaal niet warrig hoor, ik waardeer het allemaal heel erg dat jullie de moeite nemen dat hele verhaal door te lezen en dan blijkt iedereen ook nog zoveel zinnigs te zeggen. Ik vind het inderdaad lastig om met de locals te mengen. Alle buren zijn heel aardig, maar het zijn allemaal gezinnen en gepensioneerde mensen. Die zitten in een heel andere fase dan ik. En in de pub en op het werk ontmoet je altijd wel mensen waar je even mee kunt kletsen, maar dat leidt toch ook niet echt tot meer.
Het is in ieder geval goed dat je weet hoe het komt dat je nog geen 'vrienden' gemaakt hebt. Dan weet je ook dat dat waarschijnlijk niet aan jou of aan jouw instelling ligt. Aan de andere kant, misschien dat men in Australië wel heeeeeel anders over vriendschap denkt! Dat was voor mij zo in het andere Europese land, dat ik erg veel moeite had het andere concept van vriendschap te accepteren, ik wou dat al mijn vriendschappen zoals die in NL swaren. Toen ik dat los kon laten werd het al een stuk makkelijker.
Vooralsnog (ervanuitgaande dat je toch nog wilt blijven) denk ik dat het in ieder geval goed is als je meer dagbesteding zoekt. Voor mijn part ga je een LOI studie doen! Is er geen bibliotheek waar je naar toe kunt? En misschien kun je wel oppassen op kinderen uit de straat ofzo? Ja, niet wat je het liefst wil natuurlijk, maar het houd jou van de straat en brengt je toch in contact met andere mensen.
donderdag 2 juli 2009 om 10:33
Wat Tammetuk schrijft over vriendschappen ervaar ik ook zo. In de UK vind ik ook dat mensen anders over vriendschappen denken dan ik. Mijn vriendschappen in Nederland zijn ook heel anders, maar ja dat ging ook niet van de een op de andere dag.
Het heeft alles te maken met je verwachtingen bijstellen.
Het heeft alles te maken met je verwachtingen bijstellen.
donderdag 2 juli 2009 om 11:00
Allereerst vind ik het heel vervelend voor je dat het nu zo uitpakt. Wonen en leven in het buitenland is geweldig, maar is zeker niet makkelijk.
Heimwee is iets wat je vaak niet aan ziet komen of wat je niet altijd van jezelf verwacht. Maar heimwee komt niet alleen voor bij kinderen, maak je geen zorgen, je bent niet raar of anders dan andere mensen.
Ik vind ook dat je nooit ten koste van alles moet blijven proberen daar gelukkig te worden. Als het niet gaat en je je echt heel ongelukkig voelt, kun je misschien eerder terug gaan naar NL.
Zelf denk ik dat als je eenmaal terug zou zijn in NL, je ziet dat het daar ook niet helemaal meer is zoals het was. Wat je achtergelaten hebt, is nu anders. De mensen, de omgeving. Je zult echt weer moeten wennen. Maar ook dat komt wel weer goed.
Zelf schrijf ik ook mee op Emigreren. Je hebt wel een beetje gelijk als je schrijft, dat iedereen daar gelukkig klinkt en meestal zijn we dat denk ik ook wel. Maar er zijn ook wel dagen of weken dat in ieder geval ik, niet lekker in mijn vel zit. Dat hoort erbij, is normaal. Bij mij heeft het niet zozeer echt met heimwee te maken, het is geen verlangen terug naar NL. Het is meer een gevoel van eenzaam zijn in een vreemde cultuur (en dat terwijl ik helemaal niet zo ver van NL ben, ik woon bijna 3 jaar in Tirol).
Door te schrijven op Emigreren heb ik afleiding, kan ik in het NL mijn hart luchten en mopperen op wat ik nu weer tegen ben gekomen. Ik ben hier alleen met mijn zoon van bijna 3 en dat valt me soms echt zwaar. Dan kruip ik het liefst in mijn bed om er een week later weer eens uit te komen.
Er tussenkomen is een beetje lastig, omdat veel al langer schrijven, maar er zijn de laatste tijd veel nieuwe schrijfsters bijgekomen, dus laat je daar zeker niet door afschrikken!!
Dat verhaal over Australische cultuur en de afstand tussen jou en lokalen, is denk ik niet alleen iets typisch Australisch. Ik herken het hier ook. Het heeft ook te maken met het buitenlands zijn. Het heeft mij meer dan een jaar geduurd voordat ik voelde dat mensen mij accepteerden als deel van het dorp. Het is heel logisch dat mensen zich instellen op een tijdelijke, en dus oppervlakkigere vriendschap. Hier werken ook veel seizoensarbeiders, met sommigen heb ik nog steeds contact, maar je weet dat mensen komen en gaan. Aan mezelf merk ik ook dat ik dat in mijn achterhoofd houd.
Het is zo moeilijk om actief te worden, positief te denken, een gezond dag- en nachtritme vol te houden, als je hele lijf dat tegenwerkt. Je wilt wel in je hoofd en weet ook dat het goed zou zijn, maar je lijf wil niet meewerken.
Sporten is een idee. In ieder geval heb je dan afleiding.
Is het een optie om een andere baan te zoeken ipv vast te houden aan je vakgebied? In een hotel bij de receptie, ergens administratie doen of ergens in de bediening bijvoorbeeld?
Toen ik hier ben komen wonen, ben ik na 2 maanden begonnen in een cafe. Ik werd ook niet happy van thuis zitten en kon in het dorp deze baan vinden. Het heeft mij heel veel geholpen, ik heb er veel mensen door leren kennen en ook de taal (duits verstaat iedereen hier, maar ze spreken een dialect wat totaal niet op duits lijkt ) heb ik er goed geleerd. Daar pluk ik nu nog altijd de vruchten van.
Het werk is misschien niet precies wat je zoekt, maar je hebt in ieder geval contacten en afleiding. Je hebt weer het gevoel nodig te zijn, hebt een doel en taken.
Trouwens, de contacten die ik heb zijn ook allemaal vrij oppervlakkig, maar ik vind dat persoonlijk geen probleem. Ik heb mijn buurvrouw, die echt geweldig leuk en lief is, en mijn oudcollega, waar ik een goede band mee heb opgebouwd door zo lang en zo goed samen in het cafe te werken. Daar ben ik heel blij mee.
Voor de rest zijn het oppervlakkige contacten, hoihallo zeggen als ik ze tegenkom en samen een borrel drinken op een feest en ouwehoeren. Maar er komt verder niemand bij mij thuis.
Wat ik trouwens zag bij de au pair die hier in de winter was, is dat ze in het begin heel veel contact met thuis en haar vrienden in NL had, waardoor ze met haar hoofd in NL bleef. Ze hield veel te vast aan haar leven daar, terwijl ze daar geen deel meer van uitmaakte. Vrienden gingen stappen, zeiden op MSN 'jammer dat je er niet bij bent, maar ik moet nu gaan.. doei!!'. En zij bleef hier alleen op de bank zitten, op zoek naar iemand anders waar ze mee kon MSNen.
Ze is toen een paar dagen weer naar NL gevlogen (vluchten zijn hier in de winter heel goedkoop) en toen ze terugkwam, wist ze dat het in NL ook niet zo ideaal was. Dat ze het geromantiseerd had.
Vanaf dat moment voelde ze zich hier meer op haar plaats en nu zit ze sinds een paar maanden weer in NL en mist ze juist haar leven hier. Ze had het echt heel leuk op het laatst, maar toen begon ze onder de mensen te komen en kon ze NL meer loslaten.
Heimwee is iets wat je vaak niet aan ziet komen of wat je niet altijd van jezelf verwacht. Maar heimwee komt niet alleen voor bij kinderen, maak je geen zorgen, je bent niet raar of anders dan andere mensen.
Ik vind ook dat je nooit ten koste van alles moet blijven proberen daar gelukkig te worden. Als het niet gaat en je je echt heel ongelukkig voelt, kun je misschien eerder terug gaan naar NL.
Zelf denk ik dat als je eenmaal terug zou zijn in NL, je ziet dat het daar ook niet helemaal meer is zoals het was. Wat je achtergelaten hebt, is nu anders. De mensen, de omgeving. Je zult echt weer moeten wennen. Maar ook dat komt wel weer goed.
Zelf schrijf ik ook mee op Emigreren. Je hebt wel een beetje gelijk als je schrijft, dat iedereen daar gelukkig klinkt en meestal zijn we dat denk ik ook wel. Maar er zijn ook wel dagen of weken dat in ieder geval ik, niet lekker in mijn vel zit. Dat hoort erbij, is normaal. Bij mij heeft het niet zozeer echt met heimwee te maken, het is geen verlangen terug naar NL. Het is meer een gevoel van eenzaam zijn in een vreemde cultuur (en dat terwijl ik helemaal niet zo ver van NL ben, ik woon bijna 3 jaar in Tirol).
Door te schrijven op Emigreren heb ik afleiding, kan ik in het NL mijn hart luchten en mopperen op wat ik nu weer tegen ben gekomen. Ik ben hier alleen met mijn zoon van bijna 3 en dat valt me soms echt zwaar. Dan kruip ik het liefst in mijn bed om er een week later weer eens uit te komen.
Er tussenkomen is een beetje lastig, omdat veel al langer schrijven, maar er zijn de laatste tijd veel nieuwe schrijfsters bijgekomen, dus laat je daar zeker niet door afschrikken!!
Dat verhaal over Australische cultuur en de afstand tussen jou en lokalen, is denk ik niet alleen iets typisch Australisch. Ik herken het hier ook. Het heeft ook te maken met het buitenlands zijn. Het heeft mij meer dan een jaar geduurd voordat ik voelde dat mensen mij accepteerden als deel van het dorp. Het is heel logisch dat mensen zich instellen op een tijdelijke, en dus oppervlakkigere vriendschap. Hier werken ook veel seizoensarbeiders, met sommigen heb ik nog steeds contact, maar je weet dat mensen komen en gaan. Aan mezelf merk ik ook dat ik dat in mijn achterhoofd houd.
Het is zo moeilijk om actief te worden, positief te denken, een gezond dag- en nachtritme vol te houden, als je hele lijf dat tegenwerkt. Je wilt wel in je hoofd en weet ook dat het goed zou zijn, maar je lijf wil niet meewerken.
Sporten is een idee. In ieder geval heb je dan afleiding.
Is het een optie om een andere baan te zoeken ipv vast te houden aan je vakgebied? In een hotel bij de receptie, ergens administratie doen of ergens in de bediening bijvoorbeeld?
Toen ik hier ben komen wonen, ben ik na 2 maanden begonnen in een cafe. Ik werd ook niet happy van thuis zitten en kon in het dorp deze baan vinden. Het heeft mij heel veel geholpen, ik heb er veel mensen door leren kennen en ook de taal (duits verstaat iedereen hier, maar ze spreken een dialect wat totaal niet op duits lijkt ) heb ik er goed geleerd. Daar pluk ik nu nog altijd de vruchten van.
Het werk is misschien niet precies wat je zoekt, maar je hebt in ieder geval contacten en afleiding. Je hebt weer het gevoel nodig te zijn, hebt een doel en taken.
Trouwens, de contacten die ik heb zijn ook allemaal vrij oppervlakkig, maar ik vind dat persoonlijk geen probleem. Ik heb mijn buurvrouw, die echt geweldig leuk en lief is, en mijn oudcollega, waar ik een goede band mee heb opgebouwd door zo lang en zo goed samen in het cafe te werken. Daar ben ik heel blij mee.
Voor de rest zijn het oppervlakkige contacten, hoihallo zeggen als ik ze tegenkom en samen een borrel drinken op een feest en ouwehoeren. Maar er komt verder niemand bij mij thuis.
Wat ik trouwens zag bij de au pair die hier in de winter was, is dat ze in het begin heel veel contact met thuis en haar vrienden in NL had, waardoor ze met haar hoofd in NL bleef. Ze hield veel te vast aan haar leven daar, terwijl ze daar geen deel meer van uitmaakte. Vrienden gingen stappen, zeiden op MSN 'jammer dat je er niet bij bent, maar ik moet nu gaan.. doei!!'. En zij bleef hier alleen op de bank zitten, op zoek naar iemand anders waar ze mee kon MSNen.
Ze is toen een paar dagen weer naar NL gevlogen (vluchten zijn hier in de winter heel goedkoop) en toen ze terugkwam, wist ze dat het in NL ook niet zo ideaal was. Dat ze het geromantiseerd had.
Vanaf dat moment voelde ze zich hier meer op haar plaats en nu zit ze sinds een paar maanden weer in NL en mist ze juist haar leven hier. Ze had het echt heel leuk op het laatst, maar toen begon ze onder de mensen te komen en kon ze NL meer loslaten.
donderdag 2 juli 2009 om 11:59
Over die vriendschappen, het is denk ik heel logisch. Cultuur is wel een groot verschil, wat je niet in hele korte tijd kunt overbruggen.
Toen ik in NL woonde, kwamen er mensen uit Limburg bij ons in de straat wonen (Noorden). Zelfs die mensen hadden tijd nodig om zich thuis te voelen, terwijl dat binnen NL was.
Toen ik in NL woonde, kwamen er mensen uit Limburg bij ons in de straat wonen (Noorden). Zelfs die mensen hadden tijd nodig om zich thuis te voelen, terwijl dat binnen NL was.
donderdag 2 juli 2009 om 15:03
Hoi Rosa,
Als je het echt niet uithoudt zou ik met je vriend die afspraak samen uit samen thuis toch nog eens serieus heroverwegen, als jij daar zo ongelukkig bent, je schrijft dat je jezelf nauwelijks herkent, dat wil hij toch ook niet?
Natuurlijk is het je intentie om bij het samen uit samen thuis idee te blijven en er het beste van te maken, maar als je het gevoel hebt dat je je tijd daar aan het uitzitten bent gaat er gewoon iets niet goed.
Ik vind trouwens dat je al een hele hoop hebt bereikt, het lijkt zo'n dooddoener maar toch, probeer te kijken naar wat je allemaal wèl hebt, geef een kakkineuze expat vrouw toch een kans, er zit vast wel iemand tussen met wie je in ieder geval je gevoel kan delen van het vrouw van expat zijn etc.
En als je zo van sporten hield in Nederland, kun je daar nog iets meer mee doen daar?
Je schrijft ook dat je voor Unicef werkt, misschien ook nog een aktief lidmaatschap van Amnesty International erbij, ik roep maar wat.
Het allerbelangrijkste van wat je schrijft vind ik dat je als je Skypet je je grootste zorgen voor jezelf houdt, dat lijkt me erg eenzaam, je vriend weet hoop ik heel goed wat je allemaal aan je hoofd hebt op het moment en steunt je, en dat willen de mensen met wie je Skypet vast ook maar dan moet je ze wel de kans geven, ik ben overtuigd van gedeelde smart is halve smart, in ieder geval al fijn dat je hier je verhaal hebt opgeschreven, hoop dat je wat hebt aan de reakties hier!
Is het trouwens illegaal om je CV wat te downshiften en in een koffiehuis te gaan werken ofzo? Of inderdaad een cursus, nog een vreemde taal erbij, ik noem maar wat.
Ik heb wel eens artikelen gelezen over het expat bestaan en dat met name de partner van het zwaar kan hebben omdat die niet de full-time baan heeft die de partner wel heeft, via Google kwam ik op deze site terecht, weet niet of je iets aan het artikel hebt maar er is zoveel info online, MOET iets voor je bijzitten. ( http://static.rnw.nl/migr ... r/050923expert-redirected )
Heel veel sterkte!!
Als je het echt niet uithoudt zou ik met je vriend die afspraak samen uit samen thuis toch nog eens serieus heroverwegen, als jij daar zo ongelukkig bent, je schrijft dat je jezelf nauwelijks herkent, dat wil hij toch ook niet?
Natuurlijk is het je intentie om bij het samen uit samen thuis idee te blijven en er het beste van te maken, maar als je het gevoel hebt dat je je tijd daar aan het uitzitten bent gaat er gewoon iets niet goed.
Ik vind trouwens dat je al een hele hoop hebt bereikt, het lijkt zo'n dooddoener maar toch, probeer te kijken naar wat je allemaal wèl hebt, geef een kakkineuze expat vrouw toch een kans, er zit vast wel iemand tussen met wie je in ieder geval je gevoel kan delen van het vrouw van expat zijn etc.
En als je zo van sporten hield in Nederland, kun je daar nog iets meer mee doen daar?
Je schrijft ook dat je voor Unicef werkt, misschien ook nog een aktief lidmaatschap van Amnesty International erbij, ik roep maar wat.
Het allerbelangrijkste van wat je schrijft vind ik dat je als je Skypet je je grootste zorgen voor jezelf houdt, dat lijkt me erg eenzaam, je vriend weet hoop ik heel goed wat je allemaal aan je hoofd hebt op het moment en steunt je, en dat willen de mensen met wie je Skypet vast ook maar dan moet je ze wel de kans geven, ik ben overtuigd van gedeelde smart is halve smart, in ieder geval al fijn dat je hier je verhaal hebt opgeschreven, hoop dat je wat hebt aan de reakties hier!
Is het trouwens illegaal om je CV wat te downshiften en in een koffiehuis te gaan werken ofzo? Of inderdaad een cursus, nog een vreemde taal erbij, ik noem maar wat.
Ik heb wel eens artikelen gelezen over het expat bestaan en dat met name de partner van het zwaar kan hebben omdat die niet de full-time baan heeft die de partner wel heeft, via Google kwam ik op deze site terecht, weet niet of je iets aan het artikel hebt maar er is zoveel info online, MOET iets voor je bijzitten. ( http://static.rnw.nl/migr ... r/050923expert-redirected )
Heel veel sterkte!!
donderdag 2 juli 2009 om 16:09
Wow jongens, allemaal superbedankt!!! Het is hier inmiddels nacht, dus ik ga nu slapen. Dat heb ik me vandaag namelijk voorgenomen. Eerst het juiste ritme maar weer eens te pakken krijgen. Morgen reageer ik op jullie allemaal. Ik blijf het bijzonder vinden dat zoveel mensen de moeite doen om uitgebreid en lief te reageren!
Dank jullie wel, dit verhaal vertellen lucht me al heel erg op!
Dank jullie wel, dit verhaal vertellen lucht me al heel erg op!
donderdag 2 juli 2009 om 16:24
Hoi Rosa,
Allereerst vind ik het goed dat je je verhaal hier opschrijft, dat betekend dat je met je problemen aan de slag gaat en het er niet bij laat zitten.
Ik vind ook dat er hier al heel veel goede tips staan, waar je vast wel wat aan hebt.
En ik ook trouwens, want ik woon ook al enkele jaren in een heel ver buitenland (afstand vergelijkbaar met Australie), maar dan met buitenlandse partner en goede baan. Maar ook ik heb last van heimwee.
Hoe ga ik hiermee om?
1) Sporten. Dat helpt enorm om positief tegen de dingen aan te kijken en het is ook nog eens goed voor mijn lijf.
2) Eerlijk uit te spreken hoe ik me voel, zowel naar mijn partner als naar de mensen in Nederland (was een gouden tip van iemand hier op het forum), nu sta ik minder alleen in mijn heimwee en kan ik alles beter relativeren.
3) Veel contact onderhouden met NL. Ik heb de neiging NL maar helemaal weg te stoppen om het minder te missen, maar dat maakte alleen maar dat ik me ontzettend eenzaam voelde.
4) Zoveel mogelijk dingen ondernemen, korte reisjes, familiebezoek, de stad in, vooral doen wat ik leuk vind en vooral niet op mijn kont gaan zitten
Dit alles helpt, maar het missen blijft. Daarbij komt dat ik niet maar twee jaar blijf.
Mijn partner wil namelijk niet naar NL, dus als ik terug zou gaan betekend dat ook het einde van de relatie. Als ik veel heimwee heb, denk ik dat in NL alles beter is, dat ik daar gelukkiger zou worden, etc. Maar als ik dan verder nadenk, heb ik het hier heel goed en weet ik dat er in NL ook heel veel dingen zijn die me niet aanstaan. Ik denk datik in allebei de landen gelukkig kan worden/zijn, maar dat ik altijd heimwee naar het andere land zal houden. Ik word echt vreselijk moe van die gedachtes en van mezelf, blijf maar in een cirkeltje ronddraaien. Raar, want ik ben op dit moment in het geheel niet ongelukkig, alleen die stomme heimwee.
Ik begrijp uit jou verhaal dat jij het liefst vandaag nog terug zou gaan naar Nederland. Misschien is het een troostende gedachte dat je over een jaar weer gewoon naar Nederland gaat, mét je vriend. Je hebt nog een jaar om er het beste van te maken, haal eruit wat er voor jou inzit, wees niet bang, als je fouten maakt troost je met de gedachte dat je over een tijd weer naar NL gaat en dat je die mensen hoogstwaarschijnlijk toch nooit meer spreekt, ga lekker rondtrekken door Australie desnoods of op vakantie naar Nieuw Zeeland, doe lekker wat je leuk vind, zodat als je dan teruggaat je in ieder geval voor jezelf het gevoel hebt dat je alles hebt geprobeerd.
En voel je vooral geen mislukking! Ik ben hier tot de conclusie gekomen dat het hele naar het buitenland zwaar overtrokken is, het kan een hele mooie ervaring zijn, maar het is zeker niet zo fantastisch als iedereen altijd maar doet geloven. Ik kan me er ook oprecht boos over maken als er mensen zijn die roepen dat ze vandaag nog weg willen uit dat k*tnederland. Dan denk ik: als jij het in NL niet naar de zin kunt maken, dan weet ik zeker dat dat je in het buitenland ook niet gaat lukken. Daar heb je namelijk te maken met discriminatie (zowel positief als negatief), over het algemeen kun je moeilijker aan een baan en geld komen, het is behoorlijk aanpassen op heel veel fronten én je bent ver weg van vrienden en familie.
Je bent juist een ´mislukking´ als je dat niet onder ogen durft te zien en niet durft toe te geven.
Sterkte!
Allereerst vind ik het goed dat je je verhaal hier opschrijft, dat betekend dat je met je problemen aan de slag gaat en het er niet bij laat zitten.
Ik vind ook dat er hier al heel veel goede tips staan, waar je vast wel wat aan hebt.
En ik ook trouwens, want ik woon ook al enkele jaren in een heel ver buitenland (afstand vergelijkbaar met Australie), maar dan met buitenlandse partner en goede baan. Maar ook ik heb last van heimwee.
Hoe ga ik hiermee om?
1) Sporten. Dat helpt enorm om positief tegen de dingen aan te kijken en het is ook nog eens goed voor mijn lijf.
2) Eerlijk uit te spreken hoe ik me voel, zowel naar mijn partner als naar de mensen in Nederland (was een gouden tip van iemand hier op het forum), nu sta ik minder alleen in mijn heimwee en kan ik alles beter relativeren.
3) Veel contact onderhouden met NL. Ik heb de neiging NL maar helemaal weg te stoppen om het minder te missen, maar dat maakte alleen maar dat ik me ontzettend eenzaam voelde.
4) Zoveel mogelijk dingen ondernemen, korte reisjes, familiebezoek, de stad in, vooral doen wat ik leuk vind en vooral niet op mijn kont gaan zitten
Dit alles helpt, maar het missen blijft. Daarbij komt dat ik niet maar twee jaar blijf.
Mijn partner wil namelijk niet naar NL, dus als ik terug zou gaan betekend dat ook het einde van de relatie. Als ik veel heimwee heb, denk ik dat in NL alles beter is, dat ik daar gelukkiger zou worden, etc. Maar als ik dan verder nadenk, heb ik het hier heel goed en weet ik dat er in NL ook heel veel dingen zijn die me niet aanstaan. Ik denk datik in allebei de landen gelukkig kan worden/zijn, maar dat ik altijd heimwee naar het andere land zal houden. Ik word echt vreselijk moe van die gedachtes en van mezelf, blijf maar in een cirkeltje ronddraaien. Raar, want ik ben op dit moment in het geheel niet ongelukkig, alleen die stomme heimwee.
Ik begrijp uit jou verhaal dat jij het liefst vandaag nog terug zou gaan naar Nederland. Misschien is het een troostende gedachte dat je over een jaar weer gewoon naar Nederland gaat, mét je vriend. Je hebt nog een jaar om er het beste van te maken, haal eruit wat er voor jou inzit, wees niet bang, als je fouten maakt troost je met de gedachte dat je over een tijd weer naar NL gaat en dat je die mensen hoogstwaarschijnlijk toch nooit meer spreekt, ga lekker rondtrekken door Australie desnoods of op vakantie naar Nieuw Zeeland, doe lekker wat je leuk vind, zodat als je dan teruggaat je in ieder geval voor jezelf het gevoel hebt dat je alles hebt geprobeerd.
En voel je vooral geen mislukking! Ik ben hier tot de conclusie gekomen dat het hele naar het buitenland zwaar overtrokken is, het kan een hele mooie ervaring zijn, maar het is zeker niet zo fantastisch als iedereen altijd maar doet geloven. Ik kan me er ook oprecht boos over maken als er mensen zijn die roepen dat ze vandaag nog weg willen uit dat k*tnederland. Dan denk ik: als jij het in NL niet naar de zin kunt maken, dan weet ik zeker dat dat je in het buitenland ook niet gaat lukken. Daar heb je namelijk te maken met discriminatie (zowel positief als negatief), over het algemeen kun je moeilijker aan een baan en geld komen, het is behoorlijk aanpassen op heel veel fronten én je bent ver weg van vrienden en familie.
Je bent juist een ´mislukking´ als je dat niet onder ogen durft te zien en niet durft toe te geven.
Sterkte!
donderdag 2 juli 2009 om 20:41
quote:Keranet schreef op 02 juli 2009 @ 16:24:
En voel je vooral geen mislukking! Ik ben hier tot de conclusie gekomen dat het hele naar het buitenland zwaar overtrokken is, het kan een hele mooie ervaring zijn, maar het is zeker niet zo fantastisch als iedereen altijd maar doet geloven. Ik kan me er ook oprecht boos over maken als er mensen zijn die roepen dat ze vandaag nog weg willen uit dat k*tnederland. Dan denk ik: als jij het in NL niet naar de zin kunt maken, dan weet ik zeker dat dat je in het buitenland ook niet gaat lukken. Daar heb je namelijk te maken met discriminatie (zowel positief als negatief), over het algemeen kun je moeilijker aan een baan en geld komen, het is behoorlijk aanpassen op heel veel fronten én je bent ver weg van vrienden en familie.
Je bent juist een "mislukking" als je dat niet onder ogen durft te zien en niet durft toe te geven.Juist!! Dat bedoel ik.
En voel je vooral geen mislukking! Ik ben hier tot de conclusie gekomen dat het hele naar het buitenland zwaar overtrokken is, het kan een hele mooie ervaring zijn, maar het is zeker niet zo fantastisch als iedereen altijd maar doet geloven. Ik kan me er ook oprecht boos over maken als er mensen zijn die roepen dat ze vandaag nog weg willen uit dat k*tnederland. Dan denk ik: als jij het in NL niet naar de zin kunt maken, dan weet ik zeker dat dat je in het buitenland ook niet gaat lukken. Daar heb je namelijk te maken met discriminatie (zowel positief als negatief), over het algemeen kun je moeilijker aan een baan en geld komen, het is behoorlijk aanpassen op heel veel fronten én je bent ver weg van vrienden en familie.
Je bent juist een "mislukking" als je dat niet onder ogen durft te zien en niet durft toe te geven.Juist!! Dat bedoel ik.
