Ik kan niet langer zo doorgaan...

Hi allemaal,



Ik lees al tijden op het forum mee, maar heb nog nooit een eigen topic geopend. Ik heb zelfs een nieuw account aangemaakt omdat ik me schaam... Inmiddels heb ik toch echt hulp nodig en ik heb vaak genoeg gezien dat er heel goede reacties gegeven worden aan mensen die serieus ergens mee zitten. Ik hoop dus dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal door te spitten. Alvast bedankt!



Sinds een jaar woon ik in het buitenland, ik ben nog erg jong (23) en had het altijd erg druk en leuk in Nederland. Toch was ik helemaal klaar om een nieuw avontuur te beginnen met mijn vriend in het buitenland. Ik was een aantal jaren eerder afgestudeerd en had al 2 jaar gewerkt. In Nederland had ik een uitgebreide vriendengroep, ik had leuk contact met mijn familie en ik sportte veel. Ik vond mijn leven echt leuk. Dit leek me hét moment om weg te gaan. Dat klinkt misschien gek, ik ging niet weg uit NL omdat ik het daar niet naar m'n zin had. Ik ging weg omdat het me een groot avontuur leek en ik dacht dat ik er veel van zou leren.



Inmiddels zit ik hier dus een jaar en ik voel me zo slecht...als ik terugdenk aan mijn 'oude' leven lijkt het wel alsof iemand anders mijn leven nu leidt. Ik ben nog maar een fractie van wie ik toen was. We hebben een superleuk huis kunnen vinden in een leuke wijk, mijn vriend heeft een goede baan dus we komen prima rond, alle fundamentele dingen zijn dus goed geregeld. Maar toch....ik ben hier ongelukkig. Ik ben hard op zoek naar werk, ik denk dat dat mijn grootste gemis is. Ik ben niet iemand om thuis te zitten, ik had het altijd superdruk en dat vond ik een heerlijk gevoel. Inmiddels zit ik dus toch al een jaar thuis. Ik heb 1 dag per week werk, en dat is heel leuk, maar het zet niet echt zoden aan de dijk. Ook doe ik 1 dag per week vrijwilligerswerk, again...hartstikke leuk, maar het schiet niet op. Ik heb hier al een cursus gedaan, ik ben naar expatborrels geweest. Maar dat is gewoon niks voor mij. De meeste expats zijn een stuk ouder en toch een beetje van die kakkers. Het komt erop neer dat we dan een leuke avond hebben, maar ik zie mezelf niet bevriend raken met die mensen. Ik heb hier inmiddels twee vriendinnen die ik echt als vriendinnen zie. We gaan weleens stappen, samen eten of gewoon even naar een terrasje.



Ik heb al best veel sollicitatiebrieven verstuurd, maar de mensen kiezen toch eerder locals. Soms vinden ze me te hoog opgeleid, vaak vinden ze me te jong en nog vaker geven ze helemaal geen reden. Ik ben goed opgeleid, mijn engels is ook goed en toch lukt het maar niet! Ik baal daar zo van, want ik weet dat ik goed ben in wat ik doe....het heeft me het afgelopen jaar langzaam veranderd in een onzeker, afwachtend meisje. Ik ben me steeds ongelukkiger gaan voelen. Dat uit zich in: niet meer kunnen slapen 's nachts, dus te lang uitslapen 's ochtends, vervolgens ben ik de hele dag hangerig en moe. Ik hang dan een beetje voor de tv, zit achter de computer of lees een boek. Vaak douche ik me pas rond 14u en dan begint mijn dag voor mijn gevoel. Eerst ging ik ook nog wel vaak naar buiten, bijvoorbeeld naar de stad, het strand of naar een museum. Maar inmiddels heb ik er gewoon geen zin meer in. 's Nachts lig ik vaak te huilen, ik wil mijn vriend dan niet wakker maken, dus ik ga er dan toch maar weer uit en ga tv kijken beneden.



Dat zinnetje omschrijft echt hoe ik me dag en nacht voel: 'ik heb er gewoon geen zin meer in'. Ik verspil mijn dagen gewoon en daar kan ik me zo schuldig over voelen als ik bijvoorbeeld topics lees van mensen die ziek zijn. Ik ben een jonge, gezonde meid die heel veel zou willen doen, maar op de een of andere manier lukt het niet. Langzaam ben ik veranderd in een bankhangend, lusteloos iemand, ik herken mezelf gewoon echt niet meer. Ik ben heel erg verlegen en onzeker geworden. Ik knoop eigenlijk nooit meer een praatje met mensen aan, bang dat ze me niet aardig vinden of dat ik misschien een engelse taalfout maak. Ik blijf veel te veel in huis hangen en kom dus te weinig buiten.



Omdat ik me hier niet gelukkig voel idealiseer ik alles in NL, terwijl ik daar ook heus weleens baalde van iets, of me even niet zo lekker voelde. Ik mis mijn familie, vrienden en sportmaatjes enorm! Ik mail, skype, msn, hyve me rot. Daardoor ga ik ze eigenlijk alleen nog maar meer missen. Ik heb gewoon zo'n heimwee en ben de dagen aan het aftellen dat we weer naar 'huis' gaan (over een jaar). Mijn vriend vindt het vreselijk dat ik me zo k*t voel, hij wil me echt helpen, maar weet ook niet zo goed hoe. Als hij uit zijn werk komt gaan we vaak nog iets leuks doen, we gaan uit eten, naar festivals, naar het strand, de pub enz. Ik mag gewoon niet klagen!



Wat denken jullie...is dit een heftig geval van heimwee? Zelf denk ik eigenlijk niet dat naar NL terug gaan de oplossing is. Het is misschien wel de makkelijkste weg, en elke nacht lig ik te denken aan hoe fijn het zou zijn om terug te gaan....maar ik denk niet dat het is wat ik moet doen. Ik zou me dan zo'n mislukkeling voelen. Ik wil gewoon zo graag iets maken van dat jaar dat ik hier nog heb, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik nog uit mijn dip kom. Mijn probleem is ook een beetje dat ik allemaal wel weet wat ik fout doe, maar toch krijg ik het in mijn eentje niet veranderd.



Voor iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen...dank jullie wel. Ik wilde beknopt zijn, maar het is toch heel lang geworden. Ik kom nu heel neerslachtig en depri over, maar ik kan ook best leuk zijn hoor

Nou, ik ga eens proberen om op iedereen te reageren. Ik heb vannacht nagedacht over wat jullie allemaal zeiden en eigenlijk wist ik alles natuurlijk al wel....maar het is zo makkelijk om al die dingen die je eigenlijk 'moet' doen opzij te schuiven. Als iemand het tégen je zegt komt het toch beter binnen.



Om te beginnen ben vroeg opgestaan en daarna ben ik weer begonnen met hardlopen, ik was best moe en mijn conditie leek wel slechter dan die van een 80-jarige....maar ik heb het in ieder geval gedaan. Ik zal proberen op jullie allemaal te reageren



Keranet, je laatste alinea klopt helemaal, dat vond Tammetuk ook, haha! Maar inderdaad, het is hier niet een soort paradijs. Het weer is heerlijk, de mensen zijn aardig, de natuur is prachtig, maar mijn leven hier vind ik niet echt veel leuker. Ik denk dat het goede aan naar het buitenland gaan wel is dat je jezelf zoveel beter leert kennen. Ik had eigenlijk nog nooit echt goed nagedacht over welke kant ik nou op wilde qua werk enzo, maar daar heb ik nu een veel beter beeld bij. Bovendien heb ik een oude hobby weer opgepakt, schrijven. Ik zou dolgraag een kinderboek schrijven en ik weet ook dat ik er wel aanleg voor heb. Maar toch....of het me ooit echt lukt weet ik niet. Voorlopig doe ik het dus maar gewoon voor de lol.



Jouw situatie lijkt me trouwens heel lastig. Je zult je altijd een beetje verscheurd blijven voelen, denk ik. Ik vind het knap dat je jezelf zo bewust gelukkig aan het maken bent. Al jouw punten die je opsomde zouden voor mij ook werken.

quote:fladder schreef op 02 juli 2009 @ 10:15:

Hoi Rosa,

Je verhaal klinkt bijna als mijn verhaal, met het verschil dat ik niet zo streng voor mezelf ben en daarom denk ik het allemaal zie als een positieve ervaring.



Ja, dat is inderdaad een beetje een probleem waar ik al wel vaker tegenaan gelopen ben. Ik moet van mezelf perfect zijn, terwijl andere mensen dat natuurlijk heus niet altijd verwachten. Maar ik merk wel dat de mensen in NL het een beetje vreemd vinden dat ik nog steeds niet werk. Ik ben jong, gezond en wil graag werken....waarom ben ik dan nog steeds werkloos. Ik heb soms het idee dat ze me lui vinden en misschien zelfs wel een profiteur. Mijn vriend werkt namelijk wel hard. Het stomme is....niemand heeft ooit zoiets tegen me gezegd, dus misschien denken ze dat wel helemaal niet. Ik heb me dat in mijn hoofd gehaald en daar blijft het nu een beetje rondspoken. En zelfs als ze dat al zouden denken...dan nog zou het me niets moeten kunnen schelen. Maar ja, dat lukt me dus nog niet zo goed.



quote: Veel van jouw zorgen lijken te maken te hebben met de hoge eisen die je jezelf stelt. Probeer eens wat meer te kijken naar wat je wel hebt. En iemand schreef al eerder; probeer niet zoveel te vergelijken.



Het klinkt waarschijnlijk heel tuttig maar ik heb gemerkt dat ik koken eigenlijk heel leuk vind (ook leuk voor mijn vriend) en besteed daar dus ook veel meer tijd aan.



Je hebt helemaal gelijk. Eigenlijk zit alles me heel erg mee. Ik ga dus ook proberen mezelf niet meer zielig te vinden en gewoon nog iets te maken van de resterende tijd. Het was in ieder geval al heel fijn om te lezen dat het helemaal niet raar is als je je soms verdrietig voelt. Over dat koken trouwens....ik ben er hier ook achter gekomen dat ik dat hartstikke leuk vind. Ik kook hier elke dag lekker en uitgebreid. Zoek overdag recepten op en ga boodschappen doen. Ik heb mijn vriend ook nog niet horen klagen!



Bedankt voor je verhaal!

Tammetuk, wat jij schrijft over vriendschappen ervaar ik precies zo....mensen zijn hier zo makkelijk en sociaal. Je kunt een heel leuke avond in de kroeg hebben, of met ze naar een rugbywedstrijd gaan (om maar wat te noemen..). Maar echte diepe vriendschappen heb ik nog niet. Misschien moet ik me daar inderdaad niet te druk om maken, want die vrienden heb ik in NL al.



Jij schrijft:

Nogmaals, het precieze verhaal wil ik niet in het openbaar kwijt, maar bij mij ging het na 10 dagen al mis. Achteraf heb ik spijt dat ik niet TOEN al iets veranderd heb want ik heb een paar maanden heel veel ingeleverd op mezelf. Toen veranderde er eea in onze situatie daar, waardoor ik dacht dat het alsnog leuk ging worden, maar helaas. Het werd nooit wat ik ervan gehoopt had. Toen ik uiteindelijk dus eerder terugging, was ik stomverbaasd dat er zo veel mensen tegen me zeiden dat ze het dapper vonden dat ik eerder terugkwam! Echt, niemand ziet het als een mislukking als je iets als dit probeert en gewoon toegeeft dat het niet was wat je had gehoopt/verwacht. En zelfs al zou dat wel zo zijn: het is toch jouw leven??!!



Als ik heel logisch nadenk kan ik me ook niet voorstellen dat mensen me een mislukkeling zouden vinden of dat ze het als zwak zien. Maar toch ben ik daar bang voor. Dat ze zoiets hebben: "Ze liep zo stoer te doen over haar Australie-avontuur en nu komt ze met hangende pootjes terug". Ik weet dat dit waarschijnlijk onzin is en de mensen die zoiets zeggen verdienen je vriendschap ook niet....Maar toch!

Maar ja, ik wil inderdaad niet zoveel in blijven leveren. Want zo voelt het wel.

Hi Fladder,

Ik voel me inderdaad ook wat beter. Ik heb besloten mezelf vanaf vandaag aan te pakken. Ik moet gewoon meer ondernemen en dan komt het 'gelukkig voelen' hopelijk vanzelf. En uit alle reacties kwam het 'wees niet zo streng voor jezelf' steeds weer terug. Dat ga ik dus vanaf nu ook niet meer proberen te doen.



Met inleveren reageerde ik op Tammetuk. Zij schreef dat ze toen best wat maanden op zichzelf heeft moeten inleveren. Daarmee bedoel ik dat ik me ongelukkig voel, al best lang, en dat verdien ik gewoon niet. Ik ben nu niet degene die ik zou kunnen zijn en dat vind ik stom van/zonde voor mezelf. Dus vanaf nu ga ik actief proberen te zijn.



Volgens mij kun jij goed genieten van de dingen, ontbijten in het park, met een goed boek erbij, dat zijn dingen die ik ook gewoon moet doen!

Ine, ik blijf inderdaad ook teveel met mijn hoofd in NL hangen, ik krijg nog dagelijks mailtjes, krabbels en berichtjes op facebook. Ik weet hoe het nu met mijn ex-collega's gaat, wanneer mijn vriendinnen op stap zijn en wat mijn kleine broertje allemaal uitvreet. Na een periode van heel veel mailen en hyven merk ik inderdaad dat de heimwee erger wordt.



Ik vind het erg knap dat jij daar met je jonge zoontje zit. Met een kind is het denk ik veel meer aanpassen, want je moet immers ook op zoek naar een school, krijgt te maken met Tiroler vriendjes enz. Het is eerlijk dat je toegeeft dat jij je ook weleens eenzaam voelt. Ik vind namelijk net dat het lijkt alsof iedereen zo makkelijk afstand kan nemen van zijn/haar oude leven. Ik vind dat in ieder geval heel moeilijk! Ik ga denk ik toch maar eens op jullie emigreren-topic kijken. Eens zien of ik mezelf ertussen kan wurmen!

Tijgermeisje, ik vind het gewoon heel moeilijk om 'zwak' over te komen op de mensen die dichtbij me staan. Zij zullen het waarschijnlijk helemaal niet gek of raar vinden, maar als ik me voorstel dat ik mijn ouders dit zou vertellen, ik weet niet....dat lijkt me zo moeilijk. Maar je hebt denk ik wel gelijk dat het oplucht. Mijn vriend is superlief voor me, maar weet het ook niet altijd. Een keer in de zoveel tijd heb ik weer een paar ontzettende k*tdagen en dan troost hij me, soms geeft hij me een schop onder mijn hol, soms gaat hij allerlei leuke dingen met me doen. Hij weet het dus ook niet zo goed.



Wel hebben we gisteren besloten om ipv 2 jaar, maar 1,5 jaar te blijven. Dat betekent voor mij nog een half jaar hier zijn. Ik wil van die tijd echt iets maken en heb besloten niet meer bij de pakken neer te zitten. Nu hoef ik dat alleen nog maar waar te maken! haha...



Lieve allemaal, superbedankt voor jullie uitgebreide verhalen en tips. Het lucht in ieder geval al op om mijn verhaal eens te doen en te merken dat ik niet gek, raar of een aansteller ben. Tot nu toe wist alleen mijn vriend ervan, en zelfs al zou hij me gek vinden, dat durft hij toch niet te zeggen, haha

Hi allemaal,



Bedankt voor al jullie positieve reacties. Ik heb inderdaad maar bedacht dat ik mezelf niet zwak vind of zielig. Nou zullen er heus nog genoeg dagen zijn dat ik mezelf dat ineens weer wel vind, maar ik ga er echt iets aan proberen te doen.



De beslissing om een half jaar eerder te gaan is niet een vaststaand iets, daarmee bedoel ik dat we het aan niemand verteld hebben. Zijn werk weet dus van niets en mijn toekomstige baas zal ik ook niks vertellen. We zien het meer als een optie en het feit dat die optie er is bleek voor mij een heel grote opluchting. Mocht het allemaal niet lukken, dan hebben we het over nog 6 maanden ipv een jaar. Zes maanden waarin er eindelijk wat mensen van mijn kant over de vloer gaan komen en ik ga nog op vakantie naar NL. Die gedachte maakte het allemaal wel te doen.



Ik heb trouwens verschrikkelijke spierpijn van het hardlopen, ik schaam me dood want ik was altijd zo sportief. Ik deed heel veel aan ballet en gaf trainingen. Blijkbaar gaat je conditie dus hard achteruit. Maar goed....morgen ga ik weer!



Vandaag ben ik er ook lekker uitgeweest. Elk jaar trekken hier walvissen langs en die ben ik vandaag gaan spotten, samen met mijn vriend. We hebben een heel mooi fototoestel en hebben dus echt mooie foto's kunnen nemen. We zaten in een boot op zee en de walvissen zwommen langs op zo'n 10m afstand. Het was heel erg indrukwekkend. Het waren twee volwassenen en een kalf en ze leerden dat kalf verschillende 'vaardigheden' zoals ineens uit het water omhoog 'springen', keihard met je staart in het water slaan enz. Ik zei het al eerder, maar ik was zwaar onder de indruk. Je hoorde dat lage gebrom van die walvissen (net als in free willy....)



Tammetuk, ik merk dat ik heel erg veel heb gehad aan jullie reacties de afgelopen twee dagen. Ik denk dat ik dit nodig had om het tij voor mezelf te keren. Dat betekent natuurlijk niet dat ik hier ineens superactief en dolgelukkig zit. Maar ik ben wel weer van plan om dat te worden. Als ik mijn eerste post teruglees straalt de wanhoop en onverschilligheid er gewoon vanaf. Ik had echt geen zin meer om hier te zijn! En nu.....nu ga ik het toch weer gewoon keihard proberen! Dus hartstikke bedankt! Ik zou het fijn vinden als jullie nog eens kwamen kijken, maar ik wil niemand verplichten tot iets....

Hi allemaal,



Het is alweer een paar dagen geleden, maar ik ben zowaar 'druk' bezig geweest. Dat walvissen kijken was inderdaad geweldig. Ik snap dat ik niet mag doen alsof ik zielig ben, haha!



Ik heb het al 30x gezegd, maar ik vind het echt fijn en leuk van jullie dat jullie steeds weer een kijkje komen nemen. Dat is voor mij ook wel een soort stok achter de deur.



Ik heb maandag gewerkt en dinsdag ben ik maar weer eens gaan rondneuzen op de banensites. Ik heb twee brieven verstuurd maar heb nog niks gehoord. Ach, wie weet, het is pas 1 dag geleden. Ik heb de afgelopen week ook al 3x hardgelopen. Elke keer heb ik spierpijn, maar ik ben wel blij met mezelf. Dat ik eindelijk van die bank gekomen ben...

En Titana, jij schrijft dat ik denk in mogelijkheden en dat dat opluchting geeft. Zo voelt het inderdaad. Voor het eerst denk ik weer: Het komt allemaal wel goed, ik moet mezelf gewoon gaan aanpakken.



Toen ik mijn OP schreef voelde het alsof ik alleen maar aan het afzakken was, al maanden lang...en nu voelt het alsof ik eindelijk weer kleine stapjes vooruit zet. En dat geeft inderdaad opluchting.