Ik maak me zorgen.

Om mezelf.
Ik ga proberen het even kort samen te vatten, ik wil gewoon even van me af schrijven. Wees niet te hard voor me aub.
Ik ben 36 jaar, single, geen kids, woon alleen. Ik heb een aantal diagnoses waaronder ASS, chronische depressies, persoonlijkheidstoornis, PTSS, endometriose en long covid. Lichamelijk en mentaal door elkaar heen dus. Ik heb een jaar niet gewerkt ivm long covid en er lopen momenteel een hoop dingen door elkaar heen waar ik me zorgen om maak.
Ja, ik ben al een lijstje voor de huisarts aan het maken want ik wil een afspraak maar ze is momenteel nog op vakantie. Bij een andere huisarts wil ik liever niet, ik kan het goed met haar vinden en ze geeft me altijd passende hulp.

Qua lichamelijke klachten loop ik momenteel vooral aan tegen zere borsten ( het gebied om mijn tepels heen doet pijn, is wat gezwollen, ook met een losse BH of geen BH, de klieren lijken wat opgezet ), maar vooral mijn darmen maak ik me zorgen om.
Ik heb vaak last van enorme winderigheid, al heb ik dat al mijn hele leven maar het lijkt erger geworden de laatste weken en mijn scheten stinken alsof er iets aan het rotten is zeg maar.
Ook heb ik vaak bloed bij de afscheiding, daar ben ik vorig jaar mee naar de huisarts geweest en in het ziekenhuis zeiden ze dat het waarschijnlijk van inwendige aambeien kwam en hebben ze die afgezet met elastiekjes. Daarna zou het minder moeten worden. Dat was ook zo maar nu zie ik het weer vaker terug komen. Stoelgang is op zich redelijk regelmatig, meestal dagelijks maar soms heel hard, soms zacht. Ik heb best vaak kramp.
De chronische verkoudheid is ook erg vervelend, ik ben al jaren dagelijks aan het snotteren en snuiven maar sinds corona is dat nog erger geworden. Het lijkt net alsof er constant een prop snot in mijn neus/keel hangt, soms proef ik hem ook. Allergieen heb ik niet, daar ben ik op getest en ik ben ook bij de KNO arts geweest maar daar kwam ook niets uit.
Daarbij ben ik ook vaak grieperig, ziek, hoofdpijn, duizelig. Dat laatste kan komen door bloedarmoede, daar heb ik last van bleek bij het laatste bloedonderzoek. Daar slik nu ijzer voor en het is minder maar soms heb ik er nog steeds last van.
Ik ben de halve winter ziek geweest en nu gaat het daar wel wat beter mee. Mijn energielevel is nog steeds slecht, dat wel.

Maar dat kan ook door het mentale aspect komen. Ik voel me al een tijd behoorlijk down en vrees dat ik alweer in een depressie zit of dat het eraan zit te komen. Ik heb bijna nergens nog plezier in, ben overal klaar mee en zie alles donker in. Sinds mijn oma's overlijden, jaren geleden ben ik eigenlijk een beetje gebroken. Ze was mijn soulmate, de enige die me echt begreep en die mijn taal sprak zeg maar en sinds haar overlijden hoefde het allemaal niet meer voor me. Ik kwam kilo's aan, keerde me in mezelf, ik werd een soort spook eigenlijk. Alsof ik ook overleden was. Zo voelde het. Ik hoopte elke avond dat ik niet meer wakker zou worden.
Toen mijn neefje geboren werd kwam ik eindelijk uit dat gat en zag ik het weer zonniger in, viel ik af naar een gezond gewicht, scheen de zon ineens weer. Het ging beter. Maar nu voel ik me weer een beetje zoals toen, dat ik het nut er allemaal niet meer van in zie.
Ik ben er een beetje klaar mee. Ook door al die lichamelijke gebreken. Ik probeer echt positief te blijven, toch dingen te ondernemen, vooruit te kijken ( daarom ben ik ook een thuisstudie gaan doen en net begonnen met post bezorgen voor 3 uur per week ) maar ik vind het moeilijk om uit dat gat te klimmen.
Ik eet ook weer slechter, daaraan merk ik altijd dat het flut gaat, als ik bergen suiker ga eten om maar iets te voelen.
Mijn basis voeding is nog wel gezond, veel groente en fruit maar ik heb behoorlijke eetbuien.
Ik sport 2x per week, ik loop met mijn leenhond, ik doe leuke dingen met een vriendin, heb lieve familie maar ik voel me meer alleen dan ooit eigenlijk.
Dat zal de depressie wel zijn.

Maar goed, even samenvattend: wat voor klachten zijn belangrijk om te bespreken met de huisarts? Ik neem aan dat alles relevant is, ook de mentale. Ik ben een beetje bang dat ze me op AD wil zetten, die heb ik ooit eens genomen toen oma overleed en ik werd er enorm sloom van, alsof ik half sliep.
Maar ik begin steeds meer te denken dat het misschien wel kan helpen om me wat blijer te voelen. Ik wil ook graag van het snaaien af eigenlijk en ik weet dat ik wat moet met de lichamelijke klachten. Ik zie er gewoon erg tegenop om weer bij haar aan te kloppen. Ik ben er zoveel geweest de laatste maanden. Ik ben het gewoon even zo zat allemaal. Sorry, toch langer geworden dan ik had gedacht, ik zal ook nog wel dingen vergeten zijn.
Mijn geheugen is ook drie keer drama sinds ik corona heb gehad, ik lijk wel een oud vrouwtje soms.

Ik geef even een update, voor wie het toevallig leest of wil weten. Ik ben bij de huisarts geweest vorige week en ze heeft me doorverwezen naar de maag, lever, darm specialist waar ik 2 november terecht kan. Dat duurt nog wel even maar ja eerder kon blijkbaar niet. Volgende week woensdag heb ik nog een afspraak bij de huisarts omdat ik maar een klacht mocht bespreken in dit consult ( dat wist ik niet ) dus dan bespreek ik de verkoudheidsklachten en vooral het linkerneusgat waar volgens mij echt wat aan mankeert. De vermoeidheidsklachten kunnen long covid zijn maar het kan ook allemaal gerelateerd zijn aan de darmen, inclusief de verkoudheid. Dus we gaan het wel zien.
Mijn borsten heeft ze wel even gecheckt en die waren prima in orde, ze doen nu ook geen zeer meer.

Mentaal gaat het gelukkig wel een stuk beter met me, ik voel me lang niet meer zo down als toen ik dit topic opende. Dat komt ook omdat ik mijn beste vriend nu bijna wekelijks zie en ook veel in huis heb. Dat zorgt ervoor dat ik veel meer van me af kan praten over van alles en het beurt me enorm op.
Hij kent me beter dan wie dan ook en het is echt een soort pleister op een wond, gek genoeg. Ik ben er blij mee, dat hij er is en we hebben ook veel lol. Ik voel me niet meer eenzaam en ellendig als hij er is. Hij is zo'n beetje de enige op aarde die mijn taal spreekt, zeg maar. Dus het helpt. De klachten zijn nu dus vooral fysiek.

Werk valt me wel erg tegen trouwens, nooit gedacht dat post bezorgen zo enorm zwaar zou zijn.
Gelukkig is dat maar een dag per week maar het kost wel heel veel energie. Vooral omdat ik de wijken nog niet ken en steeds verdwaal en alles moet zoeken. Ik raak daar dus enorm overprikkeld van, dat ik en naar de huisnummers moet kijken, en de post in mijn hand drie keer moet checken of ik wel goed zit, en ondertussen nog om me heen moet kijken voor auto's, etc. Gisteren ben ik 5,5 uur bezig geweest met een wijk die enorm verwarrend was. Nu ben ik echt op.
En vandaag heb ik weer een drukke dag met oppassen op mijn neefje.

Ik moet echt nog wel leren mijn energie beter te reguleren merk ik. Maar goed, mentaal is het dus echt boven verwachting goed, nu fysiek nog. Maar we komen er wel.

Oh ja, ik ben ook mijn suikerinname drastisch aan het verminderen. Wat makkelijk gaat nu ik me niet meer down voel. Dus dat is ook een positief side effect van een betere gemoedstoestand.
Er komt ook een puppy in mijn leven binnenkort, mijn leenhond krijgt er een zusje bij dus daar sta ik ook enorm om te springen. Kan niet wachten.