Psyche
alle pijlers
Ik overromanticeer te veel!
zondag 27 december 2009 om 00:38
Dit was de enige manier om mijn gedachten op papier te zetten. Korte fling gehad met iemand uit het buitenland, en in een paar dagen zo ontzettend veel meegemaakt. Ik baal ervan dat ik me gelijk zo druk om dingen maak. Waarom kan ik niet gewoon genieten van die dagen en het daarna van me afzetten?
Nu ben je weg
En ach ik wist het van tevoren
Tegen me gelogen
Omdat je dacht
Dat ik het zou veroordelen
Ik kan het je niet eens kwalijk nemen
Ben je echt
Of ben je slechts een droom
Heb ik je gemaakt
Tot iets dat je niet bent
Wat doe je nu
Denk je aan mij?
Zo anders
Maar ook zo hetzelfde
Ik mis je
Maar ik moet door
Maar ik mis je
Laat het los
Ik ga te ver
Wil te veel
Ik ken je niet
Weet niet wie je bent
Of wat je doet
Hoe leef jij?
Maar die paar dagen
Vol van emoties
En nu de twijfel
Maar wat heeft het voor zin
Je bent weg
En je blijft weg
Wat ik ermee wil zeggen is dat ik gelijk al een toekomst heb uitgestippeld, terwijl ik iemand nog nauwelijks ken. Dit klinkt echt zo sneu! En in dit geval wist ik van tevoren al dat het toch niks kon worden, aangezien hij aan de andere kant van de wereld woont. Het lijkt wel of ik constant iemand nodig heb om me aan vast te klampen. Niet dat ik dat in het echt ook doe, ik snap ook wel dat dat mensen afschrikt, en uiteindelijk wil ook mijn eigen leven hebben, maar in gedachten wel.
Nu ben je weg
En ach ik wist het van tevoren
Tegen me gelogen
Omdat je dacht
Dat ik het zou veroordelen
Ik kan het je niet eens kwalijk nemen
Ben je echt
Of ben je slechts een droom
Heb ik je gemaakt
Tot iets dat je niet bent
Wat doe je nu
Denk je aan mij?
Zo anders
Maar ook zo hetzelfde
Ik mis je
Maar ik moet door
Maar ik mis je
Laat het los
Ik ga te ver
Wil te veel
Ik ken je niet
Weet niet wie je bent
Of wat je doet
Hoe leef jij?
Maar die paar dagen
Vol van emoties
En nu de twijfel
Maar wat heeft het voor zin
Je bent weg
En je blijft weg
Wat ik ermee wil zeggen is dat ik gelijk al een toekomst heb uitgestippeld, terwijl ik iemand nog nauwelijks ken. Dit klinkt echt zo sneu! En in dit geval wist ik van tevoren al dat het toch niks kon worden, aangezien hij aan de andere kant van de wereld woont. Het lijkt wel of ik constant iemand nodig heb om me aan vast te klampen. Niet dat ik dat in het echt ook doe, ik snap ook wel dat dat mensen afschrikt, en uiteindelijk wil ook mijn eigen leven hebben, maar in gedachten wel.
zondag 27 december 2009 om 12:36
Watcha,
Hoe voel je je nu, nu het weer overdag is, en licht.
Ik herken wel iets in je topic titel (het overromantiseren) maar ik merk dat dit bij mij vooral 's avonds speelt. Ook het gevoel dat je je vastklampt aan iemand. Dat is niet prettig. Verstandelijk weet je dat je niet goed bezig bent, maar je blijft er maar over malen. Ik herken het..
En om dan vervolgens de volgende ochtend jezelf af te vragen: what was I thinking??
Hoe voel je je nu, nu het weer overdag is, en licht.
Ik herken wel iets in je topic titel (het overromantiseren) maar ik merk dat dit bij mij vooral 's avonds speelt. Ook het gevoel dat je je vastklampt aan iemand. Dat is niet prettig. Verstandelijk weet je dat je niet goed bezig bent, maar je blijft er maar over malen. Ik herken het..
En om dan vervolgens de volgende ochtend jezelf af te vragen: what was I thinking??
zondag 27 december 2009 om 18:51
Hm..t is wel minder, maar nog steeds niet over. Maar ik vind het nog steeds onzin hoe ik hier over denk!
Hij was hier, het was leuk, het klikte, we hebben ook wat woorden gehad/dingen die niet zo lekker liepen maar die zijn wel weer opgelost, ik heb verder echt een top tijd gehad met hem en ik denk dat ik ook wel wat meer voor hem betekende dan de anderen,
maar: ik wist van tevoren dat hij aan de andere kant van de wereld woont. Ik weet dat ik hem verder helemaal niet ken, dat hij een heel ander leven heeft en anders is opgevoed en dat het dus helemaal geen kans van slagen heeft.
En toch probeer ik in mijn hoofd uitwegen te vinden. Ik vind het gewoon zo stom dat ik niet kan zeggen: oke, het waren een paar leuke dagen, en hier houdt het op. Het lijkt wel of ik continu met iemand in mn hoofd wil zitten, niet per se voor een relatie maar wel iemand waar ik op dat moment mee bezig ben, en dat dat pas over gaat als er weer iemand anders in mn hoofd zit. Een soort verslaving is het dus.
Hij was hier, het was leuk, het klikte, we hebben ook wat woorden gehad/dingen die niet zo lekker liepen maar die zijn wel weer opgelost, ik heb verder echt een top tijd gehad met hem en ik denk dat ik ook wel wat meer voor hem betekende dan de anderen,
maar: ik wist van tevoren dat hij aan de andere kant van de wereld woont. Ik weet dat ik hem verder helemaal niet ken, dat hij een heel ander leven heeft en anders is opgevoed en dat het dus helemaal geen kans van slagen heeft.
En toch probeer ik in mijn hoofd uitwegen te vinden. Ik vind het gewoon zo stom dat ik niet kan zeggen: oke, het waren een paar leuke dagen, en hier houdt het op. Het lijkt wel of ik continu met iemand in mn hoofd wil zitten, niet per se voor een relatie maar wel iemand waar ik op dat moment mee bezig ben, en dat dat pas over gaat als er weer iemand anders in mn hoofd zit. Een soort verslaving is het dus.
maandag 28 december 2009 om 12:06
Watcha,
ik denk dat je topictitel heel goed gekozen is door je: je overromantiseert inderdaad teveel! Je maakt er meer van dan het is/was. Geen verwijt hoor, want ik ken die valkuil. Ik kom er zelf ook net weer uitgekrabbeld.
Maar.. het heeft mij wel aan het denken gezet over mezelf. Waarom doe ik dit, waarom gebeurt het dat ik zoiets/zo iemand zo mijn gedachten laat beheersen? Waar blijf ik zelf in dit verhaal?
Het kostte mij ook een paar dagen, maar uiteindelijk ben ik wel tot de conclusie gekomen dat ik het gewoon te graag wilde. Ik wilde té graag dat hij me leuk vond, ondanks dat ik zelf toch best ook wat puntjes zag die ik minder leuk aan hem vond. Uiteindelijk kan ik dan niet anders concluderen dat het toch een behoorlijk inzicht in jezelf geeft: je stelt je veel te afhankelijk op! Kijk eens goed naar jezelf: ben je blij met jezelf? Vind je jezelf de moeite waard? Als je hierop 'ja' kunt antwoorden, dan zou je hieruit kracht moeten putten. Het gaat er immers om dat je met jezélf gelukkig bent. Een ander kan daar wellicht iets leuks/moois aan toevoegen, maar in basis dien je om te beginnen zélf een leuk leven te hebben!
(klinkt allemaal misschien heel oudbollig en belerend, maar.. het is, hoe dooddoenerig ook, wel waar...)
ik denk dat je topictitel heel goed gekozen is door je: je overromantiseert inderdaad teveel! Je maakt er meer van dan het is/was. Geen verwijt hoor, want ik ken die valkuil. Ik kom er zelf ook net weer uitgekrabbeld.
Maar.. het heeft mij wel aan het denken gezet over mezelf. Waarom doe ik dit, waarom gebeurt het dat ik zoiets/zo iemand zo mijn gedachten laat beheersen? Waar blijf ik zelf in dit verhaal?
Het kostte mij ook een paar dagen, maar uiteindelijk ben ik wel tot de conclusie gekomen dat ik het gewoon te graag wilde. Ik wilde té graag dat hij me leuk vond, ondanks dat ik zelf toch best ook wat puntjes zag die ik minder leuk aan hem vond. Uiteindelijk kan ik dan niet anders concluderen dat het toch een behoorlijk inzicht in jezelf geeft: je stelt je veel te afhankelijk op! Kijk eens goed naar jezelf: ben je blij met jezelf? Vind je jezelf de moeite waard? Als je hierop 'ja' kunt antwoorden, dan zou je hieruit kracht moeten putten. Het gaat er immers om dat je met jezélf gelukkig bent. Een ander kan daar wellicht iets leuks/moois aan toevoegen, maar in basis dien je om te beginnen zélf een leuk leven te hebben!
(klinkt allemaal misschien heel oudbollig en belerend, maar.. het is, hoe dooddoenerig ook, wel waar...)
maandag 28 december 2009 om 12:13
Ja, ik denk ook dat het hem daar in zit. Ben er aan aan het werken, maar het duurt zo lang
Het is niet zo dat ik zit te springen om een relatie, denk ook dat ik daar helemaal niet aan toe ben, maar yayaatje, wat jij zegt dat ik graag wil dat iemand me leuk vindt, dat zou het best wel eens kunnen zijn.
Het stomme is dat ik geen reden heb om ontevreden met mijn leven te zijn; al met al heb ik best mazzel. Maar mijn onzekerheid staat me zo in de weg, dat ik daar op heel veel punten last van heb. Ik vind het vaak lastig om aandacht te vragen van mensen, misschien dat het dat ook wel is, dat ik zo iemands onverdeelde aandacht heb en dat ik dat vooral wil.
Het stomme is, ik zie er leuk uit (ik vind mezelf prima maar mannen zijn vaak helemaal weg van me, dus het zal wel), ik ben geen allemansvriend maar wel gezellig, qua carriere gaat het uitstekend, dus ik heb helemaal geen reden om onzeker te zijn. En toch ben ik het.
@iris, ik weet het, het klinkt stom
Het is niet zo dat ik zit te springen om een relatie, denk ook dat ik daar helemaal niet aan toe ben, maar yayaatje, wat jij zegt dat ik graag wil dat iemand me leuk vindt, dat zou het best wel eens kunnen zijn.
Het stomme is dat ik geen reden heb om ontevreden met mijn leven te zijn; al met al heb ik best mazzel. Maar mijn onzekerheid staat me zo in de weg, dat ik daar op heel veel punten last van heb. Ik vind het vaak lastig om aandacht te vragen van mensen, misschien dat het dat ook wel is, dat ik zo iemands onverdeelde aandacht heb en dat ik dat vooral wil.
Het stomme is, ik zie er leuk uit (ik vind mezelf prima maar mannen zijn vaak helemaal weg van me, dus het zal wel), ik ben geen allemansvriend maar wel gezellig, qua carriere gaat het uitstekend, dus ik heb helemaal geen reden om onzeker te zijn. En toch ben ik het.
@iris, ik weet het, het klinkt stom
maandag 28 december 2009 om 14:01
Watcha,
Ja, ik heb de persoon in kwestie wel uit mijn hoofd gezet. In zoverre, het is nog erg pril allemaal. Het is pas sinds gisteravond dat ik nu weet hoe hij er echt in zit en hij heeft aangegeven dat hij niet volledig voor me kan/wil gaan. Maar ik merkte gelijk dat deze reactie van hem me, ondanks de feitelijk wat teleurstellende uitkomst, me zoveel rúst gaf! Ik werd helemaal gék van mezelf, ik blééf maar malen, met hem in mijn hoofd zitten, me afvragen wat hij vond, wat hij wilde.
En nu ik eenmaal weet hoe hij er in zit, kan ik het verbazingwekkend genoeg eigenlijk prima accepteren. Het is goed zo.
Het gekke aan dit hele verhaal is wel dat ik merkte aan mezelf dat ik m.n. druk was met hoe hij op mij zou reageren, ondanks dat ik zelf toch best wat puntjes zag (en ook al bij een eerdere afspraak met hem had gezien) die ik wat minder leuk vond. Maar op de 1 of andere manier was dat schijnbaar van ondergeschikt belang. Het draaide bij mij er alleen maar om dat ik die bevestiging van hem kreeg.
Was wel ff een fikse reality check hoor, moet ik zeggen. Ik zag heel goed wat er gebeurde, hoe verkeerd ik ermee bezig was en toch kon ik het amper stoppen.
In dat opzicht zie ik dit hele gebeuren dus ook echt een beetje als een leerschool (dit daten). Het geeft me veel inzicht in hoe ik ben en waar ik sta (nog erg onzeker dus..)
Ja, ik heb de persoon in kwestie wel uit mijn hoofd gezet. In zoverre, het is nog erg pril allemaal. Het is pas sinds gisteravond dat ik nu weet hoe hij er echt in zit en hij heeft aangegeven dat hij niet volledig voor me kan/wil gaan. Maar ik merkte gelijk dat deze reactie van hem me, ondanks de feitelijk wat teleurstellende uitkomst, me zoveel rúst gaf! Ik werd helemaal gék van mezelf, ik blééf maar malen, met hem in mijn hoofd zitten, me afvragen wat hij vond, wat hij wilde.
En nu ik eenmaal weet hoe hij er in zit, kan ik het verbazingwekkend genoeg eigenlijk prima accepteren. Het is goed zo.
Het gekke aan dit hele verhaal is wel dat ik merkte aan mezelf dat ik m.n. druk was met hoe hij op mij zou reageren, ondanks dat ik zelf toch best wat puntjes zag (en ook al bij een eerdere afspraak met hem had gezien) die ik wat minder leuk vond. Maar op de 1 of andere manier was dat schijnbaar van ondergeschikt belang. Het draaide bij mij er alleen maar om dat ik die bevestiging van hem kreeg.
Was wel ff een fikse reality check hoor, moet ik zeggen. Ik zag heel goed wat er gebeurde, hoe verkeerd ik ermee bezig was en toch kon ik het amper stoppen.
In dat opzicht zie ik dit hele gebeuren dus ook echt een beetje als een leerschool (dit daten). Het geeft me veel inzicht in hoe ik ben en waar ik sta (nog erg onzeker dus..)
maandag 28 december 2009 om 17:17
Hm ik herken het wel dat je inderdaad liever een 'nee' hebt dan niks; dan is er in ieder geval geen twijfel meer mogelijk. In dit geval natuurlijk ook niet: ik zie hem nooit meer.
Ik ben op dit moment heel erg aan mn onzekerheid aan t werken, dus ik hoop dat het ook hier op zn weerslag zal hebben!
Bedankt dat je met me hebt meegedacht! Ik zal af en toe het dating-topic wel eens in de gaten houden om te kijken hoe het je vergaat
Ik ben op dit moment heel erg aan mn onzekerheid aan t werken, dus ik hoop dat het ook hier op zn weerslag zal hebben!
Bedankt dat je met me hebt meegedacht! Ik zal af en toe het dating-topic wel eens in de gaten houden om te kijken hoe het je vergaat
maandag 28 december 2009 om 21:02
Dat doe maar, Watcha, ik ben zelf ook benieuwd hoe het me zal vergaan, ha ha.
Vooralsnog voel ik me er nog altijd prima onder en geniet ik van de hervonden rust. Ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden!
Ik hoop ook voor je dat het je lukt om aan je onzekerheid te werken. Het is jammer om te moeten constateren dat je zo aan jezelf gaat lopen twijfelen, terwijl je in principe best weet dat je prima bent zoals je bent!
Vooralsnog voel ik me er nog altijd prima onder en geniet ik van de hervonden rust. Ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden!
Ik hoop ook voor je dat het je lukt om aan je onzekerheid te werken. Het is jammer om te moeten constateren dat je zo aan jezelf gaat lopen twijfelen, terwijl je in principe best weet dat je prima bent zoals je bent!
maandag 28 december 2009 om 22:13
Het IS ook moeilijk Watcha, en het is erg confronterend om zoiets opnieuw weer vast te moeten stellen.
Ik had het er onlangs nog met een vriendin van me over. Ik kan me nog herinneren dat ik als baby al schijnbaar extreem gevoelig was. Mijn moeder vertelde dat wanneer zij mij op de commode aan het verschonen was en bijv. even naar mijn vader riep die beneden stond of hij het gas iets lager wilde zetten, dat ik daar volkomen van over mijn toeren raakte.
Later, als peuter/kleuter zijnde, was ik doods- en doodsbang toen ik bij sinterklaas moest komen. Ik kon letterlijk wel in mijn moeder kruipen, zo bang, zo onzeker.
Wat ik hiermee wil zeggen is, is dat ik denk dat het bij sommigen (zoals bij mij dus) schijnbaar ook iets aangeborens is. Ik ben van nature schijnbaar erg onzeker, bangig. En natuurlijk is dit in de loop der tijd godzijdank wel beter geworden en sta ik nu goed mijn mannetje, maar wanneer het op dergelijke gevoeligheden aankomen die daadwerkelijk mijn gevoel raken, dan voel ik even weer die allesoverheersende onzekerheid. Die angst om niet goed genoeg te zijn, of zo. Heel raar en ook niet fijn om te bemerken...
Ik had het er onlangs nog met een vriendin van me over. Ik kan me nog herinneren dat ik als baby al schijnbaar extreem gevoelig was. Mijn moeder vertelde dat wanneer zij mij op de commode aan het verschonen was en bijv. even naar mijn vader riep die beneden stond of hij het gas iets lager wilde zetten, dat ik daar volkomen van over mijn toeren raakte.
Later, als peuter/kleuter zijnde, was ik doods- en doodsbang toen ik bij sinterklaas moest komen. Ik kon letterlijk wel in mijn moeder kruipen, zo bang, zo onzeker.
Wat ik hiermee wil zeggen is, is dat ik denk dat het bij sommigen (zoals bij mij dus) schijnbaar ook iets aangeborens is. Ik ben van nature schijnbaar erg onzeker, bangig. En natuurlijk is dit in de loop der tijd godzijdank wel beter geworden en sta ik nu goed mijn mannetje, maar wanneer het op dergelijke gevoeligheden aankomen die daadwerkelijk mijn gevoel raken, dan voel ik even weer die allesoverheersende onzekerheid. Die angst om niet goed genoeg te zijn, of zo. Heel raar en ook niet fijn om te bemerken...
maandag 28 december 2009 om 23:01
Ja, mn vader zei laatst dat ik vroeger al-tijd de laatste was die door de deur kwam, ik liep altijd achter de anderen aan omdat ik nooit het voortouw durfde te nemen. Zo herkenbaar, en zo confronterend.
Als het moet kan ik het best hoor, ik heb ontzettend veel in m'n eentje gedaan. Maar als anderen het doen, kunnen ze het vast beter dan ik.
Ik kan net als jij ook best voor mezelf opkomen als het moet, maar inderdaad, sommige dingen kan ik zo slecht hebben!
Als het moet kan ik het best hoor, ik heb ontzettend veel in m'n eentje gedaan. Maar als anderen het doen, kunnen ze het vast beter dan ik.
Ik kan net als jij ook best voor mezelf opkomen als het moet, maar inderdaad, sommige dingen kan ik zo slecht hebben!
maandag 28 december 2009 om 23:31
Ach lieve Watcha, nee, ik ben inderdaad helemaal niet geïrriteerd. De reden waarom ik het met hoofdletters schreef is omdat ik wilde benadrukken dat ik me zo kan verplaatsen in je gevoel, dat ik je zo snap!
Nee lieve meid, ik ben allesbehalve geïrriteerd. Ik leef alleen maar met je mee omdat ik je gevoelens zo goed herken!
Nee lieve meid, ik ben allesbehalve geïrriteerd. Ik leef alleen maar met je mee omdat ik je gevoelens zo goed herken!
maandag 28 december 2009 om 23:42
Ik snap t
Stom he, terwijl het echt zo aardig van je is dat je meedenkt!
Denk je trouwens dat het bij jou aangeboren is? Ik herken het namelijk heel erg in het gedrag van mijn moeder, alleen die heeft het echt in extreme mate. Toen ik als 18-jarige met haar op vakantie was regelde ik alles, zeg maar. Ik vraag me af of ik haar gedrag zelfs als peuter al over heb genomen, of dat het echt een aangeboren eigenschap is. Niet dat het wat uitmaakt, natuurlijk.
Stom he, terwijl het echt zo aardig van je is dat je meedenkt!
Denk je trouwens dat het bij jou aangeboren is? Ik herken het namelijk heel erg in het gedrag van mijn moeder, alleen die heeft het echt in extreme mate. Toen ik als 18-jarige met haar op vakantie was regelde ik alles, zeg maar. Ik vraag me af of ik haar gedrag zelfs als peuter al over heb genomen, of dat het echt een aangeboren eigenschap is. Niet dat het wat uitmaakt, natuurlijk.
maandag 28 december 2009 om 23:53
Ja Watcha, ik denk in mijn geval wel dat het iets is 'wat in mijn genen' zit. Het voorbeeld wat ik hierboven al even beschreef, over hoe ik over mijn toeren raakte als baby als mijn moeder maar even haar stem verhief, hoe ontzettend bang en onzeker ik was bij sinterklaas. Ook op wat latere leeftijd weet ik nog dat ik vaak erg onzeker was (ik was bijv. ook degene die nooit eens een vriendje had en de allereerste keer dat ik echt ging zoenen met een jongen was het een jongen die ik niet eens leuk vond, maar puur omdat ik het ook eens mee wilde maken...).
Ik denk overigens wel dat het wat uitmaakt, of je dergelijke gevoelens al van kinds af aan hebt, of niet. Als dat nl. zo is, dan zit het een beetje ingebakken in je en komen deze gevoelens al snel weer naar boven zodra er iets is wat echt je gevoel raakt.
Goddank dat ik in de loop der jaren mezelf wel sterker ontwikkeld heb, maar ik zie nog altijd, tot op de dag van vandaag, heel duidelijk hoe onzeker ik soms kan zijn. Als het er écht op aankomt. Ik ben nog altijd de zgn. 'pleaser' , heb altijd de neiging om mijn eigen gevoelens/gedachtes ondergeschikt te maken aan die van een ander. Ik zal iemand bijv. niet snel zeggen dat ik iets van hem/haar niet leuk vind.
Alhoewel.. ik herinner me, terwijl ik dit opschrijf naar je, dat ik dit dus gisteravond bij mijn 'date' wel heb gedaan. Ik heb hem wel laten weten dat ik een bep. actie van hem niet erg fijn heb gevonden. Maar.. ik doe dit dan weer heel voorzichtig. Ben altijd bang om mensen op hun ziel te trappen...
Ik denk overigens wel dat het wat uitmaakt, of je dergelijke gevoelens al van kinds af aan hebt, of niet. Als dat nl. zo is, dan zit het een beetje ingebakken in je en komen deze gevoelens al snel weer naar boven zodra er iets is wat echt je gevoel raakt.
Goddank dat ik in de loop der jaren mezelf wel sterker ontwikkeld heb, maar ik zie nog altijd, tot op de dag van vandaag, heel duidelijk hoe onzeker ik soms kan zijn. Als het er écht op aankomt. Ik ben nog altijd de zgn. 'pleaser' , heb altijd de neiging om mijn eigen gevoelens/gedachtes ondergeschikt te maken aan die van een ander. Ik zal iemand bijv. niet snel zeggen dat ik iets van hem/haar niet leuk vind.
Alhoewel.. ik herinner me, terwijl ik dit opschrijf naar je, dat ik dit dus gisteravond bij mijn 'date' wel heb gedaan. Ik heb hem wel laten weten dat ik een bep. actie van hem niet erg fijn heb gevonden. Maar.. ik doe dit dan weer heel voorzichtig. Ben altijd bang om mensen op hun ziel te trappen...
dinsdag 29 december 2009 om 11:43
Ik kan dus ook juist verschrikkelijk onaardig en direct zijn. Misschien is het een soort tegenreactie, en kan ik t niet goed middelen. Ik laat vaak de dingen op zijn beloop, en dan ineens gooi ik mn hakken in het zand en is het over. Dus ik moet hier nog een weg in zien te vinden.
Het rare is ook dat ik denk ik nooit echt in mezelf heb geloofd, maar dat ik dus op gegeven moment wel ontzettend veel aandacht kreeg. Mannen vinden het lieve meisje dat ik lijk te zijn vaak erg leuk. Ik heb in het begin ook vaak voor jongens gekozen die ik niet eens echt leuk vind, heb zelfs een relatie van drie jaar gehad waarvan ik nog steeds zo'n verschrikkelijke spijt heb, maar ik weet de laatse tijd wel beter wat ik wil
Ik denk graag dat het me niet kan schelen als ik iemand op z'n ziel trap, maar diep van binnen ben ik denk ik doodsbang.
Het rare is ook dat ik denk ik nooit echt in mezelf heb geloofd, maar dat ik dus op gegeven moment wel ontzettend veel aandacht kreeg. Mannen vinden het lieve meisje dat ik lijk te zijn vaak erg leuk. Ik heb in het begin ook vaak voor jongens gekozen die ik niet eens echt leuk vind, heb zelfs een relatie van drie jaar gehad waarvan ik nog steeds zo'n verschrikkelijke spijt heb, maar ik weet de laatse tijd wel beter wat ik wil
Ik denk graag dat het me niet kan schelen als ik iemand op z'n ziel trap, maar diep van binnen ben ik denk ik doodsbang.
donderdag 31 december 2009 om 17:52
heey! voel me wel wat beter, het slijt wel
het is me inmiddels wel duidelijk geworden dat ik er sowieso niet zo veel achter moet zoeken, maar ik had er ook spijt van gehad als ik die dagen niet met hem door had gebracht, dus ach, zo is het prima.
moet er nog wel veel aan denken, maar dat gaat ook wel over. Heb inmiddels weer veel leuke dingen gedaan dus dat helpt!
Fijne jaarwisseling! Haha, het is net een chat geworden tussen ons
het is me inmiddels wel duidelijk geworden dat ik er sowieso niet zo veel achter moet zoeken, maar ik had er ook spijt van gehad als ik die dagen niet met hem door had gebracht, dus ach, zo is het prima.
moet er nog wel veel aan denken, maar dat gaat ook wel over. Heb inmiddels weer veel leuke dingen gedaan dus dat helpt!
Fijne jaarwisseling! Haha, het is net een chat geworden tussen ons
donderdag 31 december 2009 om 21:22
Fijn om te lezen dat je je weer wat beter voelt, Watcha! Goed dat je het zo kunt zien (als je die dagen niet met hem had gehad, had je de goede momenten ook gemist. Dus inderdaad: wees blij/dankbaar dat je ze wél hebt gehad).
Ik herken wel wat je schrijft hoor. Als het dan zo leuk is geweest, dan wil je dat graag vasthouden he? Ik vind het echt goed van je hoe snel je jezelf weer herpakt hebt.
Ook voor jou een hele fijne jaarwisseling en dat 2010 je maar heel veel fijne dingen mag brengen!
Ik herken wel wat je schrijft hoor. Als het dan zo leuk is geweest, dan wil je dat graag vasthouden he? Ik vind het echt goed van je hoe snel je jezelf weer herpakt hebt.
Ook voor jou een hele fijne jaarwisseling en dat 2010 je maar heel veel fijne dingen mag brengen!
