Psyche
alle pijlers
Ik trek het niet meer
maandag 8 februari 2021 om 18:53
Mijn leven is al moeilijk begonnen door mijn adoptie. Ik ben er tot zo'n zeven jaar geleden, redelijk doorheen gekomen. Maar de afgelopen zeven jaar is er zoveel gebeurt in mijn leven, denk hierbij aan: gezondheid, slaap problemen, onderzoeken in het ziekenhuis, veel en verschillende medicatie, werk, relatie, familie en roots. Voor mijn gevoel raak ik van het ene in het andere verzeild. Vanaf tweeduizend veertien heb ik professionele hulp ingeschakeld en tot op heden heb ik dit nog. Maar in plaats van dat het minder wordt, komt er steeds meer bij. Al zegt de hulpverlening dat bepaalde dingen er altijd heeft gezeten, maar nu pas los komt of toegelaten wordt. Ondertussen ben ik ziek thuis komen te zitten van het werk en inmiddels ben ik ziek uit dienst gegaan. Vanwege burn-out, depressie en trauma. Ik ben alleen (geen partner of kinderen) en ookal heb ik een netwerk van familie en vrienden om mij heen, ik voel mij eenzaam, alleen en niks waard. En zie hierdoor vaak de zin van het leven niet meer. Mijn lijf staat vol spanning en stress, ik heb last van psychosomatische klachten en blijf in die vicieuze cirkel hangen. Zowel geestelijk als lichamelijk ben ik op en weet ik niet meer wat ik moet doen.
Zijn er mensen met een soort gelijke situatie of ervaringen, die dit met mij willen delen? Wat heeft jullie geholpen om er bovenop te komen of om dingen te accepteren?
Zijn er mensen met een soort gelijke situatie of ervaringen, die dit met mij willen delen? Wat heeft jullie geholpen om er bovenop te komen of om dingen te accepteren?
maandag 8 februari 2021 om 18:59
Zit je al 7! jaar wekelijks alle kleinste details van je leven op te diepen bij de hulpverlening? Lieverd, geen wonder, daar word je toch gillend gek van?
Het af en toe eens over jezelf hebben is gezond, maar echt hoor...
Verbaasd me dan ook niet dat er steeds meer bijkomt, zelfs zaken en zaakjes die jou nooit tot last zijn geweest zijn tijdens die sessies allemaal groter gemaakt dan dat ze zijn.
Ik weet geen oplossing voor je, was het maar waar.
Het af en toe eens over jezelf hebben is gezond, maar echt hoor...
Verbaasd me dan ook niet dat er steeds meer bijkomt, zelfs zaken en zaakjes die jou nooit tot last zijn geweest zijn tijdens die sessies allemaal groter gemaakt dan dat ze zijn.
Ik weet geen oplossing voor je, was het maar waar.
maandag 8 februari 2021 om 19:12
@cateautje, ja al zeven jaar helaas. Toen ik de hulpverlening ging inschakelen was mijn hoofddoel vooral help (wat dat toen precies ook mocht betekenen, want dat kon ik op dat moment niet aangeven). En een tijdsbestek waarin zoiets 'moest' gebeuren had ik niet. Maar ondanks dat, had ik ook nooit verwacht dat het allemaal zo lang zou duren. Gelukkig heb je er geen ervaring mee, maar wel bedankt voor je lieve berichtje.
maandag 8 februari 2021 om 19:15
Ik wens voor je dat je voor jezelf kiest en voor het leven zoals het je gelukkig kan maken en dat je stopt met doormodderen, want het leidt tot niets.
Denk maar zo, als ja doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.
Ik wens je ook wijsheid en het besef dat je aan niemands eisen hoeft te voldoen, het is jouw leven.
Denk maar zo, als ja doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.
Ik wens je ook wijsheid en het besef dat je aan niemands eisen hoeft te voldoen, het is jouw leven.
maandag 8 februari 2021 om 19:24
Ik ben ook geadopteerd. Hier heb ik dubbele gevoelens bij. Aan ene kant heb ik materieel gezien wat ik in mijn geboorteland niet had hunnen krijgen. Ook had ik een warm thuis bij mijn adoptieouders. Dat is het positieve. Maar ik heb me altijd anders gevoeld dan de mensen hier en nog. Niet een van hen. Het geeft me een minderwaardig gevoel. In dat opzicht ben ik niet blij met mijn adoptie. Ook heb ik autisme wat op mijn 20e ontdekt is. Daardoor is sociale omgang moeilijk voor me. Vroeger veel gepest geweest. Zowel met mijn uiterlijk als gedrag. In mijn volwassen leven niet meer, maar het gevoel niet goed te zijn zoals ik ben blijft me wel achtervolgen.
maandag 8 februari 2021 om 19:26
Nou weet ik de achtergrond van jouw adoptieverhaal natuurlijk niet, maar je geeft het wel gelijk een negatieve insteek, zeg! Misschien was je wel veel slechter af geweest als je niet zou zijn geadopteerd. Je zou dus ook kunnen beginnen met: ik heb echt geluk gehad in het begin van mijn leven ...
Verder is het niet heel raar dat dingen als werk en een relatie en familie gebeuren in je leven, toch?
Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch. Maar goed, dat zal dan ook wel zijn dan. Ik heb werkelijk geen idee.
Verder is het niet heel raar dat dingen als werk en een relatie en familie gebeuren in je leven, toch?
Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch. Maar goed, dat zal dan ook wel zijn dan. Ik heb werkelijk geen idee.
maandag 8 februari 2021 om 19:27
Wauw wat mooi gezegd, dank je wel! Ik krijg er gewoon tranen van in mijn ogen.Cateautje schreef: ↑08-02-2021 19:15Ik wens voor je dat je voor jezelf kiest en voor het leven zoals het je gelukkig kan maken en dat je stopt met doormodderen, want het leidt tot niets.
Denk maar zo, als ja doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.
Ik wens je ook wijsheid en het besef dat je aan niemands eisen hoeft te voldoen, het is jouw leven.
maandag 8 februari 2021 om 19:29
Je hebt geen idee van de forse problematiek waar een overgroot deel van de geadopteerde kinderen mee te kampen hebben?humanista schreef: ↑08-02-2021 19:26Nou weet ik de achtergrond van jouw adoptieverhaal natuurlijk niet, maar je geeft het wel gelijk een negatieve insteek, zeg! Misschien was je wel veel slechter af geweest als je niet zou zijn geadopteerd. Je zou dus ook kunnen beginnen met: ik heb echt geluk gehad in het begin van mijn leven ...
Verder is het niet heel raar dat dingen als werk en een relatie en familie gebeuren in je leven, toch?
Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch. Maar goed, dat zal dan ook wel zijn dan. Ik heb werkelijk geen idee.
maandag 8 februari 2021 om 19:32
Zeven jaar hulpverlening is geen doormodderen. Niet alles is op te lossen met 10 sessies cognitieve therapie. Misschien heb je het wel 10 jaar nodig, misschien je hele leven. Ik vind het kwalijk dat Cateautje hulp voorstelt als iets wat vooral niet te lang mag duren.
Wel is net zo, dat je kunt kijken wat het je tot nu toe gebracht heeft. Is dat wat je ervan verwacht? Past de vorm bij je? Misschien heb je meer aan een haptonoom of een lichaamsgerichte therapeut, misschien helemaal geen therapie maar een andere vorm van hulp, een coachingstraject om uit je burnout te komen?
Wat ik zeker zou proberen is yoga bij een goede docent, en dan een tijdje volhouden. Het lichaam houdt stress en trauma vast, maar via je lichaam kan je het ook weer oplossen.
Wel is net zo, dat je kunt kijken wat het je tot nu toe gebracht heeft. Is dat wat je ervan verwacht? Past de vorm bij je? Misschien heb je meer aan een haptonoom of een lichaamsgerichte therapeut, misschien helemaal geen therapie maar een andere vorm van hulp, een coachingstraject om uit je burnout te komen?
Wat ik zeker zou proberen is yoga bij een goede docent, en dan een tijdje volhouden. Het lichaam houdt stress en trauma vast, maar via je lichaam kan je het ook weer oplossen.
maandag 8 februari 2021 om 19:35
Veel sterkte TO. Het klinkt alsof er veel meer aan de hand is dan een burnout. Heb je weleens overwogen om van therapie te wisselen?
Zaken zouden op termijn toch beter moeten worden?
Denk er eens over na. Ik kan altijd een keer met je huisarts praten.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 8 februari 2021 om 19:55
Die laatste zin vind ik ook niet ok. Trauma krijg je vaak niet opgelost met alleen yoga. In combinatie met een goede registertherapeut die weet wat zij of hij doet, kan het zeker bijdragen.xynix schreef: ↑08-02-2021 19:32Zeven jaar hulpverlening is geen doormodderen. Niet alles is op te lossen met 10 sessies cognitieve therapie. Misschien heb je het wel 10 jaar nodig, misschien je hele leven. Ik vind het kwalijk dat Cateautje hulp voorstelt als iets wat vooral niet te lang mag duren.
Wel is net zo, dat je kunt kijken wat het je tot nu toe gebracht heeft. Is dat wat je ervan verwacht? Past de vorm bij je? Misschien heb je meer aan een haptonoom of een lichaamsgerichte therapeut, misschien helemaal geen therapie maar een andere vorm van hulp, een coachingstraject om uit je burnout te komen?
Wat ik zeker zou proberen is yoga bij een goede docent, en dan een tijdje volhouden. Het lichaam houdt stress en trauma vast, maar via je lichaam kan je het ook weer oplossen.
maandag 8 februari 2021 om 20:02
Als je al 7 jaar therapie volgt bij dezelfde persoon zou ik mij ook voorzichtig afvragen of deze therapie echt helpt. Of je misschien verder komt met andere therapie of een combinatie van je huidige therapie en andere therapie.
Hoe vaak heb je trouwens therapie en volstaat die hoeveelheid?
Of heb je misschien - eventueel tijdelijk - net nood aan intensievere therapie, groepstherapie, ...?
Als je een sterk netwerk rond je hebt kan je zulke zaken natuurlijk ook eerst met hen bespreken voor je ze ter sprake brengt bij je therapeut.
(Niet elke therapeut wil zijn cliënt zomaar "kwijt".)
Hoe vaak heb je trouwens therapie en volstaat die hoeveelheid?
Of heb je misschien - eventueel tijdelijk - net nood aan intensievere therapie, groepstherapie, ...?
Als je een sterk netwerk rond je hebt kan je zulke zaken natuurlijk ook eerst met hen bespreken voor je ze ter sprake brengt bij je therapeut.
(Niet elke therapeut wil zijn cliënt zomaar "kwijt".)
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 8 februari 2021 om 20:27
humanista schreef: ↑08-02-2021 19:26Nou weet ik de achtergrond van jouw adoptieverhaal natuurlijk niet, maar je geeft het wel gelijk een negatieve insteek, zeg! Misschien was je wel veel slechter af geweest als je niet zou zijn geadopteerd. Je zou dus ook kunnen beginnen met: ik heb echt geluk gehad in het begin van mijn leven ...
Verder is het niet heel raar dat dingen als werk en een relatie en familie gebeuren in je leven, toch?
Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch. Maar goed, dat zal dan ook wel zijn dan. Ik heb werkelijk geen idee.
"Ik heb echt geluk gehad in het begin van mijn leven".......?
Jij snapt inderdaad helemaal niks van mogelijke problematiek rond adoptie. TO heeft niet gevraagd om weggehaald/weggegeven te worden als kind. Voor veel kinderen is dit later uiterst traumatisch. Adoptiekinderen "moeten" dankbaar zijn. Nou, ze moeten niks. Altijd die aannames dat ze beter af zijn door adoptie; dat weet niemend. En dat is het erge.
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 08-02-2021 20:39
0.05% gewijzigd
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
maandag 8 februari 2021 om 20:28
@hondenmens, bedankt voor het delen van je ervaring. Mijn gevoelens zijn ook dubbel wat adoptie betreft. Ik ben er geweest en op zoek gegaan naar antwoorden, maar er zijn alleen maar vragen bijgekomen. Hier in Nederland kan ik ook niet aarden, ondanks ik bij twee hele lieve en fantastische adoptieouders ben terecht gekomen. Is het onderwerp adoptie voor jou nu klaar of wil je er nog iets mee? Autisme maakt het inderdaad niet makkelijk. Naar dat het je sociale leven zo beperkt. En dingen zoals pesten, vergeet je nooit meer.
@humanista, als je niets weet van bepaalde onderwerpen, dan kan je daar iemand naar vragen of gewoon niet reageren. Je hebt geen idee wat je zegt.
@Thordïs, dank je wel. Het ligt inderdaad een stuk ingewikkelde, helaas.
@Xynix, naar de tien jaar hulpverlening ben ik hard op weg. Ik vat cateutje haar reactie niet op als zijnde dat het niet te lang mag duren, maar dat is mijn mening. Een tijdsduur is nooit te geven met dit soort dingen en dat hoeft ook niet. Het maakt het voor mij alleen heel moeilijk omdat ik niet zie of voel dat er positieve verandering is. Ik heb al veel gedaan in de afgelopen zeven jaar, een betrokken huisarts, naar een psycholoog, naar een fysiotherapeut, naar een voedingsdeskundige, naar een haptonoom, meditatie en medicatie geprobeerd, emdr, groepstherapie en nu individuele therapie. Pas bij het laatste heb ik het gevoel dat dit de iets voor mij kan betekenen. Maar één keer in de week een uurtje, is niet veel. Gezien het feit wat er allemaal los komt en wat zich af blijft spelen.
@ viva-amber, dank je wel voor je knuffel. Zie hierboven voor je vragen. Wat ik een tijd gedacht heb is dat ik door middel van professionele hulp beter wilde worden. Inmiddels ben ik zover dat het hier niet gaat over beter worden, maar de gebeurtenissen en bepaalde dingen te accepteren, verwerken en leren mee om te gaan. Maar ik weet niet hoe en dat geeft zo'n machteloos en eenzaam gevoel.
@humanista, als je niets weet van bepaalde onderwerpen, dan kan je daar iemand naar vragen of gewoon niet reageren. Je hebt geen idee wat je zegt.
@Thordïs, dank je wel. Het ligt inderdaad een stuk ingewikkelde, helaas.
@Xynix, naar de tien jaar hulpverlening ben ik hard op weg. Ik vat cateutje haar reactie niet op als zijnde dat het niet te lang mag duren, maar dat is mijn mening. Een tijdsduur is nooit te geven met dit soort dingen en dat hoeft ook niet. Het maakt het voor mij alleen heel moeilijk omdat ik niet zie of voel dat er positieve verandering is. Ik heb al veel gedaan in de afgelopen zeven jaar, een betrokken huisarts, naar een psycholoog, naar een fysiotherapeut, naar een voedingsdeskundige, naar een haptonoom, meditatie en medicatie geprobeerd, emdr, groepstherapie en nu individuele therapie. Pas bij het laatste heb ik het gevoel dat dit de iets voor mij kan betekenen. Maar één keer in de week een uurtje, is niet veel. Gezien het feit wat er allemaal los komt en wat zich af blijft spelen.
@ viva-amber, dank je wel voor je knuffel. Zie hierboven voor je vragen. Wat ik een tijd gedacht heb is dat ik door middel van professionele hulp beter wilde worden. Inmiddels ben ik zover dat het hier niet gaat over beter worden, maar de gebeurtenissen en bepaalde dingen te accepteren, verwerken en leren mee om te gaan. Maar ik weet niet hoe en dat geeft zo'n machteloos en eenzaam gevoel.
maandag 8 februari 2021 om 20:32
Ok, te kort door de bocht geformuleerd.Broodbakmachine schreef: ↑08-02-2021 19:55Die laatste zin vind ik ook niet ok. Trauma krijg je vaak niet opgelost met alleen yoga. In combinatie met een goede registertherapeut die weet wat zij of hij doet, kan het zeker bijdragen.
maandag 8 februari 2021 om 20:33
Ik heb het belangrijkste uit je post even dik gedrukt...humanista schreef: ↑08-02-2021 19:26Nou weet ik de achtergrond van jouw adoptieverhaal natuurlijk niet, maar je geeft het wel gelijk een negatieve insteek, zeg! Misschien was je wel veel slechter af geweest als je niet zou zijn geadopteerd. Je zou dus ook kunnen beginnen met: ik heb echt geluk gehad in het begin van mijn leven ...
Verder is het niet heel raar dat dingen als werk en een relatie en familie gebeuren in je leven, toch?
Het klinkt allemaal vreselijk dramatisch. Maar goed, dat zal dan ook wel zijn dan. Ik heb werkelijk geen idee.
maandag 8 februari 2021 om 20:33
Zou jouw therapeut ook bijvoorbeeld 2x per week kunnen? Bij sommige therapievormen (zoals bijvoorbeeld schematherapie) is dat (tijdelijk) heel normaal. Soms is het 1x f2f en 1x digitaal, soms 2x f2f etc. Er zijn meerdere opties. Wel moet je ook tijd hebben om te herstellen van je therapiesessies. Lukt dat goed? Heb je jouw omgeving durven vertellen wat je soms helpt om weer wat vooruit te kunnen?
anoniem_371087 wijzigde dit bericht op 08-02-2021 20:57
5.70% gewijzigd
maandag 8 februari 2021 om 20:34
Dankjewel!Broodbakmachine schreef: ↑08-02-2021 19:59TO, wat ontzettend naar voor je dat je jezelf zo voelt. Hierbij een virtuele knuffel.
maandag 8 februari 2021 om 20:35
maar je hebt ook veel meegemaakt, je start was al heel moeilijkbrown22 schreef: ↑08-02-2021 20:28
@Xynix, naar de tien jaar hulpverlening ben ik hard op weg. Ik vat cateutje haar reactie niet op als zijnde dat het niet te lang mag duren, maar dat is mijn mening. Een tijdsduur is nooit te geven met dit soort dingen en dat hoeft ook niet. Het maakt het voor mij alleen heel moeilijk omdat ik niet zie of voel dat er positieve verandering is. Ik heb al veel gedaan in de afgelopen zeven jaar, een betrokken huisarts, naar een psycholoog, naar een fysiotherapeut, naar een voedingsdeskundige, naar een haptonoom, meditatie en medicatie geprobeerd, emdr, groepstherapie en nu individuele therapie. Pas bij het laatste heb ik het gevoel dat dit de iets voor mij kan betekenen. Maar één keer in de week een uurtje, is niet veel. Gezien het feit wat er allemaal los komt en wat zich af blijft spelen.
kun je berusting vinden? Dat het is zoals het is? en dat dat voldoende is?
maandag 8 februari 2021 om 22:18
@broodbakmachine, klopt trauma's verwerk je niet alleen met yoga. Daar is echt meer voor nodig.
@wissewis, nee al die jaren is niet bij één therapeut of één soort therapie geweest. Ik ben begonnen bij een psycholoog, daar ben ik ruim vier jaar geweest. Aan haar ik heb ontzettend veel gehad, maar ik merkte dat ik iets intensievers nodig had. We hebben samen gekeken naar een goede vervolgstap en tot die tijd heeft zij mij ondersteund en toen het stokje overgedragen. Ik ben toen naar groepstherapie gegaan. Zestien weken lang, drie dagen in de week. Daar heb ik aan verschillende soorten therapieën deelgenomen zoals: cognitieve, emotie, PMT, leefstijl, psychoeducatie, assertiviteit, creativiteit (en misschien vergeet ik er nog één of twee). Alleen is er veel te veel naar de groep gekeken en te weinig naar iedereen individueel. En is het kort door de bocht flink tegengevallen. De therapie die ik nu heb is maar één keer in de week één uur. Door de verschillende dingen die er spelen, is het moeilijk om te focussen op één ding. Deels fijn want de therapeut beweegt met mij mee, deel niet fijn, er wordt voor mijn gevoel niets afgemaakt. Ik heb vaker aan mijn hoofdbehandelaar gevraagd of bijvoorbeeld psychische gesprekken of trauma therapie ernaast kan. Maar ze willen niet teveel tegelijk doen. Mijn netwerk is op de hoogte, ik ben heel open en eerlijk tegen hun. Maar ook voor hun is het lastig.
@sweetfirefly, ik ben het helemaal met je eens. En los van het feit dat een kind daar niet voor kiest, weet je ook niet altijd in wat voor situatie de moeder (vaak) en vader zaten. Zeg je dat ook tegen kinderen die bijvoorbeeld in pleeggezinnen zitten, zeg je tegen hun ook dat zij gezegend of dankbaar moeten zijn? Of überhaupt zeg je dat tegen kinderen?
@hunebed, bedankt voor je bericht. En zie mijn reacties hier tussen.
@broodbakmachine, mijn therapeut zit hartstikke vol. Er zijn overal gigantisch lange wachtlijsten, omdat ik intern bij de GGZ overstapte, had ik daar iets minder last van. En ze kampen met personeel tekort en langdurige ziekten. Ik ben open en eerlijk tegen mijn omgeving, maar na zeven jaar, word het ook steeds moeilijker voor mij om daar hulp en steun aan te vragen. Ik voel mij dan echt zo'n zeur, alleen maar negatief en nooit een keer iets leuks of positiefs. Ik weet het gewoon ook niet meer. Herstellen van mijn therapie sessie kan ik niet. Ik ga ermee malen, ik krijg die rust niet, slaapproblemen, paniekaanvallen en dan woon ik ook nog in een huis waar ik mij niet thuis voel. Vanwege mijn relatie, maar ook vanwege extreem geluidsoverlast door de buren. Daar gaat ook veel negatieve energie heen en is woningbouw en politie bij betrokken.
@lilalinda, dat zou ik graag willen, maar ik weet niet hoe. Het is te veel, ik weet niet waar ik moet beginnen of waar ik moet stoppen. Voor mijn gevoel doe ik er alles aan, maar wat kan nog anders? En wat ik eerder zei, het voelt alleen maar als meer in plaats van minder.
@xynix, nee hoor, jouw opvatting is niet verkeerd, hij is anders dan die van mij. En dat mag
.
@wissewis, nee al die jaren is niet bij één therapeut of één soort therapie geweest. Ik ben begonnen bij een psycholoog, daar ben ik ruim vier jaar geweest. Aan haar ik heb ontzettend veel gehad, maar ik merkte dat ik iets intensievers nodig had. We hebben samen gekeken naar een goede vervolgstap en tot die tijd heeft zij mij ondersteund en toen het stokje overgedragen. Ik ben toen naar groepstherapie gegaan. Zestien weken lang, drie dagen in de week. Daar heb ik aan verschillende soorten therapieën deelgenomen zoals: cognitieve, emotie, PMT, leefstijl, psychoeducatie, assertiviteit, creativiteit (en misschien vergeet ik er nog één of twee). Alleen is er veel te veel naar de groep gekeken en te weinig naar iedereen individueel. En is het kort door de bocht flink tegengevallen. De therapie die ik nu heb is maar één keer in de week één uur. Door de verschillende dingen die er spelen, is het moeilijk om te focussen op één ding. Deels fijn want de therapeut beweegt met mij mee, deel niet fijn, er wordt voor mijn gevoel niets afgemaakt. Ik heb vaker aan mijn hoofdbehandelaar gevraagd of bijvoorbeeld psychische gesprekken of trauma therapie ernaast kan. Maar ze willen niet teveel tegelijk doen. Mijn netwerk is op de hoogte, ik ben heel open en eerlijk tegen hun. Maar ook voor hun is het lastig.
@sweetfirefly, ik ben het helemaal met je eens. En los van het feit dat een kind daar niet voor kiest, weet je ook niet altijd in wat voor situatie de moeder (vaak) en vader zaten. Zeg je dat ook tegen kinderen die bijvoorbeeld in pleeggezinnen zitten, zeg je tegen hun ook dat zij gezegend of dankbaar moeten zijn? Of überhaupt zeg je dat tegen kinderen?
@hunebed, bedankt voor je bericht. En zie mijn reacties hier tussen.
@broodbakmachine, mijn therapeut zit hartstikke vol. Er zijn overal gigantisch lange wachtlijsten, omdat ik intern bij de GGZ overstapte, had ik daar iets minder last van. En ze kampen met personeel tekort en langdurige ziekten. Ik ben open en eerlijk tegen mijn omgeving, maar na zeven jaar, word het ook steeds moeilijker voor mij om daar hulp en steun aan te vragen. Ik voel mij dan echt zo'n zeur, alleen maar negatief en nooit een keer iets leuks of positiefs. Ik weet het gewoon ook niet meer. Herstellen van mijn therapie sessie kan ik niet. Ik ga ermee malen, ik krijg die rust niet, slaapproblemen, paniekaanvallen en dan woon ik ook nog in een huis waar ik mij niet thuis voel. Vanwege mijn relatie, maar ook vanwege extreem geluidsoverlast door de buren. Daar gaat ook veel negatieve energie heen en is woningbouw en politie bij betrokken.
@lilalinda, dat zou ik graag willen, maar ik weet niet hoe. Het is te veel, ik weet niet waar ik moet beginnen of waar ik moet stoppen. Voor mijn gevoel doe ik er alles aan, maar wat kan nog anders? En wat ik eerder zei, het voelt alleen maar als meer in plaats van minder.
@xynix, nee hoor, jouw opvatting is niet verkeerd, hij is anders dan die van mij. En dat mag
.
maandag 8 februari 2021 om 22:38
Zestien weken lang, drie dagen in de week. Daar heb ik aan verschillende soorten therapieën deelgenomen zoals: cognitieve, emotie, PMT, leefstijl, psychoeducatie, assertiviteit, creativiteit (en misschien vergeet ik er nog één of twee).
Dit lijkt me ook wel erg lastig om zoveel zo intensief te doen, en dan verschillende dingen proberen aan te pakken.
Kan me voorstellen dat het voelt (is) dat niets wordt afgerond.
Dit lijkt me ook wel erg lastig om zoveel zo intensief te doen, en dan verschillende dingen proberen aan te pakken.
Kan me voorstellen dat het voelt (is) dat niets wordt afgerond.
