Psyche
alle pijlers
Ik trek het niet meer
maandag 8 februari 2021 om 18:53
Mijn leven is al moeilijk begonnen door mijn adoptie. Ik ben er tot zo'n zeven jaar geleden, redelijk doorheen gekomen. Maar de afgelopen zeven jaar is er zoveel gebeurt in mijn leven, denk hierbij aan: gezondheid, slaap problemen, onderzoeken in het ziekenhuis, veel en verschillende medicatie, werk, relatie, familie en roots. Voor mijn gevoel raak ik van het ene in het andere verzeild. Vanaf tweeduizend veertien heb ik professionele hulp ingeschakeld en tot op heden heb ik dit nog. Maar in plaats van dat het minder wordt, komt er steeds meer bij. Al zegt de hulpverlening dat bepaalde dingen er altijd heeft gezeten, maar nu pas los komt of toegelaten wordt. Ondertussen ben ik ziek thuis komen te zitten van het werk en inmiddels ben ik ziek uit dienst gegaan. Vanwege burn-out, depressie en trauma. Ik ben alleen (geen partner of kinderen) en ookal heb ik een netwerk van familie en vrienden om mij heen, ik voel mij eenzaam, alleen en niks waard. En zie hierdoor vaak de zin van het leven niet meer. Mijn lijf staat vol spanning en stress, ik heb last van psychosomatische klachten en blijf in die vicieuze cirkel hangen. Zowel geestelijk als lichamelijk ben ik op en weet ik niet meer wat ik moet doen.
Zijn er mensen met een soort gelijke situatie of ervaringen, die dit met mij willen delen? Wat heeft jullie geholpen om er bovenop te komen of om dingen te accepteren?
Zijn er mensen met een soort gelijke situatie of ervaringen, die dit met mij willen delen? Wat heeft jullie geholpen om er bovenop te komen of om dingen te accepteren?
maandag 8 februari 2021 om 23:01
Inderdaad. Ik lees regelmatig verhalen van lotgenoten die helemaal niet blij zijn met hun adoptie. Of zelfs mishandeld werden door hun adoptieouders.SweetFirefly schreef: ↑08-02-2021 20:27"Ik heb echt geluk gehad in het begin van mijn leven".......?
Jij snapt inderdaad helemaal niks van mogelijke problematiek rond adoptie. TO heeft niet gevraagd om weggehaald/weggegeven te worden als kind. Voor veel kinderen is dit later uiterst traumatisch. Adoptiekinderen "moeten" dankbaar zijn. Nou, ze moeten niks. Altijd die aannames dat ze beter af zijn door adoptie; dat weet niemend. En dat is het erge.
maandag 8 februari 2021 om 23:15
Ik heb nooit de behoefte gehad om naar mijn geboorteland te gaan. Vind het te ver vliegen (10 uur) en teveel tijdsverschil (6 uur). Sowieso heb ik altijd veel moeite met veranderingen. En daarheen gaan vind ik teveel verandering. Ik heb wel een DNA-test gedaan om te kijken of ik nog biologische familie heb. Maar dat is op afstand, dat wil ik wel. Ik heb 8 verwanten tot nu toe, maar allemaal 4e en 5e generatie. Eigenlijk hoop ik stiekem dat er ooit uitkomt dat ik ook biologische familie in Nederland heb. Dat gebeurt namelijk best regelmatig. Maar ja, misschien gebeurt het ook niet.brown22 schreef: ↑08-02-2021 20:28@hondenmens, bedankt voor het delen van je ervaring. Mijn gevoelens zijn ook dubbel wat adoptie betreft. Ik ben er geweest en op zoek gegaan naar antwoorden, maar er zijn alleen maar vragen bijgekomen. Hier in Nederland kan ik ook niet aarden, ondanks ik bij twee hele lieve en fantastische adoptieouders ben terecht gekomen. Is het onderwerp adoptie voor jou nu klaar of wil je er nog iets mee? Autisme maakt het inderdaad niet makkelijk. Naar dat het je sociale leven zo beperkt. En dingen zoals pesten, vergeet je nooit meer.
dinsdag 9 februari 2021 om 03:45
dinsdag 9 februari 2021 om 07:51
Ho wacht. Ik heb duidelijk onzorgvuldig geformuleerd, maar dit heb ik echt nooit bedoeld te zeggen. Wat ik wèl bedoelde, was dat het lichaam meer invloed heeft dan je denkt en dat je soms lichamelijk een manier kunt vinden om iets te veranderen als dat mentaal of emotioneel niet lukt.
Lees ook “The body keeps the score”.
dinsdag 9 februari 2021 om 08:02
En wederom: dat beweer ik ook niet. Maar TO vraagt tips om erbovenop te komen of het te accepteren en ervaringsverhalen. Mijn ervaring is dat je emoties kunt beïnvloeden door je ademhaling, dat je bij yoga leert ademhalen, dat het helpt om te begrijpen hoe het zit, en dat je daarvoor boeken leest. Het is niet dat ik hier nu de titel van een zelfhulpboek geef.
dinsdag 9 februari 2021 om 08:03
en waarom voel jij je aangesproken? Ik citeer niet 1 poster, er worden hier meer boeken genoemdxynix schreef: ↑09-02-2021 08:02En wederom: dat beweer ik ook niet. Maar TO vraagt tips om erbovenop te komen of het te accepteren en ervaringsverhalen. Mijn ervaring is dat je emoties kunt beïnvloeden door je ademhaling, dat je bij yoga leert ademhalen, dat het helpt om te begrijpen hoe het zit, en dat je daarvoor boeken leest. Het is niet dat ik hier nu de titel van een zelfhulpboek geef.
dinsdag 9 februari 2021 om 08:13
Ik ben niet geadopteerd. Ik heb wel een onveilige hechting door verwaarlozing (soms mishandeling zelfs? Ik vind het nog steeds moeilijk om te zeggen).
Hechtingsproblematiek is niet onbekend bij geadopteerde kinderen, al kan ik natuurlijk niet zomaar stellen dat dat bij jou het geval is.
Ik herken wel de eenzaamheid. Voor mij is het een wanhopige, krijsende, verscheurende en pijnlijke schreeuw: ALLEEN.
Ik heb ook veel last van psychosomatische klachten. Verhoogde spierspanning, intense vermoeidheid en gewrichtspijn.
'The body keeps the score', of in het Nederlands 'Traumasporen', wat hier al eerder genoemd is, is geen zelfhulpboek maar kan wel een enorm inzicht geven op wat trauma kan doen met je lichaam en geest.
Ik zit ook al een aantal jaren thuis. Ik heb wel meer hulpverlening. Wat mij momenteel helpt is dat ik via de wmo thuisbegeleiding heb. Met haar bespreek ik voornamelijk het heden en de toekomst; waar loop ik tegenaan, hoe moet ik mijn week indelen, wat zijn de prioriteiten. Maar ook emoties die nu worden opgeroepen.
Daarnaast heb ik nog eens per week therapie, en ik merk dat ik nu meer gericht kan werken omdat allerlei randzaken nu elders besproken worden.
Het gaat in feite nog niet beter met me, als ik kijk naar 'symptomatisch'. Maar mijn mindset is wel veranderd. Ik kan beter mijn grenzen aangeven, beter om hulp vragen. En nog belangrijker; ik kan lief zijn voor mezelf. Focussen op wat wel goed gaat. Niet teveel van mezelf verwachten en trots zijn op mezelf.
Zondag had ik een huilbui. Daarnaast een paar uur dat ik me nergens op kon focussen. Het was me niet gelukt om mijn tanden te poetsen of mezelf te wassen, eten lukte pas rond 14u.
Maar die dag heb ik ook naar de vogeltjes in de sneeuw gekeken en wat foto's gemaakt, en een wandeling gemaakt door de sneeuw met mijn man. Ik kan terugkijken en alleen de ellende zien. Ik kan ook terugkijken en trots zijn op wat ik wel heb gedaan en waar ik wel van heb genoten.
Dat heb ik voornamelijk gedaan door te oefenen, een weekdoel stellen, en te ervaren dat ik onrealistische verwachtingen had van mezelf. Ik stelde bijvoorbeeld als weekdoel dat ik 3x een half uur yoga zou doen. Dat lukte niet. Nu zou ik als weekdoel stellen dat ik 1x op de mat ga staan. Dat lukt wel. En dan lukt er vaak ook meer
Hechtingsproblematiek is niet onbekend bij geadopteerde kinderen, al kan ik natuurlijk niet zomaar stellen dat dat bij jou het geval is.
Ik herken wel de eenzaamheid. Voor mij is het een wanhopige, krijsende, verscheurende en pijnlijke schreeuw: ALLEEN.
Ik heb ook veel last van psychosomatische klachten. Verhoogde spierspanning, intense vermoeidheid en gewrichtspijn.
'The body keeps the score', of in het Nederlands 'Traumasporen', wat hier al eerder genoemd is, is geen zelfhulpboek maar kan wel een enorm inzicht geven op wat trauma kan doen met je lichaam en geest.
Ik zit ook al een aantal jaren thuis. Ik heb wel meer hulpverlening. Wat mij momenteel helpt is dat ik via de wmo thuisbegeleiding heb. Met haar bespreek ik voornamelijk het heden en de toekomst; waar loop ik tegenaan, hoe moet ik mijn week indelen, wat zijn de prioriteiten. Maar ook emoties die nu worden opgeroepen.
Daarnaast heb ik nog eens per week therapie, en ik merk dat ik nu meer gericht kan werken omdat allerlei randzaken nu elders besproken worden.
Het gaat in feite nog niet beter met me, als ik kijk naar 'symptomatisch'. Maar mijn mindset is wel veranderd. Ik kan beter mijn grenzen aangeven, beter om hulp vragen. En nog belangrijker; ik kan lief zijn voor mezelf. Focussen op wat wel goed gaat. Niet teveel van mezelf verwachten en trots zijn op mezelf.
Zondag had ik een huilbui. Daarnaast een paar uur dat ik me nergens op kon focussen. Het was me niet gelukt om mijn tanden te poetsen of mezelf te wassen, eten lukte pas rond 14u.
Maar die dag heb ik ook naar de vogeltjes in de sneeuw gekeken en wat foto's gemaakt, en een wandeling gemaakt door de sneeuw met mijn man. Ik kan terugkijken en alleen de ellende zien. Ik kan ook terugkijken en trots zijn op wat ik wel heb gedaan en waar ik wel van heb genoten.
Dat heb ik voornamelijk gedaan door te oefenen, een weekdoel stellen, en te ervaren dat ik onrealistische verwachtingen had van mezelf. Ik stelde bijvoorbeeld als weekdoel dat ik 3x een half uur yoga zou doen. Dat lukte niet. Nu zou ik als weekdoel stellen dat ik 1x op de mat ga staan. Dat lukt wel. En dan lukt er vaak ook meer
woensdag 10 februari 2021 om 10:01
To, ik herken mezelf in jouw verhaal. Ook al ben ik niet geadopteerd.
Mijn wereld is zo'n 8 jaar geleden begonnen in elkaar te storten en ik leef nu op de resten.
Na een aantal jaar intensieve therapie, heb ik het afgelopen jaar veel gehad aan acceptatie van mijn situatie.
Ik heb een aantal boeken van Brené Brown en Kristin Neff gelezen over onderzoek naar schaamte en zelf compassie. Dat helpt mij om mezelf goed genoeg te vinden.
Mijn wereld is zo'n 8 jaar geleden begonnen in elkaar te storten en ik leef nu op de resten.
Na een aantal jaar intensieve therapie, heb ik het afgelopen jaar veel gehad aan acceptatie van mijn situatie.
Ik heb een aantal boeken van Brené Brown en Kristin Neff gelezen over onderzoek naar schaamte en zelf compassie. Dat helpt mij om mezelf goed genoeg te vinden.
woensdag 10 februari 2021 om 16:23
@hunebed, die overlast is verschrikkelijk. Politie is er wel mee bezig gelukkig. Maar dit kost mij zoveel negatieve energie. Dat houdt mijn negatieve gedachten en gevoelens ook in stand. Zestien weken lijkt veel, maar in de praktijk is het veel tekort of teveel soorten therapieën, net hoe je het bekijkt.
@hondenmens, ik ken verschillende mensen in mijn nabije omgeving die niet blij zijn met hun adoptie. En zie en hoor hoeveel leed zij daaraan ondervinden. Ik herken wel een aantal dingen in jouw verhaal. Ook geen behoefte naar mijn geboorte land, niet nieuwsgierig naar mijn biologische moeder (dat noem jij niet) wel naar mijn vader en eventueel broers/zussen. Na een aflevering van Spoorloos, ben ik gaan zoeken naar mogelijkheden om dna te laten onderzoeken. Maar via instanties werd ik eigenlijk van het kastje naar de muur gestuurd. Ik begrijp heel goed dat al die veranderingen het lastig maken, om naar je geboorteland te gaan. Wat vind je ervan dat je al 8 verwanten hebt gevonden? Heb je daar contact mee? Als je het wilt vertellen natuurlijk, mag ook in een privé bericht. Volg je het nieuws nu ook over het stopzetten van adoptie?
@verbinder, dank je wel voor je tip, ik zal er naar kijken.
@esther55, dank je wel voor je knuffel en tip. Ook hier ga ik naar kijken.
@xynix, dank voor je aanvulling/uitleg over yoga. En ook voor je boeken tip.
@lilalinda, was het maar zo gemakkelijk om het met een boek op te lossen. Ik ben het met je eens hoor, dat het te complex is. Wellicht zit er een tip tussen wat mijn mindset kan veranderen. Omdat ik zo aan het malen ben in een negatieve cirkel.
@greenladyfern, bedankt voor je uitgebreide en persoonlijk verhaal. Wat naar dat jij ook een onveilige hechting hebt gehad door je verleden. Ik vind krachtig om te lezen dat je de mishandeling durft uit te spreken. Mooi om te lezen hoe jij je mindset al om kan zetten. Ik herken veel in wat jij schrijft. Maar mijn mindset is zo negatief, als ik dan helemaal wegzak, dan lig ik gewoon in bed en kan niets mij meer schelen. En dan vraag ik mij af 'waarom en voor wie nog'? Bij mij is hechtingsproblematiek vastgesteld en daar ben ik in therapie oa mee bezig. Ondersteuning van wmo heb ik ook. Zij helpen nu vooral met werkafronding, uwv en hulp bij huishouden. Andere dingen bespreek ik wel, maar dat is voornamelijk om stoom af te blazen. Hoe ga jij om met je psychosomatische klachten?
@martje55, bedankt voor je bericht. Je leeft op resten zeg je, bedoel je daarmee je laatste energie (positief/negatief)? Heb je nu nog professionele ondersteuning of is dat helemaal afgerond? En is je acceptatie, acceptatie in zo is het nu éénmaal of geeft het je ook ruimte voor nieuwe dingen?
@hondenmens, ik ken verschillende mensen in mijn nabije omgeving die niet blij zijn met hun adoptie. En zie en hoor hoeveel leed zij daaraan ondervinden. Ik herken wel een aantal dingen in jouw verhaal. Ook geen behoefte naar mijn geboorte land, niet nieuwsgierig naar mijn biologische moeder (dat noem jij niet) wel naar mijn vader en eventueel broers/zussen. Na een aflevering van Spoorloos, ben ik gaan zoeken naar mogelijkheden om dna te laten onderzoeken. Maar via instanties werd ik eigenlijk van het kastje naar de muur gestuurd. Ik begrijp heel goed dat al die veranderingen het lastig maken, om naar je geboorteland te gaan. Wat vind je ervan dat je al 8 verwanten hebt gevonden? Heb je daar contact mee? Als je het wilt vertellen natuurlijk, mag ook in een privé bericht. Volg je het nieuws nu ook over het stopzetten van adoptie?
@verbinder, dank je wel voor je tip, ik zal er naar kijken.
@esther55, dank je wel voor je knuffel en tip. Ook hier ga ik naar kijken.
@xynix, dank voor je aanvulling/uitleg over yoga. En ook voor je boeken tip.
@lilalinda, was het maar zo gemakkelijk om het met een boek op te lossen. Ik ben het met je eens hoor, dat het te complex is. Wellicht zit er een tip tussen wat mijn mindset kan veranderen. Omdat ik zo aan het malen ben in een negatieve cirkel.
@greenladyfern, bedankt voor je uitgebreide en persoonlijk verhaal. Wat naar dat jij ook een onveilige hechting hebt gehad door je verleden. Ik vind krachtig om te lezen dat je de mishandeling durft uit te spreken. Mooi om te lezen hoe jij je mindset al om kan zetten. Ik herken veel in wat jij schrijft. Maar mijn mindset is zo negatief, als ik dan helemaal wegzak, dan lig ik gewoon in bed en kan niets mij meer schelen. En dan vraag ik mij af 'waarom en voor wie nog'? Bij mij is hechtingsproblematiek vastgesteld en daar ben ik in therapie oa mee bezig. Ondersteuning van wmo heb ik ook. Zij helpen nu vooral met werkafronding, uwv en hulp bij huishouden. Andere dingen bespreek ik wel, maar dat is voornamelijk om stoom af te blazen. Hoe ga jij om met je psychosomatische klachten?
@martje55, bedankt voor je bericht. Je leeft op resten zeg je, bedoel je daarmee je laatste energie (positief/negatief)? Heb je nu nog professionele ondersteuning of is dat helemaal afgerond? En is je acceptatie, acceptatie in zo is het nu éénmaal of geeft het je ook ruimte voor nieuwe dingen?
woensdag 10 februari 2021 om 19:10
Ach, ik schrijf het allemaal heel mooi op maar ik ben er ook nog lang niet. Ik heb ook mijn momenten, varierend van uren tot weken waarbij alles één groot zwart gat lijkt.
Die mindset is het resultaat van oefenen, heeeeel veel eindeloos oefenen. Focussen op wat wel lukt en accepteren wat niet lukt. Hulp vragen als ik het nodig heb, en positieve boodschappen blijven herhalen.
Ik heb dat vooral gedaan dmv bullet journaling - op mijn eigen manier. Successen opschrijven. Kleine zelfzorgdingetjes zoals thee drinken opschrijven als ik dit doe. Leefregels voor mezelf zoals altijd een makkelijke maaltijd in huis hebben, niet meer dan 1 sociale activiteit in de week. Work in progress
Met de psychosomatische klachten ga ik eigenlijk.... niet om. Ik heb last van dissociatie op veel verschillende vlakken. Verandering van bewustzijn, derealisatie, zintuigen, tijd..
Mijn hersenen zetten bij pijn automatisch dissociatie in, dat hebben ze geleerd en ik kom er maar moeilijk vanaf.
Emotionele pijn waardoor negatieve gevoelens vaak onderdrukt worden - en me volledig overspoelen als de deksel eraf gaat.
Fysieke pijn hetzelfde verhaal. Het zit ergens ver in mijn achterhoofd het grootste deel van de tijd. Het nare is dat ik andere signalen dan ook mis, zoals honger, dorst, moeten plassen, kou of hitte. De pijn verergert er eigenlijk ook door op lange termijn.
Als het er wel doorkomt raak ik mega gefrustreerd.
In betere periodes doe ik wat yoga, ook om de connectie met mijn lichaam te versterken en te leren ademen en ontspannen. Dit jaar lukt het allemaal nog niet zo. Daarnaast werkt dryneedling bij de fysiotherapeut goed tegen de spierspanning.
De vermoeidheid, de concentratieproblemen, dat is accepteren en op de golven meedeinen. Nogmaals; een heel lang proces met vallen en opstaan!
Toevallig heb ik vandaag twee opdrachten meegekregen van Peut: yoga om in contact te komen met mijn lijf. 'Selfspotting' om in contact te komen met emoties en waar ik dat voel in mijn lijf. Maar alleen met positieve emoties, want het negatieve kan ik nog niet handelen.
Het herstelproces verloopt niet lineair. Ken je de fasen?
1 = overweldigd worden door de aandoening
2 = worstelen met de aandoening
3 = leven met de aandoening
4 = leven voorbij de aandoening
Je kan op dezelfde dag in alle fasen zitten.
Die mindset is het resultaat van oefenen, heeeeel veel eindeloos oefenen. Focussen op wat wel lukt en accepteren wat niet lukt. Hulp vragen als ik het nodig heb, en positieve boodschappen blijven herhalen.
Ik heb dat vooral gedaan dmv bullet journaling - op mijn eigen manier. Successen opschrijven. Kleine zelfzorgdingetjes zoals thee drinken opschrijven als ik dit doe. Leefregels voor mezelf zoals altijd een makkelijke maaltijd in huis hebben, niet meer dan 1 sociale activiteit in de week. Work in progress
Met de psychosomatische klachten ga ik eigenlijk.... niet om. Ik heb last van dissociatie op veel verschillende vlakken. Verandering van bewustzijn, derealisatie, zintuigen, tijd..
Mijn hersenen zetten bij pijn automatisch dissociatie in, dat hebben ze geleerd en ik kom er maar moeilijk vanaf.
Emotionele pijn waardoor negatieve gevoelens vaak onderdrukt worden - en me volledig overspoelen als de deksel eraf gaat.
Fysieke pijn hetzelfde verhaal. Het zit ergens ver in mijn achterhoofd het grootste deel van de tijd. Het nare is dat ik andere signalen dan ook mis, zoals honger, dorst, moeten plassen, kou of hitte. De pijn verergert er eigenlijk ook door op lange termijn.
Als het er wel doorkomt raak ik mega gefrustreerd.
In betere periodes doe ik wat yoga, ook om de connectie met mijn lichaam te versterken en te leren ademen en ontspannen. Dit jaar lukt het allemaal nog niet zo. Daarnaast werkt dryneedling bij de fysiotherapeut goed tegen de spierspanning.
De vermoeidheid, de concentratieproblemen, dat is accepteren en op de golven meedeinen. Nogmaals; een heel lang proces met vallen en opstaan!
Toevallig heb ik vandaag twee opdrachten meegekregen van Peut: yoga om in contact te komen met mijn lijf. 'Selfspotting' om in contact te komen met emoties en waar ik dat voel in mijn lijf. Maar alleen met positieve emoties, want het negatieve kan ik nog niet handelen.
Het herstelproces verloopt niet lineair. Ken je de fasen?
1 = overweldigd worden door de aandoening
2 = worstelen met de aandoening
3 = leven met de aandoening
4 = leven voorbij de aandoening
Je kan op dezelfde dag in alle fasen zitten.
zaterdag 13 februari 2021 om 09:51
Ontvangen en je hebt een pb terug.
