Psyche
alle pijlers
Ik vind het leven echt niet leuk zo
dinsdag 1 februari 2022 om 12:27
Vijf jaar geleden ben ik chronisch ziek geworden. Na de medische molen en weinig begrip van artsen, is ruim een jaar geleden de diagnose fibromyalgie gesteld. Kort daarna kreeg ik corona en ook daar long covid aan over gehouden. Een tijdje nog gedeeltelijk gewerkt, maar uiteindelijk volledig thuis komen te zitten. Sinds kort probeer ik weer een paar uurtjes per week te werken, maar ben daarna flink uitgeput.
Ik ben flink beperkt in mijn dagelijkse leven. Lichte huishoudelijke taken gaan over het algemeen weer oké, zoals de vaatwasser leegruimen en de was doen. Wandelen lukt maximaal 10min en ook niet iedere dag. Ik ben nu bijna een jaar onder behandeling op zowel fysiek als mentaal vlak, maar ik merk weinig verschil.
Ik zit er doorheen. Voorheen hield ik van feestjes, reizen, uiteten gaan, dagjes/weekendjes weg, maar dat hou ik allemaal niet meer vol. Omdat het al 5 jaar speelt voelt het alsof de mooiste jaren van mijn leven aan me voorbij gaan (ben nog relatief jong). Ik voel me iedere dag ziek, iedere dag is een gevecht tegen mijn klachten. Ik leef niet, maar ik overleef. Ik voel me verschrikkelijk eenzaam. Ik wil gewoon een normaal leven en niet als ik de was heb opgehangen geen energie meer overhoud om me nog te douchen, om maar een voorbeeld te noemen.
Ik weet dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben en dat ik mij meer moet focussen op wat wel lukt, maar ik kan het even niet meer. Ik vind dit geen leven en wil zo niet nog jaren verder.
Ik ben flink beperkt in mijn dagelijkse leven. Lichte huishoudelijke taken gaan over het algemeen weer oké, zoals de vaatwasser leegruimen en de was doen. Wandelen lukt maximaal 10min en ook niet iedere dag. Ik ben nu bijna een jaar onder behandeling op zowel fysiek als mentaal vlak, maar ik merk weinig verschil.
Ik zit er doorheen. Voorheen hield ik van feestjes, reizen, uiteten gaan, dagjes/weekendjes weg, maar dat hou ik allemaal niet meer vol. Omdat het al 5 jaar speelt voelt het alsof de mooiste jaren van mijn leven aan me voorbij gaan (ben nog relatief jong). Ik voel me iedere dag ziek, iedere dag is een gevecht tegen mijn klachten. Ik leef niet, maar ik overleef. Ik voel me verschrikkelijk eenzaam. Ik wil gewoon een normaal leven en niet als ik de was heb opgehangen geen energie meer overhoud om me nog te douchen, om maar een voorbeeld te noemen.
Ik weet dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben en dat ik mij meer moet focussen op wat wel lukt, maar ik kan het even niet meer. Ik vind dit geen leven en wil zo niet nog jaren verder.
dinsdag 1 februari 2022 om 12:56
Het leven is helaas voor jou op dit moment ook niet zo leuk. Ik lees dat er wel wat verbetering in gekomen is de laatste tijd? Dat zal wel hard werken zijn. 
heb je ook mentale hulp? De POH (praktijkondersteuner)?
Voor fibromyalgie is er ook een mogelijkheid om een revalidatietraject in te gaan. Daarmee krijg je hulp op verschillende vlakken, niet alleen lichamelijk. IK had zelf heel veel aan de ergotherapeute, bijvoorbeeld.
Misschien hier eens met de huisarts over praten?
heb je ook mentale hulp? De POH (praktijkondersteuner)?
Voor fibromyalgie is er ook een mogelijkheid om een revalidatietraject in te gaan. Daarmee krijg je hulp op verschillende vlakken, niet alleen lichamelijk. IK had zelf heel veel aan de ergotherapeute, bijvoorbeeld.
Misschien hier eens met de huisarts over praten?
Later is nu
dinsdag 1 februari 2022 om 13:21
Ja ik loop bij een fysio en ergotherapeut en ben een jaar onder behandeling bij GGZ. Er zit inderdaad lichte verbetering in, maar sinds 1,5 jaar zijn deze beperkingen zo heftig en ik heb zoveel behoefte aan leuke dingen doen en meer sociale contacten. Maar zover ben ik helaas nog niet in mijn traject.Dreamer schreef: ↑01-02-2022 12:56Het leven is helaas voor jou op dit moment ook niet zo leuk. Ik lees dat er wel wat verbetering in gekomen is de laatste tijd? Dat zal wel hard werken zijn.
heb je ook mentale hulp? De POH (praktijkondersteuner)?
Voor fibromyalgie is er ook een mogelijkheid om een revalidatietraject in te gaan. Daarmee krijg je hulp op verschillende vlakken, niet alleen lichamelijk. IK had zelf heel veel aan de ergotherapeute, bijvoorbeeld.
Misschien hier eens met de huisarts over praten?
dinsdag 1 februari 2022 om 13:26
LuckyLud schreef: ↑01-02-2022 13:21Ja ik loop bij een fysio en ergotherapeut en ben een jaar onder behandeling bij GGZ. Er zit inderdaad lichte verbetering in, maar sinds 1,5 jaar zijn deze beperkingen zo heftig en ik heb zoveel behoefte aan leuke dingen doen en meer sociale contacten. Maar zover ben ik helaas nog niet in mijn traject.
Ik heb een tijd begeleiding gehad in een revalidatietraject. Dat ging om meer dan fysio en ergotherapeut, maar ook maatschappelijk werk, psychische begeleiding etc. Ik heb dat als erg prettig ervaren. Het gaat niet alleen om je fysiek, maar ook om je mentale gemoedstoestand. Als je met zo veel te maken hebt gehad, is het niet gek dat je daar ook begeleiding bij mag krijgen. Net zoals je dat krijgt voor je fysieke klachten.
dinsdag 1 februari 2022 om 13:42
Het is ook gewoon klote dat je zo veel niet meer kan. Je moet eigenlijk opnieuw uitvinden waar je vervulling en plezier uit kunt halen.
Bij wie kan je terecht in je eigen omgeving? De mensen waarmee je vroeger ging reizen, naar feestjes of uit eten, kunnen zij met jou op een andere manier samen zijn?
Bij wie kan je terecht in je eigen omgeving? De mensen waarmee je vroeger ging reizen, naar feestjes of uit eten, kunnen zij met jou op een andere manier samen zijn?
What a nuanced anxiety
dinsdag 1 februari 2022 om 13:57
dinsdag 1 februari 2022 om 14:12
Dank voor jullie reacties.
Mijn familie zit in het buitenland dus heb daar alleen via FaceTime contact mee. Vriendinnen heb ik niet veel en die doen ook hun eigen ding. Is er eigenlijk maar 1 waarbij ik af en toe mn ei kwijt kan.
Ik heb iedere week een gesprek met mijn psycholoog. Door dit alles ben ik ook depressief geworden en een paar maanden geleden met medicatie begonnen, maar merk daar weinig verschil mee.
Mijn familie zit in het buitenland dus heb daar alleen via FaceTime contact mee. Vriendinnen heb ik niet veel en die doen ook hun eigen ding. Is er eigenlijk maar 1 waarbij ik af en toe mn ei kwijt kan.
dinsdag 1 februari 2022 om 14:13
misschien helpt dat jullie al, (h)erkenning.
Eventueel kunnen jullie ook meeschrijven in het topic over leven met pijn
Later is nu
dinsdag 1 februari 2022 om 14:15
Ik herken het gevoel dat het leven minder/geen waarde meer heeft omdat je door klachten de dingen die je graag zou willen doen niet meer (goed) kan. Hier nu 1,5 jaar in die situatie, nog onzeker wat de toekomst brengt.
Hier blijft het in de trajecten steeds gaan over ‘acceptatie’, maar het zit niet in mij om te accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is. Wel voor even, maar niet voor onbepaalde tijd.
Ook vraagt de omgeving vaak om meer dan ik aankan, dat helpt niet mee omdat ik graag ook zelf zou willen kunnen wat van mij gevraagd wordt.
Ik weet inmiddels ook dat het gevoel waar je het over hebt bij mij altijd tijdelijk is, er komen altijd weer lichtpuntjes waardoor het weer naar de achtergrond verdwijnt. Dus daar houd ik me maar aan vast en probeer die lichtpuntjes zelf te creëren, hoe vermoeiend en pijnlijk het soms ook is.
Hier blijft het in de trajecten steeds gaan over ‘acceptatie’, maar het zit niet in mij om te accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is. Wel voor even, maar niet voor onbepaalde tijd.
Ook vraagt de omgeving vaak om meer dan ik aankan, dat helpt niet mee omdat ik graag ook zelf zou willen kunnen wat van mij gevraagd wordt.
Ik weet inmiddels ook dat het gevoel waar je het over hebt bij mij altijd tijdelijk is, er komen altijd weer lichtpuntjes waardoor het weer naar de achtergrond verdwijnt. Dus daar houd ik me maar aan vast en probeer die lichtpuntjes zelf te creëren, hoe vermoeiend en pijnlijk het soms ook is.
dinsdag 1 februari 2022 om 14:45
Ik zit in een zelfde soort schuitje…al ben ik vermoedelijk misschien iets ouder ( in de dertig ). Wat mij (figuurlijk) op de been houdt is mijn creativiteit… Door mijn projecten verruim ik mijn leefwereld welk enorm gekrompen is sinds ik 6,5 jaar geleden ziek werd. Zonder die uitlaatklep was ik gegarandeerd in een depressie beland…. En kleine stapjes blijven zetten in alles zorgt bij mij voor een geluksgevoel. En het vertrouwen dat ik ondanks mijn beperkingen door het ziek zijn, zelf dingen kan veranderen ( ook al gaat bijna alles in een slakken tempo). Sociale contacten onderhoud ik al jaren voornamelijk via bellen, beeld bellen en heeele lange voice berichten van vrienden luisteren en zelf inspreken op het moment dat de energie er voor is. En natuurlijk afspreken (voornamelijk bij mij thuis ) op de zeldzame momenten dat dat kan. En als ik buiten kom geniet ik van alles : ) ( om dan wel vaak minder blij, want helemaal gesloopt, weer thuis te komen). Probeer je focus te verleggen naar dingen die wel kunnen, ook al zijn hele kleine dingen en probeer daar in te groeien…
Ik kan me trouwens ook goed voorstellen dat het heel frustrerend is dat als je langere tijd ergens onder behandeling bent, en geen of nauwelijks vooruitgang in ervaart dat dat enorm frustrerend is : ( Kan het ook zijn dat je daardoor misschien ook te veel hoop op verandering legt, en daardoor eigenlijk ook steeds teleurgesteld raakt? Het lastige van de reguliere medische wetenschap is dat men vaak de indruk geven dat er overal een oplossing voor is
Maar jij, ik en vele anderen bevinden ons in een enorm groot grijs gebied… Ook al ben ik er zelf nog steeds niet heel goed in, want vaak ontbreekt de logica van actie en reactie, probeer ik steeds beter naar mijn eigen lichaam te luisteren. En te ontdekken wat werkt voor mij en wat niet op het gebied van mijn fysieke klachten.
woensdag 2 februari 2022 om 11:33
Ja jaren geleden is een tekort vastgesteld en een opnameprobleem, dus ik zet wekelijks een injectie.
Acceptatie vind ik ook heel moeilijk. Hoe accepteer je dat je je dromen en ambities nooit waar zal kunnen maken door chronische klachten? Dat iedereen om je heen normaal kan functioneren en jijzelf bij iedere stap rekening moet houden? De financiële zorgen die erbij komen. Ik werk aan dit proces met mijn psycholoog, want ik zal toch mijn leven hieraan moeten aanpassen.
woensdag 2 februari 2022 om 23:01
woensdag 2 februari 2022 om 23:05
Acceptatie komt in dit geval met de jaren, niet in maanden. Lange jaren. Waarin je leert te doseren, trucjes verzint, opmerkingen van je af leert laten glijden. Een andere vervulling van je leven leert vinden. Je om leert gaan met minder inkomen. Je gaat leren dat jijzelf en je leven echt wel de moeite waard omdat je toch heel langzaam verandert. Het komt, echt wel maar het duurt lang.LuckyLud schreef: ↑02-02-2022 11:33Ja jaren geleden is een tekort vastgesteld en een opnameprobleem, dus ik zet wekelijks een injecti
Acceptatie vind ik ook heel moeilijk. Hoe accepteer je dat je je dromen en ambities nooit waar zal kunnen maken door chronische klachten? Dat iedereen om je heen normaal kan functioneren en jijzelf bij iedere stap rekening moet houden? De financiële zorgen die erbij komen. Ik werk aan dit proces met mijn psycholoog, want ik zal toch mijn leven hieraan moeten aanpassen.
donderdag 3 februari 2022 om 13:58
Dat is niet zo gek, want voor 'acceptatie' bestaat niet een recept, trucje of behandeling die kunt inzetten waarna je je situatie kunt accepteren.
Acceptatie is meestal een langdurig proces en de wijze waarop je dat aangaat en wat je ervoor nodig hebt is voor iedereen persoonlijk.
Dus je kunt niet zomaar zeggen 'hoe dat moet'. Meestal is het wel goed om dat onder begeleiding te doen van iemand die jou de weg kan wijzen, als klankbord kan fungeren, je op mogelijkheden en suggesties kan wijzen en je begeleidt in het hele proces.
Maar acceptatie is verre van een loze kreet. Het is vaak de enige manier om iemand verlichting te bieden als de last van het leven te zwaar wordt om te torsen. Omdat een deel van deze last vaak ligt in het verzet en verweer, kan leren accepteren en aanvaarden van het lot, deze last draaglijker maken en daarmee de kwaliteit van leven verbeteren.
Sterkte voor de mensen die hiermee dealen. Ik wens jullie die acceptatie en hoop dat jullie allemaal een weg vinden om dat te bereiken.
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
donderdag 3 februari 2022 om 13:59
Goed verwoord. Acceptatie is eigenlijk een andere mindset.ambra schreef: ↑02-02-2022 23:05Acceptatie komt in dit geval met de jaren, niet in maanden. Lange jaren. Waarin je leert te doseren, trucjes verzint, opmerkingen van je af leert laten glijden. Een andere vervulling van je leven leert vinden. Je om leert gaan met minder inkomen. Je gaat leren dat jijzelf en je leven echt wel de moeite waard omdat je toch heel langzaam verandert. Het komt, echt wel maar het duurt lang.
friedel wijzigde dit bericht op 03-02-2022 14:06
4.44% gewijzigd
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
donderdag 3 februari 2022 om 14:01
Mooi gezegd.ambra schreef: ↑02-02-2022 23:05Acceptatie komt in dit geval met de jaren, niet in maanden. Lange jaren. Waarin je leert te doseren, trucjes verzint, opmerkingen van je af leert laten glijden. Een andere vervulling van je leven leert vinden. Je om leert gaan met minder inkomen. Je gaat leren dat jijzelf en je leven echt wel de moeite waard omdat je toch heel langzaam verandert. Het komt, echt wel maar het duurt lang.
Je geluk in kleine dingen zoeken en vinden moet je leren.
Misschien dat je uiteindelijk juist door je bagage van enorme waarde die niet in geld is uit te drukken bent voor andere mensen.
donderdag 3 februari 2022 om 14:11
Voor acceptatie kun je handvatten krijgen, maar je moet het zelf doen. Er is geen 'doe dit en je krijgt dat'. En omdat de situatie, als van TO, zo ontzettend frustrerend is, is acceptatie (nu nog) lastig. Ze wil dit niet. Logisch. Ze verzet zich ertegen. Ook logisch.
De acceptatie 'dit is wat het is' is voor iedereen een ander traject. Een proces.
Sommigen lijken ook te denken dat je met acceptatie (dit is wat het is) dus stil zou blijven staan, niets meer zou proberen. Een "Ik kan niets, en dat wordt nooit meer beter". Dat is voor mij niet wat acceptatie is. Ik heb wel geaccepteerd dat dingen bij mij niet zo snel gaan, dat ik vaak weer teruggeworpen word naar minder kunnen, dat dat blijft frustreren. Misschien kun je zelfs de frustratie accepteren, op den duur. Geen idee. Maar acceptatie is voor mij ook genieten van wat ik nog wel kan. Dingen meer doseren. Kiezen voor óf óf, ipv én én. En dat is hartstikke lastig.
Later is nu
donderdag 3 februari 2022 om 14:22
Mooie post Dreamer.Dreamer schreef: ↑03-02-2022 14:11Voor acceptatie kun je handvatten krijgen, maar je moet het zelf doen. Er is geen 'doe dit en je krijgt dat'. En omdat de situatie, als van TO, zo ontzettend frustrerend is, is acceptatie (nu nog) lastig. Ze wil dit niet. Logisch. Ze verzet zich ertegen. Ook logisch.
De acceptatie 'dit is wat het is' is voor iedereen een ander traject. Een proces.
Sommigen lijken ook te denken dat je met acceptatie (dit is wat het is) dus stil zou blijven staan, niets meer zou proberen. Een "Ik kan niets, en dat wordt nooit meer beter". Dat is voor mij niet wat acceptatie is. Ik heb wel geaccepteerd dat dingen bij mij niet zo snel gaan, dat ik vaak weer teruggeworpen word naar minder kunnen, dat dat blijft frustreren. Misschien kun je zelfs de frustratie accepteren, op den duur. Geen idee. Maar acceptatie is voor mij ook genieten van wat ik nog wel kan. Dingen meer doseren. Kiezen voor óf óf, ipv én én. En dat is hartstikke lastig.
Ik denk dat een groot deel van acceptatie ook zit in het veranderen van de focus, van: wat je je niet meer kunt, wat weg is, wat onmogelijk is geworden en wat je mist, naar: wat nog wel kan, wat nieuwe mogelijkheden zijn, wat nieuwe impulsen kunnen doen en een nieuwe zingeving kan betekenen.
Op deze manier kan acceptatie zelf winst opleveren. Iets wat je misschien niet eens voor mogelijk had gehouden. Maar daarvoor moet je eerst je oude denkbeelden leren loslaten en gaandeweg accepteren dat dit 'het' is. Dan kunnen er wellicht weer 'deuren' openen...
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
donderdag 3 februari 2022 om 14:44
In zekere zin zou je de weg naar acceptatie ook als een soort rouwproces kunnen beschouwen. Dit verloopt via soortgelijke banen als: ongeloof, woede, verzet, pijn en verdriet naar langzame aanvaarding en acceptatie.
Acceptatie gaat in elk geval niet 'vanzelf', je moet wel zelf dat proces in werking zetten, je bewust worden van doelen en streven en de gedachten, keuzes en handelingen die daarbij horen.
En dan nog is het moeilijk.
Acceptatie gaat in elk geval niet 'vanzelf', je moet wel zelf dat proces in werking zetten, je bewust worden van doelen en streven en de gedachten, keuzes en handelingen die daarbij horen.
En dan nog is het moeilijk.
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
donderdag 3 februari 2022 om 14:46
Ja, maar bij mij is steeds minder kunnen redelijk geleidelijk gegaan, waarbij ik gaandeweg aanpassingen deed. Als mensen mij vragen 'wat laat jij voor/door je fibromyalgie?', dan weet ik dat niet eens allemaal, want al voor de diagnose had ik door, dat ik niet door kon rennen zoals ik altijd gedaan had. Dat ik meer rust en pauzes moest nemen.
Het lijkt me best zwaar, als zoiets ineens gebeurt en je ineens moet omschakelen.
En dan lijkt het inderdaad uitzichtsloos. Je ziet mensen van jouw leeftijd allerlei dingen doen, waar je nog geen fractie van kunt. Dat ís ook niet leuk. Dat is gewoon heel stom.
toch kun je je inderdaad, door verandering in focus, wel anders gaan voelen. Maar jeetje, hoe doe je dat.
Het lijkt me best zwaar, als zoiets ineens gebeurt en je ineens moet omschakelen.
En dan lijkt het inderdaad uitzichtsloos. Je ziet mensen van jouw leeftijd allerlei dingen doen, waar je nog geen fractie van kunt. Dat ís ook niet leuk. Dat is gewoon heel stom.
toch kun je je inderdaad, door verandering in focus, wel anders gaan voelen. Maar jeetje, hoe doe je dat.
Later is nu
