Psyche
alle pijlers
Ik vind het leven echt niet leuk zo
dinsdag 1 februari 2022 om 12:27
Vijf jaar geleden ben ik chronisch ziek geworden. Na de medische molen en weinig begrip van artsen, is ruim een jaar geleden de diagnose fibromyalgie gesteld. Kort daarna kreeg ik corona en ook daar long covid aan over gehouden. Een tijdje nog gedeeltelijk gewerkt, maar uiteindelijk volledig thuis komen te zitten. Sinds kort probeer ik weer een paar uurtjes per week te werken, maar ben daarna flink uitgeput.
Ik ben flink beperkt in mijn dagelijkse leven. Lichte huishoudelijke taken gaan over het algemeen weer oké, zoals de vaatwasser leegruimen en de was doen. Wandelen lukt maximaal 10min en ook niet iedere dag. Ik ben nu bijna een jaar onder behandeling op zowel fysiek als mentaal vlak, maar ik merk weinig verschil.
Ik zit er doorheen. Voorheen hield ik van feestjes, reizen, uiteten gaan, dagjes/weekendjes weg, maar dat hou ik allemaal niet meer vol. Omdat het al 5 jaar speelt voelt het alsof de mooiste jaren van mijn leven aan me voorbij gaan (ben nog relatief jong). Ik voel me iedere dag ziek, iedere dag is een gevecht tegen mijn klachten. Ik leef niet, maar ik overleef. Ik voel me verschrikkelijk eenzaam. Ik wil gewoon een normaal leven en niet als ik de was heb opgehangen geen energie meer overhoud om me nog te douchen, om maar een voorbeeld te noemen.
Ik weet dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben en dat ik mij meer moet focussen op wat wel lukt, maar ik kan het even niet meer. Ik vind dit geen leven en wil zo niet nog jaren verder.
Ik ben flink beperkt in mijn dagelijkse leven. Lichte huishoudelijke taken gaan over het algemeen weer oké, zoals de vaatwasser leegruimen en de was doen. Wandelen lukt maximaal 10min en ook niet iedere dag. Ik ben nu bijna een jaar onder behandeling op zowel fysiek als mentaal vlak, maar ik merk weinig verschil.
Ik zit er doorheen. Voorheen hield ik van feestjes, reizen, uiteten gaan, dagjes/weekendjes weg, maar dat hou ik allemaal niet meer vol. Omdat het al 5 jaar speelt voelt het alsof de mooiste jaren van mijn leven aan me voorbij gaan (ben nog relatief jong). Ik voel me iedere dag ziek, iedere dag is een gevecht tegen mijn klachten. Ik leef niet, maar ik overleef. Ik voel me verschrikkelijk eenzaam. Ik wil gewoon een normaal leven en niet als ik de was heb opgehangen geen energie meer overhoud om me nog te douchen, om maar een voorbeeld te noemen.
Ik weet dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben en dat ik mij meer moet focussen op wat wel lukt, maar ik kan het even niet meer. Ik vind dit geen leven en wil zo niet nog jaren verder.
donderdag 3 februari 2022 om 14:47
Ja, rouwproces. Afscheid nemen van je oude ik en je dromen en verwachtingen van de toekomst.Friedel schreef: ↑03-02-2022 14:44In zekere zin zou je de weg naar acceptatie ook als een soort rouwproces kunnen beschouwen. Dit verloopt via soortgelijke banen als: ongeloof, woede, verzet, pijn en verdriet naar langzame aanvaarding en acceptatie.
Acceptatie gaat in elk geval niet 'vanzelf', je moet wel zelf dat proces in werking zetten, je bewust worden van doelen en streven en de gedachten, keuzes en handelingen die daarbij horen.
En dan nog is het moeilijk.
Later is nu
donderdag 3 februari 2022 om 14:56
Ik ben op mijn 25e uitgevallen en ben nu 29. Ik ben 80-100% arbeidsongeschikt. Bij mij voornamelijk door psychische problematiek, bij mij uit zich dit echter ook wel heel erg fysiek met veel pijn en vermoeidheid, moeite met geheugen en concentratie.
Ik begin nu zo ongeveer ergens te komen in het acceptatieproces. Wat mij daarbij precies heeft geholpen kan ik niet zeggen, ik denk een combinatie van een heleboel verschillende zaken...
Vooral kijken naar wat wel kan, wennen aan je nieuwe situatie, andere prioriteiten stellen. Echt leren naar mijn grenzen te luisteren. Voor een familielid betekent het niet bijzonder veel dat ik langer blijf hangen op een verjaardag, voor mij betekent het echter soms wel een week bijkomen, weinig kunnen ontspannen en een hoop taken die zich opstapelen met nog meer stress..
En nieuwe dingen ontdekken die je wél kunt doen en eventueel zelfs energie geven.
Als er een moment is dat alles weer even teveel is anders tegen jezelf praten; niet alleen maar balen hoe klote het is, maar zeggen; Oké, nu lukt even niks, dan ga ik nu ook even niks doen.
Soms moet je je er aan over geven, er tegen vechten kost nog meer energie.
Zoals ik al verwacht; geen samenhangend verhaal, maar een hoop kleine stappen die ontzettend moeilijk te zetten zijn. Op dit moment kan ik nog steeds niet veel, maar voel ik me wel stabieler en gelukkiger.
TO: Waarom werk je die uurtjes als je niet eens uit eten kan? Als je zo weinig energie hebt, waarom geef je die energie aan werk? Is dat echt het belangrijkste voor je?
Verder, heb je al gekeken naar huishoudelijke ondersteuning via de WMO? Dat kan een hoop schelen.
Ik begin nu zo ongeveer ergens te komen in het acceptatieproces. Wat mij daarbij precies heeft geholpen kan ik niet zeggen, ik denk een combinatie van een heleboel verschillende zaken...
Vooral kijken naar wat wel kan, wennen aan je nieuwe situatie, andere prioriteiten stellen. Echt leren naar mijn grenzen te luisteren. Voor een familielid betekent het niet bijzonder veel dat ik langer blijf hangen op een verjaardag, voor mij betekent het echter soms wel een week bijkomen, weinig kunnen ontspannen en een hoop taken die zich opstapelen met nog meer stress..
En nieuwe dingen ontdekken die je wél kunt doen en eventueel zelfs energie geven.
Als er een moment is dat alles weer even teveel is anders tegen jezelf praten; niet alleen maar balen hoe klote het is, maar zeggen; Oké, nu lukt even niks, dan ga ik nu ook even niks doen.
Soms moet je je er aan over geven, er tegen vechten kost nog meer energie.
Zoals ik al verwacht; geen samenhangend verhaal, maar een hoop kleine stappen die ontzettend moeilijk te zetten zijn. Op dit moment kan ik nog steeds niet veel, maar voel ik me wel stabieler en gelukkiger.
TO: Waarom werk je die uurtjes als je niet eens uit eten kan? Als je zo weinig energie hebt, waarom geef je die energie aan werk? Is dat echt het belangrijkste voor je?
Verder, heb je al gekeken naar huishoudelijke ondersteuning via de WMO? Dat kan een hoop schelen.
vrijdag 4 februari 2022 om 11:31
Bedankt voor de mooie woorden in de berichten hierboven.
Ik voel op dit moment nog veel emoties door elkaar, verdriet, woede, frustratie, angst, verzet, somberheid, maar nog geen acceptatie. Mijn psycholoog heeft geadviseerd eerst met deze emoties aan de slag te gaan voordat ik met aanvaarding begin.
@Greenladyfern: werk is zeker niet het belangrijkste voor me, maar ik moet wel meewerken aan mijn re-integratie volgens advies van de bedrijfsarts. Of het in ieder geval proberen. Ik weet niet precies hoe het zit met WMO binnen mijn gemeente, dat zou ik eens uit moeten zoeken.
Ik voel op dit moment nog veel emoties door elkaar, verdriet, woede, frustratie, angst, verzet, somberheid, maar nog geen acceptatie. Mijn psycholoog heeft geadviseerd eerst met deze emoties aan de slag te gaan voordat ik met aanvaarding begin.
@Greenladyfern: werk is zeker niet het belangrijkste voor me, maar ik moet wel meewerken aan mijn re-integratie volgens advies van de bedrijfsarts. Of het in ieder geval proberen. Ik weet niet precies hoe het zit met WMO binnen mijn gemeente, dat zou ik eens uit moeten zoeken.
vrijdag 4 februari 2022 om 14:12
Dat is een heel verstandig advies van je psycholoog LuckyLud.
Mijn bescheiden advies daarbij: leer geduldig te zijn, overhaast niet en behoud het vertrouwen. Alles komt als de tijd daar rijp voor is.
Ook van mij succes en sterkte.
Mijn bescheiden advies daarbij: leer geduldig te zijn, overhaast niet en behoud het vertrouwen. Alles komt als de tijd daar rijp voor is.
Ook van mij succes en sterkte.
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
