Psyche
alle pijlers
ik voel me een emotioneel incontinente troll
maandag 2 maart 2009 om 11:09
Lieve extrahalo,
ik ken dat gevoel, dat er zoveel nare en heftige dingen zijn gebeurd in je leven dat je denkt dat niemand je gaat geloven. Ik heb precies hetzelfde, zowel in het "echte" dagelijkse leven, met vrienden die soms hoofdschuddend tegenover me zaten als er weer eens iets vreselijks was gebeurd in/met de familie of mezelf, en op het forum ook.
Maar het is niet anders en het is jouw leven, met alles wat daarbij hoort.
Mag ik even zeggen dat je superstoer bent door met een psycholoog te praten? Ik sta op een wachtlijst maar vind het toch een eng idee, dat jij het gewoon wel doet, ondanks wat het dus allemaal met zich meebrengt, daar heb ik bewondering voor.
En weet dat je hier gewoon kunt vertellen wat er in je leven is gebeurd als je dat wilt. Ik schrik nergens van en ik heb zelf ook zo'n leven waarin de ene ramp de andere rotervaring op heeft gevolgd. Soms is de werkelijkhgeid erger dan welke troll ook zou kunnen bedenken, helaas!
Sterkte en liefs.
ik ken dat gevoel, dat er zoveel nare en heftige dingen zijn gebeurd in je leven dat je denkt dat niemand je gaat geloven. Ik heb precies hetzelfde, zowel in het "echte" dagelijkse leven, met vrienden die soms hoofdschuddend tegenover me zaten als er weer eens iets vreselijks was gebeurd in/met de familie of mezelf, en op het forum ook.
Maar het is niet anders en het is jouw leven, met alles wat daarbij hoort.
Mag ik even zeggen dat je superstoer bent door met een psycholoog te praten? Ik sta op een wachtlijst maar vind het toch een eng idee, dat jij het gewoon wel doet, ondanks wat het dus allemaal met zich meebrengt, daar heb ik bewondering voor.
En weet dat je hier gewoon kunt vertellen wat er in je leven is gebeurd als je dat wilt. Ik schrik nergens van en ik heb zelf ook zo'n leven waarin de ene ramp de andere rotervaring op heeft gevolgd. Soms is de werkelijkhgeid erger dan welke troll ook zou kunnen bedenken, helaas!
Sterkte en liefs.
maandag 2 maart 2009 om 11:10
Ga er iig vanuit dat een psycholoog jouw verhalen zich niet persoonlijk aantrekt. Af en toe zal een psycholoog ook wel eens geschokt/geergerd/whatever zijn ja, het blijven toch mensen. Maar een psycholoog heeft geleerd hij/zij hier mee om moet gaan.
Je hoeft je dus echt niet druk te maken om je psycholoog.
De oude shit wordt niet anders, jij wordt anders, omdat je emotioneel groeit. Je zal dus uiteindelijk (dat lijkt me het doel van de therapie, correct me if I'm wrong) anders met die oude shit omgaan zodat je er minder last van hebt dan dat nu het geval is.
Hoe komt het trouwens dat je denkt dat ander wel van jou zullen vinden dat je een troll bent?
Je hoeft je dus echt niet druk te maken om je psycholoog.
De oude shit wordt niet anders, jij wordt anders, omdat je emotioneel groeit. Je zal dus uiteindelijk (dat lijkt me het doel van de therapie, correct me if I'm wrong) anders met die oude shit omgaan zodat je er minder last van hebt dan dat nu het geval is.
Hoe komt het trouwens dat je denkt dat ander wel van jou zullen vinden dat je een troll bent?
maandag 2 maart 2009 om 11:17
Oeh. Dat is wel herkenbaar, wat je schrijft.
Wat knap dat je nu dan toch bij een psycholoog loopt en die dingen wel deelt. Dat het je lukt om die heftige dingen te vertellen.
Dat je erom moet huilen lijkt me niet raar, hoe vervelend het voor jou ook is op dat moment.
Je voelt nu van alles bij dingen waar je normaal gesproken niet bij stil wil staan (begrijp ik uit je tekst). Doe jezelf niet tekort, je mag best verdriet hebben over nare dingen!
Emotioneel incontinent of niet. Het was zo, en het voelt zo.
Maar misschien is het wel een idee om met de psycholoog eens te bespreken dat je je zo voelt. Het hardop uitspreken naar hem/haar toe kan er ook voor zorgen dat je je er minder voor gaat schamen als je daarna moet huilen.
Ben zelf ook een emotioneel erg flexibel persoontje, en verbruik een jaarvoorraad tissues gedurende gesprekken bij psychologe. Zij stoort zich er niet aan, en voor mij lucht het soms op dat het verdriet er eindelijk wel even ergens mag zijn.
Wat betreft het troll gedeelte... sommige mensen overkomt nu eenmaal meer dan anderen. En helaas zijn dingen die gebeuren soms naarder of meer dan je in de maatschappij 'hoort'.
Bedenk je ook dat dat niet betekent dat het niet voorkomt, maar meer dat het voor veel mensen erg moeilijk is om mee om te gaan, en er daarom een soort taboe op ligt.
De mens vind het nu eenmaal bedreigend om te weten dat zoveel narigheid 'zomaar' kan bestaan op deze wereld.
Lekker blijven huilen, en bespreken met je psycholoog!
Sterkte hoor!!!
Wat knap dat je nu dan toch bij een psycholoog loopt en die dingen wel deelt. Dat het je lukt om die heftige dingen te vertellen.
Dat je erom moet huilen lijkt me niet raar, hoe vervelend het voor jou ook is op dat moment.
Je voelt nu van alles bij dingen waar je normaal gesproken niet bij stil wil staan (begrijp ik uit je tekst). Doe jezelf niet tekort, je mag best verdriet hebben over nare dingen!
Emotioneel incontinent of niet. Het was zo, en het voelt zo.
Maar misschien is het wel een idee om met de psycholoog eens te bespreken dat je je zo voelt. Het hardop uitspreken naar hem/haar toe kan er ook voor zorgen dat je je er minder voor gaat schamen als je daarna moet huilen.
Ben zelf ook een emotioneel erg flexibel persoontje, en verbruik een jaarvoorraad tissues gedurende gesprekken bij psychologe. Zij stoort zich er niet aan, en voor mij lucht het soms op dat het verdriet er eindelijk wel even ergens mag zijn.
Wat betreft het troll gedeelte... sommige mensen overkomt nu eenmaal meer dan anderen. En helaas zijn dingen die gebeuren soms naarder of meer dan je in de maatschappij 'hoort'.
Bedenk je ook dat dat niet betekent dat het niet voorkomt, maar meer dat het voor veel mensen erg moeilijk is om mee om te gaan, en er daarom een soort taboe op ligt.
De mens vind het nu eenmaal bedreigend om te weten dat zoveel narigheid 'zomaar' kan bestaan op deze wereld.
Lekker blijven huilen, en bespreken met je psycholoog!
Sterkte hoor!!!
maandag 2 maart 2009 om 11:17
Het lijkt me juist goed dat de dingen die je zolang hebt weggestopt nu boven water komen. En nee, dat is niet leuk en kan nog knap pijnlijk zijn. Kruip maar lekker op de bank vandaag en probeer rustig te wennen aan het idee dat je vanaf nu met jezelf aan de slag gaat. Ik hoop dat je de dingen gaandeweg een plek kunt geven. En volgens mij schrikt een psycholoog niet zo snel van 'erge dingen'. Sterker nog: hij/zij is er toch juist om mensen (lees: jou) te helpen beter met 'erge dingen' om te gaan. Veel sterkte .
maandag 2 maart 2009 om 11:24
Jeetje EH, haal jezelf toch niet zo naar beneden meisje
Je psycholoog zal niet zo snel van je ervaringen schrikken denk ik. Ik vind het goed van je juist dat je "aan het werk" bent met je verleden. En tsja, das is een pad wat niet over rozen zal gaan als je veel meegemaakt hebt. En dat is ook de reden dat het je emotioneel zo aangrijpt. Is het misschien een idee om de gesprekken te plannen voor een vrije dag, of voor het weekend? Dan kan je daarna ff lekker rustig tot jezelf komen....
Sterkte
Je psycholoog zal niet zo snel van je ervaringen schrikken denk ik. Ik vind het goed van je juist dat je "aan het werk" bent met je verleden. En tsja, das is een pad wat niet over rozen zal gaan als je veel meegemaakt hebt. En dat is ook de reden dat het je emotioneel zo aangrijpt. Is het misschien een idee om de gesprekken te plannen voor een vrije dag, of voor het weekend? Dan kan je daarna ff lekker rustig tot jezelf komen....
Sterkte
maandag 2 maart 2009 om 11:45
quote:extrahalo schreef op 02 maart 2009 @ 11:36:
Maar ik doe normaal niet aan emotioneel, dus dan is het wel erg naar dat je moeite moet doen niet te janken in de bus naar huis....
Zonnebril. Fantastische uitvinding.
Enne, wat irriteren die lenzen van tegenwoordig toch verschrikkkelijk snel he?
Je wordt er handig in hoor, grienen in het openbaar.
Enne, goedzo, straks lekker op de bank.
Maar ik doe normaal niet aan emotioneel, dus dan is het wel erg naar dat je moeite moet doen niet te janken in de bus naar huis....
Zonnebril. Fantastische uitvinding.
Enne, wat irriteren die lenzen van tegenwoordig toch verschrikkkelijk snel he?
Je wordt er handig in hoor, grienen in het openbaar.
Enne, goedzo, straks lekker op de bank.
maandag 2 maart 2009 om 11:56
maandag 2 maart 2009 om 12:04
quote:extrahalo schreef op 02 maart 2009 @ 11:36:
Maar ik doe normaal niet aan emotioneel, dus dan is het wel erg naar dat je moeite moet doen niet te janken in de bus naar huis....
Hier precies zo eentje .... Altijd een steun voor anderen, juist bij emotionele gebeurtenissen was ik degene die zo 'sterk' was ..... Eigenlijk nooit meer stilgestaan bij die jeugd. Totdat op m'n 45-ste opeens vanuit het niets allemaal herinneringen bovenkwamen, ik iedere nacht huilend wakker werd en dood- en doodmoe was, niet meer vooruit te branden. Via huisarts naar psycholoog gestuurd, en tja, toen ging het boek open. De psych heeft me duidelijk gemaakt dat ik altijd al mijn krachten nodig heb gehad om dat boek krampachtig dicht te houden. Ik ben - gesteund door hem - met enkele dierbare familieleden dat boek gaan 'lezen' (herinneringen opgehaald, mensen gevraagd of het écht zo was, ja, het was écht zo ....). Een zware tijd gehad, maar toch: na het 'lezen van mijn boek' heb ik veel dingen in ieder geval nu kunnen verwerken en een plaatsje kunnen geven.
Voor nu voor jou: sterkte en een dikke Neem je tijd, zorg goed voor jezelf en laat je verwennen!
Maar ik doe normaal niet aan emotioneel, dus dan is het wel erg naar dat je moeite moet doen niet te janken in de bus naar huis....
Hier precies zo eentje .... Altijd een steun voor anderen, juist bij emotionele gebeurtenissen was ik degene die zo 'sterk' was ..... Eigenlijk nooit meer stilgestaan bij die jeugd. Totdat op m'n 45-ste opeens vanuit het niets allemaal herinneringen bovenkwamen, ik iedere nacht huilend wakker werd en dood- en doodmoe was, niet meer vooruit te branden. Via huisarts naar psycholoog gestuurd, en tja, toen ging het boek open. De psych heeft me duidelijk gemaakt dat ik altijd al mijn krachten nodig heb gehad om dat boek krampachtig dicht te houden. Ik ben - gesteund door hem - met enkele dierbare familieleden dat boek gaan 'lezen' (herinneringen opgehaald, mensen gevraagd of het écht zo was, ja, het was écht zo ....). Een zware tijd gehad, maar toch: na het 'lezen van mijn boek' heb ik veel dingen in ieder geval nu kunnen verwerken en een plaatsje kunnen geven.
Voor nu voor jou: sterkte en een dikke Neem je tijd, zorg goed voor jezelf en laat je verwennen!
maandag 2 maart 2009 om 12:07
quote:extrahalo schreef op 02 maart 2009 @ 12:00:
de meeste stuff is al gvd 10 jaar oud..... en ik wist niet dat het me zo raakte, nog steeds.Mijn problemen kwamen pas tien jaar na de dood van degene die mij zo kapot heeft gemaakt ...... Dat was ook mijn grote woede: hoe kan het dat ze nu, 10 jaar na haar dood, mijn leven nog steeds zo kapotmaakt .....
de meeste stuff is al gvd 10 jaar oud..... en ik wist niet dat het me zo raakte, nog steeds.Mijn problemen kwamen pas tien jaar na de dood van degene die mij zo kapot heeft gemaakt ...... Dat was ook mijn grote woede: hoe kan het dat ze nu, 10 jaar na haar dood, mijn leven nog steeds zo kapotmaakt .....
maandag 2 maart 2009 om 12:13
Ja Extrahalo, zolang je het deurtje naar die gevoelens dicht hebt, kun je je tranen e.d. ook inhouden. Op het moment dat dat deurtje opengaat, komt dan ook alles tegelijk, dat is normaal.
Je kunt het verleden inderdaad niet herschrijven, maar je kunt wel leren hoe je het een plaats geeft, daar gaat het om.
Extra lief zijn voor jezelf en je niet druk maken over wat anderen van je denken.
Je kunt het verleden inderdaad niet herschrijven, maar je kunt wel leren hoe je het een plaats geeft, daar gaat het om.
Extra lief zijn voor jezelf en je niet druk maken over wat anderen van je denken.
Cum non tum age
maandag 2 maart 2009 om 12:21
Jee, je OP had de mijne kunnen zijn. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen! Ik herken veel van wat je beschrijft!
Zelf heb ik goede hulp, dus ik heb goede hoop! Dat gevoel komt voor jou ook hoor, beetje bij beetje, stap voor stap!
(f)
En je mag idd huilen, dat mag en is helend. Moet wel eerlijk bekennen dat ik dat ook nog erg lastig vind. Ik mag mezelf ook geen jankerd meer noemen, ik huil, ik heb verdriet om oude pijn. Dat is geen janken.
Goed dat je hulp hebt gezocht!
Zelf heb ik goede hulp, dus ik heb goede hoop! Dat gevoel komt voor jou ook hoor, beetje bij beetje, stap voor stap!
(f)
En je mag idd huilen, dat mag en is helend. Moet wel eerlijk bekennen dat ik dat ook nog erg lastig vind. Ik mag mezelf ook geen jankerd meer noemen, ik huil, ik heb verdriet om oude pijn. Dat is geen janken.
Goed dat je hulp hebt gezocht!
maandag 2 maart 2009 om 12:39
Lieve extrahalo,
Heel herkenbaar. Ik deed tot voor kort ook niet aan emoties (althans niet aan huilen en praten over pijnlijke dingen uit mijn verleden). Ik was altijd heel rationeel en had voor mezelf een 'kloppend verhaal' (korte samenvatting + psychologische verklaring) gemaakt dat ik aan anderen vertelde als mijn jeugd ter sprake kwam.
Had er geen enkel gevoel bij en gebruikte het eigenlijk ook om anderen onbewust te laten weten 'ik heb erge dingen meegemaakt maar weet wat het met me deed en doet, kan er heus heel goed mee omgaan en verder hoeven we het er niet over te hebben'. Werkte uitstekend, althans dat dacht ik lange tijd.
Kwam er net als jij op een gegeven moment achter dat ik het deksel op een overkokende pan hield. Liep vast in dingen en ontdekte dat ik niet verder kwam. Bovendien besefte ik steeds meer dat ik door niet open mijn beste vriendinnen op emotionele afstand hield. Kreeg bij hen de dingen mijn strot niet uit en was onbewust bang dat het vertellen van mijn verhaal afbreuk zou doen aan het beeld van de sterke en zelfverzekerde vrouw dat ik hoog wilde houden.
Heb veel gepraat met een psycholoog, heb haptotherapie gevolgd en ben aan (power)yoga gaan doen. Ben nog steeds geen open boek, maar kan inmiddels beter over emotionele zaken praten met mensen die me dierbaar zijn. Heb ook meer innerlijke rust en durf eerlijk te zijn tegenover mezelf.
Hoop dat je een fijne middag hebt op de bank met je vriend. Jank maar lekker. Laat het er maar gewoon uitkomen. Dat lucht op en schept ruimte en lef om ermee bezig te gaan.
Heel herkenbaar. Ik deed tot voor kort ook niet aan emoties (althans niet aan huilen en praten over pijnlijke dingen uit mijn verleden). Ik was altijd heel rationeel en had voor mezelf een 'kloppend verhaal' (korte samenvatting + psychologische verklaring) gemaakt dat ik aan anderen vertelde als mijn jeugd ter sprake kwam.
Had er geen enkel gevoel bij en gebruikte het eigenlijk ook om anderen onbewust te laten weten 'ik heb erge dingen meegemaakt maar weet wat het met me deed en doet, kan er heus heel goed mee omgaan en verder hoeven we het er niet over te hebben'. Werkte uitstekend, althans dat dacht ik lange tijd.
Kwam er net als jij op een gegeven moment achter dat ik het deksel op een overkokende pan hield. Liep vast in dingen en ontdekte dat ik niet verder kwam. Bovendien besefte ik steeds meer dat ik door niet open mijn beste vriendinnen op emotionele afstand hield. Kreeg bij hen de dingen mijn strot niet uit en was onbewust bang dat het vertellen van mijn verhaal afbreuk zou doen aan het beeld van de sterke en zelfverzekerde vrouw dat ik hoog wilde houden.
Heb veel gepraat met een psycholoog, heb haptotherapie gevolgd en ben aan (power)yoga gaan doen. Ben nog steeds geen open boek, maar kan inmiddels beter over emotionele zaken praten met mensen die me dierbaar zijn. Heb ook meer innerlijke rust en durf eerlijk te zijn tegenover mezelf.
Hoop dat je een fijne middag hebt op de bank met je vriend. Jank maar lekker. Laat het er maar gewoon uitkomen. Dat lucht op en schept ruimte en lef om ermee bezig te gaan.
maandag 2 maart 2009 om 14:22
ExtraHalo, heel veel sterkte toegewenst. Ik ben twee jaar geleden naar een psycholoog geweest en mijn leven is compleet veranderd! Ook ik doe niet aan emotioneel, maar stond wel te shaken na mijn eerste sessie. Geloof me, je komt hier sterker uit en huilen... tja... dat is alleen maar een teken dat je lichaam en geest willen dat je dingen gaat verwerken en een plaats gaat geven... Je lichaam is gewoon moe door het al jaren vechten tegen je onverwerkte emoties...
Nogmaal sterkte en ik geloof echt dat het je gaat lukken!
Nogmaal sterkte en ik geloof echt dat het je gaat lukken!
maandag 2 maart 2009 om 16:10
Sterkte!!! Ik ken het gevoel. Je moet hier nu echt even doorheen en dat is moeilijk. Uiteindelijk kom je er beter uit.
En soms is het goed om gewoon lekker te gaan slapen. Je bent snel genoeg weer in je ritme. Slapen kan ook even je gevoelens "resetten" is mijn ervaring.
Dat betekent niet dat je daarna niets meer voelt/mag voelen. Maar wel even rust van dat gevoel zodat je het op een later tijdstip weer op kan pakken en verder verwerken. Daar helpt slaap ook bij.
En soms is het goed om gewoon lekker te gaan slapen. Je bent snel genoeg weer in je ritme. Slapen kan ook even je gevoelens "resetten" is mijn ervaring.
Dat betekent niet dat je daarna niets meer voelt/mag voelen. Maar wel even rust van dat gevoel zodat je het op een later tijdstip weer op kan pakken en verder verwerken. Daar helpt slaap ook bij.
dinsdag 3 maart 2009 om 10:26
Ik kom je even kuffelen lieve meid...
Nare dingen meemaken en daar nu over gaan praten is het beste wat je kunt doen voor jezelf. De lades in je hoofd gaan vanzelf een keer dicht, zolang je maar de ruimte hebt om ze af en toe eens open te zetten, als je het nodig hebt.
Hier kun je ook praten over wat je allemaal bezighoudt, dat weet je he? Niet dat wij een therapeut zijn maar mocht je er behoefte aan hebben, dan kun je ook hier spuien.
Liefs!
Nare dingen meemaken en daar nu over gaan praten is het beste wat je kunt doen voor jezelf. De lades in je hoofd gaan vanzelf een keer dicht, zolang je maar de ruimte hebt om ze af en toe eens open te zetten, als je het nodig hebt.
Hier kun je ook praten over wat je allemaal bezighoudt, dat weet je he? Niet dat wij een therapeut zijn maar mocht je er behoefte aan hebben, dan kun je ook hier spuien.
Liefs!
