Ik voel me (emotioneel) eenzaam

De titel zegt het al, ik voel me enorm eenzaam en weet me echt bij vlagen geen raad.

Ik ben 36 jaar, alleenstaand en heb geen kinderen.
"Vroeger" had ik vaker zo'n (zoals ik dat noem) leeg en eenzaam gevoel.
Ik wist toentertijd niet wat dit precies was, en negeerde dit vaak door te vluchten in stappen, mannen en andere korte termijn kicks.
Alles om dat gevoel maar niet te hoeven voelen. Dit was vooral in de tijd dat ik vrijgezel was.

Maar dan nu. Die korte termijn kicks werken niet meer. Enerzijds is dit natuurlijk beter, maar anderzijds weet ik me vaak geen raad hoe hiermee om te gaan.
De afgelopen 5 jaar is er veel gebeurd in mijn leven. Om dit even allemaal te vertellen is echt te veel.
Sowieso een vervelende relatiebreuk omdat mijn ex verliefd werd op een ander en mij inruilde na 6 jaar.
Daarna een relatie met iemand van wie ik mij totaal afhankelijk had gemaakt, en hij die eigenlijk helemaal niet klaar was voor een relatie. In ieder geval niet met mij.

In de periode dat ik met hem samenwoonde (de man die er nog niet klaar voor was), merkte ik al snel dat het niet werkte tussen ons.
Ik besloot iets voor mezelf te gaan zoeken om zo minder afhankelijk te worden.
We hadden ook veel ruzie en ik merkte dat samenwonen voor hem niet werkte.
In diezelfde periode dat ik me aan het oriënteren was om iets voor mezelf te zoeken werd ik ziek. Dat wil zeggen, ik kreeg lichamelijke klachten.
Dus stonden mijn verhuisplannen even in de kast, en kreeg ik onderzoeken in het ziekenhuis. Dit alles was is een tijdsbestek van pak en beet 2 maanden.
Na een aantal onderzoeken bleek ik baarmoederhalskanker te hebben.

Van verhuizen kwam weinig terecht. Gelukkig was ik er vroeg bij en ben ik (tot nu toe) schoon en dus curatief behandeld.
In de periode dat ik ziek was bleek mijn relatie inderdaad totaal niet wederzijds te zijn. Hier heb ik eerder een topic over geopend toentertijd. Uiteindelijk na veel pijn en moeite heb ik deze relatie beëindigd. En ben ik tijdelijk bij een vriendin gaan wonen, en deel nu een huis samen met mijn moeder. Dat gaat overigens heel goed.

Maar nu, tja ik heb gedaan wat ik moest doen. Heb me gefocust op mijn lichamelijk herstel, mijn afhankelijkheidsrelatie vaarwel gezegd en ben vrijwilligerswerk gaan doen.
Je zou dus zeggen dat ik goed bezig ben. Alleen voel ik me zo onbevredigd, zo eenzaam. Vroeger ging ik bij dit gevoel vaak de hort op, flirten met mannen enzovoort.
Maar buiten het feit dat ik dit lichamelijk niet meer trek, wil ik ook niet meer die leegte opvullen met mannen en korte flirts. Ik ben serieus bang geworden voor mannen door het vele verdriet en de kanker (die natuurlijk vanwege het HPV te maken heeft met seks en dus mannen). Maar ik mis het ergens toch ook weer, heel dubbel allemaal.
Ook met vriendinnen afspreken heb ik weinig meer mee. Het is niet dat ik ze niet aardig vind, maar we zitten gewoon op een totaal andere golflengte.
Zij hebben bovendien bijna allemaal een gezin en staan gewoon heel anders in het leven dan ik.
En dat steekt me zo enorm. Niet dat zij daar schuldig aan zijn.
In tegendeel, mensen zeggen vaak dat je in nood je echte vrienden leert kennen. Maar ik zie het meer dat je in nood zelf veranderd of in ieder geval anders in het leven gaat staan. En dat dergelijke situaties laten zien wat de binding is die je hebt met mensen.
Kennelijk was dit vooral oppervlakkig in mijn geval, en ik ben juist die oppervlakkigheid meer dan zat.
Soms spreek ik dan wat af met een vriendin. Dan is het wel gezellig, maar het gaat altijd over dingen die mij gewoon niet meer interesseren.
Dan probeer ik wel te delen wat er in mij omgaat, maar ik zie dat ze dit niet goed begrijpen.
Waarschijnlijk ben ik ook zwaar op de hand, ben ik niet meer zo gezellig als vroeger. Maar ik kan nou eenmaal niet de hele tijd net doen alsof ik me on top of the world voel.

Ik ben me door dit alles steeds meer gaan isoleren van mensen, en dat terwijl ik eigenlijk best sociaal ben.
Afgelopen week had ik ook weer onderzoeken in het ziekenhuis omdat ik klachten had. Gelukkig was er niks aan de hand, maar ik word meteen weer zo met mijn angst en eenzaamheid geconfronteerd.
Mensen leven wel mee, zijn wel bezorgd en hebben het beste met me voor. Alleen krijg ik in zo'n situatie meteen de neiging om mezelf af te sluiten en te isoleren.
En dat ken ik echt niet van mezelf.
Soms denk ik dat ik gewoon een man mis in mijn leven en dat ik gewoon niet alleen kan zijn. Maar ik weet ook dat het geen goed idee is om nu aan het daten te gaan.
Sowieso ben ik bang weer afhankelijk te worden met alle gevolgen van dien. En ik voel dat ik eerst mezelf op de rit moet krijgen voordat ik überhaupt ooit weer aan het daten ga.

Ik praat wel met lotgenoten over de ziekte, dit geeft zeker steun.
Alleen gaat dit vooral over kanker, de beperkingen en het emotionele trauma die dit meebrengt.
Dat stuk gaat qua verwerking ook best aardig moet ik zeggen. Ik leef niet continu in angst.
Toen ik van de week onderzoeken had was dit wel even zo, maar ik ben er niet 24/7 mee bezig gelukkig.
Het is vooral het gevoel dat ik niet weet waar ik het zoeken moet.
Zo'n gevoel dat ik lost in space ben, alsof alles zo ongrijpbaar is. Lastig uit te leggen.
Soms denk ik dat ik depressief ben, alleen kan ik echt wel lachen en genieten van leuke dingen op z'n tijd.
Maar er zijn van die dagen dat ik denk dat het nooit meer goed komt.

Ik vraag me af of er mensen zijn die dat gevoel van deze soort eenzaamheid herkennen. Ik heb gelezen dat dit emotionele eenzaamheid heet.
Sociaal eenzaam hoef ik immers niet te zijn, ik ken best een hoop mensen.
Het gaat om het gevoel van gemis aan verbinding met andere.
En ik vraag me af wat ik hier nou mee moet. Ik heb dit gevoel natuurlijk altijd de kop in gedrukt door er voor te vluchten in het verleden.
En nu deze "coping" weggevallen is, omdat het geen bevrediging meer geeft voel ik me zo vreselijk eenzaam en verdrietig.
Ik wil ook graag mensen ontmoeten met wie ik hechtte vriendschappen kan opbouwen, vraag me alleen af waar zoek je die dan?
Ik ben altijd sociaal geweest hoofdzakelijk in de kroeg en dan een beetje slap ouwehoeren en zo. Dat kan nog steeds wel leuk zijn op z'n tijd, maar de godganse tijd inhoudsloze gesprekken geven mij geen voldoening. Ik heb ook gewoon weinig interesse in zaken die mijns inziens nergens over gaan.
Herkent iemand dit gevoel? En wat moet je hier nu mee?
Misschien naar een psycholoog? (heb dit eerder gedaan voor andere doeleinden) Heb inmiddels ik weet niet hoeveel zelfhulpboeken gelezen. Ofschoon dit zeker inzichten heeft gegeven lukt het me nog steeds niet om actie te ondernemen.
Moet er wel even bij vertellen dat ik sinds 2 jaar Concerta gebruik voor ADD (hoge dosering). Ik weet niet of dit ook te maken kan hebben met het isoleren, immers kreeg ik kort daarna de diagnose kanker. Maar misschien is dit wel belangrijk erbij te vermelden.
Ik heb ook veel baat bij deze medicatie, maar het zou natuurlijk ook zomaar bij kunnen dragen aan mijn neiging tot isoleren en mijn "depressieve buien". Uiteraard kan ik er mee stoppen, vraag mezelf alleen af of dit verstandig is. Misschien iemand die ook ervaring heeft met dit medicijn?

Vind het kortom maar lastig. Ik vind het leven ook meer overleven geworden, en dat terwijl ik nog ernstig ziek ben geweest ook.
Zou zo graag uit die negatieve spiraal willen komen, en meer gelukkiger te worden.
Sinds ik mijn afhankelijkheidsrelatie vaarwel heb gezegd merk ik ook dat die relatie vooral afleiding was, ook een soort vlucht zoals ik eerder schreef. Al mijn afweermechanismen die ik had om dit gevoel weg te duwen zijn weggevallen.
Kan best beter zijn, maar of ik me nou echt beter voel is een tweede.
Ik erger me ook aan mezelf omdat ik maar blijf rond circuleren in dat negatieve gevoel.
Misschien dat dit topic mij een beetje op weg helpt.
In het verleden heb ik vaker steun, ervaringen én inzichten hier gekregen, dus wie weet helpt me dit opnieuw.

Alvast bedankt voor het lezen

Bedankt voor de lieve en hartverwarmende reacties, dat doet me sowieso goed
@een nieuwe lente:
Ik hou zeker van dieren, heb 3 katten waar ik zeker veel troost uit haal.
Gelukkig is de band met mijn moeder goed. Dit is wel anders geweest, maar inmiddels gelukkig helemaal prima. Heb veel steun aan haar en ze is er altijd voor me.

@Jane doe:
Ik zit op dit moment nog in de ziektewet, maar het UWV heeft mij aangeboden een reïntegratie traject speciaal voor ex oncologische patiënten te volgen. Hier ga binnenkort ook mee beginnen. Er is dus wel een begin gemaakt gelukkig.

Ik vind het vervelend om te lezen dat meer mensen er last van hebben of hebben gehad. En ik denk ook dat Head* gelijk heeft, dat de oplossing vooral in jezelf zit.
Ik ben ook verantwoordelijk voor mijn eigen leven, alleen heb ik altijd moeite gehad met deze verantwoordelijkheid. Ik kon best voor mezelf zorgen, maar tegelijkertijd kon dit wel alleen als er een man in mijn leven was. Of wanneer ik veel op stap ging en veel flirts had.
Nu weet ik dat mijn eigenwaarde totaal afhing van mannen, zonder man immers geen goed gevoel van eigenwaarde.

Ik weet dit nu, en ik weiger ook nog langer zo te leven. Het is sowieso een te groot risico omdat ik me veel te afhankelijk maak. Ze kunnen me dan letterlijk maken en breken.
Bovendien heb ik natuurlijk door de ziekte een totaal ander leven en kijk op bijvoorbeeld seksualiteit gekregen.
Misschien is dit inderdaad iets wat ik vooral moet verwerken, wil ik te snel.
Maar lastig is het zeker.

Nogmaals bedankt voor de fijne reacties. En voor iedereen die met hetzelfde gevoel zit, sterkte Misschien kunnen we hier in ieder geval wat steun van elkaar krijgen