Psyche
alle pijlers
Ik voel me zo mislukt
donderdag 21 februari 2008 om 15:59
Waarom?
Gewoon, omdat ik weinig reden heb om van mezelf te houden.
1. ik ben vrij lelijk. Gisteren werd ik (weer eens) nageroepen op straat... 'hahahaha een varken op de fiets'.... als mensen dat roepen voel ik me ook echt meer varken dan mens.
2. doordat ik me altijd zo bescheiden opstel en bang ben voor afwijzing heb ik nog nooit het werk gedaan dat ik het liefste doe. Ik voel me hierdoor gefrustreerd. Inmiddels ben ik 30+ en heb ik de boot gemist.
3. Ik kraak mezelf zo af dat mijn vriend er gek van wordt en bij me weg dreigt te gaan. Ondanks dat ik veel van mijn vriend hou doe ik daarom weinig om het leuk voor hem te houden. Vind dat hij veel beter verdient dan een ondefinieerbaar goor rotwijf als mijzelf.
Sorry... weet dat er al gekken zat zijn op fora als deze, maar kan het niet mooier maken dan het is. Ik ben nu gewoon even erg verdrietig. Morgen zal de wereld er wel weer beter uit zien (hoop ik).
Gewoon, omdat ik weinig reden heb om van mezelf te houden.
1. ik ben vrij lelijk. Gisteren werd ik (weer eens) nageroepen op straat... 'hahahaha een varken op de fiets'.... als mensen dat roepen voel ik me ook echt meer varken dan mens.
2. doordat ik me altijd zo bescheiden opstel en bang ben voor afwijzing heb ik nog nooit het werk gedaan dat ik het liefste doe. Ik voel me hierdoor gefrustreerd. Inmiddels ben ik 30+ en heb ik de boot gemist.
3. Ik kraak mezelf zo af dat mijn vriend er gek van wordt en bij me weg dreigt te gaan. Ondanks dat ik veel van mijn vriend hou doe ik daarom weinig om het leuk voor hem te houden. Vind dat hij veel beter verdient dan een ondefinieerbaar goor rotwijf als mijzelf.
Sorry... weet dat er al gekken zat zijn op fora als deze, maar kan het niet mooier maken dan het is. Ik ben nu gewoon even erg verdrietig. Morgen zal de wereld er wel weer beter uit zien (hoop ik).
donderdag 21 februari 2008 om 16:16
Hey meis, wat ontzettend klote dat je je zo voelt over jezelf! Voel je je al lang zo? Eerst maar eens een dikke knuf! 
Probeer eens een lijstje te maken met dingen die wél goed zijn van /aan je. Ben je misschien wel heel aardig? Heb je leuke vrienden? Hoe is je familieband?
Probeer ook eens dingen te doen om je beter te voelen: ga eens lekker naar de kapper of schoonheidsspecialiste. Bedenk dingen die je leuk vind om te doen; lekker op het strand wandelen, uit eten, fietsen, sporten, van mijn part punniken. Ik begrijp dat je weinig energie hebt voor dit soort dingen, maar het werkt wel eens om het gewoon te doen! Je krijgt er uiteindelijk energie van en zal ook je relatie goed doen.
En het aller aller moeilijkste zal zijn jezelf toch uiteindelijk te gaan accepteren zoals je bent: een mooi mens! Ik heb de strijd ook gevoerd. Ga hem niet uit de weg; ga die strijd aan. Heb je al eens overwogen om misschien eens met iemand te gaan praten? Misschien eerst eens met de huisarts? Op een gegeven moment zit je ook echt in een spiraal naar beneden en ik weet dat het dan erg moeilijk kan zijn om daar zelfstandig weer uit te komen....
Heel veel succes ermee!
Probeer eens een lijstje te maken met dingen die wél goed zijn van /aan je. Ben je misschien wel heel aardig? Heb je leuke vrienden? Hoe is je familieband?
Probeer ook eens dingen te doen om je beter te voelen: ga eens lekker naar de kapper of schoonheidsspecialiste. Bedenk dingen die je leuk vind om te doen; lekker op het strand wandelen, uit eten, fietsen, sporten, van mijn part punniken. Ik begrijp dat je weinig energie hebt voor dit soort dingen, maar het werkt wel eens om het gewoon te doen! Je krijgt er uiteindelijk energie van en zal ook je relatie goed doen.
En het aller aller moeilijkste zal zijn jezelf toch uiteindelijk te gaan accepteren zoals je bent: een mooi mens! Ik heb de strijd ook gevoerd. Ga hem niet uit de weg; ga die strijd aan. Heb je al eens overwogen om misschien eens met iemand te gaan praten? Misschien eerst eens met de huisarts? Op een gegeven moment zit je ook echt in een spiraal naar beneden en ik weet dat het dan erg moeilijk kan zijn om daar zelfstandig weer uit te komen....
Heel veel succes ermee!
donderdag 21 februari 2008 om 16:19
Ja lullig misschien, maar ik moest echt eventjes lachen toen ik dit las. Is dit wel serieus?:
Waarom?
Gewoon, omdat ik weinig reden heb om van mezelf te houden.
1. ik ben vrij lelijk. Gisteren werd ik (weer eens) nageroepen op straat... 'hahahaha een varken op de fiets'.... als mensen dat roepen voel ik me ook echt meer varken dan mens.
2. doordat ik me altijd zo bescheiden opstel en bang ben voor afwijzing heb ik nog nooit het werk gedaan dat ik het liefste doe. Ik voel me hierdoor gefrustreerd. Inmiddels ben ik 30+ en heb ik de boot gemist.
3. Ik kraak mezelf zo af dat mijn vriend er gek van wordt en bij me weg dreigt te gaan. Ondanks dat ik veel van mijn vriend hou doe ik daarom weinig om het leuk voor hem te houden. Vind dat hij veel beter verdient dan een ondefinieerbaar goor rotwijf als mijzelf.
Sorry... weet dat er al gekken zat zijn op fora als deze, maar kan het niet mooier maken dan het is. Ik ben nu gewoon even erg verdrietig. Morgen zal de wereld er wel weer beter uit zien (hoop ik).
donderdag 21 februari 2008 om 16:21
ditiseenalias, wat vreselijk dat je je zo voelt!
Heb je ooit aan therapie gedacht? cognitieve therapie werkt ontzettend goed als je een laag zelfbeeld van jezelf hebt! Ik zou echt aan jezelf gaan 'werken' met een goede coach/therapeut. Het is een effectieve manier om SNEL resultaat te boeken op dit vlak (bij elke sessie boek je al vooruitzicht)
Heb je ooit aan therapie gedacht? cognitieve therapie werkt ontzettend goed als je een laag zelfbeeld van jezelf hebt! Ik zou echt aan jezelf gaan 'werken' met een goede coach/therapeut. Het is een effectieve manier om SNEL resultaat te boeken op dit vlak (bij elke sessie boek je al vooruitzicht)
donderdag 21 februari 2008 om 16:28
Je doet op dit moment misschien niet het werk wat je het liefst wil doen maar je hebt tenminste werk. Dat is positief punt nr. 1. Er zijn nog genoeg mensen aan het solliciteren die het niet lukt om aan het werk te komen.
Bovendien denk aan het motto van monsterboard. Hop Hop naar je nieuwe job er is altijd een betere baan. Als je baan je echt niet bevalt kan je altijd veranderen.
Positief punt nr 2 je hebt een relatie. Lees maar eens hoeveel topics hier staan van mensen die niet vrijwillig vrijgezel zijn.
Oké je bent nageroepen op straat maar die mensen zijn gewoon onbeschoft.
Waarom varken? Ben je misschien te dik? Daar is dus iets aan te doen.
positief daarbij is dat je van gezond eten en meer bewegen ook lekkerder in je vel komt te zitten.
Misschien ben je echt niet de knapste maar he kijk om je heen de meerderheid van de mensen heeft geen fotomodellen uiterlijk.
Als je zo slecht over je zelf denkt is therapie inderdaad geen slecht idee.
Bovendien denk aan het motto van monsterboard. Hop Hop naar je nieuwe job er is altijd een betere baan. Als je baan je echt niet bevalt kan je altijd veranderen.
Positief punt nr 2 je hebt een relatie. Lees maar eens hoeveel topics hier staan van mensen die niet vrijwillig vrijgezel zijn.
Oké je bent nageroepen op straat maar die mensen zijn gewoon onbeschoft.
Waarom varken? Ben je misschien te dik? Daar is dus iets aan te doen.
positief daarbij is dat je van gezond eten en meer bewegen ook lekkerder in je vel komt te zitten.
Misschien ben je echt niet de knapste maar he kijk om je heen de meerderheid van de mensen heeft geen fotomodellen uiterlijk.
Als je zo slecht over je zelf denkt is therapie inderdaad geen slecht idee.
donderdag 21 februari 2008 om 16:34
Wat rot dat je je zo voelt!!!
Maar gelukkig voor jou ligt je toekomst nog niet vast en kan die zelf sturen.
Het klinkt alsof je zelfbeeld wel een oppeppertje kan gebruiken voor je het vertrouwen terug hebt dat je je eigen leven kan besturen.
Misschien toch eens aankaarten bij de huisarts en een verwijzing vragen?
Want een cursus houden-van-jezelf kan je nooit te vaak of te vroeg doen. Toch?
Succes!
Maar gelukkig voor jou ligt je toekomst nog niet vast en kan die zelf sturen.
Het klinkt alsof je zelfbeeld wel een oppeppertje kan gebruiken voor je het vertrouwen terug hebt dat je je eigen leven kan besturen.
Misschien toch eens aankaarten bij de huisarts en een verwijzing vragen?
Want een cursus houden-van-jezelf kan je nooit te vaak of te vroeg doen. Toch?
Succes!
donderdag 21 februari 2008 om 16:39
:
Waarom?
Gewoon, omdat ik weinig reden heb om van mezelf te houden.
1. ik ben vrij lelijk. Gisteren werd ik (weer eens) nageroepen op straat... 'hahahaha een varken op de fiets'.... als mensen dat roepen voel ik me ook echt meer varken dan mens.
Dit zegt meer over die mensen dan over jezelf. Het gaat echt niet om de uiterlijk, maar om de uitstraling. Ik ken mensen, te dik te dun, met vet haar, kort, lang... Degene die van zichzelf houdt straalt het uit en dat wordt onbewust opgemerkt.2. doordat ik me altijd zo bescheiden opstel en bang ben voor afwijzing heb ik nog nooit het werk gedaan dat ik het liefste doe. Ik voel me hierdoor gefrustreerd. Inmiddels ben ik 30+ en heb ik de boot gemist.
Het is nog niet te laat. Je weet wat je wil. Werk eraan. Ik ben zelf 40 en ik ben bezig om een carriére te starten. Ik ben pas begonnen en ik heb er geen twijfels over: ik ga het maken. Zeg dat tegen jezelf elke dag een paar keer, ipv je steeds eraan herinneren wat je allemaal gemist hebt of niet gedaan hebt.
3. Ik kraak mezelf zo af dat mijn vriend er gek van wordt en bij me weg dreigt te gaan. Ondanks dat ik veel van mijn vriend hou doe ik daarom weinig om het leuk voor hem te houden. Vind dat hij veel beter verdient dan een ondefinieerbaar goor rotwijf als mijzelf.
Vind je vriend je een goor rotwijf? Praat met hem, over hoe je je voelt en wat je kan doen om van die gevoelens af te komen. Misschien moet je professionele hulp zoeken. Laat hem weten dat je van plan bent om aan jezelf te werken.
Sorry... weet dat er al gekken zat zijn op fora als deze, maar kan het niet mooier maken dan het is. Ik ben nu gewoon even erg verdrietig. Morgen zal de wereld er wel weer beter uit zien (hoop ik).
donderdag 21 februari 2008 om 16:51
Kan me voorstellen dat het een grap lijkt Traincha. Jammer genoeg is het dat niet. Ik heb echt regelmatig momenten dat ik me echt zoooo minderwaardig voel. Dat is zo geweest zo lang ik me kan herinneren.
Jullie hebben gelijk. Diep in mijn hart weet ik best dat ik positieve kanten heb. Sterker nog, ik weet dat ik in de ogen van veel mensen een stevige (niet alleen van postuur) slimme meid ben die weet wat ze wil. Van binnen ben ik echter heeeel anders. Er zijn in mijn leven een paar mensen geweest die ik verteld heb over mijn onzekerheden. Op mijn vriend na hebben al deze mensen hun vriendschap met mij laten verwateren. Als mijn vriend (uit wanhoop) zegt dat hij bij me weggaat als ik mezelf nog verder afkraak schrik ik daarvan.
Ik heb toen ik was afgestudeerd nooit serieus gesolliciteerd op het vakgebied waarvoor ik ben opgeleid omdat ik mezelf niet goed genoeg vond. Het stomme is dat ik op een heel ander, oninteressant, vakgebied ben gaan werken en daar in 8 jaar heel snel carriere heb gemaakt. Had het gevoel in een rijdende trein te zitten, waar ik niet uit kon. Ik heb twee maanden geleden mijn baan opgezegd, om iets te gaan zoeken op mijn eigen vakgebied. Dat valt niet mee. In de afgelopen weken is een paar keer tegen me gezegd dat ik met mijn 31 jaar eigenlijk te oud ben om nog te beginnen.
Misschien zou het inderdaad goed zijn om eens cognitieve therapie te gaan volgen, want dit is echt een structureel probleem, wat veel te veel van mijn energie opslorbt. In hoeverre heeft cognitieve therepie echter daadwerkelijk structureel effect? Kan je als persoon veranderen, of is het iets wat je eens in de zoveel jaar moet herhalen?
Jullie hebben gelijk. Diep in mijn hart weet ik best dat ik positieve kanten heb. Sterker nog, ik weet dat ik in de ogen van veel mensen een stevige (niet alleen van postuur) slimme meid ben die weet wat ze wil. Van binnen ben ik echter heeeel anders. Er zijn in mijn leven een paar mensen geweest die ik verteld heb over mijn onzekerheden. Op mijn vriend na hebben al deze mensen hun vriendschap met mij laten verwateren. Als mijn vriend (uit wanhoop) zegt dat hij bij me weggaat als ik mezelf nog verder afkraak schrik ik daarvan.
Ik heb toen ik was afgestudeerd nooit serieus gesolliciteerd op het vakgebied waarvoor ik ben opgeleid omdat ik mezelf niet goed genoeg vond. Het stomme is dat ik op een heel ander, oninteressant, vakgebied ben gaan werken en daar in 8 jaar heel snel carriere heb gemaakt. Had het gevoel in een rijdende trein te zitten, waar ik niet uit kon. Ik heb twee maanden geleden mijn baan opgezegd, om iets te gaan zoeken op mijn eigen vakgebied. Dat valt niet mee. In de afgelopen weken is een paar keer tegen me gezegd dat ik met mijn 31 jaar eigenlijk te oud ben om nog te beginnen.
Misschien zou het inderdaad goed zijn om eens cognitieve therapie te gaan volgen, want dit is echt een structureel probleem, wat veel te veel van mijn energie opslorbt. In hoeverre heeft cognitieve therepie echter daadwerkelijk structureel effect? Kan je als persoon veranderen, of is het iets wat je eens in de zoveel jaar moet herhalen?
donderdag 21 februari 2008 om 17:00
Op naar de huisarts. Het is niet vreemd om een verkeerd zelfbeeld te hebben, alleen is het niet de bedoeling en daar zijn mensen voor die je daarvan af kunnen helpen. Deze mensen (hoe je ze ook wilt noemen) hebben er voor geleerd om mensen te helpen en doen dat graag. Ik weet dat je van die mensen (laat ik ze maatschappelijk werkers of psychologen noemen) dan het gevoel krijgt dat de smeuige verhalen op verjaardagen over jou zullen gaan, maar dat is niet zo. ALs ik je verhaal zo lees, lijkt het me heel verstandig om even bij de huisarts hetzelfde verhaal te doen als wat je hierboven schetst en dan zal je zien dat je over twee maanden hier een heel ander en positief verhaal schrijft met dank aan je medeforummers natuurlijk 
En o ja, het schijnt tegenwoordig best hip te zijn om af en toe even lekker te spuien bij de psycholoog (dat is geen psychiater.).
En o ja, het schijnt tegenwoordig best hip te zijn om af en toe even lekker te spuien bij de psycholoog (dat is geen psychiater.).
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
donderdag 21 februari 2008 om 17:04
Eens een rijtje:
- Je hebt een relatie, er is iemand die zoveel van je houdt dat hij een hoop van je kan hebben
- Je hebt een goede opleiding afgerond
- Je bent in staat geweest om je een ander vakgebied eigen te maken, daar snel carrière in te maken
- Je hebt lef: je durft je baan op te zeggen om je droom achterna te gaan
Objectief gezien heb je genoeg reden om van jezelf te houden.
Toch doe je dat blijkbaar niet. Dan kun je het beste met iemand gaan praten die je kan leren om wél positief over jezelf te denken. Misschien eens naar de huisarts?
(ik zal al wel weer mosterd zijn met deze reactie, ben niet zo snel
)
- Je hebt een relatie, er is iemand die zoveel van je houdt dat hij een hoop van je kan hebben
- Je hebt een goede opleiding afgerond
- Je bent in staat geweest om je een ander vakgebied eigen te maken, daar snel carrière in te maken
- Je hebt lef: je durft je baan op te zeggen om je droom achterna te gaan
Objectief gezien heb je genoeg reden om van jezelf te houden.
Toch doe je dat blijkbaar niet. Dan kun je het beste met iemand gaan praten die je kan leren om wél positief over jezelf te denken. Misschien eens naar de huisarts?
(ik zal al wel weer mosterd zijn met deze reactie, ben niet zo snel
)
donderdag 21 februari 2008 om 17:34
donderdag 21 februari 2008 om 20:24
Meid wat klote dat je je zo voelt over jezelf. *knuffel*
Verder sluit ik me helemaal aan bij de post van MEFS; er zijn genoeg mensen die objectief gezien er hetzelfde voorstaan als jij, en die wél goed over zichzelf denken. Dus het probleem zit m niet in jouw postuur, je uiterlijk, je baan, of je relatie, maar tussen je eigen bevallige oortjes.
Having said that, denk ik dat het idd verstandig is als je er een keer met iemand over gaat praten. Want je bent de moeite waard.
Veel sterkte.![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Verder sluit ik me helemaal aan bij de post van MEFS; er zijn genoeg mensen die objectief gezien er hetzelfde voorstaan als jij, en die wél goed over zichzelf denken. Dus het probleem zit m niet in jouw postuur, je uiterlijk, je baan, of je relatie, maar tussen je eigen bevallige oortjes.
Having said that, denk ik dat het idd verstandig is als je er een keer met iemand over gaat praten. Want je bent de moeite waard.
Veel sterkte.
donderdag 21 februari 2008 om 20:42
He bah, wat naar dat je je zo voelt. En wat onterecht ook. Ik ben het érg eens met het rijtje van Wen!
Ik ben het ook erg eens met Claire: noem eens 3 echt goede eigenschappen van jezelf op?
Nog een paar tips:
- Maak eens een lijstje van de dingen die je hebt bereikt en waar je trots op bent.
- Houd elke dag eens een lijstje bij van de dingen die die dag goed gegaan zijn of waarvan je hebt genoten. Dat hoeven helemaal geen grote zaken te zijn.
- Strooi eens complimentjes rond. Zeg zomaar tegen je vriend dat hij er lekker uitziet vandaag. Zeg zomaar eens tegen een kennis dat ze mooi haar heeft. Zeg zomaar eens tegen de bakker dat je zo vrolijk wordt van de geur van zijn brood. Deze tip klinkt volslagen debiel, maar geloof me: van complimentjes rondstrooien ga je je vrolijk voelen. Dat straal je dan uit, en zie: het komt naar je terug.
- Houd op met jezelf tegenover je vriend af te kraken. Je haalt jezelf naar beneden, maar je beledigt hém er ook mee, want eigenlijk zeg je dat hij gek is om zoveel van iemand te houden die dat niet waard is. Houd er dus onmiddellijk mee op.
- Zoek een goede coach.
Aan de slag! Ik wens je heel erg veel sterkte.
Ik ben het ook erg eens met Claire: noem eens 3 echt goede eigenschappen van jezelf op?
Nog een paar tips:
- Maak eens een lijstje van de dingen die je hebt bereikt en waar je trots op bent.
- Houd elke dag eens een lijstje bij van de dingen die die dag goed gegaan zijn of waarvan je hebt genoten. Dat hoeven helemaal geen grote zaken te zijn.
- Strooi eens complimentjes rond. Zeg zomaar tegen je vriend dat hij er lekker uitziet vandaag. Zeg zomaar eens tegen een kennis dat ze mooi haar heeft. Zeg zomaar eens tegen de bakker dat je zo vrolijk wordt van de geur van zijn brood. Deze tip klinkt volslagen debiel, maar geloof me: van complimentjes rondstrooien ga je je vrolijk voelen. Dat straal je dan uit, en zie: het komt naar je terug.
- Houd op met jezelf tegenover je vriend af te kraken. Je haalt jezelf naar beneden, maar je beledigt hém er ook mee, want eigenlijk zeg je dat hij gek is om zoveel van iemand te houden die dat niet waard is. Houd er dus onmiddellijk mee op.
- Zoek een goede coach.
Aan de slag! Ik wens je heel erg veel sterkte.
.
vrijdag 22 februari 2008 om 00:39
Ik ben ooit als student naar de studentenpsycholoog gegaan. Toen ik haar vertelde over mijn negatieve gevoelens en we nog wat verder spraken zei ze dat ik geen therapie nodig heb, omdat ik zelf prima wist hoe ik 'wel hoorde te denken'. Ik kan inderdaad goed rationaliseren en ben ook prima in staat om positieve eigenschappen van mezelf op te noemen. Als ik in een negatieve stemming ben, of in een onzekere situatie dan handel en denk ik echter op basis van mijn gevoel en kan ik helemaal niet rationaliseren. Bovendien ben ik geneigd om me (te) bescheiden op te stellen. Als ik denk dat een ander iets beter kan dan ik (en dat denk ik al snel), denk ik: 'het is voor iedereen beter als hij/zij het doet', zelfs als ik het dolgraag zelf zou doen. Om deze reden solliciteerde ik toen ik was afgestudeerd niet op banen die ik graag wilde en aansloten op mijn studie. Ik kende altijd wel ex-studiegenoten die ik geschikter vond voor de baan.
In plaats daarvan ben ik gaan solliciteren op een baan waarvan ik dacht (onterecht bleek later) dat men iedereen hier wel voor zou aannemen. Toen ik mijn vriend 3 jaar geleden leerde kennen dacht hij dat ik een hardwerkende enthousiaste carrierevrouw in de financiële sector was. De reden dat ik graag hard werk is echter dat ik dan niet al te veel hoef na te denken. Toen mijn vriend er achter kwam dat ik mijn werk helemaal niet zo leuk vond heeft hij mij aangemoedigd om de stap te zetten die ik nu genomen heb. Ik heb gespaard zodat ik een half jaar niet hoef te werken en deze tijd kan besteden om uit te zoeken wat ik echt wil (weer op mijn 'eigen' vakgebied werken) en om te netwerken. Ook nu werk ik vrij hard. Ik heb veel netwerkgesprekken en ik lees veel, maar heb ook veel tijd om na te denken. Hierdoor en doordat ik het gevoel heb het 'waar te moeten maken' is er echter ook veel ruimte voor negatieve gevoelens. Ik moet bovendien er voor zorgen dat ik mijn ontspanning pak... en zo nu en dan even niet bezig ben met de toekomst.
Mijn familieleden en wat andere mensen zijn erg sceptisch over de stap die ik heb genomen en laten dit ook keer op keer merken. Ik wil hier niet gevoelig voor zijn, maar ik ben het wel merk ik. Het maakt me onzeker zo nu en dan en ik ga me er 'mislukt' door voelen. Voor mijn ouders is het moeilijk te accepteren dat ze niet meer kunnen opscheppen over mijn werk (terwijl ik dat zelf nooooit gedaan zou hebben)... Dat geeft me het gevoel dat ik voor hen een soort machine ben die mooie cijfers en een goed salaris weet te produceren. Het doet me pijn dat ze zich niet lijken te interesseren voor mij als mens, met mijn eigen interesses en passies.
Ik denk dat het inderdaad slim is om weer een psycholoog op te zoeken. Ik zal me nu niet meer zo gemakkelijk weg laten sturen denk ik. Bovendien heb ik nu meer te verliezen dan ooit... mijn lieve vriend. Ik denk dat ik minder druk op hem zal leggen als ik mijn donkere gevoelens aan een psych voorleg en hem meer kan sparen. Ik heb mezelf al genoeg schade toegebracht door mijn minderwaardigheidsgevoelens. Het is wel beter geworden dan het ooit was, hoor. Ik heb me in het verleden een paar keer (zelfs fysiek) laten misbruiken door mijn minderwaardigheidsgevoelens... dat is me de afgelopen 4 jaar al niet meer overkomen. Nu de rest nog.
Mijn topicopening lijkt nu wat hysterisch, als ik zo terugkijk. Ik was echt in een hele negatieve bui, maar zoals gezegd heb ik die regelmatig. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het heeft me super geholpen om alles wat op een rijtje te zetten... Heb wel het gevoel gekregen dat er iets aan te doen valt en dat ik dat verdien en mijn vriend zeker.
Ik vind de tip van Mariannanas, om complimentjes te geven, trouwens erg goed. Ik ben sowieso wel geneigd om dat te doen als ik vrolijk ben. Ik denk echter dat het me inderdaad ook vrolijk zou kunnen maken als ik somber ben, omdat het me naar buiten gaat richten ipv naar binnen. Dank daarvoor!
In plaats daarvan ben ik gaan solliciteren op een baan waarvan ik dacht (onterecht bleek later) dat men iedereen hier wel voor zou aannemen. Toen ik mijn vriend 3 jaar geleden leerde kennen dacht hij dat ik een hardwerkende enthousiaste carrierevrouw in de financiële sector was. De reden dat ik graag hard werk is echter dat ik dan niet al te veel hoef na te denken. Toen mijn vriend er achter kwam dat ik mijn werk helemaal niet zo leuk vond heeft hij mij aangemoedigd om de stap te zetten die ik nu genomen heb. Ik heb gespaard zodat ik een half jaar niet hoef te werken en deze tijd kan besteden om uit te zoeken wat ik echt wil (weer op mijn 'eigen' vakgebied werken) en om te netwerken. Ook nu werk ik vrij hard. Ik heb veel netwerkgesprekken en ik lees veel, maar heb ook veel tijd om na te denken. Hierdoor en doordat ik het gevoel heb het 'waar te moeten maken' is er echter ook veel ruimte voor negatieve gevoelens. Ik moet bovendien er voor zorgen dat ik mijn ontspanning pak... en zo nu en dan even niet bezig ben met de toekomst.
Mijn familieleden en wat andere mensen zijn erg sceptisch over de stap die ik heb genomen en laten dit ook keer op keer merken. Ik wil hier niet gevoelig voor zijn, maar ik ben het wel merk ik. Het maakt me onzeker zo nu en dan en ik ga me er 'mislukt' door voelen. Voor mijn ouders is het moeilijk te accepteren dat ze niet meer kunnen opscheppen over mijn werk (terwijl ik dat zelf nooooit gedaan zou hebben)... Dat geeft me het gevoel dat ik voor hen een soort machine ben die mooie cijfers en een goed salaris weet te produceren. Het doet me pijn dat ze zich niet lijken te interesseren voor mij als mens, met mijn eigen interesses en passies.
Ik denk dat het inderdaad slim is om weer een psycholoog op te zoeken. Ik zal me nu niet meer zo gemakkelijk weg laten sturen denk ik. Bovendien heb ik nu meer te verliezen dan ooit... mijn lieve vriend. Ik denk dat ik minder druk op hem zal leggen als ik mijn donkere gevoelens aan een psych voorleg en hem meer kan sparen. Ik heb mezelf al genoeg schade toegebracht door mijn minderwaardigheidsgevoelens. Het is wel beter geworden dan het ooit was, hoor. Ik heb me in het verleden een paar keer (zelfs fysiek) laten misbruiken door mijn minderwaardigheidsgevoelens... dat is me de afgelopen 4 jaar al niet meer overkomen. Nu de rest nog.
Mijn topicopening lijkt nu wat hysterisch, als ik zo terugkijk. Ik was echt in een hele negatieve bui, maar zoals gezegd heb ik die regelmatig. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Het heeft me super geholpen om alles wat op een rijtje te zetten... Heb wel het gevoel gekregen dat er iets aan te doen valt en dat ik dat verdien en mijn vriend zeker.
Ik vind de tip van Mariannanas, om complimentjes te geven, trouwens erg goed. Ik ben sowieso wel geneigd om dat te doen als ik vrolijk ben. Ik denk echter dat het me inderdaad ook vrolijk zou kunnen maken als ik somber ben, omdat het me naar buiten gaat richten ipv naar binnen. Dank daarvoor!
vrijdag 22 februari 2008 om 00:42
Fijn dat het bij jou zo goed werkt! En je hebt gelijk. Ik zal de stap maar eens zetten.:
Ik heb wel veel baat bij cognitieve/psychotherapie.
Alleen al het begrijpen waar bepaalde gedachtes vandaan komen maakt dat ik ze beter kan relativeren.
Maarre, ik zou zeggen: gewoon proberen. Baat het niet dan schaad het niet, en vind je het niets dan stop je gewoon weer
vrijdag 22 februari 2008 om 09:52
~[quote]:
Ik ben ooit als student naar de studentenpsycholoog gegaan.
Een studentenpsycholoog is goed voor een praatje, maar niet als je echt in de knop zit. En dat is jaren lang geleden. Je leven, je ervaringen zijn nu heel anders. Je kan niet vergelijken met toen.
Mijn familieleden en wat andere mensen zijn erg sceptisch over de stap die ik heb genomen en laten dit ook keer op keer merken. Ik wil hier niet gevoelig voor zijn, maar ik ben het wel merk ik. Het maakt me onzeker zo nu en dan en ik ga me er 'mislukt' door voelen. Voor mijn ouders is het moeilijk te accepteren dat ze niet meer kunnen opscheppen over mijn werk (terwijl ik dat zelf nooooit gedaan zou hebben)... Dat geeft me het gevoel dat ik voor hen een soort machine ben die mooie cijfers en een goed salaris weet te produceren. Het doet me pijn dat ze zich niet lijken te interesseren voor mij als mens, met mijn eigen interesses en passies.
Dit heb ik ook meegemaakt. Ik heb altijd in het onderwijs willen werken. Toen ik dat gedaan heb, heb ik gemerkt dat ik het niet leuk vind. Ik ging toen een stap achter gegaan. Ik verdien nu minder en ik heb jaren lang de tijd gehad om te ondekken wat ik wil. Mijn ouders, vooral mijn moeder, deed alles om me rot te laten voelen, totdat ik met haar in gesprek ging. Ik vroeg haar wat ze voor me wilde: een ongelukkige docente of een tevreden ... medewerkster? Sindsdien heeft ze er niet meer over gezeurd, maar ik voelde hoe ze erover dacht en ze had helemaal geen interesse in wat ik doe. Sterker nog, ze verandert van onderwerp als ik iets over mijn werk zeg. Nu voel ik me er juis sterker door. Ik heb tegen wind mijn doel bereikt (of bijna). Je zal straks ook dat voelen.
Heb wel het gevoel gekregen dat er iets aan te doen valt en dat ik dat verdien en mijn vriend zeker.
Goedzo! Je ben al in de goede weg!Ik !~[/quote]
En nu hup! Naar de huisarts. Als ze je willen weg sturen, zeg dat je dagelijkse leven te veel eronder lijdt.
Ik ben ooit als student naar de studentenpsycholoog gegaan.
Een studentenpsycholoog is goed voor een praatje, maar niet als je echt in de knop zit. En dat is jaren lang geleden. Je leven, je ervaringen zijn nu heel anders. Je kan niet vergelijken met toen.
Mijn familieleden en wat andere mensen zijn erg sceptisch over de stap die ik heb genomen en laten dit ook keer op keer merken. Ik wil hier niet gevoelig voor zijn, maar ik ben het wel merk ik. Het maakt me onzeker zo nu en dan en ik ga me er 'mislukt' door voelen. Voor mijn ouders is het moeilijk te accepteren dat ze niet meer kunnen opscheppen over mijn werk (terwijl ik dat zelf nooooit gedaan zou hebben)... Dat geeft me het gevoel dat ik voor hen een soort machine ben die mooie cijfers en een goed salaris weet te produceren. Het doet me pijn dat ze zich niet lijken te interesseren voor mij als mens, met mijn eigen interesses en passies.
Dit heb ik ook meegemaakt. Ik heb altijd in het onderwijs willen werken. Toen ik dat gedaan heb, heb ik gemerkt dat ik het niet leuk vind. Ik ging toen een stap achter gegaan. Ik verdien nu minder en ik heb jaren lang de tijd gehad om te ondekken wat ik wil. Mijn ouders, vooral mijn moeder, deed alles om me rot te laten voelen, totdat ik met haar in gesprek ging. Ik vroeg haar wat ze voor me wilde: een ongelukkige docente of een tevreden ... medewerkster? Sindsdien heeft ze er niet meer over gezeurd, maar ik voelde hoe ze erover dacht en ze had helemaal geen interesse in wat ik doe. Sterker nog, ze verandert van onderwerp als ik iets over mijn werk zeg. Nu voel ik me er juis sterker door. Ik heb tegen wind mijn doel bereikt (of bijna). Je zal straks ook dat voelen.
Heb wel het gevoel gekregen dat er iets aan te doen valt en dat ik dat verdien en mijn vriend zeker.
Goedzo! Je ben al in de goede weg!Ik !~[/quote]
En nu hup! Naar de huisarts. Als ze je willen weg sturen, zeg dat je dagelijkse leven te veel eronder lijdt.
vrijdag 22 februari 2008 om 12:01
[quote]:
Dit heb ik ook meegemaakt. Ik heb altijd in het onderwijs willen werken. Toen ik dat gedaan heb, heb ik gemerkt dat ik het niet leuk vind. Ik ging toen een stap achter gegaan. Ik verdien nu minder en ik heb jaren lang de tijd gehad om te ondekken wat ik wil. Mijn ouders, vooral mijn moeder, deed alles om me rot te laten voelen, totdat ik met haar in gesprek ging. Ik vroeg haar wat ze voor me wilde: een ongelukkige docente of een tevreden ... medewerkster? Sindsdien heeft ze er niet meer over gezeurd, maar ik voelde hoe ze erover dacht en ze had helemaal geen interesse in wat ik doe. Sterker nog, ze verandert van onderwerp als ik iets over mijn werk zeg. Nu voel ik me er juis sterker door. Ik heb tegen wind mijn doel bereikt (of bijna). Je zal straks ook dat voelen.
Goed dat je voor jezelf hebt gekozen! Wat heb je gedaan om te ontdekken wat je wilde doen?
Wat is dat toch met ouders? Een oud-collega had precies hetzelfde als ik met haar moeder. Ik denk dat mijn ouders onbewust invloed hebben gehad op mijn harde werken en de keuzes die ik maakte, die eigenlijk niet waren wat ik het liefste wilde. Het is mijn eigen verantwoordelijkheid hoor, dat zal ik nooit ontkennen. Ik vind het irritant dat ik me het zo aantrek dat ze me nu niet steunen. Ik kan ook niet zo veel begrip opbrengen voor die houding. Wat jij nu schrijft, dat je moeder nog steeds liever niet over je werk praat met jou... dat is toch eigenlijk belachelijk? Ik kan me er zo weinig bij voorstellen... als ik een kind zou hebben zou ik hem of haar het liefst gelukkig zien... Ik denk dat het deels een generatiekwestie is. Mijn moeder blafte me tijdens iedere puberruzie toe: 'Ik heb nooit de kans gehad om te leren, jij komt in een gespreid bedje...als je er met de pet naar gooit dan... (terwijl daar nooit sprake van was)' en 'als je naar de HAVO gaat (ipv VWO) dan ga je op je 17e achter de kassa...' of 'Ik heb in mijn jeugd niet de kans gehad om te leren zoals jij, als je wilt bereiken wat ik in mijn leven heb bereikt (baan op academisch nivo), moet je minstens professor of minister worden'... idioot natuurlijk achteraf... Maar het schetst wel haar houding naar mij.
Het is heerlijk dat mijn schoonmoeder tegengesteld is aan mijn moeder... Toen ik twee jaar geleden een fulltime studie naast mijn meer dan fulltime baan deed belden ze me op dezelfde avond. Mijn moeder om te vragen of ik al cijfers terughad van de laatste tentamenreeks en mijn schoonmoeder om te horen hoe het met me ging en om tegen me te zeggen dat niemand er iets aan had als ik mezelf overspannen zou werken
Maar goed, ik hoef niet meer te zeuren over mijn moeder, want ik ben nu groot \\:-)// en erkenning heb ik niet meer nodig om te doen wat ik wil.
Dit heb ik ook meegemaakt. Ik heb altijd in het onderwijs willen werken. Toen ik dat gedaan heb, heb ik gemerkt dat ik het niet leuk vind. Ik ging toen een stap achter gegaan. Ik verdien nu minder en ik heb jaren lang de tijd gehad om te ondekken wat ik wil. Mijn ouders, vooral mijn moeder, deed alles om me rot te laten voelen, totdat ik met haar in gesprek ging. Ik vroeg haar wat ze voor me wilde: een ongelukkige docente of een tevreden ... medewerkster? Sindsdien heeft ze er niet meer over gezeurd, maar ik voelde hoe ze erover dacht en ze had helemaal geen interesse in wat ik doe. Sterker nog, ze verandert van onderwerp als ik iets over mijn werk zeg. Nu voel ik me er juis sterker door. Ik heb tegen wind mijn doel bereikt (of bijna). Je zal straks ook dat voelen.
Goed dat je voor jezelf hebt gekozen! Wat heb je gedaan om te ontdekken wat je wilde doen?
Wat is dat toch met ouders? Een oud-collega had precies hetzelfde als ik met haar moeder. Ik denk dat mijn ouders onbewust invloed hebben gehad op mijn harde werken en de keuzes die ik maakte, die eigenlijk niet waren wat ik het liefste wilde. Het is mijn eigen verantwoordelijkheid hoor, dat zal ik nooit ontkennen. Ik vind het irritant dat ik me het zo aantrek dat ze me nu niet steunen. Ik kan ook niet zo veel begrip opbrengen voor die houding. Wat jij nu schrijft, dat je moeder nog steeds liever niet over je werk praat met jou... dat is toch eigenlijk belachelijk? Ik kan me er zo weinig bij voorstellen... als ik een kind zou hebben zou ik hem of haar het liefst gelukkig zien... Ik denk dat het deels een generatiekwestie is. Mijn moeder blafte me tijdens iedere puberruzie toe: 'Ik heb nooit de kans gehad om te leren, jij komt in een gespreid bedje...als je er met de pet naar gooit dan... (terwijl daar nooit sprake van was)' en 'als je naar de HAVO gaat (ipv VWO) dan ga je op je 17e achter de kassa...' of 'Ik heb in mijn jeugd niet de kans gehad om te leren zoals jij, als je wilt bereiken wat ik in mijn leven heb bereikt (baan op academisch nivo), moet je minstens professor of minister worden'... idioot natuurlijk achteraf... Maar het schetst wel haar houding naar mij.
Het is heerlijk dat mijn schoonmoeder tegengesteld is aan mijn moeder... Toen ik twee jaar geleden een fulltime studie naast mijn meer dan fulltime baan deed belden ze me op dezelfde avond. Mijn moeder om te vragen of ik al cijfers terughad van de laatste tentamenreeks en mijn schoonmoeder om te horen hoe het met me ging en om tegen me te zeggen dat niemand er iets aan had als ik mezelf overspannen zou werken
Maar goed, ik hoef niet meer te zeuren over mijn moeder, want ik ben nu groot \\:-)// en erkenning heb ik niet meer nodig om te doen wat ik wil.
vrijdag 22 februari 2008 om 13:13
Hoe heb ik gekozen? Het was niet makkelijk en het was een zoektocht van jaren. Toen ik les gaf, was ik bijna overspannen. Het werd steeds moeilijker om voor de klas te staan, en dat voelen de kinderen meteen aan, waardoor het ook moeilijker werd de orde te handhaven. Aan het eind van het schooljaar ben ik met zwangerschapverlof gegaan. De directie vond, zonder enige overleg, dat ik liever thuisblijf moeder wilde zijn. Ik kwam dus thuis terecht. Ik ging dan 's avond les geven. Dat was eerst wel leuk, maar op een gegeven moment begon ik me te vervelen. Ik dacht steeds aan een oud baantje van mij, bij een arbo-dienst. Toevallig kreeg ik een reïntegratietraject van de UWV. Toen heb ik ondekt dat ik iets anders moest zoeken. Ik heb toen twee jaar met computers gewerkt (niet echt ICT maar ook niet administratief). Eind 2006 begon ik te onderzoeken. Ik had geen flauw idee wat ik wilde doen. Ik ben toen gaan psychologie studeren, maar nog niet met een idee van wat ik wilde doen.
In april 2007 hoorde ik dat mijn contract niet verlengd zou worden. Ik ging intenssief solliciteren, eerst alles wat ik zag dat het kon lukken. Maar na één week merkte ik dat ik vooral personeelsadministratie en recruïtment leuk vind. Ik heb toen mijn ex werkgever gevraagd om een opleiding te betalen, als dank voor mijn inzet, want ik heb veel voor het bedrijf gedaan, niet allen mijn taken, maar ook veel vertaalwerk op mijn vrijetijd en contact met Spanje gehad. Hij ging akkoord. Ik ben nu bezig met een opleiding personeelsadministratie.
In de tussentijd moest ik ergens gaan werken. Ik werk nog in dezelfde functie als bij mijn exwerkgever, maar bij een ander bedrijf. Deze werkgever betaalt een cursus Nederlands en Telefoontechnieken. Ik ben me nu aan het oriënteren. Ik wil in die richting groeien. Ik kijk wat de mogelijkheden zijn, via een traineeship, of als personeelsmedewerker aan de slag gaan en in die richting groeien. En weet je wat? Ik ben 40, mijn moeder wil er niks van weten, maar ik ga het maken, voor mezelf.
Ik weet niet wat voor redenen je moer heeft. Bij mij speelt de cultuur een rol. We zijn Spaans en in Spanje is status erg belangrijk. Mijn vader en één van mijn zussen zijn docenten. De andere is onderzoeker. En ik ben de zwarte schaap: ik ging naar Nederland wonen, ben met een ex-moslim getrouwd en ik werk in een "lage functie". Ik volg een MBO opleiding ipv van de HBO waarmee ik begonnen was (psyhologie). En ik ben tevreden en gelukkig. Ik voel me nu zo sterk in mijn schoenen staan dat het gebrek aan interesse van mijn moeder kan me geenreet schelen.
In april 2007 hoorde ik dat mijn contract niet verlengd zou worden. Ik ging intenssief solliciteren, eerst alles wat ik zag dat het kon lukken. Maar na één week merkte ik dat ik vooral personeelsadministratie en recruïtment leuk vind. Ik heb toen mijn ex werkgever gevraagd om een opleiding te betalen, als dank voor mijn inzet, want ik heb veel voor het bedrijf gedaan, niet allen mijn taken, maar ook veel vertaalwerk op mijn vrijetijd en contact met Spanje gehad. Hij ging akkoord. Ik ben nu bezig met een opleiding personeelsadministratie.
In de tussentijd moest ik ergens gaan werken. Ik werk nog in dezelfde functie als bij mijn exwerkgever, maar bij een ander bedrijf. Deze werkgever betaalt een cursus Nederlands en Telefoontechnieken. Ik ben me nu aan het oriënteren. Ik wil in die richting groeien. Ik kijk wat de mogelijkheden zijn, via een traineeship, of als personeelsmedewerker aan de slag gaan en in die richting groeien. En weet je wat? Ik ben 40, mijn moeder wil er niks van weten, maar ik ga het maken, voor mezelf.
Ik weet niet wat voor redenen je moer heeft. Bij mij speelt de cultuur een rol. We zijn Spaans en in Spanje is status erg belangrijk. Mijn vader en één van mijn zussen zijn docenten. De andere is onderzoeker. En ik ben de zwarte schaap: ik ging naar Nederland wonen, ben met een ex-moslim getrouwd en ik werk in een "lage functie". Ik volg een MBO opleiding ipv van de HBO waarmee ik begonnen was (psyhologie). En ik ben tevreden en gelukkig. Ik voel me nu zo sterk in mijn schoenen staan dat het gebrek aan interesse van mijn moeder kan me geen
vrijdag 22 februari 2008 om 14:38
Knap hoor, dat je zo hebt weten op te krabbelen! Je gaat het maken, dat geloof ik vast. Jammer dat je eerst overspannen moest raken om op dit pad terecht te komen. Zeker als je zo'n moeilijke weg hebt moeten volgen zou je wel wat meer inlevingsvermogen van je ouders mogen verwachten vind ik... maar goed, naast je neerlegen, of het juist als positief te zien (tegen de stroom in is het me toch gelukt) is inderdaad de slimste manier om er mee om te gaan.
Dat statusdenken zit er bij mijn moeder ook sterk in. Hoewel ik het niet wil zijn, ben ik behoorlijk gevoelig voor de mening van anderen over wat ik doe en wie ik ben. Daar moet ik ook echt van af! Andere mensen hebben allerlei persoonlijke belangen om iets over me te vinden, zeker mijn ouders.... (eigen eergevoel, jalousie of wat dan ook). Heb maandag een afspraak met de huisarts... dus dat is een eerste stap.
