Psyche
alle pijlers
Ik voel zoveel en dat vind ik niet fijn
maandag 21 oktober 2024 om 16:00
Van me af schrijven....
Ik ben van de antidepressiva af, na een lange periode van voorzichtig afbouwen. Ik slikte het niet voor depressie, wel voor veel onrust in mijn hoofd en lijf en teveel angstgedachten die ik met therapie niet weg kreeg. Ik weet dat dit allemaal uit mijn jeugd komt. Het gaf me 2,5 jaar een gedempt gevoel, meer rust en ruimte in mijn hoofd, minder frustratie. Alles kwam minder hard binnen en ik merk nu hoe fijn ik het vond om dingen veel minder heftig te voelen. Ik voel nu zoveel! En bah wat vind ik dat naar. Ik weet dat ik altijd weer met AD kan starten, tegelijkertijd wil ik het graag zonder omdat ik het laatste half jaar vond dat ik wel heel afgevlakt was. Ook de positieve gevoelens.
Als kind was ik een aansteller als ik mn gevoel toonde, mijn ouders konden zelf ook niet omgaan met alles wat over emoties&gevoelens ging. Ik liep op mn tenen door allerlei moeilijke situaties thuis, maar heb vooral mn gevoel weggestopt. Lachen, de clown uithangen, veel sporten en eten. Alles om maar die afleiding te hebben.
Nu ben ik die laag kwijt, en ik voel zoveel dat ik niet weet wat ik hiermee moet. Moet ik erover praten, is dit normaal, moet ik er uberhaupt iets mee? Voorbeeld: ik ben afgelopen jaren heel erg gekwetst door een zus van mij, ze was ineens 5jr van de aardbodem verdwenen met haar kinderen en na ruim 5 jaar kwam ze terug. Een paar gesprekken, een emotioneel verhaal met uitleg, begrip (want ook zij komt uit hetzelfde gezin) en onbegrip van mijn kant, maar vooral blij dat ze er weer was. Dit is 2 jaar geleden en sindsdien heb ik het geprobeerd, want ik wilde heel graag weer een band, maar het is er niet. Er is teveel kapot gemaakt en ik kan het niet achter me laten. Alle verklaringen ten spijt, het lukt me niet. Telkens als ik haar en haar kinderen zie ben ik daarna 2 dagen emotioneel en heb ik een kort lontje. Ik heb dit patroon ontdekt en volgens mij is het puur verdriet. Ik voel me zo gekwetst door een persoon die ik zo lief had. En met alle uitleg van de wereld en de intenties om het goed te maken, blijf ik verdrietig. En zo word ik wel vaker overspoeld door verdriet, maar ook boosheid. En dit wil ik niet meer voelen.
Ik veroordeel het, ik vind dat ik het een plek had moeten geven, dat het gebeurd is en ik mijn leven er niet door moet laten beinvloeden. Ik krijg het gevoel alleen niet weg.
En dan heb ik een man waar ik veel van jou, en ook bij hem durf ik dit gevoel niet echt te laten zien. Ik durf niet kwetsbaar te zijn, bang dat ik afgewezen wordt (niet reeel, weet ik) Ik veroordeel mezelf, ik vind dat ik niet moet zeiken, ik stop het weg (door afleiding) en ik weleens mag gaan genieten van mijn leven nu. Een gezin met kinderen waar ik zo gek op ben. Ik ben zo bezig met mijzelf, ik word overspoeld door emoties, uit het niets huilbuien en dat ga ik analyseren en willen verklaren, maar soms heb ik geen verklaring behalve dat ik mij 'gewoon verdrietig voel'. En daar wil ik van weg, want het beinvloed mijn hele zijn en ik snap niet waarom ik dan verdrietig ben.
Ik heb therapie gehad, zowel in een groep als individueel waarin ik bewust moest gaan voelen, leren voelen, ik ben mijn hele jeugd doorgespit en weet dat alles daar vandaan komt. Die moeite met gevoelens verklaart waarom ik mijn leven niet ten volle leef, ik durf niet, ik ben bang, ik kan me niet overgeven. Ik zou zo graag me willen overgeven aan het gevoel wat ik op dat moment ervaar, dat het er mag zijn. Met mijn man geregeld gesproken over bijv mijn jeugd, hij is zo lief voor me en hoort me aan en kan zich verplaatsen in mij, maar als ik ga huilen kan ik niet stoppen. Dan voel ik me een klein kind en dat veroordeel ik dan weer dus ga ik het uit de weg. Ik heb zo immens veel verdriet in mijn lijf. Dit is het volgens mij, mijn hele lijf zit vol verdriet. Rouw om wat er niet was, om hoe het had moeten zijn, om hoe ik gekwetst en in de steek gelaten ben. Maar ik ben 43, ik wil leven. Ik wil genieten van mijn gezin, wanneer ga ik dat aandurven? Wat moet ik doen om dit aan te durven? Ik wacht maar weet niet waarop, ik besef me dat ik ouder wordt, dat het een keer klaar is. Waar wacht ik dan op?
Ik heb het jaren gezocht in de hulpverlening, want er moet toch een verklaring zijn waarom ik niet durf te leven. Psychologen, therapie, boeken, lezingen, medicatie. Ik kom telkens weer bij mezelf uit, op het punt waarop ik genoeg kennis heb opgedaan, ik een diagnose krijg, al dan niet medicatie, ik erover gesproken heb maar ik blijf steken in het gevoel stuk. En door altijd maar te zoeken in hulpverleningsland is dit volgens mij ook en afleidingsmanouvre geworden voor mij. Want door altijd te blijven zoeken naar een verklaring of oorzaak blijf ik weg van mijn gevoel. Ik ben ook zo moe van dat hulp vragen, van dat uitzoeken, van het beredeneren/verklaren en zoeken. Wat zoek ik nou?
Geen idee wat mijn vraag is, ik had de intentie een kort bericht te schrijven, al schrijvende werd het langer en plopt er van alles op in mn hoofd. Anyway, dank voor het lezen en wellicht is het herkenbaar? Is er een gouden tip?
Ik ben van de antidepressiva af, na een lange periode van voorzichtig afbouwen. Ik slikte het niet voor depressie, wel voor veel onrust in mijn hoofd en lijf en teveel angstgedachten die ik met therapie niet weg kreeg. Ik weet dat dit allemaal uit mijn jeugd komt. Het gaf me 2,5 jaar een gedempt gevoel, meer rust en ruimte in mijn hoofd, minder frustratie. Alles kwam minder hard binnen en ik merk nu hoe fijn ik het vond om dingen veel minder heftig te voelen. Ik voel nu zoveel! En bah wat vind ik dat naar. Ik weet dat ik altijd weer met AD kan starten, tegelijkertijd wil ik het graag zonder omdat ik het laatste half jaar vond dat ik wel heel afgevlakt was. Ook de positieve gevoelens.
Als kind was ik een aansteller als ik mn gevoel toonde, mijn ouders konden zelf ook niet omgaan met alles wat over emoties&gevoelens ging. Ik liep op mn tenen door allerlei moeilijke situaties thuis, maar heb vooral mn gevoel weggestopt. Lachen, de clown uithangen, veel sporten en eten. Alles om maar die afleiding te hebben.
Nu ben ik die laag kwijt, en ik voel zoveel dat ik niet weet wat ik hiermee moet. Moet ik erover praten, is dit normaal, moet ik er uberhaupt iets mee? Voorbeeld: ik ben afgelopen jaren heel erg gekwetst door een zus van mij, ze was ineens 5jr van de aardbodem verdwenen met haar kinderen en na ruim 5 jaar kwam ze terug. Een paar gesprekken, een emotioneel verhaal met uitleg, begrip (want ook zij komt uit hetzelfde gezin) en onbegrip van mijn kant, maar vooral blij dat ze er weer was. Dit is 2 jaar geleden en sindsdien heb ik het geprobeerd, want ik wilde heel graag weer een band, maar het is er niet. Er is teveel kapot gemaakt en ik kan het niet achter me laten. Alle verklaringen ten spijt, het lukt me niet. Telkens als ik haar en haar kinderen zie ben ik daarna 2 dagen emotioneel en heb ik een kort lontje. Ik heb dit patroon ontdekt en volgens mij is het puur verdriet. Ik voel me zo gekwetst door een persoon die ik zo lief had. En met alle uitleg van de wereld en de intenties om het goed te maken, blijf ik verdrietig. En zo word ik wel vaker overspoeld door verdriet, maar ook boosheid. En dit wil ik niet meer voelen.
Ik veroordeel het, ik vind dat ik het een plek had moeten geven, dat het gebeurd is en ik mijn leven er niet door moet laten beinvloeden. Ik krijg het gevoel alleen niet weg.
En dan heb ik een man waar ik veel van jou, en ook bij hem durf ik dit gevoel niet echt te laten zien. Ik durf niet kwetsbaar te zijn, bang dat ik afgewezen wordt (niet reeel, weet ik) Ik veroordeel mezelf, ik vind dat ik niet moet zeiken, ik stop het weg (door afleiding) en ik weleens mag gaan genieten van mijn leven nu. Een gezin met kinderen waar ik zo gek op ben. Ik ben zo bezig met mijzelf, ik word overspoeld door emoties, uit het niets huilbuien en dat ga ik analyseren en willen verklaren, maar soms heb ik geen verklaring behalve dat ik mij 'gewoon verdrietig voel'. En daar wil ik van weg, want het beinvloed mijn hele zijn en ik snap niet waarom ik dan verdrietig ben.
Ik heb therapie gehad, zowel in een groep als individueel waarin ik bewust moest gaan voelen, leren voelen, ik ben mijn hele jeugd doorgespit en weet dat alles daar vandaan komt. Die moeite met gevoelens verklaart waarom ik mijn leven niet ten volle leef, ik durf niet, ik ben bang, ik kan me niet overgeven. Ik zou zo graag me willen overgeven aan het gevoel wat ik op dat moment ervaar, dat het er mag zijn. Met mijn man geregeld gesproken over bijv mijn jeugd, hij is zo lief voor me en hoort me aan en kan zich verplaatsen in mij, maar als ik ga huilen kan ik niet stoppen. Dan voel ik me een klein kind en dat veroordeel ik dan weer dus ga ik het uit de weg. Ik heb zo immens veel verdriet in mijn lijf. Dit is het volgens mij, mijn hele lijf zit vol verdriet. Rouw om wat er niet was, om hoe het had moeten zijn, om hoe ik gekwetst en in de steek gelaten ben. Maar ik ben 43, ik wil leven. Ik wil genieten van mijn gezin, wanneer ga ik dat aandurven? Wat moet ik doen om dit aan te durven? Ik wacht maar weet niet waarop, ik besef me dat ik ouder wordt, dat het een keer klaar is. Waar wacht ik dan op?
Ik heb het jaren gezocht in de hulpverlening, want er moet toch een verklaring zijn waarom ik niet durf te leven. Psychologen, therapie, boeken, lezingen, medicatie. Ik kom telkens weer bij mezelf uit, op het punt waarop ik genoeg kennis heb opgedaan, ik een diagnose krijg, al dan niet medicatie, ik erover gesproken heb maar ik blijf steken in het gevoel stuk. En door altijd maar te zoeken in hulpverleningsland is dit volgens mij ook en afleidingsmanouvre geworden voor mij. Want door altijd te blijven zoeken naar een verklaring of oorzaak blijf ik weg van mijn gevoel. Ik ben ook zo moe van dat hulp vragen, van dat uitzoeken, van het beredeneren/verklaren en zoeken. Wat zoek ik nou?
Geen idee wat mijn vraag is, ik had de intentie een kort bericht te schrijven, al schrijvende werd het langer en plopt er van alles op in mn hoofd. Anyway, dank voor het lezen en wellicht is het herkenbaar? Is er een gouden tip?
maandag 21 oktober 2024 om 16:18
Hey TO,
Naar dat je je zo voelt. Ik denk dat je zelf wel weet dat je gewoon weer hulp moet zoeken. Mijn tip: ik heb ook jarenlang therapie gehad over mijn jeugd, maar dat hielp in the end niet. Ja, ik wist waar het vandaan kwam, maar ermee omgaan was een heel ander verhaal. Als je echt denkt dat je genoeg weet over het waarom van je klachten, zoek dan naar een praktische psych die je helpt aan tools om ermee te dealen. Maar zoals ik jouw verhaal lees, heb je superveel emoties en heb je nog steeds geen goede verklaring. Dus gewoon terug naar de huisarts. Bespreek je medicatie-afbouw, en vervolgstappen. Probeer weg te blijven van het slachtoffergevoel. Ik heb daar zelf ook vaak ingezeten, maar dat maakte mij alleen maar verdrietiger. Je bent niet je gedachten.
Sterkte
Naar dat je je zo voelt. Ik denk dat je zelf wel weet dat je gewoon weer hulp moet zoeken. Mijn tip: ik heb ook jarenlang therapie gehad over mijn jeugd, maar dat hielp in the end niet. Ja, ik wist waar het vandaan kwam, maar ermee omgaan was een heel ander verhaal. Als je echt denkt dat je genoeg weet over het waarom van je klachten, zoek dan naar een praktische psych die je helpt aan tools om ermee te dealen. Maar zoals ik jouw verhaal lees, heb je superveel emoties en heb je nog steeds geen goede verklaring. Dus gewoon terug naar de huisarts. Bespreek je medicatie-afbouw, en vervolgstappen. Probeer weg te blijven van het slachtoffergevoel. Ik heb daar zelf ook vaak ingezeten, maar dat maakte mij alleen maar verdrietiger. Je bent niet je gedachten.
Sterkte
maandag 21 oktober 2024 om 16:23
Als leek zijnde: ondanks dat je al therapie etc. gehad heb, lees ik nog steeds dat je het idee hebt dat je dingen niet mag uiten. Moet er niet gewoon eerst nog heel veel uit, zodat er wat verwerkt kan worden? Voor mij leest dit nu als dat je het weg moet stoppen en het maar klaar moet zijn. Je hebt dan echter nog steeds niets verwerkt.
maandag 21 oktober 2024 om 16:33
Wat rot dat jij je zo voelt.
Therapie kan je daarbij echt helpen.
Het is ook belangrijk dat wanneer je met iemand gepraat hebt dat het dan ook altijd direct weer goed is. Dat je de oude gevoelens nog mag hebben dat jij je niet gekwetst mag voelen. Alleen wat helpt het je nu? Het verleden kan je helaas niet veranderen, was het maar zo. Je kan misschien wel tools krijgen die je kan helpen om meer in het nu te leven, en nu weer nieuwe mooie herinneringen kan gaan maken met je zus. Dat je ervaringen en gevoelens van vroeger boven komen, dat kan en mag, alleen wat vind jij belangrijker?
Vraag je therapeut om je daar skills voor aan te leren.
Therapie kan je daarbij echt helpen.
Het is ook belangrijk dat wanneer je met iemand gepraat hebt dat het dan ook altijd direct weer goed is. Dat je de oude gevoelens nog mag hebben dat jij je niet gekwetst mag voelen. Alleen wat helpt het je nu? Het verleden kan je helaas niet veranderen, was het maar zo. Je kan misschien wel tools krijgen die je kan helpen om meer in het nu te leven, en nu weer nieuwe mooie herinneringen kan gaan maken met je zus. Dat je ervaringen en gevoelens van vroeger boven komen, dat kan en mag, alleen wat vind jij belangrijker?
Vraag je therapeut om je daar skills voor aan te leren.
maandag 21 oktober 2024 om 16:36
Even chemisch gesproken: het kan wel 2 jaar duren voordat je lichaam of je brein een goede nieuwe chemische balans heeft gevonden. AD grijpen chemisch in en je brein moet dit zelf weer gaan oppakken. Geef het daarom ook tijd.
En verder, kun je ook omdenken. Ik denk niet dat het een hele populaire opvatting is en als je er niks mee kunt, dan laat het voor wat het is. Maar ik lees dat je heel erg gefocust bent op voelen, doorvoelen, rouwen, meemaken, herbeleven, verwerken, plekjes geven, etc. En je voelt je overspoelt door allemaal verdriet en teleurstelling en rouw en wil er vanalles mee, hebt er ook al heel veel therapie voor gehad.
Ik vraag me af of deze weg bewandelen altijd goed is, onder alle omstandigheden en in elke fase van je leven. Ik denk dat een mens het soms ook heel erg nodig kan hebben om dingen NIET te voelen en door te maken en te herbeleven. Je weet wat er in die kast ligt, leg het terug en sluit de deur. Ja, er zijn verdrietige dingen gebeurt en ja, dat heeft je gevormd en ja, dat kán betekenen dat je meer afstand voelt naar je zus. Maar de grote vraag is of dat nu zo erg is? Waarom wil je dat gevoel zo dringend oplossen? Het is er, je hebt het gezien en gevoeld en nu mag het weer terug in de kast. Klinkt nogal infantiel. Maar ik denk ook dat het goed is om te beseffen dat bepaalde gevoelens altijd pijnlijk blijven. Want wat je hebt meegemaakt, veranderd immers niet. En er op terug blijven komen, er over blijven nadenken, het steeds te herbeleven, er grip op te willen krijgen, je er anders over te gaan voelen, dat zijn dingen die niet zomaar of helemaal niet eens kunnen. Accepteren is ook een gave. Het oppakken en dan weer terug in de kast en de deur dicht. Want je hebt een leven te léven en niet een leven te kwijnen. En daar klinkt het nu een beetje naar. En ik denk dat als je gaat ervaren dat je leven zich op vandaag, morgen, hier en nu richt, dat vanzelf de scherpe randjes eraf gaan. Dat gebeurt naar mijn idee iig niet, door er telkens bij terug te komen, zoals jij nu doet.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is het proberen waard toch? Probeer piekermomenten te voorkomen, houd jezelf goed bezig, geef jezelf moeilijke denkopdrachten (bijv. administatie waar je je kop bij moet houden), put jezelf fysiek uit door tegen heuvels op te fietsen, te kickboxen of iets anders waar je van gaat hijgen en richt je aandacht op vandaag en volgende week. Stel jezelf iets in het vooruitzicht wat je plezier geeft, zoals een bepaalde hobby of opleiding of reis.
Ik zou het zelf meer in deze hoek gaan zoeken, aangezien de hoek van therapie niet het gewenste resultaat geeft.
En verder, kun je ook omdenken. Ik denk niet dat het een hele populaire opvatting is en als je er niks mee kunt, dan laat het voor wat het is. Maar ik lees dat je heel erg gefocust bent op voelen, doorvoelen, rouwen, meemaken, herbeleven, verwerken, plekjes geven, etc. En je voelt je overspoelt door allemaal verdriet en teleurstelling en rouw en wil er vanalles mee, hebt er ook al heel veel therapie voor gehad.
Ik vraag me af of deze weg bewandelen altijd goed is, onder alle omstandigheden en in elke fase van je leven. Ik denk dat een mens het soms ook heel erg nodig kan hebben om dingen NIET te voelen en door te maken en te herbeleven. Je weet wat er in die kast ligt, leg het terug en sluit de deur. Ja, er zijn verdrietige dingen gebeurt en ja, dat heeft je gevormd en ja, dat kán betekenen dat je meer afstand voelt naar je zus. Maar de grote vraag is of dat nu zo erg is? Waarom wil je dat gevoel zo dringend oplossen? Het is er, je hebt het gezien en gevoeld en nu mag het weer terug in de kast. Klinkt nogal infantiel. Maar ik denk ook dat het goed is om te beseffen dat bepaalde gevoelens altijd pijnlijk blijven. Want wat je hebt meegemaakt, veranderd immers niet. En er op terug blijven komen, er over blijven nadenken, het steeds te herbeleven, er grip op te willen krijgen, je er anders over te gaan voelen, dat zijn dingen die niet zomaar of helemaal niet eens kunnen. Accepteren is ook een gave. Het oppakken en dan weer terug in de kast en de deur dicht. Want je hebt een leven te léven en niet een leven te kwijnen. En daar klinkt het nu een beetje naar. En ik denk dat als je gaat ervaren dat je leven zich op vandaag, morgen, hier en nu richt, dat vanzelf de scherpe randjes eraf gaan. Dat gebeurt naar mijn idee iig niet, door er telkens bij terug te komen, zoals jij nu doet.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is het proberen waard toch? Probeer piekermomenten te voorkomen, houd jezelf goed bezig, geef jezelf moeilijke denkopdrachten (bijv. administatie waar je je kop bij moet houden), put jezelf fysiek uit door tegen heuvels op te fietsen, te kickboxen of iets anders waar je van gaat hijgen en richt je aandacht op vandaag en volgende week. Stel jezelf iets in het vooruitzicht wat je plezier geeft, zoals een bepaalde hobby of opleiding of reis.
Ik zou het zelf meer in deze hoek gaan zoeken, aangezien de hoek van therapie niet het gewenste resultaat geeft.
maandag 21 oktober 2024 om 16:56
Je verdriet spat van het scherm af. Is het een idee om toch terug AD te nemen?Misschien minder dan vroeger? Even ter ondersteuning.
Verder schrijf je dat je al veel therapie hebt gehad in het verleden.
Zou EMDR niet iets voor je kunnen betekenen?
Dat kan de scherpe emoties wat afvlakken.
Verder denk ik dat je beter afstand neemt van je zus. Zij zal best haar waarheid hebben, maar het doet jou alleen maar verdriet. Je mag jezelf daar best wel tegen beschermen.
Je maakt zo te lezen nu een rouwproces door, om wat gebeurt is in het verleden proberen beter te maken tussen jou en haar.
En dat is niet gelukt.
Kan je aanvaarden dat er desondanks veel therapie iets bij jou onherstelbaar stuk is?
Iets waar geen enkele therapie tegenop kan?
Eens ik mij dat realiseerde kwam er veel rust bij mij.
En ja, er zijn altijd dagen waarop het weer de kop opsteekt, maar dan is daar mijn man die mij een knuffel geeft.
Meer kan hij niet doen.
Ik zag eens een documentaire waar een psychiater zei: we kunnen ze helpen, maar het komt altijd weer in meer of mindere mate terug,want we kunnen ze niet genezen.
Veel sterkte
maandag 21 oktober 2024 om 17:02
Heel herkenbaar hoor, al jouw gedachten en oordelen klinken erg herkenbaar.
Nooit AD geslikt maar ik had andere manieren.
Ik wil je niets aansmeren maar ik heb erg veel aan mijn haptotherapeut. Zo'n verhaal als die post van jou vertel ik tegen haar en dan zegt zij "dan gaan we aan de slag en gaan we nu kijken hoe je verbinding maakt." En dan merk ik hoe angstig ik daarvan word, van echt contact en hoe immens kwetsbaar dat is.
Verbinden en kwetsbaar zijn is iets wat je alleen maar leert door te doen. Soms doen we dit ongemerkt eigenlijk helemaal nooit, ook niet met onze naasten. En dat kan in deze maatschappij vaak ook goed, je kan echt contact waarbij je eventueel moet huilen altijd vermijden en je gevoel wegdrukken of inslikken. Ook al heb je al veel verwerkt van vroeger, dan blijf je altijd dat kleintje met dat lijf vol met gevoelens die gezien willen worden. En blijf je altijd alleen met je verdriet en je rouw.
Ik heb gezocht en gezocht naar manieren maar er lijkt geen andere manier te zijn dan toch dat ene onmogelijke doen, je echte gevoelens laten zien aan anderen. Zelfs nu ik het bewust probeer lukt het me niet, alleen bij de haptoherapeut vooralsnog.
Nooit AD geslikt maar ik had andere manieren.
Ik wil je niets aansmeren maar ik heb erg veel aan mijn haptotherapeut. Zo'n verhaal als die post van jou vertel ik tegen haar en dan zegt zij "dan gaan we aan de slag en gaan we nu kijken hoe je verbinding maakt." En dan merk ik hoe angstig ik daarvan word, van echt contact en hoe immens kwetsbaar dat is.
Verbinden en kwetsbaar zijn is iets wat je alleen maar leert door te doen. Soms doen we dit ongemerkt eigenlijk helemaal nooit, ook niet met onze naasten. En dat kan in deze maatschappij vaak ook goed, je kan echt contact waarbij je eventueel moet huilen altijd vermijden en je gevoel wegdrukken of inslikken. Ook al heb je al veel verwerkt van vroeger, dan blijf je altijd dat kleintje met dat lijf vol met gevoelens die gezien willen worden. En blijf je altijd alleen met je verdriet en je rouw.
Ik heb gezocht en gezocht naar manieren maar er lijkt geen andere manier te zijn dan toch dat ene onmogelijke doen, je echte gevoelens laten zien aan anderen. Zelfs nu ik het bewust probeer lukt het me niet, alleen bij de haptoherapeut vooralsnog.
maandag 21 oktober 2024 om 17:17
Wat vervelend dat je je zo voelt
Wellicht kan het luisterboek ‘Self Love Mindset’ van Merel Teunis fijn zijn om te beluisteren (gratis te luisteren op Spotify premium en tevens ook te koop als fysiek boek). Het heeft mijn leven enorm verreikt toen ik mezelf helemaal kwijt was geraakt en ik hoop dat het wellicht een opstapje voor jou kan zijn om je leven te durven gaan leven.
Wellicht kan het luisterboek ‘Self Love Mindset’ van Merel Teunis fijn zijn om te beluisteren (gratis te luisteren op Spotify premium en tevens ook te koop als fysiek boek). Het heeft mijn leven enorm verreikt toen ik mezelf helemaal kwijt was geraakt en ik hoop dat het wellicht een opstapje voor jou kan zijn om je leven te durven gaan leven.
rozewolk302 wijzigde dit bericht op 21-10-2024 17:20
Reden: Correctie
Reden: Correctie
5.71% gewijzigd
maandag 21 oktober 2024 om 17:17
Hee To,
Ik lees veel herkenbaarheid in je post. Ga door een vergelijkbaar proces.
Ik heb helaas ook een vergelijkbare jeugd gehad waarin emoties er nooit mochten zijn.
En herken ook het stukje rouwen om wat je hebt gemist.
Wat rot voor je dat het nu zo heftig binnenkomt door afbouwen van de AD.
Wat mij in elk geval hielp om huilbuien te laten verminderen is toch de emotie die eronder zit toe te laten zodat het uiteindelijk niet hoger op loopt.
Dus op die momenten geen afleiding zoeken en het te onderdrukken maar proberen te gaan voelen op dat moment. Dus zoals anderen het al zeiden, opmerken en accepteren dat het er is.
En niet proberen het meteen op te willen lossen (vanuit ratio).
Dit doe ik door een half uurtje per dag, of gewoon even als het nodig is wel ruimte te geven voor de emotie. Dus met mooie muziek, somatische oefeningen of bijvoorbeeld boksen.
Jezelf erkenning te geven hoe je je voelt en dat het er mag zijn.
En dan verder gewoon weer andere leuke dingen oppakken in je dagelijks leven in kleine stapjes.
Maar niet als doel om alle emoties volledig te onderdrukken.
Al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik durf ook niet zo goed mijn emoties te laten zien bij anderen, dus wat ik dan in ieder geval probeer is het hardop uit te spreken als ik alleen ben en mezelf erkenning te geven. Als ik opluchting voel weet ik dat ik op de goede weg zit.
Soms film ik mezelf als ik een emotie op voel komen (gewoon puur privé en alleen voor mezelf) waarin ik aan het oefenen ben om mezelf te uiten en vertel wat er naar boven is gekomen.
Mij helpt dat in elk geval om meer te mogen voelen en het minder extern te zoeken. Ik troost dan als het ware mezelf.
Ik lees veel herkenbaarheid in je post. Ga door een vergelijkbaar proces.
Ik heb helaas ook een vergelijkbare jeugd gehad waarin emoties er nooit mochten zijn.
En herken ook het stukje rouwen om wat je hebt gemist.
Wat rot voor je dat het nu zo heftig binnenkomt door afbouwen van de AD.
Wat mij in elk geval hielp om huilbuien te laten verminderen is toch de emotie die eronder zit toe te laten zodat het uiteindelijk niet hoger op loopt.
Dus op die momenten geen afleiding zoeken en het te onderdrukken maar proberen te gaan voelen op dat moment. Dus zoals anderen het al zeiden, opmerken en accepteren dat het er is.
En niet proberen het meteen op te willen lossen (vanuit ratio).
Dit doe ik door een half uurtje per dag, of gewoon even als het nodig is wel ruimte te geven voor de emotie. Dus met mooie muziek, somatische oefeningen of bijvoorbeeld boksen.
Jezelf erkenning te geven hoe je je voelt en dat het er mag zijn.
En dan verder gewoon weer andere leuke dingen oppakken in je dagelijks leven in kleine stapjes.
Maar niet als doel om alle emoties volledig te onderdrukken.
Al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik durf ook niet zo goed mijn emoties te laten zien bij anderen, dus wat ik dan in ieder geval probeer is het hardop uit te spreken als ik alleen ben en mezelf erkenning te geven. Als ik opluchting voel weet ik dat ik op de goede weg zit.
Soms film ik mezelf als ik een emotie op voel komen (gewoon puur privé en alleen voor mezelf) waarin ik aan het oefenen ben om mezelf te uiten en vertel wat er naar boven is gekomen.
Mij helpt dat in elk geval om meer te mogen voelen en het minder extern te zoeken. Ik troost dan als het ware mezelf.
maandag 21 oktober 2024 om 17:31
, TO.Ik herken het veel voelen, het analyseren en het niet kwetsbaar durven opstellen bij naasten. Ook veel angsten.
Veel therapie gehad en antidepressiva, maar tot nu toe niets dat écht hielp. Ik probéér nu te accepteren dat ik zo 'ben' en me soms verdrietig, boos etc voel zonder daar iets mee te doen. Lukt lang niet altijd. Als ik naar een vriend(in) uitspreek dat ik me kut voel, ontstaat daarover toch vaak een gesprek/analyse. Ik moet gaan leren dat niet te laten gebeuren, maar alleen te zeggen: ik voel me kut, wil ff huilen of boos zijn, een knuffel etc, maar we hoeven er niet dieper op in te gaan.
Hoop dat dat me iets gaat brengen.
maandag 21 oktober 2024 om 17:46
Dit is een vrij boude uitspraak die voor twijfel kan zorgen bij hen die nog moeten beginnen aan AD. Heb je hier een bron voor?NomenNesci0 schreef: ↑21-10-2024 16:36Even chemisch gesproken: het kan wel 2 jaar duren voordat je lichaam of je brein een goede nieuwe chemische balans heeft gevonden.
maandag 21 oktober 2024 om 18:30
Was een uitspraak van een psychiater die aangaf dat het bij sommige patienten een hele tijd kan duren, tot wel 2 jaar. Waarbij wel de opmerking dat hoe langer je deze medicijnen hebt gebruikt, hoe groter de kans op uitloop verschijnselen.
https://www-webmd-com.translate.goog/de ... _tr_pto=rq
maandag 21 oktober 2024 om 21:08
+1NomenNesci0 schreef: ↑21-10-2024 16:36Even chemisch gesproken: het kan wel 2 jaar duren voordat je lichaam of je brein een goede nieuwe chemische balans heeft gevonden. AD grijpen chemisch in en je brein moet dit zelf weer gaan oppakken. Geef het daarom ook tijd.
En verder, kun je ook omdenken. Ik denk niet dat het een hele populaire opvatting is en als je er niks mee kunt, dan laat het voor wat het is. Maar ik lees dat je heel erg gefocust bent op voelen, doorvoelen, rouwen, meemaken, herbeleven, verwerken, plekjes geven, etc. En je voelt je overspoelt door allemaal verdriet en teleurstelling en rouw en wil er vanalles mee, hebt er ook al heel veel therapie voor gehad.
Ik vraag me af of deze weg bewandelen altijd goed is, onder alle omstandigheden en in elke fase van je leven. Ik denk dat een mens het soms ook heel erg nodig kan hebben om dingen NIET te voelen en door te maken en te herbeleven. Je weet wat er in die kast ligt, leg het terug en sluit de deur. Ja, er zijn verdrietige dingen gebeurt en ja, dat heeft je gevormd en ja, dat kán betekenen dat je meer afstand voelt naar je zus. Maar de grote vraag is of dat nu zo erg is? Waarom wil je dat gevoel zo dringend oplossen? Het is er, je hebt het gezien en gevoeld en nu mag het weer terug in de kast. Klinkt nogal infantiel. Maar ik denk ook dat het goed is om te beseffen dat bepaalde gevoelens altijd pijnlijk blijven. Want wat je hebt meegemaakt, veranderd immers niet. En er op terug blijven komen, er over blijven nadenken, het steeds te herbeleven, er grip op te willen krijgen, je er anders over te gaan voelen, dat zijn dingen die niet zomaar of helemaal niet eens kunnen. Accepteren is ook een gave. Het oppakken en dan weer terug in de kast en de deur dicht. Want je hebt een leven te léven en niet een leven te kwijnen. En daar klinkt het nu een beetje naar. En ik denk dat als je gaat ervaren dat je leven zich op vandaag, morgen, hier en nu richt, dat vanzelf de scherpe randjes eraf gaan. Dat gebeurt naar mijn idee iig niet, door er telkens bij terug te komen, zoals jij nu doet.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is het proberen waard toch? Probeer piekermomenten te voorkomen, houd jezelf goed bezig, geef jezelf moeilijke denkopdrachten (bijv. administatie waar je je kop bij moet houden), put jezelf fysiek uit door tegen heuvels op te fietsen, te kickboxen of iets anders waar je van gaat hijgen en richt je aandacht op vandaag en volgende week. Stel jezelf iets in het vooruitzicht wat je plezier geeft, zoals een bepaalde hobby of opleiding of reis.
Ik zou het zelf meer in deze hoek gaan zoeken, aangezien de hoek van therapie niet het gewenste resultaat geeft.
maandag 21 oktober 2024 om 21:13
Een psychiater die ik laatst sprak zei: gevoelens zijn er om gevoeld te worden.
Wat je doet tijdens dat voelen, dat is aan jou. Erover praten, fysiek ermee aan de slag, stilzitten... het kan allemaal. Als je ze maar voelt. En dat gaat een stuk makkelijker als je dat mag van jezelf, als voelen een normaal onderdeel van het leven wordt waar je je niet voor hoeft te schamen of te verontschuldigen. Je hebt veel verdriet. Nou, er is ook veel om verdrietig over te zijn, dus dat is op zich niet gek toch?
Ik vind dat ook moeilijk, maar ervaar wel dat de enige weg die ergens naartoe gaat, door die gevoelens heen gaat en niet er omheen. Want dan blijk je op een rotonde terecht te komen waar je niet meer af komt en ga je dus in een cirkeltje, in plaats van dat je verder komt. Zoals met je zus: het verdriet is nog niet over, misschien nog niet echt doorvoeld omdat jij vindt dat je het niet meer mag voelen... en dan blijft het de kop opsteken. Terwijl je probeert om gewoon een leuke dag met ze te hebben en dan ondertussen dat rotgevoel, dat matcht niet met hoe je je moet voelen van jezelf dus dat geeft nóg meer negatief gevoel.
Wat nou als je je wél verdrietig mag voelen over de breuk in jullie relatie en het gemis? Je focust je nu op dat het steeds terugkomt. Maar het gaat dus ook steeds weg. Heftige emoties zijn als golven, die je soms kunnen overspoelen, maar ook weer wegtrekken. Dus je hoeft niet bang te zijn dat je verdrinkt als je eraan toegeeft. En als je dat weet, wordt het misschien wat minder eng om het gevoel toch toe te laten.
Het doet me ook goed om bezig te zijn met dingen waar ik compleet in op kan gaan. Dat kan van alles zijn, ik ga goed op hardlopen en tuinieren bijvoorbeeld, en puzzels werken ook. Als het maar iets is waarbij je jezelf een beetje kan vergeten, kan samenvallen met wat je doet. Zoiets geeft balans tegenover het analyseren en de nare gevoelens.
Wat je doet tijdens dat voelen, dat is aan jou. Erover praten, fysiek ermee aan de slag, stilzitten... het kan allemaal. Als je ze maar voelt. En dat gaat een stuk makkelijker als je dat mag van jezelf, als voelen een normaal onderdeel van het leven wordt waar je je niet voor hoeft te schamen of te verontschuldigen. Je hebt veel verdriet. Nou, er is ook veel om verdrietig over te zijn, dus dat is op zich niet gek toch?
Ik vind dat ook moeilijk, maar ervaar wel dat de enige weg die ergens naartoe gaat, door die gevoelens heen gaat en niet er omheen. Want dan blijk je op een rotonde terecht te komen waar je niet meer af komt en ga je dus in een cirkeltje, in plaats van dat je verder komt. Zoals met je zus: het verdriet is nog niet over, misschien nog niet echt doorvoeld omdat jij vindt dat je het niet meer mag voelen... en dan blijft het de kop opsteken. Terwijl je probeert om gewoon een leuke dag met ze te hebben en dan ondertussen dat rotgevoel, dat matcht niet met hoe je je moet voelen van jezelf dus dat geeft nóg meer negatief gevoel.
Wat nou als je je wél verdrietig mag voelen over de breuk in jullie relatie en het gemis? Je focust je nu op dat het steeds terugkomt. Maar het gaat dus ook steeds weg. Heftige emoties zijn als golven, die je soms kunnen overspoelen, maar ook weer wegtrekken. Dus je hoeft niet bang te zijn dat je verdrinkt als je eraan toegeeft. En als je dat weet, wordt het misschien wat minder eng om het gevoel toch toe te laten.
Het doet me ook goed om bezig te zijn met dingen waar ik compleet in op kan gaan. Dat kan van alles zijn, ik ga goed op hardlopen en tuinieren bijvoorbeeld, en puzzels werken ook. Als het maar iets is waarbij je jezelf een beetje kan vergeten, kan samenvallen met wat je doet. Zoiets geeft balans tegenover het analyseren en de nare gevoelens.
What a nuanced anxiety
maandag 21 oktober 2024 om 21:39
Wat rot dat je je zo voelt TO en ook herkenbaar..
Wat Chanyta zegt sluit ik me bij aan, je gaat door een rouwproces en daar komen veel emoties bij kijken.
Hier een soortgelijke situatie en ik heb sinds kort weer hulp, stop al jaren dingen weg maar er zit veel oud verdriet, maar ook verdriet om het feit al lange tijd niet gelukkig te zijn, veel gemist te hebben etc.
Wegstoppen werkt uiteindelijk niet, het komt als een boemerang terug, wat je ook verteld qua sporten etc herken ik ook en ja dat kan zeker helpen om mentaal dingen los te laten maar ik denk als je die diepere laag niet aangaat zal het je uiteindelijk niet datgene opleveren, maar meer vanuit onrust zijn en dan put het je ook alleen maar uit.
Ik loop zelf nu bij een psycholoog en een haptonoom en ik jank echt super veel de laatste tijd merk dat er veel opgekropte shit bovenkomt.
Ik heb net als jij ook zo'n tijd gehad dat ik juist weinig voelde en ik dacht, als ik nu gewoon veel ga sporten gezond ga eten etc dan ga ik me wel weer beter voelen.. not.
Nog meer uitgeput en nu dus even een pas op de plaats en vanuit een ander gevoel weer wat dingen oppakken, anders sporten, meer rust (hoe weet ik ook nog niet precies)
Maar met hulp hoop ik daar ook weer wat handvaten voor te krijgen.
Weet dat je in ieder geval niet de enige bent!
(Liever niet quoten trouwens)
Wat Chanyta zegt sluit ik me bij aan, je gaat door een rouwproces en daar komen veel emoties bij kijken.
Hier een soortgelijke situatie en ik heb sinds kort weer hulp, stop al jaren dingen weg maar er zit veel oud verdriet, maar ook verdriet om het feit al lange tijd niet gelukkig te zijn, veel gemist te hebben etc.
Wegstoppen werkt uiteindelijk niet, het komt als een boemerang terug, wat je ook verteld qua sporten etc herken ik ook en ja dat kan zeker helpen om mentaal dingen los te laten maar ik denk als je die diepere laag niet aangaat zal het je uiteindelijk niet datgene opleveren, maar meer vanuit onrust zijn en dan put het je ook alleen maar uit.
Ik loop zelf nu bij een psycholoog en een haptonoom en ik jank echt super veel de laatste tijd merk dat er veel opgekropte shit bovenkomt.
Ik heb net als jij ook zo'n tijd gehad dat ik juist weinig voelde en ik dacht, als ik nu gewoon veel ga sporten gezond ga eten etc dan ga ik me wel weer beter voelen.. not.
Nog meer uitgeput en nu dus even een pas op de plaats en vanuit een ander gevoel weer wat dingen oppakken, anders sporten, meer rust (hoe weet ik ook nog niet precies)
Maar met hulp hoop ik daar ook weer wat handvaten voor te krijgen.
Weet dat je in ieder geval niet de enige bent!
(Liever niet quoten trouwens)
dinsdag 22 oktober 2024 om 12:07
De reactie van Nomen heeft me zo aan het denken gezet. De rest ook hoor, alleen deze blijft in mn hoofd. Ik heb nog nooit zelf bedacht dat ik bepaalde gebeurtenissen, gevoelens daarover 'gewoon' in de kast kan zetten en de deur dicht doen. Zou het zo simpel kunnen zijn? Misschien wel. Doordat ik veel, misschien wel altijd, in mijn hoofd zit ipv gevoel beredeneer ik dus alles.
Wat ik eruit pik:
"Ja, er zijn verdrietige dingen gebeurt en ja, dat heeft je gevormd en ja, dat kán betekenen dat je meer afstand voelt naar je zus. Maar de grote vraag is of dat nu zo erg is? Waarom wil je dat gevoel zo dringend oplossen?"
Waarom ik dit zo erg vind? Ik schrijf nu gewoon op wat in me opkomt, het zal misschien overdreven klinken, maar ik vind het erg omdat ik me zo diep gekwetst voel. Ik vind mezelf slachtoffer van iets wat ik niet verdiend heb. Ik heb zoveel energie en tijd in mijn gezin van herkomst gestoken, vooral in deze ene zus, en ik werd pats boem aan de kant gezet. Na 5 jr komen er 2 gesprekken en dan moet het klaar zijn. Want zoals ze zegt "ik kan het niet meer terugdraaien en het is gebeurd". Het gaat misschien wel om niet gezien/gehoord te worden. Want ik wil er zoveel over zeggen, ik wil het uischreeuwen hoeveel verdriet ze me heeft aangedaan. Hoeveel verdriet ik heb gehad vroeger, me alleen heb gevoeld en me niet gezien of gehoord voelde. En alle verklaringen daarvoor zijn plausibel, die snap ik, maar dat neemt het gevoel niet weg. En ik wil dat dus wel weg hebben. Want dan ga ik in mijn hoofd: ''het is verleden tijd, stel je niet aan, je leven gaat verder, blablabla. Weet ik allemaal, maar ik voel me dan als een klein kind zo zielig.
En rationeel weet ik dat ik niet zielig ben, ik ben volwassen, kom op zeg!
Ik heb ook een haptotherapeut die ik heel af en toe nog bezoek. Dan ga ik opgelucht weg, want heb ik gejankt, mn gevoel gedeeld en daar gaat dat zo makkelijk. Want bij die vreemde vind ik dat helemaal niet zo moeilijk en juist wel fijn om het eruit te gooien. Mijn man is de enige met wie ik dit kan en wil delen, heel soms lukt het, vaak niet. Dan jank ik onder de douche als ik alleen ben. Maar ook dan heb ik heel erg behoefte aan die volwassene die mij aanhoort, mij bevestigd dat het ook niet eerlijk is wat er is gebeurd. Ik heb enorm veel moeite met onrechtvaardigheid. Dan word ik weer dat kleine kind dat gezien wil worden. Ik merk de laatste tijd dat ik me verwijder van mijn man, uit een soort bescherming van hem. Snappen jullie hem nog? Ik wil niet dat hij continu mij moet geruststellen, hij is niet mijn vader, maar mijn man. Het gaat al best lang over mij, ik worstel en ik wil hem daar niet mee belasten. Ik voel me al snel die zeurpiet.
Daar zit misschien wel de kern? Ik heb me zo weinig gezien en gehoord gevoeld. En die behoefte is er nog steeds, maar lijkt nooit vervuld te worden ofzo.
Wat ik eruit pik:
"Ja, er zijn verdrietige dingen gebeurt en ja, dat heeft je gevormd en ja, dat kán betekenen dat je meer afstand voelt naar je zus. Maar de grote vraag is of dat nu zo erg is? Waarom wil je dat gevoel zo dringend oplossen?"
Waarom ik dit zo erg vind? Ik schrijf nu gewoon op wat in me opkomt, het zal misschien overdreven klinken, maar ik vind het erg omdat ik me zo diep gekwetst voel. Ik vind mezelf slachtoffer van iets wat ik niet verdiend heb. Ik heb zoveel energie en tijd in mijn gezin van herkomst gestoken, vooral in deze ene zus, en ik werd pats boem aan de kant gezet. Na 5 jr komen er 2 gesprekken en dan moet het klaar zijn. Want zoals ze zegt "ik kan het niet meer terugdraaien en het is gebeurd". Het gaat misschien wel om niet gezien/gehoord te worden. Want ik wil er zoveel over zeggen, ik wil het uischreeuwen hoeveel verdriet ze me heeft aangedaan. Hoeveel verdriet ik heb gehad vroeger, me alleen heb gevoeld en me niet gezien of gehoord voelde. En alle verklaringen daarvoor zijn plausibel, die snap ik, maar dat neemt het gevoel niet weg. En ik wil dat dus wel weg hebben. Want dan ga ik in mijn hoofd: ''het is verleden tijd, stel je niet aan, je leven gaat verder, blablabla. Weet ik allemaal, maar ik voel me dan als een klein kind zo zielig.
En rationeel weet ik dat ik niet zielig ben, ik ben volwassen, kom op zeg!
Ik heb ook een haptotherapeut die ik heel af en toe nog bezoek. Dan ga ik opgelucht weg, want heb ik gejankt, mn gevoel gedeeld en daar gaat dat zo makkelijk. Want bij die vreemde vind ik dat helemaal niet zo moeilijk en juist wel fijn om het eruit te gooien. Mijn man is de enige met wie ik dit kan en wil delen, heel soms lukt het, vaak niet. Dan jank ik onder de douche als ik alleen ben. Maar ook dan heb ik heel erg behoefte aan die volwassene die mij aanhoort, mij bevestigd dat het ook niet eerlijk is wat er is gebeurd. Ik heb enorm veel moeite met onrechtvaardigheid. Dan word ik weer dat kleine kind dat gezien wil worden. Ik merk de laatste tijd dat ik me verwijder van mijn man, uit een soort bescherming van hem. Snappen jullie hem nog? Ik wil niet dat hij continu mij moet geruststellen, hij is niet mijn vader, maar mijn man. Het gaat al best lang over mij, ik worstel en ik wil hem daar niet mee belasten. Ik voel me al snel die zeurpiet.
Daar zit misschien wel de kern? Ik heb me zo weinig gezien en gehoord gevoeld. En die behoefte is er nog steeds, maar lijkt nooit vervuld te worden ofzo.
dinsdag 22 oktober 2024 om 12:20
Ja ik had een ex die dat letterlijk tegen mij zei "ik ben niet je vader, je moet er zelf voor jezelf leren zijn."
Moet zeggen dat ik wel inmiddels in een ander stadium van rouw ben beland waar ik dat grote gevoel van onrecht niet meer zo heb. Toch wel vanwege verwerking bij de haptotherapeut denk ik. Ik had wat sessies bij haar waar ik in kindmodus ging en zij er wel even als die ouder was, die mijn kindgevoeelns valideerde dat het zo verschrikkelijk erg was dat allebei mijn ouders er niet voor me zijn geweest, en dat ik zo niet kon leven.
Daarna was er op den duur een heel stuk 'weg' van die pijn en die tranen, nu kan ik ook zonder tranen erover praten. Dat heeft ertoe geleid dat ik sommige familieleden weer terug in mijn leven heb, eerst kon dat niet vanwege mijn verborgen vijandigheid, boosheid, bitterheid en was ik bang schade te berokkenen.
Persoonlijk geloof ik niet in het in de kast zetten. Ik ken wel mensen die het doen, ook puur uit onmacht dat het ontstaan is denk ik, maar het blijft bij hen ook steeds de kop opsteken en dan echt op onverwachte momenten, ongecontroleerd. Een vriendin had bijvoorbeeld een bericht beantwoord van een familielid en dat bleek naderhand vrij venijnig te zijn, had ze zelf niet door. Dat wil ik niet, dat het overal doorheen sijpelt.
Maar het ligt waarschijnlijk ook aan allerlei factoren of je het echt kan verwerken en loslaten, wat er allemaal gebeurd is in je leven, dat zal per individu verschillen.
Moet zeggen dat ik wel inmiddels in een ander stadium van rouw ben beland waar ik dat grote gevoel van onrecht niet meer zo heb. Toch wel vanwege verwerking bij de haptotherapeut denk ik. Ik had wat sessies bij haar waar ik in kindmodus ging en zij er wel even als die ouder was, die mijn kindgevoeelns valideerde dat het zo verschrikkelijk erg was dat allebei mijn ouders er niet voor me zijn geweest, en dat ik zo niet kon leven.
Daarna was er op den duur een heel stuk 'weg' van die pijn en die tranen, nu kan ik ook zonder tranen erover praten. Dat heeft ertoe geleid dat ik sommige familieleden weer terug in mijn leven heb, eerst kon dat niet vanwege mijn verborgen vijandigheid, boosheid, bitterheid en was ik bang schade te berokkenen.
Persoonlijk geloof ik niet in het in de kast zetten. Ik ken wel mensen die het doen, ook puur uit onmacht dat het ontstaan is denk ik, maar het blijft bij hen ook steeds de kop opsteken en dan echt op onverwachte momenten, ongecontroleerd. Een vriendin had bijvoorbeeld een bericht beantwoord van een familielid en dat bleek naderhand vrij venijnig te zijn, had ze zelf niet door. Dat wil ik niet, dat het overal doorheen sijpelt.
Maar het ligt waarschijnlijk ook aan allerlei factoren of je het echt kan verwerken en loslaten, wat er allemaal gebeurd is in je leven, dat zal per individu verschillen.
dinsdag 22 oktober 2024 om 13:20
Is dat 'in de kast zetten en de deur dichtdoen' niet wat je al de hele tijd probeert, omdat je vindt dat het verdriet er niet mag zijn?
Ik zie zelf niet zo goed hoe dat kan werken, omdat het nog steeds klinkt alsof die kast dan pontificaal in de kamer staat. Het gevoel is dan niet echt weg, maar taboe verklaard.
Ik zie zelf niet zo goed hoe dat kan werken, omdat het nog steeds klinkt alsof die kast dan pontificaal in de kamer staat. Het gevoel is dan niet echt weg, maar taboe verklaard.
What a nuanced anxiety
dinsdag 22 oktober 2024 om 15:41
Ik zal proberen om eea toe te lichten. Ben alleen niet goed in kort en bondig.
Er is geen one size fits all aanpak als het gaat om omgaan met trauma, verdriet, rouw. Ik denk alleen wel dat als je al veel geprobeerd hebt en je komt al een lange tijd niet verder, dat het misschien niet de juiste optie is voor nu in je leven. Dingen in een kast zetten heeft nl. óók een functie. Het helpt je om door te kunnen leven. Om misschien op een later moment dingen er nog eens uit te halen. En soms kan tijd ook echt wel wat oplossen, zonder dat je de hele tijd je focus erop moet hebben.
Jij geeft heel duidelijk aan dat je continue in kindpijn en trauma zit en dat wil oplossen en bij de volwassenen om je heen zoekt naar dat pijnverzachtende medicijn dat je voor altijd afhelpt van je behoefte om gezien te worden. En ik denk dat dit nastreven je uberhaupt nooit de oplossing gaat geven. Wat gebeurd is, is gebeurd en wat gerepareerd moet worden, kan niet door anderen gerepareerd worden. Ik denk dat we verstandelijk wel weten dat dit klopt. Zoiets emotioneel blijven najagen, is dan ook iets dat nooit opgelost gaat worden. Als je iets wil oplossen, is dat begrip van ánderen krijgen igg niet het antwoord. Het kan helpen, maar is niet het hoofdingrediënt van de oplossing van je diepe pijn en trauma.
Ok, dat is even stukje theorie wat ik alvast post. Ik zal proberen te kijken of ik vandaag nog even tijd kan vinden om mijn persoonlijke ervaring te delen. Misschien heldert dat wat op.
Er is geen one size fits all aanpak als het gaat om omgaan met trauma, verdriet, rouw. Ik denk alleen wel dat als je al veel geprobeerd hebt en je komt al een lange tijd niet verder, dat het misschien niet de juiste optie is voor nu in je leven. Dingen in een kast zetten heeft nl. óók een functie. Het helpt je om door te kunnen leven. Om misschien op een later moment dingen er nog eens uit te halen. En soms kan tijd ook echt wel wat oplossen, zonder dat je de hele tijd je focus erop moet hebben.
Jij geeft heel duidelijk aan dat je continue in kindpijn en trauma zit en dat wil oplossen en bij de volwassenen om je heen zoekt naar dat pijnverzachtende medicijn dat je voor altijd afhelpt van je behoefte om gezien te worden. En ik denk dat dit nastreven je uberhaupt nooit de oplossing gaat geven. Wat gebeurd is, is gebeurd en wat gerepareerd moet worden, kan niet door anderen gerepareerd worden. Ik denk dat we verstandelijk wel weten dat dit klopt. Zoiets emotioneel blijven najagen, is dan ook iets dat nooit opgelost gaat worden. Als je iets wil oplossen, is dat begrip van ánderen krijgen igg niet het antwoord. Het kan helpen, maar is niet het hoofdingrediënt van de oplossing van je diepe pijn en trauma.
Ok, dat is even stukje theorie wat ik alvast post. Ik zal proberen te kijken of ik vandaag nog even tijd kan vinden om mijn persoonlijke ervaring te delen. Misschien heldert dat wat op.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 22-10-2024 16:52
6.86% gewijzigd
dinsdag 22 oktober 2024 om 16:43
Ik herken het verdriet en teleurstelling iig vanuit het ouderlijke nest. Wat jij schrijft over jouw achtergrond is voor mij iig herkenbaar. En ook ik heb veel geinvesteerd in een band met een brus (broer of zus=brus) en waren heel close en dat verdween van de een op de andere dag, heeft me intens gekwetst, etc.
Maar ergens onderweg in het proces van rouw (boosheid, diep verdriet, teleurstelling, in de steek gelaten voelen) heb ik ook andere inzichten opgedaan en ik denk dat die inzichten nodig zijn om verder te komen. Want ik hing denk ik, net als jij, vanwege onze gedeelde achtergrond ook heel sterk aan die band. Maar achteraf bekeken was die band daardoor ook niet gezond. Bijna vergelijkbaar als mensen die in ongezonde relaties zitten en waar ze die diepe connectie en verbondenheid willen voelen. Het is wat mensen trauma bonding noemen en die kan opgaan voor andere familieleden of vrienden. En als die persoon dan iets doet dat je niet kunt begrijpen, ben je diep gekwetst.
Het is juist het idee om dan te leren dat die pijn extra pijnlijk is vanwege dat (gedeelde) trauma. Dat maakt jou als individu sterk afhankelijk van de ander zijn of haar gedrag, goedkeuren, interesse, etc. en geeft jezelf en de ander ook veel te weinig ruimte om de volwassene te zijn die je bent. Met iets meer afstand, autonomie en eigen opvattingen over wat bij je past. Je bent vaak harder geraakt als die persoon afkeuren laat merken dan wie dan ook. Dat zegt iets over dat er wat te weinig afstand is, te weinig autonomie.
Wat je zus heeft gedaan is verdrietig. Maar zij is zij. Zij heeft dit misschien ook weer gedaan vanuit eigen noodzaak. En dit biedt jou of jullie de kans om met wat meer volwassenheid de relatie opnieuw vorm te geven. En met volwassen bedoel ik minder aan elkaar hangend, minder dat trauma bond gebeuren. Jullie zijn ten slotte twee individuen en ervaren dingen anders. De relatie die daarmee kan ontstaan is minder twee handen op 1 buik vs. diep gekwetst, maar wat minder intens en met meer ruimte voor het individu.
Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik probeer te zeggen.
Met dingen terug in de kast stoppen, wil ik niet zeggen dat je al je emoties moet negeren. Maar dat je meer leer accepteren en begrenzen. Als je een slechte emotionele dag hebt, maak afspraken met jezelf dat je de volgende dag weer gaat focussen op vandaag, op wat moet gebeuren, op sport, op taken, op zaken die plezier brengen. Probeer balans aan te brengen en jezelf voldoende gezonde alternatieven te bieden voor de slechte momenten. Anders rijgen die zich aan elkaar en mis je de gezonde stukken. Al is het maar op overtuiging dat dit gewoon gezond is. En ik denk dat zaken rationeel benaderen ook écht kan helpen. Naast dat je emoties mag benoemen, is het ook een kunst om zaken die om je heen gebeuren te blijven benoemen als emoties of acties van anderen. Die óók hun redenen hebben. Een goede mix van voelen afgewisseld met reflectie afgewisseld met afleiding en piekervrije momenten. En echt, tijd heelt best veel en kan scherpe randjes verfijnen. Zeker als je niet van het ene uiterste in het andere uiterste schiet. Ik denk dat wat jij vooral kan gebruiken is balans. Niet of of, maar beetje zoeken naar wat op bepaalde momenten lief is. De ene keer is dat juist een potje janken en de volgende keer is dat juist tegen jezelf zeggen dat het ook even klaar mag zijn.
Maar ergens onderweg in het proces van rouw (boosheid, diep verdriet, teleurstelling, in de steek gelaten voelen) heb ik ook andere inzichten opgedaan en ik denk dat die inzichten nodig zijn om verder te komen. Want ik hing denk ik, net als jij, vanwege onze gedeelde achtergrond ook heel sterk aan die band. Maar achteraf bekeken was die band daardoor ook niet gezond. Bijna vergelijkbaar als mensen die in ongezonde relaties zitten en waar ze die diepe connectie en verbondenheid willen voelen. Het is wat mensen trauma bonding noemen en die kan opgaan voor andere familieleden of vrienden. En als die persoon dan iets doet dat je niet kunt begrijpen, ben je diep gekwetst.
Het is juist het idee om dan te leren dat die pijn extra pijnlijk is vanwege dat (gedeelde) trauma. Dat maakt jou als individu sterk afhankelijk van de ander zijn of haar gedrag, goedkeuren, interesse, etc. en geeft jezelf en de ander ook veel te weinig ruimte om de volwassene te zijn die je bent. Met iets meer afstand, autonomie en eigen opvattingen over wat bij je past. Je bent vaak harder geraakt als die persoon afkeuren laat merken dan wie dan ook. Dat zegt iets over dat er wat te weinig afstand is, te weinig autonomie.
Wat je zus heeft gedaan is verdrietig. Maar zij is zij. Zij heeft dit misschien ook weer gedaan vanuit eigen noodzaak. En dit biedt jou of jullie de kans om met wat meer volwassenheid de relatie opnieuw vorm te geven. En met volwassen bedoel ik minder aan elkaar hangend, minder dat trauma bond gebeuren. Jullie zijn ten slotte twee individuen en ervaren dingen anders. De relatie die daarmee kan ontstaan is minder twee handen op 1 buik vs. diep gekwetst, maar wat minder intens en met meer ruimte voor het individu.
Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik probeer te zeggen.
Met dingen terug in de kast stoppen, wil ik niet zeggen dat je al je emoties moet negeren. Maar dat je meer leer accepteren en begrenzen. Als je een slechte emotionele dag hebt, maak afspraken met jezelf dat je de volgende dag weer gaat focussen op vandaag, op wat moet gebeuren, op sport, op taken, op zaken die plezier brengen. Probeer balans aan te brengen en jezelf voldoende gezonde alternatieven te bieden voor de slechte momenten. Anders rijgen die zich aan elkaar en mis je de gezonde stukken. Al is het maar op overtuiging dat dit gewoon gezond is. En ik denk dat zaken rationeel benaderen ook écht kan helpen. Naast dat je emoties mag benoemen, is het ook een kunst om zaken die om je heen gebeuren te blijven benoemen als emoties of acties van anderen. Die óók hun redenen hebben. Een goede mix van voelen afgewisseld met reflectie afgewisseld met afleiding en piekervrije momenten. En echt, tijd heelt best veel en kan scherpe randjes verfijnen. Zeker als je niet van het ene uiterste in het andere uiterste schiet. Ik denk dat wat jij vooral kan gebruiken is balans. Niet of of, maar beetje zoeken naar wat op bepaalde momenten lief is. De ene keer is dat juist een potje janken en de volgende keer is dat juist tegen jezelf zeggen dat het ook even klaar mag zijn.
dinsdag 22 oktober 2024 om 18:01
Als ik de OP een beetje uiteen rafel lees ik eigenlijk iets heel menselijks. Iemand die niet bij haar pijn en gekwetstheid kan zijn, vanwege een oordeel en een angst om te voelen wat er te voelen is. Waardoor het leven op pauze staat. Ben zo vrij geweest om het samen te vatten en op een rijtje te zetten, dan zie je eigenlijk gewoon "een mens" zoals ze geworden is door ervaringen:
Als kind was ik een aansteller als ik mn gevoel toonde
mijn ouders konden zelf ook niet omgaan met alles wat over emoties&gevoelens ging.
Ik liep op mn tenen door allerlei moeilijke situaties thuis, maar heb vooral mn gevoel weggestopt. Lachen, de clown uithangen, veel sporten en eten. Alles om maar die afleiding te hebben.
ik ben afgelopen jaren heel erg gekwetst
Er is teveel kapot gemaakt en ik kan het niet achter me laten.
Ik voel me zo gekwetst door een persoon die ik zo lief had.
En zo word ik wel vaker overspoeld door verdriet, maar ook boosheid.
En dit wil ik niet meer voelen.
Ik veroordeel het, ik vind dat ik het een plek had moeten geven, dat het gebeurd is en ik mijn leven er niet door moet laten beinvloeden.
Ik krijg het gevoel alleen niet weg.
Ik durf niet kwetsbaar te zijn, bang dat ik afgewezen wordt
Ik veroordeel mezelf, ik vind dat ik niet moet zeiken, ik stop het weg (door afleiding) en ik weleens mag gaan genieten van mijn leven nu.
ik word overspoeld door emoties, uit het niets huilbuien
en dat ga ik analyseren en willen verklaren
en ik snap niet waarom ik dan verdrietig ben.
Die moeite met gevoelens verklaart waarom ik mijn leven niet ten volle leef, ik durf niet, ik ben bang, ik kan me niet overgeven.
Ik zou zo graag me willen overgeven aan het gevoel wat ik op dat moment ervaar, dat het er mag zijn.
als ik ga huilen kan ik niet stoppen.
Dan voel ik me een klein kind en dat veroordeel ik dan weer dus ga ik het uit de weg.
Ik heb zo immens veel verdriet in mijn lijf.
Dit is het volgens mij, mijn hele lijf zit vol verdriet.
Rouw om wat er niet was, om hoe het had moeten zijn, om hoe ik gekwetst en in de steek gelaten ben.
En door altijd maar te zoeken in hulpverleningsland is dit volgens mij ook en afleidingsmanouvre geworden voor mij. Want door altijd te blijven zoeken naar een verklaring of oorzaak blijf ik weg van mijn gevoel.
Ik las laatst een boek dat precies over dergelijke ervaringen en gevoelens ging, van echte mensen. Nu kan ik er niet opkomen welke het was. Als het me te binnen schiet laat ik het weten.
Misschien kan, mag of wil je als volwassene niet boos zijn op je zus. Maar door je woorden is te lezen dat het meisje in jou nog altijd geen woorden heeft. Dat je op gevoelsniveau nooit hebt begrepen waarom zij jou dit aandeed en het nog steeds niet begrijpt. Dat je niet belangrijk voor haar was, of dat ze je niet heeft geïnformeerd, of wat dan ook.
Ik gun je erkenning van die gekwetstheid, wat het met jou gedaan heeft, dat je zus met haar kinderen zomaar uit je leven verdween. Waardoor je nu niet zomaar meer de draad kan oppakken. Wat ermee kapot gegaan is, wat jij niet kan herstellen ook al wil je dat graag, want het heeft iets met jou gedaan wat diep heeft geraakt. En daar kan je niet omheen of overheen stappen.
Heb je het wel eens opgeschreven in bijvoorbeeld een brief aan haar die je niet verstuurt?
Als kind was ik een aansteller als ik mn gevoel toonde
mijn ouders konden zelf ook niet omgaan met alles wat over emoties&gevoelens ging.
Ik liep op mn tenen door allerlei moeilijke situaties thuis, maar heb vooral mn gevoel weggestopt. Lachen, de clown uithangen, veel sporten en eten. Alles om maar die afleiding te hebben.
ik ben afgelopen jaren heel erg gekwetst
Er is teveel kapot gemaakt en ik kan het niet achter me laten.
Ik voel me zo gekwetst door een persoon die ik zo lief had.
En zo word ik wel vaker overspoeld door verdriet, maar ook boosheid.
En dit wil ik niet meer voelen.
Ik veroordeel het, ik vind dat ik het een plek had moeten geven, dat het gebeurd is en ik mijn leven er niet door moet laten beinvloeden.
Ik krijg het gevoel alleen niet weg.
Ik durf niet kwetsbaar te zijn, bang dat ik afgewezen wordt
Ik veroordeel mezelf, ik vind dat ik niet moet zeiken, ik stop het weg (door afleiding) en ik weleens mag gaan genieten van mijn leven nu.
ik word overspoeld door emoties, uit het niets huilbuien
en dat ga ik analyseren en willen verklaren
en ik snap niet waarom ik dan verdrietig ben.
Die moeite met gevoelens verklaart waarom ik mijn leven niet ten volle leef, ik durf niet, ik ben bang, ik kan me niet overgeven.
Ik zou zo graag me willen overgeven aan het gevoel wat ik op dat moment ervaar, dat het er mag zijn.
als ik ga huilen kan ik niet stoppen.
Dan voel ik me een klein kind en dat veroordeel ik dan weer dus ga ik het uit de weg.
Ik heb zo immens veel verdriet in mijn lijf.
Dit is het volgens mij, mijn hele lijf zit vol verdriet.
Rouw om wat er niet was, om hoe het had moeten zijn, om hoe ik gekwetst en in de steek gelaten ben.
En door altijd maar te zoeken in hulpverleningsland is dit volgens mij ook en afleidingsmanouvre geworden voor mij. Want door altijd te blijven zoeken naar een verklaring of oorzaak blijf ik weg van mijn gevoel.
Ik las laatst een boek dat precies over dergelijke ervaringen en gevoelens ging, van echte mensen. Nu kan ik er niet opkomen welke het was. Als het me te binnen schiet laat ik het weten.
Misschien kan, mag of wil je als volwassene niet boos zijn op je zus. Maar door je woorden is te lezen dat het meisje in jou nog altijd geen woorden heeft. Dat je op gevoelsniveau nooit hebt begrepen waarom zij jou dit aandeed en het nog steeds niet begrijpt. Dat je niet belangrijk voor haar was, of dat ze je niet heeft geïnformeerd, of wat dan ook.
Ik gun je erkenning van die gekwetstheid, wat het met jou gedaan heeft, dat je zus met haar kinderen zomaar uit je leven verdween. Waardoor je nu niet zomaar meer de draad kan oppakken. Wat ermee kapot gegaan is, wat jij niet kan herstellen ook al wil je dat graag, want het heeft iets met jou gedaan wat diep heeft geraakt. En daar kan je niet omheen of overheen stappen.
Heb je het wel eens opgeschreven in bijvoorbeeld een brief aan haar die je niet verstuurt?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
