Ik voel zoveel en dat vind ik niet fijn

Van me af schrijven....

Ik ben van de antidepressiva af, na een lange periode van voorzichtig afbouwen. Ik slikte het niet voor depressie, wel voor veel onrust in mijn hoofd en lijf en teveel angstgedachten die ik met therapie niet weg kreeg. Ik weet dat dit allemaal uit mijn jeugd komt. Het gaf me 2,5 jaar een gedempt gevoel, meer rust en ruimte in mijn hoofd, minder frustratie. Alles kwam minder hard binnen en ik merk nu hoe fijn ik het vond om dingen veel minder heftig te voelen. Ik voel nu zoveel! En bah wat vind ik dat naar. Ik weet dat ik altijd weer met AD kan starten, tegelijkertijd wil ik het graag zonder omdat ik het laatste half jaar vond dat ik wel heel afgevlakt was. Ook de positieve gevoelens.
Als kind was ik een aansteller als ik mn gevoel toonde, mijn ouders konden zelf ook niet omgaan met alles wat over emoties&gevoelens ging. Ik liep op mn tenen door allerlei moeilijke situaties thuis, maar heb vooral mn gevoel weggestopt. Lachen, de clown uithangen, veel sporten en eten. Alles om maar die afleiding te hebben.
Nu ben ik die laag kwijt, en ik voel zoveel dat ik niet weet wat ik hiermee moet. Moet ik erover praten, is dit normaal, moet ik er uberhaupt iets mee? Voorbeeld: ik ben afgelopen jaren heel erg gekwetst door een zus van mij, ze was ineens 5jr van de aardbodem verdwenen met haar kinderen en na ruim 5 jaar kwam ze terug. Een paar gesprekken, een emotioneel verhaal met uitleg, begrip (want ook zij komt uit hetzelfde gezin) en onbegrip van mijn kant, maar vooral blij dat ze er weer was. Dit is 2 jaar geleden en sindsdien heb ik het geprobeerd, want ik wilde heel graag weer een band, maar het is er niet. Er is teveel kapot gemaakt en ik kan het niet achter me laten. Alle verklaringen ten spijt, het lukt me niet. Telkens als ik haar en haar kinderen zie ben ik daarna 2 dagen emotioneel en heb ik een kort lontje. Ik heb dit patroon ontdekt en volgens mij is het puur verdriet. Ik voel me zo gekwetst door een persoon die ik zo lief had. En met alle uitleg van de wereld en de intenties om het goed te maken, blijf ik verdrietig. En zo word ik wel vaker overspoeld door verdriet, maar ook boosheid. En dit wil ik niet meer voelen.
Ik veroordeel het, ik vind dat ik het een plek had moeten geven, dat het gebeurd is en ik mijn leven er niet door moet laten beinvloeden. Ik krijg het gevoel alleen niet weg.

En dan heb ik een man waar ik veel van jou, en ook bij hem durf ik dit gevoel niet echt te laten zien. Ik durf niet kwetsbaar te zijn, bang dat ik afgewezen wordt (niet reeel, weet ik) Ik veroordeel mezelf, ik vind dat ik niet moet zeiken, ik stop het weg (door afleiding) en ik weleens mag gaan genieten van mijn leven nu. Een gezin met kinderen waar ik zo gek op ben. Ik ben zo bezig met mijzelf, ik word overspoeld door emoties, uit het niets huilbuien en dat ga ik analyseren en willen verklaren, maar soms heb ik geen verklaring behalve dat ik mij 'gewoon verdrietig voel'. En daar wil ik van weg, want het beinvloed mijn hele zijn en ik snap niet waarom ik dan verdrietig ben.
Ik heb therapie gehad, zowel in een groep als individueel waarin ik bewust moest gaan voelen, leren voelen, ik ben mijn hele jeugd doorgespit en weet dat alles daar vandaan komt. Die moeite met gevoelens verklaart waarom ik mijn leven niet ten volle leef, ik durf niet, ik ben bang, ik kan me niet overgeven. Ik zou zo graag me willen overgeven aan het gevoel wat ik op dat moment ervaar, dat het er mag zijn. Met mijn man geregeld gesproken over bijv mijn jeugd, hij is zo lief voor me en hoort me aan en kan zich verplaatsen in mij, maar als ik ga huilen kan ik niet stoppen. Dan voel ik me een klein kind en dat veroordeel ik dan weer dus ga ik het uit de weg. Ik heb zo immens veel verdriet in mijn lijf. Dit is het volgens mij, mijn hele lijf zit vol verdriet. Rouw om wat er niet was, om hoe het had moeten zijn, om hoe ik gekwetst en in de steek gelaten ben. Maar ik ben 43, ik wil leven. Ik wil genieten van mijn gezin, wanneer ga ik dat aandurven? Wat moet ik doen om dit aan te durven? Ik wacht maar weet niet waarop, ik besef me dat ik ouder wordt, dat het een keer klaar is. Waar wacht ik dan op?
Ik heb het jaren gezocht in de hulpverlening, want er moet toch een verklaring zijn waarom ik niet durf te leven. Psychologen, therapie, boeken, lezingen, medicatie. Ik kom telkens weer bij mezelf uit, op het punt waarop ik genoeg kennis heb opgedaan, ik een diagnose krijg, al dan niet medicatie, ik erover gesproken heb maar ik blijf steken in het gevoel stuk. En door altijd maar te zoeken in hulpverleningsland is dit volgens mij ook en afleidingsmanouvre geworden voor mij. Want door altijd te blijven zoeken naar een verklaring of oorzaak blijf ik weg van mijn gevoel. Ik ben ook zo moe van dat hulp vragen, van dat uitzoeken, van het beredeneren/verklaren en zoeken. Wat zoek ik nou?

Geen idee wat mijn vraag is, ik had de intentie een kort bericht te schrijven, al schrijvende werd het langer en plopt er van alles op in mn hoofd. Anyway, dank voor het lezen en wellicht is het herkenbaar? Is er een gouden tip?

NomenNesci0 schreef: ↑

22-10-2024 16:43

Ik herken het verdriet en teleurstelling iig vanuit het ouderlijke nest. Wat jij schrijft over jouw achtergrond is voor mij iig herkenbaar. En ook ik heb veel geinvesteerd in een band met een brus (broer of zus=brus) en waren heel close en dat verdween van de een op de andere dag, heeft me intens gekwetst, etc.

Maar ergens onderweg in het proces van rouw (boosheid, diep verdriet, teleurstelling, in de steek gelaten voelen) heb ik ook andere inzichten opgedaan en ik denk dat die inzichten nodig zijn om verder te komen. Want ik hing denk ik, net als jij, vanwege onze gedeelde achtergrond ook heel sterk aan die band. Maar achteraf bekeken was die band daardoor ook niet gezond. Bijna vergelijkbaar als mensen die in ongezonde relaties zitten en waar ze die diepe connectie en verbondenheid willen voelen. Het is wat mensen trauma bonding noemen en die kan opgaan voor andere familieleden of vrienden. En als die persoon dan iets doet dat je niet kunt begrijpen, ben je diep gekwetst.

Het is juist het idee om dan te leren dat die pijn extra pijnlijk is vanwege dat (gedeelde) trauma. Dat maakt jou als individu sterk afhankelijk van de ander zijn of haar gedrag, goedkeuren, interesse, etc. en geeft jezelf en de ander ook veel te weinig ruimte om de volwassene te zijn die je bent. Met iets meer afstand, autonomie en eigen opvattingen over wat bij je past. Je bent vaak harder geraakt als die persoon afkeuren laat merken dan wie dan ook. Dat zegt iets over dat er wat te weinig afstand is, te weinig autonomie.

Wat je zus heeft gedaan is verdrietig. Maar zij is zij. Zij heeft dit misschien ook weer gedaan vanuit eigen noodzaak. En dit biedt jou of jullie de kans om met wat meer volwassenheid de relatie opnieuw vorm te geven. En met volwassen bedoel ik minder aan elkaar hangend, minder dat trauma bond gebeuren. Jullie zijn ten slotte twee individuen en ervaren dingen anders. De relatie die daarmee kan ontstaan is minder twee handen op 1 buik vs. diep gekwetst, maar wat minder intens en met meer ruimte voor het individu.
Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik probeer te zeggen.

Met dingen terug in de kast stoppen, wil ik niet zeggen dat je al je emoties moet negeren. Maar dat je meer leer accepteren en begrenzen. Als je een slechte emotionele dag hebt, maak afspraken met jezelf dat je de volgende dag weer gaat focussen op vandaag, op wat moet gebeuren, op sport, op taken, op zaken die plezier brengen. Probeer balans aan te brengen en jezelf voldoende gezonde alternatieven te bieden voor de slechte momenten. Anders rijgen die zich aan elkaar en mis je de gezonde stukken. Al is het maar op overtuiging dat dit gewoon gezond is. En ik denk dat zaken rationeel benaderen ook écht kan helpen. Naast dat je emoties mag benoemen, is het ook een kunst om zaken die om je heen gebeuren te blijven benoemen als emoties of acties van anderen. Die óók hun redenen hebben. Een goede mix van voelen afgewisseld met reflectie afgewisseld met afleiding en piekervrije momenten. En echt, tijd heelt best veel en kan scherpe randjes verfijnen. Zeker als je niet van het ene uiterste in het andere uiterste schiet. Ik denk dat wat jij vooral kan gebruiken is balans. Niet of of, maar beetje zoeken naar wat op bepaalde momenten lief is. De ene keer is dat juist een potje janken en de volgende keer is dat juist tegen jezelf zeggen dat het ook even klaar mag zijn.

Dit dikgedrukte stuk volg ik helemaal, want ik heb het inzicht gekregen in de afgelopen jaren dat onze band al niet goed en gezond was. Terugkijkend heb ik mijn hele leven geprobeerd die band goed te krijgen, of te houden want toen ik jong was dacht ik wel dat die band heel goed was. Ik heb ook ingezien dat zowel mijn zus, maar ook mijn broer mij heel erg nodig hadden, en ik kan het zelfs wel misbruik noemen van mijn zorgzaamheid en goedheid. Daarbij zie ik ook mijn aandeel in het gedoe, want ik was heel erg met bezig en bemoeide me (achteraf te) veel met hen. Tegelijkertijd dacht ik oprecht dat dit mijn rol was, want ik moest de moederrol overnemen omdat mijn ouders heel instabiel waren en mijn moeder ons niet kon geruststellen of troosten. Ik was diegene die als oudste met mijn broer en zus op schoot zat na een heftige ruzie tussen mijn ouders. Zij kwamen bij mij als ze verdrietig waren. Dit heeft mij zo gevormd, want ik leerde dat ik sterk moest zijn, vooral niet zwak, en vooral in dienst staan van die ander. Het woord trauma bonding kende ik niet, maar ik snap hem nu wel als ik bovenstaande zo opschrijf.

De oplossing zit hem dus niet in die ander, maar in mijzelf. Hoe doe je dat dan? Is het gewoon accepteren?
Ik mis vooral die erkenning denk ik, de erkenning voor mijn verdriet en gekwetstheid. Maar tegelijkertijd is het de vraag of die erkenning mijn vedriet zal wegnemen.
Ik las ergens in een reactie het woord 'rotonde'. Zo treffend. Ik blijf maar rondjes rijden, soms met een zijweg en voel ik me even heel goed, sterk en denk ik het geaccepteerd te hebben en losgelaten. Om vervolgens al best snel weer op die rotonde te komen en in mijn verdriet of zelfmedelijden te blijven hangen. Zelfmedelijden? Het klinkt toch mega kinderlijk!

Ik heb intensieve therapie gehad waarin ik mijn rol in dat gezinsleven heb doorvoeld en heel erg inzichtelijk heb gekregen welke patronen eruit ontstaan zijn. Ik weet dus heel veel en ik snap het allemaal. Echter blijf ik er maar over doormalen, en denken, en analyseren, en de 'waarom' vraag proberen te beantwoorden. Maar die antwoorden vind ik nooit, want het zit in mij. Iedereen gaat door met zijn leven he, maar ik kwel mezelf terwijl mijn huidige situatie/gezin fantastisch is. Ik ben heel trots dat ik dit bereikt heb, dat ik zo geliefd wordt door mijn man en kinderen heb waarik zoveel liefde voor voel. En wat doe ik ondertussen? Ik zwelg in droevigheid, ik neem afstand van mijn man omdat ik bang ben dat ik hem tegen ga staan, dat ik gekwetst wordt denk ik, ik raak te snel geirriteerd en reageer te vaak te heftig voor de situatie op dat moment. En ik weet elke keer dat ik het doe, maar ik krijg het niet veranderd. En ik ben echt zo klaar met mijn eigen gedrag, maar ook met hulpverlenersland. Als ik over een x aantal jaar dood ga dan kijk ik terug op een leven waarin een heel groot deel heb geworsteld, niet heb geleefd, te vaak boos was, niet de dingen heb gedaan die ik wil doen. Terwijl de omstandigheden helemaal niet slecht zijn, ik heb misschien wel alles wat ik heb om gelukkig te zijn en wat ik ooit wilde. Ik heb weleens de indruk dat ik niet durf te genieten, dat ik mezelf saboteer. Kan dat? Dat is toch doodzonde en raar?

bijtie schreef: ↑

23-10-2024 12:52

Volgens mij heel menselijk om jezelf te saboteren. Niet normaal, maar wel veel voorkomend.

Mensen/kinderen uit een bepaalde gezinsdynamiek staan daartoe geprogrammeerd om het even plat te zeggen. En hebben zich dat eigengemaakt waardoor het als natuurlijk aanvoelt.

De werkingsmechanismen zijn schaamte en schuld.

Daarom moeten we altijd iets niet-intuitiefs doen om dat te doorbreken. Dus wel kinderlijke gevoelens toelaten en in foetusmodus huilen met zelfmedelijden, de rauwe variant voelen.

Begint met het oordeel eraf halen, dat het kinderlijke gevoelens zijn.

Daarom vatte ik eigenlijk jouw post samen zodat je het misschien leest alsof iemand anders het heeft geschreven, en je ziet dat het volstrekt normale gevoelens zijn.

Ik zie wel in je post dat oordelen en analyseren erg geliefd is door jou. Heb je misschien een beroep wat dit vereist?

De gevoelens van kinderen en volwassenen zijn niet verschillend, het zijn precies dezelfde gevoelens ongeacht de leeftijd. En als ze er eenmaal zijn dan zijn ze er, en zit er niet zo veel anders op dan ze te voelen vroeg of laat.

Analyseren en oordelen, niet nodig in m'n werk. Doe ik echt al zolang ik me kan herinneren, vooral dat analyseren. Dat is mijn manier om grip te krijgen, door iets te begrijpen, de oorzaak te weten, weet ik misschien wat te doen.
Ik ben aktjd bezig met de "waarom" vraag. Het oordelen doe ik vooral naar mezelf, naar anderen ben ik heel mild en door collega's bijvoorbeeld word ik juist omschreven als onbevooroordeeld. Zo mild en begripvol ik ben naar anderen, zo tegenovergesteld hard ben ik naar mezelf.
En ik heb echt de indruk dat dit aangeleerd gedrag is, een overlevingsmechanisme is wat ik al jong heb eigen gemaakt.

Of het niet haalbaar is betwijfel ik nu. Jullie reacties hebben me heel erg aan het denken gezet en me doen beseffen dat ik (metafoor rotonde is nog steeds passend) niet eens doorhad dat ik rondjes bleef rijden op mijn eigen gecreerde rotonde. Daar zat ik zo middenin, ben ik zo gewend dat het me niet eens opviel. Dit topic openen en woorden geven aan mijn gevoelens en gedachten was een goede zet. Alleen dat al geeft een soort verlichting. Tegelijkertijd is er een boek op mijn pad gekomen en een 'Omdenken podcast'. Ik weet niet of jullie dat kennen, ik luister ze geregeld en deze week kwam er een voorbij die heel erg aansluit bij mij. Ik heb enkele stukken daaruit wel 10x teruggespoeld, op me in laten werken en ik voel dat er iets gebeurt in me, een positieve verandering hoop ik.

Het probleem creeer ik zelf. Ik ben al jaren zo zoekende naar iets, het verlossende antwoord, de verlossende erkenning van die ander of goedkeuring, maar wat ik niet doorhad en nu wel inzie (dus dank daarvoor!) is dat ik dat nooit ga vinden. En door dit na te streven blijf ik altijd bezig met die ander, in mijn geval de gezinsleden uit mijn gezin van herkomst. En gaat mijn eigen leven aan me voorbij, dat is al langere tijd aan het wringen. Jij noemt die draadjes en emoties die verbonden zijn met de ander, heel herkenbaar vind ik dat. Het feit dat jij dit benoemt geeft ook weer woorden aan al die chaos in mijn hoofd en gevoelswereld.

Ik heb eigenlijk altijd gedacht dat er iets mis was met mij. Dat heb ik me aan laten praten en heb ik mezelf wijsgemaakt. Ik heb de band met broer en zus niet goed kunnen houden, ik heb de ellende in mijn kerngezing niet kunnen voorkomen, waardoor we allemaal toch wel een beetje beschadigd zijn geraakt. Schuldgevoel sleep ik mee, schaamte ook. En ik dacht door allerlei diagnoses te willen zoeken, therapie, medicijnen en hard aan mezelf werken dat ik het antwoord en oplossing wel zou vinden en mijn leven echt gelukkig zou worden. Dat is een illusie zie ik, want door altijd maar aan mezelf te werken en te blijven analyseren om grip te krijgen (en ik vind het keihard werken), houd ik het ook in stand. En dat is die rotonde.
Er is helemaal niets mis met mij en misschien is er wel helemaal geen probleem? Het probleem is dat ik van mezelf niet zwak mag zijn en emoties niet mag voelen, omdat ik aangeleerd heb dat als ik zwak ben dan word ik niet gezien en als ik mezelf ben of mijn eigen pad volg, dat men me veroordeelt en misschien wel bij me weggaat. Er zit een grote angst onder, angst voor verlating vooral. Mijn zus heeft dat letterlijk gedaan en daarmee mijn angst bevestigd. En ik heb daardoor mezelf wijsgemaakt dat ik het dus niet waard ben. Waardoor ik nog harder ging werken om te vinden wat er mis is met mij. Maar ik kan alleen mijn eigen aandeel zien en de verantwoordelijkheid voor mezelf nemen, maar niet voor die ander.

Hoop woorden weer Maar het helpt me om het op te schrijven.

bijtie schreef: ↑

24-10-2024 15:31

Wow, prachtig verwoord, wat fijn al deze nieuwe heldere inzichten.

Ik heb misschien niet persoonlijk op jouw reacties gereageerd, maar mijn inzichten komen zeker ook door wat jij schreef. Dus dank!