Psyche
alle pijlers
Ik weet het allemaal niet meer
donderdag 29 december 2016 om 13:10
Hallo Viva dames,
Ik lees al een aantal jaar mee op het forum, zonder account.
Nu toch besloten om een account aan te maken omdat ik erg in de knoop zit met mezelf.
Ik ben een vrouw van 24 jaar, heb een geweldige lieve dochter van 4 jaar oud.
Nu loop ik alleen tegen het volgende probleem aan waar ik mij enorm voor schaam,
Ik ben enorm boos op mezelf omdat ik niet de liefde voor mijn dochter kan voelen als andere moeders heb ik het idee,
Tuurlijk hou ik van haar, maar ik kamp al een aantal jaren tegen een depressie aan, helaas heb ik nu een breekpunt bereikt, ik zeg helaas omdat ik nu niet meer in de overlevingsstand kan overschakelen, ik ben hele dagen somber en huilerig en heb geen energie.
Kan niets hebben van mijn dochter, en ben daardoor best wel is kortaf tegen haar.
Op het moment dat dit gebeurt besef ik het niet, maar wanneer mijn dochter in bed ligt komen de schuldgevoelens, zelfs zo erg dat ik haar bijna zou willen wakker maken om haar te knuffelen en zeggen hoeveel ik van haar houd.
Ik doe het niet, maar blijf wel piekeren en doe mezelf op zo'n moment geloven dat het beter is als ze bij haar vader zou wonen, wat mijn hart zou breken als het daadwerkelijk zou gaan gebeuren.
Maar ik gun mijn meisje zoveel meer.
Sorry voor het lange en misschien wel onduidelijke verhaal.
Mijn hoofd zit de laatste tijd zo vol dat ik van de hak op de tak kan springen.
Nog even ter aanvulling,
Ik ben vorige week naar de huisarts geweest voor een doorverwijzing voor systeemtherapie en vanuit daar gaan we ook kijken naar antidepressiva.
Wat ik met dit topic wil?
Ik hoop ergens te horen dat ik dit allemaal ga doorstaan (want zo voelt het nu niet) en er misschien ervaringen uit gewisseld kunnen worden.
En als jullie vragen hebben, stel ze gerust.
Ik lees al een aantal jaar mee op het forum, zonder account.
Nu toch besloten om een account aan te maken omdat ik erg in de knoop zit met mezelf.
Ik ben een vrouw van 24 jaar, heb een geweldige lieve dochter van 4 jaar oud.
Nu loop ik alleen tegen het volgende probleem aan waar ik mij enorm voor schaam,
Ik ben enorm boos op mezelf omdat ik niet de liefde voor mijn dochter kan voelen als andere moeders heb ik het idee,
Tuurlijk hou ik van haar, maar ik kamp al een aantal jaren tegen een depressie aan, helaas heb ik nu een breekpunt bereikt, ik zeg helaas omdat ik nu niet meer in de overlevingsstand kan overschakelen, ik ben hele dagen somber en huilerig en heb geen energie.
Kan niets hebben van mijn dochter, en ben daardoor best wel is kortaf tegen haar.
Op het moment dat dit gebeurt besef ik het niet, maar wanneer mijn dochter in bed ligt komen de schuldgevoelens, zelfs zo erg dat ik haar bijna zou willen wakker maken om haar te knuffelen en zeggen hoeveel ik van haar houd.
Ik doe het niet, maar blijf wel piekeren en doe mezelf op zo'n moment geloven dat het beter is als ze bij haar vader zou wonen, wat mijn hart zou breken als het daadwerkelijk zou gaan gebeuren.
Maar ik gun mijn meisje zoveel meer.
Sorry voor het lange en misschien wel onduidelijke verhaal.
Mijn hoofd zit de laatste tijd zo vol dat ik van de hak op de tak kan springen.
Nog even ter aanvulling,
Ik ben vorige week naar de huisarts geweest voor een doorverwijzing voor systeemtherapie en vanuit daar gaan we ook kijken naar antidepressiva.
Wat ik met dit topic wil?
Ik hoop ergens te horen dat ik dit allemaal ga doorstaan (want zo voelt het nu niet) en er misschien ervaringen uit gewisseld kunnen worden.
En als jullie vragen hebben, stel ze gerust.
donderdag 29 december 2016 om 13:17
donderdag 29 december 2016 om 13:18
quote:Phaedra_ schreef op 29 december 2016 @ 13:13:
Laat je doorverwijzen naar de ggz. Alleen pillen is niet genoeg (en een psychiater heeft er meer verstand van)
Ja, het is herkenbaar, en een ontzettend cliché, het gaat weer voorbij.
Wil je praktische tips om de dag door te komen?
De doorverwijzing is al opgemaakt gelukkig, het is nu zoeken naar een juiste behandelaar.
Heb wel een baan gelukkig van 24 uur in de week, ik ben meer opzoek naar soortgelijke verhalen om toch ergens te gaan geloven dat ook hier een einde aan gaat komen, ben nu namelijk erg neerslachtig en heb weinig vertrouwen in de hulpverleners omdat uit eerdere ervaringen is gebleken ze mij niet serieus namen, waardoor ik nu al 5 jaar op mijn tenen loop en gigantisch opgefokt ben om alles.
Laat je doorverwijzen naar de ggz. Alleen pillen is niet genoeg (en een psychiater heeft er meer verstand van)
Ja, het is herkenbaar, en een ontzettend cliché, het gaat weer voorbij.
Wil je praktische tips om de dag door te komen?
De doorverwijzing is al opgemaakt gelukkig, het is nu zoeken naar een juiste behandelaar.
Heb wel een baan gelukkig van 24 uur in de week, ik ben meer opzoek naar soortgelijke verhalen om toch ergens te gaan geloven dat ook hier een einde aan gaat komen, ben nu namelijk erg neerslachtig en heb weinig vertrouwen in de hulpverleners omdat uit eerdere ervaringen is gebleken ze mij niet serieus namen, waardoor ik nu al 5 jaar op mijn tenen loop en gigantisch opgefokt ben om alles.
donderdag 29 december 2016 om 13:19
donderdag 29 december 2016 om 13:20
donderdag 29 december 2016 om 13:20
quote:Eenmama92 schreef op 29 december 2016 @ 13:18:
[...]
De doorverwijzing is al opgemaakt gelukkig, het is nu zoeken naar een juiste behandelaar.
Heb wel een baan gelukkig van 24 uur in de week, ik ben meer opzoek naar soortgelijke verhalen om toch ergens te gaan geloven dat ook hier een einde aan gaat komen, ben nu namelijk erg neerslachtig en heb weinig vertrouwen in de hulpverleners omdat uit eerdere ervaringen is gebleken ze mij niet serieus namen, waardoor ik nu al 5 jaar op mijn tenen loop en gigantisch opgefokt ben om alles.
Zoals ik al schreef, het gaat voorbij.
Is werken fijn?
Ik vond het heel prettig om even mijn huis uit te zijn en net te doen of ik normaal was. En om even niet de zorg voor mijn kind te hebben
[...]
De doorverwijzing is al opgemaakt gelukkig, het is nu zoeken naar een juiste behandelaar.
Heb wel een baan gelukkig van 24 uur in de week, ik ben meer opzoek naar soortgelijke verhalen om toch ergens te gaan geloven dat ook hier een einde aan gaat komen, ben nu namelijk erg neerslachtig en heb weinig vertrouwen in de hulpverleners omdat uit eerdere ervaringen is gebleken ze mij niet serieus namen, waardoor ik nu al 5 jaar op mijn tenen loop en gigantisch opgefokt ben om alles.
Zoals ik al schreef, het gaat voorbij.
Is werken fijn?
Ik vond het heel prettig om even mijn huis uit te zijn en net te doen of ik normaal was. En om even niet de zorg voor mijn kind te hebben
donderdag 29 december 2016 om 13:21
quote:karin12345 schreef op 29 december 2016 @ 13:20:
[...]
Vind jij.
Mag TO alsjeblieft zelf uitmaken of ze een vraag wil beantwoorden.
Ik vind dat helemaal niet. Er zijn zoveel scenario's mogelijk.
En gezien hoe jij op andere topics schrijft was het inderdaad niet mijn eerste gedachte dat het vriendelijk bedoeld was. Zo wel, mea culpa.
[...]
Vind jij.
Mag TO alsjeblieft zelf uitmaken of ze een vraag wil beantwoorden.
Ik vind dat helemaal niet. Er zijn zoveel scenario's mogelijk.
En gezien hoe jij op andere topics schrijft was het inderdaad niet mijn eerste gedachte dat het vriendelijk bedoeld was. Zo wel, mea culpa.
donderdag 29 december 2016 om 13:24
donderdag 29 december 2016 om 13:27
Het gaat over echt waar! Ik ben vorig jaar ook door een diep dal gegaan maar nu gaat het beter. Wat mij door de periode heen geholpen heeft is structuur! Een heel duidelijke dagstructuur met een dagelijkse wandeling/fietstochtje (vraag desnoods je buren of ze even op je dochter willen passen) waardoor ik even het huis uit was en even niets MOEST. Heel sterk van je dat je hulp gezocht hebt!
Doe niet bij een ander wat je zelf niet wil!
donderdag 29 december 2016 om 13:34
quote:Finjie schreef op 29 december 2016 @ 13:27:
Het gaat over echt waar! Ik ben vorig jaar ook door een diep dal gegaan maar nu gaat het beter. Wat mij door de periode heen geholpen heeft is structuur! Een heel duidelijke dagstructuur met een dagelijkse wandeling/fietstochtje (vraag desnoods je buren of ze even op je dochter willen passen) waardoor ik even het huis uit was en even niets MOEST. Heel sterk van je dat je hulp gezocht hebt!
Die structuur heeft ze toch al zonder daar extra moeite voor te moeten doen?
Dochter moet naar school, zij naar haar werk.
Het gaat over echt waar! Ik ben vorig jaar ook door een diep dal gegaan maar nu gaat het beter. Wat mij door de periode heen geholpen heeft is structuur! Een heel duidelijke dagstructuur met een dagelijkse wandeling/fietstochtje (vraag desnoods je buren of ze even op je dochter willen passen) waardoor ik even het huis uit was en even niets MOEST. Heel sterk van je dat je hulp gezocht hebt!
Die structuur heeft ze toch al zonder daar extra moeite voor te moeten doen?
Dochter moet naar school, zij naar haar werk.
donderdag 29 december 2016 om 13:35
donderdag 29 december 2016 om 15:50
Wat fijn dat je het inziet en dat je hulp gezocht hebt! Zet het alsjeblieft door en geef niet op als je niet meteen de juiste hulp(verlener) treft.
Het duurt natuurlijk even voordat zulke hulp echt goed op gang is en je er effecten van merkt. Heb je voor de tussenperiode wat ondersteuning? Van familie/vrienden? Een fijne plek waar je dochter af en toe even kan logeren, even uit de situatie? Verder misschien maatschappelijk werk om gewoon even je ei kwijt te kunnen?
Het duurt natuurlijk even voordat zulke hulp echt goed op gang is en je er effecten van merkt. Heb je voor de tussenperiode wat ondersteuning? Van familie/vrienden? Een fijne plek waar je dochter af en toe even kan logeren, even uit de situatie? Verder misschien maatschappelijk werk om gewoon even je ei kwijt te kunnen?
donderdag 29 december 2016 om 16:02
TO, wat naar dat je je zo rot voelt. Goed dat je een verwijzing hebt geregeld. Ik ben het er niet helemaal mee eens met 'het gaat voorbij'. Als je al erg lang worstelt dan heb je grote kans dat het zonder de juiste behandeling niet voorbij gaat. En dat terwijl je de verantwoordelijkheid en zorg voor een jong kind hebt.
Knap dat je toch weer hulp hebt ingeschakeld, ondanks je slechte ervaringen uit het verleden. Het is belangrijk om je serieus genomen te voelen door een hulpverlener. Je gaat dit wel doorstaan, blijf zoeken naar de juiste hulp en probeer niet te hard voor jezelf te zijn. Je slecht en schuldig voelen haalt je zó naar beneden, daar is vaak niet tegenop te vechten. Het is zoals het is nu en je neemt de juiste stappen om je weer beter te voelen. Dat zal niet van de één op de andere dag gaan, maar blijf stap voor stap gaan en je komt er wel. Maar geloof vooral dat je er mag komen. Misschien helpt het om dagelijks in een boekje 3 dingen op te schrijven die die dag goed zijn gegaan. Het lijkt iets heel kleins, maar het kan echt helpen.
Zorg in praktische zin ook goed voor jezelf, dat is vaak moeilijk als je je depressief voelt. Zorg voor goede voeding, een beetje beweging en frisse lucht en ga op tijd naar bed. Soms helpt het om te bedenken hoe je voor een ander zou zorgen, bijvoorbeeld een vriendin, als zij zich zou voelen zoals jij. En ga dan die dingen doen voor jezelf. Zeg de dingen tegen jezelf die je tegen die vriendin zou zeggen.
Heb je verder een beetje mensen om je heen? Heb je kennissen, familie, buren, collega's of vriendinnen? Waar is de vader van je kind? Hoe is je contact met hem?
Wat zijn de momenten geweest de afgelopen tijd waarop je je iets minder neerslachtig voelde?
Knap dat je toch weer hulp hebt ingeschakeld, ondanks je slechte ervaringen uit het verleden. Het is belangrijk om je serieus genomen te voelen door een hulpverlener. Je gaat dit wel doorstaan, blijf zoeken naar de juiste hulp en probeer niet te hard voor jezelf te zijn. Je slecht en schuldig voelen haalt je zó naar beneden, daar is vaak niet tegenop te vechten. Het is zoals het is nu en je neemt de juiste stappen om je weer beter te voelen. Dat zal niet van de één op de andere dag gaan, maar blijf stap voor stap gaan en je komt er wel. Maar geloof vooral dat je er mag komen. Misschien helpt het om dagelijks in een boekje 3 dingen op te schrijven die die dag goed zijn gegaan. Het lijkt iets heel kleins, maar het kan echt helpen.
Zorg in praktische zin ook goed voor jezelf, dat is vaak moeilijk als je je depressief voelt. Zorg voor goede voeding, een beetje beweging en frisse lucht en ga op tijd naar bed. Soms helpt het om te bedenken hoe je voor een ander zou zorgen, bijvoorbeeld een vriendin, als zij zich zou voelen zoals jij. En ga dan die dingen doen voor jezelf. Zeg de dingen tegen jezelf die je tegen die vriendin zou zeggen.
Heb je verder een beetje mensen om je heen? Heb je kennissen, familie, buren, collega's of vriendinnen? Waar is de vader van je kind? Hoe is je contact met hem?
Wat zijn de momenten geweest de afgelopen tijd waarop je je iets minder neerslachtig voelde?
donderdag 29 december 2016 om 17:19
Volgens mij is het normaal dat je gevoelens afvlakken bij een depressie..dus voel je alstjeblieft niet schuldig dat je "niks" voelt terwijl je dat wel zou moeten doen.
Het is goed dat je naar de huisarts gaat, maar ga ook vooral kijken wat er onder die depressie ligt. Dat kunnen onverwerkte emoties zijn {en die kun je beter verwerken dan onderdrukken met AD}. Of een soort burn out gevoel..misschien loop je jezelf voorbij?
Verder ga ik me de goede bovenstaande tips mee, vooral structuur is heel belangrijk. Misschien wat ontspanningstherapie?
Het is goed dat je naar de huisarts gaat, maar ga ook vooral kijken wat er onder die depressie ligt. Dat kunnen onverwerkte emoties zijn {en die kun je beter verwerken dan onderdrukken met AD}. Of een soort burn out gevoel..misschien loop je jezelf voorbij?
Verder ga ik me de goede bovenstaande tips mee, vooral structuur is heel belangrijk. Misschien wat ontspanningstherapie?
