Ik weet het even niet meer

Ik heb dwanggedachtes en dwanghandelingen. Ik ben in therapie en ben blij dat ik hulp krijg alleen ik vind het heel erg moeilijk. Moeilijk om precies te zeggen wat ik denk. Ik schaam me nog steeds en elke keer wil ik het zeggen, maar lukt het niet. Sommige gedachtes zijn zo erg dat ik het niet kan vertellen. Ik heb nu vooral verteld over gedachtes over dood en ziektes, maar ik heb ook gedachtes over seksualiteit en hier schaam ik me heel erg voor en durf er niet over te praten. Ik voel me soms eenzaam en niet mezelf.

We zijn nu bezig met het hebben over gedachtes en of het klopt wat ik denk. Ik denk namelijk dat als ik iets hardop zeg dat het ook gebeurt en dat sommige dingen geen toeval zijn. Ik denk er heel vaak overna en het maakt me bang. Ik ben ook bezig met dwanghandelingen. Ik had eerst echt dat ik dingen heel vaak moest rechtleggen en ik elke keer terug moest, maar nu is het minder en zijn mijn gedachtes erger. Als ik nu iets nog een keer wil rechtleggen omdat het niet goed voelt zeg ik: als je het nog een keer rechtlegt gebeurt er iets waar je bang voor bent. Hierdoor doe ik het niet meer. Ik vind het moeilijk uit te leggen. Ik heb het nu vaker en mag soms bijna niks meer. Als ik toch iets per ongeluk doe of het echt niet anders kan herhaal ik gedachtes omgekeerd. Ik heb ook heel erg met tijden, dus bijvoorbeeld: je mag tot 18;00 eten. Je mag pas om 20:00 naar de wc. Soms moet ik heel lang wachten en soms heb ik maar 2 minuten om iets te doen. Ik weet het niet meer en heb het gevoel dat ik niet eerlijk ben, maar misschien is het ook een soort dwang. We hebben geoefend met handen wassen en om 1x zeep te gebruiken in plaats van 4x. Alleen heb ik soms dus gedachtes als: als je nog meer zeep pakt gebeurt er iets waar je bang voor bent (verschilt per keer wat).

Ik wil het even van me afschrijven, misschien wat adviezen en herkenning?

Update; Net weer een gesprek gehad, ik baal zo van mezelf. Het lukt me niet om echt te zeggen hoe ik me voel. En ik breng alles veel positiever waardoor ze nu denkt dat ik me al veel beter voel terwijl het niet echt zo is. Het is zo verwarrend en eenzaam en ik haat mezelf als ik het niet kan, als ik nog steeds met allemaal gedachtes worstel en ik haat mezelf vooral omdat ik doe alsof het beter met me gaat. We zijn nu bezig met twijfelsituaties, piekeren leren stoppen, meer zelfvertrouwen te krijgen en meer positief te leren denken. Ik vind het heel goed en nuttig opzich. Maar ik blijf maar last hebben van akelige gedachtes en voel me heel erg eenzaam. En het voelt ook heel erg ondankbaar en alsof ik lieg. En daar voel ik me weer schuldig over. Heel ingewikkeld allemaal....