Psyche
alle pijlers
Ik weet het even niet meer.
zondag 9 september 2007 om 19:08
Het is een beetje moeilijk om een passende titel te vinden voor mijn probleem... Het is eigenlijk wat veel om op te noemen. Misschien kan ik het het best omschrijven als: ik zit helemaal in de knoop.
Het is echt fout beginnen gaan toen mijn papa totaal onverwacht zelfmoord pleegde, twee jaar geleden. Het verdiet, de vragen, het gemis... Ik was al niet de meest positieve persoon ter wereld en dat is er alleen maar erger op geworden.
Ik woon nog bij mijn moeder, maar ben aan het bouwen met mijn vriend. Mijn broer is in april in zijn eigen huis getrokken.
Omdat ik nu vrijwel altijd alleen ben met mijn moeder, beginnen veel zaken mij te ergeren. Als ik thuis kom van mijn werk, begint ze o.a. af te lopen: ze vertelt over alles wat ze gezien/gehoord/meegemaakt heeft. Ik begrijp dat wel; ze moet haar ei kwijt, maar vaak heb ik daar na een lange werkdag geen zin meer in.
Aan de andere kant maak ik mij ook zorgen over haar. Als ik binnenkort ook het huis uit ben; hoe zal het dan met haar gaan? Als ze altijd alleen moet zitten in dat grote huis zal ze zich hoogstwaarschijnlijk heel eenzaam gaan voelen en daar zit ik vaak over te piekeren. Ik hoop ergens wel dat ze een nieuwe vriend vindt; al is het maar voor wat gezelschap. Ze heeft wel veel vrienden en ze gaat vaak weg, maar dat is toch niet hetzelfde.
Daar komt bovenop dat het bouwen helemaal niet goed vooruit gaat. Aangezien mijn vriend heel handig is, proberen we geld te besparen door veel zelf te doen. Zijn vader helpt mee, maar werkt helemaal niet door. Hij had ons in het begin beloofd dat hij ons zou helpen, maar hij schuift alles voor zich uit. We zijn ongeveer 1,5 jaar bezig en de ruwbouw is nog niet af. Ondertussen zie ik al mijn vriendinnen samenhokken, trouwen etc... en ik heb het gevoel dat ik na twee jaar nog geen stap vooruit ben gekomen. Het bouwen brengt ook spanningen tussen mij en mijn vriend mee. In het begin was hij supergemotiveerd: elk vrij uurtje was hij aan het werk in het huis. Nu kan het hem blijkbaar niet veel meer schelen en er moet nog zoveel gebeuren!
In het begin van dit jaar ben ik naar een therapeute gegaan. Zij masseerde mij, gaf mij een "bachbloesem" en stelde voor om ook wat aan mijn eetgewoonten te veranderen. Maar eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar iemand die met mij wil praten en misschien wat tips kan geven zodat ik me wat beter zal voelen of alles wat meer zal kunnen relativeren. De stap naar een psychiater durf ik niet goed te zetten en ik heb ook het idee dat zij alleen maar knikken en antidepressiva zullen voorschrijven. Ik heb wel vriendinnen waar ik terecht kan, maar zij praten eigenlijk niet meer over hetgeen twee jaar geleden gebeurd is. En dan vind ik het vervelend om er zelf over te beginnen. Met mijn vriend spreek ik er ook bijna nooit over. Het gebeurt wel, maar die gesprekken verlopen altijd zo stroef.
Is er iemand die mijn verhaal een beetje herkent? Al is het maar een deeltje? Het zou mij echt goed doen!
Het is echt fout beginnen gaan toen mijn papa totaal onverwacht zelfmoord pleegde, twee jaar geleden. Het verdiet, de vragen, het gemis... Ik was al niet de meest positieve persoon ter wereld en dat is er alleen maar erger op geworden.
Ik woon nog bij mijn moeder, maar ben aan het bouwen met mijn vriend. Mijn broer is in april in zijn eigen huis getrokken.
Omdat ik nu vrijwel altijd alleen ben met mijn moeder, beginnen veel zaken mij te ergeren. Als ik thuis kom van mijn werk, begint ze o.a. af te lopen: ze vertelt over alles wat ze gezien/gehoord/meegemaakt heeft. Ik begrijp dat wel; ze moet haar ei kwijt, maar vaak heb ik daar na een lange werkdag geen zin meer in.
Aan de andere kant maak ik mij ook zorgen over haar. Als ik binnenkort ook het huis uit ben; hoe zal het dan met haar gaan? Als ze altijd alleen moet zitten in dat grote huis zal ze zich hoogstwaarschijnlijk heel eenzaam gaan voelen en daar zit ik vaak over te piekeren. Ik hoop ergens wel dat ze een nieuwe vriend vindt; al is het maar voor wat gezelschap. Ze heeft wel veel vrienden en ze gaat vaak weg, maar dat is toch niet hetzelfde.
Daar komt bovenop dat het bouwen helemaal niet goed vooruit gaat. Aangezien mijn vriend heel handig is, proberen we geld te besparen door veel zelf te doen. Zijn vader helpt mee, maar werkt helemaal niet door. Hij had ons in het begin beloofd dat hij ons zou helpen, maar hij schuift alles voor zich uit. We zijn ongeveer 1,5 jaar bezig en de ruwbouw is nog niet af. Ondertussen zie ik al mijn vriendinnen samenhokken, trouwen etc... en ik heb het gevoel dat ik na twee jaar nog geen stap vooruit ben gekomen. Het bouwen brengt ook spanningen tussen mij en mijn vriend mee. In het begin was hij supergemotiveerd: elk vrij uurtje was hij aan het werk in het huis. Nu kan het hem blijkbaar niet veel meer schelen en er moet nog zoveel gebeuren!
In het begin van dit jaar ben ik naar een therapeute gegaan. Zij masseerde mij, gaf mij een "bachbloesem" en stelde voor om ook wat aan mijn eetgewoonten te veranderen. Maar eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar iemand die met mij wil praten en misschien wat tips kan geven zodat ik me wat beter zal voelen of alles wat meer zal kunnen relativeren. De stap naar een psychiater durf ik niet goed te zetten en ik heb ook het idee dat zij alleen maar knikken en antidepressiva zullen voorschrijven. Ik heb wel vriendinnen waar ik terecht kan, maar zij praten eigenlijk niet meer over hetgeen twee jaar geleden gebeurd is. En dan vind ik het vervelend om er zelf over te beginnen. Met mijn vriend spreek ik er ook bijna nooit over. Het gebeurt wel, maar die gesprekken verlopen altijd zo stroef.
Is er iemand die mijn verhaal een beetje herkent? Al is het maar een deeltje? Het zou mij echt goed doen!
zondag 9 september 2007 om 19:18
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar ik heb je verhaal wel gelezen en heb mbt het verbouwingsverhaal misschien een suggestie voor je. Ik ben zelf tot 2 maal toe in een half verbouwd huis gaan wonen zodra het kon en dat is prima bevallen, zoals het nu klinkt is dat wel een goeie oplossing mits het kan natuurlijk, zo raakt je vriend vast veel gemotiveerder om flink aan het verbouwen te slaan en hoef je niet steeds de verhalen van je moeder aan te horen.
zondag 9 september 2007 om 19:33
Bedankt voor je berichtje! Het probleem is dat dit allemaal nog zo veraf lijkt.. We staan eigenlijk nog nergens; de ramen zijn zelfs nog niet klaar, er is nog geen electriciteit etc... Ik maak me gewoon zorgen over het feit dat het allemaal zo lang duurt. Als ik mijn vriend vraag om voor zichzelf deadlines en doelen te stellen, knikt hij wel, maar dat is ook alles. Zijn vader heeft hem helemaal gedemotiveerd.
zondag 9 september 2007 om 19:45
Je weet vast wel dat dit verhuizingsstress (of was het nou verbouwingsstress?) heet? Dat is iets wat vaker voorkomt bij mensen die verbouwen of verhuizen, ik heb er zelf nog heel onlangs last van gehad en hier viel het allemaal nog heel erg mee.
Wat mij geholpen heeft is waar ik kon zoveel mogelijk zelf doen. Maar zoals wat jij verteld kan dat allemaal niet.
Ik zie het helemaal voor me net zoals in:"Help mijn man is een klusser" heb je die serie toevallig weleens gezien?
Maar goed is er misschien wat budget over om mensen in te huren zodat het allerbelangrijkste deel alvast wat opschiet en jullie er snel in kunnen?
Wat mij geholpen heeft is waar ik kon zoveel mogelijk zelf doen. Maar zoals wat jij verteld kan dat allemaal niet.
Ik zie het helemaal voor me net zoals in:"Help mijn man is een klusser" heb je die serie toevallig weleens gezien?
Maar goed is er misschien wat budget over om mensen in te huren zodat het allerbelangrijkste deel alvast wat opschiet en jullie er snel in kunnen?
zondag 9 september 2007 om 19:59
Ja, natuurlijk is dit ook bouwstress... Ik heb weleens van iemand gehoord dat dit "de mooiste tijd van je leven" is! Djeezes, ik wilde die vrouw wel ineen slaan! Als je alles láát doen misschien wel ja, maar dit is toch wel een beetje horror. Normaal gezien zouden we al het houtwerk door mijn vriend zijn vader laten doen, maar daar gaan we op terugkomen. Daar kan ik echt niet meer op wachten. Ik zie het al voor me: een keuken die pas na 5 jaar volledig af is enzo (zoals bij zijn thuis). Het is wel jammer als je er zo op bent ingesteld dat je een volledig op maat gemaakte badkamer/keuken etc. zal krijgen en dat - waarschijnlijk! - toch niet zo zal zijn.
Ik wil hééééél graag helpen, maar ik kan niet! Mijn vriend mag zijn vader zelfs bijna niet helpen! Het verven van de ramen gaan ze aan mij overlaten (als het goed zit) en dan zal je de verfborstel eens heen en weer zien gaan! :-)
Dat programma ken ik helaas niet (ben een Belgje)...
Ik wil hééééél graag helpen, maar ik kan niet! Mijn vriend mag zijn vader zelfs bijna niet helpen! Het verven van de ramen gaan ze aan mij overlaten (als het goed zit) en dan zal je de verfborstel eens heen en weer zien gaan! :-)
Dat programma ken ik helaas niet (ben een Belgje)...
zondag 9 september 2007 om 21:39
Ik vind het wel erg vreemd dat zelfs je vriend zijn vader bijna niet mag helpen en jij ook niet en dat terwijl het JULLIE huis betreft. Ik zou er mooi geen genoegen mee nemen. Maar goed ik ben echt zo iemand die wel graag helpt als er wat in huis gedaan moet worden, al was het alleen maar om de bouwtekeningen te lezen (waar de mannen meestal niet uitkwamen)
In dat programma worden vrouwen van mannen die een klus half hebben afgemaakt geholpen door een ploeg mensen en dan moet de man uiteindelijk ook helpen, maar jouw verhaal deed me eraan denken.
In dat programma worden vrouwen van mannen die een klus half hebben afgemaakt geholpen door een ploeg mensen en dan moet de man uiteindelijk ook helpen, maar jouw verhaal deed me eraan denken.
zondag 9 september 2007 om 23:29
Nou jij hebt zeker niet te weinig op je bordje gekregen. Dat is nogal wat zeg...een vader die zelfmoord heeft gepleegd.
Wat betreft je moeder....ik herken veel van het verhaal in mijn eigen moeder....mijn vader is nl. ook heel onverwacht gestorven (geen zelfmoord) en natuurlijk was mijn moeder daar heel verdrietig over. Wat het zo moeilijk maakte was dat zij iedere gelegenheid aangreep om daar over te praten en eigenlijk nooit mij liet praten over wat ik nou voelde....als er al iemand op bezoek kwam, bv een vriendin van mij. Dan legde ze helemaal beslag op die mensen, en begon het verhaal weer van voren af aan te vertellen over de sterfdag van mijn vader. Niet 1x het vertellen, maar dat ging de hele avond dan zo door en ik mocht dan niet naar mijn kamer met die vriendin om nou eens gezellig met haar te klessebessen over mode of jongens...
Ik vind dat je behoorlijk depri bent, en volgens mij kun je het beste naar de huisarts...je hoeft hem alleen maar te vertellen dat je bv piekert over het verlies van je vader en dat je niemand hebt om het uit te spreken. Over die bouw die zo stagneert en het gedrag van je schoonvader en vriend kun je dan wel weer met een therapeut praten en er dieper op ingaan. Een therapeut die Bach bloesem voorschrijft is volgens mij niet een erkende therapeut. Dat is goed voor mensen die beetje lullevedutje meemaken. Maar jij hebt nu behoefte om te praten met iemand die wat meer inzicht heeft in het leven.
Soms schrijven ze anti depressie pillen voor, omdat ze ook goed helpen maar ik denk dat het bij jou vooral is omdat je nog zo jong bent en dus best wel veel zorgen hebt gekregen. Je uitspreken hoe over jij je voelt is echt heel belangrijk.
Dus ik wil je op het hart drukken dat ik met je meevoel, en dat je hulp moet vragen, schaam je er niet voor het is heel belangrijk.
Wat betreft je moeder....ik herken veel van het verhaal in mijn eigen moeder....mijn vader is nl. ook heel onverwacht gestorven (geen zelfmoord) en natuurlijk was mijn moeder daar heel verdrietig over. Wat het zo moeilijk maakte was dat zij iedere gelegenheid aangreep om daar over te praten en eigenlijk nooit mij liet praten over wat ik nou voelde....als er al iemand op bezoek kwam, bv een vriendin van mij. Dan legde ze helemaal beslag op die mensen, en begon het verhaal weer van voren af aan te vertellen over de sterfdag van mijn vader. Niet 1x het vertellen, maar dat ging de hele avond dan zo door en ik mocht dan niet naar mijn kamer met die vriendin om nou eens gezellig met haar te klessebessen over mode of jongens...
Ik vind dat je behoorlijk depri bent, en volgens mij kun je het beste naar de huisarts...je hoeft hem alleen maar te vertellen dat je bv piekert over het verlies van je vader en dat je niemand hebt om het uit te spreken. Over die bouw die zo stagneert en het gedrag van je schoonvader en vriend kun je dan wel weer met een therapeut praten en er dieper op ingaan. Een therapeut die Bach bloesem voorschrijft is volgens mij niet een erkende therapeut. Dat is goed voor mensen die beetje lullevedutje meemaken. Maar jij hebt nu behoefte om te praten met iemand die wat meer inzicht heeft in het leven.
Soms schrijven ze anti depressie pillen voor, omdat ze ook goed helpen maar ik denk dat het bij jou vooral is omdat je nog zo jong bent en dus best wel veel zorgen hebt gekregen. Je uitspreken hoe over jij je voelt is echt heel belangrijk.
Dus ik wil je op het hart drukken dat ik met je meevoel, en dat je hulp moet vragen, schaam je er niet voor het is heel belangrijk.
maandag 10 september 2007 om 10:05
Hallo Lolliebollie,
Je hebt wel aardig wat op je dak gekregen de laatste paar jaar. Ik vind het niet zo gek dat je je depressief voelt. Ik kan het alleen maar eens zijn met toetyfroety en spinster. Ik denk ook dat je hulp moet zoeken bij een psychiater. Die verbouwing zal wel een keer in orde komen, dat soort dingen geven altijd stress, maar je kan het er nu niet bij hebben denk ik.
Ik ben een jaar geleden ook verhuisd naar een nieuw huis wat we hebben laten bouwen. Daar zijn ze ook anderhalf jaar mee bezig geweest, en dat was gewoon een aannemer. Wij gingen ieder weekend kijken en vonden ook na ongeveer een half jaar dat er niet veel schot in zat. Je wilt er zo snel mogelijk in en dan gaat het nooit snel genoeg
.
Maar wat betreft je vader, dat is wel wat anders zeg. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten (ik weet niet of je die uitdrukking kent in Belgie). Mijn vader is vorig jaar in december heel onverwachts overleden aan een hersenbloeding. Het verlies van 1 van je ouders grijpt diep in in je leven, zeker bij zelfmoord denk ik. Ik heb ook nog steeds de behoefte om er over te praten en dat lukte bij mij ook niet zo. Ik heb heel veel verdriet van me af kunnen schrijven op dit forum. Er zijn altijd mensen die hetzelfde als jij meemaken en alleen al de herkenning van de verhalen en hetzelfde soort verdriet van andere mensen hier, kan je al veel troost geven heb ik gemerkt.
En dan ook nog eens je moeder. Dat is moeilijk. Aan de ene kant wil je er zoveel mogelijk zijn voor haar en de pijn bij haar wegnemen. Ze zal haar leven zelf op een gegeven moment weer op moeten nemen, maar dat kan nog wel even duren. Ik weet niet of je moeder hulp heeft gezocht, maar dat zou voor haar ook niet zo gek zijn. Je kan haar wel helpen natuurlijk, maar je hebt zelf ook veel verdriet.
Je zou het ook in de richting van Maatschappelijk Werk kunnen zoeken voor jou en je moeder. Dat is niet zo'n hoge drempel als een psychiater.
In ieder geval heel veel sterkte en probeer je gevoelens vast van je af te schrijven hier in dit topic. Bij mij hielp het enorm.
Je hebt wel aardig wat op je dak gekregen de laatste paar jaar. Ik vind het niet zo gek dat je je depressief voelt. Ik kan het alleen maar eens zijn met toetyfroety en spinster. Ik denk ook dat je hulp moet zoeken bij een psychiater. Die verbouwing zal wel een keer in orde komen, dat soort dingen geven altijd stress, maar je kan het er nu niet bij hebben denk ik.
Ik ben een jaar geleden ook verhuisd naar een nieuw huis wat we hebben laten bouwen. Daar zijn ze ook anderhalf jaar mee bezig geweest, en dat was gewoon een aannemer. Wij gingen ieder weekend kijken en vonden ook na ongeveer een half jaar dat er niet veel schot in zat. Je wilt er zo snel mogelijk in en dan gaat het nooit snel genoeg
.Maar wat betreft je vader, dat is wel wat anders zeg. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten (ik weet niet of je die uitdrukking kent in Belgie). Mijn vader is vorig jaar in december heel onverwachts overleden aan een hersenbloeding. Het verlies van 1 van je ouders grijpt diep in in je leven, zeker bij zelfmoord denk ik. Ik heb ook nog steeds de behoefte om er over te praten en dat lukte bij mij ook niet zo. Ik heb heel veel verdriet van me af kunnen schrijven op dit forum. Er zijn altijd mensen die hetzelfde als jij meemaken en alleen al de herkenning van de verhalen en hetzelfde soort verdriet van andere mensen hier, kan je al veel troost geven heb ik gemerkt.
En dan ook nog eens je moeder. Dat is moeilijk. Aan de ene kant wil je er zoveel mogelijk zijn voor haar en de pijn bij haar wegnemen. Ze zal haar leven zelf op een gegeven moment weer op moeten nemen, maar dat kan nog wel even duren. Ik weet niet of je moeder hulp heeft gezocht, maar dat zou voor haar ook niet zo gek zijn. Je kan haar wel helpen natuurlijk, maar je hebt zelf ook veel verdriet.
Je zou het ook in de richting van Maatschappelijk Werk kunnen zoeken voor jou en je moeder. Dat is niet zo'n hoge drempel als een psychiater.
In ieder geval heel veel sterkte en probeer je gevoelens vast van je af te schrijven hier in dit topic. Bij mij hielp het enorm.
maandag 10 september 2007 om 19:37
@ Angelica: Ja, ik weet het. Het is inderdaad wel erg en dan heb je het hele verhaal nog niet gehoord: dat is nog veel erger helaas. Eigenlijk zou hij nu moeten staan springen om ons te helpen, zeker na alles wat mijn vriend voor hem heeft gedaan een aantal jaar geleden. Maar daar durf ik me niet tussen te steken. Dat moet mijn vriend maar met hem bespreken. Het stomme is dat zijn vader ongelooflijk koppig is. Ik overdrijf echt niet, maar het is met geen pen te beschrijven. Als hij geen zin heeft heeft hij geen zin. En dan moeten wij maar op hem wachten. Als mijn collega's en vrienden naar de bouw polsen krijg ik het al op mijn heupen. Ik krijg dan stevast te horen dat ik maar geduld moet hebben en we sparen er toch veel geld mee uit toch? Natuurlijk wel, maar zij zien slechts een klein stukje van het hele plaatje!
We gaan hem op een bepaald moment toch moeten zeggen dat zijn hulp genoeg is geweest en dat we het vanaf nu wel zelf kunnen vrees ik.
We gaan hem op een bepaald moment toch moeten zeggen dat zijn hulp genoeg is geweest en dat we het vanaf nu wel zelf kunnen vrees ik.
maandag 10 september 2007 om 19:48
@ Spinster: Bedankt voor je reactie!
Jou geef ik ook helemaal gelijk... Soms laat ik de dingen maar een beetje op zijn beloop gaan en kijk weleens de kat uit de boom. Ik praat er nochtans vaak over met mijn vriend en heb hem vorige week gezegd dat we echt een datum moeten gaan prikken waarop we graag zouden willen dat het huis min of meer af is. Anders blijven we maar aanmodderen! Hij knikt dan wel, maar dan houdt het ook op! Ik blijf hem dan vragen stellen en hij antwoordt dan heel kort en zegt dat hij het er liever niet over heeft. Hij heeft er zijn buik van vol, maar ik ook!
Een voorlopig stekje voor mezelf vinden zie ik me nog niet doen. Zoals we nu leven, kunnen we veel geld uitsparen en dan worstel ik me er maar door. En ook: bij je moeder wonen = op hotel wonen, daar mag ik zeker niet over klagen!
Een psycholoog lijkt me inderdaad nog het beste. Ik schuif het altijd maar voor me uit. Dan denk ik: "nu gaat het weer beter", maar dat is natuurlijk maar tijdelijk. Mijn moeder krijgt nu nog hulp van "slachtofferhulp" en dat doet haar goed. Die mensen zeggen haar dat ze goed bezig is en luisteren naar haar verhaal.
Jou geef ik ook helemaal gelijk... Soms laat ik de dingen maar een beetje op zijn beloop gaan en kijk weleens de kat uit de boom. Ik praat er nochtans vaak over met mijn vriend en heb hem vorige week gezegd dat we echt een datum moeten gaan prikken waarop we graag zouden willen dat het huis min of meer af is. Anders blijven we maar aanmodderen! Hij knikt dan wel, maar dan houdt het ook op! Ik blijf hem dan vragen stellen en hij antwoordt dan heel kort en zegt dat hij het er liever niet over heeft. Hij heeft er zijn buik van vol, maar ik ook!
Een voorlopig stekje voor mezelf vinden zie ik me nog niet doen. Zoals we nu leven, kunnen we veel geld uitsparen en dan worstel ik me er maar door. En ook: bij je moeder wonen = op hotel wonen, daar mag ik zeker niet over klagen!
Een psycholoog lijkt me inderdaad nog het beste. Ik schuif het altijd maar voor me uit. Dan denk ik: "nu gaat het weer beter", maar dat is natuurlijk maar tijdelijk. Mijn moeder krijgt nu nog hulp van "slachtofferhulp" en dat doet haar goed. Die mensen zeggen haar dat ze goed bezig is en luisteren naar haar verhaal.
maandag 10 september 2007 om 20:00
@ Toetyfroety: Ook heel erg bedankt voor jouw berichtje; het is heel fijn om te zien dat er zoveel mensen zijn die tijd willen nemen om mijn verhaal te lezen en erop te reageren...
Jouw verhaal is ook vervelend; je moeder die iedereen "aanklampt" om haar verhaal kwijt te kunnen... Dat zal haar manier zijn om haar verdriet te verwerken; door er zoveel mogelijk over te praten. Maar jouw vriendinnen kwamen vooral voor jou en je moeder zag het waarschijnlijk niet altijd in dat jij ook veel verdriet had. Hoe gaat het ondertussen met jouw moeder? Heeft ze de draad een beetje kunnen oppikken? Hoe lang is het geleden dat jouw vader gestorven is?
Het is gewoon niet te beschrijven wat er door je heengaat als je hoort dat je vader gestorven is. Je wilt het niet geloven; denkt dat hij zo meteen toch aan je deur zal staan. En je weet meteen: vanaf nu wordt alles anders.
Ja, die therapeute was eigenlijk nog in opleiding. Dat wist ik wel op voorhand; het is een (verre) kennis van me.
Jouw verhaal is ook vervelend; je moeder die iedereen "aanklampt" om haar verhaal kwijt te kunnen... Dat zal haar manier zijn om haar verdriet te verwerken; door er zoveel mogelijk over te praten. Maar jouw vriendinnen kwamen vooral voor jou en je moeder zag het waarschijnlijk niet altijd in dat jij ook veel verdriet had. Hoe gaat het ondertussen met jouw moeder? Heeft ze de draad een beetje kunnen oppikken? Hoe lang is het geleden dat jouw vader gestorven is?
Het is gewoon niet te beschrijven wat er door je heengaat als je hoort dat je vader gestorven is. Je wilt het niet geloven; denkt dat hij zo meteen toch aan je deur zal staan. En je weet meteen: vanaf nu wordt alles anders.
Ja, die therapeute was eigenlijk nog in opleiding. Dat wist ik wel op voorhand; het is een (verre) kennis van me.
maandag 10 september 2007 om 20:09
@ Lapin: Ook jou wil ik heel erg bedanken voor je reactie en ik wil je ook veel sterkte wensen bij het verwerken van jouw verdriet. Het is tenslotte ook niet lang geleden. Veel mensen vinden waarschijnlijk van wel; in het begin vraagt iedereen: "hoe gaat het met je?", maar na een tijdje vinden mensen het precies "genoeg geweest", terwijl je toch nog enorm veel verdriet hebt en er nog iedere dag aan denkt. Hoe gaat het eigenlijk met jouw moeder? Krijgt zij veel steun van vrienden/familie/een psycholoog o.i.d.?
En inderdaad: ik wil er langs de ene kant zo veel mogelijk voor haar zijn, maar ik wil ook wat tijd voor mezelf en natuurlijk ook zelfstandiger worden. Ze bedoelt het altijd goed, maar ze bemoeit zich veel te vaak met wat ik doe en niet doe. En als ik er dan een opmerking over maak, is ze vaak op haar tenen getrapt...
Het is net alsof ik pas weer echt gelukkig zal kunnen zijn als zij weer gelukkig is. Klinkt heel idioot, maar ik ben veel te gevoelig en ben heel empatisch. Dat brengt veel gepieker en stress met zich mee en het erge is: ik kan er toch vrijwel niets aan doen! Ze moet haar eigen leven terug inrichten en dat kan inderdaad nog een hele poos duren. Gelukkig is ze bij een vereniging van weduwen en weduwnaars en daar heeft ze al heel wat vrienden gemaakt.
En inderdaad: ik wil er langs de ene kant zo veel mogelijk voor haar zijn, maar ik wil ook wat tijd voor mezelf en natuurlijk ook zelfstandiger worden. Ze bedoelt het altijd goed, maar ze bemoeit zich veel te vaak met wat ik doe en niet doe. En als ik er dan een opmerking over maak, is ze vaak op haar tenen getrapt...
Het is net alsof ik pas weer echt gelukkig zal kunnen zijn als zij weer gelukkig is. Klinkt heel idioot, maar ik ben veel te gevoelig en ben heel empatisch. Dat brengt veel gepieker en stress met zich mee en het erge is: ik kan er toch vrijwel niets aan doen! Ze moet haar eigen leven terug inrichten en dat kan inderdaad nog een hele poos duren. Gelukkig is ze bij een vereniging van weduwen en weduwnaars en daar heeft ze al heel wat vrienden gemaakt.
maandag 10 september 2007 om 20:27
Hallo Lolliebollie, dat wat je zegt over pas weer gelukkig kunnen zijn als je moeder dat ook weer is, dat herken ik wel. Maar zo te horen is je moeder wel goed bezig. Ik zal voor mijn moeder ook eens kijken of er niet zo'n groep bij haar in de buurt is.
Mijn moeder is pas verhuisd, ze heeft het huis waar ze met mijn vader in woonde te koop gezet. Ze maakt dus nu een beetje een nieuwe start, hoewel je natuurlijk toch je pijn en verdriet meeneemt. Het is nu een maand of 9 geleden dat mijn vader overleed en ik denk dat het na zo'n periode pas goed tot je doordringt dat hij niet meer terugkomt. Ik ben er ook nog steeds iedere dag mee bezig.
Je moet inderdaad proberen om je eigen leven te leven, met je moeder erbij natuurlijk, maar niet er middenin.
Kan je niet toch nog bekijken of je een stukje van de bouw van het huis bij een aannemer kan onderbrengen? Als het casco eenmaal gebouwd is kan je er zelf ook meer in doen. Dan ben je meteen weer positief met iets bezig, het opbouwen van je huis/leven. Betrek je moeder erbij als je een keuken, gordijnen ofzoiets gaat uitzoeken, dat vindt ze misschien wel leuk. En zo laat je zien dat ze bij je hoort en niet alleen in het leven staat.
Heb je ondertussen na 2 jaar wel vrede met de dood van je vader? (voor zover dat tenminste mogelijk is).
Mijn moeder is pas verhuisd, ze heeft het huis waar ze met mijn vader in woonde te koop gezet. Ze maakt dus nu een beetje een nieuwe start, hoewel je natuurlijk toch je pijn en verdriet meeneemt. Het is nu een maand of 9 geleden dat mijn vader overleed en ik denk dat het na zo'n periode pas goed tot je doordringt dat hij niet meer terugkomt. Ik ben er ook nog steeds iedere dag mee bezig.
Je moet inderdaad proberen om je eigen leven te leven, met je moeder erbij natuurlijk, maar niet er middenin.
Kan je niet toch nog bekijken of je een stukje van de bouw van het huis bij een aannemer kan onderbrengen? Als het casco eenmaal gebouwd is kan je er zelf ook meer in doen. Dan ben je meteen weer positief met iets bezig, het opbouwen van je huis/leven. Betrek je moeder erbij als je een keuken, gordijnen ofzoiets gaat uitzoeken, dat vindt ze misschien wel leuk. En zo laat je zien dat ze bij je hoort en niet alleen in het leven staat.
Heb je ondertussen na 2 jaar wel vrede met de dood van je vader? (voor zover dat tenminste mogelijk is).
dinsdag 11 september 2007 om 22:06
Hoi Lapin,
De verkoop van het huis zal wel een vreselijk moeilijke beslissing zijn geweest! Je hebt er lief en leed gedeeld en zo'n plek geef je niet zomaar op. Maar zoals je zelf aanhaalde: het is een soort "nieuwe start" en dat zal zeker niet slecht zijn voor haar.
Mijn moeder is vrij vastberaden dat ze het huis niet wil verkopen. We hebben nl. een mooie sier- en moestuin en dat alleen al wil ze niet opgeven. Ik laat haar helemaal vrij in die keuze; als ze voelt dat het huis haar te groot wordt, zal ze zelf wel beslissen of ze het te koop zet of niet.
Wat onze bouw betreft: gisteren heb ik het er nog eens over gehad met mijn vriend. Ik heb hem eigenlijk min of meer moeten dwingen om een nonkel op te bellen die toch wat vat op heeft op zijn vader. Hopelijk helpt ons dit een beetje vooruit. We hebben ook min of meer besloten dat we een aantal zaken - die zijn vader voor ons zou doen - door externe vakmensen gaan laten doen. Anders zitten we er in 2010 nog niet in. We gaan gewoon alletwee weer opgelucht adem kunnen halen als de ramen klaar en geplaatst zijn. Vanaf dan kunnen we zonder zijn vader verder en krijgen we hulp van iemand anders.
Ik vind het ergens wel jammer dat mijn moeder niet vaak naar de bouw polst. Het zal waarschijnlijk wat moeilijk zijn voor haar, aangezien haar dat aan het moment zal doen denken waarop ik wegga. Maar ze zegt wel geregeld dat ze blij is voor ons dat we een eigen stekje kunnen bouwen. Als eens de afwerking aan de beurt is zal ik zeker geregeld haar mening vragen. Dat zal ze heel fijn vinden.
Tja, min of meer vrede hebben bij de dood van mijn vader... Ik denk nog steeds meerdere keren per dag aan hem. Aan hoe het gebeurd is en hoe hij vroeger was. Het is vreselijk moeilijk om zoiets te verwerken natuurlijk. Zeker omdat er altijd zoveel vragen overblijven. Rond de feestdagen, verjaardagen enz. is het altijd het moeilijkst. Zeker rond kerstmis. Iedereen viert dan feest, maar sinds zijn dood voelen die dagen zo nep aan. Je zal dat waarschijnlijk ook zo ervaren.
Je moet zeker eens rondkijken of er zo'n dergelijke vereniging bij jou in de buurt is. Daar kan je moeder met lotgenoten praten; eens lachen en eens wenen. En je leert weer nieuwe mensen kennen en zulke verenigingen doen vaak ook allerlei uitstappen. Zo gaat mijn moeder volgende week op weekend naar Duitsland en gaan ze zondag railbiken :-)
Kan jij eigenlijk goed over de dood van je vader praten met je moeder en vriend/man?
De verkoop van het huis zal wel een vreselijk moeilijke beslissing zijn geweest! Je hebt er lief en leed gedeeld en zo'n plek geef je niet zomaar op. Maar zoals je zelf aanhaalde: het is een soort "nieuwe start" en dat zal zeker niet slecht zijn voor haar.
Mijn moeder is vrij vastberaden dat ze het huis niet wil verkopen. We hebben nl. een mooie sier- en moestuin en dat alleen al wil ze niet opgeven. Ik laat haar helemaal vrij in die keuze; als ze voelt dat het huis haar te groot wordt, zal ze zelf wel beslissen of ze het te koop zet of niet.
Wat onze bouw betreft: gisteren heb ik het er nog eens over gehad met mijn vriend. Ik heb hem eigenlijk min of meer moeten dwingen om een nonkel op te bellen die toch wat vat op heeft op zijn vader. Hopelijk helpt ons dit een beetje vooruit. We hebben ook min of meer besloten dat we een aantal zaken - die zijn vader voor ons zou doen - door externe vakmensen gaan laten doen. Anders zitten we er in 2010 nog niet in. We gaan gewoon alletwee weer opgelucht adem kunnen halen als de ramen klaar en geplaatst zijn. Vanaf dan kunnen we zonder zijn vader verder en krijgen we hulp van iemand anders.
Ik vind het ergens wel jammer dat mijn moeder niet vaak naar de bouw polst. Het zal waarschijnlijk wat moeilijk zijn voor haar, aangezien haar dat aan het moment zal doen denken waarop ik wegga. Maar ze zegt wel geregeld dat ze blij is voor ons dat we een eigen stekje kunnen bouwen. Als eens de afwerking aan de beurt is zal ik zeker geregeld haar mening vragen. Dat zal ze heel fijn vinden.
Tja, min of meer vrede hebben bij de dood van mijn vader... Ik denk nog steeds meerdere keren per dag aan hem. Aan hoe het gebeurd is en hoe hij vroeger was. Het is vreselijk moeilijk om zoiets te verwerken natuurlijk. Zeker omdat er altijd zoveel vragen overblijven. Rond de feestdagen, verjaardagen enz. is het altijd het moeilijkst. Zeker rond kerstmis. Iedereen viert dan feest, maar sinds zijn dood voelen die dagen zo nep aan. Je zal dat waarschijnlijk ook zo ervaren.
Je moet zeker eens rondkijken of er zo'n dergelijke vereniging bij jou in de buurt is. Daar kan je moeder met lotgenoten praten; eens lachen en eens wenen. En je leert weer nieuwe mensen kennen en zulke verenigingen doen vaak ook allerlei uitstappen. Zo gaat mijn moeder volgende week op weekend naar Duitsland en gaan ze zondag railbiken :-)
Kan jij eigenlijk goed over de dood van je vader praten met je moeder en vriend/man?
woensdag 12 september 2007 om 18:32
Hoi Lolliebollie,
Ja inderdaad, feestdagen enzo zijn vreselijk. Ik zit ook heel erg aan te hikken tegen December. Mijn vader is 12 december overleden, voor de kerstdagen dus. Ik ga er dit jaar ook niets aan doen. Vorig jaar waren we net bezig met het neerzetten van de boom toen de telefoon ging en mijn moeder vertelde dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit weer kerst zal willen vieren.
Ik kan wel over mijn vader praten met mijn man, zus en moeder. We hebben het regelmatig over hem. Maar ik merk wel dat mensen die er verder van af staan er niet meer over willen praten. Ik denk dat je zelf eerst zoiets meegemaakt moet hebben.
Volgende week ga ik naar Nederland, naar mijn moeder. Dan zal ik eens kijken of ze geen behoefte heeft om te gaan praten met lotgenoten.
Ik hoop dat je huis snel af is, zodat je kan beginnen met inrichten en leuke spulletjes kopen. Goed dat je vakmensen in gaat huren. Dan gaat het toch wat sneller denk ik.
Ga je ver bij je moeder vandaan wonen, of valt dat wel mee?
Vertel haar anders gewoon dat je een leuke logeerkamer voor haar inricht (als je daar plaats voor hebt natuurlijk) dan weet ze dat ze altijd welkom is. Je moeder is zeker nog niet zo oud dat ze gaat railbiken. Dat zie ik mijn moeder niet meer doen, hahha.
groetjes
Ja inderdaad, feestdagen enzo zijn vreselijk. Ik zit ook heel erg aan te hikken tegen December. Mijn vader is 12 december overleden, voor de kerstdagen dus. Ik ga er dit jaar ook niets aan doen. Vorig jaar waren we net bezig met het neerzetten van de boom toen de telefoon ging en mijn moeder vertelde dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit weer kerst zal willen vieren.
Ik kan wel over mijn vader praten met mijn man, zus en moeder. We hebben het regelmatig over hem. Maar ik merk wel dat mensen die er verder van af staan er niet meer over willen praten. Ik denk dat je zelf eerst zoiets meegemaakt moet hebben.
Volgende week ga ik naar Nederland, naar mijn moeder. Dan zal ik eens kijken of ze geen behoefte heeft om te gaan praten met lotgenoten.
Ik hoop dat je huis snel af is, zodat je kan beginnen met inrichten en leuke spulletjes kopen. Goed dat je vakmensen in gaat huren. Dan gaat het toch wat sneller denk ik.
Ga je ver bij je moeder vandaan wonen, of valt dat wel mee?
Vertel haar anders gewoon dat je een leuke logeerkamer voor haar inricht (als je daar plaats voor hebt natuurlijk) dan weet ze dat ze altijd welkom is. Je moeder is zeker nog niet zo oud dat ze gaat railbiken. Dat zie ik mijn moeder niet meer doen, hahha.
groetjes
donderdag 13 september 2007 om 00:48
Helemaal mee eens over je opmerking over dat Bachspul. Een lage dosis antidepressivum kan je helpen de scherpe kanten er wat vanaf te laten halen, of een kalmerend middel (ik slik zelf een zwaar kalmeringsmiddel, maar ik zou iets plantaardigs aanraden of vraag om iets rustgevends dat niet verslavend werkt, dus géén benzodiazepine). Een psycholoog is ook wel een goed idee. Zelf enkel ervaring met psychiaters, en dat is inderdaad vaak knikken en medicatie voorschrijven. Ga voor een combinatie zou ik zeggen, lichte medicatie en goede gesprekken.
Liefs,
Eur
donderdag 13 september 2007 om 22:39
Hey Lapin,
Dan is Kerstmis zeker geen feestdag meer voor jou zeg. Het idee alleen al dat iedereen dan gezellig rond de feesttafel zit te lachen enzo...
Jij woont precies toch een eindje van je moeder af dan? Ons huis ligt een 10-tal minuutjes van haar vandaan. Mijn broer woont nog dichterbij dus dat is wel goed. We hebben gelukkig plaats genoeg voor een logeerkamer. Dat stelt me ook zo'n beetje gerust: ze kan altijd bij ons terecht.
Een bachbloesem is een flesje waarin druppeltjes zitten. Die vloeistof wordt op recept gemaakt en zou je helpen bij jouw specifieke problemen zoals je rustig maken, minder angstig enz.
Hey Rydice,
Ik ben echt niet te vinden voor antidepressiva. Mijn vader nam ze namelijk net voor zijn dood. Dat schrikt me helemaal af. Mijn moeder heeft ook wat van dat spul genomen net na zijn dood en in een korte tijd was ze er al helemaal afhankelijk van.
Denk je dat je nog zonder die pillen kan? Ik wil me er helemaal niet mee bemoeien, maar echt goed kunnen die dingen toch niet zijn? Pilletjes kunnen je problemen toch niet oplossen? Ik hoop dat je dit niet slecht opneemt!
Groetjes
Dan is Kerstmis zeker geen feestdag meer voor jou zeg. Het idee alleen al dat iedereen dan gezellig rond de feesttafel zit te lachen enzo...
Jij woont precies toch een eindje van je moeder af dan? Ons huis ligt een 10-tal minuutjes van haar vandaan. Mijn broer woont nog dichterbij dus dat is wel goed. We hebben gelukkig plaats genoeg voor een logeerkamer. Dat stelt me ook zo'n beetje gerust: ze kan altijd bij ons terecht.
Een bachbloesem is een flesje waarin druppeltjes zitten. Die vloeistof wordt op recept gemaakt en zou je helpen bij jouw specifieke problemen zoals je rustig maken, minder angstig enz.
Hey Rydice,
Ik ben echt niet te vinden voor antidepressiva. Mijn vader nam ze namelijk net voor zijn dood. Dat schrikt me helemaal af. Mijn moeder heeft ook wat van dat spul genomen net na zijn dood en in een korte tijd was ze er al helemaal afhankelijk van.
Denk je dat je nog zonder die pillen kan? Ik wil me er helemaal niet mee bemoeien, maar echt goed kunnen die dingen toch niet zijn? Pilletjes kunnen je problemen toch niet oplossen? Ik hoop dat je dit niet slecht opneemt!
Groetjes
vrijdag 14 september 2007 om 09:27
Hallo Lolliebollie,
Deed die Bachbloesem iets voor jou? Ik vind het eigenlijk wel een interessant iets. Er zijn altijd stoffen (of geuren) die specifiek bij iemand passen en als dat op deskundige wijze wordt toegepast kan dat goed voor je zijn.
Ik heb je eerste verhaal nog even zitten lezen. En ik denk dat het toch goed voor jou zal zijn om een praatgroep te zoeken waar mensen zitten die ongeveer hetzelfde als jij hebben meegemaakt.
Ik heb al moeite om de dood van mijn vader te verwerken, maar dat moet voor jou nog veel moeilijker zijn, zelfmoord van iemand waar je van hield maakt andere emoties in je los dan de natuurlijke dood van een geliefde. Ik wil je niets aanpraten, je moet natuurlijk doen waar jij behoefte aan hebt. Maar ik kan me voorstellen dat je hier helemaal op stuk loopt.
Je zegt ook dat de gesprekken met je vriend daarover stroef verlopen. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Heel veel mensen praten niet gemakkelijk over zoiets, waar zoveel emoties bij komen kijken. Maar mensen die hetzelfde hebben meegemaakt voelen je waarschijnlijk veel beter aan.
Ik wil je graag helpen want ik weet hoeveel pijn je kan hebben door het verlies van je vader. Hoe was de relatie met je vader? Hadden jullie een goede band? Was hij ziek?
Misschien wil je er hier niet verder over uitwijden, je mag ook mjn e-mail adres opvragen.
Deed die Bachbloesem iets voor jou? Ik vind het eigenlijk wel een interessant iets. Er zijn altijd stoffen (of geuren) die specifiek bij iemand passen en als dat op deskundige wijze wordt toegepast kan dat goed voor je zijn.
Ik heb je eerste verhaal nog even zitten lezen. En ik denk dat het toch goed voor jou zal zijn om een praatgroep te zoeken waar mensen zitten die ongeveer hetzelfde als jij hebben meegemaakt.
Ik heb al moeite om de dood van mijn vader te verwerken, maar dat moet voor jou nog veel moeilijker zijn, zelfmoord van iemand waar je van hield maakt andere emoties in je los dan de natuurlijke dood van een geliefde. Ik wil je niets aanpraten, je moet natuurlijk doen waar jij behoefte aan hebt. Maar ik kan me voorstellen dat je hier helemaal op stuk loopt.
Je zegt ook dat de gesprekken met je vriend daarover stroef verlopen. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Heel veel mensen praten niet gemakkelijk over zoiets, waar zoveel emoties bij komen kijken. Maar mensen die hetzelfde hebben meegemaakt voelen je waarschijnlijk veel beter aan.
Ik wil je graag helpen want ik weet hoeveel pijn je kan hebben door het verlies van je vader. Hoe was de relatie met je vader? Hadden jullie een goede band? Was hij ziek?
Misschien wil je er hier niet verder over uitwijden, je mag ook mjn e-mail adres opvragen.
vrijdag 14 september 2007 om 12:20
Pillen halen de leegte weg die hoort bij een depressie, en de neerslachtige gedachten. Dus ja, het helpt zéker. Ik ben eigenlijk al vanaf mijn 8ste depressief, maar ben pas naar de psychiater gestapt toen ik 21 was. Tot twee keer toe gestopt met de medicatie, en uiteraard keerde de depressie terug. Geen directe aanleidingen. Natuurlijk heb ik kutdingen meegemaakt, maar dat heeft iedereen. Ik heb niets enórm zwaars meegemaakt, en aangezien mijn familie volzit met depressievelingen zal ik een aangeboren afwijking hebben in de neurotransmitterbalans. Ik heb het wel over een major depressie, de zwaarste. Jij hebt natuurlijk veel verdriet en stress, maar ik denk niet dat je zwaar depressief bent. Toch kunnen die pillen (voor jou een lage dosis, voor mij de hoogste) veel goed doen. Een diabeticus moet insuline inspuiten, ik moet pillen nemen omdat de balans in de hersenen anders zoek is. Niets aan te doen. Het is ook een lichamelijke ziekte, iets wat veel mensen ontkennen. Maar goed, dit is denk ik niet op jou van toepassing omdat jij alle redenen hebt om je zwaar klote te voelen. Maar totaal afhankelijk zijn van pillen vind ik geen probleem (meer). Waarom zou ik? Als ik me daardoor beter voel en niet voor een trein wil werpen, dan vind ik het best. Ik geloof niet dat het slikken van een AD je leven verkort, maar zelfs als dat zou zijn zal ik het gewoon blijven slikken. Liever kwaliteit dan kwantiteit.
Mijn oom was ook niet te redden ondanks een antidepressivum, hij heeft een paar pogingen gedaan en de laatste is gelukt. Sommige mensen zijn therapieresistent. Daar ben ik zelf ook altijd erg bang voor.
Bachzooi is homeopathie en homeopathie is water. Sorry, maar dat helpt geen zak, behalve het placebo-effect wat optreedt misschien.
zondag 16 september 2007 om 13:00
Had ik net een berichtje terug opgesteld, geeft mijn pc een foutmelding aan en kan ik weer opnieuw beginnen... Grrrr!
Lapin, ik wil graag wel mailen als dat gaat. Kunnen we hier ook persoonlijke berichtjes naar elkaar sturen?
Eurydice: Ik vind het goed om te lezen dat die medicijnen jou goed helpen. Waarschijnlijk is mijn mening over AD nogal eenzijdig. Dus nu voel je je goed in je vel of hoe moet ik me dat voorstellen?
Lapin, ik wil graag wel mailen als dat gaat. Kunnen we hier ook persoonlijke berichtjes naar elkaar sturen?
Eurydice: Ik vind het goed om te lezen dat die medicijnen jou goed helpen. Waarschijnlijk is mijn mening over AD nogal eenzijdig. Dus nu voel je je goed in je vel of hoe moet ik me dat voorstellen?
dinsdag 18 september 2007 om 14:27
donderdag 20 september 2007 om 19:25
Oei, dat had ik niet gezien... Ik heb je net ook een berichtje gestuurd om je vriend te maken, moet dat zo? Ben nieuw met dat soort dingen; enkele jaren gelden postte ik ook bij Viva, maar dat was toen allemaal minder uitgebreid.
Zucht...Juist ruzie gehad met m'n vriend. Niet over het huis ofzo. Denk dat ik wat overspannen ben. De laatste 2 weken me suf gewerkt en zat helemaal onder de stress. Ik zag die stapel op mijn bureau niet minderen. Vandaag gaat het beter, maar heb gisteren vervelend nieuws gehoord op mijn werk; dat ik vaker 's avonds zal moeten werken dan ik gedacht had. Ken je het gevoel "ik word geleefd"?
Zucht...Juist ruzie gehad met m'n vriend. Niet over het huis ofzo. Denk dat ik wat overspannen ben. De laatste 2 weken me suf gewerkt en zat helemaal onder de stress. Ik zag die stapel op mijn bureau niet minderen. Vandaag gaat het beter, maar heb gisteren vervelend nieuws gehoord op mijn werk; dat ik vaker 's avonds zal moeten werken dan ik gedacht had. Ken je het gevoel "ik word geleefd"?
