Psyche
alle pijlers
Ik weet het even niet meer.
zondag 9 september 2007 om 19:08
Het is een beetje moeilijk om een passende titel te vinden voor mijn probleem... Het is eigenlijk wat veel om op te noemen. Misschien kan ik het het best omschrijven als: ik zit helemaal in de knoop.
Het is echt fout beginnen gaan toen mijn papa totaal onverwacht zelfmoord pleegde, twee jaar geleden. Het verdiet, de vragen, het gemis... Ik was al niet de meest positieve persoon ter wereld en dat is er alleen maar erger op geworden.
Ik woon nog bij mijn moeder, maar ben aan het bouwen met mijn vriend. Mijn broer is in april in zijn eigen huis getrokken.
Omdat ik nu vrijwel altijd alleen ben met mijn moeder, beginnen veel zaken mij te ergeren. Als ik thuis kom van mijn werk, begint ze o.a. af te lopen: ze vertelt over alles wat ze gezien/gehoord/meegemaakt heeft. Ik begrijp dat wel; ze moet haar ei kwijt, maar vaak heb ik daar na een lange werkdag geen zin meer in.
Aan de andere kant maak ik mij ook zorgen over haar. Als ik binnenkort ook het huis uit ben; hoe zal het dan met haar gaan? Als ze altijd alleen moet zitten in dat grote huis zal ze zich hoogstwaarschijnlijk heel eenzaam gaan voelen en daar zit ik vaak over te piekeren. Ik hoop ergens wel dat ze een nieuwe vriend vindt; al is het maar voor wat gezelschap. Ze heeft wel veel vrienden en ze gaat vaak weg, maar dat is toch niet hetzelfde.
Daar komt bovenop dat het bouwen helemaal niet goed vooruit gaat. Aangezien mijn vriend heel handig is, proberen we geld te besparen door veel zelf te doen. Zijn vader helpt mee, maar werkt helemaal niet door. Hij had ons in het begin beloofd dat hij ons zou helpen, maar hij schuift alles voor zich uit. We zijn ongeveer 1,5 jaar bezig en de ruwbouw is nog niet af. Ondertussen zie ik al mijn vriendinnen samenhokken, trouwen etc... en ik heb het gevoel dat ik na twee jaar nog geen stap vooruit ben gekomen. Het bouwen brengt ook spanningen tussen mij en mijn vriend mee. In het begin was hij supergemotiveerd: elk vrij uurtje was hij aan het werk in het huis. Nu kan het hem blijkbaar niet veel meer schelen en er moet nog zoveel gebeuren!
In het begin van dit jaar ben ik naar een therapeute gegaan. Zij masseerde mij, gaf mij een "bachbloesem" en stelde voor om ook wat aan mijn eetgewoonten te veranderen. Maar eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar iemand die met mij wil praten en misschien wat tips kan geven zodat ik me wat beter zal voelen of alles wat meer zal kunnen relativeren. De stap naar een psychiater durf ik niet goed te zetten en ik heb ook het idee dat zij alleen maar knikken en antidepressiva zullen voorschrijven. Ik heb wel vriendinnen waar ik terecht kan, maar zij praten eigenlijk niet meer over hetgeen twee jaar geleden gebeurd is. En dan vind ik het vervelend om er zelf over te beginnen. Met mijn vriend spreek ik er ook bijna nooit over. Het gebeurt wel, maar die gesprekken verlopen altijd zo stroef.
Is er iemand die mijn verhaal een beetje herkent? Al is het maar een deeltje? Het zou mij echt goed doen!
Het is echt fout beginnen gaan toen mijn papa totaal onverwacht zelfmoord pleegde, twee jaar geleden. Het verdiet, de vragen, het gemis... Ik was al niet de meest positieve persoon ter wereld en dat is er alleen maar erger op geworden.
Ik woon nog bij mijn moeder, maar ben aan het bouwen met mijn vriend. Mijn broer is in april in zijn eigen huis getrokken.
Omdat ik nu vrijwel altijd alleen ben met mijn moeder, beginnen veel zaken mij te ergeren. Als ik thuis kom van mijn werk, begint ze o.a. af te lopen: ze vertelt over alles wat ze gezien/gehoord/meegemaakt heeft. Ik begrijp dat wel; ze moet haar ei kwijt, maar vaak heb ik daar na een lange werkdag geen zin meer in.
Aan de andere kant maak ik mij ook zorgen over haar. Als ik binnenkort ook het huis uit ben; hoe zal het dan met haar gaan? Als ze altijd alleen moet zitten in dat grote huis zal ze zich hoogstwaarschijnlijk heel eenzaam gaan voelen en daar zit ik vaak over te piekeren. Ik hoop ergens wel dat ze een nieuwe vriend vindt; al is het maar voor wat gezelschap. Ze heeft wel veel vrienden en ze gaat vaak weg, maar dat is toch niet hetzelfde.
Daar komt bovenop dat het bouwen helemaal niet goed vooruit gaat. Aangezien mijn vriend heel handig is, proberen we geld te besparen door veel zelf te doen. Zijn vader helpt mee, maar werkt helemaal niet door. Hij had ons in het begin beloofd dat hij ons zou helpen, maar hij schuift alles voor zich uit. We zijn ongeveer 1,5 jaar bezig en de ruwbouw is nog niet af. Ondertussen zie ik al mijn vriendinnen samenhokken, trouwen etc... en ik heb het gevoel dat ik na twee jaar nog geen stap vooruit ben gekomen. Het bouwen brengt ook spanningen tussen mij en mijn vriend mee. In het begin was hij supergemotiveerd: elk vrij uurtje was hij aan het werk in het huis. Nu kan het hem blijkbaar niet veel meer schelen en er moet nog zoveel gebeuren!
In het begin van dit jaar ben ik naar een therapeute gegaan. Zij masseerde mij, gaf mij een "bachbloesem" en stelde voor om ook wat aan mijn eetgewoonten te veranderen. Maar eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar iemand die met mij wil praten en misschien wat tips kan geven zodat ik me wat beter zal voelen of alles wat meer zal kunnen relativeren. De stap naar een psychiater durf ik niet goed te zetten en ik heb ook het idee dat zij alleen maar knikken en antidepressiva zullen voorschrijven. Ik heb wel vriendinnen waar ik terecht kan, maar zij praten eigenlijk niet meer over hetgeen twee jaar geleden gebeurd is. En dan vind ik het vervelend om er zelf over te beginnen. Met mijn vriend spreek ik er ook bijna nooit over. Het gebeurt wel, maar die gesprekken verlopen altijd zo stroef.
Is er iemand die mijn verhaal een beetje herkent? Al is het maar een deeltje? Het zou mij echt goed doen!
donderdag 20 september 2007 om 19:34
Hoi, ik had even niet gezien dat je een reactie had geplaatst over mijn reactie.
Mijn moeder die heeft de draad weer opgepakt hoor, om herkenning te voorkomen zeg ik maar niet hoelang het geleden is dat mijn vader overleden is, maar een jaar of zo erna is ze verhuisd en dat was het begin van een nieuwe start. Het blijft wel moeilijk met de feestdagen enzo. Maar het gaat wel weer.
Mijn moeder die heeft de draad weer opgepakt hoor, om herkenning te voorkomen zeg ik maar niet hoelang het geleden is dat mijn vader overleden is, maar een jaar of zo erna is ze verhuisd en dat was het begin van een nieuwe start. Het blijft wel moeilijk met de feestdagen enzo. Maar het gaat wel weer.
