Psyche
alle pijlers
Ik weet het niet meer
zondag 25 april 2021 om 19:27
Ik weet het niet meer... En eigenlijk weet ik ook niet waar ik moet beginnen.
In 2009 en 2018 heb ik 3/4 tot 1,5 jaar thuis gezeten met depressies. Sinds 2020 veranderd van baan omdat ik daar echt niet meer op mijn plek zat.
Alles leek weer goed te gaan en toch komt de klad er weer in.
Mijn gewicht is de afgelopen maanden gestegen met 20kilo waardoor ik de helse drempel van 100 kg ben overgegaan. En ja het doet me wat... en toch is er geen knop die kan omzetten.
1x per week heb ik personal training. Een lieve gozer van een jaar of 25 die de sessie elke week met met doet.
Afgelopen week, ik weet niet meer hoe het tersprake kwam, maar het ging erom dat hij mij soms probeert uit te dagen maar dat er niks uit komt. Ook met woorden probeert hij mij uit te dagen, te raken, maak ik lach alles weg. Nu nam het gesprek zo'n wending dat het aangaf dat hij niet weet hoe lang hij mij nog gaat training. Er zit namelijk geen vooruit gang. Hij vindt het zonde dat elke week weer een week weggegooid is. Heel eerlijk antwoord maar wat komt dat binnen. Sinds woensdag ben ik dan ook weer een stuk emotioneler. Ik huil veel sneller. Krijg weer slechtere gedachtes, het voelt als een afwijzing, al weet ik dat hij het zo goed bedoelt. Hij vindt het zonde hoe ik mijn leven laat vergaan.
in 2019 Heb ik bij een psycholoog gelopen en het ging daarna eigenlijk ook echt weer goed. Maar blijkbaar is het niet genoeg geweest. Ik praat niet makkelijk, tenminste niet met mensen die dichtbij staan, of beter gezegd nog die mij kunnen aankijken. In het gesprek met mijn trainer zaten we buiten, en heb ik zo ongeveer alles gezien behalve hem.
Toch ben ik er ook wel klaar mee met hoe ik leef. Maar ik ben bang voor nieuwe therapiën. Wil niet tussen 4 muren naar iemand moeten kijken en vertellen wat me dwars zit. Ik weet niet eens wat me dwars zit. Behalve dat ik heel emotioneel nu op de bank zit, huilend dat ik niet weet wat er is en me afvragen hoe het nu verder moet. Ik wil niet terug de ziektewet in. Maar ik merk wel dat ik minder leuk ben. Snel geïrriteerd, kan dingen niet loslaten etc.
2 voorbeelden:
Gisteren kwam mijn nichtje logeren. Lief kind, gezellig. Maar toch irriteer ik me. Het kind wil samen op de switch maar heeft een zitvlees. Loopt druk te bewegen en te doen en ik kan daar gewoon niet tegen.
Vanaf 12 april t/m afgelopen donderdag. Daarna sta ik pas weer op 30 april ingepland met een dienst. Heerlijk! Vervolgens meld een collega zich ziek, andere collega's geven aan niet te kunnen waarop de vervangende teamleider zegt. Ik weet het ook niet meer, ik zou het vervelend vinden maandag een werkopdracht te moeten geven. Dan zit ik al heel hoog in mijn spanning.. Want als ze maar niet denkt dat ik ga komen, ik ruim alle shit al op in de meivakantie omdat de planners zonodig 3 van de 6 mensen vakantie moest geven en 1 met verlof is. En natuurlijk is die andere collega nu langdurig ziek en weten ze het rooster niet rond te krijgen... Nee zo raar.... (hoor je mijn enorme irritatie...)
Sorry voor dit warrige verhaal. Ik weet het gewoon niet meer...
In 2009 en 2018 heb ik 3/4 tot 1,5 jaar thuis gezeten met depressies. Sinds 2020 veranderd van baan omdat ik daar echt niet meer op mijn plek zat.
Alles leek weer goed te gaan en toch komt de klad er weer in.
Mijn gewicht is de afgelopen maanden gestegen met 20kilo waardoor ik de helse drempel van 100 kg ben overgegaan. En ja het doet me wat... en toch is er geen knop die kan omzetten.
1x per week heb ik personal training. Een lieve gozer van een jaar of 25 die de sessie elke week met met doet.
Afgelopen week, ik weet niet meer hoe het tersprake kwam, maar het ging erom dat hij mij soms probeert uit te dagen maar dat er niks uit komt. Ook met woorden probeert hij mij uit te dagen, te raken, maak ik lach alles weg. Nu nam het gesprek zo'n wending dat het aangaf dat hij niet weet hoe lang hij mij nog gaat training. Er zit namelijk geen vooruit gang. Hij vindt het zonde dat elke week weer een week weggegooid is. Heel eerlijk antwoord maar wat komt dat binnen. Sinds woensdag ben ik dan ook weer een stuk emotioneler. Ik huil veel sneller. Krijg weer slechtere gedachtes, het voelt als een afwijzing, al weet ik dat hij het zo goed bedoelt. Hij vindt het zonde hoe ik mijn leven laat vergaan.
in 2019 Heb ik bij een psycholoog gelopen en het ging daarna eigenlijk ook echt weer goed. Maar blijkbaar is het niet genoeg geweest. Ik praat niet makkelijk, tenminste niet met mensen die dichtbij staan, of beter gezegd nog die mij kunnen aankijken. In het gesprek met mijn trainer zaten we buiten, en heb ik zo ongeveer alles gezien behalve hem.
Toch ben ik er ook wel klaar mee met hoe ik leef. Maar ik ben bang voor nieuwe therapiën. Wil niet tussen 4 muren naar iemand moeten kijken en vertellen wat me dwars zit. Ik weet niet eens wat me dwars zit. Behalve dat ik heel emotioneel nu op de bank zit, huilend dat ik niet weet wat er is en me afvragen hoe het nu verder moet. Ik wil niet terug de ziektewet in. Maar ik merk wel dat ik minder leuk ben. Snel geïrriteerd, kan dingen niet loslaten etc.
2 voorbeelden:
Gisteren kwam mijn nichtje logeren. Lief kind, gezellig. Maar toch irriteer ik me. Het kind wil samen op de switch maar heeft een zitvlees. Loopt druk te bewegen en te doen en ik kan daar gewoon niet tegen.
Vanaf 12 april t/m afgelopen donderdag. Daarna sta ik pas weer op 30 april ingepland met een dienst. Heerlijk! Vervolgens meld een collega zich ziek, andere collega's geven aan niet te kunnen waarop de vervangende teamleider zegt. Ik weet het ook niet meer, ik zou het vervelend vinden maandag een werkopdracht te moeten geven. Dan zit ik al heel hoog in mijn spanning.. Want als ze maar niet denkt dat ik ga komen, ik ruim alle shit al op in de meivakantie omdat de planners zonodig 3 van de 6 mensen vakantie moest geven en 1 met verlof is. En natuurlijk is die andere collega nu langdurig ziek en weten ze het rooster niet rond te krijgen... Nee zo raar.... (hoor je mijn enorme irritatie...)
Sorry voor dit warrige verhaal. Ik weet het gewoon niet meer...
dinsdag 27 april 2021 om 20:15
Zelf heb ik geen ervaring met depressies maar als ik je verhaal zo lees dan denk ik toch dat weer therapie raadzaam is.
Na de vorige keer therapie voelde je je ook een stuk beter.
Om je beter over je lijf te voelen denk ik ook dat je je eerst beter in je hoofd moet voelen.
Misschien kun je proberen of het mogelijk is een wandeling te maken met een psycholoog tijdens de eerste sessie?
Na de vorige keer therapie voelde je je ook een stuk beter.
Om je beter over je lijf te voelen denk ik ook dat je je eerst beter in je hoofd moet voelen.
Misschien kun je proberen of het mogelijk is een wandeling te maken met een psycholoog tijdens de eerste sessie?
woensdag 28 april 2021 om 00:23
Gadver, allereerst ; Wat ontzettend naar voor je.
Ik herken veel in wat je zegt en ik denk dat misschien een eerste stap de huisarts is. Praat er met hem/haar over hoe je je voelt. Als je dat lastig vindt, laat diegene dan dit bericht lezen.
Het klinkt alsof je hoofd heel vol zit. En daarnaast voel je je ook heel naar. Neem dit serieus. Wat de trainer zegt kan ook een indicatie zijn dat eerst wat anders prioriteit heeft. Namelijk de depressie.
Ik zou dan ook even elke irritatie of signaal dat iets te veel is, serieus nemen. Het klinkt alsof je veel van jezelf moet.
Zorg in iedergeval dat je er niet in je eentje mee rond blijft lopen. Delen is moeilijk, maar zo belangrijk.
Ik herken veel in wat je zegt en ik denk dat misschien een eerste stap de huisarts is. Praat er met hem/haar over hoe je je voelt. Als je dat lastig vindt, laat diegene dan dit bericht lezen.
Het klinkt alsof je hoofd heel vol zit. En daarnaast voel je je ook heel naar. Neem dit serieus. Wat de trainer zegt kan ook een indicatie zijn dat eerst wat anders prioriteit heeft. Namelijk de depressie.
Ik zou dan ook even elke irritatie of signaal dat iets te veel is, serieus nemen. Het klinkt alsof je veel van jezelf moet.
Zorg in iedergeval dat je er niet in je eentje mee rond blijft lopen. Delen is moeilijk, maar zo belangrijk.
woensdag 28 april 2021 om 12:22
Ten eerste, wat een slechte trainer! Geen vooruitgang? Je sport één keer per week, dat is toch fantastisch? Andere trainer zoeken hoor!
Ten tweede, 'nee' leren zeggen. Jouw collega's hebben er geen moeite mee, nu jij nog.
En waarom komt nichtje logeren als het voor zoveel stress zorgt? Dat hoeft niet hè? Daar past het 'nee' zeggen weer goed bij.
Ten tweede, 'nee' leren zeggen. Jouw collega's hebben er geen moeite mee, nu jij nog.
En waarom komt nichtje logeren als het voor zoveel stress zorgt? Dat hoeft niet hè? Daar past het 'nee' zeggen weer goed bij.
Life is short. Eat dessert first.
woensdag 28 april 2021 om 16:58
woensdag 28 april 2021 om 17:04
Ik weet niet waar de depressies bij jou vandaan komen en of er onderliggende problematiek is. Maar in het algemeen is ‘ruimte maken voor jezelf’ wel een van de beste dingen die je kunt doen. Wat je nu letterlijk doet, met je gewicht, wil je eigenlijk figuurlijk doen. Ruimte maken voor de dingen die jij leuk en belangrijk vindt. Je kunt ook iets opzoeken wat zowel therapeutisch is als leuk: bijvoorbeeld dans, massage, schrijven, tekenen, zingen, wandelen of in de tuin werken. Zou er iets zijn waar je wel zin in hebt? Of ben je daar nu te somber voor?
woensdag 28 april 2021 om 23:39
woensdag 28 april 2021 om 23:49
Ik krijg van je verhaal de indruk dat je nooit in de gelegenheid bent geweest om te leren leven en dat het hoog tijd wordt dat je daar iets mee gaat doen en dat kan door op onderzoek en avontuur uit te gaan, door cursussen te volgen, hobby's te vinden en er vooral veel op uit te trekken, al is het maar veel te ver weg voor een pakje boter.
Ik snap die coach wel. Het is allemaal wel leuk en aardig dat hij zijn geld hiermee verdiend, maar als je echt van je werk houdt, dan hoop je ook op vooruitgang en gebeurt dat niet, dan ontmoedigd dat natuurlijk ontzettend, al verdiend hij er een rijkssalaris mee.
Echt, stop met denken en doe, stop met piekeren en heb eens overal maling aan, haal gewoon je schouders een sop en ontdek de ijdelheid van het bestaan, want dat is wat het is, ijdel.
Ik wens je het allerbeste toe!!!
Ik snap die coach wel. Het is allemaal wel leuk en aardig dat hij zijn geld hiermee verdiend, maar als je echt van je werk houdt, dan hoop je ook op vooruitgang en gebeurt dat niet, dan ontmoedigd dat natuurlijk ontzettend, al verdiend hij er een rijkssalaris mee.
Echt, stop met denken en doe, stop met piekeren en heb eens overal maling aan, haal gewoon je schouders een sop en ontdek de ijdelheid van het bestaan, want dat is wat het is, ijdel.
Ik wens je het allerbeste toe!!!
