Psyche
alle pijlers
Ik wil me morgen ziek gaan melden, maar hoe!?
zondag 5 juli 2009 om 13:23
Simpel zou je zeggen; gewoon opbellen en zeggen dat je ziek bent. Ik weet alleen niet wat ik daarna dan moet doen. Ik heb al langere tijd last van stress en heb gewoon het gevoel dat ik het allemaal niet meer aan kan. Dit is niet iets wat opeens op komt of waar ze op mijn werk niks van af weten.
Al ongeveer 2 1/2 jaar is het enorm druk op mijn werk. Dit samen met een constant tekort aan personeel zorgt er gewoon voor dat ik al langere tijd het gevoel heb het niet meer aan te kunnen. Ik heb een leidingevende functie bij een klein bedrijf. Het begon ongeveer begin vorig jaar (begin 2008 dus) Af en toe had ik last van hartkloppingen en verder gewoon erg veel stress van mijn werk. Dat is natuurlijk niet goed, maar ik deed er verder niks mee. Gewoon doorgaan. Bij ons zijn de maanden mei en juni altijd erg druk (i.v.m. een deadline) Vorig jaar na die "zware" periode heb ik (alleen tegen mezelf) gezegd dat ik het echt niet nog een keer zou trekken op die manier. Ik heb echt heel veel gesprekken gehad met mijn baas over het aannemen van extra personeel. Elke keer weer moest ik dit onderbouwen (begrijpbaar). Maar ook echt elke keer. Dus ook als er iemand weg ging moest ik onderbouwen waarom er diegene dan vervangen moest worden. Hier wordt ik zoooo moe van. Het was overduidelijk dat we met te weinig personeel liepen.
Maar goed begin dit jaar heb ik hierover weer een gesprek gehad en toen heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik het gewoon niet meer trek. Ik heb ze toen ook verteld dat ik vorig jaar last had van hartkloppingen. (hier schrokken ze behoorlijk van) En daarbij ook gezegd dat ik het niet nog een jaar zo zou volhouden. Vervolgens zijn er wel mensen bij gekomen, maar er gingen ook 2 meiden met zwangerschapsverlof (ook nog is degene die er het langst zitten) Dus heb best wel het gevoel gehad alsof ik er weer alleen voor stond. Vervolgens heb ik in april weer een gesprek gehad waarin ik duidelijk heb aangegeven dat ik het niet meer trok en weer last had van hartkloppingen. (zat daar met tranen in mn ogen, want vind het heel moeilijk om dat toe te geven) Wel een goed gesprek gehad waarbij ze ook aangaven me serieus te nemen en naar een oplossing te zoeken. Ik moest een lijst gaan maken met de taken die ik had en dan zouden we samen gaan kijken welke dingen ik over kan dragen aan anderen. Daarna zou ik eventueel (in overleg) even wat minder kunnen werken als dat nodig zou zijn. (dus bijvoorbeeld om 3 uur naar huis elke dag ofzo)
Helaas is van dit alles helemaal niks terecht gekomen. Ik heb idd een lijst gemaakt en die hebben we samen doorgenomen, maar daarna is er niks meer gebeurd. Het werd namelijk mei (dus de drukste periode) In plaats van minder te gaan werken ben ik juist extra gaan werken. Soms dagen van 10 uur. Ik weet zelf ook wel dat dit niet slim is, maar ik heb dus geen rem meer. Ik kan mezelf niet meer stoppen. Mijn vriend verklaarde me voor gek dat ik in die drukke periode weer veel te veel ging werken. Hij zei dat het hun verantwoordelijkheid was en dat als het werk niet af zou komen zij dan maar wat extra moesten gaan werken (goed punt natuurlijk) Maar ik ging gewoon door. Eigenlijk vind ik ook dat ze op mijn werk er wat van hadden moeten zeggen. Mij gewoon naar huis sturen ofzo.... ze wisten immers dat ik er al helemaal door heen zat.
Pff, jemig wat een lang verhaal zeg. Naast dat het gigantisch druk is op mijn werk heb ik de afgelopen 4 jaar daarnaast ook nog een deeltijd studie gedaan. Heel zwaar dus. Ik neem gewoon altijd teveel hooi op mijn vork. In augustus studeer ik af en ik zit nu soms al te kijken of ik dan in september een cursus kan beginnen ofzo.
Maar goed de laatste 2 maanden ben ik aardig door gekomen. Al heb ik wel eens met tranen in mn ogen op het werk gezeten. En dan nog blijven he! Snap mezelf echt niet. En als ik thuis kwam ben ik wel is ingestort. Gewoon opeens een hele huilbui. (ben zowiezo erg emotioneel de laatste tijd)
Nu wil ik dus eigenlijk gewoon is naar mijn lichaam gaan luisteren en voorkomen dat ik straks echt een burn-out heb. (als ik die al niet heb) Maar ik ben wel heel erg bang dat als ik er aan toe geef dat er dan nog veel meer uit komt. Nu ga ik maar door en door en kan ik er niet over nadenken.
Hoe moet ik het aanpakken. Gewoon morgen ochtend mijn baas bellen en zeggen dat ik het niet meer trek en echt even een paar dagen nodig heb om uit te rusten. Moet ik dan naar de dokter gaan deze week hiermee? Ik ben trouwens in maart voor de hartkloppingen bij de dokter geweest en het is niks lichamelijks. Dus het komt echt door mijn werk. Het vervelende is dat ik bij een klein bedrijf werk, dus ik kan niet naar een bedrijfsarts ofzo. En de gesprekken die ik in januari en april heb gehad zijn dus ook niet vastgelegd of iets.
Nou, ik weet niet of iemand de moeite heeft genomen om dit hele verhaal door te lezen. Bij mij lucht het in ieder geval al op dat ik het allemaal even opgeschreven heb.
Izzyz
Al ongeveer 2 1/2 jaar is het enorm druk op mijn werk. Dit samen met een constant tekort aan personeel zorgt er gewoon voor dat ik al langere tijd het gevoel heb het niet meer aan te kunnen. Ik heb een leidingevende functie bij een klein bedrijf. Het begon ongeveer begin vorig jaar (begin 2008 dus) Af en toe had ik last van hartkloppingen en verder gewoon erg veel stress van mijn werk. Dat is natuurlijk niet goed, maar ik deed er verder niks mee. Gewoon doorgaan. Bij ons zijn de maanden mei en juni altijd erg druk (i.v.m. een deadline) Vorig jaar na die "zware" periode heb ik (alleen tegen mezelf) gezegd dat ik het echt niet nog een keer zou trekken op die manier. Ik heb echt heel veel gesprekken gehad met mijn baas over het aannemen van extra personeel. Elke keer weer moest ik dit onderbouwen (begrijpbaar). Maar ook echt elke keer. Dus ook als er iemand weg ging moest ik onderbouwen waarom er diegene dan vervangen moest worden. Hier wordt ik zoooo moe van. Het was overduidelijk dat we met te weinig personeel liepen.
Maar goed begin dit jaar heb ik hierover weer een gesprek gehad en toen heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik het gewoon niet meer trek. Ik heb ze toen ook verteld dat ik vorig jaar last had van hartkloppingen. (hier schrokken ze behoorlijk van) En daarbij ook gezegd dat ik het niet nog een jaar zo zou volhouden. Vervolgens zijn er wel mensen bij gekomen, maar er gingen ook 2 meiden met zwangerschapsverlof (ook nog is degene die er het langst zitten) Dus heb best wel het gevoel gehad alsof ik er weer alleen voor stond. Vervolgens heb ik in april weer een gesprek gehad waarin ik duidelijk heb aangegeven dat ik het niet meer trok en weer last had van hartkloppingen. (zat daar met tranen in mn ogen, want vind het heel moeilijk om dat toe te geven) Wel een goed gesprek gehad waarbij ze ook aangaven me serieus te nemen en naar een oplossing te zoeken. Ik moest een lijst gaan maken met de taken die ik had en dan zouden we samen gaan kijken welke dingen ik over kan dragen aan anderen. Daarna zou ik eventueel (in overleg) even wat minder kunnen werken als dat nodig zou zijn. (dus bijvoorbeeld om 3 uur naar huis elke dag ofzo)
Helaas is van dit alles helemaal niks terecht gekomen. Ik heb idd een lijst gemaakt en die hebben we samen doorgenomen, maar daarna is er niks meer gebeurd. Het werd namelijk mei (dus de drukste periode) In plaats van minder te gaan werken ben ik juist extra gaan werken. Soms dagen van 10 uur. Ik weet zelf ook wel dat dit niet slim is, maar ik heb dus geen rem meer. Ik kan mezelf niet meer stoppen. Mijn vriend verklaarde me voor gek dat ik in die drukke periode weer veel te veel ging werken. Hij zei dat het hun verantwoordelijkheid was en dat als het werk niet af zou komen zij dan maar wat extra moesten gaan werken (goed punt natuurlijk) Maar ik ging gewoon door. Eigenlijk vind ik ook dat ze op mijn werk er wat van hadden moeten zeggen. Mij gewoon naar huis sturen ofzo.... ze wisten immers dat ik er al helemaal door heen zat.
Pff, jemig wat een lang verhaal zeg. Naast dat het gigantisch druk is op mijn werk heb ik de afgelopen 4 jaar daarnaast ook nog een deeltijd studie gedaan. Heel zwaar dus. Ik neem gewoon altijd teveel hooi op mijn vork. In augustus studeer ik af en ik zit nu soms al te kijken of ik dan in september een cursus kan beginnen ofzo.
Maar goed de laatste 2 maanden ben ik aardig door gekomen. Al heb ik wel eens met tranen in mn ogen op het werk gezeten. En dan nog blijven he! Snap mezelf echt niet. En als ik thuis kwam ben ik wel is ingestort. Gewoon opeens een hele huilbui. (ben zowiezo erg emotioneel de laatste tijd)
Nu wil ik dus eigenlijk gewoon is naar mijn lichaam gaan luisteren en voorkomen dat ik straks echt een burn-out heb. (als ik die al niet heb) Maar ik ben wel heel erg bang dat als ik er aan toe geef dat er dan nog veel meer uit komt. Nu ga ik maar door en door en kan ik er niet over nadenken.
Hoe moet ik het aanpakken. Gewoon morgen ochtend mijn baas bellen en zeggen dat ik het niet meer trek en echt even een paar dagen nodig heb om uit te rusten. Moet ik dan naar de dokter gaan deze week hiermee? Ik ben trouwens in maart voor de hartkloppingen bij de dokter geweest en het is niks lichamelijks. Dus het komt echt door mijn werk. Het vervelende is dat ik bij een klein bedrijf werk, dus ik kan niet naar een bedrijfsarts ofzo. En de gesprekken die ik in januari en april heb gehad zijn dus ook niet vastgelegd of iets.
Nou, ik weet niet of iemand de moeite heeft genomen om dit hele verhaal door te lezen. Bij mij lucht het in ieder geval al op dat ik het allemaal even opgeschreven heb.
Izzyz
woensdag 15 juli 2009 om 13:16
Hi Barbabientje,
Leuk dat je nog een reactie geplaatst hebt. Het gaat eigenlijk wel redelijk met mij. Voor mijn gevoel ben ik vorige week nog overdreven veel met mijn werk bezig geweest, maar dat gaat nu een stuk beter. Er zijn wat dingen die ik overgedragen heb, dus ik kan het nu beter loslaten. Al zit ik me wel al te bedenken dat er we aan het einde van deze maand langs klanten moeten (dat doe ik normaal ook), dus zit me dan af te vragen of ik dat wel of niet ga doen. Moet ik natuurlijk helemaal niet over na denken. Als ik dan nog niet terug ben dan maar niet.
Heb vorige week wel veel andere dingen gedaan. Uit eten, sporten, afspreken met vrienden. Alleemal erg gezellig en kon echt wel even aan andere dingen dan mn werk denken, maar het wat uiteindelijk toch te veel. Daarom mag ik deze week niet teveel van mezelf (en van mijn vriend, want die houdt me goed in de gaten) Ben gewoon heel erg moe deze week. Raar want ik had eigenlijk verwacht dat ik nog wel wat huilbuien zou krijgen ofzo, maar gelukkig nog niet overdreven emotioneel geweest. (al denk ik ook dat ik dat gevoel zelf ook niet toelaat)
Morgen ga ik naar maatschappelijk werk voor een intake gesprek. Ben erg benieuwd wat ze daar te zeggen hebben. De dokter adviseerde natuurlijk 2 weken rust te nemen. Die zijn bijna voorbij. Daardoor voelt het alsof ik volgende week weer aan het werk zou moeten, maar ik weet dat dit echt niet verstandig is. Dan verval ik echt weer in hetzelfde patroon.
Veel mensen om me heen weten nu ook dat ik thuis zit ivm de drukte op mijn werk. De reacties zijn heel anders dan ik verwacht had. Ik heb wat vriendinnen die het herkennen en het ook wel aan hadden zien komen bij mij. Wat ik vooral veel hoor is dat ik echt rust moet nemen en vooral niet te snel weer volledig aan het werk moet gaan. Ik vind dit wel prettig om te horen, omdat het toch een soort bevestiging is dat ik me niet aanstel.
Hoe lang ben jij eigenlijk niet aan het werk geweest? En nu ben je weer gedeeltelijk aan het werk toch? Ik twijfel nog wel of maatschappelijk werk heel veel voor me kan betekenen. Volgens mijn vriend kan ik beter naar een psycholoog gaan.
Leuk dat je nog een reactie geplaatst hebt. Het gaat eigenlijk wel redelijk met mij. Voor mijn gevoel ben ik vorige week nog overdreven veel met mijn werk bezig geweest, maar dat gaat nu een stuk beter. Er zijn wat dingen die ik overgedragen heb, dus ik kan het nu beter loslaten. Al zit ik me wel al te bedenken dat er we aan het einde van deze maand langs klanten moeten (dat doe ik normaal ook), dus zit me dan af te vragen of ik dat wel of niet ga doen. Moet ik natuurlijk helemaal niet over na denken. Als ik dan nog niet terug ben dan maar niet.
Heb vorige week wel veel andere dingen gedaan. Uit eten, sporten, afspreken met vrienden. Alleemal erg gezellig en kon echt wel even aan andere dingen dan mn werk denken, maar het wat uiteindelijk toch te veel. Daarom mag ik deze week niet teveel van mezelf (en van mijn vriend, want die houdt me goed in de gaten) Ben gewoon heel erg moe deze week. Raar want ik had eigenlijk verwacht dat ik nog wel wat huilbuien zou krijgen ofzo, maar gelukkig nog niet overdreven emotioneel geweest. (al denk ik ook dat ik dat gevoel zelf ook niet toelaat)
Morgen ga ik naar maatschappelijk werk voor een intake gesprek. Ben erg benieuwd wat ze daar te zeggen hebben. De dokter adviseerde natuurlijk 2 weken rust te nemen. Die zijn bijna voorbij. Daardoor voelt het alsof ik volgende week weer aan het werk zou moeten, maar ik weet dat dit echt niet verstandig is. Dan verval ik echt weer in hetzelfde patroon.
Veel mensen om me heen weten nu ook dat ik thuis zit ivm de drukte op mijn werk. De reacties zijn heel anders dan ik verwacht had. Ik heb wat vriendinnen die het herkennen en het ook wel aan hadden zien komen bij mij. Wat ik vooral veel hoor is dat ik echt rust moet nemen en vooral niet te snel weer volledig aan het werk moet gaan. Ik vind dit wel prettig om te horen, omdat het toch een soort bevestiging is dat ik me niet aanstel.
Hoe lang ben jij eigenlijk niet aan het werk geweest? En nu ben je weer gedeeltelijk aan het werk toch? Ik twijfel nog wel of maatschappelijk werk heel veel voor me kan betekenen. Volgens mijn vriend kan ik beter naar een psycholoog gaan.
donderdag 16 juli 2009 om 10:00
Hoi Izzyz,
Goed om te horen dat je je redelijk goed voelt!
Ik kan me voorstellen dat je het deze week nog iets rustiger aan doet dan vorige week. Want ook sociale contacten kunnen erg vermoeiend zijn, ook al zijn de mensen nog zo leuk!!
Je vermoeidheid moet ruimte krijgen om eruit te komen... en tijd om hiervan te herstellen.
Dus ik ben het met je vriend eens, dat je het nog rustiger aan moet doen!
Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je volgende week weer moet werken omdat de dokter 2 weken rust heeft voorgeschreven. Maar als ik jou verhaal zo lees, lijkt mij dat nog wat te vroeg. JIJ moet luisteren naar je lijf en JIJ beslist wanneer je weer aan het werk kunt.
Daarnaast nog een ander belangrijk punt. Als je weer aan het werk gaat, moet je wel iets veranderen aan je werkgedrag. Want anders ga je weer op oude voet verder en breekt het je weer op. Met alleen een paar weken rust red je het niet!!
Naast dat je een drukke baan hebt, moet JIJ iets veranderen, JIJ moet je grenzen aangeven, JIJ moet je verantwoordelijkheden delen (verantwoordelijkheid is natuurlijk goed, maar niet als je hierin doorslaat).
Wat ik bedoel te zeggen, is dat het bij jezelf ligt hoe je met de dingen omgaat. En dit is echt een leerproces!!
Daarom raadde ik ook een psycholoog aan, hij/zij kan je hierbij helpen. Wellicht kan de maatschappelijk werker dit ook met jou aanpakken, maar hier heb ik geen ervaring mee.
Ik bemerk dat jij onwijs ambitieus bent, want je wil nog veel te veel!! Je moet steeds afgeremd worden door anderen. En dit is voor mij o zo herkenbaar. Ik wil ook steeds te veel en ik wil graag zo snel mogelijk hersteld zijn. Maar ik heb de valkuil inmiddels ook ontdekt dat als ik teveel wil (en dus teveel druk op mezelf leg) ik weer vanzelf wordt teruggeworpen!!
Dus stel jezelf geen doelen (bijv. de gesprekken met klanten), maar laat het gaan zoals het gaat...
Ik zit nu inderdaad ruim een half jaar in de ziektewet. Ik trok het destijds ook niet meer (kon thuis alleen nog maar slapen en huilen) en heb toen ook een bezoek aan de huisarts gebracht. Deze adviseerde mij ook even thuis te blijven.
Ik dacht zelf dat 4 weken rust genoeg moest zijn en dat ik daarna weer gewoon zou gaan werken. De bedrijfsarts floot mij terug, zij zei dat dat veel te optimistische was. Ik moest van haar eerst een keertje gaan koffiedrinken op mijn werk en de week daarna beginnen met een paar uurtjes werken. (een hele goede bedrijfsarts!)
Die paar uurtjes werken bleken toen al veel te veel te zijn, het was rampzalig, als iemand me maar wat vroeg kreeg ik het ontzettend benauwd en kon ik niet meer logisch denken. Na 2 uurtjes werken was ik gesloopt! De bedrijfsarts kon het dus beter inschatten dan dat ik dat zelf kon! Ik ben toen ook gestart bij een psycholoog.
In de 3 maanden daarna ben ik mijn werkuren weer langzaam gaan opbouwen. Op een gegeven moment ging het weer zo goed met me, dat ik weer bijna terug was op mijn oude werkniveau.
Maar toen kwam de man met de hamer weer langs!! Weer stortte ik in.... Mijn omgeving zei dat ze dit wel zagen aankomen en dat een terugslag heel normaal is! Waarschijnlijk heb ik mijn werkbelasting toch te snel opgebouwd. Nadat ik 4 weken opnieuw thuis zat, ben ik weer begonnen met een paar uurtjes werken. Nu bouw ik het nog rustiger op. Ik werk nu ongeveer 50% en merk dat dat voor nu meer dan voldoende is. Ik had stiekem voor mezelf alweer als streefdatum gesteld dat ik in september weer 100% wil werken. Maar nu dat dichterbij komt, weet ik dat dat niet realistisch is. Ik moet nog steeds leren dat ik mijn herstel niet kan plannen!!!
Ik hoop dat je wat hebt aan dit verhaal. Maar zoals iemand in mijn omgeving zei, moet ieder voor zich er waarschijnlijk zelf achter komen wat ieders grenzen zijn!
Veel succes bij de maatschappelijk werker!! Ik ben benieuwd wat deze je kan bieden!
Goed om te horen dat je je redelijk goed voelt!
Ik kan me voorstellen dat je het deze week nog iets rustiger aan doet dan vorige week. Want ook sociale contacten kunnen erg vermoeiend zijn, ook al zijn de mensen nog zo leuk!!
Je vermoeidheid moet ruimte krijgen om eruit te komen... en tijd om hiervan te herstellen.
Dus ik ben het met je vriend eens, dat je het nog rustiger aan moet doen!
Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je volgende week weer moet werken omdat de dokter 2 weken rust heeft voorgeschreven. Maar als ik jou verhaal zo lees, lijkt mij dat nog wat te vroeg. JIJ moet luisteren naar je lijf en JIJ beslist wanneer je weer aan het werk kunt.
Daarnaast nog een ander belangrijk punt. Als je weer aan het werk gaat, moet je wel iets veranderen aan je werkgedrag. Want anders ga je weer op oude voet verder en breekt het je weer op. Met alleen een paar weken rust red je het niet!!
Naast dat je een drukke baan hebt, moet JIJ iets veranderen, JIJ moet je grenzen aangeven, JIJ moet je verantwoordelijkheden delen (verantwoordelijkheid is natuurlijk goed, maar niet als je hierin doorslaat).
Wat ik bedoel te zeggen, is dat het bij jezelf ligt hoe je met de dingen omgaat. En dit is echt een leerproces!!
Daarom raadde ik ook een psycholoog aan, hij/zij kan je hierbij helpen. Wellicht kan de maatschappelijk werker dit ook met jou aanpakken, maar hier heb ik geen ervaring mee.
Ik bemerk dat jij onwijs ambitieus bent, want je wil nog veel te veel!! Je moet steeds afgeremd worden door anderen. En dit is voor mij o zo herkenbaar. Ik wil ook steeds te veel en ik wil graag zo snel mogelijk hersteld zijn. Maar ik heb de valkuil inmiddels ook ontdekt dat als ik teveel wil (en dus teveel druk op mezelf leg) ik weer vanzelf wordt teruggeworpen!!
Dus stel jezelf geen doelen (bijv. de gesprekken met klanten), maar laat het gaan zoals het gaat...
Ik zit nu inderdaad ruim een half jaar in de ziektewet. Ik trok het destijds ook niet meer (kon thuis alleen nog maar slapen en huilen) en heb toen ook een bezoek aan de huisarts gebracht. Deze adviseerde mij ook even thuis te blijven.
Ik dacht zelf dat 4 weken rust genoeg moest zijn en dat ik daarna weer gewoon zou gaan werken. De bedrijfsarts floot mij terug, zij zei dat dat veel te optimistische was. Ik moest van haar eerst een keertje gaan koffiedrinken op mijn werk en de week daarna beginnen met een paar uurtjes werken. (een hele goede bedrijfsarts!)
Die paar uurtjes werken bleken toen al veel te veel te zijn, het was rampzalig, als iemand me maar wat vroeg kreeg ik het ontzettend benauwd en kon ik niet meer logisch denken. Na 2 uurtjes werken was ik gesloopt! De bedrijfsarts kon het dus beter inschatten dan dat ik dat zelf kon! Ik ben toen ook gestart bij een psycholoog.
In de 3 maanden daarna ben ik mijn werkuren weer langzaam gaan opbouwen. Op een gegeven moment ging het weer zo goed met me, dat ik weer bijna terug was op mijn oude werkniveau.
Maar toen kwam de man met de hamer weer langs!! Weer stortte ik in.... Mijn omgeving zei dat ze dit wel zagen aankomen en dat een terugslag heel normaal is! Waarschijnlijk heb ik mijn werkbelasting toch te snel opgebouwd. Nadat ik 4 weken opnieuw thuis zat, ben ik weer begonnen met een paar uurtjes werken. Nu bouw ik het nog rustiger op. Ik werk nu ongeveer 50% en merk dat dat voor nu meer dan voldoende is. Ik had stiekem voor mezelf alweer als streefdatum gesteld dat ik in september weer 100% wil werken. Maar nu dat dichterbij komt, weet ik dat dat niet realistisch is. Ik moet nog steeds leren dat ik mijn herstel niet kan plannen!!!
Ik hoop dat je wat hebt aan dit verhaal. Maar zoals iemand in mijn omgeving zei, moet ieder voor zich er waarschijnlijk zelf achter komen wat ieders grenzen zijn!
Veel succes bij de maatschappelijk werker!! Ik ben benieuwd wat deze je kan bieden!
dinsdag 21 juli 2009 om 15:12
Hoi Barbabientje!
Nou, ik ben inmiddels weer een paar dagen verder. En ook deze week ben ik thuis gebleven. Ik weet gewoon dat het niet verstandig zou zijn om nu weer aan het werk te gaan. Ook op mijn werk stonden ze hier niet van te kijken. (gelukkig)
Vorige week ben ik bij maatschappelijk werk geweest voor een intake gesprek. Helaas duurt het nog wel een paar weken voordat ik een maatschappelijk werker krijg toegewezen. Maar ik vond het wel prettig om even mijn hele verhaal bij iemand kwijt te kunnen. (ik heb daar ruim een uur gezeten)
Voor mijn gevoel heb ik erg veel aan het gesprek gehad. Al is het alleen maar de bevestiging van iemand (die er verstand van heeft) dat ik echt een probleem heb en er iets aan moet doen. Ik vond het ook wel prettig dat ze op bepaalde dingen echt doorvragen. Dus van...Hoe reageer je ergens op en waarom dan? Maar ook: Wat voor gevoel geeft je dat? Dit heeft me allemaal wel aan het denken gezet. Ik merk dat ik de laatste jaren steeds minder emotie toelaat. (ik voel niet goed zeg maar, waardoor ik dus ook niet weet wanneer ik te ver ga ergens in) En ik kan slecht boos worden! Ik zat daar wel mijn verhaal te vertellen alsof het over iemand anders gaat. (maar moest ook gelijk toegeven dat ik dat bijna tegenover iedereen doe, behalve de mensen die echt dichtbij mij staan)
Aan het einde van het gesprek vroeg ze of ik nog vragen had. Uh... ja: Ik vraag me af wanneer ik weer aan het werk moet, omdat de huisarst 2 weken zei? Haha, nou goed antwoord mag wel duidelijk zijn; dat moet ik dus echt proberen los te laten. Zolang ik niet het gevoel heb ik dat ik het aankan moet ik het dus niet doen. En ook geen deadline stellen voor mezelf... best lastig maar ik kan het al beter dan vorige week.
Vond het wel prettig om jou verhaal te lezen. Herken ook veel in jou verhaal. Wel prettig dat je een bedrijfsarts hebt die niet wil dat je teveel gaat doen gelijk. Ik hoo ook van heel veel mensen; ga vooral niet te snel aan het werk, maar zorg echt dat je eerst rust vindt.En ook idd dat rustig opbouwen schijnt erg belangrijk te zijn. Ach, ik moet nu eerst leren om mjn grezen aan te geven. Heb in ieder geval veel om over na te denken....
Nou, ik ben inmiddels weer een paar dagen verder. En ook deze week ben ik thuis gebleven. Ik weet gewoon dat het niet verstandig zou zijn om nu weer aan het werk te gaan. Ook op mijn werk stonden ze hier niet van te kijken. (gelukkig)
Vorige week ben ik bij maatschappelijk werk geweest voor een intake gesprek. Helaas duurt het nog wel een paar weken voordat ik een maatschappelijk werker krijg toegewezen. Maar ik vond het wel prettig om even mijn hele verhaal bij iemand kwijt te kunnen. (ik heb daar ruim een uur gezeten)
Voor mijn gevoel heb ik erg veel aan het gesprek gehad. Al is het alleen maar de bevestiging van iemand (die er verstand van heeft) dat ik echt een probleem heb en er iets aan moet doen. Ik vond het ook wel prettig dat ze op bepaalde dingen echt doorvragen. Dus van...Hoe reageer je ergens op en waarom dan? Maar ook: Wat voor gevoel geeft je dat? Dit heeft me allemaal wel aan het denken gezet. Ik merk dat ik de laatste jaren steeds minder emotie toelaat. (ik voel niet goed zeg maar, waardoor ik dus ook niet weet wanneer ik te ver ga ergens in) En ik kan slecht boos worden! Ik zat daar wel mijn verhaal te vertellen alsof het over iemand anders gaat. (maar moest ook gelijk toegeven dat ik dat bijna tegenover iedereen doe, behalve de mensen die echt dichtbij mij staan)
Aan het einde van het gesprek vroeg ze of ik nog vragen had. Uh... ja: Ik vraag me af wanneer ik weer aan het werk moet, omdat de huisarst 2 weken zei? Haha, nou goed antwoord mag wel duidelijk zijn; dat moet ik dus echt proberen los te laten. Zolang ik niet het gevoel heb ik dat ik het aankan moet ik het dus niet doen. En ook geen deadline stellen voor mezelf... best lastig maar ik kan het al beter dan vorige week.
Vond het wel prettig om jou verhaal te lezen. Herken ook veel in jou verhaal. Wel prettig dat je een bedrijfsarts hebt die niet wil dat je teveel gaat doen gelijk. Ik hoo ook van heel veel mensen; ga vooral niet te snel aan het werk, maar zorg echt dat je eerst rust vindt.En ook idd dat rustig opbouwen schijnt erg belangrijk te zijn. Ach, ik moet nu eerst leren om mjn grezen aan te geven. Heb in ieder geval veel om over na te denken....
