Ik wil me morgen ziek gaan melden, maar hoe!?

Als ik jou was zou ik dit verhaal aan je huisarts vertellen en kijken wat hij je adviseert.

Bel je werk op en zeg dat je met de huisarts gaat praten en dat je nog niet weet wat en hoe nu verder.



Sowieso kun je je ook wel afvragen of het goed voor je is om hier te blijven werken...? Blijkbaar verandert er toch niks. Ervaring leert.

Morgen bellen, je ziek melden en daarna naar je huisarts en samen met hem een plan de campagne maken.

Niet verder vooruit denken nu, deze stap is al groot genoeg voor je. Sterkte meid!

Waar woon je? Heb een mooi boek voor je.



http://www.bol.com/nl/p/b ... 01004002500310/index.html





Lieve schat, dat kan toch helemaal niet...

Heel crue gezegd.. maar dood ben je niet echt nuttig voor hun.



Naar je lichaam luisteren is ZO belangrijk. Doe het dan ook! Je hart schreeuwt tegen je dat je rustig aan moet doen. Voel je je dan ook niet schuldig, het is je werk of je eigen gezondheid?



Meld je ziek! Voor lange tijd! Misschien dringt het dan wel tot ze door dat ze je veel serieuzer hadden moeten nemen!



Vind het echt rot voor je meid, maar dit klinkt echt niet gezond, denk aan jezelf!



Stress is een grote doodsoorzaak.



sterkte!

x

quote:izzyz schreef op 05 juli 2009 @ 13:23:

Simpel zou je zeggen; gewoon opbellen en zeggen dat je ziek bent. Ik weet alleen niet wat ik daarna dan moet doen. Ik heb al langere tijd last van stress en heb gewoon het gevoel dat ik het allemaal niet meer aan kan. Dit is niet iets wat opeens op komt of waar ze op mijn werk niks van af weten.



Al ongeveer 2 1/2 jaar is het enorm druk op mijn werk. Dit samen met een constant tekort aan personeel zorgt er gewoon voor dat ik al langere tijd het gevoel heb het niet meer aan te kunnen. Ik heb een leidingevende functie bij een klein bedrijf. Het begon ongeveer begin vorig jaar (begin 2008 dus) Af en toe had ik last van hartkloppingen en verder gewoon erg veel stress van mijn werk. Dat is natuurlijk niet goed, maar ik deed er verder niks mee. Gewoon doorgaan. Bij ons zijn de maanden mei en juni altijd erg druk (i.v.m. een deadline) Vorig jaar na die "zware" periode heb ik (alleen tegen mezelf) gezegd dat ik het echt niet nog een keer zou trekken op die manier. Ik heb echt heel veel gesprekken gehad met mijn baas over het aannemen van extra personeel. Elke keer weer moest ik dit onderbouwen (begrijpbaar). Maar ook echt elke keer. Dus ook als er iemand weg ging moest ik onderbouwen waarom er diegene dan vervangen moest worden. Hier wordt ik zoooo moe van. Het was overduidelijk dat we met te weinig personeel liepen.



Maar goed begin dit jaar heb ik hierover weer een gesprek gehad en toen heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik het gewoon niet meer trek. Ik heb ze toen ook verteld dat ik vorig jaar last had van hartkloppingen. (hier schrokken ze behoorlijk van) En daarbij ook gezegd dat ik het niet nog een jaar zo zou volhouden. Vervolgens zijn er wel mensen bij gekomen, maar er gingen ook 2 meiden met zwangerschapsverlof (ook nog is degene die er het langst zitten) Dus heb best wel het gevoel gehad alsof ik er weer alleen voor stond. Vervolgens heb ik in april weer een gesprek gehad waarin ik duidelijk heb aangegeven dat ik het niet meer trok en weer last had van hartkloppingen. (zat daar met tranen in mn ogen, want vind het heel moeilijk om dat toe te geven) Wel een goed gesprek gehad waarbij ze ook aangaven me serieus te nemen en naar een oplossing te zoeken. Ik moest een lijst gaan maken met de taken die ik had en dan zouden we samen gaan kijken welke dingen ik over kan dragen aan anderen. Daarna zou ik eventueel (in overleg) even wat minder kunnen werken als dat nodig zou zijn. (dus bijvoorbeeld om 3 uur naar huis elke dag ofzo)



Helaas is van dit alles helemaal niks terecht gekomen. Ik heb idd een lijst gemaakt en die hebben we samen doorgenomen, maar daarna is er niks meer gebeurd. Het werd namelijk mei (dus de drukste periode) In plaats van minder te gaan werken ben ik juist extra gaan werken. Soms dagen van 10 uur. Ik weet zelf ook wel dat dit niet slim is, maar ik heb dus geen rem meer. Ik kan mezelf niet meer stoppen. Mijn vriend verklaarde me voor gek dat ik in die drukke periode weer veel te veel ging werken. Hij zei dat het hun verantwoordelijkheid was en dat als het werk niet af zou komen zij dan maar wat extra moesten gaan werken (goed punt natuurlijk) Maar ik ging gewoon door. Eigenlijk vind ik ook dat ze op mijn werk er wat van hadden moeten zeggen. Mij gewoon naar huis sturen ofzo.... ze wisten immers dat ik er al helemaal door heen zat.



Pff, jemig wat een lang verhaal zeg. Naast dat het gigantisch druk is op mijn werk heb ik de afgelopen 4 jaar daarnaast ook nog een deeltijd studie gedaan. Heel zwaar dus. Ik neem gewoon altijd teveel hooi op mijn vork. In augustus studeer ik af en ik zit nu soms al te kijken of ik dan in september een cursus kan beginnen ofzo.



Maar goed de laatste 2 maanden ben ik aardig door gekomen. Al heb ik wel eens met tranen in mn ogen op het werk gezeten. En dan nog blijven he! Snap mezelf echt niet. En als ik thuis kwam ben ik wel is ingestort. Gewoon opeens een hele huilbui. (ben zowiezo erg emotioneel de laatste tijd)



Nu wil ik dus eigenlijk gewoon is naar mijn lichaam gaan luisteren en voorkomen dat ik straks echt een burn-out heb. (als ik die al niet heb) Maar ik ben wel heel erg bang dat als ik er aan toe geef dat er dan nog veel meer uit komt. Nu ga ik maar door en door en kan ik er niet over nadenken.



Hoe moet ik het aanpakken. Gewoon morgen ochtend mijn baas bellen en zeggen dat ik het niet meer trek en echt even een paar dagen nodig heb om uit te rusten. Moet ik dan naar de dokter gaan deze week hiermee? Ik ben trouwens in maart voor de hartkloppingen bij de dokter geweest en het is niks lichamelijks. Dus het komt echt door mijn werk. Het vervelende is dat ik bij een klein bedrijf werk, dus ik kan niet naar een bedrijfsarts ofzo. En de gesprekken die ik in januari en april heb gehad zijn dus ook niet vastgelegd of iets.



Nou, ik weet niet of iemand de moeite heeft genomen om dit hele verhaal door te lezen. Bij mij lucht het in ieder geval al op dat ik het allemaal even opgeschreven heb.



Izzyz



Hier speelt een aantal zaken door elkaar. Allereerst je vraag: wat moet je doen nadat je je hebt ziekgemeld. Mijn advies zou zijn direct een afspraak te maken bij de huisarts en daarna een afspraak met de bedrijfsarts. Elke werkgever is verplicht een contract af te sluiten met een bedrijfsarts. Afhankelijk van de uitkomsten uit die gesprekken kun je samen met een deskundige en met je werkgever een reïntegratieplan maken.



Dat plan zou er voor de kortere termijn voor moeten zorgen dat je weer verder kunt en op de langere termijn dat herhaling wordt voorkomen.



Ik lees in je verhaal dat je huidige klachten je overkomen zouden zijn. In werkelijkheid zijn je klachten natuurlijk gevolg van de (verkeerde) keuzes die jij en je werkgever hebben gemaakt. Je had immers zelf ook kunnen besluiten minder over te werken een andere baan te zoeken, eerder met een deskundige te gaan praten etcetera. Gedane zaken nemen echter geen keer. Jij en je werkgever hebben met de beste intenties geprobeerd het probleem op te lossen maar helaas is dat niet gelukt. Nu is het tijd om samen met een deskundige naar een oplossing te zoeken.

Meid, wat moeilijk.



Vervelend dat die gesprekken niet zijn vastgelegd. Heeft nu geen zin meer, maar je had het natuurlijk ook zelf kunnen doen en laten afkrabbelen door je leidinggevende.



Ik heb geen idee hoe je dit moet aanpakken, maar dat er iets moet veranderen staat vast.

En waar moet je beginnen? Juist. Bij jezelf.



Misschien lullig maar op zich heel menselijk dat je baas je niet tegenhoudt als jij 10 uur lang doorwerkt. Dat betekent dat hij het niet hoeft te doen. Dus je zal toch echt aan je eigen mentaliteit moeten werken. Anders heb je straks echt een burn out, en daar is niemand bij gebaat. Jijzelf niet in de eerste plaats.



Ik heb het zelf ook top-druk op mijn werk op het moment, en zit ook echt te denken dat ik dingen moet gaan afstoten. Dus ik begrijp wel een beetje waar je het over hebt. Met dit verschil dat ik pas 4 maanden bezig ben.



Sterkte meid!

Zolang jij heel hard roept dat het allemaal niet gaat, maar het uiteindelijk toch voor elkaar krijgt, zal je baas geen andere mensen aannemen om jou te ontlasten, hij zou wel gek wezen.



Het maakt je niet geloofwaardiger door te huilen en te zeggen dat je het niet redt, maar het uiteindelijk wel voor elkaar te krijgen.

Als de werkdruk te hoog is, als er te weinig mensen zijn voor de hoeveelheid werk, moet je dat duidelijkl maken aan je baas. Best een beetje meewerken, dus zeg max 5 uur per week overwerken, maar niet meer. Blijf je pauzes nemen, ga je niet gek maken met kei en keihaqrd werken als dat lichamelijke gevolgen heeft voor je, maar doe gewoon je werk en als het niet af is, dan is het niet af. Dat meld je tijdig aan je baas, en dan mag hij het opknappen. Daar is hij baas voor en jij werknemer.



Geen baas is het waard om lichamelijke klachten voor te krijgen. Dat zou je voor weinig mensen doen, waarom dan wel voor je baas?

Ik vind het heel naar voor je dat ten eerste. Als ik jou was zou ik gewoon bellenk en vertellen hoe of wat, ze zijn toch op de hoogte?

Waar ik van schrik is dat jij een (groot) deel van je ziek zijn op het werk afschuift. Hoe druk ook, jij bent uiteindelijk degene die de keuze maakt om toch xtra te werken.

En dat je werkgever je naar huis zou moeten sturen vind ik ook raar. Jij geeft dubbele signalen af (je zegt dat je het niet meer trekt en vervolgens maak je 10 uur op een dag ipv eerder naar huis te gaan) hoe moet je wg nu weten dat het echt niet meer gaat?

Sterkte ermee!

Izzyz,



Luisteren naar je lichaam is nu het belangrijkste. Je ziek melden kan, maar je kunt ook naar een bedrijfsarts of vertrouwensarts gaan als je bij een groot bedrijf werkt. Anders maak je een afspraak met de arbodienst, waar je werkgever bij aangesloten is.



De arbo-arts bepaalt of jij wel of niet aan het werk weer mag gaan op het moment dat je je ziek meldt ivm de hele voorgeschiedenis.



Het feit, dat je je verhaal al hebt neergezet, is al een stap in de goede richting. Nu de vervolgstappen.

Past leiding geven sowieso wel bij jou als persoon?



Soms komen mensen erachter namelijk dat het toch niks voor hun is, teveel stress, grote druk. Niet goed kunnen relativeren en delegreren.



Verder eens met HPL.



Geef duidelijke grenzen aan, mensen zullen je dan ook sneller serieus nemen. En jij jezelf ook.



En verder zou ik je adviseren om naar de HA te gaan met je stress klachten.



Sterkte!

ik zou jezelf in ieder geval deze week ziek melden. Dan heb je even een week de tijd om op adem te komen en voor jezelf het een en ander op een rijtje te zetten. Als je al zo lang te hard werkt en maar door blijft gaan en je al zo lang oververmoeid bent, begin je een soort tunnelvisie te krijgen: je denkt alleen nog maar hoe je de dag kunt overleven. Als je even een week vrij neemt kun je bedenken hoe je een&ander kunt aanpakken. Daarnaast is het ook een signaal naar je leidinggevende: als je er ineens een week niet bent (vooral in een drukke periode), dan pas merken ze echt hoeveel je doet en wat een gemis het is als je er niet bent. Dan pas zijn ze waarschijnlijk bereid om met je mee te denken, want als je ineens dreigt weg te vallen, dan wordt het ineens een deel van hun probleem. Voor hun is het echt geen probleem als je elke dag 10 uur werkt.... En je moet echt niet verwachten dat je leidinggevenden je eerder naar huis zullen sturen, je moet dat toch zelf doen.

Je klinkt me als iemand die zich oververantwoordelijk voelt, heel goed voor het bedrijf waar je werkt, maar heel slecht voor jou en je gezondheid.

Voel je je altijd overal oververwantwoordelijk voor?

Vergaat de wereld als jij een week niet op je werk bent?

(ik heb zelf een burn-out gehad, dus herken het hele proces...)

Misschien heeft het zin om met iemand te gaan praten (coach, maatschappelijk werk, psycholoog) die je kan helpen leren je grenzen duidelijker te stellen.

Nou heel veel sterkte meid, en onthou dat je leven en gezondheid uiteindelijk belangrijker is dan je baan!

Je klinkt als een professionele werker, dus als deze baan het niet is voor jou, zal je vast makkelijk ergens anders een (rustigere) baan kunnen vinden.

Niet zomaar ziek melden: huisarts consulteren en zijn advies serieus nemen. Als jullie een goede arbodienst hebben kan die ook een belangrijke rol spelen.

En inderdaad jezelf afvragen of een leidinggevende baan wel geschikt is voor je.

Even op adem komen allereerst. Ik zie dat ook iemand schrijft dat je beter maar de komende tijd de ziektewet in kan gaan. Dat lijkt me nu niet echt de oplossing. De werkdruk zal bij terugkeer echt niet ineens minder zijn, bovendien zal het misschien steeds moeilijker worden om de stap naar je werk weer te zetten. ik denk dat je voor jezelf goed moet nadenken of deze baan het wel is. Wat overigens niet hoeft te betekenen dat een leidinggevende functie niets voor jou is. Bij wat voor soort bedrijf werk je? Je grenzen kennen, aangeven en er niet overheen gaan. En dat is zo eenvoudig nog niet. Ik zou zeker in gesprek gaan met je huisarts en met de arbodienst. Want dit kan zo natuurlijk niet doorgaan. Dit gaat ten koste van jezelf en dat wil je niet, tijd voor actie! De eerste stap heb je gezet. Veel sterkte!

heel herkenbaar, je vriend heeft gelijk, waarom werk jij 10 uur terwijl je het eigenlijk niet meer trekt? waarom ga jij niet om 15.00 uur naar huis..

Meld je morgen ziek, en ga op zoek naar een coach, je hebt een appelje met jezelf te schillen....

Het klinkt allemaal makkelijk, ik weet uit ervaring dat het dat niet is.

Je bent vast goed in je werk, tenslotte regel je het altijd weer , terwijl je al op je tandvlees loopt... nu leren dat de wereld ook draait zonder jou en dat en JIJ belangrijker bent dan werk....

Misschien kun je via je werk aan een coach komen, voor nu en strakst dat het niet nog een keer gebeurd

Succes en sterkte

voor jou soort klachten heeft de bedrijfsarts een richtijn die hij kan volgen om te zorgen dat jij op een gezonde manier weer terug aan het werk gaat. Dus het advies van naar de bedrijfsarts en naar de huisarts zou ik absoluut doen. En het liefst ook dat deze twee met elkaar contact met elkaar hebben (kan alleen met jouw toestemming)



De opmerking dat je je ziek zijn op je werk afschuift is ergens wel terecht, maar je mag ook vanuit je werkgever actie verwachten als je al een paar keer hebt aangegeven dat je het niet meer zo goed trekt. Ook vanuit jezelf trouwens. Je bent nu in ieder geval die grens echt over gegaan en daarom adviseer ik je om zo snel mogelijk hulp te zoeken. Blijf niet een week thuis zitten om vervolgens weer op dezefde manier door te gaan of te besluiten om b=nog maar een week langer thuis te blijven. Het veranderd namelijk niets in je situatie en voor je het weet zit je dan een half jaar thuis en wordt starten met werken alleen maar moeilijker. Heel veel succes, ik vind het knap van je dat je iets wilt doen aan je situatie.

Ziek melden en aangeven dat je de komende twee weken rust neemt. Dus ook geen mail checkt of telefoontjes beantwoord. Ze mogen je hoogstens even bellen om te vragen hoe het gaat. Intussen naar de huisarts en bedrijfsarts (wuiles zei wat ik al dacht, er MOET er eentje zijn, is gewoon verplicht) en deze zullen je hoogstwaarschijnlijk rust adviseren, tijd om na te denken en doorverwijzen naar een psycholoog die je kan helpen een overzicht te krijgen van de problemen, de keuzes die je kan maken etc.



Waarschijnlijk volgt daarna arbeidstherapie. Dit kan je het beste binnen zes weken na ziekmelding starten omdat onderzoek uitwijst dat daarna de drempel voor de zieke steeds hoger wordt om te terug te keren. Tijdens die therapie fungeer je gewoon als praatpaal voor collega's en kopiermuts. Vooral NIETS inhoudelijks gaan doen wat stress kan geven. De therapie dient ervoor contact te houden met collega's en je juist te motiveren aan het werk te gaan en je weer energie te geven. Dat lukt niet door energievretende dingen te doen.



Het wordt heel veel huilen de komende weken hoor en je zal eerst compleet instorten en je nog ellendiger voelen maar de door de rust krijg je tijd na te denken en zal je zien dat het langzaam aan weer steeds beter gaat.



Heel veel sterkte. Je komt in een emotionele achtbaan terecht.

Wat een vervelende situatie voor je!!

Het is ook erg herkenbaar, ik ben zelf ook door zo'n periode gegaan.

Ik adviseer je zeker om te ziek te melden en langs de huisarts te gaan. Je lijf geeft duidelijk aan dat je over de grens bent gegaan. De tijd zal het leren of je een week of wellicht langer rust moet nemen (ik ben een half jaar geleden ingestort en nog steeds niet volledig aan het werk). Maar je moet jezelf nu in acht nemen, je gezondheid is je belangrijkste bezit! Ik denk dat je al flink op weg bent naar een burn-out, dus ga niet zo door!

Zoals iemand anders al schreef kom je over als een oververantwoordelijk type. Dit siert je, maar is ook funest voor jezelf! Je moet zelf leren je grenzen aan te geven want niemand anders doet dit voor jou!!! Het is begrijpelijk dat je verwacht dat je je baas je naar huis stuurt, maar dit is een illusie, jij bent verantwoordelijk voor jezelf!

Ik raad je ook aan een psycholoog te bezoeken, deze kan je wellicht leren hoe je dichter bij jezelf kan blijven en beter je grenzen aan kan geven.

De komende tijd zal niet makkelijk zijn, maar ik kan achteraf zeggen dat ik veel over mezelf geleerd heb en dat ik dingen in mijn werk nu anders aanpak. Het levert je dus ook veel op!

Sterkte!!

Hoi Izzyz,



Wat goed dat je je ziekgemeld hebt! Hoe reageerde je baas?



Probeer nu lekker te ontspannen en niet teveel met werk bezig te zijn. Ik weet uit ervaring dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is hoor!!

Het werk dat er nu ligt is even niet meer jou zorg, heb er gewoon even schijt aan anders blijf je je druk maken. En je zult zien, niemand is onmisbaar! Als je toch in je hoofd met werk bezig bent, stel jezelf dan als regel dat je 10 minuten hierover mag malen maar dat het dan afgelopen moet zijn.



Ga leuke dingen doen als je daar zin in hebt, en als je alleen maar zin hebt om met een boek op de bank te liggen is dat ook goed. Geef toe aan jezelf. Het is wel goed om in beweging te blijven, maak bijvoorbeeld elke dag een stevige wandeling, dit is goed voor lichaam en geest.



Overigens herken ik ook dat gevoel van 'geen rem hebben', zodra ik op mijn werk was ging mijn lichaam in de 'actiemodus' om volledig op mijn werk te storten. Zolang ik doorwerkte had ik geen klachten. Maar eenmaal thuis stortte ik volledig in. Zo ging het dag in, dag uit.

Het is belangrijk je eigen grenzen weer te leren herkennen en ernaar te luisteren. Zoals ik al eerder schreef is een psycholoog hierbij misschien een optie, maar ook een haptonoom kan je hierbij helpen.



Knap van je dat je durft te erkennen dat deze baan niet goed voor je is en dat je op zoek bent naar een andere baan!!



Ik ben benieuwd naar je bezoekje aan de huisarts! Succes!

Hoi Izzyz,



wat goed dat je je ziektemelding hebt en actie hebt ondernomen. En dat je al zo snel terecht kan bij maarschappelijk werk is natuurlijk helemaal mooi. Je gaat wel een zware tijd tegemoet. Mischien nog als extra steun voor als de arbodienst belt of je baas daar laat mee is en je zelf een beetje overzicht wilt hebben in hoe nu verder. De meeste arbodiensten gebruiken de richtlijn van de NVAB bij spanningsklachten. die houd het volgende in:



– Ongeveer drie weken na het begin van de crisis

heeft de patiënt een idee over het hoe en

waarom van de problemen.

– Ongeveer na zes weken heeft de patiënt de

problemen in kaart gebracht en is er een

idee over mogelijke oplossingen.

– Ongeveer na negen weken zijn de oplossingen

uitgewerkt en is er een concreet idee

over het toepassen hiervan.

– Na ongeveer 12 weken zijn deze oplossingen

grotendeels gerealiseerd of is er duidelijk

zicht op.

– Bij afsluiting van de begeleiding bespreekt de

arts met de patiënt wat deze zelf kan

doen om een recidief te voorkomen.



Heel veel sterkte met morgen bellen naar je werk en niet te veel mailtjes sturen,( maar wel zoveel dat je er niet over gaat malen natuurlijk) Hier door heen gaan is niet leuk maar zelfs als je een andere baan gaat zoeken zal je hier heel veel profijt van hebben. En die vermoeidheid is echt heel normaal hoor, schrik niet als je dat nog even blijft voelen.

Alvast gefeliciteerd met je afstuderen! Gaat dat ook stress schelen denk je, als je je studie hebt afgerond?

Wat fijn dat je volgende week bij maatschappelijk werk terecht kunt. Ik hoop dat ze je goed kunnen helpen!



Het is heel logisch dat je schuldig voelt wanneer je lekker uit eten gaat, maar je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen.

Toen ik me net had ziekgemeld, ging ik even naar het tuincentrum om bloemetjes te kopen en kwam ik een collega tegen. Ik had echt het gevoel dat ik daar niet wezen mocht en dat ik me moest verantwoorden. Maar ja, dat hoeft dus helemaal niet!



Je zult waarschijnlijk wel vaker gaan merken dat je 'gevoel' en je 'verstand' met elkaar botsen. Probeer zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven, je hebt nu lang genoeg voor anderen gehold!! En ik weet het, dit is soms best wel moeilijk en je omgeving zal er niet altijd begrip voor hebben!



Ik hoop dat je je wat beter kunt ontspannen als je straks je werk gemaild hebt!!

Heel goed Izzys dat je aan de bel hebt getrokken, daar mag je wel trots op zijn. En probeer je echt niet schuldig te voelen en de komende dagen lekker uit te rusten en aan je zelf te denken en naar je lichaam te luisteren. Jij bent nu even het belangrijkste! Weer de balans terug vinden.

Wat fijn dat je baas zo goed reageerde. Wel gek dat als ze het al hadden zien aankomen, dat ze daar dan nooit eerder over met je gesproken hebben.