Psyche
alle pijlers
Ik zit er doorheen
donderdag 30 mei 2019 om 17:35
Er is het afgelopen anderhalf jaar eigenlijk bizar veel op mijn bord gekomen. Eerst was er een lange periode de angst dat mijn moeder longkanker had, wat gelukkig uiteindelijk niet zo was. Vlak erna, in april, overleed een dierbaar familielid. Afgelopen juli bleek mijn moeder darmkanker te hebben, terwijl mijn moeder geopereerd werd kregen we te horen dat een tante (haar zusje) uitgezaaide longkanker had, zij overleed amper een maand later. En terwijl mijn moeder aan de chemo zat, kregen we te horen dat mijn lievelingstante (mijn moeders andere zusje) uitgezaaide baarmoederkanker had. Zij is ook overleden. In diezelfde periode vonden mensen het ook ineens nodig om me lastig te vallen met allerlei negatieve verhalen over kanker, waar ik niet op zat te wachten..
Ik trok het al niet toen mijn moeder ernstig ziek bleek, maar toen ik mijn tantes zo keihard zag aftakelen werd ik er alleen maar angstiger en gestrester van, want ik was/ben als de dood dat het met mama niet goed gaat. Met mijn moeder gaat het goed, maar ik weet dat ze binnenkort weer uitslagen heeft en ik krijg al paniekaanvallen van het idee dat het niet goed is.
Ik merk dat ik sinds de diagnose van mijn moeder compleet ontwricht ben. Het heeft een complete beerput aan ellende losgetrokken (paniekaanvallen, negatieve gedachtes over mezelf dat ik niet goed genoeg ben, faalangst, stress, schuldgevoelens, huilbuien, hyperventilatie)
We gaan de laatste tijd de diepte in (EMDR/Schematherapie/praten), en dat is aan de ene kant heel fijn en ik voel me echt gezien en begrepen maar het is ook zo zwaar. Ik ben na een sessie soms compleet van de kaart.. Ik neem aan dat ik hier eerst doorheen moet om uiteindelijk beter te worden, althans dat hoop ik.
Mijn ouders begrijpen het niet, vinden dat het maar eens tijd word dat ik "normaal" ga doen want mijn moeder is nu toch weer okay, dat ik positief na ga denken. Maar mijn hoofd kan het gewoon niet meer, lijkt wel. Ik wil graag meer kunnen ontspannen, meer genieten, minder bezig zijn met die rotziekte en alle "wat als" scenario's, maar ik weet gewoon niet hoe. Ze zeggen dat ik minder moet stressen, maar hoe doe je dat? Het is gewoon allemaal zo véél.
Ik trok het al niet toen mijn moeder ernstig ziek bleek, maar toen ik mijn tantes zo keihard zag aftakelen werd ik er alleen maar angstiger en gestrester van, want ik was/ben als de dood dat het met mama niet goed gaat. Met mijn moeder gaat het goed, maar ik weet dat ze binnenkort weer uitslagen heeft en ik krijg al paniekaanvallen van het idee dat het niet goed is.
Ik merk dat ik sinds de diagnose van mijn moeder compleet ontwricht ben. Het heeft een complete beerput aan ellende losgetrokken (paniekaanvallen, negatieve gedachtes over mezelf dat ik niet goed genoeg ben, faalangst, stress, schuldgevoelens, huilbuien, hyperventilatie)
We gaan de laatste tijd de diepte in (EMDR/Schematherapie/praten), en dat is aan de ene kant heel fijn en ik voel me echt gezien en begrepen maar het is ook zo zwaar. Ik ben na een sessie soms compleet van de kaart.. Ik neem aan dat ik hier eerst doorheen moet om uiteindelijk beter te worden, althans dat hoop ik.
Mijn ouders begrijpen het niet, vinden dat het maar eens tijd word dat ik "normaal" ga doen want mijn moeder is nu toch weer okay, dat ik positief na ga denken. Maar mijn hoofd kan het gewoon niet meer, lijkt wel. Ik wil graag meer kunnen ontspannen, meer genieten, minder bezig zijn met die rotziekte en alle "wat als" scenario's, maar ik weet gewoon niet hoe. Ze zeggen dat ik minder moet stressen, maar hoe doe je dat? Het is gewoon allemaal zo véél.
maris_90 wijzigde dit bericht op 07-08-2020 15:57
14.92% gewijzigd
donderdag 30 mei 2019 om 17:48
Mijn ervaring met therapie is dat ik heel diep moest gaan voor het beter werd. Alle ellende moest aanpakken en dat ik soms het gevoel had dat er geen einde aan kwam. 2 stappen vooruit en 3 stappen achteruit. Het was voor mij echt een kwestie van hele lange adem. Maar het heeft me veel goeds gebracht, uiteindelijk.
Het is ook niet niks, als je, zoals bij jou, eigenlijk dingen met gaan aanpakken die al je hele leven hebben opgebouwd en dan zeker na zo'n hele heftige periode. Gun jezelf de tijd en accepteer dat therapie gaat zoals het gaat. Je kunt dat niet zelf bepalen en onder controle houden.
Soms is het lastig als mensen niet snappen wat er me je gebeurt. Maar ik snapte het soms zelf nauwelijks, dus dan kunnen anderen het ook niet snappen. Dat kan het proces wel eens eenzaam maken.
Succes!
Het is ook niet niks, als je, zoals bij jou, eigenlijk dingen met gaan aanpakken die al je hele leven hebben opgebouwd en dan zeker na zo'n hele heftige periode. Gun jezelf de tijd en accepteer dat therapie gaat zoals het gaat. Je kunt dat niet zelf bepalen en onder controle houden.
Soms is het lastig als mensen niet snappen wat er me je gebeurt. Maar ik snapte het soms zelf nauwelijks, dus dan kunnen anderen het ook niet snappen. Dat kan het proces wel eens eenzaam maken.
Succes!
vrijdag 31 mei 2019 om 15:41
Dat is niet niks. Je bent er toch mee aan het werken dus dat je maar weer eens "normaal" moet gaan doen vind ik nogal wat.. Geen prettige reactie van je ouders dus.
Geef het de tijd EMDR kan ook nog eens heel zwaar zijn dus ga zo door en voor de rest heel veel sterkte, hoop dat je snel weer een beetje er boven op komt.
Geef het de tijd EMDR kan ook nog eens heel zwaar zijn dus ga zo door en voor de rest heel veel sterkte, hoop dat je snel weer een beetje er boven op komt.
