Ik zit niet lekker in mijn vel

Afgelopen maandag werd het me even teveel en barstte ik in tranen uit. Uiteindelijk een tijdje met mijn man zitten praten en het was wel fijn om dingen met hem te delen. Ik ben niet zo'n prater als het gaat over emoties.

Ik ben nu ruim vijf jaar ziek en in die vijf jaar is er behoorlijk wat gebeurd. Ik ben altijd maar gewoon doorgegaan en dacht dat ik het daarmee wel onder controle had, maar niet dus.

Ik zit al een tijdje niet zo lekker in mijn vel, dus het zat er wel een beetje aan te komen denk ik. Ik ben alleen maar moe, kan me aan de ene kant nergens toe zetten maar tegelijkertijd wil ik gewoon doorgaan. Ontspannen lukt me niet meer want zodra ik stil ga zitten, is het alleen maar druk in mijn hoofd.

Ik heb sinds een tijdje hulp van een fijne psycholoog. Ik blijk toch ook wel wat onverwerkte dingen van vroeger te hebben wat me dwars zit. Dat, tezamen met alle recentere dingen, maakt dat mijn emmer overstroomt (blijkbaar).

Het is op dit moment zo'n chaos in mijn hoofd dat ik het lastig vindt om duidelijk te formuleren wat me dan dwars zit, wat er dan allemaal speelt. Dat maakt hulp vragen aan anderen ook lastig, merk ik.

Kortom, ik weet het even niet meer.

Wat ik met dit topic wel? Gewoon even van me afschrijven. Misschien wat herkenning?

Doreia* schreef: ↑

08-12-2022 09:40

Bekijk het eens zo:
Als je een bijna-botsing hebt gehad in het verkeer. Je zag de auto recht op je af komen, je ziet de koplampen. Van schrik verlam je, want je denkt nu echt: nou, daar ga ik!
En op het laatste moment wijkt de auto uit en is het geen ongeluk geworden.

Dan stap je daarna ook niet gewoon weer op de fiets om je rit te vervolgen wel? Dan blijf je nog even staan. Hand op je bonkende hart. Ademhaling hoog. Schrik nog in de benen. Je blijft even staan om van de schrik te bekomen. Dan stap je bibberend op de fiets en fietst nog helemaal aangeslagen naar huis. Daar vertel je het aan iedereen van wat je overkomen is. Denkt er in de avond nog even over na en later op feestjes word het een anekdote.

Dat is met dit ook zo. Je kúnt niet zomaar doorgaan. Je hebt de schrik nog zo erg in je benen, die bezwijken onder je lijf van de stress en de spanning.

Geef jezelf tijd en ruimte om te verwerken. In je hoofd én in je lijf om dit kwijt te raken.

Wat een mooie (nou ja, je begrijpt me wel hopelijk beeldspraak. Ik denk dat je daarmee wel een vinger op een van de zere plekken legt.