In de knoop met mezelf

Alleen al een naam geven voor dit topic vind ik al lastig. In de knoop met mezelf, een visuele cirkel doorbreken, het gevoel of je alles wilt maar vast blijft zitten in dezelfde patronen en maar niet verder komt. Het telkens terug kerende gevoel of het ik tegen de rest van de wereld is. Ik zal het hieronder verder uitleggen, nooit heb ik deze gevoelens geuit omdat ik me vaak naar de meeste mensen onbegrepen heb gevoeld. Maar misschien ben ik niet de enige, misschien ligt het toch allemaal niet aan mij, en misschien moet ik niet zoveel van mezelf moeten...

Ik ben inmiddels 31 jaar, als (enigst)kind wist ik altijd al heel goed wat ik wilde, stond ik altijd mijn mannetje, was ik veel op mezelf en vond ik normen en waarden erg belangrijk. Zwart of wit en er niets tussenin. Misschien tegendraads doordat ik niet van moeten hou maar wat ik zelf wil. Een paradox, veel willen en voelen (te veel voelen) maar vervolgens het tegenovergestelde doen, of het niet doen. Introvert maar ook extravert. Misschien wel een beetje rebels., en dat heb ik nog steeds. Als kind vaak verhuisd dus nooit echte diepe vriendschappen aan kunnen gaan. De huisarts zei ooit dat ik hoog sensitief zou zijn.

Carrière vind ik erg belangrijk, ik heb zelf een eigen zaak gehad, kei hard voor gewerkt, mijn passie en hobby maar helaas heb ik dit moeten beëindigen, vervolgens ben ik in de arbeidsmarkt telkens aan de kant gezet omdat ze geen vast contractwillen geven of door reorganisatie. Dit vreet enorm aan mij omdat het telkens het gevoel heb dat ik faal, en telkens opnieuw moet beginnen. Ik heb al 9 jaar een relatie, samen een hoop meegemaakt, mijn soulmate, hij is een harde werker en geen avonturier. We hebben niet echt familie en zijn vooral op elkaar aangewezen. maar hij kan mij ook met mezelf niet helpen, hij is mijn vangnet maar ik wil onafhankelijk zijn, ook vastigheid hebben/bieden voor onze toekomst maar vooral doen waar ik goed in ben, mijn passie volgen dat is waar ik mijn adrenaline uit haal.

De mensen om mij heen begrijpen mij niet helemaal, ik ben heel slecht in contacten onderhouden, afspraken vastleggen voor een kop koffie of elke dag op visite hoeft van mij niet zo, ieder heeft zijn eigen leven en je moet elkaar wat te vertellen hebben, en vooral het respect voor elkaar hebben. Ik ken genoeg mensen maar echte vriendinnen heb ik niet, ik heb een ondernemersgeest maar de mensen om mij heen vinden carrière niet zo belangrijk, zijn moeder of.... Van een ander niveau.... En waar ik me vooral tegenwoordig zo aan stoor is de negativiteit, en de ikke ikke ikke mentaliteit. ik heb het gevoel dat ik continu de kar moet trekken om iets leuks te doen bijvoorbeeld maar andersom blijft de boot af. Ik kan heerlijk op mezelf zijn hoor, maar wat inspirerende positieve mensen om je heen op zijn tijd is ook wel fijn..

Al met al gaat het er dus om dat ik het gevoel heb of ik in een negatieve bubbel zit, is dit de maatschappij? Of ben ik misschien zelf wel het probleem? , Werk loopt af, dus ik moet weer opnieuw beginnen. echte hobby's heb ik niet en ik heb ook geen doel om naar uit te kijken. Ik zou zo graag de wereld willen veroveren bij wijze van spreken, mezelf willen verbeteren, op avontuur willen gaan, en er toe doen.... Ik weet dat ik zoveel in mijn mars heb maar het komt er gewoon niet uit . Een huis kopen, moeder worden en zelfvoldoening is natuurlijk het aller belangrijkste. Misschien is het mijn biologische klok wel haha. Soms voel ik me net een kluizenaar worden, want dingen alleen ondernemen doe ik ook liever niet.

Ik ben zo benieuwd of er mensen van jullie die dit ook hebben ervaren of zich nu zo voelen, wat jullie eraan doen of misschien voor tips en ik hoop dat mijn verhaal vooral een beetje duidelijk overkomt, dit zijn mijn donkerste gevoelens die mij ontzettend down kunnen laten voelen maar dat zijn natuurlijk momenten.

Bedankt alvast voor het lezen

Verbinder schreef: ↑

06-01-2019 06:16

Wat is jouw passie (kan je het omschrijven?)
Heb je angsten?
Ik vraag me af of veel van je vicieuze cirkel kan komen door je kontinue terugkerende gevoel van : jij tegen de rest van de wereld.

Het geeft een strijd aan. Waarmee ben je aan het strijden?
Waarom moet je strijden?
Voel je je alleen staan?
Kan jij hulp aanvaarden? Of wil je het toch vooral alleen doen?

Kan het zijn dat je je door deze kontinue strijdmodus telkens afzondert als het ware?
En dan bedoel ik in je denken en misschien gevoel?
Als je veel in strijd verkeerd mentaal dan zul je weinig meegaandheid en makkelijkheid ervaren

Mijn passie was/is werkzaam zijn in de dierenbranche/detailhandel. Ik heb voor mezelf gewerkt. In 2012 al gestopt. Het heeft lang geduurd voor ik alles kon afsluiten en ik denk dat ik het persoonlijk nog steeds niet helemaal afgesloten heb. Te emotioneel betrokken, schuldgevoel terwijl mij niets te verwijten valt.

Mijn grootste droom is weer voor mezelf beginnen, niets is heerlijker dan zo druk te zijn en geen tijd hebben om over dit soort dingen na te denken. Mijn vriend ziet het niet zitten omdat hij denkt dat kleine winkels niet meer rendabel zijn. Daarnaast nog, wat als het weer mislukt en is het de emotionele rompslomp waard die ik al eerder ervaren heb. Dus ik heb reeds besloten om deze droom op te geven...

In deze branche liggen de banen niet voor het oprapen. Ik zou zo graag werkzaam zijn en mijn passie vol trots uit willen voeren maar doordat ik weet hoe het moet, schijn ik nogal verkeerd begrepen te worden door werkgevers. De loyaliteit die ik heb voor een bedrijf is niet wederzijds of ik word afgeschilderd als autoritair, terwijl mijn bedoelingen alleen maar goed zijn.

Ik ben hiermee naar de huisarts geweest en die zegt dat ik moet stoppen met het werk dat ik nu doe en verder moet zoeken naar een baan die wel aansluit bij mijn wensen, waar er ook rekening met mij word gehouden en dat het leven te kort is om jezelf maar vast te klampen aan iets die niet niet dezelfde waarde in jou ziet. Hier heeft hij gelijk in en daar ben ik dus mee bezig. Maar intussen zit ik met deze gevoelens. Ik heb me het afgelopen jaar op een cursus gestort, gewoon voor mezelf en ben 2 keer gezakt voor het tentamen, ook dat is gewoon kak.

Wat een klaagzang he sorry daarvoor. Maar het is inderdaad een strijd. Door het gevoel onbegrepen te zijn zonder ik mezelf ook af voor veel mensen. Mijn honden, netflix, mn huisje haal ik gelukkig wel de voldoening uit.

Eva_1983 schreef: ↑

06-01-2019 07:05

Ik herken heel erg veel van wat je zegt.
Maar heb geen oplossing gevonden.
Ben zelf 35 jaar.
Ben ook 9 jaar samen met mijn man.
En ik worstel ook met de gevoelens dat ik onder mijn niveau werk, graag een studie wil doen, maar geen idee wat.
Maar ook beperkt ben hierin ivm twee kleine kinderen.
Wat betreft vriendschappen irriteer ik me al tijden... Mensen praten alleen maar over zichzelf, of gebruiken je voor dingen.. inderdaad die "ikke" mentaliteit die staat me helemaal niet aan.
Ik ben zelf ook slecht in het onderhouden van vriendschappen, ik ben zo vaak op mijn bek gegaan dat ik alleen vriendschappen wil die het echt waard zijn..
En ook ik ben heel vaak verhuisd.
Ken ook genoeg mensen en genoeg mensen om koffie bij te drinken maar allemaal erg oppervlakkig.
Ook ben ik introvert en extravert.
Ik hou ervan om alleen te zijn, ben niet altijd even sociaal (vaak geen zin in verjaardagen etc) en in de pauze op mijn werk blijf ik liever achter mijn bureau zitten dan met de meute mee naar buiten (ze vragen me heel vaak mee hoor maar zo geen zin in dan)... maar ben wel heel erg op de voorgrond in gesprekken met mensen aan gaan etc en zeg bijna alles wat ik denk. (Soms ook hard, maar ben wel eerlijk en puur)
Ook geen hobby's en ben erg zoekende wat ik nou eigenlijk echt leuk vind.. Heb soms echt geen idee.

Ik heb geen oplossing voor je, maar wilde alleen zeggen dat ik ontzettend veel herken en heel veel gelijkenissen lees.
Misschien een dertigers dilemma .
Heel veel succes met het geluk vinden en ik lees graag mee .

Heel erg bedankt voor je berichtje. Dit is ook een ikke ikke topic geworden maar wel de eerste keer dat ik dit openbaar dus het doet me ontzettend goed, afgezien dat jij ook een dezelfde strijd levert. Dat er herkenning is. En jeetje, je slaat de spijker op de kop, er komt zoveel overeen. Dat 30 ers dilemma zou zomaar waar kunnen zijn.

Het maakt je een mooi uniek mens dat je puur en eerlijk bent, niet met de massa meeloopt maar wat je zelf wilt doen. Ik herken mezelf hierin jammer dat we het toch als een strijd voelen.

Ik las dat je verder geen social media (facebook) meer hebt. Hoe vul jij die overgebleven tijd in?

Geronimo2 schreef: ↑

06-01-2019 08:35

Dito hier maar een stuk ouder. Ik denk dat het een soort aangeboren onrust is met een absurde drang naar vrijheid. Zo kwam ik er achter dat ik helemaal niet thuis hoor op een kantoorvloer maar gelukkiger ben als ik buiten fysiek werk doe. Ik heb me laten omscholen en doe nu fysiek werk (i.v.m. herkenbaarheid geen details). Het voordeel is dat ik daardoor veel alleen ben en 's avonds fysiek moe ben maar mentaal in ieder geval niet. Mensen maken me moe ook al vind ik ze leuk, ik vrienden en kennissen maar zeg ook heel vaak nee als het te veel wordt. Wat mij het beste hielp was mijn plan trekken.

Mijn vraag aan mezelf was wat ik zou doen als ik me niets zou aantrekken van wat me geleerd is of wat de samenleving of omgeving van me verwacht, wat zou ik dan doen? Ik heb geleerd om risico's te nemen, grote en kleine stappen en dat heeft me na 10 jaar geen windeieren gelegd. Je hebt het idee dat je onderpresteert als je iets doet wat totaal je interesse niet heeft, het is een trucje wat je elke dag doet en dat brengt brood op de plank maar dat is het dan ook.


De samenleving heeft van de meeste mensen een hemaworst gemaakt. Ergens moeten we allemaal gelukkig zijn met hetzelfde en als je geen kinderen wil,9 tot 5 baan en jaren doorklungelen voor een periodiek omhoog dan ben je al snel het contact met je omgeving kwijt naar eigen gevoel. Je moet over je eigen gevoel zien te stappen dat je zoals anderen kan leven. Je hebt gewoon iets anders nodig en wat dat is, daar kom je alleen achter als je andere stappen gaat nemen i.p.vdie je al 100 keer hebt geprobeerd.

Dankjewel voor je openheid Geronimo. De hemaworst houd ik er in, dat klinkt een stuk vriendelijker dan Hoe ik het normaal gesproken noem. Maar je hebt helemaal gelijk, de vrijheid, vrij jezelf kunnen zijn in wie je bent. Als je mij zou vragen wat ik zou willen doen is het ver weg in het bos in een blokhutje mijn bestaan uitbouwen. Buiten de samenleving om, zonder de hectiek, zonder al die vermoeiende mensen. Geen haantjes gedrag, bekrompenheid en machtsposities. Fijn om te lezen dat jij voor jezelf hebt ondekt Hoe je door fysiek werk meer tot jezelf bent gekomen. Ik ga zeker wat met jou bericht doen dankjewel

Spirit36 schreef: ↑

06-01-2019 09:47

Hey ad- Astra ,
Hoe waren je ouders tegenover jou in je jeugd . Moest je presteren , jezelf bewijzen? Of werd de laat niet zo hoog gelegd?

De lat werd totaal niet hoog gelegd. Mijn familie zijn gewone arbeiders, werken voor het geld en wachten tot het weekend is. Zonder enige ambitie... lieve mensen hoor maar ik voel geen aansluiting. dat is misschien wel een beetje waarom ik dat dus niet wil zijn. Ik wil geen moeder zijn die thuis zit en er alleen nog voor de kinderen is. Vroeger op school al wilde ik geen dingen leren die er voor mij niet toe deden. En ik wil geen baan waarbij je alleen maar kan dromen over het weekend. Wat ik wel wil... vrij zijn, voldoening halen uit elke dag, savonds thuis komen met een voldaan gevoel. Gewaardeerd worden in wat je doet. Met mensen afspreken waarbij wederzijds respect het belangrijkste is zonder opgedrongen sociale verplichtingen.

hamerhaai schreef: ↑

06-01-2019 09:13

Ga eens praten met de huisarts.

Regelmatig heb ik last van spanningshoofdpijn, vast zittende nek . De laatste keer heb ik mijn werksituatie besproken. De huisarts heeft me doorverwezen naar de fysiotherapeut omdat ik helemaal vast zou zitten en ik heb bloed moeten prikken, de uitslag hiervan was goed. Hij geeft aan dat ik een andere baan moet zoeken. En moet sporten. Mijn arts is een hele lieve man, komt dan met wijze spreuken aan en op dat moment heb je zoiets van, Ja! Je hebt gelijk.. maar vervolgens blijf ik met dezelfde klachten lopen. Al mijn klachten passen ook bij een burn-out. Maar ik vind dat ik me niet zo moet aanstellen. 2 dagen een dip hebben mag, daarna moet ik weer normaal doen van mezelf. En stempels... je moet jezelf accepteren in het hier en nu zoals je bent... ik weet waar het aan ligt en dat is dat ik vooral weer veel stres heb gehad van mijn huidige werk ivm contract verlenging. Andernhalf jaar mijn best gedaan voor waarscheinlijk niets.. maar wat als het wel te maken heeft met een burn-out?

Ik ben van mening dat je je eigen geest kan beïnvloeden. Je kan jezelf uit een negatieve situatie denken en andersom. Ik ben iemand die veel zwart wit zie. Dus voel ik de dingen negatief aan dan kan ik helemaal in dat gevoel op gaan (zoals dat stukje over een burn out) . Ik heb mezelf geleerd dat ik op z'n tijd negatief of beter gezegd in een dip mag zitten. Maar ik moet mezelf na 2 dagen ook weer een schop onder de kont geven en meself realistisch aan kunnen kijken. De wereld vergaat niet, er zijn ergere dingen die in de wereld spelen. En weer door.. niet altijd even goed dat blijkt wel uit de spanningen, misschien ben ik wel te hard voor mezelf. Maar dat is mijn overlevings tactiek

Zojuist heb ik een goed gesprek gehad met mijn vriend, ook mede door jullie berichten. Ik ga hard opzoek naar ander werk en ja het word weer lastig om opnieuw te moeten beginnen en ondanks dat dat juist weer kansen bied is dat nou eenmaal een onzekere tijd.

Het stukje betreft de omgang met mensen en mijn kijk op de wereld zal altijd een issue blijven, ik ben zoals ik ben. Trots, op mezelf en onzeker. Er zaten echt hele waardevolle berichten van jullie tussen dus die zal ik zeker nog eens nalezen. En mochten er nog mensen zijn die hun ervaringen willen delen of tips en trics hebben dan lees ik dit graag.

Noctua. Ik vind het heel erg voor je om te lezen dat je bent ingestort... ik hoop dat het inmiddels weer stukken beter met je gaat en ook de nodige rust krijgt. Dat je manieren vind om hier mee om te gaan .