In duigen gevallen

Lieve lezers, ik ben begin 30 en ben op dit moment nogal de weg kwijt. Tot ongeveer een jaar geleden was er nog niets aan de hand, ik had een leuke baan met leuke collega's en was met mijn man bezig om zwanger te worden. Ik was gelukkig, niet dat ik nou zo'n superspannend leven had maar ik was echt blij met hoe het was. Ik heb ruim een jaar geleden een vacature gevonden bij een ander bedrijf en heb de overstap gemaakt. Goede moed had ik! Ik was gelukkig, niets kon mij klein krijgen. Toen ik net begonnen was met mijn nieuwe baan kwam ik in de medische molen terecht, waaruit bleek ik dat onvruchtbaar. Onze werelden stortten in. Als we nog maar net of misschien een paar jaar een relatie hadden gehad, dan was ik gestopt met mijn relatie en had ik hem een andere partner gegund. Maar we zijn al ruim 15 jaar samen, bijna onze halve levens al dromen we van een gezin samen. We zaten volledig op één lijn als het ging hoe we ons leven voor ons zagen samen. We hebben ons leven ingericht met het zicht op een toekomst met kinderen, zoals verhuizen naar een goede afstand van onze ouders en een huis en buurt dat geschikt is voor kinderen. In plaats daarvan zien we nu iedereen in onze omgeving die droom in vervulling gaan, maar wij blijven achter.
Daarnaast is mijn baan me enorm tegengevallen en ben ik er ook niet zo goed in als ik zelf had gedacht/gehoopt. Er zijn wat stevige gesprekken geweest, maar mijn mentale situatie door de afgelopen tijd helpt ook niet mee. Misschien denk je: kijk naar de dingen die je wél hebt, zoals lieve mensen om je heen. Maar helaas ook dat heb ik niet. Ik ben open, doe veel moeite om vrienden te maken, spreek nog af met oude collega's met wie ik het gezellig vond.. Maar het blijft oppervlakkig, meer kennissen dan echte vrienden. Ineens is alles waar ik gelukkig om was/werd weggevallen.