Ingewikkelde vriendschap

Gewoonlijk ben ik een meelezer, maar de laatste tijd zit ik met het volgende.

Op een gemeenschappelijke hobby leerden we elkaar kennen en werden we vriendinnen. Laten we haar Paula noemen. Paula is erg gezellig, aanhankelijk en slim. Ze kan niet alleen zijn. Ze doet zich onderdanig voor waardoor ik de neiging heb om voor haar op te komen en haar van alles aanbied. Het begint nu pas te dagen dat ze mij op een hele slimme manier steeds op precies de goede plek krijgt. Als ik terugdenk aan ons gesprekken dan zie ik mezelf iets zeggen terwijl zij mij verbaal aan het bijsturen is. Zodra ik datgene heb gezegd wat ze wil horen, krijgt ze een enorme glimlach en worden haar ogen net twee koplampen. BINGO! Achteraf gezien voel ik mij steeds gestuurd . Ze heeft het namelijk hartstikke goed voor elkaar maar polst altijd wat ze van wie kan krijgen.

Wat mij steeds meer tegen de borst stuit is dat er altijd dingen spelen. In het begin dacht ik dat er nu toevallig meerdere dingen spelen maar dit is dus altijd zo. Wat ik dus eerder voor lief nam zoals dat, zodra we elkaar zagen of spraken, ik een lawine aan updates kreeg, een verslag van al haar fysieke ongemakken en eens in de zoveel tijd zij vroeg hoe het met mij ging. Naar mij informeren is dus zeldzaam. Eigenlijk stelt zij nooit vragen. Ik dacht ook dat het komt omdat ze weinig andere mensen zag en haar verhaal kwijt moest. Maar ze heeft het ook nooit over anderen. Eigenlijk is ze alleen met zichzelf bezig en dat zegt zij ook. Ze zegt ook dat ze het liefst over zichzelf praat.

Na een auto-ongeluk moest ik wat ingrepen ondergaan en had ik last van chronische zenuwpijn. Hier informeerde ze nooit naar en wanneer we elkaar spraken begon ze gelijk over haar hoofdpijn of (letterlijk) de pijn in haar kleine teen waar ze net wat op had laten vallen. Als ik dan op een grappige manier vroeg of ze wilde ruilen duurde het even maar dan zei ze van niet.

Precies in die periode ging ze verhuizen en omdat ze geen netwerk heeft zei ik dat ze moest laten weten als ik haar ergens heen moest rijden. Ze moest ergens een meubelstuk ophalen en ik zou rijden. Ik had pijnstillers waarmee ik niet mocht rijden, dus zou een ochtend het nemen uitstellen tot ik weer thuis was. Op de terugweg begon de pijn terug te komen en thuis aangekomen was het niet meer te houden. Toen maakte ze een opmerking dat wanneer we allebei dingen zouden dragen, het haar een tripje naar de auto zou schelen om uit te laden. Ik wist niet wat ik hoorde, reed snel naar huis om mijn medicijnen te nemen, en daarna is er iets bij mij geknapt.

We hebben het eerder gehad over hoe ongeïnteresseerd zij is naar mij en anderen. Zij vindt dan dat ik in dit geval meer moet delen en dat probeer ik ook, maar als er na een verhaal van mijn kant alleen maar een vriendelijke glimlach opgezet wordt met "hmhm" en snel weer over naar haar, ga ik niet verder dingen vertellen.

Bij alles is zij heel berekenend (ze is zwz letterlijk goed in rekenen) en zorgt ze ervoor dat zij ergens voordeel uithaalt. Ook uit vriendschappen. Een vriend die thuisloos is heeft zij een kamer aangeboden. Om eerlijk te zijn wist ik niet wat ik hoorde: wat lief van haar! Totdat ze er meteen achteraan zei dat na een halfjaar van zijn huur bepaalde kosten zullen zijn gedekt. Dit is nu een voorbeeld die opzichzelf niet heel schokkend is, maar dit is bij alles, bij de weinige mensen die ze om haar heen heeft. Ze geeft nooit zomaar iets en ze doet nooit zomaar iets. De ander mag er van genieten maar vaak heeft zij het grootste voordeel.

En nu denk je: wat doe je dan nog met haar? Soms breekt mijn hart om haar omdat ik het gevoel heb dat ze veel heeft meegemaakt en dit voor haar een manier is om te overleven. En dat zij bovenstaande dingen echt niet begrijpt en niet met kwade opzet doet. Ik bijt regelmatig op mijn lip en probeer haar te accepteren zoals is. Een paar keer heb ik punten aangesneden die mij opvallen, maar zij is zich van geen kwaad bewust. Ze geeft aan dat ze sociaal onhandig is en niet nadenkt over bepaalde verbanden. Ze biedt excuses aan en maakt zich klein. De keren dat ze interesse toonde bijvoorbeeld voelden geforceerd en liepen dood. Zij kan geen gesprek houden als het om iets anders gaat dan haarzelf. En als het om haarzelf gaat kan ik me niet voorstellen dat ze ooit uitgepraat kan raken. Het lijkt wel alsof ze echt niet anders kan dan met zichzelf bezig zijn.

Ik vermoed dat er iets speelt en ze gaat binnenkort ook in therapie. Ze geeft regelmatig aan dat het mentaal niet goed gaat maar ze blijft er altijd vaag over. Wel heb ik gecheckt of ze wel eens suïcidale gedachten heeft.

Dit is geen gelijkwaardige vriendschap en ik weet niet wat ik hiermee moet. Er is bij mij nu dus iets geknapt. Wat moet ik doen?

Voor mijn doen nog redelijk assertief om te zeggen "over een tijdje".

Zelfs als ze mijn puppy had vermoord: iemand staat jankend voor je deur, niemand praat meer tegen haar, ze is in therapie, ze is verdrietig om onze vriendschap.

Creatieveling schreef: ↑

01-11-2022 22:06

Zij is verdrietig omdat jij de enige bent die naar haar drama's luistert. Het gaat haar niet om jouwzelf, maar om iemand waar ze tegenaan kan praten. Ze praat niet met jou, ze praat tegen jou. Zie je het verschil?

Jij hebt medelijden, het is je zwakke plek, en dat weet ze.

Hoe voelde jij je al die tijd dat je geen contact had? Opgelucht?

Ja. Opgelucht. Ontspannen.

En ondanks dat ik redelijk voorbereid was en me voor had genomen om vriendelijk maar strikt te blijven, verbaasde mij het niet hoe het ging. Ik had er op gerekend dat ze zou gaan huilen, maar niet in de eerste minuut.

Toen ze weg zou fietsen zei ze: het is ongelooflijk hoe dicht we bij elkaar wonen hè.

Als zij echt zo uitgekookt is dan ben ik inderdaad een hele makkelijke prooi.