Is het gaslighting?

Hallo lieve lezers,

Ik ben een jaar geleden gescheiden en nog bezig met verwerken. Ik kom uit een relatie van 20 jaar.
Ik ben bij mijn ex weggegaan omdat ik mij van binnen als het ware hol voelde. Niet gelukkig. Voordat ik het besluit heb genomen ben ik veel ga nadenken.
Wat is het nou precies wat mij niet gelukkig maakt? Wat is er met mij dat ik gevoelig ben voor bepaald gedrag van hem?

Ik herinner mij steeds meer situaties waarbij gesprekken steeds uitliepen op een onbevredigind gevoel bij mij. Het waren geen ruzies btw.
Ik kwam er achter dat hij de gewoonte had om de bal terug te kaatsen. Als ik hem ergens op aansprak, eindigde het er vaak in dat het aan mij lag. Of dat ik aan het eind van het verhaal helemaal niet meer zo zeker was van wat ik daarvoor ervan vond. Toen ik erop ging letten ging het mij steeds meer opvallen.
Gesprekken kregen steeds een andere wending dan waar ik in het begin heen wilde gaan.
"Ja, maar jij..."
Nooit zei hij sorry, nooit gaf hij mij gelijk of overpijnsde hij zijn gedrag. Zodra er iets over zijn gedrag gezegd werd, werd het suptiel verbogen. Ik heb het heel lang niet doorgehad. Maar nu valt het pas op!
En ik weet zeker dat het niet met opzet is om mij een slecht gevoel te geven. Het is een hele lieve, zorgzame man.
Ik denk zelf dat het voortkomt uit faalangst uit een moeilijke jeugd. Het lijkt een aangeleerd mechanisme is om naar niet te falen.

Is dit dan een vorm van gaslighting? Ik wil het weten omdat het wellicht helpt bij het verwerken.
Als ik lees over gaslighting vind ik het heel kwalijk overkomen. Zo zie ik mijn ex niet.
Maar het is wel het verdraaien van gesprekken.

Vandaag bijvoorbeeld (misschien niet een heel goed voorbeeld, maar wel zo'n onbevredigend gevoel)
Ik sprak hem erop aan dat hij niet op een mail had gereageerd terwijl ik het er nadrukkelijk bij had gezet. Hij heeft ADD en dan kan dat wel eens gebeuren. Hij zei dat hij het wel had gelezen maar er later niet meer aan dacht omdat hij in de auto zat.
Ik zei dat hij dan een reminder in zijn telefoon zou kunnen zetten.
Ik zei dat ik het vervelend vind dat als ik hem dingen vraag (gaat vaak over de kinderen), dat ik dan vervolgens moet gaan onthouden wat ik allemaal gevraagd heb en waar ik al dan niet een antwoord op heb gekregen. Ik ben op het moment overspannen en dan kan ik dat niet goed onthouden en het heeft mij stress.
Zijn antwoord: "Ja, maar ik kan het dus ook niet onthouden."
Je kan dan toch ook zeggen: Sorry dat ik niet gereageerd heb, ik zal de volgende keer en reminder in mijn telefoon zetten.
Dat is toch een meer normale reactie?
Of ben ik nu aan het overdrijven?

Liefs Pee

Lieve allemaal,

Bedankt voor alle reacties!! Fijn!
Ik weet niet hoe je moet quoten en sommige vragen lijken op elkaar dus ik maak er maar even één geheel van.
Ik heb mijn vraag in een opwelling geschreven omdat ik net was getriggerd door zijn verantwoordelijkheid op mij te schuiven. Het is inderdaad niet een goed voorbeeld.
Ik ben wel van mening dat degene die een mail stuurt, niet de verantwoordelijkheid heeft om te controleren of er wel een antwoord komt, zeker niet als er nadrukkelijk bij staat dat je moet reageren. En als je als volwassene weet dat je ADD hebt en daardoor dingen over het hoofd ziet, dan zou je voor jezelf daar een manier in moeten vinden om het wel op orde te krijgen.
Ik moet er wel bij zeggen dat er pas sinds de relatietherapie duidelijk is geworden dat hij ADD heeft. Het is dus vrij vers. Vandaar dat ik de tip gaf dat hij een reminder in zijn telefoon zou kunnen zetten, een tip dus het is niet dat ik voor hem bepaal wat hij moet doen.
En nogmaals, het is geen ruziën, het zijn meer gesprekken met een dood eind ofzo.
Ik vind niet dat ik aan het “micromanagen” ben. Ik heb jarenlange ervaring met een persoon die geen thuis geeft bij al dan niet belangrijke beslissingen.
Om een beter beeld te geven: Wij hebben een zoon met verstandelijke en lichamelijke beperking. Vanaf zijn geboorte hebben we te maken met veel verschillende instanties en specialisten. Die zijn niet op 2 handen te tellen (!)
Dit vraagt veel van een relatie. Dit vraagt ook management, zeker als je ook nog een puberdochter (ook) met ADD hebt. Ik merkte al snel dat als ik niet managede, dat het dan in de soep liep. Maar ik wilde niet de vrouw zijn die alle touwtjes in handen neemt en dan klaagt dat haar man niets doet. Er waren momenten dat ik de touwtjes liet vieren omdat ik niet zo een relatie wilde want het kostte mij veel energie. Maar uiteindelijk waren de kinderen er de dupe van dus ik kón niet anders dan het zelf regelen. Ondertussen paste ik mij ook vaak aan mij ex aan. Mijn dochter zei een keer: “Het lijkt wel of je 3 kinderen hebt.” We konden er op dat moment wel om lachen. Toen zei ik: “Dan wil ik er een vent bij!”

De zorg voor onze kinderen en met name voor onze zoon zal altijd blijven. En wellicht moet ik niet verwachten dat mijn ex daar ook aan bijdraagt. Misschien ga ik hem op den duur niet meer vragen te helpen. Hoe bizar ook want hij is zijn vader! Maar het kost mij veel frustratie en hij zal inderdaad niet opeens veranderen. Hij wil ook geen hulp (wat onze gezamenlijke therapeut wel sterk aanraadde).
Ja, accepteren en de kar trekken. Dat is wat ik al die jaren gedaan heb en waar ik van uitgeput ben geraakt. Ik snap deze reactie heel goed, het zou veel frustratie schelen.
Ik denk dat dat uiteindelijk ook wel weer het geval zal zijn. Maar ik heb aangegeven dat ik het nu even niet kan.
Als het alleen ADD zou zijn geweest zou ik mij daar wellicht aan aangepast kunnen hebben. Maar er speelt veel meer bij mijn ex. En we hebben allemaal onze issues en verleden, we moeten ons allemaal een beetje aanpassen. Maar bij ons was het flink uit balans.
Misschien als ik mij beter voel ga ik dat wel doen. Het feit dat ik mij niet meer hoef aan te passen aan zijn gedrag geeft mij al meer rust dan toen we samen waren dus dan kan ik het in de toekomst misschien beter aan.
Ik weet dat allemaal nog niet.

Ik herken het Stonewall verhaal. Hiervan lees ik ook dat het verschil met gaslighting is, dat gaslighten met opzet wordt gedaan. En wat ik al eerder schreef: dit is niet het geval. Dus het antwoord is inderdaad nee, geen gaslighting. En nee, dat label heb ik hem ook niet gegeven, het was een vraag.
De reden dat ik mij afvroeg of hij gaslight-gedrag heeft, is omdat ik regelmatig op de vraag stuit: Waarom heb ik mij toch altijd zo aangepast? Ik herkende ook het stukje over onzekerheid. Aan het begin van onze relatie had ik een gezond zelfvertrouwen. Daar lijkt nu maar weinig van over te zijn.
Stonewall is precies wat hij ook doet. Hij kan een vraag tijdens een gesprek niet beantwoorden. Gewoon niets zeggen. Ik grapte wel eens: “En wat is daarop uw antwoord?” En dan nog kwam er niets!

Iemand tipt om aan mezelf te werken en niet aan ex te blijven denken. Dat klopt! Vanaf het eerste moment van twijfel aan onze relatie ben ik naar mijzelf gaan kijken. Wat kan ik doen of laten, hoe ziet mijn gedrag eruit in een gesprek?
Op het moment doe ik aan Exposure Therapie. De laatste fase van onze relatie is zo stressvol geweest, dat ik daar nu (pas) klachten van ervaar. Ik noem het overspannen. Maar je kan het ook een vorm van rouwverwerking noemen. Dit is ook het antwoord op de vraag waarom ik na een jaar nog bezig ben met mijn ex. Ik ben pas een half jaar geleden verhuisd, het is in feite nog erg vers. Dat is wel logisch toch, na een relatie van 20 jaar? Dat is niet 1,2,3 gedaan. Dat is een rouwproces.
In Exposure Therapie ga je juist kijken naar wat er voorgevallen is om het een plekje te kunnen geven. En daar hoort ook mijn ex bij. En dat is ook de reden waarom ik nu hier schrijf. Dit helpt mij namelijk enorm met mijn proces. Ik voel het dan weer stromen ofzo.

Door mijn ontzettend lage eigenwaarde op het moment is het van belang om te realiseren dat ik te maken heb gehad met een persoon met behoorlijk wat issues die ik nooit echt heb gezien. Of misschien zag ik ze wel maar probeerde ik altijd zoveel mogelijk naar zijn positieve eigenschappen te kijken.
Ik zeg niet dat ik geen aandeel heb gehad. Het is een combinatie van onze persoonlijkheden.
Het voorbeeld van gebeten worden door een slang ken ik niet. Maar als je gebeten bent door een slang en je wond hebt verzorgd, dan ga je toch de volgende keer beter uitkijken of je niet opnieuw gebeten kan worden?

Nee, ik twijfel niet aan mijn beslissing. Behalve de klachten die ik nu ervaar als gevolg van veel stress, voel ik een enorme rust en dat voelt heel fijn.

Een enorme lap tekst. Heerlijk weer even van mij afgeschreven

Liefs.

S-Groot schreef: ↑

02-09-2024 17:11

Die mening mag je hebben, maar 1. het klopt niet en 2. al zou het kloppen dan nog heb je er helemaal niets aan om in je 'gelijk' te blijven zitten.

1. Het ligt eraan wie wat van wie nodig heeft. Als jij wat van de ander nodig hebt is het jouw verantwoordelijkheid om bij te houden of je al reactie hebt gehad. Heeft de ander wat van jou nodig, dan moet die ander het lekker bijhouden en kun jij het inderdaad over de schutting gooien.
In jullie geval: in beginsel hebben jullie iets van elkaar nodig want het gaat om jullie kind. Maarrrr: door de jaren heen is gebleken dat hij het niet (adequaat) doet en jij het dus oppakt (ten bate van jullie kind). Dus hij heeft eigenlijk niks van jou nodig (hij vindt het niet zo belangrijk) en jij wel van hem (want jij wil het goed geregeld hebben voor kind). Dan kom je dus uit bij: jij hebt iets van hem nodig, dus het is jouw verantwoording om bij te houden of je op tijd je info hebt.
Dat werkt natuurlijk niet in jullie situatie, dat kost jou veel te veel energie (logisch). Dus ga je het anders inrichten om met zo min mogelijk energie en frustratie zoveel mogelijk voor elkaar te krijgen. Dus niet: ik wil potverdorie dat jij het na 20 jaar toch echt gaat oppakken, ik zal aan je blijven trekken al val ik erbij neer! Wel: ik zorg dat ik zo min mogelijk afhankelijk ben van jouw organiseerkunde (en doe dus vooral mededelingen, waarbij ik aangeef dat ik het zo regel tenzij hij het anders wil, dus als hij het laat weten kunnen we ook andere opties kunnen bespreken).

Ik denk gewoon: verzender stuurt, ontvanger antwoordt. Maar misschien ben ik wel véél te simpel

Dit ging over een mail van de diëtiste. Mijn ex heeft de pakbon van de bijvoeding voor onze zoon die bijbesteld moest worden.
Het is belangrijk want hij het iedere dag bijvoeding nodig.
En dit is maar 1 detail van de hele zorgafdeling. En dan heb ik het nog niet eens over school/sportclubjes/ortho en andere "normale" praktische zaken.
Als ik voor ieder contact een extra reminder in mijn agenda moet zetten dan zit mijn agenda wel heel erg vol. En ja, hij is passief maar not a complete moron.
Maar je hebt wel gelijk dat ik er mijn weg in moet gaan vinden. Het is nu óf frustratie óf tering veel werk in mijn eentje.
Misschien geef ik hem de minder destructieve opdrachten.