Psyche
alle pijlers
je lichaam(somvang) accepteren & eetstoornis
maandag 22 juni 2009 om 17:58
Hoi mede-forummers,
Vandaag sprak ik met iemand over dat ik altijd zo graag dunner wil zijn dan ik ben en dat de momenten dat ik dan ook dunner ben, ik altijd strakkere kleren ga dragen en meer met mijn uiterlijk bezig ben om maar in de smaak te vallen bij de mannen.
Maar gek genoeg gaat mijn gevoel van zelfverzekerdheid dan juist omlaag. Ik voel me kwetsbaar in die strakke zgn mooie vrouwtjes-kleren. Ik heb dat nooit begrepen van mezelf: hoezo kwetsbaarder voelen? Ik wil toch juist mooi slank zijn? En nou loop je je een beetje zeikerig slungelig en kwetsbaar te voelen, what the F***?
Na zo'n poosje ga ik altijd weer wat meer eten en kom ik aan tot het gewicht dat volgens mij niet echt door de beugel kan. (heb dus een es)
Vandaag viel ineens het kwartje door het erover gehad te hebben dat ik met dat steeds vinden dat ik teveel vet aan mijn lichaam heb en daarom minder gaan eten om acceptabeler te worden...ik steeds zeg dat ik dus op mijn gewicht waar ik altijd op terug kom, niet door de beugel kan. En dat dat nu wel eens de reden kon zijn dat ik me dan zo extreem kwetsbaar ga voelen voor de mening en beoordeling van anderen...
Duh..en ik maar denken, hoe kan het nou toch dat ik me zoveel sterker onzeker voel als ik op mijn streefgewicht ben?
Nou ben ik dus eigenlijk benieuwd naar of iemand dit herkent, want ik voel me er raar over dat wat ik dacht dat ik wilde qua streefgewicht me juist extra angstig maakt voor beoordeling.
Zou het echt kloppen dat je door te minder te eten zodat je minder gaat wegen, steeds tegen jezelf zegt dat je er niet mag zijn? En wat is dan de oplossing, want ik vind dit nogal een eng idee...moet ik dan mijn dunne-perioden kleding de deur uitdoen?
Moet ik dan echt in dit lijf in bikini?
Als ik normaal eet en niet let op alle kcal of bezuinig op sommige dingen, ben ik ongeveer wat ik nu weeg...en gek genoeg ben ik niet zo blij met mijn hoeveelheid vet op mijn dijen, maar ik voel me nu steviger...de meningen zijn uiteraard belangrijk, maar ik voel me niet meer te kwetsbaar door dat dunne gevoel. Ik weet uberhaupt niet of iemand deze gedachtengang kent of snapt?
Ik heb het idee dat ik nooit kan voldoen aan wat ik een aanvaardbaar mooi vrouwenlichaam vind, omdat het me dan zou dwingen tegen mezelf te zeggen; jij bent niet oke met hoe jij bent/eruit ziet, dus alleen met allerlei gedieet kun je wel voldoen aan de maat 36, die je al zo lang steeds weer nastreeft.
Maar goed, hopelijk kan er op dit topic een uitwisseling plaatsvinden over dit onderwerp, het zou mij volgens mij wel helpen.
Groeten,
Kopje Koffie
Vandaag sprak ik met iemand over dat ik altijd zo graag dunner wil zijn dan ik ben en dat de momenten dat ik dan ook dunner ben, ik altijd strakkere kleren ga dragen en meer met mijn uiterlijk bezig ben om maar in de smaak te vallen bij de mannen.
Maar gek genoeg gaat mijn gevoel van zelfverzekerdheid dan juist omlaag. Ik voel me kwetsbaar in die strakke zgn mooie vrouwtjes-kleren. Ik heb dat nooit begrepen van mezelf: hoezo kwetsbaarder voelen? Ik wil toch juist mooi slank zijn? En nou loop je je een beetje zeikerig slungelig en kwetsbaar te voelen, what the F***?
Na zo'n poosje ga ik altijd weer wat meer eten en kom ik aan tot het gewicht dat volgens mij niet echt door de beugel kan. (heb dus een es)
Vandaag viel ineens het kwartje door het erover gehad te hebben dat ik met dat steeds vinden dat ik teveel vet aan mijn lichaam heb en daarom minder gaan eten om acceptabeler te worden...ik steeds zeg dat ik dus op mijn gewicht waar ik altijd op terug kom, niet door de beugel kan. En dat dat nu wel eens de reden kon zijn dat ik me dan zo extreem kwetsbaar ga voelen voor de mening en beoordeling van anderen...
Duh..en ik maar denken, hoe kan het nou toch dat ik me zoveel sterker onzeker voel als ik op mijn streefgewicht ben?
Nou ben ik dus eigenlijk benieuwd naar of iemand dit herkent, want ik voel me er raar over dat wat ik dacht dat ik wilde qua streefgewicht me juist extra angstig maakt voor beoordeling.
Zou het echt kloppen dat je door te minder te eten zodat je minder gaat wegen, steeds tegen jezelf zegt dat je er niet mag zijn? En wat is dan de oplossing, want ik vind dit nogal een eng idee...moet ik dan mijn dunne-perioden kleding de deur uitdoen?
Moet ik dan echt in dit lijf in bikini?
Als ik normaal eet en niet let op alle kcal of bezuinig op sommige dingen, ben ik ongeveer wat ik nu weeg...en gek genoeg ben ik niet zo blij met mijn hoeveelheid vet op mijn dijen, maar ik voel me nu steviger...de meningen zijn uiteraard belangrijk, maar ik voel me niet meer te kwetsbaar door dat dunne gevoel. Ik weet uberhaupt niet of iemand deze gedachtengang kent of snapt?
Ik heb het idee dat ik nooit kan voldoen aan wat ik een aanvaardbaar mooi vrouwenlichaam vind, omdat het me dan zou dwingen tegen mezelf te zeggen; jij bent niet oke met hoe jij bent/eruit ziet, dus alleen met allerlei gedieet kun je wel voldoen aan de maat 36, die je al zo lang steeds weer nastreeft.
Maar goed, hopelijk kan er op dit topic een uitwisseling plaatsvinden over dit onderwerp, het zou mij volgens mij wel helpen.
Groeten,
Kopje Koffie
woensdag 24 juni 2009 om 10:01
Groentje, leuk dat je reageert! Jij zegt dat eten juist iets is waar je vaak controle over hebt, maar dat ervaar ik andersom.
Ik ervaar juist een controlegebrek qua hoe vaak ik eet. Ik heb het harder nodig om me enigszins goed te kunnen voelen dan dat ik het kan laten staan. En hoe langer de es duurt, hoe minder ik controle lijk te hebben. In het begin, inmiddels 19 jaar geleden, was mijn controle inderdaad om weinig te eten en later nog een aantal perioden, maar al vrij lang voelt dat echt anders.
Ik herken wel het niet fulltime kunnen werken, dat gaat bij mij ook echt niet. Dat gaat ook niet anders meer worden, vrees ik.
En ja, ik heb zeker daarnaast ook nog andere problemen, waar ik veel last van heb. Als ik daarin mijn negatieve gedachten leer meer realistisch te durven maken, dan vind ik dat al heel wat. Van het eventuele oordeel heb ik ook regelmatig last, met name ten opzichte van alle carrieretypjes om me heen.
Feliciaatje: ik ben wel benieuwd naar wat jij als alternatieve en makkelijkere manieren ziet om je beter te voelen dan steeds je negatieve gedachten op de staart te moeten trappen en aanpassen, want dat is inderdaad doodvermoeiend, maar wel wat ik nu probeer. Alle opties zijn welkom! Het topic es-sen is trouwens al ruime tijd niet meer in de lijst te vinden. Er werd weinig/niet meer geschreven, maar wie weet een keer een nieuw topic erover openen.
Runner: ja, accepteren gaat lastig, is wel zo, maar er minder aandacht aan besteden kan ik natuurlijk wel doen. Met mezelf minder de grond in trappen ben ik een start aan het maken.
Groetjes KK
Ik ervaar juist een controlegebrek qua hoe vaak ik eet. Ik heb het harder nodig om me enigszins goed te kunnen voelen dan dat ik het kan laten staan. En hoe langer de es duurt, hoe minder ik controle lijk te hebben. In het begin, inmiddels 19 jaar geleden, was mijn controle inderdaad om weinig te eten en later nog een aantal perioden, maar al vrij lang voelt dat echt anders.
Ik herken wel het niet fulltime kunnen werken, dat gaat bij mij ook echt niet. Dat gaat ook niet anders meer worden, vrees ik.
En ja, ik heb zeker daarnaast ook nog andere problemen, waar ik veel last van heb. Als ik daarin mijn negatieve gedachten leer meer realistisch te durven maken, dan vind ik dat al heel wat. Van het eventuele oordeel heb ik ook regelmatig last, met name ten opzichte van alle carrieretypjes om me heen.
Feliciaatje: ik ben wel benieuwd naar wat jij als alternatieve en makkelijkere manieren ziet om je beter te voelen dan steeds je negatieve gedachten op de staart te moeten trappen en aanpassen, want dat is inderdaad doodvermoeiend, maar wel wat ik nu probeer. Alle opties zijn welkom! Het topic es-sen is trouwens al ruime tijd niet meer in de lijst te vinden. Er werd weinig/niet meer geschreven, maar wie weet een keer een nieuw topic erover openen.
Runner: ja, accepteren gaat lastig, is wel zo, maar er minder aandacht aan besteden kan ik natuurlijk wel doen. Met mezelf minder de grond in trappen ben ik een start aan het maken.
Groetjes KK
woensdag 24 juni 2009 om 16:57
quote:groentje1983 schreef op 23 juni 2009 @ 21:09:
ff offtopic, maar cherise jij hebt toch een kindje nu? Hoe gaat het met hem/haar? en vond je het niet eng om zwanger te zijn wat betreft je steigende gewicht?Yep ze is alweer 6 maanden! Nou ik accepteerde dat het gewicht erbij ging komen; dit had een reden namelijk. Ben juist voor mijn doen los gegaan tijdens te zwangerschap aan alles wat ik lekker vind. Nu komt voor mij de uitdaging om op een gezonde manier de laatste 5 kilo's eraf te krijgen en niet door te schieten. Tot nu toe gaat dat prima. Wat leuk dat je het gevolgd hebt!
ff offtopic, maar cherise jij hebt toch een kindje nu? Hoe gaat het met hem/haar? en vond je het niet eng om zwanger te zijn wat betreft je steigende gewicht?Yep ze is alweer 6 maanden! Nou ik accepteerde dat het gewicht erbij ging komen; dit had een reden namelijk. Ben juist voor mijn doen los gegaan tijdens te zwangerschap aan alles wat ik lekker vind. Nu komt voor mij de uitdaging om op een gezonde manier de laatste 5 kilo's eraf te krijgen en niet door te schieten. Tot nu toe gaat dat prima. Wat leuk dat je het gevolgd hebt!
woensdag 24 juni 2009 om 22:19
Wat ik bedoelde was dat het me makkelijker lijkt dit proces te doorlopen (want idd, dat doe je uiteindelijk toch ook zelf dus staarttrapperij hoort er alsnog bij ) met een therapeut die je ligt en die hier goed bij kan helpen. Het is denk ik fijn om erover te praten, om hulp te krijgen bij het localiseren van de irrationele gedachten en gevoelens, hulp te krijgen bij wat je er mee kunt doen.
Ik weet niet of je al een therapie hiervoor doorlopen hebt? Of iets wat eraan gekoppeld is (zoals bijv de ervaring die je terloops noemde). Alleen al dat aan verwachtingen moeten voldoen kan zo'n enorme valstrik zijn, wie weet zou dat al een deel van het probleem verhelpen wanneer je er hulp bij hebt. Maar goed, ik gok nu ook maar wat.
Ik weet niet of je al een therapie hiervoor doorlopen hebt? Of iets wat eraan gekoppeld is (zoals bijv de ervaring die je terloops noemde). Alleen al dat aan verwachtingen moeten voldoen kan zo'n enorme valstrik zijn, wie weet zou dat al een deel van het probleem verhelpen wanneer je er hulp bij hebt. Maar goed, ik gok nu ook maar wat.
donderdag 25 juni 2009 om 12:02
Hoi KopjeKoffie, ik herken veel uit je post uit mijn es verleden. Jaren an gehad met opname's en therapieën. Ik ben er nu wel een jaar of 2,5 vanaf, in de zin dat ik gewoon weer normaal eet en er niet krampachtig meer in ben. Ik heb ook heel lang vast willen houden aan een veel te laag gewicht, ik wilde mij namelijk juist klein en kwetsbaar voelen. Ik wilde dat ook uitstralen, zelfs nog tot mijn 23ste.Ik wilde graag gezien worden als tenger, dat gaf mij juist een veilig gevoel. Het is alleen niet vol te houden, niet als je ook nog wilt leven daarnaast. Dus na al die jaren was ik het zat, kon niks meer (bmi 14) en was volledig uitgeput. De laatste keer heb ik niet gekozen voor intensieve therapie, ik heb het zelf gedaan met hulp van een psychiater en dietiste en 1x in de week naar een praatgroep in mijn oude kliniek.
Het zelfbeeld is alleen nog wel met ups downs. Meestal kan ik het goed accepteren hoe ik nu ben, soms niet. Ik heb nu een bmi van 18(punt nog wat)en ik heb jaren niet boven de 14 gehad, dus dat is dan best een groot verschil en kan me soms nog wel frustreren, toch kan ik het dan ook weer laten gaan, ik ga niet meer afvallen/niet meer eten omdat ik een dag ontevreden ben. Ik blijf eigenlijk al 2 jaar op dit gewicht, varieert wel met 2-3 kilo af en toe, maar het is nooit uit de spuigaten gelopen zeg maar. Wel zie ik mezelf altijd dikker dan ik klaarblijkelijk ben. Zie ik altijd ergens vet zitten waar het niet echt zit (volgens mijn vriend, ik blijf het wel zien!) en wil ik heel graag slank blijven en absoluut niet dik zijn. Ik eet dus zeker niet alles wat los en vast zit, eet voornamelijk gezond. Ik varieer in maat tussen 36 en 38, ben toch altijd gefrustreerd als die 36 net niet past en ik toch de 38 nodig heb. Dat soort dingen. Tegenover anderen ben ik trouwens helemaal niet zo streng, ik vind vrouwen met rondingen en vormen vaak heel mooi, beoordeel daar mensen ook nooit op, das het kromme. Wel heb ik een voorkeur voor wat ik mooi vind aan een vrouwenlichaam en dat is dus wel vaak het hele (hollywood/modelactige) dunne.
Maar, het grootste verschil met toen en nu: Ik leef nu en ben (over het algemeen) gelukkig en dat is zoveel meer waard. Heb een leuke lieve vriend en die wil ik echt niet kwijt en dat zou best wel eens kunnen gebeuren mocht ik ooit terug vallen, dus dat is geen optie!
Ik hoop dat je eruit komt en dat je inziet dat het leven zo leuk is zonder dat gezeur met eten/gewicht etc.
succes!
Het zelfbeeld is alleen nog wel met ups downs. Meestal kan ik het goed accepteren hoe ik nu ben, soms niet. Ik heb nu een bmi van 18(punt nog wat)en ik heb jaren niet boven de 14 gehad, dus dat is dan best een groot verschil en kan me soms nog wel frustreren, toch kan ik het dan ook weer laten gaan, ik ga niet meer afvallen/niet meer eten omdat ik een dag ontevreden ben. Ik blijf eigenlijk al 2 jaar op dit gewicht, varieert wel met 2-3 kilo af en toe, maar het is nooit uit de spuigaten gelopen zeg maar. Wel zie ik mezelf altijd dikker dan ik klaarblijkelijk ben. Zie ik altijd ergens vet zitten waar het niet echt zit (volgens mijn vriend, ik blijf het wel zien!) en wil ik heel graag slank blijven en absoluut niet dik zijn. Ik eet dus zeker niet alles wat los en vast zit, eet voornamelijk gezond. Ik varieer in maat tussen 36 en 38, ben toch altijd gefrustreerd als die 36 net niet past en ik toch de 38 nodig heb. Dat soort dingen. Tegenover anderen ben ik trouwens helemaal niet zo streng, ik vind vrouwen met rondingen en vormen vaak heel mooi, beoordeel daar mensen ook nooit op, das het kromme. Wel heb ik een voorkeur voor wat ik mooi vind aan een vrouwenlichaam en dat is dus wel vaak het hele (hollywood/modelactige) dunne.
Maar, het grootste verschil met toen en nu: Ik leef nu en ben (over het algemeen) gelukkig en dat is zoveel meer waard. Heb een leuke lieve vriend en die wil ik echt niet kwijt en dat zou best wel eens kunnen gebeuren mocht ik ooit terug vallen, dus dat is geen optie!
Ik hoop dat je eruit komt en dat je inziet dat het leven zo leuk is zonder dat gezeur met eten/gewicht etc.
succes!
donderdag 25 juni 2009 om 22:53
kk, ik had juist het idee dat je wel een vorm van controle had, dacht dat het bij jou zat in voornamelijk lekkere dingen eten en minder gezond als brood omdat je aangaf dat je absoluut zo'n kliniek niet ziet zitten,o mdat je dan al dat saaie brood moet, maar blijkbaar dus verkeerd begrepen, Dan is het nog lastiger idd. slik je nog steeds medicatie? Die kunnen je controle wat betreft eten ook wegnemen he.
en ik denk tegenwoordig bij mensen die negatief klniken als ik parttime werk dat ze gewoon jaloers zijn, want ik heb een vriend die ook werkt, zij niet. vind het erger dat ze bij uwv mij geen wia wilden geven 2 jaar geleden omdat die trut van gakarts dacht dat ik gewoon fulltime kon werken, en dat besliste ze in 10 minuten.
cherise, ja ik miste je op 'ons topic' en toen zag ik je elders posten en las dat je zwanger was. wist van toen nog dat je echt op eetlijstjes leefde. maar super dat het goed met je kleine meid gaat! Wat gaat dat snel, een half jaar al zeg.
en ik denk tegenwoordig bij mensen die negatief klniken als ik parttime werk dat ze gewoon jaloers zijn, want ik heb een vriend die ook werkt, zij niet. vind het erger dat ze bij uwv mij geen wia wilden geven 2 jaar geleden omdat die trut van gakarts dacht dat ik gewoon fulltime kon werken, en dat besliste ze in 10 minuten.
cherise, ja ik miste je op 'ons topic' en toen zag ik je elders posten en las dat je zwanger was. wist van toen nog dat je echt op eetlijstjes leefde. maar super dat het goed met je kleine meid gaat! Wat gaat dat snel, een half jaar al zeg.
dinsdag 30 juni 2009 om 21:35
he groentje,
Tja, ik kan het ook niet precies uitleggen. Ik snaai gewoon de hele dag door en lees veel van die slank-worden boeken en ik heb geen hoog gewicht, maar controle ervaar ik zelf niet meer echt. In het begin van mijn es had ik nog zoiets van: lekker weinig eten enzo en ik heb ook wel het label anorexia gehad, maar zelfs toen had ik mini-vreetbuitjes en later werden dat grote eetbuien en om dat te compenseren ben ik toen begonnen met braken, waar ik inmiddels al een aantal jaren vrij van ben. Maar het idee van controleverlies blijft; al is het op constant iets in mijn mond willen, zoetigheid willen en andere lekkere dingetjes nemen en zijn het geen hoeveelheden waar je steil van achterover slaat, maar over de dag genomen, eet ik vergeleken met kleine snoepers, die een koekje of misschien twee op een dag eten, echt schrikbarende hoeveelheden aan suiker. Ik denk dan ook dat de controle zit in het niet-vreten, maar continu op langzaam tempo doorsnoepen, waardoor ik niet extreem aankom.
Al ben ik de laatste weken wel aangekomen en dat gaat er met mijn huidige patroon ook niet af, omdat ik daarvoor teveel lekkers blijf pakken. Het ging een poosje goed, toen ik een topic over mondhonger had geopend, maar dat was van korte duur en 't was misschien ook een te grote stap voor iemand met een sterke psychologische behoefte aan dat snoepen/snaaien. Maar het is erg lastig om te voelen dat ik ineens een buik heb die vetribbels heeft als ik een strakke broek aanheb..slik. Maar kennelijk niet genoeg motivatie om weer terug naar gecontroleerd eten te kunnen gaan.
Ik heb binnenkort mijn eerste gesprek bij het escentrum en ben er best gespannen voor. Ik heb zelf inmiddels het idee namelijk dat ik het gewoon niet kan leren; normaal eten.
Ik weet ook niet of ik het wel wil om zoveel minder snoep te eten. Ik heb het voor mijn gevoel heel erg nodig...alleen als ik dat hier opschrijf, vinden mensen al snel dat je niet moet zeiken. Toch voel ik het heel duidelijk zo.
Maar genoeg over mij, ik ben namelijk ook heel benieuwd hoe het nu met jouw eetgedrag is en of je nog hulp heb gehad van therapeut of dietist ofzo bij het veranderen, of het lukt en hoe je je erbij voelt...lekker veel vragen!
Groetjes KK
Tja, ik kan het ook niet precies uitleggen. Ik snaai gewoon de hele dag door en lees veel van die slank-worden boeken en ik heb geen hoog gewicht, maar controle ervaar ik zelf niet meer echt. In het begin van mijn es had ik nog zoiets van: lekker weinig eten enzo en ik heb ook wel het label anorexia gehad, maar zelfs toen had ik mini-vreetbuitjes en later werden dat grote eetbuien en om dat te compenseren ben ik toen begonnen met braken, waar ik inmiddels al een aantal jaren vrij van ben. Maar het idee van controleverlies blijft; al is het op constant iets in mijn mond willen, zoetigheid willen en andere lekkere dingetjes nemen en zijn het geen hoeveelheden waar je steil van achterover slaat, maar over de dag genomen, eet ik vergeleken met kleine snoepers, die een koekje of misschien twee op een dag eten, echt schrikbarende hoeveelheden aan suiker. Ik denk dan ook dat de controle zit in het niet-vreten, maar continu op langzaam tempo doorsnoepen, waardoor ik niet extreem aankom.
Al ben ik de laatste weken wel aangekomen en dat gaat er met mijn huidige patroon ook niet af, omdat ik daarvoor teveel lekkers blijf pakken. Het ging een poosje goed, toen ik een topic over mondhonger had geopend, maar dat was van korte duur en 't was misschien ook een te grote stap voor iemand met een sterke psychologische behoefte aan dat snoepen/snaaien. Maar het is erg lastig om te voelen dat ik ineens een buik heb die vetribbels heeft als ik een strakke broek aanheb..slik. Maar kennelijk niet genoeg motivatie om weer terug naar gecontroleerd eten te kunnen gaan.
Ik heb binnenkort mijn eerste gesprek bij het escentrum en ben er best gespannen voor. Ik heb zelf inmiddels het idee namelijk dat ik het gewoon niet kan leren; normaal eten.
Ik weet ook niet of ik het wel wil om zoveel minder snoep te eten. Ik heb het voor mijn gevoel heel erg nodig...alleen als ik dat hier opschrijf, vinden mensen al snel dat je niet moet zeiken. Toch voel ik het heel duidelijk zo.
Maar genoeg over mij, ik ben namelijk ook heel benieuwd hoe het nu met jouw eetgedrag is en of je nog hulp heb gehad van therapeut of dietist ofzo bij het veranderen, of het lukt en hoe je je erbij voelt...lekker veel vragen!
Groetjes KK
