je lichaam(somvang) accepteren & eetstoornis

kort samengevat bedoel je dus:

Als ik afval denk ik aantrekkelijker te zijn,en dat moet ik waarmaken.Vandaar dat ik onzeker ben.

Ben ik op mijn "normale"gewicht, dan ben ik niet aantrekkelijk, dus hoef ik evrder ook geen moeite te doen om ook maar iets waar te maken.



Om t nog evnen verder door te trekken: De kans bestaat dat je met dat hogere gewicht toch aantrekkelijker bent, omdat je niet je uiterste best doet om te zijn wat je niet bent, dus minder krampachtig

Ik herken veel uit je post, maar dan de ik van 10 jaar geleden. Ik ben uiteindelijk in therapie gegaan om te leren wat 'normaal' is. Wat 'mijn' gewicht is (dus normaal eten en kijken wat je gewicht doet). Dat gewicht heb ik geaccepteerd en probeer ik op te blijven. Of ik mezelf dan perfect vind? Nee! Maar dat vind ik met nog 10 kilo eraf ook niet.



Mag ik vragen wat jou 'normale' gewicht is, je gewicht in je strakke-kleding- periode en je gewihct als je weer bent gaan eten? En wat is je lengte daarbij?

Ja eens met Nlies!



Heb eens een verhaal gelezen van een vrouw die echt ontzettend veel overgewicht had, zich ook niet echt verzorgde en gewoon onaantrekkelijk was. Ze had een knop omgezet, is gaan afvallen en had een mooi maatje, mooi lijf en droeg die leuke jurkjes die ze altijd al had willen dragen. En toen kreeg ze ineens aandacht van mannen en voelde ze zich rottig, bang, mannen wilden nu iets van haar terwijl vroeger ze ongestoord om kon gaan met mannen, die vonden haar immers niet aantrekkelijk. Ze noemde haar voormalig vet haar cocon, ofzo. Ze ging er wel weer aan wennen hoor, dat wel en het is ook niet helemaal vergelijkbaar met jouw verhaal (want neem aan dat je geen 80 kilo overgewicht hebt).



Wat ik trouwens wel zelf soms heb, is een ambivalent gevoel wbt mijn uiterlijk. Enerzijds ben ik nu mooi, iets wat ik altijd had willen zijn (want was lelijke puber, geen man die me zag staan), anderzijds word ik nu gek van kerels die je zien en dan zo'n oergevoel aangewakkerd krijgen, terwijl ik denk: hallo-ho, ik heb een innerlijk ja.



Mensen denken soms teveel, niet?

Ik vind het ook vreselijk moeilijk om mijn nieuwe gewicht te accepteren of als mooi te zien.

Maar gek genoeg ken ik ook wel iets in wat je beschrijft.



Een soort laconiek gevoel,of mijn lichaam negeren.

Het is er maar gewoon niet (wat mij vreselijk veel energie kost want het is er natuurlijk wel).



Maar ik voel mij op geen enkel gewicht prettig met mijn lijf.

Mijn lijf en ik zijn vreemden voor elkaar,vijanden.



Of ben ik er mischien gelaten onder?

Ik wil bv absoluut geen nieuwe kleren kopen omdat dit niet mijn gewicht mag zijn en dan moet daar ook niets op gekocht worden.

Maar ondertussen sta ik elke dag jankend voor mijn kast omdat ik nergens meer echt in pas.



Wat kan een mens zichzelf toch kwellen.(al weet ik dat ik het niet ben,maar de stoornis)



Ik heb nu wel een kont en deze week voor het eerst dacht ik toen ik in de spiegel keek...hmmm,niet slecht eigenlijk een kont te hebben.

Als ik dun ben ben ik er wel meer mee bezig maar voel mij dan ook meer mijzelf ....ook weer niet helemaal.

Jee wat is dat moeilijk uit te leggen.

Als jij tot een van die gelukkige mensen behoort die eenmaal op een bepaald gewicht beland, dit zo houden zonder er verder iets aan te doen zou ik daar voor gaan.

Maar de praktijk toont aan dat bijna alle mensen in gewicht toenemen zodra ze eten wat ze willen.

Het is dus voor de meeste mensen onontkoombaar om een bepaald gewicht vast te stellen wat ze het liefste hebben enwaar ze zich goed bij voelen (en dat is meestal confectiemaat 38 of 40) en dat domweg hoe dan ook te handhaven. Het went echt.

Volgens mij zul jij nooit lekker in je vel gaan zitten bij welk gewicht dan ook totdat jij accepteert wie jij bent, accepteert dat die persoon de moeite waard is en van die persoon gaat houden. Ik denk dat dan pas je eetgewoonten rustiger en gestructureerder zullen worden en je je meer thuis zult voelen in je eigen lichaam. Andersom werkt het niet.

Ik begrijp wat je bedoelt, of althans dat denk ik... Als je (veel) minder weegt, dan heb je er zoveel moeite voor gedaan om dat gewicht te bereiken. Maar dan voel je je nog steeds onzeker..niet alleen vanuit jezelf (want die onzekerheid is er altijd en zal er ook altijd blijven hoe dun je ook bent of zult worden!!!) dan met name door "externe factoren". Je wilt dan meer dan anders de bevestiging van anderen, zodat je jezelf op dat gewicht misschien wel kunt accepteren..krijg je die bevestiging niet (vanuit jezelf dan...want anderen kunnen zeggen wat ze willen, je gelooft toch alleen wat je zelf ziet in de spiegel..), dan moet je nog meer gaan afvallen. Snap ik het zo goed? De "kronkel" die ik omschreven heb, zat namelijk in mijn hoofd....niet meer gelukkig! Maar de conclusie die je zelf al min of meer trekt: het maakt niet uit hoe dun je wordt, je blijft tegen jezelf zeggen dat je er niet mag zijn is mijns inziens juist... En dat is inderdaad een heel eng idee!! Heb je hulp (psycholoog)??



Sterkte...

Ik denk dat ik het wel een beetje begrijp. Heb ook lang een es gehad. Ik ben er druk mee bezig geweest en het gaat nu gewoon prima. Er zijn door de jaren heen een hoop kwartjes gevallen maar een heel duidelijke was een paar maanden terug. In de periode dat ik bezig was met mijn vaders begrafenis was mijn moeder er ook en ze gedroeg zich afgrijselijk (zoals ik haar ken maar goed, je hoopt dat iemand zich op zo'n moment een beetje gedraagt). En plots ging ik weer meer eten. Ik wilde dikker worden.



Ik voelde me zo kwetsbaar, alsof mijn huid te dun was. En ik een buffertje nodig had. En ik begreep toen veel beter waarom ik zoveel ben gaan eten in het begin van de puberteit toen ik alleen leefde met mijn moeder en het altijd erg gespannen was.



Wat ik me afvroeg nav je posting, heb je een reden om angstig te worden wanneer je aandacht krijgt van mannen? Waarom is aantrekkelijk gekoppeld aan kwetsbaar? Weet je dat?

Hallo,

aangezien ik mijn acceptatie periode zit, wilde ik ook graag reageren.



Ik herken idd het feit dat je nog onzekerder bent wanneer je 'dunner' bent. Alhoewel ik nog nooit van mijn leven een bmi van 19 gehaald heb, maar dat terzijde. (ik weeg nu een 88 kg bij een lengte van 170 cm, en op mijn zwaarst woog ik 120 , op mijn lichtste 70)



Ik merk wel dat ik nu idd weer in conflict zit met mezelf omdat ik me zo dik voel, en dat ook niet prettig vind. Maar idd wanneer ik 'dun' ben, voel ik me nog dik. Maar dat is denk ik ook een beetje het nare van een eetstoornis.



Is het niet zo dat je eigenlijk je gewicht nooit echt accpeteert? Niet als het 'laag' is en niet als het 'hoog' is?

Wat betreft slanke mensen en hoe leuk en kek ze zijn, dat denk ik idd ook altijd. Maar ik moet merken dat mensen wel degelijk aardiger tegen me zijn wanneeri k 70 weeg, dan toen ik nog 120 kg woog. Terwijl ik trouwens toen geen eetstoornis had, en redelijk gelukkig met mezelf was. na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven ben ik gaan dieeten om maar iets te doen te hebben(je moet je bed uit, speciaal eten kopen, opschrijven in het dagboekje sporten) en weer een beetje een leven op te bouwen. Jammergenoeg is dat daarna doorgeschoten in boulimia. Maar ik denk dat de maatschappij wel wat liever is voor dunne mensen , en dat ze daarom misschien wat leuker lijken te zijn? dit geld denk ik niet als je ooit zwaarder bent geweest, of wanneer jij er van overtuigd bent dat je wel dik bent ook al is dat feitelijk niet zo. Dan voel je je nog steeds niet leuk...Lastig om het goed te verwoorden.

onzekerheid zit tussen je oren en niet in de weegschaal

quote:kopjekoffie schreef op 22 juni 2009 @ 21:25:

Cherise, je vraagt naar mijn gewicht...dat plaats ik hier liever niet, omdat ik dat niet prettig vind. In ieder geval is het qua bmi nu rond de 19 en als ik op het gewenste gewicht zit, zo rond de 18. Volgens mij heb je ook ooit gereageerd op het topic over wat een normaal eetpatroon was. Ik ben wel heel erg benieuwd naar hoe je die ontwikkeling hebt gemaakt van anders gaan denken over je lijf. Wat voor een therapie heb jij gedaan om te leren wat normaal is?



Oh dat kan dat ik daar ook had gereageerd ja. Ik ben in groepsteherapie gegaan bij Centrum Eetstoornissen Ursula. Eerst naar de huisarts gegaan toen ik het echt heel zat was continu met (niet) eten en sporten bezig te zijn. Die verwees me door. Ik ging 1x per week 2 uur in therapie. Kreeg opdrachten en moest gaan werken naar een normaal menu. Dat gaat langzaam en in veilige stapjes. Uiteindelijk ging de knop om; ik wil gewoon normaal zijn. Ik ging normaal eten en mijn gewicht stabiliseerde op een BMI van 21.6. (70 kilo bij 1.80m) Hiervoor hoef ik niets te laten (oke ik moet me niet volproppen, maar dat zit niet in me) en kan ik relaxed omgaan met eten.

En tja, mijn lijf he-le-maal accepteren, ach, dat verlang ik niet. Zolang ik niet walg van mezelf is het goed.



*Je weet dat onder BMI 20 ondergewicht is he?*

Meds: ja, onzekerheid zit niet in je gewicht, dat klopt, maar als je eetgestoorde gedachten in je hoofd hebt, zijn ze er wel mee verweven helaas.



Nee dat is juist de kern van de eetstoornis. De eetgestoorde koppelt geluk aan gewicht, en als ze dat gewicht bereikt is ze nog steeds ongelukkig. Je zou dan moeten denken: goh hier heeft het dus niks mee te maken ik ga het verder onderzoeken in therapie. Maar de eetgestoorde brengt gewoon het streefgewicht verder omlaag. Het is alsof de boodschap wel gehoord wordt maar niet binnenkomt. De ontevredenheid komt niet voort uit je lijf of gewicht en je lost via je lijf of gewicht die ontevredenheid niet op. Je moet dus hulp hebben om te ontdekken waar het dan wel vandaan komt, en ondertussen moet je gedragstherapie hebben om het dwangmatige denken en handelen over eten te stoppen

quote:kopjekoffie schreef op 22 juni 2009 @ 21:25:

Cherise, je vraagt naar mijn gewicht...dat plaats ik hier liever niet, omdat ik dat niet prettig vind. In ieder geval is het qua bmi nu rond de 19 en als ik op het gewenste gewicht zit, zo rond de 18. Volgens mij heb je ook ooit gereageerd op het topic over wat een normaal eetpatroon was. Ik ben wel heel erg benieuwd naar hoe je die ontwikkeling hebt gemaakt van anders gaan denken over je lijf. Wat voor een therapie heb jij gedaan om te leren wat normaal is?



Runner, ik dacht als ik nou eens begin met mezelf accepteren bij mijzelf niet meer te kastijden voor het feit dat mijn gewicht eigenlijk hoger is dan ik het graag zou willen hebben, dan begin ik in ieder geval ergens...dat zou wellicht positief uit kunnen werken...zie jij dat anders dan?



Groll: welke praktijk toont aan dat mensen aankomen als ze eten wat ze willen? Wat versta je daar dan precies onder?

Ik denk niet dat het voor mij zo werkt dat ik een bepaald gewicht moet vaststellen vanuit mijn hoofd, want ik kies toch een gewicht dat lager ligt dan een gewicht waarmee je redelijk onbekommerd kunt eten. Hoe doe jij dat dan? Jij hebt een gewicht vastgesteld waarvoor je op een bepaalde manier moet eten? is dat dieetachtig en houd je dat vol dan? Wat biedt dat specifieke gewicht jou dan, als ik vragen mag?



Iry, wat komt er bij het thema lichaamsomvang en -beleving veel kijken he? Het niet willen kopen op een ander gewicht ken ik wel en ook het wel kopen voor een lager gewicht dat niet komt. Gelukkig doe ik dat niet te vaak, want het is heel frustrerend om zoiets in je kast te hebben. Hoe is het met je eetbuien en nachtritme, is dat nog zoals het een langere tijd terug was? En heb jij nog een therapie gevonden waar je wel hulp kon krijgen ondanks alle eisen die ze stellen overal?

Ik ga voor de es ambulant waarschijnlijk, het lijkt me niet dat ze iets anders bieden, zo extreem is het niet meer, genoeg om er nog dagenlang mee bezig te zijn, maar geen gevaarlijke eindeloze vreet- en braaksessies meer en ook geen ondergewicht.



NLies, dat heb je scherp samengevat. Maar nu mijn grote vraag: hoe ga ik dat veranderen, doe ik dat door mijzelf niet al die eisen op te leggen als ik wel dunner ben of door uberhaupt niet dunner te willen worden meer, omdat ik daarmee al zeg: je moet voldoen aan..? Als jij een idee hebt, hoor ik het graag!



Digitalis, je schrijft dat je het eens bent met Nlies, maar denk jij dan dat ik dat kan veranderen door mezelf niet al die eisen op te leggen als ik wel dunner ben, of door uberhaupt niet dunner te moeten willen worden, omdat ik daarmee dan al zeg dat ik anders niet goed ben..? Ik zou jouw mening ook graag horen! En ja, ik zelf vind het ook eng als mannen alleen maar naar mijn uiterlijk kijken en dat leuk aan mij vinden, want wat nou als ik een keer met een megaverrot hoofd besluit naar de winkel te gaan en zo'n vent ziet me....ben ik dan ineens tot status nul gezakt? Ook speelt het idee dat mensen die er goed, slank en weet ik veel wat uitzien, een bepaalde status hebben, slim zijn, grappig en sociaal competent zijn en zo meer en ik moet daar dan aan kunnen voldoen, maar in feite ben ik niet zo. Nou ja, lekker veel nadenken is niet altijd zo bijster prettig in ieder geval...!



In ieder geval heel fijn dat er al reacties zijn, dan kan ik hier eens verder over nadenken en me een mening vormen.



Groetjes,

Kopje koffie.



Hey Kopjekoffie,



Ik denk dat je jezelf inderdaad niet goed genoeg vindt als je wil afvallen. Iedereen die af wil vallen (of ze nu 150 of 50 kilo wegen) vindt zichzelf op z'n minst op het gebied van gewicht niet goed genoeg, toch? Een BMI van 19, niets meer aan doen meid. Makkelijk gezegd he? Niet zo makkelijk gedaan natuurlijk. Als ik naar mezelf kijk, zit er niet zoveel verschil in een BMI van 18,3 en 18,9. Zie jij dat verschil zelf wel, of focus je je enorm op de getalletjes? Is het meer van "zo, dat heb ik nu maar mooi voor elkaar gekregen" rather than "he, ik ben helemaal slank nu, geweldig!"?



Ik zal zelf bekennen: ik vind mezelf snel te dik. Een ander niet zo snel, trouwens (en he, wat een ander doet moet diegene helemaal zelf wegen, ik heb graatmagere vriendinnen en zwaarlijvige vriendinnen en heb nu nooit gedacht "als die een beetje bijkomt is ze leuker" of "als die nu afvalt gaan we eens lekker de disco in, want met dat gewicht, nee hoor"). Ik heb een BMI van bijna 20 gehad (vond mezelf moddervet, maar ok, rationeel wist ik van niet hoor, alleen concentreert het vet zich altijd op mijn buik, dus hou ik er rekening mee zonder obsessief te doen) en een BMI van 15,9 (en dat heb ik pas een jaar later uitgerekend en ik schrok). Ik vond mezelf niet erg mager maar was verdomd mager. En verdomd blij met de perfecte buik (al is 'ie nu ook gewoon plat, maar ja...), maar pas toen mijn vader zei dat ik er verdomme uitzag als een ingezetene van Auschwitz, toen zag ik pas mijn wangen (heb al hoge jukbeenderen en je kunt je voorstellen hoe het met dat BMI eruit zag..) die ingevallen waren, mijn magere bovenbenen..en ben gaan eten. Vreten eerder. En trots dat ik er 6 kilo had aangegeten.



Ik loop er soms als een echte slons bij en inderdaad, men kijkt minder. Dat vind ik enerzijds stom, anderzijds geniet ik van de rust. Ik haat het commentaar, of het nu positief of negatief is. Die beoordeling vind ik zo stom! Maar het zijn mensen die ik niet ken, mensen die de binnenkant niet zien (en die mogen ze ook niet zien! Want ik voel me niet genoodzaakt mezelf open te stellen die hardop roepen dat ik een lekker wijf ben en vroeger toen ze riepen dat ik een lelijk mokkel was ook niet), en dan denk ik: ach, zielepoot. Maar kijk eens naar vrienden, kijk naar familie, beoordelen ze je anders met een BMIpuntje lager? Houden ze ineens meer van je? Nee toch?



Er goed uit willen zien is volstrekt normaal. Maar voor de grote meerderheid die jouw innerlijk nooit te zien krijgen, waarom? Die 3 kilo op een al gezond gewicht? Als je toch wat liefs voor je lijf wil doen, ga fitnessen voor je conditie of doe aan bodybalance. En dan zie je ook zoveel andere mensen die iets liefs doen voor hun lijf, of ze nu een BMI van 16 hebben of van 36. Omdat je maar 1 lijf hebt, je niet zonder dat lijf kunt en het wat zorg verdient.

En precies Kopjekoffie, op dat werk waar men praatte over dunne vrouwen in negatieve zin wordt het weer duidelijk: men oordeelt altijd gruwelijk. "Jij bent tenminste niet zo dun" zegt gewoon: "IK ben niet zo dun, daar ben ik ontevreden mee, dat uit in naar Kopjekoffie om me zekerder te voelen omdat ik anderen negatief moet bejegenen om mijn eigenwaarde op te krikken." Eigenlijk best sneu, toch?



Ik heb ook zat commentaar gekregen. Het was nooit goed. En weet je, het is voor een hoop mensen nooit goed. Dat is hun eigen diepe onzekerheid en onmacht het niet met zichzelf uit te vechten. "Neem nog wat, jij kan er wel wat vet bij gebruiken" of "nouja, drink je water? ben je aan de lijn ofzo, hahaha". Sja, irritant vind ik het wel, mezelf er wat van aan trekken doe ik niet. Want als ik tien kilo meer zou wegen zou men daar weer wat van zeggen. Ik vind het wel best!



Ik bezit te weinig empathie om medelijden met die mensen te hebben, maar vind het wel sneu dat ze anderen naar beneden moeten duwen om er zelf bovenuit te steken. Maar ben nu wel zeker genoeg van m' lijf (lang geduurd...en soms nog denk ik "bah") om te vragen waarom mensen dat nodig hebben. Effectiever dan een kutopmerking terug te maken (en oef, dat kan ik! ).



Je kunt nooit aan ieders verwachting voldoen. Ik vind bijvoorbeeld mensen met een toffe reishobby leuk, met grove humor, mensen die zich geen fuck aantrekken van de rest, maar he, misschien vindt Miep op de hoek exact het tegenovergestelde leuk. Wie heeft gelijk? Als je geen rare perverse cavianeukster met een fetisj voor afgehakte varkenshoofden bent deep down inside, zal jezelf zijn wel goed genoeg zijn, toch?

Hmm Kopjekoffie, ik weet het niet. Ik was altijd een gespierde spijker, eerst altijd mager (geen heupen en borsten), daarna vrouwelijker (heupen van Moeder Natuur, borsten van de chirurg) en zat lang op een bepaald gewicht (52 kilo). Daarna paar kilo erbij, tot ik afviel wegens een infectie en daar ben ik op blijven steken (wel af en toe ineens zoveel kilo erbij wegens een bepaald medicament, vond ik niet mooi en met zeer veel moeite, wegens aanhoudend hongergevoel, afgevallen en dan het dieptepunt van 45kg) en dan nu schommelend tussen 52 en 54 kilo. Da's minder dan paar jaar terug, maar dit hoort bij me kennelijk. Dus beetje bepaald door de omstandigheden en nu vind ik dat ook een prima gewicht (en wil niet meer aankomen, afvallen ook niet trouwens).



Overigens pas ik qua broeken (draag ze weinig) geen maat 36 met een BMI van 18, zoveel, en ook niet met een BMI van 15,9. Heupen van 91cm, en lange benen (ben zelf niet zo lang hoor). Dus die maat zegt me niet zoveel. En dan kun je uiteraard net op het randje zitten van een bepaalde maat, dus 1 kilo erbij scheelt dan wellicht, maar dat zegt natuurlijk objectief gezien erg weinig.

quote:kopjekoffie schreef op 23 juni 2009 @ 12:47:

Cherise: volgens es-centra is bmi 20 de ondergrens ja, maar voedingscentrum geeft toch echt 18,5 aan als ondergrens en daar zit ik nu boven, dus heb ik toch geen ondergewicht? Ik zie er in ieder geval echt zeker niet uit als iemand met ondergewicht. Maar wat knap dat je zover bent gekomen met je es. Het kan best zijn dat ik zoiets krijg, al heb ik om individueel gevraagd. Maar ik maak me nog heel erg druk om die lijst die je daar moet eten met drie 's morgens en 's middags, terwijl je dan maar weinig beleg mag gebruiken en daar zie ik tegenop. Mijn es zit meer in de kant van veel lekkers eten en weinig van die droge verantwoorde dingen en ik weet dat ik me gewoon niet aan zo'n droog gezond menu wil houden. Was bij jou anders waarschijnlijk omdat je weinig at. Lekker ingewikkeld, he?



Individuele therapie klinkt heel fijn, maar als ik het opnieuw moet doen had ik wéér voor de groep gekozen. Je leert er zo ontzettend veel van anderen, ziet hoe je het niet wil doen, je vormt echt een hechte groep.



De eetlijst; met 3 's morgens en 3 's middags bedoel je boterhammen? Ja je moet in 1e instantie 'saai' gaan eten zoals ze dat noemen. Niet van elk eetmoment een verwenmoment maken. Terug naar de basis. Ik at wel heel weinig, maar wat ik at was een feestje, zeg maar. Snap je? Dus dan is het wel goed om naar de basis terug te gaan, ook als je een lekkerbek bent zoals jij, is dit denk ik de goede manier. En je mag ook 2 crackers ipv 1 boterham bv. Nou ja, genoeg over dit.

Het belangrijkste van deze eetlijst, is dat je met je gewicht op een voor jou lijf, gezond gewicht zal komen. Je set-point. Dat is dan weer een gewicht om aan vast te houden. (Al heb ik wel even gejankt toen )



En idd, onze es zit in een hele andere hoek, maar toch zijn er denk veel overeenkomsten. In mijn groep zaten ook mensen met andere eetstoornissen en we hadden uiteindelijk heel veel met elkaar gemeen.

ik herken er wel veel in. maar weet nu van mezelf dat afvallen niet helpt. want waar stop je? Het is nooit goed genoeg. Nu ben ik sinds 5 jaar zwaarder dan ooit en ik heb nog wel moeite met eten, maar weet dat afvallen me ook niet gelukkiger maakt. Ik ga toch niet snel in bikini, hoe dun ik ook ben (ok dat heeft dan ook met am littekens te maken, waar ik me voor schaam).

Jij hebt ook een andere diagnose toch naast es? Is het bij jou niet en uitvlucht, de es waar je wel controle over kunt hebben?

Ik denk dat het bij mij wel zo werkt nl, ik kan niet veel (niet fulltime werken maar parttime, niemand begrijpt dat), maar door er dun en breekbaar uit te zien denk ik het goed te kunnen maken, wat ook niet helpt, omdat mensen nog steeds oordelen over het feit dat ik parttime werk. Conclusie is dus dat minder eten en wegen niets helpt. door mijn depressie ben ik dus een stukje houvast gaan zoeken en heb iets kunnen vinden waarbij ik niet faal. en ondertussen zeggen tegen mezelf dat ik aantrekkelijker daarvan wordt, maar das dus echt onzin.



nog steeds hou ik graag de controle over mijn gewicht, ik had bv ad waar ik van aankwam en dat kon ik dus niet accepteren, omdat de controle nu lag bij het ad. Nu heb ik een hoger gewicht dan toen ik dat ad slikte, maar nu weet ik dus dat het komt door meer eten, ik beslis zelf of ik aankom.



heb je trouwens iets waarvan je zegt daar ben ik echt goed in?





ff offtopic, maar cherise jij hebt toch een kindje nu? Hoe gaat het met hem/haar? en vond je het niet eng om zwanger te zijn wat betreft je steigende gewicht?

Ik heb het zelf gedaan. Kan er een heel verhaal over gaan typen hoe en het heeft gewerkt. Toch raad ik het je af. Het is zwaar en vermoeiend om telkens je eigen irrationele gedachten en gevoelens op de staart te trappen. En er oplossingen voor te bedenken. Achteraf denk ik dat daar simpelere en betere methoden voor zijn.



Ik heb geen ervaring met therapie hiervoor. Ik geloof dat er een heel topic bestaat voor eetstoornissen, ik vermoed dat daar wel ervaringsdeskundigen rondlopen. Ik heb begrepen dat groepstherapie heel goed kan zijn.



Maar maak een keuze voor jezelf. Het is eng om je hier uit te gaan worstelen. Je vindt toch houvast in deze strijd ook al sloopt hij je ook. Maar het leven is zoveel fijner als je niet altijd met je gewicht, je lichaam bezig bent. Je je waarde kunt zien en haalt uit andere dingen. Jezelf weer leert waarderen en liefhebben met alles erop en eraan.



Het kan echt . Lijkt nu misschien onhaalbaar maar dat is niet zo. Het is een enorme bevrijding.

quote:kopjekoffie schreef op 22 juni 2009 @ 21:25:



Runner, ik dacht als ik nou eens begin met mezelf accepteren bij mijzelf niet meer te kastijden voor het feit dat mijn gewicht eigenlijk hoger is dan ik het graag zou willen hebben, dan begin ik in ieder geval ergens...dat zou wellicht positief uit kunnen werken...zie jij dat anders dan?

Je moet ergens beginnen inderdaad en het is, denk ik, zeker goed om te proberen je gewicht te laten voor wat het is. Maar dat gaat erg moeilijk met een eetstoornis, toch? En die eetstoornis heb je niet voor niks. Maar het is zeker wel goed om te proberen jezelf niet (meer) de grond in te stampen vanwege je gewicht waar je niet tevreden mee bent.