Psyche
alle pijlers
Jong zijn en een depressie krijgen
maandag 16 november 2009 om 16:40
Hoi allemaal,
Ik zit ontzettend met iets. Een tijdje geleden ben ik gediagnostiseerd als zijnde manisch-depressief. Op het begin dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan maar suprise surprise: dat doet het niet. Ik ben nu op het punt dat ik geaccepteerd heb dat ik het heb. Maar het is zo vreselijk lastig.
Het voelt alsof je in een achtbaan zit. Het ene moment denk je: niet zeiken, tsjakka! Alles gaat goed, je moet genieten. Maar een seconde later zit je keihard te huilen omdat het zo slecht met je gaat. Ik weet niet eens of het wel slecht gaat. Of ik mezelf dat aanpraat. Het is in ieder geval vreselijk verwarrend. Voor mij, maar ook voor mijn vriend en familie.
Ik vind het vreselijk moeilijk om om te gaan met emoties die ik eerder nauwelijks voelde, maar die er nu ineens allemaal uitkomen. Ineens ben ik jaloers, wantrouwend, onzeker over mezelf en bang voor de toekomst. Terwijl ik dat eerst nooit was!
De toekomst schrikt me een beetje af omdat je weet dat het nooit over gaat, in therapie kan je er alleen achterkomen hoe je sommige depressieve buien aan kunt zien komen en er mee om kunt gaan.
Ik vroeg me af of er misschien meer meiden zijn die hieraan lijden, of het gehad hebben. Misschien kunnen we hier ervaringen delen en praten over oplossingen/ideeën, want ik denk dat ik daar heel veel aan zou kunnen hebben.
Alvast bedankt voor de reacties!
Ik zit ontzettend met iets. Een tijdje geleden ben ik gediagnostiseerd als zijnde manisch-depressief. Op het begin dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan maar suprise surprise: dat doet het niet. Ik ben nu op het punt dat ik geaccepteerd heb dat ik het heb. Maar het is zo vreselijk lastig.
Het voelt alsof je in een achtbaan zit. Het ene moment denk je: niet zeiken, tsjakka! Alles gaat goed, je moet genieten. Maar een seconde later zit je keihard te huilen omdat het zo slecht met je gaat. Ik weet niet eens of het wel slecht gaat. Of ik mezelf dat aanpraat. Het is in ieder geval vreselijk verwarrend. Voor mij, maar ook voor mijn vriend en familie.
Ik vind het vreselijk moeilijk om om te gaan met emoties die ik eerder nauwelijks voelde, maar die er nu ineens allemaal uitkomen. Ineens ben ik jaloers, wantrouwend, onzeker over mezelf en bang voor de toekomst. Terwijl ik dat eerst nooit was!
De toekomst schrikt me een beetje af omdat je weet dat het nooit over gaat, in therapie kan je er alleen achterkomen hoe je sommige depressieve buien aan kunt zien komen en er mee om kunt gaan.
Ik vroeg me af of er misschien meer meiden zijn die hieraan lijden, of het gehad hebben. Misschien kunnen we hier ervaringen delen en praten over oplossingen/ideeën, want ik denk dat ik daar heel veel aan zou kunnen hebben.
Alvast bedankt voor de reacties!
maandag 16 november 2009 om 16:46
Heb hetzelfde, zit alleen nog pril in de behandelingsfases. Er is nog geen diagnose gesteld, maar heb voor het eerst een eerlijk intake gesprek gehad. Vind het moeilijk om hierover te praten, want het ene moment voel ik dat ik hetzelfde heb, terwijl ik makkelijk over een uur een ander gedachte heb * als dit al een uur duurt* Sterkte meid.....ik kom er nog niet uit......
maandag 16 november 2009 om 16:56
maandag 16 november 2009 om 16:57
Hallo Jeanjacq, ik mag je de spreekwoordelijke hand geven
Voor mij is het belangrijkste dat ik het 'ziektebeeld' heb leren snappen en mijn leven er aan aangepast heb. Ik zal even je hele verhaal lezen en dan reageer ik verder.
Voor mij is het belangrijkste dat ik het 'ziektebeeld' heb leren snappen en mijn leven er aan aangepast heb. Ik zal even je hele verhaal lezen en dan reageer ik verder.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 november 2009 om 17:01
Goedemiddag moon!
Ik dacht dat het topic al uit meerder pagina's bestond, sorry.
N.a.v welke klachten is de diagnose gesteld? Is er opname nodig geweest? (ik ben wel opgenomen geweest, hoop voor jou dat het niet nodig was)
Hoe ziet je leven er nu uit? Heb je werk, studie, een huishouden? Hoelang heb je al relatie?
Wat belangrijk is, is acceptatie. Als je een kutdag hebt, of een kutweek... Dan heb je een kutweek! Dat hoort er nu eenmaal bij.
Als je een goede dag hebt, geniet ervan, maar ga niet meteen je hele huis schoonmaken en een feest plannen s avonds en daarvoor 200 mensen bellen ... houd het rustig.
Ik wilde nog wat schrijven... maar ben het even kwijt, sorry!
Ik dacht dat het topic al uit meerder pagina's bestond, sorry.
N.a.v welke klachten is de diagnose gesteld? Is er opname nodig geweest? (ik ben wel opgenomen geweest, hoop voor jou dat het niet nodig was)
Hoe ziet je leven er nu uit? Heb je werk, studie, een huishouden? Hoelang heb je al relatie?
Wat belangrijk is, is acceptatie. Als je een kutdag hebt, of een kutweek... Dan heb je een kutweek! Dat hoort er nu eenmaal bij.
Als je een goede dag hebt, geniet ervan, maar ga niet meteen je hele huis schoonmaken en een feest plannen s avonds en daarvoor 200 mensen bellen ... houd het rustig.
Ik wilde nog wat schrijven... maar ben het even kwijt, sorry!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 november 2009 om 17:06
Heftig. Hoelang is 'een tijdje geleden'?
Ach, of het nooit over gaat... 't Is maar wat je daar onder verstaat. Als er mee te leven is, is de noodzaak van over gaan ook verdwenen. Ik heb iets wat nooit over gaat, erger nog, het zou weleens slechter kunnen worden maar daar moet je niet in geloven. Als dat gebeurd, dat het 'nooit over gaat', dan is het later vroeg genoeg om daar wakker van te liggen.
Ik begrijp je wel, maar laat je niet van je stuk brengen door de theorie, is mijn punt.
Hoe is jouw diagnose gesteld, en wat was er aan de hand? (verkorte versie mag)
Ach, of het nooit over gaat... 't Is maar wat je daar onder verstaat. Als er mee te leven is, is de noodzaak van over gaan ook verdwenen. Ik heb iets wat nooit over gaat, erger nog, het zou weleens slechter kunnen worden maar daar moet je niet in geloven. Als dat gebeurd, dat het 'nooit over gaat', dan is het later vroeg genoeg om daar wakker van te liggen.
Ik begrijp je wel, maar laat je niet van je stuk brengen door de theorie, is mijn punt.
Hoe is jouw diagnose gesteld, en wat was er aan de hand? (verkorte versie mag)
maandag 16 november 2009 om 18:49
Ik weet dat er mensen zijn die het HEEL ERG hebben. Maar er zijn ook mensen die het veel minder erg hebben. En die hangen meestal niet aan de grote klok dat ze een bipolaire stoornis hebben.
Zo zal Nina hier melden dat ze iemand kent bij wie het heel heftig is.
Als mijn vriendin L hier langskomt, zal ze niet melden dat ze iemand kent die het ook heeft. Ze weet namelijk niet dat ik het heb.
Schrik niet teveel van de mensen die zeggen dat het heel heftig is. Dat kan het zijn inderdaad, maar is het niet altijd.
Zo zal Nina hier melden dat ze iemand kent bij wie het heel heftig is.
Als mijn vriendin L hier langskomt, zal ze niet melden dat ze iemand kent die het ook heeft. Ze weet namelijk niet dat ik het heb.
Schrik niet teveel van de mensen die zeggen dat het heel heftig is. Dat kan het zijn inderdaad, maar is het niet altijd.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 november 2009 om 20:54
Het is een kwestie van accepteren dat het een deel van jezelf is. Ik zeg dit omdat ik zelf al van kleins af aan last heb van depressiviteit (zit in de familie van moeders kant ). Nu ik ouder word kan ik het beter accepteren en merk dat ik er ook anders mee omga. Vroeger kon ik er in blijven hangen en nu ben ik beter en sneller in staat om mezelf een schop onder m'n achterwerk te geven en wat sneller een andere wending aan m'n gevoel te geven maar het zal altijd iets zijn wat ik bij me zal hebben maar neemt niet weg dat ik het wel regelmatig als een belemmering beschouw en dat maakt me soms verdrietig. Maar het goed te behandelen mits je er zelf voor open staat en eraan wil werken.
maandag 16 november 2009 om 21:42
Er zijn langere perioden dat het goed gaat maar er zijn ook periodes dat het meer op de voorgrond is maar ik ben wel beter in staat om het om te buigen, dus misschien beter gezegd ipv vroeger dat somberheid langer aanhield is het nu misschien meer een kwestie dat het wat vaker voorkomt maar niet lang aanhoudt.
dinsdag 17 november 2009 om 11:47
Hoi allemaal,
iklees al een tijdje mee hier op he forum,maar heb maar weinig zelf gepost. Nu doe ik dat toch maar omda ik dit heel erg herken. Ben nu zelf gediagnosticeerd met een depressie, maar heb zelf het vermoeden dat het weleens bipolair zou kunnen zijn. Het is in elk geval goed om hier mee te lezen - en wie weet meer te posten - maar, Moonlight, jouw verhaal over goede en slechte dagen is heel erg waar
Bedankt voor de tip om niet te veel te willen doen als het een keer goed gaat
Mja, zo was het wel weet genoeg denk ik voor nu. Hoop in elk geval dat deze week weer eens een goede wordt, kan het wel gebruiken.
iklees al een tijdje mee hier op he forum,maar heb maar weinig zelf gepost. Nu doe ik dat toch maar omda ik dit heel erg herken. Ben nu zelf gediagnosticeerd met een depressie, maar heb zelf het vermoeden dat het weleens bipolair zou kunnen zijn. Het is in elk geval goed om hier mee te lezen - en wie weet meer te posten - maar, Moonlight, jouw verhaal over goede en slechte dagen is heel erg waar
Bedankt voor de tip om niet te veel te willen doen als het een keer goed gaat
Mja, zo was het wel weet genoeg denk ik voor nu. Hoop in elk geval dat deze week weer eens een goede wordt, kan het wel gebruiken.
dinsdag 17 november 2009 om 14:30
Amara, ik hoop het ook voor je.
Heb je op goede dagen ook dat je 'doorschiet'?
Dat je denkt: ik kan nu wel een vakantie boeken, en even een vriendin bellen, en nog wel één, en vriend X ook nog. En kan vandaag ook meteen bij familie langs want dat komt er steeds niet van, en als ik er dan toch ben kan ik ze meteen wel helpen schilderen?
Als je dat soort dagen hebt (dit alles op één dag dus) is het misschien goed om daar wat inzicht in te krijgen.
Op zo'n dag verbruik je namelijk veel te veel energie / credits en dan heb je kans dat je een paar dagen later weer instort en je down voelt.
Herken je zulke dagen?
Heb je op goede dagen ook dat je 'doorschiet'?
Dat je denkt: ik kan nu wel een vakantie boeken, en even een vriendin bellen, en nog wel één, en vriend X ook nog. En kan vandaag ook meteen bij familie langs want dat komt er steeds niet van, en als ik er dan toch ben kan ik ze meteen wel helpen schilderen?
Als je dat soort dagen hebt (dit alles op één dag dus) is het misschien goed om daar wat inzicht in te krijgen.
Op zo'n dag verbruik je namelijk veel te veel energie / credits en dan heb je kans dat je een paar dagen later weer instort en je down voelt.
Herken je zulke dagen?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 17 november 2009 om 15:49
Dag JeanJaq,
Hier nog iemand die bipolair is. Geen manische periodes, wel hypomaan, en nare depressies. Ik ben drie jaar geleden gediagnosticeerd. Op dat moment (tijdens een depressie) voelde dat als een opluchting: "pfffft... ik BEN niet gek". Ik had op dat moment het gevoel dat ik het leven gewoon niet aankon en nooit zou kunnen. De periode tot nu is een groot acceptatieproces geweest, met medicatie therapie. Veel bang geweest 'dat het terug zou komen' (de depressies) en veel bezig met ritme en regelmaat inbouwen in mijn leven. Inmiddels ben ik drie jaar verder en voel ik me heel goed. Ik doe leuk werk als zelfstandig ondernemer en voel me over het algemeen goed. Ben gelukkig niet meer bang en heb ook ontdekt dat die angst voor de depressie me misschien wel het meest verlamde. Afgelopen zomer ontdekte ik tijdens een wandeling in de bush dat ik weer zin heb in het leven en niet meer denk: 'als het morgen afgelopen is, dan is het wel goed'. Dat was een heel emotioneel moment; ik denk er nog vaak aan terug. Ik heb regelmatig momenten dat het niet zo lekker gaat, maar inmiddels weet ik wat ik dan nodig heb: wel afspraken maken, maar niet teveel; bij dingen die dreigen te blijven liggen hulp inschakelen, niet verstoppen dat het slecht gaat maar erover praten, trouw mijn pilletjes slikken, op tijd naar bed en op tijd opstaan, etc. En ik weet nu zelfs in dit soort periodes dat ze overgaan als ik me maar aan de 'regels' houd.
Kortom, ik weet hoe het is. En dat het hele proces van acceptatie dat je bipolair bent en herstellen van een depressie zwaar is. Maar echt, er is licht aan de horizon!
Veel liefs,
Iebie
Hier nog iemand die bipolair is. Geen manische periodes, wel hypomaan, en nare depressies. Ik ben drie jaar geleden gediagnosticeerd. Op dat moment (tijdens een depressie) voelde dat als een opluchting: "pfffft... ik BEN niet gek". Ik had op dat moment het gevoel dat ik het leven gewoon niet aankon en nooit zou kunnen. De periode tot nu is een groot acceptatieproces geweest, met medicatie therapie. Veel bang geweest 'dat het terug zou komen' (de depressies) en veel bezig met ritme en regelmaat inbouwen in mijn leven. Inmiddels ben ik drie jaar verder en voel ik me heel goed. Ik doe leuk werk als zelfstandig ondernemer en voel me over het algemeen goed. Ben gelukkig niet meer bang en heb ook ontdekt dat die angst voor de depressie me misschien wel het meest verlamde. Afgelopen zomer ontdekte ik tijdens een wandeling in de bush dat ik weer zin heb in het leven en niet meer denk: 'als het morgen afgelopen is, dan is het wel goed'. Dat was een heel emotioneel moment; ik denk er nog vaak aan terug. Ik heb regelmatig momenten dat het niet zo lekker gaat, maar inmiddels weet ik wat ik dan nodig heb: wel afspraken maken, maar niet teveel; bij dingen die dreigen te blijven liggen hulp inschakelen, niet verstoppen dat het slecht gaat maar erover praten, trouw mijn pilletjes slikken, op tijd naar bed en op tijd opstaan, etc. En ik weet nu zelfs in dit soort periodes dat ze overgaan als ik me maar aan de 'regels' houd.
Kortom, ik weet hoe het is. En dat het hele proces van acceptatie dat je bipolair bent en herstellen van een depressie zwaar is. Maar echt, er is licht aan de horizon!
Veel liefs,
Iebie
dinsdag 17 november 2009 om 15:54
Iebie, je post raakt me.
Het gevoel dat het leven gewoon te veel of te groot voor je is.
De angst dat 'het terug komt'.
En ook de momenten dat je denkt: hey ik ben er weer.
Ik was in oktober een beetje aan het snuffelen in een winkel, bij de agenda's van 2010. En toen dacht ik: Dit is de eerste keer dat ik zo ver vooruit durf te kijken. Werd er helemaal ontroerd van.
Is het voor jouw omgeving moeilijk om er mee om te gaan? Ik heb vriendinnen die bijvoorbeeld bepaalde afspraken heel ver vooruit plannen. Dan bedenken ze bijv. vandaag dat ze 15 december naar de film gaan. Ik wil eigenlijk pas in de week zelf beslissen of ik mee ga, dat is soms lastig.
(vind het van de zotten om zo lang van tevoren afspraken te maken, maar dat is gewoon verschil van instelling en dat kan ik natuurlijk bij hen niet veranderen. Moet ik ook niet willen)
Het gevoel dat het leven gewoon te veel of te groot voor je is.
De angst dat 'het terug komt'.
En ook de momenten dat je denkt: hey ik ben er weer.
Ik was in oktober een beetje aan het snuffelen in een winkel, bij de agenda's van 2010. En toen dacht ik: Dit is de eerste keer dat ik zo ver vooruit durf te kijken. Werd er helemaal ontroerd van.
Is het voor jouw omgeving moeilijk om er mee om te gaan? Ik heb vriendinnen die bijvoorbeeld bepaalde afspraken heel ver vooruit plannen. Dan bedenken ze bijv. vandaag dat ze 15 december naar de film gaan. Ik wil eigenlijk pas in de week zelf beslissen of ik mee ga, dat is soms lastig.
(vind het van de zotten om zo lang van tevoren afspraken te maken, maar dat is gewoon verschil van instelling en dat kan ik natuurlijk bij hen niet veranderen. Moet ik ook niet willen)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 17 november 2009 om 20:17
Hey Jeanjaq
Ik ben ook jong en kortgeleden zwaar depressief gediagnostiseerd met kenmerken van boderline. Ik herken heel erg wat je beschrijft, de verwarring zowel voor jezelf als de mensen om je heen. Vind het zelf heel erg moeilijk te accepteren dat ik me voel zoals ik me voel. Ik kan je niet echt tips geven omdat ik zelf ook echt nog aan het begin van dit proces sta. Wel wil ik je veel sterkte wensen!
Ik ben ook jong en kortgeleden zwaar depressief gediagnostiseerd met kenmerken van boderline. Ik herken heel erg wat je beschrijft, de verwarring zowel voor jezelf als de mensen om je heen. Vind het zelf heel erg moeilijk te accepteren dat ik me voel zoals ik me voel. Ik kan je niet echt tips geven omdat ik zelf ook echt nog aan het begin van dit proces sta. Wel wil ik je veel sterkte wensen!
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 17 november 2009 om 20:56
Ik had vandaag echt een super dag. Heerlijke dag op het werk met leuke collega's maar het laatste uur werd het me toch lastig. Ineens benauwen al je collega's je en wil je zo snel mogelijk weg om op de fiets te springen.
Daar kwam ineens weer alles eruit, heb met muziek op een potje zitten janken op de fiets naar huis. Dan moet het er gewoon weer even uit!
Het stomme is: er is niks. Alles gaat opzich prima maar toch voel je je alsof je het zo vreselijk moeilijk hebt.
Je ziet het gewoon niet zitten. En je hoopt dat het ooit weer over gaat.
Toch maar even mijn vriend gebeld: hij zegt ook, denk nou even aan jezelf. Maak je niet druk over mij (doordat het niet goed gaat, twijfel je ineens overal aan), denk even alleen aan jezelf. Ga aan jezelf denken, probeer rustig te worden. En bel morgen even of het opschiet met die therapie.
Het komt ook wel weer goed, maar soms is het zo vreselijk moeilijk.
Daar kwam ineens weer alles eruit, heb met muziek op een potje zitten janken op de fiets naar huis. Dan moet het er gewoon weer even uit!
Het stomme is: er is niks. Alles gaat opzich prima maar toch voel je je alsof je het zo vreselijk moeilijk hebt.
Je ziet het gewoon niet zitten. En je hoopt dat het ooit weer over gaat.
Toch maar even mijn vriend gebeld: hij zegt ook, denk nou even aan jezelf. Maak je niet druk over mij (doordat het niet goed gaat, twijfel je ineens overal aan), denk even alleen aan jezelf. Ga aan jezelf denken, probeer rustig te worden. En bel morgen even of het opschiet met die therapie.
Het komt ook wel weer goed, maar soms is het zo vreselijk moeilijk.
dinsdag 17 november 2009 om 22:17
Hallo dames, ik heb me ook al even aangekondigd bij 'Depressie en vragen'. Heb zelf licht tot matige bipolaire stoornis, zit al 2 jaar in een moeilijke tijd en ben momenteel helemaal net een flipperkast nu mijn relatie uit is. Ene moment weet ik dat ik het wel red alleen en doe hele sterke dingen, minuut later loop ik te janken alsof mijn leven voorbij is en zo voelt het dan ook. Dus eigenlijk een beetje zoals jou dag vandaag, Jeanjacq.quote:Moonlight82 schreef op 17 november 2009 @ 15:54:
Iebie, je post raakt me.
[...] Ik wil eigenlijk pas in de week zelf beslissen of ik mee ga, dat is soms lastig.
@Iebie, inderdaad mooi bericht!
@Moonlight, ik herken dat. Normaal gesproken wil ik ook maanden van te voren alles volplannen, maar heb wel geleerd dat ik daar voorzichtig mee moet zijn. Alles afzeggen als er toevallig weer een dip langs schuift is ook vervelend. Maar alle afspraken onder voorbehoud maken vind ik ook niet leuk, alsof je er bij voorbaat geen zin in heb terwijl ik juist graag enthousiast ben. Blijft voorlopig dus nog even schipperen. Hebben jullie nog tips?
Iebie, je post raakt me.
[...] Ik wil eigenlijk pas in de week zelf beslissen of ik mee ga, dat is soms lastig.
@Iebie, inderdaad mooi bericht!
@Moonlight, ik herken dat. Normaal gesproken wil ik ook maanden van te voren alles volplannen, maar heb wel geleerd dat ik daar voorzichtig mee moet zijn. Alles afzeggen als er toevallig weer een dip langs schuift is ook vervelend. Maar alle afspraken onder voorbehoud maken vind ik ook niet leuk, alsof je er bij voorbaat geen zin in heb terwijl ik juist graag enthousiast ben. Blijft voorlopig dus nog even schipperen. Hebben jullie nog tips?
dinsdag 17 november 2009 om 22:49
Suzka, fijn dat er herkenning is 
Afspraken maken voor overdag gaat nog, bij mij. Als ik nu plan dat ik op 10 januari met een vriendin ga lunchen, bijvoorbeeld, dan kan ik dat waarschijnlijk wel laten doorgaan.
Een stapavond plannen vind ik lastiger. Soms heb ik weken waarin ik slecht slaap en dan vind ik het rot om op zaterdag om 23.30 ergens af te spreken, dan wil ik in bed liggen rond die tijd. (Stom ook dat die dingen zo laat beginnen).
Dan houd ik meestal toch in het midden of ik mee ga. En laat één of twee dagen van tevoren weten wat ik doe.
Of ik zeg mee te gaan en kan nog besluiten het af te zeggen. Dat gebeurt anderen ook wel eens, dat ze het betreffende weekend eigenlijk te moe zijn, maar het is wel lastig. Zeg ook wel eens dat ik last heb van mijn darmen (heb gevoelige darmen, maar meestal niet zoveel last dat ik iets moet afzeggen) en daarom thuis blijf. Eigenlijk niet zo netjes maar het voorkomt dat ik van alles moet gaan uitleggen.
Laatst bijvoorbeeld ging ik mee naar een feest maar wilde niet lang blijven (dag erna ook weer verplichtingen). Dus de keuze was voor mij: niet gaan of kort gaan.
Dan vraagt met name één vriendin toch steeds of ik het niet jammer vind om zo vroeg weg te gaan (Nee, ik wil graag even slapen). En de week erna informeerde ze of ik weer wat was opgeknapt. (Ik weet niet.. misschien heb ik gezegd dat ik niet zo lekker was? )
Nouja, die vriendin begrijpt het gewoon niet zo, soms.
Alles afzeggen als er een dip komt is inderdaad heel vervelend. Gelukkig weet ik de activiteiten nu beter te doseren.
Het wordt nog een uitdaging om een eventuele volgende keer eerlijk te zijn over de reden van afzeggen. Ik zeg soms gewoon: ziek, als ik depressief ben. Het zou netter zijn om iets meer uitleg te geven, aan sommige mensen.
Afspraken maken voor overdag gaat nog, bij mij. Als ik nu plan dat ik op 10 januari met een vriendin ga lunchen, bijvoorbeeld, dan kan ik dat waarschijnlijk wel laten doorgaan.
Een stapavond plannen vind ik lastiger. Soms heb ik weken waarin ik slecht slaap en dan vind ik het rot om op zaterdag om 23.30 ergens af te spreken, dan wil ik in bed liggen rond die tijd. (Stom ook dat die dingen zo laat beginnen).
Dan houd ik meestal toch in het midden of ik mee ga. En laat één of twee dagen van tevoren weten wat ik doe.
Of ik zeg mee te gaan en kan nog besluiten het af te zeggen. Dat gebeurt anderen ook wel eens, dat ze het betreffende weekend eigenlijk te moe zijn, maar het is wel lastig. Zeg ook wel eens dat ik last heb van mijn darmen (heb gevoelige darmen, maar meestal niet zoveel last dat ik iets moet afzeggen) en daarom thuis blijf. Eigenlijk niet zo netjes maar het voorkomt dat ik van alles moet gaan uitleggen.
Laatst bijvoorbeeld ging ik mee naar een feest maar wilde niet lang blijven (dag erna ook weer verplichtingen). Dus de keuze was voor mij: niet gaan of kort gaan.
Dan vraagt met name één vriendin toch steeds of ik het niet jammer vind om zo vroeg weg te gaan (Nee, ik wil graag even slapen). En de week erna informeerde ze of ik weer wat was opgeknapt. (Ik weet niet.. misschien heb ik gezegd dat ik niet zo lekker was? )
Nouja, die vriendin begrijpt het gewoon niet zo, soms.
Alles afzeggen als er een dip komt is inderdaad heel vervelend. Gelukkig weet ik de activiteiten nu beter te doseren.
Het wordt nog een uitdaging om een eventuele volgende keer eerlijk te zijn over de reden van afzeggen. Ik zeg soms gewoon: ziek, als ik depressief ben. Het zou netter zijn om iets meer uitleg te geven, aan sommige mensen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 18 november 2009 om 22:09
Ik lees vaak forums, maar toen ik dit las besloot ik me om aan te melden op dit forum.
De dingen die moonlight schrijft zijn zo herkenbaar. Het leek net of mijn eigen verhaal hierboven stond.
Sinds kort weet ook ik dat ik depressief ben, jaren heb ik al mijn verdriet verdrongen. Nooit praatte ik er met iemand over. Ik probeerde me vrolijk te tonen, maar van binnen.. was ik erg verdrietig. Mensen begonnen dit te merken. Namen afstand, ik was nergens meer bij.. ze vonden me saai. Dit maakte me nog somberder. Ik kwam in die cirkel terecht dat ik niets meer deed en niet meer wilde doen. Elke dag voel je je zo rot en je moet om alles huilen. Het werd erger en erger, gelukkig heb ik de stap 4 weken geleden gemaakt en heb ik het er voor het eerst uitgegooid. Wat een opluchting, een kleine stap. Maar wel een goede! Het delen met iemand is beter dan het voor jezelf te houden
De dingen die moonlight schrijft zijn zo herkenbaar. Het leek net of mijn eigen verhaal hierboven stond.
Sinds kort weet ook ik dat ik depressief ben, jaren heb ik al mijn verdriet verdrongen. Nooit praatte ik er met iemand over. Ik probeerde me vrolijk te tonen, maar van binnen.. was ik erg verdrietig. Mensen begonnen dit te merken. Namen afstand, ik was nergens meer bij.. ze vonden me saai. Dit maakte me nog somberder. Ik kwam in die cirkel terecht dat ik niets meer deed en niet meer wilde doen. Elke dag voel je je zo rot en je moet om alles huilen. Het werd erger en erger, gelukkig heb ik de stap 4 weken geleden gemaakt en heb ik het er voor het eerst uitgegooid. Wat een opluchting, een kleine stap. Maar wel een goede! Het delen met iemand is beter dan het voor jezelf te houden
vrijdag 20 november 2009 om 12:59
@Moonlight. Herkenbaar wat je schrijft. Ik ben vanaf het begin heel eerlijk over mijn bipolariteit. Zowel mijn familie, vrienden als collega's weten dit. In de periode dat ik nog heel instabiel en depri was en ik een afspraak maakte met mensen zei ik het er altijd bij: leuk om af te spreken, maar het kan zijn dat ik me op die dag niet zo goed voel, dus ik houd nog even een slag om de arm. Ik heb ontdekt dat mensen dat heel goed accepteren en snappen, als je maar duidelijk bent. "Smoesjes" houd je op een gegeven moment niet meer vol: als je die te vaak gebruikt levert dat meer onvrede en onbegrip op aan de andere kant dan eerlijkheid. Althans, zo was het bij mij. Daarnaast heeft een goede vriendin mij ook heel erg geholpen. Want soms als je depressief bent wil je het liefst thuis zitten met een dekentje op de bank en slapen. Terwijl je weet dat het belangrijk is om ook de deur uit te gaan en sociale contacten te hebben. Als ik zo'n "ik wil niet ik kan niet" gevoel had en alles wilde afzeggen belde ik haar en besprak ik met haar wat slim was om te doen. Wat wel, wat niet. En soms zei zij dan dat ik volgens haar wel even moest gaan. Omdat ik haar heel erg vertrouw deed ik dat dan ook. Zij is ook bipolair, al heel lang geleden gediagnosticeerd, en weet 'hoe het werkt'. Zo'n klankbord dat heel laagdrempelig was voor mij heeft me ook erg geholpen. Tot slot: ik slik antidepressiva, citalopram. Volgens de psychiater is het slim om die te blijven slikken, in elk geval zeven jaar lang. Als je binnen de zeven jaar stopt is de kans dat je weer depressief wordt heel groot. Na zeven jaar zijn bepaalde verbindingen in je hersenen die elke keer als je depressief bent beschadigd worden weer wat hersteld waardoor je weerbaarder bent tegen depressies. Dan zou ik kunnen uittesten hoe het is zonder medicijnen. Maar voor nu voelt het rustig om ze gewoon te slikken. Over 5 jaar kijken we wel weer verder.
vrijdag 20 november 2009 om 13:30
@Iebie, hier hetzelfde verhaal!
Sinds de diagnose anderhalf jaar geleden weet ik dat ik niet 'gewoon een slappeling' ben, maar een ziekte heb die mijn mogelijkheden beperkt. Daar ben ik vanaf het begin heel open over geweest tegen collega's en vrienden. Was wel spannend hoe mensen zouden reageren op zo'n vage kwaal, maar ik merk ook dat ik heel veel begrip krijg!
Doordat ik eerlijk vertel dat dit een lastige ziekte is, maar er soms ook grapjes over maak kunnen anderen er ook makkelijker en luchtiger mee om gaan. Ze zien dat ik mijn best doe om er zoveel mogelijk bij te zijn en ze weten waarom ik op feestjes meestal als eerste weg moet en afspraken onder voorbehoud zijn. Zij vinden dat niet leuk, maar begrijpen ook dat het voor mij nog minder leuk is. Na een slechtere periode (lees: periode van afwezigheid) zijn ze juist blij dat ik er dan tóch weer bij ben. Ook mijn collega's reageerden er prima op. Misschien nemen ze het voor kennisgeving aan omdat ik op het werk normaal functioneer, ik ben er alleen minder vaak. Ik kreeg vorige week zelfs nog een compliment van mijn leidinggevende dat ik er zo goed mee omga en vooral probeer mee te denken wat ik wél kan.
Ik moet bekennen dat ik het wel steeds moeilijker ga vinden, want het wordt toch een eentonig verhaal om altijd maar moe te zijn. Ik heb zelf soms het gevoel dat ik wel weer eens 'gewoon lekker normaal' wil doen, dus dat zullen anderen vast ook wel een over mij denken. Hoewel ik die signalen niet krijg, dus misschien valt het ook wel mee en accepteert men (beter dan ikzelf) dat ik buiten mijn schuld een onbetrouwbare factor bij ben.
Kortom: ik heb echt goede ervaringen met open en eerlijk zijn zonder me ervoor te schamen dat ik minder kan en pillen moet slikken. Wat dat betreft zijn wij niet anders dan mensen met andere (tastbaardere) ziektes.
Sinds de diagnose anderhalf jaar geleden weet ik dat ik niet 'gewoon een slappeling' ben, maar een ziekte heb die mijn mogelijkheden beperkt. Daar ben ik vanaf het begin heel open over geweest tegen collega's en vrienden. Was wel spannend hoe mensen zouden reageren op zo'n vage kwaal, maar ik merk ook dat ik heel veel begrip krijg!
Doordat ik eerlijk vertel dat dit een lastige ziekte is, maar er soms ook grapjes over maak kunnen anderen er ook makkelijker en luchtiger mee om gaan. Ze zien dat ik mijn best doe om er zoveel mogelijk bij te zijn en ze weten waarom ik op feestjes meestal als eerste weg moet en afspraken onder voorbehoud zijn. Zij vinden dat niet leuk, maar begrijpen ook dat het voor mij nog minder leuk is. Na een slechtere periode (lees: periode van afwezigheid) zijn ze juist blij dat ik er dan tóch weer bij ben. Ook mijn collega's reageerden er prima op. Misschien nemen ze het voor kennisgeving aan omdat ik op het werk normaal functioneer, ik ben er alleen minder vaak. Ik kreeg vorige week zelfs nog een compliment van mijn leidinggevende dat ik er zo goed mee omga en vooral probeer mee te denken wat ik wél kan.
Ik moet bekennen dat ik het wel steeds moeilijker ga vinden, want het wordt toch een eentonig verhaal om altijd maar moe te zijn. Ik heb zelf soms het gevoel dat ik wel weer eens 'gewoon lekker normaal' wil doen, dus dat zullen anderen vast ook wel een over mij denken. Hoewel ik die signalen niet krijg, dus misschien valt het ook wel mee en accepteert men (beter dan ikzelf) dat ik buiten mijn schuld een onbetrouwbare factor bij ben.
Kortom: ik heb echt goede ervaringen met open en eerlijk zijn zonder me ervoor te schamen dat ik minder kan en pillen moet slikken. Wat dat betreft zijn wij niet anders dan mensen met andere (tastbaardere) ziektes.
vrijdag 20 november 2009 om 13:37
Klinkt misschien tegenstrijdig als je mijn laatste 2 berichtjes leest. Ik bedoel te zeggen dat ik het zelf wel heel moeilijk vind om alle afspraken onder voorbehoud te maken, vooral als je ergens vooraf moet reserveren of als er echt op je gerekend wordt. Maar dat anderen daar tot nu toe niet moeilijk over doen omdat ze weten waarom dat zo is.
zaterdag 21 november 2009 om 14:19
Als ik jullie verhalen lees is er een ding dat ik helemaal niet herken: het altijd moe zijn en niet naar afspraken willen gaan.
Dat heb ik juist helemaal niet. Ik prop het liefst zoveel mogelijk afspraken in mijn dagen, ga van de een naar de ander en doe ontzettend veel.
Zóveel dat het af en toe niet meer gezond is. Zo heb ik 5 bijbanen naast mijn studie, vriendje, veel vrienden: en alles gaat prima. Lijkt, behalve op relationeel gebied. Want dat is toch het gebied waar alles 'eruit' komt als het ware.
Toch kan ik na een dag helemaal instorten. Ook relativeringsvermogen is me vreemd, dat had ik vroeger al. Me super druk maken om alles wat er gebeurde, al stelde het niks voor.
Maar het lijkt wel alsof je verslaafd bent aan negatieve gedachten ofzo (heeft iemand gisteren Sara Kroos bij Ivo Niehe gezien? Zij verwoordde het heel treffend), want je kunt ook proberen gewoon níet aan die slechte dingen te denken. Maar elke keer als je even niets doet of vijf minuten pauze hebt ga je bijna automatisch weer met je hoofd naar de negatieve dingen. Pff, ik wil dat niet meer! Ik wil zo graag weer net zo vrolijk zijn als eerst.
Dat heb ik juist helemaal niet. Ik prop het liefst zoveel mogelijk afspraken in mijn dagen, ga van de een naar de ander en doe ontzettend veel.
Zóveel dat het af en toe niet meer gezond is. Zo heb ik 5 bijbanen naast mijn studie, vriendje, veel vrienden: en alles gaat prima. Lijkt, behalve op relationeel gebied. Want dat is toch het gebied waar alles 'eruit' komt als het ware.
Toch kan ik na een dag helemaal instorten. Ook relativeringsvermogen is me vreemd, dat had ik vroeger al. Me super druk maken om alles wat er gebeurde, al stelde het niks voor.
Maar het lijkt wel alsof je verslaafd bent aan negatieve gedachten ofzo (heeft iemand gisteren Sara Kroos bij Ivo Niehe gezien? Zij verwoordde het heel treffend), want je kunt ook proberen gewoon níet aan die slechte dingen te denken. Maar elke keer als je even niets doet of vijf minuten pauze hebt ga je bijna automatisch weer met je hoofd naar de negatieve dingen. Pff, ik wil dat niet meer! Ik wil zo graag weer net zo vrolijk zijn als eerst.
zondag 22 november 2009 om 14:29
@Jeanjacq, ik herken jou verhaal wel hoor! Ik heb ook periodes in mijn leven gehad waarin ik altijd (onder)weg was, alleen al 20.000 km per jaar reed voor vrienden- en familiebezoek en in de weekenden zelden mijn eigen bed zag. Lekker doorrennen onder het motto 'ik ga dus ik besta'! Je schrijft zelf al dat het 'af en toe niet meer gezond is'. Dat kan kloppen: waarschijnlijk heb je te maken met de prettige (hypomane) kant van onze ziekte. Ik zou zeggen: geniet er gewoon van, compenseert een beetje dat je er op andere momenten veel last van kan hebben.
Je schrijft ook dat je soms helemaal kan instorten. Volgens mij is die eindeloze vermoeidheid waarover anderen en ik schrijven alleen een andere balans tussen actief zijn en instorten. Ik doe nu namelijk ook alles voor 120% en mijn omgeving kent mij nog steeds als enthousiast en energiek. Ik stort alleen sneller in, sluit me vaker op in mijn huisje en spreek nu dus op voorhand al minder af om de terugslag te kunnen opvangen. Vergelijkbaar met wat Moonlight eerder al schreef:
quote:Moonlight82 schreef op 16 november 2009 @ 18:49:
Als mijn vriendin L hier langskomt, zal ze niet melden dat ze iemand kent die het ook heeft. Ze weet namelijk niet dat ik het heb. Ik heb het idee dat die balans van het ene op het andere moment weer anders kan zijn. Nu mijn relatie uit is merk ik dat ik ineens meer kracht en energie heb om toch leuke dingen te doen en niet thuis te gaan zitten kniezen. Nu hopen dat ik dit een poosje volhou, want een beetje hypomanie kan ik nu wel gebruiken!
Je schrijft ook dat je soms helemaal kan instorten. Volgens mij is die eindeloze vermoeidheid waarover anderen en ik schrijven alleen een andere balans tussen actief zijn en instorten. Ik doe nu namelijk ook alles voor 120% en mijn omgeving kent mij nog steeds als enthousiast en energiek. Ik stort alleen sneller in, sluit me vaker op in mijn huisje en spreek nu dus op voorhand al minder af om de terugslag te kunnen opvangen. Vergelijkbaar met wat Moonlight eerder al schreef:
quote:Moonlight82 schreef op 16 november 2009 @ 18:49:
Als mijn vriendin L hier langskomt, zal ze niet melden dat ze iemand kent die het ook heeft. Ze weet namelijk niet dat ik het heb. Ik heb het idee dat die balans van het ene op het andere moment weer anders kan zijn. Nu mijn relatie uit is merk ik dat ik ineens meer kracht en energie heb om toch leuke dingen te doen en niet thuis te gaan zitten kniezen. Nu hopen dat ik dit een poosje volhou, want een beetje hypomanie kan ik nu wel gebruiken!
