Psyche
alle pijlers
Jong zijn en een depressie krijgen
maandag 16 november 2009 om 16:40
Hoi allemaal,
Ik zit ontzettend met iets. Een tijdje geleden ben ik gediagnostiseerd als zijnde manisch-depressief. Op het begin dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan maar suprise surprise: dat doet het niet. Ik ben nu op het punt dat ik geaccepteerd heb dat ik het heb. Maar het is zo vreselijk lastig.
Het voelt alsof je in een achtbaan zit. Het ene moment denk je: niet zeiken, tsjakka! Alles gaat goed, je moet genieten. Maar een seconde later zit je keihard te huilen omdat het zo slecht met je gaat. Ik weet niet eens of het wel slecht gaat. Of ik mezelf dat aanpraat. Het is in ieder geval vreselijk verwarrend. Voor mij, maar ook voor mijn vriend en familie.
Ik vind het vreselijk moeilijk om om te gaan met emoties die ik eerder nauwelijks voelde, maar die er nu ineens allemaal uitkomen. Ineens ben ik jaloers, wantrouwend, onzeker over mezelf en bang voor de toekomst. Terwijl ik dat eerst nooit was!
De toekomst schrikt me een beetje af omdat je weet dat het nooit over gaat, in therapie kan je er alleen achterkomen hoe je sommige depressieve buien aan kunt zien komen en er mee om kunt gaan.
Ik vroeg me af of er misschien meer meiden zijn die hieraan lijden, of het gehad hebben. Misschien kunnen we hier ervaringen delen en praten over oplossingen/ideeën, want ik denk dat ik daar heel veel aan zou kunnen hebben.
Alvast bedankt voor de reacties!
Ik zit ontzettend met iets. Een tijdje geleden ben ik gediagnostiseerd als zijnde manisch-depressief. Op het begin dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan maar suprise surprise: dat doet het niet. Ik ben nu op het punt dat ik geaccepteerd heb dat ik het heb. Maar het is zo vreselijk lastig.
Het voelt alsof je in een achtbaan zit. Het ene moment denk je: niet zeiken, tsjakka! Alles gaat goed, je moet genieten. Maar een seconde later zit je keihard te huilen omdat het zo slecht met je gaat. Ik weet niet eens of het wel slecht gaat. Of ik mezelf dat aanpraat. Het is in ieder geval vreselijk verwarrend. Voor mij, maar ook voor mijn vriend en familie.
Ik vind het vreselijk moeilijk om om te gaan met emoties die ik eerder nauwelijks voelde, maar die er nu ineens allemaal uitkomen. Ineens ben ik jaloers, wantrouwend, onzeker over mezelf en bang voor de toekomst. Terwijl ik dat eerst nooit was!
De toekomst schrikt me een beetje af omdat je weet dat het nooit over gaat, in therapie kan je er alleen achterkomen hoe je sommige depressieve buien aan kunt zien komen en er mee om kunt gaan.
Ik vroeg me af of er misschien meer meiden zijn die hieraan lijden, of het gehad hebben. Misschien kunnen we hier ervaringen delen en praten over oplossingen/ideeën, want ik denk dat ik daar heel veel aan zou kunnen hebben.
Alvast bedankt voor de reacties!
maandag 23 november 2009 om 10:22
@Jeanjacq, net als Suzka herken ik jouw verhaal ook. Ik was er ook zo eentje die honderdduizend dingen tegelijk doet, nooit thuis was, altijd van afspraak naar afspraak rende en daar van genoot. Maar ik heb geleerd dat dat niet zo goed voor me is. Net als jij stort ik dan na een tijdje in, of groeien dingen boven mijn hoofd als ik niet hypomaan of gewoon vrolijk en energiek ben. En als dingen eenmaal boven mijn hoofd groeien is de kans op depressie weer groter. Dus heb nu iets meer rust. Als je mijn agenda zou zien zou je dat overigens niet zeggen hoor, mijn levenstempo ligt nog steeds vele malen hoger dan menigeen. Maar ik zorg er in elk geval voor dat ik regelmatig een avond alleen op de bank zit. En zeker ook in het weekeinde een dag vrij houd voor mezelf (of voor mij en vriend, tegenwoordig). Als ik twee afspraken 's avonds heb door de week zet ik door de rest van de avonden een streep. Heb nog steeds niet helemaal de goede balans gevonden, maar het gaat de goede kant op. Zeker sinds ik heb besloten niet meer te werken in het weekeinde. Dan kan ik dus echt bijtanken. Helemaal het verhaal van Suzka dus! Weet je, het zal ook altijd opletten blijven, maar dat zie ik ook bij vrienden die niet bipolair zijn 
.
.
maandag 23 november 2009 om 10:48
Wat fijn dat jullie dat ook herkennen! Soms zijn je gevoelens zo verwarrend en voel je je heel alleen, terwijl het best veelvoorkomend is. Raar eigenlijk.
Ik merk ook dat ik rustiger aan moet doen, en dat werkt gelukkig al iets beter als eerst. Sinds ik weet dat ik dan na een tijdje 'instort' kan je het beter balanceren.
Vond het tot voor kort ook vreselijk om niet naar een feestje te kunnen en dan iets te missen, maar daar maak ik me nou helemaal niet meer druk om. Heerlijk een avondje lekker op de bank series kijken!
Ik merk ook dat ik rustiger aan moet doen, en dat werkt gelukkig al iets beter als eerst. Sinds ik weet dat ik dan na een tijdje 'instort' kan je het beter balanceren.
Vond het tot voor kort ook vreselijk om niet naar een feestje te kunnen en dan iets te missen, maar daar maak ik me nou helemaal niet meer druk om. Heerlijk een avondje lekker op de bank series kijken!
maandag 23 november 2009 om 15:13
maandag 23 november 2009 om 15:15
Dag Jeanjacq!
Wat fijn dat je al kunt genieten van een avond geen feestje, maar alleen op de bank met suffe tv series. Dan ga je de goede kant op met het vinden van je balans denk ik! Ik heb zelf ook nog wel regelmatig dat als ik dan een avond alleen thuis ben dat niet perse heel leuk is- voel me dan soms een beetje down. Maar ook dat hoort er bij. Dan maar een beetje down, toch plan ik dat soort avondjes. Het alternatief is doorrennen en depri worden dus dat is nog veel minder fijn!
Wat fijn dat je al kunt genieten van een avond geen feestje, maar alleen op de bank met suffe tv series. Dan ga je de goede kant op met het vinden van je balans denk ik! Ik heb zelf ook nog wel regelmatig dat als ik dan een avond alleen thuis ben dat niet perse heel leuk is- voel me dan soms een beetje down. Maar ook dat hoort er bij. Dan maar een beetje down, toch plan ik dat soort avondjes. Het alternatief is doorrennen en depri worden dus dat is nog veel minder fijn!
maandag 23 november 2009 om 18:51
@Jeanjacq, vervelend dat gevoel dat je leuke dingen mist, hè? Al weer zo herkenbaar! Iemand wilde me eens geruststellen door te zeggen: "je mist altijd méér dan je meemaakt", maar dat maakte mij juist nog onrustiger Inmiddels probeer ik meer te genieten van af en toe iets leuks doen, dan dat ik alles wil meemaken en daardoor constant doodmoe ben.
Ben het eens met Iebie: is een kunst om ook je rust te kunnen nemen. Psych adviseerde mij ooit om een oude hobby uit de kast te halen die je thuis kan doen als rustmoment (dus liefst zonder beeldscherm). Dan kom je al snel bij duffe dingen als lezen, schrijven, puzzelen, scrab-booken, kleding of sierraden maken, enz (doe ik niet allemaal hoor). Maar als je er plezier in kan heb, werkt het wel om even tot jezelf te komen.
Verder schijnt lichaamsbeweging goed te zijn tegen depressies en lichamelijke onrust. Ik vind het zelf vaak moelijk om me ertoe te zetten, vooral als ik toch al moe ben. In het kader van de goede voornemens ben ik vandaag een paar baantjes gaan zwemmen. Succes allemaal!
Ben het eens met Iebie: is een kunst om ook je rust te kunnen nemen. Psych adviseerde mij ooit om een oude hobby uit de kast te halen die je thuis kan doen als rustmoment (dus liefst zonder beeldscherm). Dan kom je al snel bij duffe dingen als lezen, schrijven, puzzelen, scrab-booken, kleding of sierraden maken, enz (doe ik niet allemaal hoor). Maar als je er plezier in kan heb, werkt het wel om even tot jezelf te komen.
Verder schijnt lichaamsbeweging goed te zijn tegen depressies en lichamelijke onrust. Ik vind het zelf vaak moelijk om me ertoe te zetten, vooral als ik toch al moe ben. In het kader van de goede voornemens ben ik vandaag een paar baantjes gaan zwemmen. Succes allemaal!
donderdag 26 november 2009 om 18:53
Ik weet eigenlijk of ik hier mijn vraag mag stellen, hoewel die wel in het verlengde ligt van Jeanjacq's oorspronkelijke vraag over ervaringen met bipolaire stoornis? Misschien moet ik een eigen topic openen, maar ik heb het idee dat hier een paar mensen meelezen/schrijven die de ervaring hebben die ik zoek. Ik wil namelijk graag een poosje intensieve hulp met onder andere de volgende combinatie van zaken:meedenken over medicatie (psychiater)meedenken over belastbaarheid/werk, ook met oog op de oproep voor de keuringsarts die eraan zit te komenmeedenken over een goed dagritme, vrijetijdsbesteding, lichaamsbeweging en dingen die moeten (huishouden, enz).meedenken over hoe omgaan met psychische klachten (ups en downs) en daar wel of niet aan toegeven, tussenweg vinden in niet te moe worden en toch leuke dingen blijven doenevt. groepstherapie of andere zaken die mij verder kunnen helpen
Deze hulp mag van mij even een paar dagen per week zijn, zodat ik echt flinke stappen vooruit kan maken. Ik ben al meer dan zes weken bezig met PsyQ (al twee intakes gehad) maar daar weten ze nog steeds niet of ze wel bipolaire stoornissen behandelen. En zoja, dan hebben ze nog eens 2 tot 3 maanden wachttijd! Sommige dagen/nachten is een uur al lang, dus ik heb eigenlijk geen zin om nog eens 3 hele maanden in mijn eentje aan te modderen.
Hebben jullie ervaring met zo'n gecombineerde behandeling, bij welke instantie, wat zijn je ervaringen daarmee en hoe kom je daar terecht (anders dan wachten)???
Deze hulp mag van mij even een paar dagen per week zijn, zodat ik echt flinke stappen vooruit kan maken. Ik ben al meer dan zes weken bezig met PsyQ (al twee intakes gehad) maar daar weten ze nog steeds niet of ze wel bipolaire stoornissen behandelen. En zoja, dan hebben ze nog eens 2 tot 3 maanden wachttijd! Sommige dagen/nachten is een uur al lang, dus ik heb eigenlijk geen zin om nog eens 3 hele maanden in mijn eentje aan te modderen.
Hebben jullie ervaring met zo'n gecombineerde behandeling, bij welke instantie, wat zijn je ervaringen daarmee en hoe kom je daar terecht (anders dan wachten)???
donderdag 26 november 2009 om 19:22
Dag Suzka!
Ik weet niet of ik je echt verder kan helpen, maar ik heb in elk geval goede ervaringen met de PsyQ in Den Haag. Er is daar een hele goede psychiater, Marc Blom, met veel verstand van BPS. Volgens mij behandelt hij alleen maar mensen met BPS. Ik weet alleen niet hoever je ervandaan woont... Ik heb veel aan hem gehad, hij maakt het niet te zwaar, niet te licht en weet alles over de laatste onderzoeken rondom BPS wat mij vertrouwen geeft in zijn deskundigheid. En het is ook nog eens een leuke vent met humor. Daarnaast zijn daar ook psychologen die je met veel van de andere vragen kunnen helpen, is er groepstherapie, kun je sporten met anderen die ook depressief zijn of daarvoor gevoelig zijn, etc. Hoop dat je er iets aan hebt!
Ik weet niet of ik je echt verder kan helpen, maar ik heb in elk geval goede ervaringen met de PsyQ in Den Haag. Er is daar een hele goede psychiater, Marc Blom, met veel verstand van BPS. Volgens mij behandelt hij alleen maar mensen met BPS. Ik weet alleen niet hoever je ervandaan woont... Ik heb veel aan hem gehad, hij maakt het niet te zwaar, niet te licht en weet alles over de laatste onderzoeken rondom BPS wat mij vertrouwen geeft in zijn deskundigheid. En het is ook nog eens een leuke vent met humor. Daarnaast zijn daar ook psychologen die je met veel van de andere vragen kunnen helpen, is er groepstherapie, kun je sporten met anderen die ook depressief zijn of daarvoor gevoelig zijn, etc. Hoop dat je er iets aan hebt!
donderdag 26 november 2009 om 19:36
Iebie bedankt! Ik had al gezien dat ze in Den Haag nog langere wachttijden hebben dan waar ik nu intakegesprek heb gehad. Ben wel erg blij te horen dat jij er goede ervaringen heb. Ik had in eerste instantie ook goede hoop toen ik op de website las wat ze allemaal kunnen doen. Meerwaarde van zo'n instituut met al die disciplines lijkt mij dat die met elkaar communiceren en dat je op elkaar afgestemde adviezen in één programma krijgt. Momenteel heb ik een psychiater die slecht bereikbaar is en geen psychologische begeleiding meer. Aangezien ik in de afgelopen 2 jaar nauwelijks vooruitgang heb geboekt en mijn AD maar matig werken, vind ik dit een hele slechte zaak. Ik zal toch nog eens bij een andere vestiging informeren of ze daar meer voor me kunnen doen.
donderdag 26 november 2009 om 20:04
Hey Suzka. Ja, rot he, die wachttijden. Jammer dat ze in Den Haag nog langer zijn! Je zou ze wel eens kunnen bellen of zij misschien tips hebben voor een andere instelling die kunnen wat zij kunnen. "Insiders tips", zeg maar. Rottig dat je het gevoel hebt dat je weinig vooruitgang hebt geboekt en dat je AD maar matig werken. Ik krijg als ik je posts lees de indruk dat je al heel goed hebt geleerd hoe het bij jou werkt en hoe je je leven zo kunt inrichten dat je er zo min mogelijk last van hebt.
donderdag 26 november 2009 om 20:26
Klopt, ik doe mijn best om er zo goed mogelijk mee te leven en over het algemeen lukt dat aardig, maar ik heb gelukkig geen hele heftige klachten als psychoses en zo. Ik heb in mijn leven bij de verschillende psychologen/-therapeuten al het nodige geleerd en pas dat nog steeds toe. Maar juist daarom vind ik het nu vervelend dat ik nu al zo lang niet verder kom.
Als ik weet dat mijn huidige 'belastbaarheid' voor altijd het maximaal haalbare is kan ik me daarop instellen, maar volgens de psychiater moet het toch weer een keer beter worden (tot de volgende episode... zucht), dus daar reken ik dan ook op en valt het zo tegen als dat te lang duurt. Deze keer ook maar aan AD begonnen, maar ben eerst ruim een jaar bezig geweest om een AD te vinden waarmee ik ook nog kon slapen. Van mijn huidige AD is de dosis afgelopen jaar elke paar maanden verhoogd en nu lijkt het weer 'uitgewerkt'. Ik was al nieuwe hulp aan het zoeken toen mijn vriend waarmee ik een huis aan het kopen was het ineens uit maakte. Ook nogal heftig en ik ben wel aardig aan mijn eind inmiddels...
Als ik weet dat mijn huidige 'belastbaarheid' voor altijd het maximaal haalbare is kan ik me daarop instellen, maar volgens de psychiater moet het toch weer een keer beter worden (tot de volgende episode... zucht), dus daar reken ik dan ook op en valt het zo tegen als dat te lang duurt. Deze keer ook maar aan AD begonnen, maar ben eerst ruim een jaar bezig geweest om een AD te vinden waarmee ik ook nog kon slapen. Van mijn huidige AD is de dosis afgelopen jaar elke paar maanden verhoogd en nu lijkt het weer 'uitgewerkt'. Ik was al nieuwe hulp aan het zoeken toen mijn vriend waarmee ik een huis aan het kopen was het ineens uit maakte. Ook nogal heftig en ik ben wel aardig aan mijn eind inmiddels...
donderdag 26 november 2009 om 22:14
Klinkt behoorlijk pittig, Suzka, je zoektocht. Bij mij sloegen de ADs meteen aan, heb ik mazzel mee dus. Wat slik jij? Ik Citalopram. Helaas is sexdrive & genot wel gedecimaliseerd (gelukkig had ik er genoeg van, dus er is nog wel wat over;-). En ik droom als een gek.
Hoe zou jij je belastbaarheid beschrijven zoals het nu is?
Hoe zou jij je belastbaarheid beschrijven zoals het nu is?
zaterdag 28 november 2009 om 16:12
Ik slik nu Mianserine, een minder bekend middel omdat je er nogal zombi van kan worden. Het werkt voor mij wel aardig de eerste maanden nadat ik de dosis heb verhoogd (inmidels 50 mg per dag). Ik ben in 2 jaar AD slikken zo'n 7 kilo aangekomen, maar ik begon gelukkig slank. Dromen hebben mij altijd al geplaagd, dus durf ik AD niet de schuld van te geven. Ik vraag me inmiddels wel af of de periodes met nachmerries misschien hele lichte episodes van de stoornis kunnen zijn geweest?
Mijn belastbaarheid is momenteel per week: max. 3 dagen werken, 1 of 2 privé afspraken en met moeite 1 à 2 keer lichaamsbeweging. Afspraken waarvoor ik ver moet reizen kan ik maar een paar keer per maand plannen. Ik heb gelukkig aardige collega's en een leuke baan waar ik veel voldoening uit haal. Vergeleken bij sommigen van jullie mag ik misschien helemaal niet klagen, maar ik vind het wel weinig als ik vergelijk met leeftijdsgenoten (helemaal als die ook nog kinderen hebben).
Iebie, ik ga maandag meteen PsyQ Den Haag bellen! Had Trimbos in Utrecht al gebeld, maar zij verwezen me alleen maar weer door. Ik hoop dat iemand me binnenkort gericht verder kan helpen.
Mijn belastbaarheid is momenteel per week: max. 3 dagen werken, 1 of 2 privé afspraken en met moeite 1 à 2 keer lichaamsbeweging. Afspraken waarvoor ik ver moet reizen kan ik maar een paar keer per maand plannen. Ik heb gelukkig aardige collega's en een leuke baan waar ik veel voldoening uit haal. Vergeleken bij sommigen van jullie mag ik misschien helemaal niet klagen, maar ik vind het wel weinig als ik vergelijk met leeftijdsgenoten (helemaal als die ook nog kinderen hebben).
Iebie, ik ga maandag meteen PsyQ Den Haag bellen! Had Trimbos in Utrecht al gebeld, maar zij verwezen me alleen maar weer door. Ik hoop dat iemand me binnenkort gericht verder kan helpen.
woensdag 2 december 2009 om 10:56
Dag Suzka!
Moeilijk is dat he, accepteren dat niet alles wat je wilt kunt. Vooral als je jezelf gaat vergelijken met anderen. Ik vind het zelf ook altijd lastig om te bepalen wanneer ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven als ik zit te klooien en niet de dingen doe die ik zou moeten doen, of dat ik mezelf moet vergeven en accepteren dat het bij mij nu eenmaal zo werkt. Op dit moment heb ik een strakke deadline om een boek af te maken, maar het lukt me niet om me er toe te zetten. Komt dat omdat ik gewoon teveel aan het doen ben, en weer rust moet inbouwen (lees: klooien) voor de broodnodige balans, of ben ik nu "net als andere mensen" gewoon aan het uitstellen en spijbelen en is die schop nodig?
Heb je de PsyQ in Den Haag nog gesproken? Konden zij je verder verwijzen?
Moeilijk is dat he, accepteren dat niet alles wat je wilt kunt. Vooral als je jezelf gaat vergelijken met anderen. Ik vind het zelf ook altijd lastig om te bepalen wanneer ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven als ik zit te klooien en niet de dingen doe die ik zou moeten doen, of dat ik mezelf moet vergeven en accepteren dat het bij mij nu eenmaal zo werkt. Op dit moment heb ik een strakke deadline om een boek af te maken, maar het lukt me niet om me er toe te zetten. Komt dat omdat ik gewoon teveel aan het doen ben, en weer rust moet inbouwen (lees: klooien) voor de broodnodige balans, of ben ik nu "net als andere mensen" gewoon aan het uitstellen en spijbelen en is die schop nodig?
Heb je de PsyQ in Den Haag nog gesproken? Konden zij je verder verwijzen?
woensdag 2 december 2009 om 22:03
Ha Iebie! Precie wat je zegt: soms heb ik gewoon een schop onder mijn kont nodig en soms moet juist de rem erop. Moeilijk in te schatten. Zo wil ik meer sporten omdat het goed is tegen depressie, maar mede daardoor heb ik deze week elke dag iets en begin nu (op woensdag) al aardig moe te worden.
Ik ben het liefst lekker impulsief, maar heb ook baat bij regelmaat. Een boek schrijven lijkt me typisch iets waarbij het lastig is om voldoende regelmaat in te bouwen als je daar behoefte aan heb. Of valt dat bij jou wel mee? In elk geval succes met het halen (of als het nodig is opschuiven) van je dealine!
Ik ben het liefst lekker impulsief, maar heb ook baat bij regelmaat. Een boek schrijven lijkt me typisch iets waarbij het lastig is om voldoende regelmaat in te bouwen als je daar behoefte aan heb. Of valt dat bij jou wel mee? In elk geval succes met het halen (of als het nodig is opschuiven) van je dealine!
donderdag 3 december 2009 om 08:37
Hey Suzka. Een vriendin van mij die ook bipolair is zei me gisteravond dat je het moet omdraaien: "Je moet jezelf altijd een schop onder de kont geven, maar als dat niets uithaalt kun je maar beter accepteren dat je het even rustig aan moet doen". Zit ook wel iets in.
Boek schrijven is inderdaad een crime. Ik zal enorm blij zijn als het af is. Het wordt wel goed:-) Ik doe het naast mijn andere werk (adviseur, ZZP-er) en ik moet elke keer ongeveer 30 bergen beklimmen voordat ik me er toe kan zetten. Kost me bergen energie, maar ja, ik wil hem nu wel afmaken. Ik gedij het best bij dagen met veel afspraken, daar krijg ik energie van. En dan 's avonds alleen op de bank met een leuke detective voor de rust. Maar in mijn eentje slimme dingen verzinnen voor een boek... pfft.
Boek schrijven is inderdaad een crime. Ik zal enorm blij zijn als het af is. Het wordt wel goed:-) Ik doe het naast mijn andere werk (adviseur, ZZP-er) en ik moet elke keer ongeveer 30 bergen beklimmen voordat ik me er toe kan zetten. Kost me bergen energie, maar ja, ik wil hem nu wel afmaken. Ik gedij het best bij dagen met veel afspraken, daar krijg ik energie van. En dan 's avonds alleen op de bank met een leuke detective voor de rust. Maar in mijn eentje slimme dingen verzinnen voor een boek... pfft.
donderdag 3 december 2009 om 09:04
Hallo, alleen de eerste pagina gelezen.
Ik wil vooral even iets 'delen'. Ik heb zelf diverse diagnoses of mogelijke diagnoses gekregen in het verleden. Van borderline tot een matige bipolaire stoornis met hypomane episodes (dus geen manie) tot een rapid nogwat cyclus.
Overeenkomst is eigenlijk een vooral (redelijk) snel wisselende stemming. Hoge pieken en diepe dalen zeg maar.
Ik slik nu al een tijdje citalopram. Maar voordat ik dat deed, was ik toch ook wel redelijk stabiel, zij het dat het niet altijd over hield. Dat is dus nog weer wat beter geworden met die medicijnen.
Maar mijn voornaamste groeiproces en beter wordt proces heb ik toch wel te danken aan dagbehandeling. Ik heb ontzettend goed leren omgaan met mogelijkheden en beperkingen en geleerd wat het belang is van een middenlijn. Ik schoot altijd te ver door in het een of het ander. Een goeie/fantastische periode met overal potentie werd na een x weken of x maanden weer afgewisseld met niks meer voor elkaar krijgen en helemaal vast zitten in je eigen drek. Ik heb moeten leren accepteren dat ik op een bepaalde manier functioneer (wat moeilijk was en dat accepteren heeft echt lang geduurd) en dat ik daar dus ook maatregelen voor moet nemen.
Nu functioneer ik eigenlijk al heel lang best goed. Ik ben weer werkzaam, zij het dat dit langzaam is/wordt opgebouwd. De neiging om te snel te willen gaan is aanwezig, maar ik hou me goed in. Doordat ik niet meer toegeef aan enorme pieken en mezelf beperk, is het gevolg ook dat ik weinig last heb van enorme dalen. Met andere woorden, er hoeft niks meer gecompenseerd te worden.
En dat is mijn reactie op dat ik ergens geloof ik las dat iemand lekker moet genieten van de pieken. Omdat dat fijn is ter afwisseling van de dalen of zoiets. Ik zou juist proberen minder te doen met de pieken. Want daardoor ontstaan er juist minder dalen. Ik weet niet of dat mogelijk is bij een heftige Bipolaire stoornis. Maar in mijn variant of wat het ook is, heb ik dat wel kunnen leren. En de medicatie dus, die helpt ook : )
En dat betekend inderdaad wijs en verstandig omgaan met afspraken. Ik waak voor een max. van twee afspraken per week en zorg voor heel veel rust. Daarbij gaat het goed en functioneer ik haast als ieder ander.
Ik wil vooral even iets 'delen'. Ik heb zelf diverse diagnoses of mogelijke diagnoses gekregen in het verleden. Van borderline tot een matige bipolaire stoornis met hypomane episodes (dus geen manie) tot een rapid nogwat cyclus.
Overeenkomst is eigenlijk een vooral (redelijk) snel wisselende stemming. Hoge pieken en diepe dalen zeg maar.
Ik slik nu al een tijdje citalopram. Maar voordat ik dat deed, was ik toch ook wel redelijk stabiel, zij het dat het niet altijd over hield. Dat is dus nog weer wat beter geworden met die medicijnen.
Maar mijn voornaamste groeiproces en beter wordt proces heb ik toch wel te danken aan dagbehandeling. Ik heb ontzettend goed leren omgaan met mogelijkheden en beperkingen en geleerd wat het belang is van een middenlijn. Ik schoot altijd te ver door in het een of het ander. Een goeie/fantastische periode met overal potentie werd na een x weken of x maanden weer afgewisseld met niks meer voor elkaar krijgen en helemaal vast zitten in je eigen drek. Ik heb moeten leren accepteren dat ik op een bepaalde manier functioneer (wat moeilijk was en dat accepteren heeft echt lang geduurd) en dat ik daar dus ook maatregelen voor moet nemen.
Nu functioneer ik eigenlijk al heel lang best goed. Ik ben weer werkzaam, zij het dat dit langzaam is/wordt opgebouwd. De neiging om te snel te willen gaan is aanwezig, maar ik hou me goed in. Doordat ik niet meer toegeef aan enorme pieken en mezelf beperk, is het gevolg ook dat ik weinig last heb van enorme dalen. Met andere woorden, er hoeft niks meer gecompenseerd te worden.
En dat is mijn reactie op dat ik ergens geloof ik las dat iemand lekker moet genieten van de pieken. Omdat dat fijn is ter afwisseling van de dalen of zoiets. Ik zou juist proberen minder te doen met de pieken. Want daardoor ontstaan er juist minder dalen. Ik weet niet of dat mogelijk is bij een heftige Bipolaire stoornis. Maar in mijn variant of wat het ook is, heb ik dat wel kunnen leren. En de medicatie dus, die helpt ook : )
En dat betekend inderdaad wijs en verstandig omgaan met afspraken. Ik waak voor een max. van twee afspraken per week en zorg voor heel veel rust. Daarbij gaat het goed en functioneer ik haast als ieder ander.
donderdag 3 december 2009 om 18:16
Dag schouderklopje! Wat fijn dat jij ook je verhaal hier deelt. Heel herkenbaar voor mij. Ook ik slik citalopram en vaar er wel bij, samen met therapie in het begin en zorgen voor rust en balans. Ik drink bijvoorbeeld nauwelijks meer. Mooi om te horen dat het ook met jou na een moeilijke periode van acceptatie goed gaat!
donderdag 3 december 2009 om 22:29
Hoi schouderklopje, bedankt voor je verhaal. Geweldig om te horen dat je het aardig onder controle heb! Je heb gelijk dat mijn advies om onbezonnen van de 'ups' te genieten wat kortzichtig was. Over het algemeen heb ik het ook redelijk onder controle, maar ik heb momenteel een hele moeilijke tijd waarin ik graag van elk upje wil genieten (en ja, je heb gelijk: de vermoeidheid begint inmiddels toe te slaan...).
Goed om te horen dat je veel aan de dagbehandeling heb gehad. Ik hoop daar ook voor in aanmerking te komen, maar het schiet nog niet op met aanmelden, intakes, enz. Iebie, ik heb naar die arts in Den Haag gevraagd. Volgens degene die ik sprak kan ik toch gewoon via de vestiging waar ik me heb aangemeld intern worden doorverwezen naar Den Haag. Dus als ik eerdaags het adviesgesprek heb ga ik dat zeker proberen!
Sterkte weer allemaal!
Goed om te horen dat je veel aan de dagbehandeling heb gehad. Ik hoop daar ook voor in aanmerking te komen, maar het schiet nog niet op met aanmelden, intakes, enz. Iebie, ik heb naar die arts in Den Haag gevraagd. Volgens degene die ik sprak kan ik toch gewoon via de vestiging waar ik me heb aangemeld intern worden doorverwezen naar Den Haag. Dus als ik eerdaags het adviesgesprek heb ga ik dat zeker proberen!
Sterkte weer allemaal!
vrijdag 4 december 2009 om 20:05
Bah, kan wel huilen van vermoeidheid. Drukke week achter de rug, maar.... boek is eindelijk af! Maandag gesprek met de uitgever over de vormgeving. Ik zie er zo naar uit om het eindelijk in mijn handen te hebben!
Heeft wel zijn tol gekost deze week. Niet eens zozeer in de hoeveelheid uren werken, maar wel in energie die het kostte om er mee te beginnen. En de afgelopen twee dagen alleen maar achter elkaar afspraken. Net ook nog in verkeerde trein gestapt, waardoor ik nu alweer 3 uur in de trein zit. Zal blij zijn als ik straks lekker bij vriend in zijn armen kan liggen en tot rust komen. Fijn weekeinde allemaal!
Heeft wel zijn tol gekost deze week. Niet eens zozeer in de hoeveelheid uren werken, maar wel in energie die het kostte om er mee te beginnen. En de afgelopen twee dagen alleen maar achter elkaar afspraken. Net ook nog in verkeerde trein gestapt, waardoor ik nu alweer 3 uur in de trein zit. Zal blij zijn als ik straks lekker bij vriend in zijn armen kan liggen en tot rust komen. Fijn weekeinde allemaal!
zaterdag 5 december 2009 om 15:22
@Iebie, gefeliciteerd met je prestatie!!! Vervelend hè, ergens bergen energie aan kwijt zijn terwijl het qua tijd wel meevalt. Zo moeilijk te pakken, dat soort energievreters. Balen van die trein, vind jij reizen ook zo vermoeiend, ondanks dat het heerlijk is om met een goed boek (dat van jou???) in de trein te zitten? Maar zo te lezen kan je nu flink trots zijn op jezelf en dit weekend van je welverdiende rust genieten!
zaterdag 12 december 2009 om 13:00
