Kan ik het niet aan?

Ik denk dat de grootste pijn zit in de verwachtingen. Ik heb ook twee pubers gehad, nu nog eentje thuis, altijd fulltime gewerkt, geen huishoudster en geen partner in huis. Er is helemaal niemand op wie ik jaloers hoef te zijn, aan wie ik me kan ergeren over het feit dat hij de was niet opvouwt of verantwoording hoef af te leggen over een dwarse puber.
In de korte periode dat ik even wel heb samengewoond, vond ik het veel stressvoller. Dat was dan ook bepaald geen succes en alles alleen doen is 100 keer fijner en rustiger.

Wat is de toegevoegde waarde van samenwonen?

Rose81 schreef: ↑

28-11-2022 19:16

Ik woon samen. Uit elkaar gaan is niet aan de orde.

Maar je vriend veroorzaakt vooral meer werk en gedoe

Rose81 schreef: ↑

23-11-2022 08:49

Ik ben 41, voel me nog wel jong

Maar ik denk ook dat het de stress is en de zorgen. Over de scheiding, school, vriendjes maken, foute vrienden (van de kinderen dan), op stap gaan, de puber dingen.

Mijn vriend heeft een jongere dochter en ondanks dat iedereen het goed kan vinden is zij compleet het tegenovergestelde. Nooit discussie, ze heeft geen mening en zegt over ja op en doet meteen wat haar gevraagd wordt. Ik ken echt geen kind die zo is (en ik werk op een school )
Dat zorgt bij mij ook voor ongemak of schuldgevoel, ik weet niet precies hoe ik dat moet omschrijven.

Mijn vriend heeft ook zijn dochter alleen op de dagen dat hij vrij is, dus geen moeilijke dingen rondom de planning met werk. Als hij moet werken hoeft hij nooit iets te regelen rondom zijn kind en alles rondom mijn kinderen doe ik. Dat klinkt nu alsof ik jaloers ben zo bedoel ik dat niet. Maar het frustreert me wel eens. Dan denk ik; waarom lijkt iedereen het zo makkelijk te hebben?

Dus jouw vriend heeft het net zo slim geregeld, als jouw ex?

Ik zou met ex en je kinderen gaan zitten. Je ex heeft een drukke baan, ja dus? jouw baan én huishouden én rennen en vliegen voor en met de kinderen, stellen niks voor???

Taken herverdelen, en bij je kinderen de verantwoording voor school neerleggen.
Een schoonmaakster nemen, en je vriend wat gezegd is een youtube " hoe vouw ik de was op " filmpje in zijn hand drukken.

Ik ben vanaf dat mijn jongste 2 is alleen, hij is nu 13. Ik heb een baan van 4 dagen. Mijn kinderen kregen ieder jaar een leeftijdgerelateerde taak erbij.
Van eten opwarmen tot en met uiteindelijk een maaltijd koken, een was draaien, eigen kamer bijhouden en je eigen bed verschonen. Deden zij dat laatste niet of nauwelijks? mij een zorg, deur dicht en zoek het maar fijn uit in je puberhol. Geen eten en drinken op de kamers.

Ik had/heb ze fulltime, inmiddels zijn de oudste 2 het huis uit, en heb ik nog een 18 en 13 jarige in huis.
Huiswerk? eigen verantwoording, ik help waar nodig is, maar ben geen schooljuf/poetsvrouw/kokkin.

Heb ik geen stress? echt wel, kom nog steeds tijd te kort.
Maar ik maak wel tijd vrij om met een vriendin te gaan eten/borrelen, gemiddeld 1 keer per maand, met een van mijn vriendinnen.
Ik heb een lat-relatie, ( sinds ruim 2 jaar ) bewust, om alleen samen te zijn wanneer we beiden geen kinderen hebben.
Maar ook bewust pas open gaan staan voor een relatie toen mijn kinderen wat ouder werden ( dat was mijn keuze, wat een ander doet daar heb ik geen mening over, ik vond mijn leven al druk en ingewikkeld genoeg.
En samenwonen zie ik pas over enkele jaren, misschien.

NB alleen mijn jongste gaat sinds twee jaar middels een co-ouderschap naar zijn vader. Mijn andere kinderen is een lang verhaal, doet er niet toe, maar tot die tijd deed ik alles alleen.

Het was, ook al hadden zij taakjes en werden dat taken, aanpoten.

Trek je grens, en maak ajb tijd vrij voor jezelf.

Lieve Rose,

Ik denk echt dat je even pas op de plaats moet maken. Mensen geven hier allemaal tips, en je kan alleen maar reageren dat het je niet meer lukt en je het niet meer kan. Je zit vast in je eigen gedachten en gevoel van onvermogen. En dat mag, en ik kan het me helemaal indenken dat het nu zo voelt en je het ook niet meer kan.

Van je vriend ga je niet de steun krijgen die je hoopt. Ga met jezelf aan de slag. Ga naar de huisarts/poh om samen met iemand alles voor je op een rij te zetten. Hoe moeilijk ook, het kan helpen om met iemand van buitenaf er over te praten, die kan je helpen om uit je cirkeltje te komen en te gaan structureren wat er speelt en wat je nodig hebt. Ga voor jezelf zorgen

Ik bedoelde niet dat je niet leest wat er gezegd wordt. Maar je gaat niet in op de oplossingen die aangedragen worden. Je antwoord op elke reactie is dat het zo moeilijk is, maar je lijkt niet open te staan voor een oplossing of iig een stukje oplossing ter verlichting van jezelf.

Ook nu reageer je weer zo. Volgens mij voelt voor jou dat de enige oplossing is dat je vriend meer steun gaat geven, maar meer dan dit doet hij (nu) niet. Jullie zitten in een cirkel, jij wil meer steun, hij wil dat je gezelliger doet, dat wil je wel maar dan heb je meer steun nodig, maar hij kan die steun niet geven omdat je in zijn ogen niet gezellig bent enz enz enz.

Overigens mag je alle aangedragen oplossingen negeren, want blijkbaar voel je daar de ruimte ook niet voor, omdat het momenteel teveel is. Maar dus teveel om zelf op te lossen, vandaar het advies om iemand anders er bij te vragen.

Hem kan je niet veranderen, maar jezelf wel. En daarom gaf ik aan dat het misschien helpt om met een 3e onafhankelijk iemand te praten om even de boel te structureren en uit je cirkel van dat het zo moeilijk is te stappen.

Daarmee ontken ik niet dat het moeilijk is, ik geloof je meteen en herken ook je gevoelens. Maar je moet denk ik eerst jezelf helpen om de sfeer in huis te kunnen veranderen. Jij hebt problemen met de situatie zoals nu, je kinderen en vriend vinden het allemaal wel best volgens mij, dus daar kan je nu niet teveel van verwachten, want dat geeft denk ik alleen maar meer teleurstellingen.

Rose81 schreef: ↑

28-11-2022 16:46

Koken doet hij en boodschappen ook, maar op de dagen dat hij vrij is en dan werk ik. Het is ook meer het gevoel van dingen delen met iemand denk ik. Mijn vriend komt pas rond 22 uur thuis van werk en dan ga je ook niet meer hele gesprekken voeren. Ik moet om 6 uur weer op staan de dag erna.

En op de dag dat zijn kind weer naar ons komt gaan ze ook vaak iets doen samen, wat prima is. Maar het is zo'n cirkeltje waar ik in zit.

De kinderen kunnen zeker alleen blijven, dit zijn ze bij hun vader ook vaker en als ze dat ook bij mij zijn voel ik me ontzettend schuldig. Bovendien bellen en sms-en ze me ook vrij vaak. Ik kom er gewoon niet echt doorheen, door deze cirkel.

Ik voel geen steun en ik weet dat mijn vriend wel wilt maar hij werkt hele lange dagen en heeft dan zelf geen zorgen om zijn kind.

Ik voel me gewoon een beetje uitgeblust en als ik er iets van zeg moet ik gewoon vrolijk doen. Het lukt me soms gewoon niet meer.

Ik denk dat het echt goed voor je is met iemand te gaan praten. Een poh een coach of een psycholoog. Iemand die dingen in een ander perspectief zet voor je. Je noemt veel dingen op die je ergeren maar die je niet kunt veranderen. Dan kan zo iemand wel helpen om dingen anders te zien en te benaderen.