Kan nooit eens blij zijn met iets....

Ik heb het op het oog misschien goed voor elkaar; leuke baan, snelle promotie gemaakt, een paar goede vrienden, eigen huisje. Maar op een of andere manier is het nooit goed.

Zo heb ik sinds kort een eigen huisje. Helemaal leuk zou je zeggen. En dat is het eigenlijk ook. Maar toch zit ik continu te malen; het huis is namelijk best groot voor 'een vrouw alleen' ( ) zoals ik en daar 'schaam' ik me dan voor. Dan vind het overdreven dat ik in mijn eentje in zo'n groot huis zit en denk ik dat ik beter iets kleiners had kunnen nemen. Zo ook bij de meubels; ik heb geld gespaard om te verhuizen en heb bijv een nieuwe bank gekocht. Hartstikke toffe bank, maar weer dat gevoel: 'moet dat nou iets nieuws kopen, je kan toch ook ergens een tweedehandsje scoren'.

Dit soort zelfde 'redenaties' heb ik bijv voor dingen op mijn werk, of in de privesfeer. Ik heb overal hard voor gewerkt, niks gejat, helemaal eerlijk verdiend. Maar toch, blijft het knagen dat ik het 'niet waard ben' (t lijkt wel een omgekeerde maybellinecommercial, haha)....



Weet niet precies wat ik met dit topic wil. Herkenning.... Of juist goede tips om hiermee om te gaan....

Jullie hebben gelijk hoor. Stuk voor stuk nuttige dingen die iedereen zegt. Wat een wijsheid op het forum (maar dat wist ik natuurlijk al, anders had ik geen berichtje geplaatst, haha). Voor mezelf ben ik een stuk strenger dan voor een ander. Al die dingen waar ik me bij mezelf aan erger of waarvan ik vind dat ik het anders zou moeten doen, daar denk ik bij een ander niet eens over na!

Wat quattro en DNM zeggen over vrijwilligerswerk ben ik het helemaal eens. Wat dat betreft had ik trouwens al actie ondernomen. Ik doe verschillende dingen en met een daarvan ga ik binnenkort stoppen. Het stond me al tijden tegen en eigenlijk deed ik het alleen maar om een ander (niet alleen de mensen zelf, maar vooral ook voor de andere vrijwilligers)te plezieren en niet meer voor mezelf. Een echte energieslurper. Het heeft uiteindelijk wel een jaar langer geduurd dan ik eigenlijk wilde om ermee te stoppen, maar binnenkort gaat het dan toch gebeuren. Typisch is wel dat er dus een andere vrijwilliger die opeens gestopt is, per direct. Zoiets kan/wil/durf ik dus echt niet (hoe zuur voor mezelf het ook moge zijn)!



Maar inderdaad: ik heb ervoor gewerkt, heb het zelf verdiend en verdien het ook. Zo op papier is het allemaal heel logisch en nu denk ik ook 'ja waarom ook niet'. Nu hopen dat ik het in de praktijk ook vol kan houden. Toevallig (of niet?) vandaag een boek van een vriendin gekregen over zelfvertrouwen, met onder andere van dit soort denkfouten. Heb het nog niet helemaal kunnen lezen, maar ik geloof dat veel wel op mij van toepassing is ()