Keuze maken relatie, werk

Beste allemaal,

Ik hoop dat er hier wat mensen zijn om mee te kunnen 'praten'. Er gebeurd op dit moment heel veel in mijn leven, een beetje teveel soms. Ik merk dat ik steeds vaker momenten heb waarin ik het even niet meer overzie, en even niet weet wat ik moet doen.

Mijn man heeft vorige maand (na 12 jaar relatie) aangegeven te willen stoppen met ons huwelijk. Hij gaf aan moe te zijn, geen energie meer te hebben en dat hij het idee heeft dat ik/onze relatie daar verantwoordelijk voor is. Ik zag echt wel aan hem (al langere tijd), dat hij er doorheen zat, maar iedere keer als ik ernaar vroeg gaf hij aan dat er niets aan de hand was. Ik kwam er niet doorheen. Gedurende afgelopen jaar heb ik regelmatig ook direct aan hem gevraagd of zijn toestand aan mij/ ons lag, maar toen gaf hij altijd heel duidelijk en resoluut aan dat dat absoluut niet het geval was en dat hij juist veel waarde hechtte aan 'ons' en het fijn vond om samen te kunnen praten. Tot ruim een maand geleden dus.
Hij zei dat hij er echt wel over nagedacht had, en niet zomaar een relatie van 12 jaar weggooit. Op mij kwam het echter niet zo over, omdat hij vlak daarvoor nog dingen zei als: " ik wil je niet kwijt"..
Hij was op dat moment zo gestrest en gespannen en al maanden in de overload dat dat me niet het moment voor dergelijke beslissingen leek. Wat gelukkig door zijn vrienden en familie hem ook aangeraden werd. Hen overviel het ook nogal. We hebben toen afgesproken om in eerste instantie een time out te nemen van 2 maanden en daarna te zien hoe we er beide in staan.

Nu hebben we dus al meer als een maand geen contact gehad. Ik merk dat het voor mezelf goed is, omdat ik nu ook de tijd heb om te bedenken wat ik nu wil in het leven (los van wat hij wil). Ook was ik ook behoorlijk moe van o.a. al zijn buien, het gevoel dat ik steeds niet voldeed, dat machteloze gevoel dat het me niet lukte om hem weer blij en zichzelf te helpen worden.
Ik had die ruimte ook wel nodig. Het was mij ook wel duidelijk dat er iets niet helemaal goed zat, ik was echter nog niet zover dat ik wilde stoppen met ons huwelijk. Ik wil juist graag samen uitzoeken wat er mis is en dat oplossen zodat we samen verder kunnen.

Ik wordt bij vlagen helemaal gek van de spanning (wat is hij aan het doen/ mist hij mij ook/ zou hij iemand anders hebben/ wat is er misgegaan/ waarom heb ik niet meer gedaan/ wat zou zijn keuze worden?). Ik ben enorm verdrietig en ook erg in de war.
Tegelijkertijd heb ik met vlagen ook wel het gevoel van: Als hij zo onberekenbaar is, zich zo afsluit schept dit geen vertrouwen. En vraag ik mezelf af: wil ik hem nog wel terug?

Daarbij is er deze maand een enorme reorganisatie in het bedrijf waar ik werk, er is een grote kans dat ik mijn baan (waar ik al ruim 7 jaar werk) ga verliezen. Ik ben bezig met solliciteren, maar merk dat ik het moeilijk vind om me daar echt op te focussen. Er staan al een paar gesprekken gepland, dus wat dat betreft gaat het wel goed. De situatie zorgt er echter voor dat werk op dit moment niet echt een goede afleiding is.

Op dit moment is het me alleen een beetje veel allemaal. Ik heb steeds vaker het gevoel dat ik het even niet meer volhoud en niet overzie. Aankomend weekend ga ik mijn man weer zien na een periode van 6 weken zonder contact. Ik heb het gevoel dat ik daarvoor voor mezelf een keuze gemaakt moet hebben of ik wel of niet met hem door wil. En indien wel, op welke voorwaarden. En indien niet, hoe ga ik dat dan aanpakken alleen? Ik ben zo zenuwachtig voor dat gesprek dat ik er nu al niet meer van kan slapen. Ook vooral omdat ik voor mezelf niet weet wat ik wil voor de toekomst. Wat natuurlijk geen goede voorbereiding is. Tot nu toe lukte het me redelijk goed om het van me af te zetten en te focussen op leuke dingen met andere mensen. Nu lukt dat me niet zo goed meer, het komt nu zo dichtbij....
Morgen heb ik gelukkig weer een gesprek met mijn psycholoog, maar nu voel ik me best wel gestrest en in paniek.

Zijn er hier mensen die een dergelijke situatie meegemaakt hebben? Hoe zijn jullie voor jezelf tot een keuze gekomen?

Mombe schreef: ↑

11-10-2020 19:48

Ja! Wij zijn gaan latten en na een paar maanden weer nader tot elkaar gekomen. Ik denk dat je het gepieker even moet loslaten en op het moment kijken wat je voelt als je je man weer ziet.
Wij zijn weer gaan ‘daten’ in die tijd en dat was zo leuk weer!

Zeker is het fijn als je weet wat je wilt of waar je aan toe bent, maar de toekomst is nooit zeker, of je aankomend weekend nu besluit om wel of niet bij elkaar te blijven.
Het is toch een gevoelskwestie.

Heel veel sterkte!

Wat fijn voor jullie dat het weer goed gekomen is! Zoiets als wat jullie gedaan hebben is inderdaad best een idee. Ik heb bij ons ook erg het idee dat we de laatste tijd kwijt zijn geraakt waarom we nu eigenlijk bij elkaar waren en allen focuste op het negatieve. Wat dan ook alleen maar erger wordt natuurlijk, beide kanten op.

Ik heb heel erg het gevoel dat ik iets 'moet'. Dat ik ermee bezig moet zijn, er aan werken voor mezelf op de een of andere manier. Tegelijk heb ik geen flauw idee hoe ik dat zou moeten doen. Het lukt me maar moeilijk om die onrust kwijt te raken.

Dank voor je ervaring!

Nummer*Zoveel schreef: ↑

11-10-2020 19:55

Je legt jezelf wel erg veel druk op door een besluit te “moeten” nemen voordat je hem weer ziet. En ik lees tussen de regels door dat jij hem verwijt dat hij jou niet in zijn denkproces, gevoelens en twijfels heeft betrokken, terwijl jij nu eigenlijk precies hetzelfde doet. Waarom kun je aanstaand weekend niet gewoon zeggen “ik weet nog niet wat ik wil” en uitleggen wat er door jouw gedachten gaat?

Hmmm ja, nu je het zegt. Zo had ik het nog niet bekeken. Wel dat ik hem dat verwijt, maar niet dat ik zelf nu precies hetzelfde doe. We zouden deze weken ook geen contact hebben, dus dat is zoals het is, maar als ik hem komend weekend voor mijn beslissing stel zonder overleg is dat in feite hetzelfde inderdaad.

Ik denk dat ik bij komend weekend 'ik weet nog niet wat ik wil' zeggen het gevoel krijg dat ik het erg van hem af laat hangen en mezelf niet proactief opstel. Wat hij mij vaak verwijt. Ik denk dat ik nu aan hem wil bewijzen dat ik zelf ook echt wel beslissingen kan nemen zonder hem, me niet afhankelijk opstel.
Maar nu ik dit typ realiseer ik me dat ik niet weten wat ik wil niet per se betekend dat ik hem laat kiezen natuurlijk. En dat het niet erg getuigd van 'het samen willen doen'.

Dank voor dat inzicht!

Kroonprinses schreef: ↑

11-10-2020 19:57

Klopt het dat hij emotioneel veel op jou geleund heeft en jij het nooit goed deed? Dat hij jou het gevoel gaf dat je verantwoordelijk was voor hoe hij zich voelde?

Als iemand ontevreden met zichzelf is dan kan zo iemand de bron van onvrede buiten zichzelf leggen. Als hij dat ook bij jou deed dan weet je dat daar in ieder geval een keiharde grens moet trekken ook al gaan jullie niet verder samen. Het is slopend wanneer je de ander op je tenen lopend gelukkig probeert te maken. Wellicht is die wisselwerking hem gaan irriteren, jou onzeker gaan maken en kwamen jullie uit elkaar te staan.

Hopelijk heb je hier iets aan. Succes met het gesprek!

Ja, wat je beschrijft klopt wel. Ik heb een aantal jaar geleden een burnout gehad en toen heb ik op hem geleund. Hij geeft aan dat hij zichzelf helemaal kwijt geraakt is in de jaren die daarop volgde. Met mij gaat het nu al een paar jaar steeds beter, maar met hem juist steeds minder goed.
Ik heb het idee dat hij mij nu van alles de schuld geeft, terwijl ik het idee heb dat veel dingen waar hij ongelukkig mee is in zichzelf zitten (en daarmee bedoel ik niet dat ik alles goed doe hoor, helemaal niet, ik heb ook genoeg fouten gemaakt).
Ik heb geprobeerd op heel veel manieren hem ruimte te geven, door te vragen wat er is, hem werk uit handen te nemen thuis, te proberen hulp te zoeken voor hem, hem te motiveren hobbies te zoeken en met vrienden af te spreken, samen leuke dingen te plannen, hem juist met rust te laten en voor zichzelf te bedenken wat hij wilde etc.

Voor mijn gevoel lukt het niet om die ruimte tussen ons in te overbruggen op de een of andere manier. We bleven afgelopen tijd hangen in dat patroon wat jij beschrijft. Ik weet gewoon niet hoe ik dat op een andere manier kan doen. Wat me dan weer erg laat twijfelen aan de toekomst.

Gatekeeper* schreef: ↑

11-10-2020 20:36

Ligt de beslissing dan bij jou? Heeft hij de keus niet al gemaakt? Is er nog een opening?

Ik neem toch aan dat als hij voor zichzelf aan het begin van deze periode al besloten had dat er absoluut geen kans meer was, hij dat wel aangegeven zou hebben... Tenminste, dan zou ik het erg laf vinden om mij zo lang in spanning te laten zitten.
Maat zeker weten doe ik dat niet, want ik heb hem sindsdien ook niet meer gesproken. Van zijn omgeving hoor ik echter dat zij ook geen idee hebben wat hij gaat kiezen en dat ze twijfelen of hij dat zelf wel weet.
Niet dat dat het nu veel beter maakt, maar goed.

Dropdrop schreef: ↑

11-10-2020 20:37

Hoe kun je nou besluiten als je zijn standpunt nog niet gehoord hebt? Misschien valt er wel niks te besluiten. Misschien wil hij echt niet meer.

En misschien zegt hij dingen waardoor jij denkt: 'weet je ik ben het gezeik zat. Nooit vertel je me wat en nu zeg je dat altijd alles wat je dwars zit mijn schuld is' ofzo.

Ja, dat is waar idd. Het is gewoon echt niet te zeggen op dit moment. Ik heb het idee dat ik gewoon op zoek ben naar zekerheden. Die kan ik bij hem sowieso niet vinden, dus probeer ik het maar bij mezelf. Maar daar lukt het ook niet erg.

Maar uit andere reacties blijkt idd ook, als ik het nu een proces van mezelf maak ipv over ons samen doe ik eigenlijk hetzelfde als hij. Al lijkt het me niet verkeerd om voor mezelf grenzen te stellen aan wat ik nog okee vind voor de toekomst en/of in zijn reacties.