Psyche
alle pijlers
Kind depressief maar weigert hulp
woensdag 5 februari 2025 om 19:29
Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
woensdag 5 februari 2025 om 19:36
woensdag 5 februari 2025 om 19:37
Wat een lastige situatie, ik heb een soort gelijk iets meegemaakt. Al hoewel ze 16 is en dus volgens de wet zeggenschap heeft over wel of geen hulp, is ze nog altijd minderjarig en heeft ze ook naar jou als moeder "te luisteren ".
Hier heeft het enorm geholpen naast kind te gaan staan. Zo gaat het niet langer, ik kan je niet helpen. Laten we samen gaan zoeken naar hulp wat bij je past. Te beginnen bij deze afspraak, zij kunnen verder kijken naar wat nodig is als dit niet passend blijkt te zijn. Geef haar keuzes zodat ze het gevoel heeft zelf de controle te houden.
Hier heeft het enorm geholpen naast kind te gaan staan. Zo gaat het niet langer, ik kan je niet helpen. Laten we samen gaan zoeken naar hulp wat bij je past. Te beginnen bij deze afspraak, zij kunnen verder kijken naar wat nodig is als dit niet passend blijkt te zijn. Geef haar keuzes zodat ze het gevoel heeft zelf de controle te houden.
woensdag 5 februari 2025 om 19:42
Mee eens dat school niet belangrijk is: de enige reden dat het (in mijn ogen) belangrijk is, is voor structuur. En contacten. En dat mag ze ook op en andere manier vorm geven van mij, ze krijgt alle ruimte. Maar doet dat niet.
Nee, ze wil met mij of haar vader ook geen leuke dingen doen. We hebben van alles voorgesteld (paardrijden op het strand, naar de film, even lunchen, spelletje spelen, thuis een film kijken), maar niets slaat aan.
Tot twee weken geleden zag ze na schooltijd nog wel vrienden en ging ze in het weekend nog wel uit, maar dat is ook gestopt.
Nee, ze wil met mij of haar vader ook geen leuke dingen doen. We hebben van alles voorgesteld (paardrijden op het strand, naar de film, even lunchen, spelletje spelen, thuis een film kijken), maar niets slaat aan.
Tot twee weken geleden zag ze na schooltijd nog wel vrienden en ging ze in het weekend nog wel uit, maar dat is ook gestopt.
woensdag 5 februari 2025 om 19:47
@nanouk: keuzes en soorten hulp waren we mee bezig, zoeken wat er is en wat mogelijk is, tot haar suicidepoging. Dan komt de ggz om de hoek kijken en word je daar "in mee gezogen".
De enige keuze die ik haar kan bieden nu is "wel of niet gaan". Maar eigenlijk is niet gaan in mijn ohen geen optie, gezien haar apathie.
En het klinkt leuk: ze heeft naar je te luisteren. Kun je me even zeggen hoe? Ze is 16, 62 kilo. Als ze weigert op te staan, weigert in de auto te stappen, weigert te gaan, dan is de theorie "ze heeft naar je te luisteren" een leuke stelling waarvan ik geen idee heb op dit moment hoe dat er dan in de praktijk uit ziet en welke consequenties "niet gaan" op dit moment dan kan hebben...
De enige keuze die ik haar kan bieden nu is "wel of niet gaan". Maar eigenlijk is niet gaan in mijn ohen geen optie, gezien haar apathie.
En het klinkt leuk: ze heeft naar je te luisteren. Kun je me even zeggen hoe? Ze is 16, 62 kilo. Als ze weigert op te staan, weigert in de auto te stappen, weigert te gaan, dan is de theorie "ze heeft naar je te luisteren" een leuke stelling waarvan ik geen idee heb op dit moment hoe dat er dan in de praktijk uit ziet en welke consequenties "niet gaan" op dit moment dan kan hebben...
woensdag 5 februari 2025 om 20:13
Tja, en dan gaat ze alsnog mee ... en zegt geen of nauwelijks een woord bij die psych.
Of alleen wat ze denkt dat die psych graag hoort. Het lijkt me dus vrij zinloos om haar te pushen als ze echt niet wil.
Hoe ziet ze dat MBO-plan? Is dat al concreet?
Wat denkt ze zelf dat ze nodig heeft om in augustus / september wél haar bed uit te komen?
Heeft ze vriendinnen die voor afleiding kunnen zorgen?
Is er familie die haar kan uitnodigen? Desnoods probeer je het te verkopen als "even andere lucht, weg van ons als steeds zeurende ouders".
Of alleen wat ze denkt dat die psych graag hoort. Het lijkt me dus vrij zinloos om haar te pushen als ze echt niet wil.
Hoe ziet ze dat MBO-plan? Is dat al concreet?
Wat denkt ze zelf dat ze nodig heeft om in augustus / september wél haar bed uit te komen?
Heeft ze vriendinnen die voor afleiding kunnen zorgen?
Is er familie die haar kan uitnodigen? Desnoods probeer je het te verkopen als "even andere lucht, weg van ons als steeds zeurende ouders".
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 5 februari 2025 om 20:17
Speciaal hiervoor een account aangemaakt.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn dochter.
Wat mij/ ons hielp was in ieder geval als eerste:
Zélf in de vertraging. Alles on hold en er slechts gewoon ‘zijn’
Compleet nutteloos aanwezig. Maar ik was er.
Ten tweede: kleine grenzen stellen:
Prima dat je depressief de hele dag in bed wil liggen, maar we gaan samen 2 activiteiten ondernemen. Dat was heel stom
1. Samen naar de winkel lopen voor lekkere broodjes
2. Nog stommer, maar we gingen op onze knieën met de muziek hard, de vloer schrobben. Dit heb ik ooit zelf geleerd in therapie en zal later een van haar fijnste herinneringen zijn.
Voor de rest mocht ze de hele dag in bed liggen.
Wel verbinding blijven zoeken. Je blijft jezelf. En je blijft moeder. Hoe irritant dat ook is voor haar.
Daarnaast: haar vader en ik zijn wekelijks bij de GGZ wezen praten. Hoe meer zij opkrabbelde, hoe meer angsten wij kregen voor terugval of het beschermen van grenzen. Haar vader en ik konden bij de GGZ onze frustratie uitten, omdat het niet altijd soepel verliep met haar.
Zelf wilde ze niet praten en vooral haar eigen pad bewandelen.
Dat is erg lastig als je allang blij bent dat je ziet dat de wil om te leven terugkomt, maar je niet over je heen wilt laten lopen.
Die balans zochten wij niet uit met haar; maar bespraken wij als ouders bij de GGZ. Waarbij het uiteindelijk is geworden dat zij volledig ‘vrij’ was, maar wel met regels die voor ons belangrijk waren.
Zoals: de deur gaat om 22.00 uur op slot. Ben je er niet, ga je naar je vader.
Hierdoor kreeg ze duidelijke structuur, maar zag ze ook een moeder die stevig kon staan. Bovendien behield ze haar eigen authenticiteit.
Nu, een jaar later is het een vrolijke puber, met een nieuwe studie, bijbaan, en zelfs een vriendje en nieuwe leuke vriendinnen.
De band is anders. Maar sterker dan ooit.
Ow: en school hebben wij in eerste instantie volledig gelaten voor wat het is!
Wil je: dan ga je.
Ga je niet: ook goed.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn dochter.
Wat mij/ ons hielp was in ieder geval als eerste:
Zélf in de vertraging. Alles on hold en er slechts gewoon ‘zijn’
Compleet nutteloos aanwezig. Maar ik was er.
Ten tweede: kleine grenzen stellen:
Prima dat je depressief de hele dag in bed wil liggen, maar we gaan samen 2 activiteiten ondernemen. Dat was heel stom
1. Samen naar de winkel lopen voor lekkere broodjes
2. Nog stommer, maar we gingen op onze knieën met de muziek hard, de vloer schrobben. Dit heb ik ooit zelf geleerd in therapie en zal later een van haar fijnste herinneringen zijn.
Voor de rest mocht ze de hele dag in bed liggen.
Wel verbinding blijven zoeken. Je blijft jezelf. En je blijft moeder. Hoe irritant dat ook is voor haar.
Daarnaast: haar vader en ik zijn wekelijks bij de GGZ wezen praten. Hoe meer zij opkrabbelde, hoe meer angsten wij kregen voor terugval of het beschermen van grenzen. Haar vader en ik konden bij de GGZ onze frustratie uitten, omdat het niet altijd soepel verliep met haar.
Zelf wilde ze niet praten en vooral haar eigen pad bewandelen.
Dat is erg lastig als je allang blij bent dat je ziet dat de wil om te leven terugkomt, maar je niet over je heen wilt laten lopen.
Die balans zochten wij niet uit met haar; maar bespraken wij als ouders bij de GGZ. Waarbij het uiteindelijk is geworden dat zij volledig ‘vrij’ was, maar wel met regels die voor ons belangrijk waren.
Zoals: de deur gaat om 22.00 uur op slot. Ben je er niet, ga je naar je vader.
Hierdoor kreeg ze duidelijke structuur, maar zag ze ook een moeder die stevig kon staan. Bovendien behield ze haar eigen authenticiteit.
Nu, een jaar later is het een vrolijke puber, met een nieuwe studie, bijbaan, en zelfs een vriendje en nieuwe leuke vriendinnen.
De band is anders. Maar sterker dan ooit.
Ow: en school hebben wij in eerste instantie volledig gelaten voor wat het is!
Wil je: dan ga je.
Ga je niet: ook goed.
hereiam wijzigde dit bericht op 05-02-2025 20:18
3.14% gewijzigd
woensdag 5 februari 2025 om 20:33
Wat een ellendige situatie, lijkt me heel moeilijk om je kind zo te zien. Kenmerken van depressie zijn onder andere verlies van initiatief en nergens zin in hebben. Dus ze kan het (deels) niet helpen dat ze niet vooruit te branden is. Ook al die plannen om ‘iets leuks’ te gaan doen lijken voor haar allemaal even vreselijk, dus daar kun je beter mee ophouden denk ik. Ik ben overigens helaas ervaringsdeskundig. Maar: die psycholoog, daar moet ze mee naar toe. Zeg tegen haar dat niet meegaan geen optie is. Ik snap dat je haar niet fysiek kunt dwingen, maar hopelijk heb je voldoende overwicht om haar mee te krijgen. Het is een enorme drempel, dus wees verder mild. Alleen het idee van opstaan en aankleden kan voor haar nu al onoverkomelijk lijken, laat staan de deur uit. Is ze wel bij de huisarts geweest? Want medicatie kan helpen om de ergste tegenzin eraf te krijgen, en dan wordt hulp aanvaarden ook makkelijker. Veel sterkte voor jullie beiden.
woensdag 5 februari 2025 om 20:43
Dit is heel moeilijk voor jullie als ouders. Kan me voorstellen hoe machteloos jullie je voelen.
Je dochter doet alles wat mensen doen in een ernstige depressie. Oftewel zo min mogelijk. Waarschijnlijk ziet ze huizenhoog op tegen elke nieuwe dag. Heel lastig om daar doorheen te breken. En waarschijnlijk ziet ze ook geen perspectief meer, en is ze al helemaal niet bezig met de toekomst. Overleven en de dag doorkomen kost nu al haar energie.
Aan een ernstig depressief persoon kun je beter niet vragen "wat kan ik voor je doen". Want daar kan ze waarschijnlijk geen antwoord op geven. Maak het concreet, neem het even van haar over. Kleine dingen. "Vandaag gaan we samen een blokje om". Wees lief voor haar, toon compassie maar push haar niet. Zeg dat je van haar houdt en er voor haar bent.
Verder eens met de tweede alinea van Nanouk (niet de eerste!!). Meer kun je niet doen.
Heeft ze al een psychiater gezien? Heeft ze medicatie? Een officiële diagnose?
Voor jullie: er zijn lotgenotencontactgroepen speciaal voor naasten, via de Depressievereniging.
Heel veel sterkte, dit is verschrikkelijk voor jullie allemaal.
Je dochter doet alles wat mensen doen in een ernstige depressie. Oftewel zo min mogelijk. Waarschijnlijk ziet ze huizenhoog op tegen elke nieuwe dag. Heel lastig om daar doorheen te breken. En waarschijnlijk ziet ze ook geen perspectief meer, en is ze al helemaal niet bezig met de toekomst. Overleven en de dag doorkomen kost nu al haar energie.
Aan een ernstig depressief persoon kun je beter niet vragen "wat kan ik voor je doen". Want daar kan ze waarschijnlijk geen antwoord op geven. Maak het concreet, neem het even van haar over. Kleine dingen. "Vandaag gaan we samen een blokje om". Wees lief voor haar, toon compassie maar push haar niet. Zeg dat je van haar houdt en er voor haar bent.
Verder eens met de tweede alinea van Nanouk (niet de eerste!!). Meer kun je niet doen.
Heeft ze al een psychiater gezien? Heeft ze medicatie? Een officiële diagnose?
Voor jullie: er zijn lotgenotencontactgroepen speciaal voor naasten, via de Depressievereniging.
Heel veel sterkte, dit is verschrikkelijk voor jullie allemaal.
You show me the way. To the 13th star.
woensdag 5 februari 2025 om 20:56
Er zitten nog wel wat gradaties tussen 'oke je gaat niet omdat je niet wil' of 'je moet gaan'. Ik zou zelf proberen daar zoveel mogelijk bij weg te blijven.
Wél zou ik het gesprek aangaan en daarin zoveel mogelijk erkenning geven aan haar, maar ook ruimte voor jezelf en toch een duidelijk kader schetsen.
Iets in de trant van:
" ik zie nu al geruime tijd dat het niet goed met je gaat, dat je het moeilijk hebt. We zitten momenteel allemaal in een moeilijke positie waarin we je zien lijden en niet goed weten hoe we jou hierbij kunnen helpen. Het is mijn plicht als ouder om goed voor jou te zorgen, ik denk dat een professional hier beter bij kan helpen. Ik zal je naar de afspraak brengen en ook al zeg je daar een uur lang niks, ik zal buiten op je wachten zonder oordeel. Daarna kunnen we tijd vrij maken voor xyz ( mocht ze bv serie bingen in bed fijn vinden) of iets anders doen wat zij graag wil. Als dat niks doen is, is dit ook prima."
Het staat er nu wat onpersoonlijk, ik ken jou dochter natuurlijk niet. Maar ik denk dat gewoon accepteren dat ze niet gaat, de situatie niet zal helpen.
Wat een moeilijke situatie Lucy.
Wél zou ik het gesprek aangaan en daarin zoveel mogelijk erkenning geven aan haar, maar ook ruimte voor jezelf en toch een duidelijk kader schetsen.
Iets in de trant van:
" ik zie nu al geruime tijd dat het niet goed met je gaat, dat je het moeilijk hebt. We zitten momenteel allemaal in een moeilijke positie waarin we je zien lijden en niet goed weten hoe we jou hierbij kunnen helpen. Het is mijn plicht als ouder om goed voor jou te zorgen, ik denk dat een professional hier beter bij kan helpen. Ik zal je naar de afspraak brengen en ook al zeg je daar een uur lang niks, ik zal buiten op je wachten zonder oordeel. Daarna kunnen we tijd vrij maken voor xyz ( mocht ze bv serie bingen in bed fijn vinden) of iets anders doen wat zij graag wil. Als dat niks doen is, is dit ook prima."
Het staat er nu wat onpersoonlijk, ik ken jou dochter natuurlijk niet. Maar ik denk dat gewoon accepteren dat ze niet gaat, de situatie niet zal helpen.
Wat een moeilijke situatie Lucy.
...
woensdag 5 februari 2025 om 21:23
Zo zwart wit bedoel ik het niet.Lucy schreef: ↑05-02-2025 19:47@nanouk: keuzes en soorten hulp waren we mee bezig, zoeken wat er is en wat mogelijk is, tot haar suicidepoging. Dan komt de ggz om de hoek kijken en word je daar "in mee gezogen".
De enige keuze die ik haar kan bieden nu is "wel of niet gaan". Maar eigenlijk is niet gaan in mijn ohen geen optie, gezien haar apathie.
En het klinkt leuk: ze heeft naar je te luisteren. Kun je me even zeggen hoe? Ze is 16, 62 kilo. Als ze weigert op te staan, weigert in de auto te stappen, weigert te gaan, dan is de theorie "ze heeft naar je te luisteren" een leuke stelling waarvan ik geen idee heb op dit moment hoe dat er dan in de praktijk uit ziet en welke consequenties "niet gaan" op dit moment dan kan hebben...
De keuze wel of niet gaan is niet de enige keuze, sterker nog, niet gaan is geen optie.
Hier hielp het heel goed kind te laten denken dat ze een keuze had maar daarin heel erg te sturen. Heel sterkt over te komen waardoor ze het idee had echt op je te kunnen bouwen en zich liet leiden. Wanneer er bij ons twijfel te horen was, pakte ze de ruimte en glipte ze weg.
Hier dus op een andere manier een keuze gegeven. Heb haar aangegeven dat ik zag dat het niet goed met haar gaat en dat het mijn taak was als moeder haar te beschermen.
Dat ik snapte dat het echt heel lastig en spannend vond naar dat ik haar wel naar de afspraak zou brengen. Als ze dan aangaf niet te willen was dat haar keuze maar was ik genoodzaakt verder stappen te nemen. Dan koos ze toch voor de iets bekendere weg en ging ze wel. In het begin sprak ze er niet, later steeds een beetje meer en werd het steeds duidelijker wat het probleem was en kon de therapie steeds gerichter toegepast worden.
woensdag 5 februari 2025 om 21:37
Oh wat heftig en wat een afschuwelijke situatie voor jou en je gezin.
Wij zaten er vorig jaar zo bij. Zoon van toen 14 was suïcidaal en depressief, de crisisdienst is ingeschakeld en zo kwamen wij dus ook bij de GGZ.
Zoon wist niks, wilde niks, kon niks. De ambulante begeleiders van de crisisdienst kwamen 2x per week thuis om ons te ondersteunen, met hem te praten en ook om wat afleiding te bieden.
Ik kreeg hem gelukkig wel mee naar de GGZ maar hij zei er vrijwel niks. Vulde wel alle vragenlijsten in. Maar het grootste deel van de gesprekken zijn toch door mij en mijn man gevoerd.
Wat wij aangeraden kregen is sowieso om niet boos te worden. Ze worstelen al genoeg met hun eigen angsten en schuldgevoel. Niet door te drammen of dingen afdwingen. Vooral zelf heel erg laten zien en merken dat je het zelf aankan. Dat was een hele belangrijke en een hele moeilijke, want je gaat zelf kapot natuurlijk. We kregen steeds maar te horen dat we moesten leren verdragen. Ook zoon zelf. Soms is het heel erg heftig en naar, en het enige wat je dan kan doen is proberen te verdragen dat het zo is.
Medicatie heeft hier uiteindelijk veel gedaan. Plus overal de druk vanaf. Geen school, geen sport, geen bijbaan. Pas toen de medicatie wat ging doen is hij heel langzaam naar een zorgboerderij gegaan en pas later weer naar school. En toen hij dat aankon deed dat ritme en de contacten hem juist weer goed.
Ik werd gek van alleen maar ‘ik weet het niet’ als antwoord. Wilde hem het liefst door elkaar rammelen om een antwoord te krijgen. Maar hij wist helemaal niks meer.
Ik zou toch proberen haar morgen mee te krijgen. Ze hoeft niks te zeggen, ze hoeft niks te doen, alleen maar meegaan. En als beloning misschien daarna een ijsje halen, langs de macdrive of iets wat ze lekker vindt. Omkopen als dat werkt.
Heel veel sterkte, het is zo heftig…
Wij zaten er vorig jaar zo bij. Zoon van toen 14 was suïcidaal en depressief, de crisisdienst is ingeschakeld en zo kwamen wij dus ook bij de GGZ.
Zoon wist niks, wilde niks, kon niks. De ambulante begeleiders van de crisisdienst kwamen 2x per week thuis om ons te ondersteunen, met hem te praten en ook om wat afleiding te bieden.
Ik kreeg hem gelukkig wel mee naar de GGZ maar hij zei er vrijwel niks. Vulde wel alle vragenlijsten in. Maar het grootste deel van de gesprekken zijn toch door mij en mijn man gevoerd.
Wat wij aangeraden kregen is sowieso om niet boos te worden. Ze worstelen al genoeg met hun eigen angsten en schuldgevoel. Niet door te drammen of dingen afdwingen. Vooral zelf heel erg laten zien en merken dat je het zelf aankan. Dat was een hele belangrijke en een hele moeilijke, want je gaat zelf kapot natuurlijk. We kregen steeds maar te horen dat we moesten leren verdragen. Ook zoon zelf. Soms is het heel erg heftig en naar, en het enige wat je dan kan doen is proberen te verdragen dat het zo is.
Medicatie heeft hier uiteindelijk veel gedaan. Plus overal de druk vanaf. Geen school, geen sport, geen bijbaan. Pas toen de medicatie wat ging doen is hij heel langzaam naar een zorgboerderij gegaan en pas later weer naar school. En toen hij dat aankon deed dat ritme en de contacten hem juist weer goed.
Ik werd gek van alleen maar ‘ik weet het niet’ als antwoord. Wilde hem het liefst door elkaar rammelen om een antwoord te krijgen. Maar hij wist helemaal niks meer.
Ik zou toch proberen haar morgen mee te krijgen. Ze hoeft niks te zeggen, ze hoeft niks te doen, alleen maar meegaan. En als beloning misschien daarna een ijsje halen, langs de macdrive of iets wat ze lekker vindt. Omkopen als dat werkt.
Heel veel sterkte, het is zo heftig…
woensdag 5 februari 2025 om 21:39
Hier wel een beetje mee uitkijken. Dochter kan al snel gaan denken "zie je wel, ik ben een last, ik doe mijn ouders verdriet, ik ben waardeloos." En het woord "plicht" kun je beter helemaal niet gebruiken. Verder eens met jouw post!Quaintrelle schreef: ↑05-02-2025 20:56Er zitten nog wel wat gradaties tussen 'oke je gaat niet omdat je niet wil' of 'je moet gaan'. Ik zou zelf proberen daar zoveel mogelijk bij weg te blijven.
Wél zou ik het gesprek aangaan en daarin zoveel mogelijk erkenning geven aan haar, maar ook ruimte voor jezelf en toch een duidelijk kader schetsen.
Iets in de trant van:
" ik zie nu al geruime tijd dat het niet goed met je gaat, dat je het moeilijk hebt. We zitten momenteel allemaal in een moeilijke positie waarin we je zien lijden en niet goed weten hoe we jou hierbij kunnen helpen. Het is mijn plicht als ouder om goed voor jou te zorgen, ik denk dat een professional hier beter bij kan helpen. Ik zal je naar de afspraak brengen en ook al zeg je daar een uur lang niks, ik zal buiten op je wachten zonder oordeel. Daarna kunnen we tijd vrij maken voor xyz ( mocht ze bv serie bingen in bed fijn vinden) of iets anders doen wat zij graag wil. Als dat niks doen is, is dit ook prima."
Het staat er nu wat onpersoonlijk, ik ken jou dochter natuurlijk niet. Maar ik denk dat gewoon accepteren dat ze niet gaat, de situatie niet zal helpen.
Wat een moeilijke situatie Lucy.
You show me the way. To the 13th star.
woensdag 5 februari 2025 om 21:59
Wat een lieve reacties! Dank jullie wel!
Een aantal dingen heb ik al gedaan/gezegd. Ik heb haar laten weten dat geen hulp accepteren na haar poging geen optie meer is. Dus dat weet ze, dat ik er zo insta. Net als dat ik al een paar keer heb gezegd dat ze van mij niet perse naar school hoeft, maar wel haar bed uit moet komen. Een plan maken. Naar buiten iedere dag, al is het maar 10 minuutjes met de honden in de tuin.
Maar ja, het werkt niet...
Lente: bij ons wil ggz/crisisdienst niet thuiskomen. Naast hulp van meis zou ik zo goed hulp kunnen gebruiken hoe ik hiermee om moet gaan...
Iemand gaf hier aan ervaringsdeskundige te zijn. Ik ben ook bekend met depressies en heb een dysthyme stoornis. Ik "snap" depressie dus wel. Maar mijn strategie is juist mezelf dwingen om op te staan, te werken (minder soms, en vanuit huis), te sporten en hulp te zoeken. En verder heel veel niets, maar wel stapjes naar beter. En dat vind ik het allermoeilijkste en machteloze: haar niet zien vechten naar beter...
Ze is net zowaar even op de bank komen zitten, even kletsen. Klein lichtpuntje van de dag
En nu fingers crossed voor morgen...
Een aantal dingen heb ik al gedaan/gezegd. Ik heb haar laten weten dat geen hulp accepteren na haar poging geen optie meer is. Dus dat weet ze, dat ik er zo insta. Net als dat ik al een paar keer heb gezegd dat ze van mij niet perse naar school hoeft, maar wel haar bed uit moet komen. Een plan maken. Naar buiten iedere dag, al is het maar 10 minuutjes met de honden in de tuin.
Maar ja, het werkt niet...
Lente: bij ons wil ggz/crisisdienst niet thuiskomen. Naast hulp van meis zou ik zo goed hulp kunnen gebruiken hoe ik hiermee om moet gaan...
Iemand gaf hier aan ervaringsdeskundige te zijn. Ik ben ook bekend met depressies en heb een dysthyme stoornis. Ik "snap" depressie dus wel. Maar mijn strategie is juist mezelf dwingen om op te staan, te werken (minder soms, en vanuit huis), te sporten en hulp te zoeken. En verder heel veel niets, maar wel stapjes naar beter. En dat vind ik het allermoeilijkste en machteloze: haar niet zien vechten naar beter...
Ze is net zowaar even op de bank komen zitten, even kletsen. Klein lichtpuntje van de dag
En nu fingers crossed voor morgen...
woensdag 5 februari 2025 om 22:51
Lieve Lucy, wat naar om te lezen dat het met Meis weer zo moeilijk gaat.
Weet je waarom ze niet wil? Is het de depressie en tot niks komen daardoor, of is het angst?
Als meegaan en niets zeggen ook niet werkt, is het dan een idee dat je het in kleine stapjes opbouwt, en dat ook met de behandelaren overlegt?
Morgen hoeft ze alleen maar mee in de auto. De volgende keer ook uitstappen en naar de wachtkamer lopen. De keer erna ook daadwerkelijk de behandelkamer in. De keer daarna de behandelkamer in en er een x-periode blijven. Zou dat het beter te overzien maken voor haar?
Weet je waarom ze niet wil? Is het de depressie en tot niks komen daardoor, of is het angst?
Als meegaan en niets zeggen ook niet werkt, is het dan een idee dat je het in kleine stapjes opbouwt, en dat ook met de behandelaren overlegt?
Morgen hoeft ze alleen maar mee in de auto. De volgende keer ook uitstappen en naar de wachtkamer lopen. De keer erna ook daadwerkelijk de behandelkamer in. De keer daarna de behandelkamer in en er een x-periode blijven. Zou dat het beter te overzien maken voor haar?
woensdag 5 februari 2025 om 22:57
Wat een ontzettend nare en zware situatie. Mijn tip zou zijn om je eigen leed over de situatie zoveel mogelijk van haar weg te houden. Dit kan voor haar weer een extra last zijn en de bevestiging dat zij anderen tot last is. Zoek voor dat gedeelte hulp voor jullie zelf, zodat jullie er niet met haar aan onder doorgaan.
Ik zat ook te denken aan IHT waarbij mensen van de crisisdienst bij je thuis komen. Maar ik zie dat je schrijft dat ze dat niet willen doen. Weet je ook waarom niet?
Veel sterkte!
Ik zat ook te denken aan IHT waarbij mensen van de crisisdienst bij je thuis komen. Maar ik zie dat je schrijft dat ze dat niet willen doen. Weet je ook waarom niet?
Veel sterkte!
woensdag 5 februari 2025 om 23:44
Lucy
donderdag 6 februari 2025 om 06:21
Misschien helpt het om het zo laagdrempelig mogelijk te maken? Ze hoeft bij de psycholoog niet meteen te veranderen, niet meteen vanalles te vertellen of haar hart uit te storten, ze hoeft er alleen maar te zijn. En evt spanning daarvoor ook erkennen, want het is ook niet niks om met je problemen naar iemand die je niet kent te gaan, en niet te weten wat er dan gaat gebeuren.
Ik herken mezelf niet eens
donderdag 6 februari 2025 om 08:05
Hier ook jaren geleden in dezelfde positie gezeten. Dochter weigerde hulp. Psycholoog moest ze niks van hulp en ik had dezelfde insteek een beetje als jij. Ze moet de hulp zelf willen anders heeft het geen zin.
Uiteindelijk heeft school zitten pushen. Ze moet hulp krijgen. Die gaven duidelijk aan dat kind echt hulp nodig had (waar dochter bij was trouwens) dat zij anders gedwongen waren aan te geven dat ze haar niet verder op school konden houden want te veel problemen.
Ik ben toen heel heel vaak naast dochter gaan zitten.
Heel veel eenzijdige gesprekken gevoerd. Uitgelegd dat mensen op veel manieren ‘ziek’ kunnen zijn. Lichamelijk, mentaal en dat je bij beide hulp zoekt. Ze was toen gewoon bang voor alles . Bang voor hulp, bang om gek gevonden te worden, ik denk ook bang om beter te worden maar tegelijkertijd ook bang om ziek te blijven. Iemand in die situatie is verlamd.
We hebben haar uiteindelijk naar de psycholoog gekregen en ik denk dat ze daar de eerste keren echt niet veel gezegd heeft. Gelukkig was hij heel rustig en geduldig en heeft het tijd gegeven.
We zijn nu jaren verder en ze is nu bijna klaar met therapie
Medicatie blijft ze nemen maar ik kan met overtuiging zeggen dat het best goed gaat met haar
Uiteindelijk heeft school zitten pushen. Ze moet hulp krijgen. Die gaven duidelijk aan dat kind echt hulp nodig had (waar dochter bij was trouwens) dat zij anders gedwongen waren aan te geven dat ze haar niet verder op school konden houden want te veel problemen.
Ik ben toen heel heel vaak naast dochter gaan zitten.
Heel veel eenzijdige gesprekken gevoerd. Uitgelegd dat mensen op veel manieren ‘ziek’ kunnen zijn. Lichamelijk, mentaal en dat je bij beide hulp zoekt. Ze was toen gewoon bang voor alles . Bang voor hulp, bang om gek gevonden te worden, ik denk ook bang om beter te worden maar tegelijkertijd ook bang om ziek te blijven. Iemand in die situatie is verlamd.
We hebben haar uiteindelijk naar de psycholoog gekregen en ik denk dat ze daar de eerste keren echt niet veel gezegd heeft. Gelukkig was hij heel rustig en geduldig en heeft het tijd gegeven.
We zijn nu jaren verder en ze is nu bijna klaar met therapie
Medicatie blijft ze nemen maar ik kan met overtuiging zeggen dat het best goed gaat met haar
donderdag 6 februari 2025 om 08:15
Wat heftig TO 
.
Heb je een idee waarom het zo slecht met haar gaat? Wat de aanleiding is? Lang veel stress, trauma of je altijd maar aanpassen kan bijv leiden tot dit soort klachten; denk aan een autistische burnout of hoogbegaafdheid. Daar inzicht in hebben kan helpen met je zoektocht.
Verder zou ik je vooral aanraden om te gaan zoeken naar support groepen die door andere ouders zijn opgezet; want jullie staan hierin niet alleen, er is al heel veel ervaringskennis. (Ik kan evt via pb even in met je meedenken, als je geen idee hebt waar je deze groepen kan vinden).
.Heb je een idee waarom het zo slecht met haar gaat? Wat de aanleiding is? Lang veel stress, trauma of je altijd maar aanpassen kan bijv leiden tot dit soort klachten; denk aan een autistische burnout of hoogbegaafdheid. Daar inzicht in hebben kan helpen met je zoektocht.
Verder zou ik je vooral aanraden om te gaan zoeken naar support groepen die door andere ouders zijn opgezet; want jullie staan hierin niet alleen, er is al heel veel ervaringskennis. (Ik kan evt via pb even in met je meedenken, als je geen idee hebt waar je deze groepen kan vinden).
donderdag 6 februari 2025 om 08:31
Er is veel gezegd en gevraagd, sorry als ik ergens iets/iemand/een tip oversla.
Waar is meis bang voor... ik kan niet in haar hoofd kijken. Wat ze tegen mij heeft gezegd zijn, verdeeld over een aantal gesprekken, een aantal dingen:
- ze is toch geen gekkie
- deze depressie voelt als haar comfortzone. Ze is bang om haar shit aan te moeten gaan. Ze is ook bang om beter te worden. Dit kent ze.
- ze wil wel uit bed, maar het lukt haar gewoonweg niet.
Waarom ze bang is dat mensen boos op haar zijn. Mijn invulling:
- als klein meisje (3-5,5 jaar) heeft ze op een school gezeten met een chinese inslag. Dingen niet goed doen was schreeuwen door de juf, of naar de hoofdmeester gestuurd worden en daar geschreeuw krijgen. Ik denk dat hier de grondslag ligt. Ze is wat faalangstig, bang het verkeerd te doen.
- daarnaast heeft ze, omdat ze de havo niet afmaakt, het gevoel te falen. Ze is dus eigenlijk al boos op zichzelf, en kan denk ik de boosheid van een ander er niet bij hebben
- ze is altijd gevoelig voor sfeer geweest. Aks ik streng wordt (en niet eens boos ben, maar iets moet nú gebeuren. Of niet gebeuren. Of juist wel gebeuren. Dan is ze al bang dat ik boos ben. Soms verwart ze streng/gedecideerd dus ook met boos).
Wat verder speelt, is dat ze een paar keer (1x lagere school, 1x middelbare) is gecancelled door de hele vriendengroep. Dat heeft grote indruk gemaakt. En een jaar of twee geleden heeft ze een hele toxische vriendschap gehad met een meisje die veel leugens verspreidde om haar te scheiden van haar andere vrienden. Maar ook veel leugens vertelde over haar eigen leven en meis ook gaslightte (gek vond dat Meis zich iets niet herinnerde, terwijl het nooit had plaats gevonden. Of juist in twijfel trok wat wel plaats had gevonden). Meis is in deze vriendschap zichzelf, haar zelfvertrouwen verloren. Is altijd bang dat wat ze zegt of denkt niet waar is.
Daarnaast zal ik ook niet alles goed hebben gedaan en ben ik veel (chronisch) ziek geweest. En heeft ze een broer met autisme, waardoor de nodige aandacht naar hem ging toen ze klein was.
Iemand vroeg of ze al huisarts/psychiater/diagnose heeft (gezien):
Huisarts: ja, voor de poging plaatsvond
Poh: ja, voor de poging plaatsvond 1×
Orthopedagoog school: ja, dag van de poging, die luisterde niet en vertelde haar doodleuk dat ze moest stoppen met havo en per 1/2 naar mbo. Kwam als slag bij heldere hemel. Was niet helpend.
-psychiater: ja, 2x ziekenhuis, 1x crisisdienst
Diagnose: gaat gesteld worden. Ze denken aan autisme, ik geloof er geen zak van.
Maisnon: wat een fijne tip. Als ze niet mee gaat vandaag ga ik dit voorstellen.
En waarom niet aan huis: geen idee. 2x crisis gebeld in kerstvakantie, toen kregen we te horen dat ze dit vooral als opvoedprobleem zien.
* graag niet quoten, ik haal dit later weer weg
Waar is meis bang voor... ik kan niet in haar hoofd kijken. Wat ze tegen mij heeft gezegd zijn, verdeeld over een aantal gesprekken, een aantal dingen:
- ze is toch geen gekkie
- deze depressie voelt als haar comfortzone. Ze is bang om haar shit aan te moeten gaan. Ze is ook bang om beter te worden. Dit kent ze.
- ze wil wel uit bed, maar het lukt haar gewoonweg niet.
Waarom ze bang is dat mensen boos op haar zijn. Mijn invulling:
- als klein meisje (3-5,5 jaar) heeft ze op een school gezeten met een chinese inslag. Dingen niet goed doen was schreeuwen door de juf, of naar de hoofdmeester gestuurd worden en daar geschreeuw krijgen. Ik denk dat hier de grondslag ligt. Ze is wat faalangstig, bang het verkeerd te doen.
- daarnaast heeft ze, omdat ze de havo niet afmaakt, het gevoel te falen. Ze is dus eigenlijk al boos op zichzelf, en kan denk ik de boosheid van een ander er niet bij hebben
- ze is altijd gevoelig voor sfeer geweest. Aks ik streng wordt (en niet eens boos ben, maar iets moet nú gebeuren. Of niet gebeuren. Of juist wel gebeuren. Dan is ze al bang dat ik boos ben. Soms verwart ze streng/gedecideerd dus ook met boos).
Wat verder speelt, is dat ze een paar keer (1x lagere school, 1x middelbare) is gecancelled door de hele vriendengroep. Dat heeft grote indruk gemaakt. En een jaar of twee geleden heeft ze een hele toxische vriendschap gehad met een meisje die veel leugens verspreidde om haar te scheiden van haar andere vrienden. Maar ook veel leugens vertelde over haar eigen leven en meis ook gaslightte (gek vond dat Meis zich iets niet herinnerde, terwijl het nooit had plaats gevonden. Of juist in twijfel trok wat wel plaats had gevonden). Meis is in deze vriendschap zichzelf, haar zelfvertrouwen verloren. Is altijd bang dat wat ze zegt of denkt niet waar is.
Daarnaast zal ik ook niet alles goed hebben gedaan en ben ik veel (chronisch) ziek geweest. En heeft ze een broer met autisme, waardoor de nodige aandacht naar hem ging toen ze klein was.
Iemand vroeg of ze al huisarts/psychiater/diagnose heeft (gezien):
Huisarts: ja, voor de poging plaatsvond
Poh: ja, voor de poging plaatsvond 1×
Orthopedagoog school: ja, dag van de poging, die luisterde niet en vertelde haar doodleuk dat ze moest stoppen met havo en per 1/2 naar mbo. Kwam als slag bij heldere hemel. Was niet helpend.
-psychiater: ja, 2x ziekenhuis, 1x crisisdienst
Diagnose: gaat gesteld worden. Ze denken aan autisme, ik geloof er geen zak van.
Maisnon: wat een fijne tip. Als ze niet mee gaat vandaag ga ik dit voorstellen.
En waarom niet aan huis: geen idee. 2x crisis gebeld in kerstvakantie, toen kregen we te horen dat ze dit vooral als opvoedprobleem zien.
* graag niet quoten, ik haal dit later weer weg
donderdag 6 februari 2025 om 08:37
O, en emotieregulatie is drama. Bij mij ook trouwens, heeft ze niet van een vreemde.
En de afgelopen jaren veel ruzie/strijd thuis. Ze is bloedeerlijk, gaat overal de confrontatie aan, ook als ze in de problemen komt daardoor. En als ze boos is of zich in een hoek gedreven voelt wordt ze vlijmscherp. Ze heeft een sterk analytisch vermogen en ziet behoorlijk goed hoe iemand in elkaar zit of hoe een relatie in elkaar zit. Maar trekt soms (door leeftijd) wel een verkeerde conclusie en is niet tactisch hoe ze dingen zegt. Tegelijkertijd kan ze moeilijk kritiek incasseren. Dat levert met vrienden soms problemen op, maar met ons thuis ook.
En de afgelopen jaren veel ruzie/strijd thuis. Ze is bloedeerlijk, gaat overal de confrontatie aan, ook als ze in de problemen komt daardoor. En als ze boos is of zich in een hoek gedreven voelt wordt ze vlijmscherp. Ze heeft een sterk analytisch vermogen en ziet behoorlijk goed hoe iemand in elkaar zit of hoe een relatie in elkaar zit. Maar trekt soms (door leeftijd) wel een verkeerde conclusie en is niet tactisch hoe ze dingen zegt. Tegelijkertijd kan ze moeilijk kritiek incasseren. Dat levert met vrienden soms problemen op, maar met ons thuis ook.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
