Kind depressief maar weigert hulp

Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.

Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.

En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.

Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.

Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...

Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...

Meis heeft besloten in dagbehandeling te gaan, na de voorjaarsvakantie. Ze wil nog graag met school op kamp.

Psych heeft donderdag nog bij haar ingecheckt. Ook fijn om te horen.

Ik denk dat het een heel goed idee is. De angst van nu en alleen in bed liggen helpt haar ook niet verder. (Ze is vandaag spontaan uit zichzelf naar school geweest, trouwens!)

Vandaag een gesprek gehad over medicijnen waarbij inderdaad werd aangestuurd op ad.

Ik heb gevraagd om zo'n dna profiel, maar kennelijk doen ze dat pas als het 2x mis is gegaan, want dat is heel duur. Heb gezegd dat ik dat nogal raar vind: je laat een kind dus eerst 2x de kans lopen dat het misgaat, terwijl het bij moeder al mis is gegaan?

Ze ging nu bij de psychiater vragen of het toch kon.

En we wachten eerst de afspraak bij de gynaecoloog even af, vanwege de eventuele invloed van hormonen op de stemming.

Heb gevraagd of het niet handig was om behalve antidepressiva ook in te gaan zetten op gedragstherapie, want naast de gesprekken met de psychiatrisch verpleegkundige is er nog niets opgestart. Dat lijkt me toch minstens net zo zinvol als medicijnen...

Het lijkt wel iets beter te gaan. Dus dat is fijn!

Net even met dochter gekletst.

"Mam, deze vrouw heeft haar stokpaardjes.en haar stokpaardjes zijn autisme en antidepressiva.en ze luistert niet naar wat wij zeggen, ze blijft haar gelijk er doorheen duwen".

Mijn kind heeft best wel inzicht.

Ik weet niet of het mij ruimte geeft. Het geeft me ruimte als ze een keer gaat starten. Met dagbehandeling, met therapie. Met wat dan ook.

En het geeft mij nog niet veel ruimte op schuldgevoel. Maar daar ben ik zelf voor in behandeling. Dus.

Mijn meis is vandaag naar school

Weer een stap in de goede richting!

Gesprek met gyn gehad. Ze moet aan de hormoontherapie blijven. Ze gaf aan dat stemmingstoornis kan komen door de implanon. Keuze was implanon met ad of spiraaltje. Kind heeft gekozen voor de implanon met ad.

Hebben gisteren formulier voor bloedonderzoek dna gekregen. Zodra duidelijk is wat bij haar het beste werkt, gaat ze starten.