Psyche
alle pijlers
kind en man adhd, help!
donderdag 19 maart 2009 om 21:23
wist even niet of ik dit onderwerp moest plaatsen, en weet ook niet of er al iets over geschreven is maar ik begin gewoon met waarschijnlijk een heel lang verhaal.
mijn man en ik zijn al 23 jaar samen (waarvan de laatste 2 jaar appart leven, maar daar straks meer over als ik zover kom) en hebben twee kinderen. 2 lieve kinderen maar waar ik er bij 1 merkte ( toen hij een jaar was) dat hij anders was dan een ander kind. veel mensen geloofde mij niet maar mijn gevoel laat me eigenlijk nooit in de steek. toen hij uiteindelijk 6 jaar werd is hij getest bij een speciale instelling en daar kwam adhd uit. toen dat allemaal in gang werd gezet is er ook gevraagd of mijn man zich wilde laten testen maar hij wilde het niet. het is zwaar om voor een kind te zorgen die zo veel aandacht vraagt en dat er ook nog 1 rond loopt die ook aandacht nodig heeft. ik sta er bijna altijd alleen voor omdat mijn man een eigen bedrijf heeft en heel hard werkt. we zaten niet op 1 lijn met opvoeden ( maar dat komt waarschijnlijk omdat hij geen haar anders is dan ons zoontje) terwijl ik er alles aan deed om 1 lijn te volgen. in november 2006 vertelde mijn man dat hij het niet meer naar zijn zin had thuis, en me wereld stoorte echt in. in augustus 2007 kreeg ik een sms dat hij niet meer terug kwam (sinds die tijd woont hij niet meer thuis) weer een klap. vanaf die tijd is hij meer over zichzelf na gaan denken ( ook al kreeg ik overal de schuld van in een bepaalde periode) ook kwam er een ander in het spel, dat zich uitgaf als vriendin. zij speeld tot nu toe nog steeds een rol in ons leven, wat mij erg irriteerd. het is een hele tijd met up's en down's gegaan, met veel gelieg en beloftes die niet nagekomen werden. ik was het soms zo zat dat ik op wilde geven, ook al wist ik in mijn achterhoofd dat er meer was. in december 2008 zijn zijn ogen eindelijk open gegaan, en is heeft hij zich toch laten testen. dit alles speeld nog steeds en vanaf morgen gaat hij met medicatie beginnen. ik zie dat hij heel erg zijn best doet, maar soms word alles me te veel. dan ben ik zo moe van de laatste 2 jaar. heb ook bijna 2 jaar lang alleen voor de kinderen gezorgt. een vader die heel erg ziek werd, en waar ik 5x afscheid heb genomen maar gelukkig nog leefd. en zo zijn er meer dingen geweest waar door ik het even allemaal niet meer zag zitten.
heel veel mensen zullen zeggen, stoppen hiermee! maar voor mijn gevoel is het allemaal nog niet afgehandeld. het geen wat ik altijd heb gezegt is uit gekomen en hoop nu dat hij ook inziet dat hij die pil nodig heeft om beter te functioneren. heb ook altijd gezegd dat hij er waarschijnlijk onbewust niets aan kon doen, omdat je als je adhd hebt dingen uit een impuls doet. nu dit allemaal in gang is gezet wil ik gaan kijken hoe hij alles aan gaat pakken en dan zie ik wel verder.
dit is een hele korte beschrijving van de afgelopen tijd, en er zullen misschien vragen zijn die ik best wel wil beantworden maar nu dingen achterwege heb gelaten omdat ik hier anders vannacht nog zit.
ik weet dat ik net zo als bij ons kind er mee om moet leren gaan, maar zou zo graag tips van andere partners willen lezen die hier ook mee leven.
het is misschien een verwarend verhaal maar ben ook wel in de war, vooral omdat ik vanmorgen een hele tijd hier over heb gepraat met de ouderbegeleider die ik heb voor mijn zoontje.
alvast bedankt voor het lezen van mij verhaal,
doos 500
mijn man en ik zijn al 23 jaar samen (waarvan de laatste 2 jaar appart leven, maar daar straks meer over als ik zover kom) en hebben twee kinderen. 2 lieve kinderen maar waar ik er bij 1 merkte ( toen hij een jaar was) dat hij anders was dan een ander kind. veel mensen geloofde mij niet maar mijn gevoel laat me eigenlijk nooit in de steek. toen hij uiteindelijk 6 jaar werd is hij getest bij een speciale instelling en daar kwam adhd uit. toen dat allemaal in gang werd gezet is er ook gevraagd of mijn man zich wilde laten testen maar hij wilde het niet. het is zwaar om voor een kind te zorgen die zo veel aandacht vraagt en dat er ook nog 1 rond loopt die ook aandacht nodig heeft. ik sta er bijna altijd alleen voor omdat mijn man een eigen bedrijf heeft en heel hard werkt. we zaten niet op 1 lijn met opvoeden ( maar dat komt waarschijnlijk omdat hij geen haar anders is dan ons zoontje) terwijl ik er alles aan deed om 1 lijn te volgen. in november 2006 vertelde mijn man dat hij het niet meer naar zijn zin had thuis, en me wereld stoorte echt in. in augustus 2007 kreeg ik een sms dat hij niet meer terug kwam (sinds die tijd woont hij niet meer thuis) weer een klap. vanaf die tijd is hij meer over zichzelf na gaan denken ( ook al kreeg ik overal de schuld van in een bepaalde periode) ook kwam er een ander in het spel, dat zich uitgaf als vriendin. zij speeld tot nu toe nog steeds een rol in ons leven, wat mij erg irriteerd. het is een hele tijd met up's en down's gegaan, met veel gelieg en beloftes die niet nagekomen werden. ik was het soms zo zat dat ik op wilde geven, ook al wist ik in mijn achterhoofd dat er meer was. in december 2008 zijn zijn ogen eindelijk open gegaan, en is heeft hij zich toch laten testen. dit alles speeld nog steeds en vanaf morgen gaat hij met medicatie beginnen. ik zie dat hij heel erg zijn best doet, maar soms word alles me te veel. dan ben ik zo moe van de laatste 2 jaar. heb ook bijna 2 jaar lang alleen voor de kinderen gezorgt. een vader die heel erg ziek werd, en waar ik 5x afscheid heb genomen maar gelukkig nog leefd. en zo zijn er meer dingen geweest waar door ik het even allemaal niet meer zag zitten.
heel veel mensen zullen zeggen, stoppen hiermee! maar voor mijn gevoel is het allemaal nog niet afgehandeld. het geen wat ik altijd heb gezegt is uit gekomen en hoop nu dat hij ook inziet dat hij die pil nodig heeft om beter te functioneren. heb ook altijd gezegd dat hij er waarschijnlijk onbewust niets aan kon doen, omdat je als je adhd hebt dingen uit een impuls doet. nu dit allemaal in gang is gezet wil ik gaan kijken hoe hij alles aan gaat pakken en dan zie ik wel verder.
dit is een hele korte beschrijving van de afgelopen tijd, en er zullen misschien vragen zijn die ik best wel wil beantworden maar nu dingen achterwege heb gelaten omdat ik hier anders vannacht nog zit.
ik weet dat ik net zo als bij ons kind er mee om moet leren gaan, maar zou zo graag tips van andere partners willen lezen die hier ook mee leven.
het is misschien een verwarend verhaal maar ben ook wel in de war, vooral omdat ik vanmorgen een hele tijd hier over heb gepraat met de ouderbegeleider die ik heb voor mijn zoontje.
alvast bedankt voor het lezen van mij verhaal,
doos 500
donderdag 19 maart 2009 om 21:59
meid, jeez wat een verhaal.
Knap dat je altijd hebt doorgezet, dat getuigd wel van moed en doorzettingsvermogen. Complimenten daarvoor.
Het lijkt mij erg lastig', zo'n situatie. Wat je moet doen, kan denk ik niemand je zeggen. Dat ligt bij jou, je intuïtie, je gevoel. Wat wil JIJ. Je moet wel onthouden dat JIJ ook heel belangrijk bent, als jij niet van jezelf houdt en zelf al niet meer verder wil, is het, lijkt me, heel lastig om ook voor kids te zorgen nog. Dus zorg voor jezelf. Praat met een gespecialiseerd iemand, misschien zelfs met je man erbij. Maar dat had je zelf waarschijnlijk ook kunnen raden.
Ik wens je in iedergeval heel veel sterkte, geluk, liefde en het allerbeste!
Knap dat je altijd hebt doorgezet, dat getuigd wel van moed en doorzettingsvermogen. Complimenten daarvoor.
Het lijkt mij erg lastig', zo'n situatie. Wat je moet doen, kan denk ik niemand je zeggen. Dat ligt bij jou, je intuïtie, je gevoel. Wat wil JIJ. Je moet wel onthouden dat JIJ ook heel belangrijk bent, als jij niet van jezelf houdt en zelf al niet meer verder wil, is het, lijkt me, heel lastig om ook voor kids te zorgen nog. Dus zorg voor jezelf. Praat met een gespecialiseerd iemand, misschien zelfs met je man erbij. Maar dat had je zelf waarschijnlijk ook kunnen raden.
Ik wens je in iedergeval heel veel sterkte, geluk, liefde en het allerbeste!
donderdag 19 maart 2009 om 22:20
mijn man woont tijdelijk bij zijn ouders, maar wij zijn niet uit elkaar. klinkt misshien raar maar dit is om te proberen rust in te bouwen zodat wij er aan werken om weer bij elkaar te komen. ik had al gezegd dat het verwarrend zou zijn maar er loopt zo veel door elkaar dat het moeilijk is om dat uit elkaar te trekken. dat zegt de ouderbegeleider ook. wat ik al schreef als ik alles op moet schrijven zit ik hier tot diep in de nacht, vandaar dat ik heb geprobeerd de grote lijnen op te schrijven.
het is idd moeilijk, maar heb ook gezien dat ik het allemaal alleen wel aan kan. het houden van is nog zo aanwezig dat ik gewoon niet op kan geven voordat alles geprobeerd is. nu hij psychische hulp en begeleiding gaat krijgen hoop je toch dat we aardig op de goede weg zijn.
ik vroeg om hulp of tips omdat mensen met adhd toch op een andere manier benaderd moeten worden. voor mijn kind heb ik daar al begeleiding voor en sta er zo wie zo ook voor open om dat voor mijn partner te doen. maar eer dat je bij dat soort dingen terecht komt duurd heel lang, vandaar mijn vraag.
doos 500
het is idd moeilijk, maar heb ook gezien dat ik het allemaal alleen wel aan kan. het houden van is nog zo aanwezig dat ik gewoon niet op kan geven voordat alles geprobeerd is. nu hij psychische hulp en begeleiding gaat krijgen hoop je toch dat we aardig op de goede weg zijn.
ik vroeg om hulp of tips omdat mensen met adhd toch op een andere manier benaderd moeten worden. voor mijn kind heb ik daar al begeleiding voor en sta er zo wie zo ook voor open om dat voor mijn partner te doen. maar eer dat je bij dat soort dingen terecht komt duurd heel lang, vandaar mijn vraag.
doos 500
donderdag 19 maart 2009 om 22:28
Ok, had het inderdaad niet helemaal begrepen, vroeg me al af waarom jij er mee verder wilde terwijl je man (dacht ik) niet wil, maar jullie werken er blijkbaar allebei aan dat het weer goed komt.
Kan alleen maar zeggen, heel veel sterkte, en probeer ook aan jezelf te denken, ondanks alles, want als je jezelf voorbij loopt hebben je kinderen niets aan je. Dus hou goed in de gaten wanneer bij jou de koek op is en trek op tijd aan de bel.
Van ADHD en omgaan met partners met ADHD heb ik geen verstand, sorry.
Kan alleen maar zeggen, heel veel sterkte, en probeer ook aan jezelf te denken, ondanks alles, want als je jezelf voorbij loopt hebben je kinderen niets aan je. Dus hou goed in de gaten wanneer bij jou de koek op is en trek op tijd aan de bel.
Van ADHD en omgaan met partners met ADHD heb ik geen verstand, sorry.
donderdag 19 maart 2009 om 22:46
hoi citronella,
toen ik net poste was ik nog wat vergeten, maar zag dat je in de tussen tijd alweer gereageerd had.
het is niet zo dat hij voor 100% bij zijn ouders woont, want hij is hier na zijn werk wel aanwezig en eet hier ook gewoon mee om toch dat gezinsgevoel een beetje te behouden. zijn probleem is dus dat hij angstig is ( door de adhd) om hier te slapen. hij word dan heel onrustig en dat werkt weer door naar ons, vandaar dat hij bij zijn ouders slaapt 5 dagen in de week. 2 dagen in de week probeerd hij het hier en soms gaat dat goed maar soms liggen we ook de hele nacht wakker. ook zoen we nu aan kinder weekenden om er voor te zorgen dat 1 van de partners een beetje bij kan tanken.wij hopen allebei dat de toekomst er voor ons allemaal beter uit gaat zien, als een gezin. het klinkt misschien heel raar voor mensen maar eigenlijk ben ik er aan gewend. vanmorgen bij de ouderbegeleiding werd er ook gezegd dat ik dingen anders moet gaan benaderen omdat hij onbewust misshien toch afwijzingen heeft gehad van mij of andere personen. en dat hij dan denkt ik doe het toch nooit goed, of zie je wel.... vandaar dat ik aan mensen vraag hoe gaan jullie hier mee om? hebben jullie een partner cursus gehad? ik ben de afgelopen jaren heel erg veranderd, en doe nog steeds mijn best om dingen te leren.heb hulp gehad van een maatschappelijkwerkster en kon toen alles weer aan, maar soms krijg je een terug val en daar heb ik nu denk ik een beetje last van. van mijn kindje wist ik het ook onbewust en van hem ook maar toch krijg je dan weer een klap als het definitief is, dat ze eigenlijk ( laat ik het zo maar zeggen) een stempel krijgen.
doos 500
toen ik net poste was ik nog wat vergeten, maar zag dat je in de tussen tijd alweer gereageerd had.
het is niet zo dat hij voor 100% bij zijn ouders woont, want hij is hier na zijn werk wel aanwezig en eet hier ook gewoon mee om toch dat gezinsgevoel een beetje te behouden. zijn probleem is dus dat hij angstig is ( door de adhd) om hier te slapen. hij word dan heel onrustig en dat werkt weer door naar ons, vandaar dat hij bij zijn ouders slaapt 5 dagen in de week. 2 dagen in de week probeerd hij het hier en soms gaat dat goed maar soms liggen we ook de hele nacht wakker. ook zoen we nu aan kinder weekenden om er voor te zorgen dat 1 van de partners een beetje bij kan tanken.wij hopen allebei dat de toekomst er voor ons allemaal beter uit gaat zien, als een gezin. het klinkt misschien heel raar voor mensen maar eigenlijk ben ik er aan gewend. vanmorgen bij de ouderbegeleiding werd er ook gezegd dat ik dingen anders moet gaan benaderen omdat hij onbewust misshien toch afwijzingen heeft gehad van mij of andere personen. en dat hij dan denkt ik doe het toch nooit goed, of zie je wel.... vandaar dat ik aan mensen vraag hoe gaan jullie hier mee om? hebben jullie een partner cursus gehad? ik ben de afgelopen jaren heel erg veranderd, en doe nog steeds mijn best om dingen te leren.heb hulp gehad van een maatschappelijkwerkster en kon toen alles weer aan, maar soms krijg je een terug val en daar heb ik nu denk ik een beetje last van. van mijn kindje wist ik het ook onbewust en van hem ook maar toch krijg je dan weer een klap als het definitief is, dat ze eigenlijk ( laat ik het zo maar zeggen) een stempel krijgen.
doos 500
zaterdag 21 maart 2009 om 13:14
Ja, een ADHD-er is impulsief en MISSCHIEN (!!!!) daardoor wat gevoeliger voor een impulsieve actie als na een avondje stappen met iemand anders dan zijn vrouw naar huis gaan. We hebben het hier alleen wel over een relatie met iemand naast zijn huwelijk. Iets wat zich constant herhaalt dus. Heeft niets met ADHD te maken maar met een slechte moraal. Ritalin verandert daar niets aan.
Lees het boek 'Als hij maar gelukkig is' eens. Waarom blijf je iemand tot jouw grootste prioriteit maken terwijl jij kennelijk niet bovenaan zijn prioriteitenlijstje staat?
Lees het boek 'Als hij maar gelukkig is' eens. Waarom blijf je iemand tot jouw grootste prioriteit maken terwijl jij kennelijk niet bovenaan zijn prioriteitenlijstje staat?
zaterdag 21 maart 2009 om 19:22
Ik ben het helemaal eens met sjaaksjokola. ADHD is geen excuus hiervoor. Heb zelf ook een partner met ADHD maar vreemdgaan hoort echt niet bij de kenmerken hoor. Ik weet niet of de ouderbegeleider waar je het over hebt, het hele verhaal kent maar ik vind het advies om nog meer begrip op te brengen voor hem een erg slecht advies. Inderdaad, waar blijf jij in dit verhaal? Jij moet de structuur aangeven in jullie gezin en daar horen grenzen bij. Die geef je blijkbaar niet duidelijk genoeg aan. Overigens heel vaak komt het in een gezin voor dat vader en zoon/dochter ADHD hebben. Het is immers voor een groot gedeelte erfelijk maar ook dat hoeft nog geen problemen te geven.
maandag 23 maart 2009 om 09:18
Ik heb behoorlijk wat gelezen over AD(H)D imv mijn eigen vermoedes. Ik kan je alleen aanraden om eens op deze site te kijken: http://www.hersenstorm.nl/ En misschien is het boek Hulpgids ADHD een begin om te begrijpen hoe je om kan gaan met ADHD. (op bol.com kan je een stukje inkijken) Hierin staan ook verhalen en handvaten hoe een gezin met ADHD in het gareel te houden.
Het lijkt me een heel moeilijke situatie voor jou / jullie.
Ik hoop dat je wat hebt aan de site en het boek.
Sterkte
Suzeli
Het lijkt me een heel moeilijke situatie voor jou / jullie.
Ik hoop dat je wat hebt aan de site en het boek.
Sterkte
Suzeli
maandag 23 maart 2009 om 11:07
HOi Doos,
Bij mijn vriend is afgelopen jaar ook ADHD geconstateerd. Ik voelde sinds dat wij gingen samenwonen ook aan dat er iets niet lekker ging. Ik heb er toen op gestaan dat hij naar een psycholoog ging. Na veel aandringen heeft hij dit gedaan en er werd ADHD geconstateerd.
Mocht je ervaringen willen uitwisselen just let me know!!
Groetjes,
Bij mijn vriend is afgelopen jaar ook ADHD geconstateerd. Ik voelde sinds dat wij gingen samenwonen ook aan dat er iets niet lekker ging. Ik heb er toen op gestaan dat hij naar een psycholoog ging. Na veel aandringen heeft hij dit gedaan en er werd ADHD geconstateerd.
Mocht je ervaringen willen uitwisselen just let me know!!
Groetjes,
maandag 23 maart 2009 om 12:48
hoi meiden,
dank je wel voor jullie reactie's. ben er nu pas weer omdat het voor mij moeilijk is om in het weekend antwoord te geven.
sjaaksjokola, je zal waarschijnlijk gelijk hebben maar zoals ik al schreef ik ben er niet klaar mee. mijn gevoel zegt dat ik dit af moet wachten. en misschien is ritalin (concerta) niet de oplossing hij zal er misshien wel wat rustiger van worden van binnen, en niet meer zo opgejaagt zijn. de toekomst zal het leren. ik ga gewoon door met de kinderen en zie wel wat er komt.
shisensa, waarschijnlijk moet ik nog heel veel dingen leren en hoop daar begeleiding voor te krijgen. mijn ouderbegeleider (ob)kent het hele verhaal en is ook gespecialiseerd. waar ik voor de jongste loop is een instelling die gespecialiseerd is in adhd voor kinderen, vandaar dat ik hoop op begeleiding voor volwassenen want daar zal toch verschil in zitten. van een kind kan je meer hebben dan van een volwassen iemand, dus zou daar graag tips voor krijgen.
suzeli, ga zeker op de site kijken. ben al druk bezig om verhalen enz op internet te lezen maar ga ook kijken voor dat boek. heb wel een ander boek gelezen om te kijken wat er nu in mensen met adhd omgaat. dat boek heet: wat is die jongen toch druk. er waren zoveel gelijkenissen.
emoticon, mijn man heeft ook bij een psych gelopen maar die kwam er niet achter. hij is op eigen houtje naar de huisarts gegaan (wilde niets meer opdringen omdat hij er zelf achter moest staan) en is toen naar een speciale instelling verwezen. eigenlijk na het eerste gesprek wisten zij al genoeg. later is hij daar geweest met zijn moeder en ook die verhalen zeiden genoeg. hij is nu een paar dagen aan de concerta en hij voelt zich iets rustiger. ook is er een periode geweest ( 1 week) dat hij de ritalin heeft geslikt die ik nog had van mijn zoontje, en ook daar werd hij al rustiger van. ik ben blij dat hij het nu zelf heeft ondernomen. wat ik al eerder schreef is dat ik wel zie hoe de toekomst gaat lopen, weet alleen dat ik wel heel erg moe ben. misschien door de tijd dat ik van binnen heb gevochten en nu zover ben dat alles eruit komt. daarbij is er heel veel in mijn familie gebeurd wat ook een enorme energie heeft gekost. ik zou zeker ervaring met je willen delen, want alle info zal helpen. ik ga zeker op zoek naar boeken, en hoop zo toch genoeg te weten te komen.
moet nu naar mijn werk maar kom later vanavond nog wel even terug.
groetjes doos
dank je wel voor jullie reactie's. ben er nu pas weer omdat het voor mij moeilijk is om in het weekend antwoord te geven.
sjaaksjokola, je zal waarschijnlijk gelijk hebben maar zoals ik al schreef ik ben er niet klaar mee. mijn gevoel zegt dat ik dit af moet wachten. en misschien is ritalin (concerta) niet de oplossing hij zal er misshien wel wat rustiger van worden van binnen, en niet meer zo opgejaagt zijn. de toekomst zal het leren. ik ga gewoon door met de kinderen en zie wel wat er komt.
shisensa, waarschijnlijk moet ik nog heel veel dingen leren en hoop daar begeleiding voor te krijgen. mijn ouderbegeleider (ob)kent het hele verhaal en is ook gespecialiseerd. waar ik voor de jongste loop is een instelling die gespecialiseerd is in adhd voor kinderen, vandaar dat ik hoop op begeleiding voor volwassenen want daar zal toch verschil in zitten. van een kind kan je meer hebben dan van een volwassen iemand, dus zou daar graag tips voor krijgen.
suzeli, ga zeker op de site kijken. ben al druk bezig om verhalen enz op internet te lezen maar ga ook kijken voor dat boek. heb wel een ander boek gelezen om te kijken wat er nu in mensen met adhd omgaat. dat boek heet: wat is die jongen toch druk. er waren zoveel gelijkenissen.
emoticon, mijn man heeft ook bij een psych gelopen maar die kwam er niet achter. hij is op eigen houtje naar de huisarts gegaan (wilde niets meer opdringen omdat hij er zelf achter moest staan) en is toen naar een speciale instelling verwezen. eigenlijk na het eerste gesprek wisten zij al genoeg. later is hij daar geweest met zijn moeder en ook die verhalen zeiden genoeg. hij is nu een paar dagen aan de concerta en hij voelt zich iets rustiger. ook is er een periode geweest ( 1 week) dat hij de ritalin heeft geslikt die ik nog had van mijn zoontje, en ook daar werd hij al rustiger van. ik ben blij dat hij het nu zelf heeft ondernomen. wat ik al eerder schreef is dat ik wel zie hoe de toekomst gaat lopen, weet alleen dat ik wel heel erg moe ben. misschien door de tijd dat ik van binnen heb gevochten en nu zover ben dat alles eruit komt. daarbij is er heel veel in mijn familie gebeurd wat ook een enorme energie heeft gekost. ik zou zeker ervaring met je willen delen, want alle info zal helpen. ik ga zeker op zoek naar boeken, en hoop zo toch genoeg te weten te komen.
moet nu naar mijn werk maar kom later vanavond nog wel even terug.
groetjes doos
maandag 23 maart 2009 om 14:42
tjemig!! wat een verhaal en wat goed dat je door wil zetten !! echt respect!! Ik heb zelf de diagnose ad/hd net 3jaar en heb allerlei traningen gehad zelfs klinische behandeling En nog zeg ik vaak te snel verkeerde dingen maar nu corriceer ik mezelf vaak al halverwege de zin en meer van dit soort acties. maar mijn vriend bleef ook bij mij ook wij wonen nu appart en ECHT het gaat beter met ons Ik hoop echt voor jullie dat het goed komt!!
maandag 23 maart 2009 om 19:36
hoi mamsie,
ik blijf hopen maar soms geef ik het ook wel eens op maar dat komt ook door andere dingen. ga straks trouwens op een andere naam verder want het mail adres bij deze naam is van mij man. bij ons gaat het nu ook redelijk goed, maar ben soms erhg moe. heb jij ook kinderen? zo ja in welke leeftijd? heb je bij hun dan al iets ontdekt? mijn oudste is een heel ander kind. ga me effe met de kids bemoeien en kom zo terug als doos501 dan maar als dat lukt.
grtjs doos
ik blijf hopen maar soms geef ik het ook wel eens op maar dat komt ook door andere dingen. ga straks trouwens op een andere naam verder want het mail adres bij deze naam is van mij man. bij ons gaat het nu ook redelijk goed, maar ben soms erhg moe. heb jij ook kinderen? zo ja in welke leeftijd? heb je bij hun dan al iets ontdekt? mijn oudste is een heel ander kind. ga me effe met de kids bemoeien en kom zo terug als doos501 dan maar als dat lukt.
grtjs doos
maandag 23 maart 2009 om 20:09
zo ben dus terug als doos501, het is gelukt. nu weet ik zeker dat als ik prive berichten krijg ze bij mij terecht komen en niet bij mijn man. hij zit zeg maar nog steeds in de ontkenning fase want niemand mag weten dat hij aan de medicijnen zit en dat hij adhd heeft.
mamsie heb je een uitnodiging gestuurd omdat er misschien vragen stonden in mijn vorige posting stond waar je hier geen antwoord op wilt geven. knap van je dat je alles hebt aangepakt om er aan te werken, hoop dat mijn man dat ook gaat doen. er zijn heel veel dingen gebeurd waar ik hier soms op in ga maar als ik het te prive vind dat wel persoonlijk wil beantworden.
emoticon, ook jou heb ik bericht gestuurd en hoop dat je op doos501 de volgende keer antwoord wilt geven, de rede weet je.
kijk morgen weer hier want ben erg moe, ga zo douche en proberen wat te slapen.
grtjs doos 501
mamsie heb je een uitnodiging gestuurd omdat er misschien vragen stonden in mijn vorige posting stond waar je hier geen antwoord op wilt geven. knap van je dat je alles hebt aangepakt om er aan te werken, hoop dat mijn man dat ook gaat doen. er zijn heel veel dingen gebeurd waar ik hier soms op in ga maar als ik het te prive vind dat wel persoonlijk wil beantworden.
emoticon, ook jou heb ik bericht gestuurd en hoop dat je op doos501 de volgende keer antwoord wilt geven, de rede weet je.
kijk morgen weer hier want ben erg moe, ga zo douche en proberen wat te slapen.
grtjs doos 501
vrijdag 27 maart 2009 om 16:19
hai doos (haha klinkt wel he?)
ik heb een dochter van zes en pff of ik wat merk?
ja en nee en ze zeggen dat je pas wat meer kan zeggen dat ze 8 9 zijn
ik kan je uitnodeging niet vinden geloof ik!
ben nog niet zo goed in die comp met al die knopjes(hihi)
je mag me ook wel mailen met je vragen als je wil
groetjes
en wijsheid gewenst
denk wel aanjezelf!!
ik heb een dochter van zes en pff of ik wat merk?
ja en nee en ze zeggen dat je pas wat meer kan zeggen dat ze 8 9 zijn
ik kan je uitnodeging niet vinden geloof ik!
ben nog niet zo goed in die comp met al die knopjes(hihi)
je mag me ook wel mailen met je vragen als je wil
groetjes
en wijsheid gewenst
denk wel aanjezelf!!
woensdag 8 april 2009 om 20:35
hoi schoneslaapster,
ten eerste dank je wel voor je reactie!
ik wil zeker een goed boek gaan kopen die gaat over volwassen adhd. er zal inderdaad heel veel verschil zijn tussen een volwassenen en een kind. voor mijn zoon heb ik dus ouderbegeleiding maar dat is zo lastig omdat alles door elkaar loopt. eerst was het kind en relatie maar daar komt nu een volwassen persoon bij wat het allemaal nog moeilijker maakt.
het is op dit moment voor mij heel moeilijk om te zeggen of hij het geaccepteerd heeft omdat hij hier niet woont. ik zelf denk het eigenlijk niet maar durft dat niet met zekerheid te zeggen. morgen en vrijdag moet hij weer naar die instelling, maar hoor daar niet zo veel over.
hij heeft inderdaad bij een psych gelopen maar daar is hij mee gestopt. hij zei zelf dat hij er niets aan had, dat die man hem niet verder kon helpen. deze psych heeft ook nooit ontdekt dat hij adhd had. ik hoop dat ze bij de instelling waar hij nu loopt aanbieden om hem verder te helpen. dat denk ik wel want daar is het ook voor. ook hoop ik dat ze mij daar dan bij gaan betrekken.maar zo als ik al schreef hoor ik nooit zo veel en moet ik de woorden uit zijn mond trekken. heb daar niet altijd meer zin in. ben benieuwd of ik morgen wel wat te horen krijg.
wat je als laatste aanhaalt klopt! ik heb gister een gesprek gehad met de ouderbegeleider en was erg van slag. hij heeft wel mijn ogen geopend. na een aantal gesprekken weet hij precies hoe ik in elkaar zit en ik weet dat hij gelijk heeft. ik moet door met mijn leven, door met zijn 3en en niet meer geestelijk afhankelijk zijn van mijn man. het doet me zo veel pijn omdat ik zo veel van hem hou. hoe kan ik hem nou een beetje links laten liggen terwijl me dat verdriet doet. ik ben te onzeker en wil bevestiging van mensen dat ik het wel goed doe. heb veel verwijten gehad en daar word je wel onzeker van. wat zullen mensen wel niet van me denken? ben ik wel een goede moeder? ben ik wel een leuk mens? het zit in me om te zorgen, maar in hoe ver moet ik daar mee door gaan? hoe krijg ik mijn leven weer op de rail? hoe, wat, wanneer zijn maar vragen die door mijn hoofd blijven gaan. cijfer me altijd weg om andere het naar hun zin te maken, en dat moet veranderen. moet aan mezelf gaan denken en dat zal een hele proces worden maar ga het proberen.
ik weet dat mijn man zich snel aangevallen voelt, ook al word het nooit zo bedoeld. heb jij dat ook? goede bedoelingen worden anders gezien. ik ga morgen lekker een paar dagen weg met de kinderen en neem me laptop mee. ga lekker even een paar dagen niets doen, alleen waar ik zelf zin in heb. lekker met de kids dingen doen, en als hun slapen alles een beetje op een rij zetten. mijn man is ook welkom maar komt hij niet, ook best.
ga nu even de kids naar bed brengen.
groetjes doos
ten eerste dank je wel voor je reactie!
ik wil zeker een goed boek gaan kopen die gaat over volwassen adhd. er zal inderdaad heel veel verschil zijn tussen een volwassenen en een kind. voor mijn zoon heb ik dus ouderbegeleiding maar dat is zo lastig omdat alles door elkaar loopt. eerst was het kind en relatie maar daar komt nu een volwassen persoon bij wat het allemaal nog moeilijker maakt.
het is op dit moment voor mij heel moeilijk om te zeggen of hij het geaccepteerd heeft omdat hij hier niet woont. ik zelf denk het eigenlijk niet maar durft dat niet met zekerheid te zeggen. morgen en vrijdag moet hij weer naar die instelling, maar hoor daar niet zo veel over.
hij heeft inderdaad bij een psych gelopen maar daar is hij mee gestopt. hij zei zelf dat hij er niets aan had, dat die man hem niet verder kon helpen. deze psych heeft ook nooit ontdekt dat hij adhd had. ik hoop dat ze bij de instelling waar hij nu loopt aanbieden om hem verder te helpen. dat denk ik wel want daar is het ook voor. ook hoop ik dat ze mij daar dan bij gaan betrekken.maar zo als ik al schreef hoor ik nooit zo veel en moet ik de woorden uit zijn mond trekken. heb daar niet altijd meer zin in. ben benieuwd of ik morgen wel wat te horen krijg.
wat je als laatste aanhaalt klopt! ik heb gister een gesprek gehad met de ouderbegeleider en was erg van slag. hij heeft wel mijn ogen geopend. na een aantal gesprekken weet hij precies hoe ik in elkaar zit en ik weet dat hij gelijk heeft. ik moet door met mijn leven, door met zijn 3en en niet meer geestelijk afhankelijk zijn van mijn man. het doet me zo veel pijn omdat ik zo veel van hem hou. hoe kan ik hem nou een beetje links laten liggen terwijl me dat verdriet doet. ik ben te onzeker en wil bevestiging van mensen dat ik het wel goed doe. heb veel verwijten gehad en daar word je wel onzeker van. wat zullen mensen wel niet van me denken? ben ik wel een goede moeder? ben ik wel een leuk mens? het zit in me om te zorgen, maar in hoe ver moet ik daar mee door gaan? hoe krijg ik mijn leven weer op de rail? hoe, wat, wanneer zijn maar vragen die door mijn hoofd blijven gaan. cijfer me altijd weg om andere het naar hun zin te maken, en dat moet veranderen. moet aan mezelf gaan denken en dat zal een hele proces worden maar ga het proberen.
ik weet dat mijn man zich snel aangevallen voelt, ook al word het nooit zo bedoeld. heb jij dat ook? goede bedoelingen worden anders gezien. ik ga morgen lekker een paar dagen weg met de kinderen en neem me laptop mee. ga lekker even een paar dagen niets doen, alleen waar ik zelf zin in heb. lekker met de kids dingen doen, en als hun slapen alles een beetje op een rij zetten. mijn man is ook welkom maar komt hij niet, ook best.
ga nu even de kids naar bed brengen.
groetjes doos
vrijdag 10 april 2009 om 20:05
hoi schoneslaapster,
zo lappie bij me en kids even niet in de buurt. oudste wil iedere keer mee lezen als ik een verhaal tik.
ik probeer me niet meer met zijn dingen te bemoeien, daar bedoel ik mee dat ik er niet meer naar vraag. hij is gister en vandaag geweest en zegt weer niet veel, alleen dat hij in mei therapie gaat krijgen. hij zou gister blijven slapen, had hij beloofd maar is gister zo weer weg gegaan. zelfs zonder sorry te zeggen, heb me tel uit gegooid en ben dan niet te bereiken. als ik er vandaag iets over zeg, zit hij me als een genaaid schaap aan te kijken. hij beloofd zo veel dingen maar komt niets na. ik heb me voor genomen er maar niet meer naar te luisteren. was best eng vanacht om alleen in de caravan te zijn met de kids, maar laat me mooi niet kennen. jij staat natuurlijk net aan de andere kant maat voel me zo, ja hoe voel ik me eigenlijk? kan het niet eens uitleggen. we hadden de afspraak om de kinderen om het weekend te nemen zodat de ander even bij kan tanken, dit is zijn weekend maar ik zit mooi op de camping met de kids. ik wil het de kids niet ontnemen dus pik dit dan ook maar weer. als ze nu bij hem zouden zijn moeten ze dit weer missen en dat wil ik ook niet. wij hebben een seizoens plaats en zal de weekenden dus ook hier verblijven met of zonder.
over dat kritiek of goed bedoelde dingen valt weinig te zeggen denk ik, ik probeer zo mijn best te doen en word dan weer afgekat. net zo lang tot ik het zat ben want dan moet hij maar eens gaan kijken hoe hij het alleen doet. ik trek dit niet echt lang meer, het enige probleem is dat ik telkens mijn grens verleg. ik moet eerst maar weer eens gelukkig met me zelf gaan worden, hoe ik dat moet doen is een raadsel maar ga een poging wagen.
wat jij hier boven schrijft over dat je nooit iets goed doet, daar gaat mijn zoontje trainingen voor krijgen. hij is daar nu oud genoeg voor, je moet er namelijk 8 jaar voor zijn. hij is op jonge leeftijd al getest, maar wil hem er wel naar toe hebben.
jij ook een heel fijn weekend,
maar kom hier wel een paar keer buurten dit weekend om te kijken of er nog gereageerd is.
groetjes doos
zo lappie bij me en kids even niet in de buurt. oudste wil iedere keer mee lezen als ik een verhaal tik.
ik probeer me niet meer met zijn dingen te bemoeien, daar bedoel ik mee dat ik er niet meer naar vraag. hij is gister en vandaag geweest en zegt weer niet veel, alleen dat hij in mei therapie gaat krijgen. hij zou gister blijven slapen, had hij beloofd maar is gister zo weer weg gegaan. zelfs zonder sorry te zeggen, heb me tel uit gegooid en ben dan niet te bereiken. als ik er vandaag iets over zeg, zit hij me als een genaaid schaap aan te kijken. hij beloofd zo veel dingen maar komt niets na. ik heb me voor genomen er maar niet meer naar te luisteren. was best eng vanacht om alleen in de caravan te zijn met de kids, maar laat me mooi niet kennen. jij staat natuurlijk net aan de andere kant maat voel me zo, ja hoe voel ik me eigenlijk? kan het niet eens uitleggen. we hadden de afspraak om de kinderen om het weekend te nemen zodat de ander even bij kan tanken, dit is zijn weekend maar ik zit mooi op de camping met de kids. ik wil het de kids niet ontnemen dus pik dit dan ook maar weer. als ze nu bij hem zouden zijn moeten ze dit weer missen en dat wil ik ook niet. wij hebben een seizoens plaats en zal de weekenden dus ook hier verblijven met of zonder.
over dat kritiek of goed bedoelde dingen valt weinig te zeggen denk ik, ik probeer zo mijn best te doen en word dan weer afgekat. net zo lang tot ik het zat ben want dan moet hij maar eens gaan kijken hoe hij het alleen doet. ik trek dit niet echt lang meer, het enige probleem is dat ik telkens mijn grens verleg. ik moet eerst maar weer eens gelukkig met me zelf gaan worden, hoe ik dat moet doen is een raadsel maar ga een poging wagen.
wat jij hier boven schrijft over dat je nooit iets goed doet, daar gaat mijn zoontje trainingen voor krijgen. hij is daar nu oud genoeg voor, je moet er namelijk 8 jaar voor zijn. hij is op jonge leeftijd al getest, maar wil hem er wel naar toe hebben.
jij ook een heel fijn weekend,
maar kom hier wel een paar keer buurten dit weekend om te kijken of er nog gereageerd is.
groetjes doos
