Psyche
alle pijlers
kind en man adhd, help!
donderdag 19 maart 2009 om 21:23
wist even niet of ik dit onderwerp moest plaatsen, en weet ook niet of er al iets over geschreven is maar ik begin gewoon met waarschijnlijk een heel lang verhaal.
mijn man en ik zijn al 23 jaar samen (waarvan de laatste 2 jaar appart leven, maar daar straks meer over als ik zover kom) en hebben twee kinderen. 2 lieve kinderen maar waar ik er bij 1 merkte ( toen hij een jaar was) dat hij anders was dan een ander kind. veel mensen geloofde mij niet maar mijn gevoel laat me eigenlijk nooit in de steek. toen hij uiteindelijk 6 jaar werd is hij getest bij een speciale instelling en daar kwam adhd uit. toen dat allemaal in gang werd gezet is er ook gevraagd of mijn man zich wilde laten testen maar hij wilde het niet. het is zwaar om voor een kind te zorgen die zo veel aandacht vraagt en dat er ook nog 1 rond loopt die ook aandacht nodig heeft. ik sta er bijna altijd alleen voor omdat mijn man een eigen bedrijf heeft en heel hard werkt. we zaten niet op 1 lijn met opvoeden ( maar dat komt waarschijnlijk omdat hij geen haar anders is dan ons zoontje) terwijl ik er alles aan deed om 1 lijn te volgen. in november 2006 vertelde mijn man dat hij het niet meer naar zijn zin had thuis, en me wereld stoorte echt in. in augustus 2007 kreeg ik een sms dat hij niet meer terug kwam (sinds die tijd woont hij niet meer thuis) weer een klap. vanaf die tijd is hij meer over zichzelf na gaan denken ( ook al kreeg ik overal de schuld van in een bepaalde periode) ook kwam er een ander in het spel, dat zich uitgaf als vriendin. zij speeld tot nu toe nog steeds een rol in ons leven, wat mij erg irriteerd. het is een hele tijd met up's en down's gegaan, met veel gelieg en beloftes die niet nagekomen werden. ik was het soms zo zat dat ik op wilde geven, ook al wist ik in mijn achterhoofd dat er meer was. in december 2008 zijn zijn ogen eindelijk open gegaan, en is heeft hij zich toch laten testen. dit alles speeld nog steeds en vanaf morgen gaat hij met medicatie beginnen. ik zie dat hij heel erg zijn best doet, maar soms word alles me te veel. dan ben ik zo moe van de laatste 2 jaar. heb ook bijna 2 jaar lang alleen voor de kinderen gezorgt. een vader die heel erg ziek werd, en waar ik 5x afscheid heb genomen maar gelukkig nog leefd. en zo zijn er meer dingen geweest waar door ik het even allemaal niet meer zag zitten.
heel veel mensen zullen zeggen, stoppen hiermee! maar voor mijn gevoel is het allemaal nog niet afgehandeld. het geen wat ik altijd heb gezegt is uit gekomen en hoop nu dat hij ook inziet dat hij die pil nodig heeft om beter te functioneren. heb ook altijd gezegd dat hij er waarschijnlijk onbewust niets aan kon doen, omdat je als je adhd hebt dingen uit een impuls doet. nu dit allemaal in gang is gezet wil ik gaan kijken hoe hij alles aan gaat pakken en dan zie ik wel verder.
dit is een hele korte beschrijving van de afgelopen tijd, en er zullen misschien vragen zijn die ik best wel wil beantworden maar nu dingen achterwege heb gelaten omdat ik hier anders vannacht nog zit.
ik weet dat ik net zo als bij ons kind er mee om moet leren gaan, maar zou zo graag tips van andere partners willen lezen die hier ook mee leven.
het is misschien een verwarend verhaal maar ben ook wel in de war, vooral omdat ik vanmorgen een hele tijd hier over heb gepraat met de ouderbegeleider die ik heb voor mijn zoontje.
alvast bedankt voor het lezen van mij verhaal,
doos 500
mijn man en ik zijn al 23 jaar samen (waarvan de laatste 2 jaar appart leven, maar daar straks meer over als ik zover kom) en hebben twee kinderen. 2 lieve kinderen maar waar ik er bij 1 merkte ( toen hij een jaar was) dat hij anders was dan een ander kind. veel mensen geloofde mij niet maar mijn gevoel laat me eigenlijk nooit in de steek. toen hij uiteindelijk 6 jaar werd is hij getest bij een speciale instelling en daar kwam adhd uit. toen dat allemaal in gang werd gezet is er ook gevraagd of mijn man zich wilde laten testen maar hij wilde het niet. het is zwaar om voor een kind te zorgen die zo veel aandacht vraagt en dat er ook nog 1 rond loopt die ook aandacht nodig heeft. ik sta er bijna altijd alleen voor omdat mijn man een eigen bedrijf heeft en heel hard werkt. we zaten niet op 1 lijn met opvoeden ( maar dat komt waarschijnlijk omdat hij geen haar anders is dan ons zoontje) terwijl ik er alles aan deed om 1 lijn te volgen. in november 2006 vertelde mijn man dat hij het niet meer naar zijn zin had thuis, en me wereld stoorte echt in. in augustus 2007 kreeg ik een sms dat hij niet meer terug kwam (sinds die tijd woont hij niet meer thuis) weer een klap. vanaf die tijd is hij meer over zichzelf na gaan denken ( ook al kreeg ik overal de schuld van in een bepaalde periode) ook kwam er een ander in het spel, dat zich uitgaf als vriendin. zij speeld tot nu toe nog steeds een rol in ons leven, wat mij erg irriteerd. het is een hele tijd met up's en down's gegaan, met veel gelieg en beloftes die niet nagekomen werden. ik was het soms zo zat dat ik op wilde geven, ook al wist ik in mijn achterhoofd dat er meer was. in december 2008 zijn zijn ogen eindelijk open gegaan, en is heeft hij zich toch laten testen. dit alles speeld nog steeds en vanaf morgen gaat hij met medicatie beginnen. ik zie dat hij heel erg zijn best doet, maar soms word alles me te veel. dan ben ik zo moe van de laatste 2 jaar. heb ook bijna 2 jaar lang alleen voor de kinderen gezorgt. een vader die heel erg ziek werd, en waar ik 5x afscheid heb genomen maar gelukkig nog leefd. en zo zijn er meer dingen geweest waar door ik het even allemaal niet meer zag zitten.
heel veel mensen zullen zeggen, stoppen hiermee! maar voor mijn gevoel is het allemaal nog niet afgehandeld. het geen wat ik altijd heb gezegt is uit gekomen en hoop nu dat hij ook inziet dat hij die pil nodig heeft om beter te functioneren. heb ook altijd gezegd dat hij er waarschijnlijk onbewust niets aan kon doen, omdat je als je adhd hebt dingen uit een impuls doet. nu dit allemaal in gang is gezet wil ik gaan kijken hoe hij alles aan gaat pakken en dan zie ik wel verder.
dit is een hele korte beschrijving van de afgelopen tijd, en er zullen misschien vragen zijn die ik best wel wil beantworden maar nu dingen achterwege heb gelaten omdat ik hier anders vannacht nog zit.
ik weet dat ik net zo als bij ons kind er mee om moet leren gaan, maar zou zo graag tips van andere partners willen lezen die hier ook mee leven.
het is misschien een verwarend verhaal maar ben ook wel in de war, vooral omdat ik vanmorgen een hele tijd hier over heb gepraat met de ouderbegeleider die ik heb voor mijn zoontje.
alvast bedankt voor het lezen van mij verhaal,
doos 500
maandag 20 april 2009 om 18:46
wat een rot dag vandaag!
ben jarig en iedereen vergeet me, mensen waarvan je verwacht wat te horen hoor je niets van. me mams komt zo wat drinken en dat is het. een man die niet in een goede bui is en ik zo weer weg zie gaan (naar zijn ouders)... pfff voel me vandaag echt rot! moest ik even kwijt!
groetjes doos
ben jarig en iedereen vergeet me, mensen waarvan je verwacht wat te horen hoor je niets van. me mams komt zo wat drinken en dat is het. een man die niet in een goede bui is en ik zo weer weg zie gaan (naar zijn ouders)... pfff voel me vandaag echt rot! moest ik even kwijt!
groetjes doos
vrijdag 8 mei 2009 om 21:08
zaterdag 9 mei 2009 om 18:25
eens met daffy, hij woont al 2 jaar bij zijn ouders en hij krijgt in mei pas therapie? dat duurt echt te lang hoor!
wat wil je nu, dat dit nog jaren zo gaat duren. misschien moet je eens gaan denken wat jij wil, ipv oplossingen te gaan zoeken voor ja man.
het spijt me, maar het lijkt me toch als je een gezin hebt, je hulp zoekt en zorgt dat je leert omgaan met de adhd??? (dit geldt dus voor je man en niet voor jou!)
wat wil je nu, dat dit nog jaren zo gaat duren. misschien moet je eens gaan denken wat jij wil, ipv oplossingen te gaan zoeken voor ja man.
het spijt me, maar het lijkt me toch als je een gezin hebt, je hulp zoekt en zorgt dat je leert omgaan met de adhd??? (dit geldt dus voor je man en niet voor jou!)
zondag 10 mei 2009 om 10:38
ja zoiets schreef ik ook..
ik hoor alleen maar wat HIJ wil en het gaat zoals HIJ dit en HIJ dat,maar wat wil JIJ eigenlijk?
Ik denk dat je daar eens naar moet gaan kijken,ipv je maar aan te passen aan ZIJN wensen..
Je hebt nog 2 kids om voor te zorgen......
Want ook al is ADHD heel vervelend,het hoeft niet zo'n opstakel te zijn als het nu is.Het is heel goed te behandelen,met intensieve medicatie en therapie!
Laat je leven niet zo bepalen door die ADHD.......
ik hoor alleen maar wat HIJ wil en het gaat zoals HIJ dit en HIJ dat,maar wat wil JIJ eigenlijk?
Ik denk dat je daar eens naar moet gaan kijken,ipv je maar aan te passen aan ZIJN wensen..
Je hebt nog 2 kids om voor te zorgen......
Want ook al is ADHD heel vervelend,het hoeft niet zo'n opstakel te zijn als het nu is.Het is heel goed te behandelen,met intensieve medicatie en therapie!
Laat je leven niet zo bepalen door die ADHD.......
maandag 11 mei 2009 om 18:57
hoi meiden,
ik weet dat jullie gelijk hebben, maar het is heel moeilijk omdat ik mezelf al heel erg lang weg cijfer. dan moet je ineens aan jezelf gaan denken, en dat valt voor mij niet mee. klinkt misschien heel raar maar het is zo. als iedereen altijd maar gelukkig was en het leuk had, dan had ik dat ook. nu ga ik merken dat ik achteraf heel vaak een trap na heb gehad van bepaalde mensen en dat gaat pijn doen. ik ben dan nu ook klaar met deze mensen. altijd alles gegeven en als ik nu iets terug vraag, kan het even niet of je word gewoon genegeerd. dit is heel erg op de plek waar ik in de weekenden ben, mijn buurman werd verliefd op mij ( en ook al zou het de laatste op de wereld zijn....) zijn vrouw is nu kwaad op mij terwijl ik dus altijd voor ze klaar stond. ik sta daar nu wel boven en moet eigenlijk gewoon lache om haar, want zie nu pas in wat voor een schijnheil het is. laat ik het zo zeggen, er is genoeg gebeurd en ik kan ze beide eigenlijk voor het blok zetten maar doe dat niet. hou de eer aan mezelf, ben daar in de weekenden voor mezelf en de kinderen! klaar! op deze manier kan ik wel al aan mezelf denken en er boven staan maar met mijn man vind ik dat nog heel moeilijk.
misschien is het ook wel angst, wat gaat er gebeuren? wij zijn van ons 15de jaar al samen en kan me eigenlijk niet voorstellen als dat beetje wat er nog is ook weg is. wat ik zou willen is eigenlijk knokken voor het gezin wat we hadden. hij is 2 jaar weg maar is pas 4 maanden bezig met zijn adhd. daar voor ontkende hij het alleen maar, dus dat was een strijd tegen een muur. met mijn zoontje heeft het ook redelijk lang geduurd voor we hulp kregen want je gaat tegenwoordig op een lange wachtlijst. wij kwamen bij die kleine via het ziekenhuis binnen dus kregen toch nog iets van voor rang. het is niet om hem schoon te praten, laat ik dat erbij vermelden. soms ben ik er echt klaar mee, maar gevoelens kan ik ook niet weg stoppen. ik weet ook niet hoe lang dit nog gaat duren of hoe lang ik dit vol hou, hij is altijd heel goed voor me geweest dus dat speeld ook nog wel een rol. het houden van is er nog en dat tover je niet weg. daarom ga ik zeker ook hulp zoeken want via de ouderbegeleider ben ik er ook wel achter gekomen dat er nog wel meer dwars zit. het is gewoon het emotionele gedeelte wat moeilijk is om los te laten.
hou jullie op de hoogte,
groetjes doos
ik weet dat jullie gelijk hebben, maar het is heel moeilijk omdat ik mezelf al heel erg lang weg cijfer. dan moet je ineens aan jezelf gaan denken, en dat valt voor mij niet mee. klinkt misschien heel raar maar het is zo. als iedereen altijd maar gelukkig was en het leuk had, dan had ik dat ook. nu ga ik merken dat ik achteraf heel vaak een trap na heb gehad van bepaalde mensen en dat gaat pijn doen. ik ben dan nu ook klaar met deze mensen. altijd alles gegeven en als ik nu iets terug vraag, kan het even niet of je word gewoon genegeerd. dit is heel erg op de plek waar ik in de weekenden ben, mijn buurman werd verliefd op mij ( en ook al zou het de laatste op de wereld zijn....) zijn vrouw is nu kwaad op mij terwijl ik dus altijd voor ze klaar stond. ik sta daar nu wel boven en moet eigenlijk gewoon lache om haar, want zie nu pas in wat voor een schijnheil het is. laat ik het zo zeggen, er is genoeg gebeurd en ik kan ze beide eigenlijk voor het blok zetten maar doe dat niet. hou de eer aan mezelf, ben daar in de weekenden voor mezelf en de kinderen! klaar! op deze manier kan ik wel al aan mezelf denken en er boven staan maar met mijn man vind ik dat nog heel moeilijk.
misschien is het ook wel angst, wat gaat er gebeuren? wij zijn van ons 15de jaar al samen en kan me eigenlijk niet voorstellen als dat beetje wat er nog is ook weg is. wat ik zou willen is eigenlijk knokken voor het gezin wat we hadden. hij is 2 jaar weg maar is pas 4 maanden bezig met zijn adhd. daar voor ontkende hij het alleen maar, dus dat was een strijd tegen een muur. met mijn zoontje heeft het ook redelijk lang geduurd voor we hulp kregen want je gaat tegenwoordig op een lange wachtlijst. wij kwamen bij die kleine via het ziekenhuis binnen dus kregen toch nog iets van voor rang. het is niet om hem schoon te praten, laat ik dat erbij vermelden. soms ben ik er echt klaar mee, maar gevoelens kan ik ook niet weg stoppen. ik weet ook niet hoe lang dit nog gaat duren of hoe lang ik dit vol hou, hij is altijd heel goed voor me geweest dus dat speeld ook nog wel een rol. het houden van is er nog en dat tover je niet weg. daarom ga ik zeker ook hulp zoeken want via de ouderbegeleider ben ik er ook wel achter gekomen dat er nog wel meer dwars zit. het is gewoon het emotionele gedeelte wat moeilijk is om los te laten.
hou jullie op de hoogte,
groetjes doos
dinsdag 12 mei 2009 om 22:18
Hoi doos wilde toch ff reageren ... Moet wel zeggen dat ik niet alles precies heb gelezen ... Maar verbaas mij over een aantal dingen ... Zelf ben ik adHd er en ik lees hier dingen die toegeschreven worden aan die ziekte waar ik mij erg over verbaas ... Adhd betekend namelijk niet dat je sommige dingen zomaar doet je blijft ook met adhd verantwoordelijk voor je eigen gedrag . En inderdaad mis ik wat jij wil wat jij verwacht van hem en hoe jij de toekomst ziet ... Overigens toen bij mij adhd werd geconstateerd heeft mijn psych gevraagd of mijn partner behoefte had aan gesprek met hem zodat hij meer ervan zou weten ... Ook bestaan er boeken over samenleven met volwassen adhd er ... En o ja is bekend dat onbehandelde adhd kan leiden tot anti sociale stoornissen ... Misschien heb je er iets aan .. Sterkte en vergeet vooral jezelf niet
vrijdag 5 juni 2009 om 18:16
@ hoop: wat is de titel en auteur van dat boek waar jij het over hebt, over samenwonen met een volwassen ADHD-er? Ik ben zoiets in mijn zoektocht naar ADD/ADHD boeken nog niet tegengekomen, en het lijkt me wel wat
Hoop dat je dit leest, aangezien het topic al wat ouder is.
Gaat het goed met jou doos? En kon je man ook wat eerder terecht bij een psycholoog?
Hoop dat je dit leest, aangezien het topic al wat ouder is.
Gaat het goed met jou doos? En kon je man ook wat eerder terecht bij een psycholoog?
dinsdag 9 juni 2009 om 21:33
hoi deb,
met mij gaat het niet goed, ben kapot van binnen. weet niet meer wat ik met de situatie aan moet en heb hem een eind datum gegeven. ik kan zo gewoon niet meer leven, heb 2,5 jaar gevochten en wat krijg ik er voor terug??? we hebben afgesprokken elkaar niet meer te zien tot die datum en dat hij alleen komt voor de kinderen.
hij heeft zijn afspraak gemist, (ja ja) en kon nu pas over 2,5 maand terecht. ben er kwaad om geworden en hij zegt nu dat hij heeft gebeld voor een eerdere afspraak.
weet alleen dat ik nu helemaal vast zit en al 2 weken met zware hoofdpijn loop wat niet over gaat. ga zo me bed in in de hoop wat te slapen. val ook weer af van de stess.
kom snel weer een keer schrijven,
groetjes doos
met mij gaat het niet goed, ben kapot van binnen. weet niet meer wat ik met de situatie aan moet en heb hem een eind datum gegeven. ik kan zo gewoon niet meer leven, heb 2,5 jaar gevochten en wat krijg ik er voor terug??? we hebben afgesprokken elkaar niet meer te zien tot die datum en dat hij alleen komt voor de kinderen.
hij heeft zijn afspraak gemist, (ja ja) en kon nu pas over 2,5 maand terecht. ben er kwaad om geworden en hij zegt nu dat hij heeft gebeld voor een eerdere afspraak.
weet alleen dat ik nu helemaal vast zit en al 2 weken met zware hoofdpijn loop wat niet over gaat. ga zo me bed in in de hoop wat te slapen. val ook weer af van de stess.
kom snel weer een keer schrijven,
groetjes doos
woensdag 10 juni 2009 om 22:08
jeetje wat een ellende allemaal zeg,
snap heel goed dat je op bent hoor,ook ik heb in zo'n situatie gezeten,maar dan kind en ik ADHD,
ben inmiddels ook gescheiden na een relatie van 18 jaar waarvan 6 jaar getrouwd,
toen mijn zoon klein was wist ik ook al dat hij anders was als andere,bij het riagg geweest tot 3x toen en de laatste keer toen was zoonlief 6 jaar en inderdaad ook de diagnose ADHD gekregen,een paar cursussen gevolgd via ggz en ben er toen achter gekomen dat ik het zelf ook heb,dus voor mij viel alles op zijn plaats over het hoe en wat,er werd letterlijk een spiegeltje voorgehouden,
ik doe het zonder medicijnen en mijn zoon met concerta,
ik heb uiteindelijk 3 jaar geleden de knoop doorgehakt en ben bij mijn man weggegaan omdat ik al jaren ongelukkig was en de thuissituatie er niet beter op werd en mijn zoon de spanningen niet goed aankon,
dus heb ik voor mezelf gekozen en voor mijn zoon,en ik moet zeggen ik heb co-ouderschap met zijn vader en we hebben alles netjes geregeld,we ondervinden gelukkig geen problemen,je hoort wel is anders,dus die spanningen heb ik gelukkig niet,zou het er niet bij kunnen hebben,want het is al druk genoeg in mijn hoofd,
ik hoop voor je dat alles op zijn pootjes terecht gaat komen en kies AUB voor jezelf en je kind,
ik weet dat het moeilijk is om met iemand te moeten leven met ADHD,maar het is niet onmogelijk,met de juist medicatie en begeleiding kom je al een heel eind,
succes en sterkte met alles wat je gaat doen
snap heel goed dat je op bent hoor,ook ik heb in zo'n situatie gezeten,maar dan kind en ik ADHD,
ben inmiddels ook gescheiden na een relatie van 18 jaar waarvan 6 jaar getrouwd,
toen mijn zoon klein was wist ik ook al dat hij anders was als andere,bij het riagg geweest tot 3x toen en de laatste keer toen was zoonlief 6 jaar en inderdaad ook de diagnose ADHD gekregen,een paar cursussen gevolgd via ggz en ben er toen achter gekomen dat ik het zelf ook heb,dus voor mij viel alles op zijn plaats over het hoe en wat,er werd letterlijk een spiegeltje voorgehouden,
ik doe het zonder medicijnen en mijn zoon met concerta,
ik heb uiteindelijk 3 jaar geleden de knoop doorgehakt en ben bij mijn man weggegaan omdat ik al jaren ongelukkig was en de thuissituatie er niet beter op werd en mijn zoon de spanningen niet goed aankon,
dus heb ik voor mezelf gekozen en voor mijn zoon,en ik moet zeggen ik heb co-ouderschap met zijn vader en we hebben alles netjes geregeld,we ondervinden gelukkig geen problemen,je hoort wel is anders,dus die spanningen heb ik gelukkig niet,zou het er niet bij kunnen hebben,want het is al druk genoeg in mijn hoofd,
ik hoop voor je dat alles op zijn pootjes terecht gaat komen en kies AUB voor jezelf en je kind,
ik weet dat het moeilijk is om met iemand te moeten leven met ADHD,maar het is niet onmogelijk,met de juist medicatie en begeleiding kom je al een heel eind,
succes en sterkte met alles wat je gaat doen
woensdag 17 juni 2009 om 10:34
hoi manus,
ik weet dat er mee te leven valt maar het is soms zo verdomd moeilijk. op dit moment zit ik er aardig door heen, en kan gelukkig vandaag voor het eerst bij een psycholoog terecht. wel spannend maar misschien dat zij me verder kan helpen met dit alles. het is niet alleen het leven met.... ook andere dingen spelen een rol.
groetjes doos
ik weet dat er mee te leven valt maar het is soms zo verdomd moeilijk. op dit moment zit ik er aardig door heen, en kan gelukkig vandaag voor het eerst bij een psycholoog terecht. wel spannend maar misschien dat zij me verder kan helpen met dit alles. het is niet alleen het leven met.... ook andere dingen spelen een rol.
groetjes doos
donderdag 18 juni 2009 om 14:24
quote:doos500 schreef op 19 maart 2009 @ 21:23:
heel veel mensen zullen zeggen, stoppen hiermee! maar voor mijn gevoel is het allemaal nog niet afgehandeld. het geen wat ik altijd heb gezegt is uit gekomen en hoop nu dat hij ook inziet dat hij die pil nodig heeft om beter te functioneren.
Ik neem aan dat je hiermee ritalin bedoeld?
Hiermee zal ik toch ook oppassen. Dat hoeft echt niet bij iedereen te werken en kan ook heel negatief uitvallen.
Bij de Tuinen kan je een natuurlijk iets kopen IQ of zoiets wat bij veel mensen helpt (meer rust in hun hoofd brengt).En het is 100 % natuurlijk.
Wel heftig wat je allemaal meemaakt. Het gedrag van je man is wel typisch ADHD. Niet dat zijn gedrag zo goed te praten is, Maar iemand met ADHD zijn wat minder geremd.
Er mee omgaan is lastig maar mogelijk. Structuur in hun leven aanbrengen maar wel op een losse manier.
heel veel mensen zullen zeggen, stoppen hiermee! maar voor mijn gevoel is het allemaal nog niet afgehandeld. het geen wat ik altijd heb gezegt is uit gekomen en hoop nu dat hij ook inziet dat hij die pil nodig heeft om beter te functioneren.
Ik neem aan dat je hiermee ritalin bedoeld?
Hiermee zal ik toch ook oppassen. Dat hoeft echt niet bij iedereen te werken en kan ook heel negatief uitvallen.
Bij de Tuinen kan je een natuurlijk iets kopen IQ of zoiets wat bij veel mensen helpt (meer rust in hun hoofd brengt).En het is 100 % natuurlijk.
Wel heftig wat je allemaal meemaakt. Het gedrag van je man is wel typisch ADHD. Niet dat zijn gedrag zo goed te praten is, Maar iemand met ADHD zijn wat minder geremd.
Er mee omgaan is lastig maar mogelijk. Structuur in hun leven aanbrengen maar wel op een losse manier.
donderdag 18 juni 2009 om 20:33
hoi lizzy,
met die pil bedoelde ik idd ritalin. ik weet dat je er mee moet uitkijken maar volgens hem helpt het wel. wil me ook niet met hem bemoeien want alles wat ik goed bedoel word als slecht gezien. het is nu weer (2 weken) zo ver dat hij 2x in de week op een avond voor de kinderen komt en voor de rest rust wil. morgen neemt hij ze het weekend en de muren komen nu al op me af. zit ik weer een heel weekend alleen. vrienden heb ik niet meer zo veel en degene die ik heb hebben het druk of hebben hun eigen leven/gezin. kan dus geen structuur in zijn leven brengen als hij er bijna niet is. hij heeft ook gezegd dat hij een vakantie gaat boeken met de kinderen. doet pijn want ik kan het hun niet geven.
gister bij de psych geweest en moest eigenlijk over 2 weken terug maar dat is veranderd naar volgende week. het is allemaal te veel en zij vertelde me dus ook dat ik overspannen ben. kwam rauw op me dak want dacht dat ik de hele wereld aankon, niet dus! achteraf heb ik heel veel dingen die met overspannen te maken hebben maar had het nooit zo gezien. weet nu wel waar de huil/woede buien vandaan komen. geen trek in eten, bijna niet slapen, paniek aanvallen. alles loopt door elkaar heen en heeft met elkaar te maken zodat ik niets op een rijtje kan zetten. het een heeft met het ander te maken. moet nu rustig aan gaan doen en stress vermeiden, makelijker gezegd dan gedaan. ouders en zus op vakantie dus kan ik ook niet mee praten. zou wel effe willen gillen!!! maar moet er zijn voor de kids en voor hun ga ik door. zij betekenen alles voor mij. heb van de week ook tegen hem gezegd dat ik wou dat ik hem kon haten dan zou alles zo veel makelijker geweest zijn, maar dat houden van....
groetjes doos (naam is niet voor niets)
met die pil bedoelde ik idd ritalin. ik weet dat je er mee moet uitkijken maar volgens hem helpt het wel. wil me ook niet met hem bemoeien want alles wat ik goed bedoel word als slecht gezien. het is nu weer (2 weken) zo ver dat hij 2x in de week op een avond voor de kinderen komt en voor de rest rust wil. morgen neemt hij ze het weekend en de muren komen nu al op me af. zit ik weer een heel weekend alleen. vrienden heb ik niet meer zo veel en degene die ik heb hebben het druk of hebben hun eigen leven/gezin. kan dus geen structuur in zijn leven brengen als hij er bijna niet is. hij heeft ook gezegd dat hij een vakantie gaat boeken met de kinderen. doet pijn want ik kan het hun niet geven.
gister bij de psych geweest en moest eigenlijk over 2 weken terug maar dat is veranderd naar volgende week. het is allemaal te veel en zij vertelde me dus ook dat ik overspannen ben. kwam rauw op me dak want dacht dat ik de hele wereld aankon, niet dus! achteraf heb ik heel veel dingen die met overspannen te maken hebben maar had het nooit zo gezien. weet nu wel waar de huil/woede buien vandaan komen. geen trek in eten, bijna niet slapen, paniek aanvallen. alles loopt door elkaar heen en heeft met elkaar te maken zodat ik niets op een rijtje kan zetten. het een heeft met het ander te maken. moet nu rustig aan gaan doen en stress vermeiden, makelijker gezegd dan gedaan. ouders en zus op vakantie dus kan ik ook niet mee praten. zou wel effe willen gillen!!! maar moet er zijn voor de kids en voor hun ga ik door. zij betekenen alles voor mij. heb van de week ook tegen hem gezegd dat ik wou dat ik hem kon haten dan zou alles zo veel makelijker geweest zijn, maar dat houden van....
groetjes doos (naam is niet voor niets)
vrijdag 19 juni 2009 om 09:42
Het kan dat ritalin bij hem wel helpt.
Mijn vriend heeft ook ADHD en heeft ook een tijdje ritalin gehad maar werd daar heel opvliegerig en agressief van.
Je moet ook aan jezelf gaan denken hoor. Is ook goed voor je kinderen. Voor hun is dit ook geen gemakkelijke situatie.
Soms zal haten inderdaad makkelijker zijn. Maar als je al zolang samen bent kan je niet zomaar een knop omzetten.
Succes in ieder geval
Mijn vriend heeft ook ADHD en heeft ook een tijdje ritalin gehad maar werd daar heel opvliegerig en agressief van.
Je moet ook aan jezelf gaan denken hoor. Is ook goed voor je kinderen. Voor hun is dit ook geen gemakkelijke situatie.
Soms zal haten inderdaad makkelijker zijn. Maar als je al zolang samen bent kan je niet zomaar een knop omzetten.
Succes in ieder geval
vrijdag 19 juni 2009 om 13:52
gister avond een onwijze paniek/huil aanval gehad toen ik alleen in bed lag. kinderen sliepen al dus die hebben het voor de rest niet gemerkt.ben doodop en zie erg tegen het weekend op. had al mensen benaderd om wat te doen maar iedereen heeft wat dus zit er niets anders op dan thuis te blijven. het enige wat ik naar me hoofd krijg is dat ik niet zelfstandig ben, midden in het leven moet gaan staan, en vrolijk moet zijn. hoe kan ik dit nu doen als ik zo veel verdriet heb?ga weer door een hel, en moet daar uit zien te komen. maar makelijker gezegd dan gedaan!
lizzy, het kan idd wel zo zijn dat hij er opstandiger door word maar als ik het zeg is het toch niet zo. hij heeft een tijdje concerta geslikt maar kreeg daar erge hoofdpijn van en is daar dus mee gestopt. eigenlijk weet ik het niet meer zo goed, mijn verstand zegd stoppen maar mijn gevoel dus niet. ga het weekend maar schoonmaken en ruimen, misschien helpt dat me een beetje voor de afleiding. en proberen veel te slapen zodat ik een beetje bijtank voor zondag avond als de kids weer terug komen. de oudste is trouwens heel boos op hem, ook al zeg ik van alles. blijf maar herhalen dat hij wel van hun houd maar niet meer zo van mij. dat het gewoon niet goed gaat en dat we er aan werken. krijg dan alleen maar te horen dat ik me best doe en hij niet. ook zeg ik vaak dat het zijn vader is en blijft, met vaderdag wilt hij eigenlijk niet bij hem zijn omdat hij het niet leuk vind bij hem (opa en oma). waarschijnlijk rijd hij morgen naar center parcs waar mijn fam verblijft en laat hij de kids daar achter. zeker 1 want die wil zo graag daar heen.
ga weer effe poetsen.
groetjes doos
lizzy, het kan idd wel zo zijn dat hij er opstandiger door word maar als ik het zeg is het toch niet zo. hij heeft een tijdje concerta geslikt maar kreeg daar erge hoofdpijn van en is daar dus mee gestopt. eigenlijk weet ik het niet meer zo goed, mijn verstand zegd stoppen maar mijn gevoel dus niet. ga het weekend maar schoonmaken en ruimen, misschien helpt dat me een beetje voor de afleiding. en proberen veel te slapen zodat ik een beetje bijtank voor zondag avond als de kids weer terug komen. de oudste is trouwens heel boos op hem, ook al zeg ik van alles. blijf maar herhalen dat hij wel van hun houd maar niet meer zo van mij. dat het gewoon niet goed gaat en dat we er aan werken. krijg dan alleen maar te horen dat ik me best doe en hij niet. ook zeg ik vaak dat het zijn vader is en blijft, met vaderdag wilt hij eigenlijk niet bij hem zijn omdat hij het niet leuk vind bij hem (opa en oma). waarschijnlijk rijd hij morgen naar center parcs waar mijn fam verblijft en laat hij de kids daar achter. zeker 1 want die wil zo graag daar heen.
ga weer effe poetsen.
groetjes doos
