Psyche
alle pijlers
kind mishandelen en nu superoma/opa zijn
zondag 13 september 2009 om 22:38
Een ingewikkeld verhaal:
Ik ben zelf als kind mishandeld. Psychisch en lichamelijk. Ben zelfs uit huis geplaatst. Nu zijn we al jaren verder en heb ik geen hekel meer aan mijn ouders. Ze zijn best aardig tegen mij en bedoelen het goed.
Hoewel ik het mijn nichtjes wel gun dat ze leuk contact hebben met hun opa en oma, steekt het wel dat mijn mishandelende ouders nu superoma en superopa zijn. Lief zijn en gezellig doen lukt ze dus wel!
Ondertussen worstel ik nog met psychische problemen die duidelijk uit mijn jeugd nog stammen.
Ik weet ook wel dat ik blij voor ze moet zijn en me op mijn eigen leven moet richten, maar het steekt soms wel.
Herkenning?
Ik ben zelf als kind mishandeld. Psychisch en lichamelijk. Ben zelfs uit huis geplaatst. Nu zijn we al jaren verder en heb ik geen hekel meer aan mijn ouders. Ze zijn best aardig tegen mij en bedoelen het goed.
Hoewel ik het mijn nichtjes wel gun dat ze leuk contact hebben met hun opa en oma, steekt het wel dat mijn mishandelende ouders nu superoma en superopa zijn. Lief zijn en gezellig doen lukt ze dus wel!
Ondertussen worstel ik nog met psychische problemen die duidelijk uit mijn jeugd nog stammen.
Ik weet ook wel dat ik blij voor ze moet zijn en me op mijn eigen leven moet richten, maar het steekt soms wel.
Herkenning?
zondag 13 september 2009 om 22:41
Geen herkenning maar kan me je verontwaardiging enorm voorstellen. Heb je het er ooit nog weleens met je ouders over gehad?? Het enige wat ik erbij kan bedenken is dat ze destijds zodanig in de problemen zaten dat ze zichzelf niet waren (niet dat ik dat dan goed zou praten hoor)... maar het zou voor jezelf misschien wat duidelijkheid scheppen.
Succes
Succes
zondag 13 september 2009 om 22:49
Zijn niet mijn kinderen... maar de kinderen van mijn zus. En daar zijn ze dus heel aardig voor, die omhelzen ze wel en daar genieten ze dus echt van. Zowel de kinderen als opa en oma.
Ik heb het er nog niet met ze over gehad, maar ze vinden mij wel jaloers op de kleinkinderen.
Ook al zoiets: als mijn moeder iets tegen me zegt, dan gebruikt ze nooit mijn naam 'Zhong Guo', maar dan zegt ze altijd 'tante Zhong Guo', dus dan heeft ze het indirect alleen tegen de kleinkinderen. Superirritant. Ik zeg dan maar 'ik ben jouw tante niet'. Wat ook weer zo bot is...
Ik heb het er nog niet met ze over gehad, maar ze vinden mij wel jaloers op de kleinkinderen.
Ook al zoiets: als mijn moeder iets tegen me zegt, dan gebruikt ze nooit mijn naam 'Zhong Guo', maar dan zegt ze altijd 'tante Zhong Guo', dus dan heeft ze het indirect alleen tegen de kleinkinderen. Superirritant. Ik zeg dan maar 'ik ben jouw tante niet'. Wat ook weer zo bot is...
zondag 13 september 2009 om 22:52
Zatla, het zijn haar nichtjes.
TO, ik kan me voorstellen dat dit voor jou nogal een bittere pil is. Het lijkt me moeilijk om te zien dat ze leuke grootouders zijn, terwijl ze voor jou geen leuke ouders waren. Het is, denk ik, anders voor ze, kind vs kleinkind. Dat laatste is, om het cru te zeggen, wel de lusten, niet de lasten. (weet niet zeker, ben zelf nog lang geen oma) Dat is totaal geen excuus voor hoe ze jou behandeld hebben uiteraard, maar wellicht wel het verschil tussen hun gedrag toen en nu.
Heb je het er wel eens met je ouders over gehad wat er vroeger is gebeurd? Of is dit een no-go-area (bij gebrek aan een beter woord)?
Heb je de gebeurtenissen uit je jeugd verwerkt?
TO, ik kan me voorstellen dat dit voor jou nogal een bittere pil is. Het lijkt me moeilijk om te zien dat ze leuke grootouders zijn, terwijl ze voor jou geen leuke ouders waren. Het is, denk ik, anders voor ze, kind vs kleinkind. Dat laatste is, om het cru te zeggen, wel de lusten, niet de lasten. (weet niet zeker, ben zelf nog lang geen oma) Dat is totaal geen excuus voor hoe ze jou behandeld hebben uiteraard, maar wellicht wel het verschil tussen hun gedrag toen en nu.
Heb je het er wel eens met je ouders over gehad wat er vroeger is gebeurd? Of is dit een no-go-area (bij gebrek aan een beter woord)?
Heb je de gebeurtenissen uit je jeugd verwerkt?
zondag 13 september 2009 om 22:52
Pfft, moeilijk. Ik ben ook mishandeld door mijn ouders en uit huis geplaatst. Helaas heb ik geen kinderen, maar als ik die had liet ik ze niet alleen met mijn ouders. Dat voelt voor mij niet goed, terwijl ik toch echt niet bang ben voor herhaling.
Ik begrijp dat het niet je eigen kinderen zijn, maar kinderen van een broer of zus van je? Is hij/ zij ook door je ouders mishandeld?
Begrijp ik het goed als ik denk dat het jou zeer doet dat je tegen je neefje en nichtjes wel lief kunnen zijn, maar dat ze het tegen jou destijds (hun eigen kind) niet konden/waren?
Ik begrijp dat het niet je eigen kinderen zijn, maar kinderen van een broer of zus van je? Is hij/ zij ook door je ouders mishandeld?
Begrijp ik het goed als ik denk dat het jou zeer doet dat je tegen je neefje en nichtjes wel lief kunnen zijn, maar dat ze het tegen jou destijds (hun eigen kind) niet konden/waren?
zondag 13 september 2009 om 22:55
Zatla, het gaat niet over haar eigen kinderen maar over haar nichtjes...
Zhongguo, wat naar! Ik kan me net als Bianca je gevoelens ook heel goed voorstellen. Toch herken ik het (overigens in veel minder ernstige mate) wel in mijn ouders. Ik ben nooit geestelijk of lichamelijk mishandeld, maar heb wel veel meegekregen van het verdriet en de depressie van met name mijn moeder. In het contact met mijn kleine nichtje zijn mijn ouders zoveel meer liefdevol dan ik me kan herinneren uit mijn kindertijd.Als ik kijk naar mijn ouders, zou het erin kunnen liggen dat ze ouder en milder zijn, en dat ze zelf in de tussentijd veel geleerd en geaccepteerd hebben.
Bovendien zijn hun kleinkinderen natuurlijk niet hun verantwoordelijkheid, terwijl hun kinderen (wij dus) dat wel waren, en dat kan een zware taak (gevonden) zijn...
Misschien ligt dat bij jou ouders wel heel anders hoor....
Veel sterkte in elk geval !
Zhongguo, wat naar! Ik kan me net als Bianca je gevoelens ook heel goed voorstellen. Toch herken ik het (overigens in veel minder ernstige mate) wel in mijn ouders. Ik ben nooit geestelijk of lichamelijk mishandeld, maar heb wel veel meegekregen van het verdriet en de depressie van met name mijn moeder. In het contact met mijn kleine nichtje zijn mijn ouders zoveel meer liefdevol dan ik me kan herinneren uit mijn kindertijd.Als ik kijk naar mijn ouders, zou het erin kunnen liggen dat ze ouder en milder zijn, en dat ze zelf in de tussentijd veel geleerd en geaccepteerd hebben.
Bovendien zijn hun kleinkinderen natuurlijk niet hun verantwoordelijkheid, terwijl hun kinderen (wij dus) dat wel waren, en dat kan een zware taak (gevonden) zijn...
Misschien ligt dat bij jou ouders wel heel anders hoor....
Veel sterkte in elk geval !
zondag 13 september 2009 om 22:56
Ik kan het me goed voorstellen als het je zeer doet, omdat ze er destijds niet voor jou waren. Dat is ook terecht. Ze hadden er toen voor je moeten zijn. Ik hoop dat je ouders dat erkennen en onderkennen. En op zijn minst dat jij dat erkent en onderkent. Jij was niet fout, je was geen stom kind waar niet van gehouden kon worden, etc, etc.
zondag 13 september 2009 om 22:59
Ik begrijp dat het niet je eigen kinderen zijn, maar kinderen van een broer of zus van je? Is hij/ zij ook door je ouders mishandeld?
Zus van me is ook mishandeld, maar ging niet naar een tehuis. Is een heel ander type dan ik en heeft het gewoon 'gemakkelijk achter zich gelaten' en vind dat ik 'er niet over door moet gaan'.
Heb je het er wel eens met je ouders over gehad wat er vroeger is gebeurd? Of is dit een no-go-area (bij gebrek aan een beter woord)?
Ik heb het wel over mijn jeugd gehad. Ze geven sommige dingen wel toe, maar vinden vooral dat ik 'geen oude wonden open moet halen'.
Heb je de gebeurtenissen uit je jeugd verwerkt?
Nee. Heb eigenlijk een hele moeilijke periode achter de rug. Maar gelukkig ben ik nu wel heel analytisch bezig met de gedachten en instelling die ik heb die niet werken (gewerkt hebben). In die zin zit ik nu in een heel belangrijke periode.
Cross-post.
Niet van mij... heb dit nergens anders gepost...
Misschien kan ik het het best gewoon negeren. Ik stel me zoiezo een beetje afstandelijk af, omdat iedereen zo heel erg overdreven met de kinderen bezig is en ik me daar niet mee wil bemoeien. Ben natuurlijk wel aardig tegen de kinderen en vind het leuk om ze te zien.
Een van mijn problemen is dat ik mezelf vaak met anderen vergelijk. Negatief dus. (Is voor velen waarschijnlijk wel herkenbaar). Misschien is het beste om mezelf totaal niet met nichtjes te vergelijken en me blindelings op mijn eigen leven te storten??
Zus van me is ook mishandeld, maar ging niet naar een tehuis. Is een heel ander type dan ik en heeft het gewoon 'gemakkelijk achter zich gelaten' en vind dat ik 'er niet over door moet gaan'.
Heb je het er wel eens met je ouders over gehad wat er vroeger is gebeurd? Of is dit een no-go-area (bij gebrek aan een beter woord)?
Ik heb het wel over mijn jeugd gehad. Ze geven sommige dingen wel toe, maar vinden vooral dat ik 'geen oude wonden open moet halen'.
Heb je de gebeurtenissen uit je jeugd verwerkt?
Nee. Heb eigenlijk een hele moeilijke periode achter de rug. Maar gelukkig ben ik nu wel heel analytisch bezig met de gedachten en instelling die ik heb die niet werken (gewerkt hebben). In die zin zit ik nu in een heel belangrijke periode.
Cross-post.
Niet van mij... heb dit nergens anders gepost...
Misschien kan ik het het best gewoon negeren. Ik stel me zoiezo een beetje afstandelijk af, omdat iedereen zo heel erg overdreven met de kinderen bezig is en ik me daar niet mee wil bemoeien. Ben natuurlijk wel aardig tegen de kinderen en vind het leuk om ze te zien.
Een van mijn problemen is dat ik mezelf vaak met anderen vergelijk. Negatief dus. (Is voor velen waarschijnlijk wel herkenbaar). Misschien is het beste om mezelf totaal niet met nichtjes te vergelijken en me blindelings op mijn eigen leven te storten??
zondag 13 september 2009 om 23:00
Hoi Zhongguo, wat een moeilijke situatie inderdaad. Ik weet niet of hierover met je ouders te praten is....anders zou ik het zeer zeker een keer proberen in jouw plaats. Natuurlijk ben jij "jaloers" op de kinderen van je zus. Immers, zij krijgen de liefde van dezelfde mensen als die waarvan jij de liefde hebt moeten ontberen. (beetje lastige zin, ik hoop dat je`m snapt)
Dat is lastig te verkroppen, ik zou er wel een beetje bozig van worden denk ik.
Ik ben benieuwd of jouw zus dezelfde ervaringen met jullie ouders hebben als jij. En hoe kijkt zij hiernaar? Misschien lucht het op voor jou om er eens uitgebreid met je zus over te praten?
Dat is lastig te verkroppen, ik zou er wel een beetje bozig van worden denk ik.
Ik ben benieuwd of jouw zus dezelfde ervaringen met jullie ouders hebben als jij. En hoe kijkt zij hiernaar? Misschien lucht het op voor jou om er eens uitgebreid met je zus over te praten?
zondag 13 september 2009 om 23:04
Mmm.... misschien moet ik het maar op 'jammer dat het zo gelopen is' en 'ouder en wijzer' moet gooien...
Zus staat er heel anders in dan ik. Kan ook niet echt goed met haar praten. Ouders waren ook anders tegen zus dan tegen mij. Is moeilijk om het te vergelijken. Zus reageerde ook heel anders op de situatie.
Op zich wil ik wel praten met ouders en misschien ook wel met zus. Juist omdat ik merkte dat ik dat in mijn stukgelopen relatie niet deed (en o.a. daarom liep het stuk). Communicatie is zo belangrijk en die wil ik toch wel open houden...
Zus staat er heel anders in dan ik. Kan ook niet echt goed met haar praten. Ouders waren ook anders tegen zus dan tegen mij. Is moeilijk om het te vergelijken. Zus reageerde ook heel anders op de situatie.
Op zich wil ik wel praten met ouders en misschien ook wel met zus. Juist omdat ik merkte dat ik dat in mijn stukgelopen relatie niet deed (en o.a. daarom liep het stuk). Communicatie is zo belangrijk en die wil ik toch wel open houden...
zondag 13 september 2009 om 23:04
Liadan bedoelde haar eigen post, ze reageerde op een eerdere post (dat het niet jouw kinderen waren) terwijl iemand anders tegelijkertijd hetzelfde postte.
Dit even ter verduidelijking, kan je helaas niet helpen, maar me je gevoel zo goed voorstellen... sterkte, hoop dat je voor je zelf een manier vindt om ermee om te gaan...
Dit even ter verduidelijking, kan je helaas niet helpen, maar me je gevoel zo goed voorstellen... sterkte, hoop dat je voor je zelf een manier vindt om ermee om te gaan...
zondag 13 september 2009 om 23:11
Je schrijft dat je altijd het negatieve vergelijk trekt. Dan vergelijk je jezelf nu dus ook negatief met je zus die er wel makkelijk overheen is gestapt. Waarschijnlijk voel jij je ook schuldig dat jij dat niet kan, dat jij het weer oprakelt. Want dat oprakelen is moeilijk voor de rest. Waarom niet net doen alsof er niets aan de hand is? Je kop in het zand steken en met zijn allen het gelukkige gezinnetje met kinderen en kleinkinderen zijn?
Als dit is hoe je het voelt, dan denk ik dat je jezelf te kort doet.
Jullie hebben het beiden anders ervaren. Je zus haar waarheid is jouw waarheid niet en de jouwe is je zus haar waarheid niet. Alleen komt je zus haar waarheid je ouders beter uit dan de jouwe. Het lijkt dus al snel dat jij degene bent die zeurt of moeilijk doet. Maar dat is dus niet zo!
Je ouders hadden je een veilige en liefdevolle thuisomgeving moeten bieden. Dat hebben ze nagelaten en daar pluk jij de wrange vruchten van en zij dus ook. Zij hebben destijds keuzes gemaakt die nu nog doorwerken. Je jeugd ligt achter je, maar dat betekent niet dat de mishandeling achter je ligt. Wanneer jij je nichtjes samen met hen ziet, blik jij terug en voel je die pijn. Wanneer iemand jou vraagt naar je jeugd denk je waarschijnlijk na welke details je wel en welke details je niet verteld. Het begin van je bestaansgeschiedenis is dus niet neutraal, dat is iets waar je in meer of mindere mate mee geconfronteerd zal blijven worden.
Jij bent de enige die voor jezelf kan zorgen. Neem jezelf dus serieus in deze. Je mag deze gevoelens hebben.
Als dit is hoe je het voelt, dan denk ik dat je jezelf te kort doet.
Jullie hebben het beiden anders ervaren. Je zus haar waarheid is jouw waarheid niet en de jouwe is je zus haar waarheid niet. Alleen komt je zus haar waarheid je ouders beter uit dan de jouwe. Het lijkt dus al snel dat jij degene bent die zeurt of moeilijk doet. Maar dat is dus niet zo!
Je ouders hadden je een veilige en liefdevolle thuisomgeving moeten bieden. Dat hebben ze nagelaten en daar pluk jij de wrange vruchten van en zij dus ook. Zij hebben destijds keuzes gemaakt die nu nog doorwerken. Je jeugd ligt achter je, maar dat betekent niet dat de mishandeling achter je ligt. Wanneer jij je nichtjes samen met hen ziet, blik jij terug en voel je die pijn. Wanneer iemand jou vraagt naar je jeugd denk je waarschijnlijk na welke details je wel en welke details je niet verteld. Het begin van je bestaansgeschiedenis is dus niet neutraal, dat is iets waar je in meer of mindere mate mee geconfronteerd zal blijven worden.
Jij bent de enige die voor jezelf kan zorgen. Neem jezelf dus serieus in deze. Je mag deze gevoelens hebben.
zondag 13 september 2009 om 23:15
quote:Squirrel schreef op 13 september 2009 @ 23:04:
Liadan bedoelde haar eigen post, ze reageerde op een eerdere post (dat het niet jouw kinderen waren) terwijl iemand anders tegelijkertijd hetzelfde postte. Dit bedoelde ik inderdaad, terwijl ik zat te typen kwamen er al nieuwe berichten zodat de inhoud van mijn bericht dubbelop was.
Liadan bedoelde haar eigen post, ze reageerde op een eerdere post (dat het niet jouw kinderen waren) terwijl iemand anders tegelijkertijd hetzelfde postte. Dit bedoelde ik inderdaad, terwijl ik zat te typen kwamen er al nieuwe berichten zodat de inhoud van mijn bericht dubbelop was.
zondag 13 september 2009 om 23:25
zondag 13 september 2009 om 23:25
Dankjewel voor je advies.
Ik voel me eerlijk gezegd niet schuldig dat ik dingen 'oprakel'. Want ze hadden mij meer moeten bieden in mijn jeugd. En daar pluk ik de vruchten van.
Dus inderdaad; moet ik deze gevoelens van irritatie maar gewoon accepteren. En denk ik afstand bewaren, zoals ik dat al doe.
Ik denk niet dat ik echt kan verwachten dat mijn ouders inzien wat zij fout hebben gedaan. Zij willen vooral dat het 'af' is, en ze zien ook niet dat ik het eigenlijk de afgelopen jaren heel moeilijk heb gehad. Of dat willen ze niet zien..
Ik voel me eerlijk gezegd niet schuldig dat ik dingen 'oprakel'. Want ze hadden mij meer moeten bieden in mijn jeugd. En daar pluk ik de vruchten van.
Dus inderdaad; moet ik deze gevoelens van irritatie maar gewoon accepteren. En denk ik afstand bewaren, zoals ik dat al doe.
Ik denk niet dat ik echt kan verwachten dat mijn ouders inzien wat zij fout hebben gedaan. Zij willen vooral dat het 'af' is, en ze zien ook niet dat ik het eigenlijk de afgelopen jaren heel moeilijk heb gehad. Of dat willen ze niet zien..
zondag 13 september 2009 om 23:31
Ik vrees ook dat je ouders je nooit volledig de erkenning zullen willen geven voor wat ze je hebben aangedaan en wat voor impact dit op je huidige leven heeft. "Zand erover" zal ze waarschijnlijk een stuk beter uitkomen.
Wellicht is het daarom beter om je gevoelens voor jezelf volledig te erkennen en het daarna te proberen het een plekje te geven zodat je door kunt gaan met je leven en niet te veel te hopen op een "schuldbekentenis" van je ouders (zonder natuurlijk aan een toneelstukje mee te doen van het gelukkige gezinnetje).
Wellicht is het daarom beter om je gevoelens voor jezelf volledig te erkennen en het daarna te proberen het een plekje te geven zodat je door kunt gaan met je leven en niet te veel te hopen op een "schuldbekentenis" van je ouders (zonder natuurlijk aan een toneelstukje mee te doen van het gelukkige gezinnetje).
zondag 13 september 2009 om 23:38
quote:zhongguo schreef op 13 september 2009 @ 23:27:
Heb trouwens ook zitten lezen bij de post 'slachtofferrol' en ik heb daar ook wel erg last van (gehad) en dat is ook wel iets dat speelt. Wil dus ook niet daarin vallen, want ben juist nu bezig daar uit te klauteren.
Ik denk dat je daar een hele goede beslissing mee hebt genomen, want ik denk dat je dit meer rust zal geven dan je eeuwig een slachtoffer te blijven voelen of te hopen op erkenning door je ouders.
Dit doet me een beetje denken aan een vroegere vriendin die was misbruikt door haar vader en die leefde nog volledig in het verleden en probeerde tevergeefs erkenning te krijgen van haar familie voor wat haar was aangedaan. Ik vond dit ontzettend moeilijk om naar te kijken, want die erkenning ging ze helaas nooit krijgen en in de tussentijd stond haar leven volledig stil. Ik ben dus blij om te lezen dat jij wel de wil hebt om hieruit te klauteren.
Ik kan me de zure appel dat ze nu lieve grootouders zijn dan ook heel goed voorstellen, maar hopelijk kun je dit wegzetten als een irritatie en je daarna weer richten op je eigen leven.
Heb trouwens ook zitten lezen bij de post 'slachtofferrol' en ik heb daar ook wel erg last van (gehad) en dat is ook wel iets dat speelt. Wil dus ook niet daarin vallen, want ben juist nu bezig daar uit te klauteren.
Ik denk dat je daar een hele goede beslissing mee hebt genomen, want ik denk dat je dit meer rust zal geven dan je eeuwig een slachtoffer te blijven voelen of te hopen op erkenning door je ouders.
Dit doet me een beetje denken aan een vroegere vriendin die was misbruikt door haar vader en die leefde nog volledig in het verleden en probeerde tevergeefs erkenning te krijgen van haar familie voor wat haar was aangedaan. Ik vond dit ontzettend moeilijk om naar te kijken, want die erkenning ging ze helaas nooit krijgen en in de tussentijd stond haar leven volledig stil. Ik ben dus blij om te lezen dat jij wel de wil hebt om hieruit te klauteren.
Ik kan me de zure appel dat ze nu lieve grootouders zijn dan ook heel goed voorstellen, maar hopelijk kun je dit wegzetten als een irritatie en je daarna weer richten op je eigen leven.
zondag 13 september 2009 om 23:41
Wat naar dat er geen begrip is voor het feit dat jij het nog steeds moeilijk hebt met alles wat er is gebeurd.
Je oppert zelf al dat je afstand zou kunnen bewaren. Dat is op dit moment denk ik een veilige keuze voor jou zelf. Zo confronteer je jezelf niet steeds met wat jij hebt gemist. Aan de andere kant confronteer je dan ook je ouders niet meer met hoe jij je nog steeds voelt door wat er is gebeurd. Ik weet niet hoe groot de kans is dat ze je ooit zullen begrijpen, maar door ze uit de weg te gaan, kunnen zij natuurlijk gewoon blijven doen of alles is vergeven en vergeten. En dan verandert er nooit iets.
Je oppert zelf al dat je afstand zou kunnen bewaren. Dat is op dit moment denk ik een veilige keuze voor jou zelf. Zo confronteer je jezelf niet steeds met wat jij hebt gemist. Aan de andere kant confronteer je dan ook je ouders niet meer met hoe jij je nog steeds voelt door wat er is gebeurd. Ik weet niet hoe groot de kans is dat ze je ooit zullen begrijpen, maar door ze uit de weg te gaan, kunnen zij natuurlijk gewoon blijven doen of alles is vergeven en vergeten. En dan verandert er nooit iets.
zondag 13 september 2009 om 23:44
Tja.. ik kan geen begrip afdwingen he? En misschien zijn ze ook wel zo overdreven met de kleinkinderen om aan zichzelf te bewijzen dat ze zulke goede (groot)ouders zijn.
Mijn vader die heeft zijn leven wel veranderd en zegt gewoon dat als ik een probleem heb, dat ik dat aan moet pakken (is ook wel zo) en dat ik dan niet hen moet beschuldigen.
Want hij heeft wel gewoon zijn probleem aangepakt. Is misschien wel zo, maar ja... toen woonde ik al lang en breed in een tehuis. (Heb trouwens wel bewondering voor het feit dat hij zijn probleem gepakt heeft, maar hij wordt er wel star door, iedereen die moet het maar zo doen zoals hem)
Mijn vader die heeft zijn leven wel veranderd en zegt gewoon dat als ik een probleem heb, dat ik dat aan moet pakken (is ook wel zo) en dat ik dan niet hen moet beschuldigen.
Want hij heeft wel gewoon zijn probleem aangepakt. Is misschien wel zo, maar ja... toen woonde ik al lang en breed in een tehuis. (Heb trouwens wel bewondering voor het feit dat hij zijn probleem gepakt heeft, maar hij wordt er wel star door, iedereen die moet het maar zo doen zoals hem)
zondag 13 september 2009 om 23:44
O heftig zeg.
Kan me erg goed indenken dat je het heel moeilijk vind om je ouders nu zo met je neefjes/nichtjes om te zien gaan.
Het lijkt me ook pijnlijk om te zien dat zij krijgen waar jij als kind zo'n behoefte aan gehad zal hebben.
Misschien nu nog hebt.
Wat je ermee kan weet ik niet. Hoogstens je verleden een plekje geven voor jezelf denk ik.
Maar dan nog kan het best schrijnend blijven om te zien hoe anderen wel van je ouders krijgen wat jij zo hebt moeten missen.
Wel eenzaam dat je het ook niet met je zus kan delen.
Sterkte!
Kan me erg goed indenken dat je het heel moeilijk vind om je ouders nu zo met je neefjes/nichtjes om te zien gaan.
Het lijkt me ook pijnlijk om te zien dat zij krijgen waar jij als kind zo'n behoefte aan gehad zal hebben.
Misschien nu nog hebt.
Wat je ermee kan weet ik niet. Hoogstens je verleden een plekje geven voor jezelf denk ik.
Maar dan nog kan het best schrijnend blijven om te zien hoe anderen wel van je ouders krijgen wat jij zo hebt moeten missen.
Wel eenzaam dat je het ook niet met je zus kan delen.
Sterkte!
