kind mishandelen en nu superoma/opa zijn

En sja, je vader heeft er blijkbaar ook nogal even tijd voor nodig gehad om dit in te zien, en de juiste aanpak te vinden.

Zo mag jij ook de tijd en ruimte nemen om te ontdekken wat je voelt, en hoe je wat kan met de dingen waar je het moeilijk mee hebt.

quote:zhongguo schreef op 13 september 2009 @ 23:44:

Tja.. ik kan geen begrip afdwingen he? En misschien zijn ze ook wel zo overdreven met de kleinkinderen om aan zichzelf te bewijzen dat ze zulke goede (groot)ouders zijn.





Dit zou best eens kunnen, want er worden volgens mij in jouw gezin veel toneelstukjes gespeeld en het lijkt me erg lastig om hier aan mee te doen....



Ik heb nog wat vraagjes: zie je je ouders nog vaak? En dan altijd met zus en aanhang of ook alleen?

Ik kan me voorstellen dat het steekt, Zhongguo. Of je het kunt aankaarten hangt helemaal af van de relatie die je nu met je ouders hebt. Je zou het misschien in een gesprek dat over kleinkinderen gaat of een ander onderwerp dat er raakvlakken mee heeft, eens kunnen laten vallen. Dat het je opvalt dat ze heel anders met hun kleinkinderen omgaan dan destijds met jou.

Wat wel goed is om je te realiseren, is dat een relatie met een kleinkind een heel andere is dan die met een kind. Er is een heel andere verantwoordelijkheid en verhouding tot het kind, die heel andere dingen in iemand kan losmaken dan een eigen kind. Bovendien zijn grootouders per definitie een flink aantal jaren ouder geworden dan toen zij zelf ouders van jonge kinderen waren en is er mogelijk in die jaren veel veranderd, ook in hun eigen processen.

Als ik naar mijn eigen ouders kijk, die liefdevolle ouders waren en zijn, maar niet superknuffelig of zo, en zie hoe ze dollen en knuffelen met mijn jongens, denk ik ook wel eens dat ik dat vroeger volgens mij niet met hem deed/had. Aan de andere kant hebben mijn ouders regelmatig opgemerkt dat ik als klein kind nooit op schoot wilde, ik had daar geen zin in en geen geduld voor, volgens mijn ouders, dus het ligt natuurlijk ook weer aan een individueel kind hoe dat zelf is en de interactie kan met elk kind daardoor weer anders zijn.

Als het je dwars blijft zitten en de mogelijkheid is er, zou ik het toch eens aankaarten denk ik, als ik jou was. Want iets dat steekt, kan kan knagen en uiteindelijk vreten.

xx lisa.

(zie nu dat ik de laatste reacties nog niet gelezen had toen ik postte, een aantal dingen die ik schrijf had je dus al nader toegelicht, TO, sorry)

Als moeder (ben overigens lichamelijk niet mishandeld, psychisch laten we zeggen in flink minder dan ideale omstandigheden opgegroeid) ben ik blij als mijn kinderen hun oma graag zien. Dat betekent dat ze ondanks alle ellende toch iets moois in zich heeft wat kinderen aanspreekt. Iets waar ik als kind zelf ook de vruchten van heb geplukt.



Lukt het jou om dat positieve terug te zien in je jeugd? Dat er naast de mishandeling en psychische shit ook goede, betrokken, dingen waren? Hebben jouw ouders met al hun beperkingen hun best voor jou gedaan, zoals je goed verzorgen, materieel, of je meenemen op vakantie, of spelletjes doen, of samendingendoen?



Wel ben en blijf ik op mijn quivive. Want in het geval van mijn moeder blijft de psychische shit. Wat betekent dat ze vrij onvoorspelbaar reageert naar mijn kinderen toe (en ik als kindvanhaar ben nog steeds niet mondig genoeg om daar hard tegenin te gaan). Ik moet echt leren om als moeder te staan voor waar ik zelf in geloof, op een rustige manier aangeven wat ik van mijn moeder verwacht en vooral wat ik niet tolereer, en dat is lastig, heel lastig.



Maar goed. Misschien heb je het nodig om eerst zelf kinderen te krijgen. Op het moment dat ik ze kreeg heb ik gevoeld hoe moeilijk het is om op een integere manier met ze om te gaan. Dat maakt het ook makkelijker om te accepteren dat dat iemand anders niet is gelukt.



Kort dus: probeer je vast te houden aan de dingen in je jeugd die wel goed gingen en accepteer dat het veel makkelijker is om af en toe lief en gezellig te zijn dan de godganse dag onder invloed van de duizend ruzies die een gezin opvoeden kennelijk inhoudt.

Wzk, wat een goede, treffende post van je, om 23.11 uur.



Zhonggue, heel herkenbaarbaar wat je schrijft. En toen ik zelf kinderen kreeg, kon ik het bijna niet aanzien, dat geknuffel en getuttel van mijn moeder met ze, hoezeer ik ze ook hun oma gunde. Alles moest maar normaal zijn, terwijl ik juist begon te voelen hoe niet-normaal het allemaal was bij ons thuis. En later kon ik dit mooi-weer-spelen dan ook met geen mogelijkheid meer opbrengen. Eind van het verhaal: moeder speelt nog steeds mooi weer naar de hele buitenwereld, ik heb geen contact meer met haar en zussen en broer, en ik ben hard bezig met verwerking van die jeugd, zodat ik misschien ooit wél met een minder beladen gemoed voor ze kan staan.



Heel veel sterkte met alles.

Zhongguo, ik kan me goed voorstellen dat het een groot contrast is als je naar je ouders kijkt hoe ze nu met hun kleinkids omgaan tov je eigen jeugd. Lijkt me idd ook frustrerend. Hopelijk kun je er ook positief naar kijken, want blijkbaar hebben ze een switch kunnen maken in hun gedrag wat ze nu laten zien door hun manier van omgaan met de kleinkinderen. Wat gebeurd is in jouw jeugd word er natuurlijk niet mee terug gedraaid. Is dat sowieso ooit uitgesproken tussen jullie?



Toevallig had ik het er laatst over met wat vriendinnen. Het viel ons op dat onze ouders(en dan met name vaders) zo anders omgaan met hun kleindkids dan met ons toen we zelf klein waren. Het knuffelen, aanhalen, spelen en ondernemen doen ze wel als opa terwijl toen wij klein waren dat geen "normale' omgangsvorm leek te zijn. We hebben het geschaard onder dat het voor die generatie waarschijnlijk de normale manier was van omgaan. En in hun leven hebben ze ook bijgeleerd en blijkbaar kunnen ze nu in de rol van opa en oma wel die gevoelens uiten. Uiteraard staat dit los van jouw verhaal van psychisch en lichamelijk mishandeld zijn. Het onderwerp schoot me alleen net in gedachten.



Wilde je nog een knuffel aanbieden maar de smileys willen niet.....

quote:zhongguo schreef op 13 september 2009 @ 23:44:

Tja.. ik kan geen begrip afdwingen he? En misschien zijn ze ook wel zo overdreven met de kleinkinderen om aan zichzelf te bewijzen dat ze zulke goede (groot)ouders zijn.



Mijn vader die heeft zijn leven wel veranderd en zegt gewoon dat als ik een probleem heb, dat ik dat aan moet pakken (is ook wel zo) en dat ik dan niet hen moet beschuldigen.



Want hij heeft wel gewoon zijn probleem aangepakt. Is misschien wel zo, maar ja... toen woonde ik al lang en breed in een tehuis. (Heb trouwens wel bewondering voor het feit dat hij zijn probleem gepakt heeft, maar hij wordt er wel star door, iedereen die moet het maar zo doen zoals hem)



Even heel kort door de bocht. Je vader heeft zijn probleem helemaal niet aangepakt! Sterker nog, hij bezorgt je nu nog een rotgevoel door te zeggen dat jij niet goed om gaat met je gevoelens.



Het is namelijk (ook) zijn probleem dat jij met de gebakken peren zit vanwege wat hij en je moeder je hebben aangedaan. Het zou niet alleen jouw strijd moeten zijn om je beter te voelen, maar ook die van hem en haar.

Inderdaad dat gevoel had ik ook toen ik het las. Jij moet jouw probleem maar aanpakken en hem niet verder tot last zijn alsof zijn aandeel daarin niet ontzettend groot was...



Als hij werkelijk zichzelf had aangepakt dan had hij ten minste eens met je aan de tafel gaan zitten om het goed uit te praten en zijn verantwoordelijkheid hierin te nemen.



Is je moeder trouwens naar jou toe nog wel precies hetelfde als in jouw jeugd of heeft zich zichezelf ook "aangepakt"?

wow, dit is inderdaad een heel ingewikkelde situatie! Vooral voor jou! Alles in de war.

Ik denk dat het belangrijk is dat je je trauma uit je jeugd verwerkt, zodat je verder kunt in de toekomst met je ouders en met het feit dat je ouders nu zo anders doen tegen je nichtjes!

Heb je al eens gedacht aan hulpverlening, of wil je dat absoluut niet?



Sterkte in ieder geval!

Makkelijk van je ouders om te zeggen 'laat het maar'

En naar van je zus ook.



Jij zit niet goed in je vel, jij hebt nog 'last' van je jeugd.... zij lopen er voor weg en denken waarschijnlijk dat als ze goed zijn voor de kleinkinderen ze alsnog in 'de hemel' komen.... en zo lopen ze over het verdriet van hun andere dochter heen.



Dat vind ik vals.



Hele nare situatie.... sterkte.

Ik wil je even laten weten dat ik me goed kan voorstellen dat het erg naar voor je is. Sterkte.

Mijn smileys doen het niet... <knuffelsmiley>



Liefs,

Bibaboe