Psyche
alle pijlers
Kind van bipolaire moeder
donderdag 2 augustus 2018 om 00:15
Hallo beste forumleden
Ik ga hier even een deeltje van mezelf uit de doeken doen. Als klein kindje had ik een zorgeloze jeugd, zat soms al huilend van geluk op het toilet omdat mijn dag zo mooi was geweest. Maar toen ik 6 kaarsjes uitblies, kreeg mijn mama haar eerste depressie. Die periode behoort tot een van mijn meest verwarrende momenten. Ik weet nog dat ik dacht dat ze kanker had.
Die depressies kwamen steeds terug. Ik denk dat ze alle psychologen in onze omstreken heeft geprobeerd en ook verschillende medicaties, maar niets hielp. Ik was er onbewust zeer veel mee bezig, huilde vaak in mijn bed maar vertelde mezelf dat ik er voor mijn mama wou zijn, dat ik haar elke dag zou zeggen dat ik haar ziekte helemaal niet erg vind. Nu in mijn oude dagboeken lees ik zware woorden zoals: ‘ het leven is een strijd maar ik ben voorbereid.’ Gelukkig heeft ze enkele jaren geleden (2015) lithium ontdenkt en sindsdien is ze gestabiliseerd.
Nu even focus op mezelf terug.
Ik ben altijd al een doorzetter geweest, maar dit jaar is vanalles op mij afgekomen. Ik zat mijn eerste jaar op kot en voelde mij al heel snel enorm slecht. Ik heb heel het jaar blijven pushen, had ook wel mooie momenten, maar in mei ben ik ineengestort. Ik had geen energie meer. Ik was op.
Ben naar de psych gegaan, en die heeft mijn jeugd ‘ die mij zogezegd had voorbereid ‘ van onder het stof gehaald. Ik besef nu dat er achter dat kind van toen iemand heel bang schuilde, die niet wist wat er gebeurde, die steeds weer ( van mijn 6 tot 16 jaar) moest leven met een moeder die in twee extremen leefde. Die soms heel aanwezig was en veel liefde gaf en soms futloos in de zetel lag.
Ik besef nu dat het allemaal te mooi was geweest. Dat het niet logisch is dat ik als kind dat allemaal al goed kon begrijpen, laat staan verwerken.
Daarom ben ik echt op zoek naar mensen met ‘gelijkaardige’ ervaringen. Ik heb 2 oudere broers, maar het leeftijdsverschil is zo groot dat de oudste zelfs al uit huis was toen ze deze ziekte had. De andere duwt het onderwerp wat weg.
Dus heb je zin om met mij eens te praten, wat te delen, maakt niet uit wat. Ik sta klaar!
Ciao ciao
Ik ga hier even een deeltje van mezelf uit de doeken doen. Als klein kindje had ik een zorgeloze jeugd, zat soms al huilend van geluk op het toilet omdat mijn dag zo mooi was geweest. Maar toen ik 6 kaarsjes uitblies, kreeg mijn mama haar eerste depressie. Die periode behoort tot een van mijn meest verwarrende momenten. Ik weet nog dat ik dacht dat ze kanker had.
Die depressies kwamen steeds terug. Ik denk dat ze alle psychologen in onze omstreken heeft geprobeerd en ook verschillende medicaties, maar niets hielp. Ik was er onbewust zeer veel mee bezig, huilde vaak in mijn bed maar vertelde mezelf dat ik er voor mijn mama wou zijn, dat ik haar elke dag zou zeggen dat ik haar ziekte helemaal niet erg vind. Nu in mijn oude dagboeken lees ik zware woorden zoals: ‘ het leven is een strijd maar ik ben voorbereid.’ Gelukkig heeft ze enkele jaren geleden (2015) lithium ontdenkt en sindsdien is ze gestabiliseerd.
Nu even focus op mezelf terug.
Ik ben altijd al een doorzetter geweest, maar dit jaar is vanalles op mij afgekomen. Ik zat mijn eerste jaar op kot en voelde mij al heel snel enorm slecht. Ik heb heel het jaar blijven pushen, had ook wel mooie momenten, maar in mei ben ik ineengestort. Ik had geen energie meer. Ik was op.
Ben naar de psych gegaan, en die heeft mijn jeugd ‘ die mij zogezegd had voorbereid ‘ van onder het stof gehaald. Ik besef nu dat er achter dat kind van toen iemand heel bang schuilde, die niet wist wat er gebeurde, die steeds weer ( van mijn 6 tot 16 jaar) moest leven met een moeder die in twee extremen leefde. Die soms heel aanwezig was en veel liefde gaf en soms futloos in de zetel lag.
Ik besef nu dat het allemaal te mooi was geweest. Dat het niet logisch is dat ik als kind dat allemaal al goed kon begrijpen, laat staan verwerken.
Daarom ben ik echt op zoek naar mensen met ‘gelijkaardige’ ervaringen. Ik heb 2 oudere broers, maar het leeftijdsverschil is zo groot dat de oudste zelfs al uit huis was toen ze deze ziekte had. De andere duwt het onderwerp wat weg.
Dus heb je zin om met mij eens te praten, wat te delen, maakt niet uit wat. Ik sta klaar!
Ciao ciao
donderdag 2 augustus 2018 om 02:13
Verder weet ik dat er een stichting bestaat genaamd KOPP, voor kinderen van ouders met psychische problematiek. Misschien dat je daar lotgenoten kunt vinden en ervaringen kunt delen, mocht je daar eventueel behoefte aan hebben.
anoniem_369836 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 19:53
56.26% gewijzigd
donderdag 2 augustus 2018 om 14:45
Phoboria, ik herken stukjes van je verhaal. Ook mijn jeugd is heel onveilig geweest. En dat ik jaren en jaren gewoon doorgeleefd heb. Ondertussen zit ik al een paar jaar in therapie om alles te verwerken. En vooral om nu te leren goed voor mezelf te zorgen, iets wat ik in mijn jeugd helaas niet geleerd heb.
Hoe lukt het jou om dingen te verwerken?
Hoe lukt het jou om dingen te verwerken?
donderdag 2 augustus 2018 om 22:42
Hoi! Verdrietig verhaal 
. Sterkte.
Er is een lotgenoten forum op de site van de vereniging manisch depressief en betrokkenen (www.vmdb.nl). Wellicht kan je daar ervaringen vinden.
. Sterkte. Er is een lotgenoten forum op de site van de vereniging manisch depressief en betrokkenen (www.vmdb.nl). Wellicht kan je daar ervaringen vinden.
vrijdag 3 augustus 2018 om 11:36
Ook ik herken veel van mezelf. Niet weten hoe of wat. De ene dag was mijn moeder fanatiek aan het poetsen en mochten wij kinderen bijna niet bewegen. De andere dag zat ze aan tafel met een sigaret et een glas cola en zo zat ze daar uren voor zich uit te staren. De andere dag was het weer vol gas vooruit en tot de deurklinken toe afwassen die je net had aangeraakt. De andere dag was ze weer zo afwezig. Ben als 8 jarige veel alleen naar school geweest tevoet en s'middags thuiskomen om mama eerst wakker te maken zodat ze allereerst haar cola en sigaret had. En s'avonds mocht ze nog in deze fase zitten misschien overwegen om zelf iets te eten klaar te maken. Uiteindelijk heb ik mijn zenuwinzinking gehad opnieuw mijn 17 de direct van school naar het psychiatrisch gemoeten en er nooit meer 100%uit gekomen en ooit nog geprobeerd terug te gaan naar school maar niet sterk genoeg meer . Heb nu invaliditeit en ben 28
