Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 om 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
maandag 16 oktober 2017 om 18:17
Mijn hart gaat naar je uit, coach. Je doet het goed nu! Je bent van zover gekomen, dat is echt bewonderenswaardig.
(Ik heb meestal wel helder wie een vergelijkbare achtergrond heeft en veel mensen vertellen mij ook best intieme zaken zonder me goed te kennen. Ik ben zo geoefend in geheimen bewaren dat ze het ook gerust kunnen doen, al zit ik er ook niet altijd op te wachten. )
(Ik heb meestal wel helder wie een vergelijkbare achtergrond heeft en veel mensen vertellen mij ook best intieme zaken zonder me goed te kennen. Ik ben zo geoefend in geheimen bewaren dat ze het ook gerust kunnen doen, al zit ik er ook niet altijd op te wachten. )
maandag 16 oktober 2017 om 18:18
Sarcastaballcoach schreef: ↑16-10-2017 18:08Waarom ik dacht dat ik de enige was: vanuit huis--> wat binnen deze 4 muren gebeurt komt niet naar buiten.
ik bleef maanden weg van school, ik kreeg er nog geen opmerking over. Er werd niet over gesproken, er werd niet naar gevraagd.
Toen ik uit huis ging, kreeg ik veel kennissen die een nare jeugd hadden gehad. Niemand was onbeschadigd. Maar mijn verhaal, ben ik bij niemand tegengekomen. (het was zoveel meer dan alcoholisme, alles is met elkaar verweven. Een aantal dingen kan ik gewoon niet opschrijven, maar als ik zeg dat het de dood tot gevolg had tot 2x toe heb je mogelijk een idee. Het was extreem onveilig)
Die onveiligheid is mijn probleem uiteindelijk. Ik voel me zelden 'veilig'.
Het alcoholisme was maar het begin.
Ik had jou op negeer maar door de quotes las ik het. Op aktueel ben jij simpelweg een full blown racist. Doe niet alsof wij hier gek zijn.
maandag 16 oktober 2017 om 18:27
Ik vind het heel erg dat je er alleen in hebt gestaan. En eigenlijk nog steeds als ik je goed begrijp.Havertjehier schreef: ↑16-10-2017 17:25Iverna, bij mij thuis werd alles geheimgehouden, verzwegen en ontkend. Er werd verder ook nooit gepraat over zaken die ook maar iets met gevoelens of emoties te maken hadden. Als kind was dat mijn werled, dus dat zou dan wel normaal zijn. Later zag ik bij andere kinderen thuis dat het ook anders kon. Maar ik kende geen mede kinderen waar thuis een drankprobleem was. Die waren er natuurlijk wel, maar ik hoorde daar nooit iets over.
Hier lees ik wat het echt voor mensen heeft betekend en de invloed die het had en nog steeds heeft. Daarbij wordt er in het dagelijkse leven eerder wat lacherig of luchtig over gedaan als het een keer ter spraken komt. Of het andere uiterste: mensen zijn zichtbaar van slag als het ter sprake komt en willen/kunnen er niet over praten.
Dat lacherige en luchtige herken ik ook. Maar ik denk dat dat een manier is voor mensen om zich erin een houding te geven.
maandag 16 oktober 2017 om 18:30
Ik kan ook altijd prima de verhalen van andere mensen aanhoren maar mijn eigen verhaal kent bijna niemand.
Ja delen ervan maar mijn allerdiepste zielenroerselen deel ik nooit,met niemand.
Ja delen ervan maar mijn allerdiepste zielenroerselen deel ik nooit,met niemand.
Ik had jou op negeer maar door de quotes las ik het. Op aktueel ben jij simpelweg een full blown racist. Doe niet alsof wij hier gek zijn.
maandag 16 oktober 2017 om 19:08
Idem hier.Rosabella1 schreef: ↑16-10-2017 18:30Ik kan ook altijd prima de verhalen van andere mensen aanhoren maar mijn eigen verhaal kent bijna niemand.
Ja delen ervan maar mijn allerdiepste zielenroerselen deel ik nooit,met niemand.
maandag 16 oktober 2017 om 21:45
Ik vind het ook een erg fijn topic, het doet me echt goed om jullie verhalen en reacties te lezen. Ik schrik ook ontzettend van jullie verhalen, hoe erg het is geweest en welke gevolgen het nog steeds heeft.
Coach, ik heb bewondering voor hoe jij het eea kunt op schrijven, zo in de roos terwijl jouw situatie een wirwar van ellende moet zijn geweest.
Dit geldt ook voor jullie allemaal eigenlijk. het verbaast me iedere keer hoe goed jullie het kunnen beschrijven.
Iverna, ik sta er niet meer alleen in. Ik heb een lieve partner die vol begrip is en die me goed aanvoelt en tegengas kan geven. Ik vind het af en toe wel hard werken hoor, ik weet vaak niet wat ik 'normaal' zou moeten vinden. Ik ben bang voor ruzies en denk meteen dat de realtie dan voorbij is. Ook voor mezelf opkomen en niet uitgaan van slechte verwachtingen. het komt allemaal voor.
We hebben een tweeling gekregen en daar is ook alles goed mee. Ik moet er aan wennen dat mijn partner het gezin voor andere dingen stelt en licht nog steeds helemaal op als hij roept dat hij me lief vindt of als ik hem zie rondkloten met de kinderen. Ik vind dat allemaal nog steeds raar.
Wat drank betreft: hij drinkt af en toe wijn, ik ook. Toch blijft dat een open zenuw, ik blijf bang dat hij teveel gaat drinken op een dag. Er is geen aanleiding en toch is de automatische reactie te sterk. Het zit er in gestempeld. Ik vind het wel erg dat ik hem daarin niet 100% kan vertrouwen, dat kan ik alleen mezelf wat drank betreft.
Ik vind dat ik erg veel geluk heb gehad met alles wat ik later heb gekregen in mijn leven.
In eerdere relaties heb ik wel eens een alcoholist in de dop getroffen, wat een ellende. En ik me maar in bochten wringen, want dat was vast normaal en ik zeurde maar wat. Ik had werkelijk geen flauw idee hoe het zou moeten zijn en dat hte niet goed was wat er gebeurde.
Ik ben sterk en kan veel verzetten, ik wil ook onafhankelijk zijn en wil te veel alleen kunnen. Wie schreef dat (ik kan niet terugklikken), ik kan ook sleutelen, timmeren, plinten leggen, en in mijn werk een opdracht van A tot Z zelf maken en uitvoeren. Dat is de valkuil. Ik kan slecht hulp vragen, voel me dan erg kwetsbaar en afhankelijk.
Sinds kort heb ik Cognitieve Gedragstherapie omdat een aantal dingen me goed begonnen op te breken. En dat is ontzettend fijn en goed. Ik leer het nog wel eens!
Coach, ik heb bewondering voor hoe jij het eea kunt op schrijven, zo in de roos terwijl jouw situatie een wirwar van ellende moet zijn geweest.
Dit geldt ook voor jullie allemaal eigenlijk. het verbaast me iedere keer hoe goed jullie het kunnen beschrijven.
Iverna, ik sta er niet meer alleen in. Ik heb een lieve partner die vol begrip is en die me goed aanvoelt en tegengas kan geven. Ik vind het af en toe wel hard werken hoor, ik weet vaak niet wat ik 'normaal' zou moeten vinden. Ik ben bang voor ruzies en denk meteen dat de realtie dan voorbij is. Ook voor mezelf opkomen en niet uitgaan van slechte verwachtingen. het komt allemaal voor.
We hebben een tweeling gekregen en daar is ook alles goed mee. Ik moet er aan wennen dat mijn partner het gezin voor andere dingen stelt en licht nog steeds helemaal op als hij roept dat hij me lief vindt of als ik hem zie rondkloten met de kinderen. Ik vind dat allemaal nog steeds raar.
Wat drank betreft: hij drinkt af en toe wijn, ik ook. Toch blijft dat een open zenuw, ik blijf bang dat hij teveel gaat drinken op een dag. Er is geen aanleiding en toch is de automatische reactie te sterk. Het zit er in gestempeld. Ik vind het wel erg dat ik hem daarin niet 100% kan vertrouwen, dat kan ik alleen mezelf wat drank betreft.
Ik vind dat ik erg veel geluk heb gehad met alles wat ik later heb gekregen in mijn leven.
In eerdere relaties heb ik wel eens een alcoholist in de dop getroffen, wat een ellende. En ik me maar in bochten wringen, want dat was vast normaal en ik zeurde maar wat. Ik had werkelijk geen flauw idee hoe het zou moeten zijn en dat hte niet goed was wat er gebeurde.
Ik ben sterk en kan veel verzetten, ik wil ook onafhankelijk zijn en wil te veel alleen kunnen. Wie schreef dat (ik kan niet terugklikken), ik kan ook sleutelen, timmeren, plinten leggen, en in mijn werk een opdracht van A tot Z zelf maken en uitvoeren. Dat is de valkuil. Ik kan slecht hulp vragen, voel me dan erg kwetsbaar en afhankelijk.
Sinds kort heb ik Cognitieve Gedragstherapie omdat een aantal dingen me goed begonnen op te breken. En dat is ontzettend fijn en goed. Ik leer het nog wel eens!
dinsdag 17 oktober 2017 om 20:40
Ik ben ook vreselijk zelfstandig. En wat ik niet kan (voornamelijk fysiek) regel ik. Controle hebben en vooral niet afhankelijk willen zijn... in mn werk wordt dat idd als een dikke plus gezien.
Dit topic heeft ook mij aan t denken gezet. Zoveel verdriet, zoveel kinderen die geen onbezorgde jeugd hebben gehad, zoveel beschadigde volwassenen...
Ik heb nog steeds een blaadje in mijn keuken hangen waar de psycholoog na mijn laatste emdr sessie op heeft geschreven: ik doe er toe.
En jullie dus ook!
Dit topic heeft ook mij aan t denken gezet. Zoveel verdriet, zoveel kinderen die geen onbezorgde jeugd hebben gehad, zoveel beschadigde volwassenen...
Ik heb nog steeds een blaadje in mijn keuken hangen waar de psycholoog na mijn laatste emdr sessie op heeft geschreven: ik doe er toe.
En jullie dus ook!
dinsdag 17 oktober 2017 om 21:11
Wat mooi sas! 
En wat jij schrijft daar had ik het met mijn man over, hoe triest dat zoveel kinderen onveilig opgroeien (niet alleen door alcohol misbruik, maar ook door andere oorzaken) en dat er eigenlijk zo weinig concrete hulp geboden wordt.
@bloembosje ik hoop dat je nog meeleest en dat je binnenkort uit huis zult gaan. De afgelopen dagen denk ik regelmatig aan jouw verhaal, ik vind het heel verdrietig dat jij nu in deze situatie zit.
Het aanvoelen van emoties en zelfs gevaar herken ik ook. Ik had nooit de link gelegd met mijn jeugd, omdat de situatie thuis niet kritiek was ofzo. En het zelfstandig willen zijn, dat is iets wat ik pas recentelijk meer uit handen durf te geven.
En wat jij schrijft daar had ik het met mijn man over, hoe triest dat zoveel kinderen onveilig opgroeien (niet alleen door alcohol misbruik, maar ook door andere oorzaken) en dat er eigenlijk zo weinig concrete hulp geboden wordt.@bloembosje ik hoop dat je nog meeleest en dat je binnenkort uit huis zult gaan. De afgelopen dagen denk ik regelmatig aan jouw verhaal, ik vind het heel verdrietig dat jij nu in deze situatie zit.
Het aanvoelen van emoties en zelfs gevaar herken ik ook. Ik had nooit de link gelegd met mijn jeugd, omdat de situatie thuis niet kritiek was ofzo. En het zelfstandig willen zijn, dat is iets wat ik pas recentelijk meer uit handen durf te geven.
dinsdag 17 oktober 2017 om 21:21
Ik herken idd ook heel erg de zelfstandigheid, en controle willen hebben. Ook ben ik een beruchte perfectionist met een laag zelfbeeld. Ik ben dit jaar afgestudeerd, durfde niemand uit te nodigen voor mijn huldiging omdat ik zeker wist dat ik ging zakken en iedereen teleurgesteld in mij zou zijn. Bleek cum laude geslaagd te zijn..
Denk dat het voortkomt uit ons gevoel dat we nooit goed genoeg waren om de onvoorwaardelijke liefde en aandacht van ouders te krijgen, dus dat we alles zelf willen opknappen en nog steeds denken dat het wel niet genoeg zal zijn. Zo verdrietig eigenlijk. Mijn moeder zag me nooit staan als kind, maar gaf me alleen complimenten over dat ik zo slank was (al vanaf mijn 10e). Nou je begrijpt dat ik hier een obsessie over heb ontwikkeld. Heb gisteren een liposuctie ondergaan omdat ik het niet aan kon zien dat 1 plek op mijn lijf niet slank was. Hoewel ik blij ben met het resultaat, was het ook een wake up call hoe diep dit gaat. Ik ga dan ook nooit meer onder het mes en ga mezelf de liefde geven die ik altijd al verdiende, slank of niet.
Denk dat het voortkomt uit ons gevoel dat we nooit goed genoeg waren om de onvoorwaardelijke liefde en aandacht van ouders te krijgen, dus dat we alles zelf willen opknappen en nog steeds denken dat het wel niet genoeg zal zijn. Zo verdrietig eigenlijk. Mijn moeder zag me nooit staan als kind, maar gaf me alleen complimenten over dat ik zo slank was (al vanaf mijn 10e). Nou je begrijpt dat ik hier een obsessie over heb ontwikkeld. Heb gisteren een liposuctie ondergaan omdat ik het niet aan kon zien dat 1 plek op mijn lijf niet slank was. Hoewel ik blij ben met het resultaat, was het ook een wake up call hoe diep dit gaat. Ik ga dan ook nooit meer onder het mes en ga mezelf de liefde geven die ik altijd al verdiende, slank of niet.
woensdag 18 oktober 2017 om 12:29
Thankyouforthe days. Gefeliciteerd met je cum laude nog wel slagen! Knap gedaan. Zo jammer dat je jezelf zo naar beneden kan halen. Niet nodig dus en dat laatste is zo gemakkelijk gezegd door een buitenstaander.
Ja, een beruchte perfectionist met een laag zelfbeeld. Dat dekt de lading bij mij ook. Bang zijn dat ik niet goed genoeg ben, me waardeloos voelen, door de mand vallen etc etc. En dat gaat allemaal automatisch. Bewijsdrang, controle willen hebben, stikonzeker. Ik word er zo moe van, en krijg het letterlijk benauwd.
Het is nl nooit goed genoeg als je zo denkt; als ik denk dat ik het maximale heb bereikt ligt er wel weer een nieuwe reden om toch te denken dat het niet goed genoeg was wat ik deed.
Ik ben dus nu bezig om die automatische manier van denken proberen om te buigen dmv therapie. Er zit behoorlijk wat roest in mijn hoofd kan ik je vertellen.
Ik merk aan mijn eigen kinderen hoe afhankelijk ze van je zijn voor basisbehoeften en hoe makkelijk het is om dat vertrouwen te beschadigen, eng eigenlijk. Ik vertel ze vaak hoe veel ik van ze houd. Dat dat niet te meten is, zoveel.
Ja, een beruchte perfectionist met een laag zelfbeeld. Dat dekt de lading bij mij ook. Bang zijn dat ik niet goed genoeg ben, me waardeloos voelen, door de mand vallen etc etc. En dat gaat allemaal automatisch. Bewijsdrang, controle willen hebben, stikonzeker. Ik word er zo moe van, en krijg het letterlijk benauwd.
Het is nl nooit goed genoeg als je zo denkt; als ik denk dat ik het maximale heb bereikt ligt er wel weer een nieuwe reden om toch te denken dat het niet goed genoeg was wat ik deed.
Ik ben dus nu bezig om die automatische manier van denken proberen om te buigen dmv therapie. Er zit behoorlijk wat roest in mijn hoofd kan ik je vertellen.
Ik merk aan mijn eigen kinderen hoe afhankelijk ze van je zijn voor basisbehoeften en hoe makkelijk het is om dat vertrouwen te beschadigen, eng eigenlijk. Ik vertel ze vaak hoe veel ik van ze houd. Dat dat niet te meten is, zoveel.
woensdag 18 oktober 2017 om 18:51
You go girl!thankyouforthedays schreef: ↑17-10-2017 21:21Ik herken idd ook heel erg de zelfstandigheid, en controle willen hebben. Ook ben ik een beruchte perfectionist met een laag zelfbeeld. Ik ben dit jaar afgestudeerd, durfde niemand uit te nodigen voor mijn huldiging omdat ik zeker wist dat ik ging zakken en iedereen teleurgesteld in mij zou zijn. Bleek cum laude geslaagd te zijn..
Denk dat het voortkomt uit ons gevoel dat we nooit goed genoeg waren om de onvoorwaardelijke liefde en aandacht van ouders te krijgen, dus dat we alles zelf willen opknappen en nog steeds denken dat het wel niet genoeg zal zijn. Zo verdrietig eigenlijk. Mijn moeder zag me nooit staan als kind, maar gaf me alleen complimenten over dat ik zo slank was (al vanaf mijn 10e). Nou je begrijpt dat ik hier een obsessie over heb ontwikkeld. Heb gisteren een liposuctie ondergaan omdat ik het niet aan kon zien dat 1 plek op mijn lijf niet slank was. Hoewel ik blij ben met het resultaat, was het ook een wake up call hoe diep dit gaat. Ik ga dan ook nooit meer onder het mes en ga mezelf de liefde geven die ik altijd al verdiende, slank of niet.
Geef jezelf die liefde, het is zó verdiend! Het is niet makkelijk, maar doe je best)))En wat verdrietig om te lezen dat je verdorie cum laude slaagt en dat je niemand had om dat moment mee te delen.
Ik zeg vaak tegen mezelf: wat ben je toch waardeloos/wat was dat stom van je/je kunt ook niets.
De laatste maanden is me dat echt gaan opvallen (ja, nu pas) en iedere keer als ik zoiets denk of zeg, corrigeer ik mezelf gelijk: Het is niet erg, je probeert het gewoon nog een keer/je bent niet stom, je bent een slimme meid/ach lieverd, dat kan iedereen gebeuren/geen man overboord/je hebt het iig geprobeerd.
Eigenlijk zeg ik nu tegen mijzelf wat ik graag had willen horen)))
Beetje kinderachtig misschien, maar ik hoop het lang genoeg vol te houden tot het in mijn brein omgebogen is.
If accidentally read, induce vomiting.
woensdag 18 oktober 2017 om 18:53
En of we ertoe doen. We voelen het misschien niet vaak/altijd, maar we zijn wel degelijk van waarde voor onszelf en voor anderen.sas_andrea schreef: ↑17-10-2017 20:40Ik heb nog steeds een blaadje in mijn keuken hangen waar de psycholoog na mijn laatste emdr sessie op heeft geschreven: ik doe er toe.
En jullie dus ook!
If accidentally read, induce vomiting.
woensdag 18 oktober 2017 om 19:04
Dankjewel voor je bemoedigende woorden! Ik hoorde 1 dag voor de huldiging dat ik dus wel gewoon geslaagd was, toen heeft mijn zus razendsnel nog een borrel georganiseerd, waar gelukkig de mensen die het dichtst bij me staan bij waren. Dus uiteindelijk gelukkig niet in mijn eentje geweest! Maar het is toch te erg dat we van onszelf zo niks verwachten?Sarcastaballcoach schreef: ↑18-10-2017 18:51You go girl!
En wat verdrietig om te lezen dat je verdorie cum laude slaagt en dat je niemand had om dat moment mee te delen.
Ik zeg vaak tegen mezelf: wat ben je toch waardeloos/wat was dat stom van je/je kunt ook niets.
De laatste maanden is me dat echt gaan opvallen (ja, nu pas) en iedere keer als ik zoiets denk of zeg, corrigeer ik mezelf gelijk: Het is niet erg, je probeert het gewoon nog een keer/je bent niet stom, je bent een slimme meid/ach lieverd, dat kan iedereen gebeuren/geen man overboord/je hebt het iig geprobeerd.
Eigenlijk zeg ik nu tegen mijzelf wat ik graag had willen horen)))
Beetje kinderachtig misschien, maar ik hoop het lang genoeg vol te houden tot het in mijn brein omgebogen is.
Wat je zegt klinkt als een heel goede methode. Vind het helemaal niet kinderachtig! Ik denk dat ik het ook maar moet proberen. Ik ben mezelf nu heel erg op mijn donder aan het geven dat ik die ingreep heb gedaan, en ga nu proberen lief voor mezelf te zijn dat ik het zo moeilijk had dat ik het nodig had, maar dat ik voortaan mezelf goed genoeg mag vinden om zulke dingen niet meer te doen.
Inderdaad tegen jezelf zeggen wat je vroeger te horen had moeten krijgen. Dat je lief, slim, leuk en goed genoeg bent. Mijn vriend zegt zo vaak tegen me dat ik prachtig ben, en hoe hij boft met mij. En ik merk dat ik dat totaal niet serieus neem. Ik denk er dan bij, ja ja, dat zeg je alleen. Vroeger als kind wilde ik altijd al alles perfect doen, in de hoop dat het werd opgemerkt door mijn ouders en ik er aandacht voor zou krijgen. Kan me slapeloze, betraande nachten herinneren voor dicteetjes en dat soort onzin, omdat ik dacht dat ik zou gaan falen. Had altijd negens en tienen. Inmiddels heb ik al zes jaar uberhaupt geen ouders meer, en nog steeds vertoon ik dit gedrag. Hoop dat ik ooit in staat ben om mezelf te accepteren, en als ik ooit kinderen mag krijgen, dat ik ze kan meegeven dat ze alles waard zijn.
woensdag 18 oktober 2017 om 19:04
Het door de mand vallen, ik herken het zo dat gevoel.Havertjehier schreef: ↑18-10-2017 12:29Thankyouforthe days. Gefeliciteerd met je cum laude nog wel slagen! Knap gedaan. Zo jammer dat je jezelf zo naar beneden kan halen. Niet nodig dus en dat laatste is zo gemakkelijk gezegd door een buitenstaander.
Ja, een beruchte perfectionist met een laag zelfbeeld. Dat dekt de lading bij mij ook. Bang zijn dat ik niet goed genoeg ben, me waardeloos voelen, door de mand vallen etc etc. En dat gaat allemaal automatisch. Bewijsdrang, controle willen hebben, stikonzeker. Ik word er zo moe van, en krijg het letterlijk benauwd.
Het is nl nooit goed genoeg als je zo denkt; als ik denk dat ik het maximale heb bereikt ligt er wel weer een nieuwe reden om toch te denken dat het niet goed genoeg was wat ik deed.
Ik ben dus nu bezig om die automatische manier van denken proberen om te buigen dmv therapie. Er zit behoorlijk wat roest in mijn hoofd kan ik je vertellen.
Ik merk aan mijn eigen kinderen hoe afhankelijk ze van je zijn voor basisbehoeften en hoe makkelijk het is om dat vertrouwen te beschadigen, eng eigenlijk. Ik vertel ze vaak hoe veel ik van ze houd. Dat dat niet te meten is, zoveel.
Ik wacht en wacht, dat gaat een keer gebeuren.
Dan hebben ze door dat ik helemaal geen volwassen vrouw ben, maar een kind dat doet alsof ze volwassen is. Een kind dat het eigenlijk allemaal niet snapt en kan.
Zelfs op mijn werk voel ik me soms een kind, net zoals ik vroeger postkantoortje speelde.
Havertje, ik denk dat je kinderen superblij zijn met jou als moeder)). Ik geloof direct dat je liefde voor hun onmeetbaar is. Jij weet als geen ander hoe makkelijk een kind te beschadigen is, bent je daar bewust van. Ik hou van mensen die nadenken over hun ouderschap, jij weet hoe het kan lopen en je moederliefde zal zorgen dat je kinderen een fijne jeugd hebben en een stabiele toekomst.
Alleen al vanwege die reden ben ik fan van jou en van de andere moeders die hier meeschrijven.
Ik heb van jongs af aan het hebben van kinderen een enorm grote verantwoordlijkheid gevonden. Zo groot, dat ik het niet durfde. Te onzeker. Maar nu ik me beter voel, durf ik met een gerust hart te zeggen dat ik een goede, lieve en leuke moeder zou zijn geweest.
Moeders zoals juliie
If accidentally read, induce vomiting.
woensdag 18 oktober 2017 om 19:12
Fijn dat het niet zo dramatisch eenzaam was, als ik me had voorgesteld! (is serieus een pak van mijn hart)thankyouforthedays schreef: ↑18-10-2017 19:04Dankjewel voor je bemoedigende woorden! Ik hoorde 1 dag voor de huldiging dat ik dus wel gewoon geslaagd was, toen heeft mijn zus razendsnel nog een borrel georganiseerd, waar gelukkig de mensen die het dichtst bij me staan bij waren. Dus uiteindelijk gelukkig niet in mijn eentje geweest! Maar het is toch te erg dat we van onszelf zo niks verwachten?
Wat je zegt klinkt als een heel goede methode. Vind het helemaal niet kinderachtig! Ik denk dat ik het ook maar moet proberen. Ik ben mezelf nu heel erg op mijn donder aan het geven dat ik die ingreep heb gedaan, en ga nu proberen lief voor mezelf te zijn dat ik het zo moeilijk had dat ik het nodig had, maar dat ik voortaan mezelf goed genoeg mag vinden om zulke dingen niet meer te doen.
Inderdaad tegen jezelf zeggen wat je vroeger te horen had moeten krijgen. Dat je lief, slim, leuk en goed genoeg bent. Mijn vriend zegt zo vaak tegen me dat ik prachtig ben, en hoe hij boft met mij. En ik merk dat ik dat totaal niet serieus neem. Ik denk er dan bij, ja ja, dat zeg je alleen. Vroeger als kind wilde ik altijd al alles perfect doen, in de hoop dat het werd opgemerkt door mijn ouders en ik er aandacht voor zou krijgen. Kan me slapeloze, betraande nachten herinneren voor dicteetjes en dat soort onzin, omdat ik dacht dat ik zou gaan falen. Had altijd negens en tienen. Inmiddels heb ik al zes jaar uberhaupt geen ouders meer, en nog steeds vertoon ik dit gedrag. Hoop dat ik ooit in staat ben om mezelf te accepteren, en als ik ooit kinderen mag krijgen, dat ik ze kan meegeven dat ze alles waard zijn.
Wat ik dik gedrukt heb in je tekst is ook zoiets herkenbaars. Men zegt regelmatig aardige dingen tegen mij (nu ik erover nadenk, heel vaak zelfs), maar ook ik geloof daar geen snars van. Denk letterlijk wat jij schreef: Ja ja, dat zeg je alleen. (m.a.w.: ik weet eeeeecht wel dat dat niet zo is)
Wat flauw van ons eigenlijk. Iemand neemt zich de moeite iets vriendelijks te zeggen en wij weten dat niet eens op waarde te schatten.
Ik neem me voor de volgende keer 'bedankt' te zeggen en daarna tegen mijzelf te zeggen dat ik er maar eens van moet genieten.))
Ik ga het proberen
If accidentally read, induce vomiting.
woensdag 18 oktober 2017 om 19:58
Dankjewel! Wat stom dat je het lage zelfbeeld herkent. Het door de mand vallen, zo herkenbaar! Toen ik mijn vwo examen had gehaald, en naar de universiteit ging, dacht ik ook: nu val ik door de mand. Nu komen ze erachter dat ik helemaal niet slim ben. Of goed ergens in. Mijn gemiddelde na het eerste jaar, van een 8,4 stelde me ook totaal niet gerust, ik had juist wéér verwachtingen gecreëerd die ik volgens mezelf nooit waar zou kunnen maken. Enorm vermoeiend.Havertjehier schreef: ↑18-10-2017 12:29Thankyouforthe days. Gefeliciteerd met je cum laude nog wel slagen! Knap gedaan. Zo jammer dat je jezelf zo naar beneden kan halen. Niet nodig dus en dat laatste is zo gemakkelijk gezegd door een buitenstaander.
Ja, een beruchte perfectionist met een laag zelfbeeld. Dat dekt de lading bij mij ook. Bang zijn dat ik niet goed genoeg ben, me waardeloos voelen, door de mand vallen etc etc. En dat gaat allemaal automatisch. Bewijsdrang, controle willen hebben, stikonzeker. Ik word er zo moe van, en krijg het letterlijk benauwd.
Het is nl nooit goed genoeg als je zo denkt; als ik denk dat ik het maximale heb bereikt ligt er wel weer een nieuwe reden om toch te denken dat het niet goed genoeg was wat ik deed.
Ik ben dus nu bezig om die automatische manier van denken proberen om te buigen dmv therapie. Er zit behoorlijk wat roest in mijn hoofd kan ik je vertellen.
Ik merk aan mijn eigen kinderen hoe afhankelijk ze van je zijn voor basisbehoeften en hoe makkelijk het is om dat vertrouwen te beschadigen, eng eigenlijk. Ik vertel ze vaak hoe veel ik van ze houd. Dat dat niet te meten is, zoveel.
Ik moet nu ook denken aan toen ik een klein meisje was. Het was kerst, en we hadden op de basisschool een 'kerstdiner'. Ik mocht geen nieuw jurkje van mijn moeder, dus moest iets van haar aan (ik zal een jaar of 9 zijn geweest, dus dat paste voor geen meter). Toen ik met een paar klasgenootjes door de school liep, hoorde ik een paar moeders zeggen: kijk nou wat schattig die kleine meisjes. Ik wist toen zeker dat dat niet over mij ging, ik was tenslotte niet schattig.
Nu bijna twintig jaar later vind ik dit zo'n treurige herinnering. Dat ik toen mezelf al zo laag had zitten dat ik zeker wist dat anderen mij niet lief, schattig of mooi vonden. Dat niemand mij het gevoel heeft gegeven dat ik bijzonder en geliefd was. Vind het heel mooi dat jij je kinderen wel heel duidelijk maakt hoe geweldig ze zijn, en je bewust bent van je verantwoordelijkheden om ze gelukkig te laten opgroeien. Dat ontroert me echt
woensdag 18 oktober 2017 om 22:42
Thankyou, ik weet niet wat ik nu treuriger vind: jouw lage zelfbeeld dat je goffer op je 9e al denkt dat het niet over jou kan gaan of dat je een jurk aanmoest van je moeder! Wtf? Kijk, geen nieuwe jurk krijgen, okeee dat kan gebeuren, maar dan een jurk van je moeder aanmoeten? Nee, dat is gewoon gemeen toch?
Coach, ik heb je verhaal nog even gelezen, nav je keuze om geen kinderen te krijgen. Ik vind het ontzettend knap dat ijij je leven zo goed op de rails hebt gekregen en gehouden. Mooi dat je nu wel van jezelf kunt zeggen dat je een goede moeder zou zijn geweest. Je klinkt erg lief en bewust van dingen des levens.
Wat mooi wat je voor dat meisje hebt gedaan, en zij vindt dat ook aangezien ze het fijn vond om je te laten weten dat het goed met haar gaat. Dat is toch mooi, als je zoiets moois kunt laten voortkomen uit je ellendige jeugd.
Ik heb die van mij trouwens op latere leeftijd gekregen, dat had ik nooit gedacht dat dat me zou mogen gebeuren.
O, denk niet in termen van kinderachtig wb je zei over dingen tegen jezelf zeggen die je eigenlijk destijds had moeten horen van iemand. Daar zijn heule therapiemethodes op gebaseerd. Ik ga binnenkort in die therapie van mij in een komende sessie imaginary rescripting doen (blijkbaar moet dat een engelse naam hebben) en dat werkt volgens precies hetzelfde principe. Jij bedenkt dat toch mooi in je eentje. (dit is een compliment.......dus........)
Coach, ik heb je verhaal nog even gelezen, nav je keuze om geen kinderen te krijgen. Ik vind het ontzettend knap dat ijij je leven zo goed op de rails hebt gekregen en gehouden. Mooi dat je nu wel van jezelf kunt zeggen dat je een goede moeder zou zijn geweest. Je klinkt erg lief en bewust van dingen des levens.
Wat mooi wat je voor dat meisje hebt gedaan, en zij vindt dat ook aangezien ze het fijn vond om je te laten weten dat het goed met haar gaat. Dat is toch mooi, als je zoiets moois kunt laten voortkomen uit je ellendige jeugd.
Ik heb die van mij trouwens op latere leeftijd gekregen, dat had ik nooit gedacht dat dat me zou mogen gebeuren.
O, denk niet in termen van kinderachtig wb je zei over dingen tegen jezelf zeggen die je eigenlijk destijds had moeten horen van iemand. Daar zijn heule therapiemethodes op gebaseerd. Ik ga binnenkort in die therapie van mij in een komende sessie imaginary rescripting doen (blijkbaar moet dat een engelse naam hebben) en dat werkt volgens precies hetzelfde principe. Jij bedenkt dat toch mooi in je eentje. (dit is een compliment.......dus........)
woensdag 18 oktober 2017 om 23:14
Ik reageer nog even kort, want ik moet hoognodig naar boven.)
Ik heb vaker dan eens een rol (klein, soms groot) gespeeld in het geluk van anderen. Bedenk ik niet, hebben deze mensen mij spontaan verteld. Meestal na vele jaren. Soms, terwijl het gaande was. ik heb het niet over (sex)partners, lol.
Ik weet dat ik heb toegevoegd aan 's andermans levens. (en dat is fijn)
Soms denk ik wel eens, misschien is dat de reden dat ik hier ben.
Fractie van een seconde hoor. Ik ben verre van spiritueel. Ik ben zelfs een anti-theïst.
Ik ben al een tijd uitgezorgd, ga dat ook niet meer doen. Ik zorg nu voor mijzelf.
Ik heb maar één leven, ik nader de big five OOOOO (au), en het kan maar beter fijn zijn vanaf nu.
(Dit zegt ze, komend uit een depressie. Sinds een week of 4 voel ik me zoveel beter. Ik kan wat ik zie weer op waarde schatten, genieten, voelen. ik voelde me vandaag zelfs een beetje gelukkig)
Ik wil jullie allemaal een goede nachtrust wensen
met fijne dromen.
En mogen dagen als deze steeds vaker voorkomen, bij jullie en bij mij.
Ik heb vaker dan eens een rol (klein, soms groot) gespeeld in het geluk van anderen. Bedenk ik niet, hebben deze mensen mij spontaan verteld. Meestal na vele jaren. Soms, terwijl het gaande was. ik heb het niet over (sex)partners, lol.
Ik weet dat ik heb toegevoegd aan 's andermans levens. (en dat is fijn)
Soms denk ik wel eens, misschien is dat de reden dat ik hier ben.
Fractie van een seconde hoor. Ik ben verre van spiritueel. Ik ben zelfs een anti-theïst.
Ik ben al een tijd uitgezorgd, ga dat ook niet meer doen. Ik zorg nu voor mijzelf.
Ik heb maar één leven, ik nader de big five OOOOO (au), en het kan maar beter fijn zijn vanaf nu.
(Dit zegt ze, komend uit een depressie. Sinds een week of 4 voel ik me zoveel beter. Ik kan wat ik zie weer op waarde schatten, genieten, voelen. ik voelde me vandaag zelfs een beetje gelukkig)
Ik wil jullie allemaal een goede nachtrust wensen
met fijne dromen.
En mogen dagen als deze steeds vaker voorkomen, bij jullie en bij mij.
If accidentally read, induce vomiting.
donderdag 19 oktober 2017 om 08:36
Ik geef anderen juist vaak complimenten en vind t idd moeilijk complimenten aan te nemen.
Maar ik geniet er wel van als de ander gaat stralen om wat ik gezegd heb.
Nu is t wel makkelijk gezien ik vreselijk oog voor detail heb. Dus als de onzekere meid op admin net haar haar anders heeft en een nieuw sieraad, merk ik dat op. En hoe blij dan iemand kan zijn.
Maar komt ook voort uit hoe weinig complimenten ik thuis kreeg. Nooit deed ik t goed. Ik heb de eerste 3 jaar van t vo gewoon 10en gehad op mn rapport. Enige opmerking van mn vader was alleen maar dat ik trots moet zijn op t falende schoolsysteem. Dat zelfs rioolratten als ik 10en konden halen. Jaja... heel fijn als je zo vreselijk je best doet.
Was ook vreemd toen ik bij een andere werkgever dan mn vader kwam en die dan zei hoe snel en nauwkeurig ik was. Dat ik een toegevoegde waarde was voor t bedrijf. Zo raar...
Tegenwoordig geloof ik t gelukkig zelf, maar heeft wel lang geduurd.
Thankyouforthedays: ik hoop dat je die herinnering ooit eens zal kunnen ombuigen. Dat je niet de negatieve emotie herinnerd, maar de mooie. Dat je wel schattig was.
Maar ik geniet er wel van als de ander gaat stralen om wat ik gezegd heb.
Nu is t wel makkelijk gezien ik vreselijk oog voor detail heb. Dus als de onzekere meid op admin net haar haar anders heeft en een nieuw sieraad, merk ik dat op. En hoe blij dan iemand kan zijn.
Maar komt ook voort uit hoe weinig complimenten ik thuis kreeg. Nooit deed ik t goed. Ik heb de eerste 3 jaar van t vo gewoon 10en gehad op mn rapport. Enige opmerking van mn vader was alleen maar dat ik trots moet zijn op t falende schoolsysteem. Dat zelfs rioolratten als ik 10en konden halen. Jaja... heel fijn als je zo vreselijk je best doet.
Was ook vreemd toen ik bij een andere werkgever dan mn vader kwam en die dan zei hoe snel en nauwkeurig ik was. Dat ik een toegevoegde waarde was voor t bedrijf. Zo raar...
Tegenwoordig geloof ik t gelukkig zelf, maar heeft wel lang geduurd.
Thankyouforthedays: ik hoop dat je die herinnering ooit eens zal kunnen ombuigen. Dat je niet de negatieve emotie herinnerd, maar de mooie. Dat je wel schattig was.
donderdag 19 oktober 2017 om 21:27
Ik moest ineens denken aan toen ik 12, 13 was en met een groepje kinderen weg was. Mijn ouder was een van de begeleiders. In een eetgelegenheid sprak een jonge man mijn ouder aan, dat er van die leuke meiden in de groep zaten. Later besprak ouder dit met een ander, met mij erbij en zei: "Ik denk dat ze X, Y en Z bedoelen, want dat zijn heel mooie meisjes." En daar zat ik dus niet bij. Toen dacht ik, ja, oké, X heeft lang krullend blond haar en Y heeft het figuur van een topmodel en Z is heel bijzonder om te zien, maar echt, no way dat ik ooit mijn eigen kind niet het allermooiste zou vinden, hoe mooi elk ander kind ook zou zijn.
En het is een anekdote van niets, maar het is heel raar als je ouder het zo zakelijk vaststelt. En ergens vermoed ik kift, want ik was (en ben) gewoon niet lelijk, dat weet ik onderhand wel.
Ik moest er ineens aan denken, gek is dat.
Voor de rest herkenbaarheid alom, al heb ik het idee dat mijn Impostersyndroom vooral met mijn armoedige afkomst te maken heeft. Tegelijkertijd werd hier alles voor kennisgeving aangenomen. VWO afronden met het hoogste gemiddelde van het jaar, ja, zal wel. Nominaal afstuderen aan de universiteit, ik had eigenlijk niet anders verwacht. Ik zag ouders van klasgenoten echt trots zijn op kinderen die hun best deden en ik stond daar met veel hogere cijfers en niemand vond er wat van.
Dat ik zo'n arrogante trut ben, mag eigenlijk een wonder heten.
En het is een anekdote van niets, maar het is heel raar als je ouder het zo zakelijk vaststelt. En ergens vermoed ik kift, want ik was (en ben) gewoon niet lelijk, dat weet ik onderhand wel.
Ik moest er ineens aan denken, gek is dat.
Voor de rest herkenbaarheid alom, al heb ik het idee dat mijn Impostersyndroom vooral met mijn armoedige afkomst te maken heeft. Tegelijkertijd werd hier alles voor kennisgeving aangenomen. VWO afronden met het hoogste gemiddelde van het jaar, ja, zal wel. Nominaal afstuderen aan de universiteit, ik had eigenlijk niet anders verwacht. Ik zag ouders van klasgenoten echt trots zijn op kinderen die hun best deden en ik stond daar met veel hogere cijfers en niemand vond er wat van.
Dat ik zo'n arrogante trut ben, mag eigenlijk een wonder heten.
donderdag 19 oktober 2017 om 21:56
Wow wat een herkenbare verhalen.
Vooral dat zinnetje dat je bang bent om door de mand te vallen want je bent geen volwassen vrouw maar een kind die een rol speelt. Nooit gedacht dat anderen ook zo konden denken over zichzelf.
En jezelf waardeloos vinden ook zo herkenbaar. Vanavond nog een hele discussie met mijn man daarover gehad. Hij komt thuis en zet koffie en zegt dan pieps heb je koffiemelk gehaald? Mijn eerste reactie is dan hartkloppingen krijgen en beginnen te zweten, 101 slechte gedachten over mijzelf flitsen door mijn hoofd heen en gaf als antwoord : nee het spijt me ik ben zo dom, ik ga nu gelijk naar de winkel.
Waardoor mijn man dus pissig wordt want het is maar koffiemelk en ik ben helemaal niet dom en blablabla en ik zeg joh je meent het helemaal niet maar je zegt dat gewoon om aardig te doen. En hij vind dat strontvervelend van mij en logisch ook maar echt geen haar op mijn hoofd die op zo’n moment denkt dat hij meent wat hij zegt. En toch schieten bij zulke kleine dingen de angst weer toe terwijl mijn man compleet anders dan mijn vader is.
Vooral dat zinnetje dat je bang bent om door de mand te vallen want je bent geen volwassen vrouw maar een kind die een rol speelt. Nooit gedacht dat anderen ook zo konden denken over zichzelf.
En jezelf waardeloos vinden ook zo herkenbaar. Vanavond nog een hele discussie met mijn man daarover gehad. Hij komt thuis en zet koffie en zegt dan pieps heb je koffiemelk gehaald? Mijn eerste reactie is dan hartkloppingen krijgen en beginnen te zweten, 101 slechte gedachten over mijzelf flitsen door mijn hoofd heen en gaf als antwoord : nee het spijt me ik ben zo dom, ik ga nu gelijk naar de winkel.
Waardoor mijn man dus pissig wordt want het is maar koffiemelk en ik ben helemaal niet dom en blablabla en ik zeg joh je meent het helemaal niet maar je zegt dat gewoon om aardig te doen. En hij vind dat strontvervelend van mij en logisch ook maar echt geen haar op mijn hoofd die op zo’n moment denkt dat hij meent wat hij zegt. En toch schieten bij zulke kleine dingen de angst weer toe terwijl mijn man compleet anders dan mijn vader is.
vrijdag 20 oktober 2017 om 11:14
