Psyche
alle pijlers
Kind van een drugsverslaafde
woensdag 11 oktober 2017 om 22:30
Hey allemaal,
Ik weet niet of dit een forum is waar ik raad kan vinden maar ik vind geen andere websites misschien hebben jullie wel tips voor mij?
Mijn vader is een drugsverslaafde wat niet om 1 jointje per dag gaat.
En ik heb zovaak het gevoel dat hij niet om me geeft.
Ik heb een jaar bij hem gewoond met als resultaat dat er geen eten was, geen warm water, de stroom die regelmatig uitviel omdat die niet betaalt was, zelfs in de winter dat er dan geen verwarming was. Zelf ben ik ook nog maar een paar maanden 18 jaar
Toen ik 18 jaar geworden was ik thuis na een paar maanden weg gegaan ook omdat mijn onkel die daar woont en ook drugs gebruikt psychisch gek aan het worden was en dacht dat ik een gevaar was voor hem en zijn drugs.
Nu heb ik aan mijn vader gevraagd toen ik thuis wegging of hij wil stoppen en als hij niet wou stoppen wou ik geen contact meer met hem.
Hij is al van toen ik een kind was verslaafd eraan, maar ik bleef in hem geloven dat hij op een dag zou stoppen voor mij.
Maar toen de situatie gevaarlijk voor mijzelf begon te worden heb ik opgegeven...
Ik heb geen contact meer met mijn papa want hij wil niet stoppen.
Nu zit ik met zoveel vragen in mijn hoofd, het lijkt ook alsof niemand mij begrijpt alsof ik alleen ben.
Ik word vaak verdrietig, ik snap gewoon niet waarom ik niet belangerijk genoeg ben om te stoppen? Ik ben toch zijn dochter??
Ik hoop gewoon dat er iemand is die me misschien begrijpt, die ervaring heeft met zo een situatie of iemand die gewoon tips heeft
Alvast bedankt
Ik weet niet of dit een forum is waar ik raad kan vinden maar ik vind geen andere websites misschien hebben jullie wel tips voor mij?
Mijn vader is een drugsverslaafde wat niet om 1 jointje per dag gaat.
En ik heb zovaak het gevoel dat hij niet om me geeft.
Ik heb een jaar bij hem gewoond met als resultaat dat er geen eten was, geen warm water, de stroom die regelmatig uitviel omdat die niet betaalt was, zelfs in de winter dat er dan geen verwarming was. Zelf ben ik ook nog maar een paar maanden 18 jaar
Toen ik 18 jaar geworden was ik thuis na een paar maanden weg gegaan ook omdat mijn onkel die daar woont en ook drugs gebruikt psychisch gek aan het worden was en dacht dat ik een gevaar was voor hem en zijn drugs.
Nu heb ik aan mijn vader gevraagd toen ik thuis wegging of hij wil stoppen en als hij niet wou stoppen wou ik geen contact meer met hem.
Hij is al van toen ik een kind was verslaafd eraan, maar ik bleef in hem geloven dat hij op een dag zou stoppen voor mij.
Maar toen de situatie gevaarlijk voor mijzelf begon te worden heb ik opgegeven...
Ik heb geen contact meer met mijn papa want hij wil niet stoppen.
Nu zit ik met zoveel vragen in mijn hoofd, het lijkt ook alsof niemand mij begrijpt alsof ik alleen ben.
Ik word vaak verdrietig, ik snap gewoon niet waarom ik niet belangerijk genoeg ben om te stoppen? Ik ben toch zijn dochter??
Ik hoop gewoon dat er iemand is die me misschien begrijpt, die ervaring heeft met zo een situatie of iemand die gewoon tips heeft
Alvast bedankt
woensdag 11 oktober 2017 om 22:39
Lieverd, het is hard, maar voor een junk is maar 1 ding belangrijk; drugs. Niemand kan daar tegenop, ook een dochter niet. Het is heel goed dat je weg bent gegaan uit die situatie. Chapeau! Waar is je moeder in dit verhaal? Waar woon je nu? Heb je begeleiding of psychische hulp? Beiden zouden goed voor je zijn. Houd je sterk 
!
!
woensdag 11 oktober 2017 om 22:43
Je kunt googlen op hulp voor familie van verslaafden en dan kijken of er iets in je woonplaats is.
Bedenk je dat je vader je niet heeft afgewezen.
Verslaving is volgens de deskundigen een psychiatrische aandoening, een ziekte.
Je hoort dat mensen er een weg in vinden ermee om te gaan, maar ook zovelen lukt dat niet.
Je hebt de pech gehad dat je vader tot die laatste groep behoort.
Dat zegt niets over jou of zijn liefde voor jou.
Zoek hulp, praat met professionals of lotgenoten.
Veel sterkte.
Bedenk je dat je vader je niet heeft afgewezen.
Verslaving is volgens de deskundigen een psychiatrische aandoening, een ziekte.
Je hoort dat mensen er een weg in vinden ermee om te gaan, maar ook zovelen lukt dat niet.
Je hebt de pech gehad dat je vader tot die laatste groep behoort.
Dat zegt niets over jou of zijn liefde voor jou.
Zoek hulp, praat met professionals of lotgenoten.
Veel sterkte.
woensdag 11 oktober 2017 om 22:47
Ik ben ook dochter van een drugsverslaafde, maar ze is nu een jaar of 8 clean. Wel opgegroeid ermee, dus ik weet hoe waardeloos jij je als kind kan voelen, omdat je ouder de drugs belangrijker vindt. Je wordt momenteel in de steek gelaten en ik zou niet vertrouwen op je vader op dit moment. Probeer voor jezelf te zorgen. Ik ben gaan praten in een KOPP-groep en heb psychologische hulp gevraagd. Het gevoel wat een drugsverslaafde ouder aan zijn kind geeft, dat gevoel alsof je niks waard bent, is bij mij heel diep gaan zitten 
Je bent niet alleen, er zitten meer mensen in dezelfde situatie als jij (alleen is het soms even zoeken waar ze zijn)
Je bent niet alleen, er zitten meer mensen in dezelfde situatie als jij (alleen is het soms even zoeken waar ze zijn)
Ohja joh?
woensdag 11 oktober 2017 om 22:49
Ja ik weet het vind het alleen vaak moeilijk om het toch te kunnen beseffen en bedankt.Enora schreef: ↑11-10-2017 22:39Lieverd, het is hard, maar voor een junk is maar 1 ding belangrijk; drugs. Niemand kan daar tegenop, ook een dochter niet. Het is heel goed dat je weg bent gegaan uit die situatie. Chapeau! Waar is je moeder in dit verhaal? Waar woon je nu? Heb je begeleiding of psychische hulp? Beiden zouden goed voor je zijn. Houd je sterk
Mijn mama was heel boos op mij dat ik naar mijn vader was gegaan en wou geen contact meer met mij. Mijn ouders zijn gescheiden en voor ik naar mijn papa ging was mijn band met mijn mama best slecht we hadden bijna elke dag ruzie en het verergerde alleen maar, ik was minderjarig en wist ook niet dat de situatie van mijn papa zo erg was (ik had nog hoop).
Op dit moment woon ik bij mijn vriend we zijn al 2jaar samen en hij heeft me wel altijd goed gesteund. Ik heb geen psychische hulp ofzo ( dat is ook wel duur een psycholoog)
En dank je wel
woensdag 11 oktober 2017 om 22:52
Dank je wel!!Het-groepje schreef: ↑11-10-2017 22:43Je kunt googlen op hulp voor familie van verslaafden en dan kijken of er iets in je woonplaats is.
Bedenk je dat je vader je niet heeft afgewezen.
Verslaving is volgens de deskundigen een psychiatrische aandoening, een ziekte.
Je hoort dat mensen er een weg in vinden ermee om te gaan, maar ook zovelen lukt dat niet.
Je hebt de pech gehad dat je vader tot die laatste groep behoort.
Dat zegt niets over jou of zijn liefde voor jou.
Zoek hulp, praat met professionals of lotgenoten.
Veel sterkte.
woensdag 11 oktober 2017 om 22:55
Wauw! Ik ben super blij voor je dat ze clean is, en ja ik voel me vaak alleen maar ben blij dat ik niet de enigste ben, niet dat dat wil zeggen dat ik andere mensen hetzelfde wil laten voelen, maar ik voel me er ergens toch sterker door. En ja dat gevoel ik probeerde het eigenlijk te negeren waardoor ik de laatste tijd het gevoel heb dat het alleen maar meer word. Ben blij dat er al zo snel reacties komen geeft me best wel hoopAELLAE schreef: ↑11-10-2017 22:47Ik ben ook dochter van een drugsverslaafde, maar ze is nu een jaar of 8 clean. Wel opgegroeid ermee, dus ik weet hoe waardeloos jij je als kind kan voelen, omdat je ouder de drugs belangrijker vindt. Je wordt momenteel in de steek gelaten en ik zou niet vertrouwen op je vader op dit moment. Probeer voor jezelf te zorgen. Ik ben gaan praten in een KOPP-groep en heb psychologische hulp gevraagd. Het gevoel wat een drugsverslaafde ouder aan zijn kind geeft, dat gevoel alsof je niks waard bent, is bij mij heel diep gaan zitten
Je bent niet alleen, er zitten meer mensen in dezelfde situatie als jij (alleen is het soms even zoeken waar ze zijn)
Dank je wel!! X
woensdag 11 oktober 2017 om 23:24
Wat enorm rot voor je. Overigens vind ik het misschien wel erger dat je moeder je zo heeft laten vallen dan je vader. Hij is toch een soort van ziek. Heb je nog broers en zussen? Misschien toch weer eens contact met je moeder zoeken? Misschien heeft ze inmiddels spijt van haar afwijzing. En opas' en oma's? Ik denk dat je uit België komt? Dus ik weet niet hoe het daar zit met vergoedingen voor de psycholoog. In Nederland begin je in ieder geval bij de huisarts, die verwijst je verder. Dat bezoek kost niks in NL, misschien kun je daar eens te rade gaan wat er voor hulp voor jou is. Je bent in ieder geval niet de enige, dus er zal vast wat zijn. Sterkte, mijn hart breekt voor jou. Ik heb zelf een dochter van 18. Ik vind je een sterke en dappere meid.
donderdag 12 oktober 2017 om 00:02
Natuurlijk houdt je vader van jou! Harddrugsverslaving heeft jouw vader in zijn macht waardoor hij niet helder ziet wat hij allemaal kwijt raakt/is. De momenten dat hij het wel even ziet gaat hij weer gebruiken om de pijn te verzachten en te vergeten. Ontzettend knap van je dat je zo jong al zo'n volwassen keuze hebt gemaakt. Concentreer je op jezelf, je staat aan het begin van je zelfstandige leven, de basis is het belangrijkste: je eigen huisje, een baan en genieten, maar alles wat je hebt is je verstand! Verlies die aan niet en niemand!
Maar dat zit wel goed, gezien je topc! Powergirl!
Maar dat zit wel goed, gezien je topc! Powergirl!
Let us forget with generosity those who cannot love us — Pablo Neruda
donderdag 12 oktober 2017 om 00:05
Hai!
Allereerst een knuffel! Ik heb een vergelijkbare situatie gehad in mijn jeugd: ik weet dat het een onwijs eenzame situatie was, juist omdat ik op die leeftijd nog dacht de enige te zijn.
Zelf heb ik destijds veel (gevoelens) weggestopt, grotendeels ook uit schaamte: ik wil je aanraden dat in iedet geval niet te doen.
Ik werk nu in de hulpverlening (verslavingszorg) en inderdaad gesprekken met een psycholoog kunnen soms duur zijn. Bespreek met je huisarts wat goedkopere alternatieven zijn: Zo bestaat inderdaad de eerder genoemde KOPP groep. Of kun je een paar gesprekken aanvragen bij de praktijk ondersteuner ggz van je huisarts (vaak ook psychologen) dit is vaak goedkoper. Of meld je aan bij een buurtteam. Zo'n sociaal werker kan ook met jou kijken welke hulpvraag je hebt en waar je vervolgens terecht kunt. Hoewel hun hulp zich niet alleen richt op psychisch vlak ( het zijn geen psychologen) maar wel naar je luisteren en met je mee kijken wanneer je iets praktisch wilt regelen of kunnen aanraden welke hulpverlening geschikt is.
De ervaring is meestal dat dit helrmaal alleen uitzoeken (wat voor hulpverlening past bij mij, wat is mijn hulpvraag en wat kost mij dit) enorm veel energie en doorzetting kost wanneer je zoals nu voelt. Soms is het fijner om het in zo'n soort situatie samen met iemand op te pakken.
Fijn om te lezen dat je steun ervaart van je vriend!! Praat vooral met hem
Laat je nog even weten wat je koers gaat worden?
Allereerst een knuffel! Ik heb een vergelijkbare situatie gehad in mijn jeugd: ik weet dat het een onwijs eenzame situatie was, juist omdat ik op die leeftijd nog dacht de enige te zijn.
Zelf heb ik destijds veel (gevoelens) weggestopt, grotendeels ook uit schaamte: ik wil je aanraden dat in iedet geval niet te doen.
Ik werk nu in de hulpverlening (verslavingszorg) en inderdaad gesprekken met een psycholoog kunnen soms duur zijn. Bespreek met je huisarts wat goedkopere alternatieven zijn: Zo bestaat inderdaad de eerder genoemde KOPP groep. Of kun je een paar gesprekken aanvragen bij de praktijk ondersteuner ggz van je huisarts (vaak ook psychologen) dit is vaak goedkoper. Of meld je aan bij een buurtteam. Zo'n sociaal werker kan ook met jou kijken welke hulpvraag je hebt en waar je vervolgens terecht kunt. Hoewel hun hulp zich niet alleen richt op psychisch vlak ( het zijn geen psychologen) maar wel naar je luisteren en met je mee kijken wanneer je iets praktisch wilt regelen of kunnen aanraden welke hulpverlening geschikt is.
De ervaring is meestal dat dit helrmaal alleen uitzoeken (wat voor hulpverlening past bij mij, wat is mijn hulpvraag en wat kost mij dit) enorm veel energie en doorzetting kost wanneer je zoals nu voelt. Soms is het fijner om het in zo'n soort situatie samen met iemand op te pakken.
Fijn om te lezen dat je steun ervaart van je vriend!! Praat vooral met hem
Laat je nog even weten wat je koers gaat worden?
donderdag 12 oktober 2017 om 02:42
Deze gevoelens van hulpeloosheid zijn heel herkenbaar voor mij. Waarom? Ben ik het dan niet waard? Het is heel naar om zo afgewezen te worden door je vader. Het is een gevoel alsof je van binnen verscheurt word. Een gapend leeg gat die je steeds moet vullen en dan weeeeeer leeg gaat.
Ik ben druk bezig met de heropbouw van mijn eigen zelfbeeld. Mijn zelfbeeld was zwaar beschadigd en ligt nu op de operatietafel, alle foute gedachten die ik over mezelf had moet ik herprogrammeren in positiever: Het is niet mijn schuld en het was nooit mijn schuld! Wat je denkt over jezelf klopt niet, je was altijd goed genoeg, dat geld ook voor jou flowergirl09
Ik ben druk bezig met de heropbouw van mijn eigen zelfbeeld. Mijn zelfbeeld was zwaar beschadigd en ligt nu op de operatietafel, alle foute gedachten die ik over mezelf had moet ik herprogrammeren in positiever: Het is niet mijn schuld en het was nooit mijn schuld! Wat je denkt over jezelf klopt niet, je was altijd goed genoeg, dat geld ook voor jou flowergirl09
vrijdag 13 oktober 2017 om 00:53
Ik begrijp dat je zegt dat mijn vader van me houdt maar dat gevoel geeft hij me echt niet. Bv mijn vader en mijn onkel wonen in hetzelfde huis en zijn allebei drugsverslaafd, ik had al verteld dat mijn onkel mij als bedreiging zag en dat heeft ook zijn gevolgen gehad. Hij was op een woensdag was het met een mes achter me aangekomen omdat ik net op het moment dat hij wou gaan snuiven naar boven kwam. Na bij de politie een klacht in te dienen hebben ze hem alleen een huisverbod gegeven. Nu dat ik thuis weg ben heeft mijn vader mijn onkel terug in huis genomen. Als mijn vader toch ergens van me houdt dan zou hij op se minst mijn onkel toch niet meer binnen laten? En dank je wel voor de lieve dingen die je over me denkt/zegtnaunet schreef: ↑12-10-2017 00:02Natuurlijk houdt je vader van jou! Harddrugsverslaving heeft jouw vader in zijn macht waardoor hij niet helder ziet wat hij allemaal kwijt raakt/is. De momenten dat hij het wel even ziet gaat hij weer gebruiken om de pijn te verzachten en te vergeten. Ontzettend knap van je dat je zo jong al zo'n volwassen keuze hebt gemaakt. Concentreer je op jezelf, je staat aan het begin van je zelfstandige leven, de basis is het belangrijkste: je eigen huisje, een baan en genieten, maar alles wat je hebt is je verstand! Verlies die aan niet en niemand!
Maar dat zit wel goed, gezien je topc! Powergirl!
<3
vrijdag 13 oktober 2017 om 00:59
Een dikke knuffel terug, en ik probeer mijn gevoelens niet te laten zien omdat als ik bv verdrietig word dan is dat ook weer een manier hoe mensen me kunnen kwetsen, ze zeggen bv vergeet je vader gewoon of ze kunnen wel eens boos op me worden. Die zever wil ik er niet bij hebben daarom doe ik gewoon altijd vriendelijk en ben ik “blij”.Gwendoline- schreef: ↑12-10-2017 00:05Hai!
Allereerst een knuffel! Ik heb een vergelijkbare situatie gehad in mijn jeugd: ik weet dat het een onwijs eenzame situatie was, juist omdat ik op die leeftijd nog dacht de enige te zijn.
Zelf heb ik destijds veel (gevoelens) weggestopt, grotendeels ook uit schaamte: ik wil je aanraden dat in iedet geval niet te doen.
Ik werk nu in de hulpverlening (verslavingszorg) en inderdaad gesprekken met een psycholoog kunnen soms duur zijn. Bespreek met je huisarts wat goedkopere alternatieven zijn: Zo bestaat inderdaad de eerder genoemde KOPP groep. Of kun je een paar gesprekken aanvragen bij de praktijk ondersteuner ggz van je huisarts (vaak ook psychologen) dit is vaak goedkoper. Of meld je aan bij een buurtteam. Zo'n sociaal werker kan ook met jou kijken welke hulpvraag je hebt en waar je vervolgens terecht kunt. Hoewel hun hulp zich niet alleen richt op psychisch vlak ( het zijn geen psychologen) maar wel naar je luisteren en met je mee kijken wanneer je iets praktisch wilt regelen of kunnen aanraden welke hulpverlening geschikt is.
De ervaring is meestal dat dit helrmaal alleen uitzoeken (wat voor hulpverlening past bij mij, wat is mijn hulpvraag en wat kost mij dit) enorm veel energie en doorzetting kost wanneer je zoals nu voelt. Soms is het fijner om het in zo'n soort situatie samen met iemand op te pakken.
Fijn om te lezen dat je steun ervaart van je vriend!! Praat vooral met hem
Laat je nog even weten wat je koers gaat worden?
En hoe fijn ik zou jou werk ook zooo graag willen doen.
Momenteel is mijn koers werken want ik woon niet meer bij mijn ouders en ook mijn diploma halen daarmee dat ik nog een beetje opzoek ben. De goede dingen vind je meestal niet meteen.
Dank je wel om te reageren geeft me wel meer het gevoel dat ik niet alleen ben
vrijdag 13 oktober 2017 om 01:00
Ik wist niet dat het OCMW zo zakens deed dank u wel!
vrijdag 13 oktober 2017 om 12:03
Bij een bekende van mij nemen zij de kosten van haar medicatie voor hun rekening omdat zij een heel laag inkomen heeft. Wie niet waagt enz.
Heel veel succes en sterkte.
